aantal stappen: 1.940.800 +/- 10.000 stappen = 7,5 km
aantal wandelingen: 156
aantal fietstochten: 46
Zoeken in blog
09-07-2024
Hochter Bampd
Na 'n volle voormiddag in de tuin te hebben gewerkt, was het na het middageten tijd om te gaan wandelen. Ik heb niet moeten nadenken welke richting ik uitwilde, het werd Hochter Bampd in Herbricht.
Uiteraard kom je dan eerst in Smeermaas, de brug over aan het kanaal. Het was kiezen, ofwel binnendoor naar Hochter Bampd ofwel langs de Maasdijk met zicht op het eilandje. Nu is langsheen de Maas wandelen altijd plezant, al was het maar om te zien welk debiet de stroom nu heeft. Eigenlijk kun je het al zien aan "het eilandje" dat nu 'n echt eilandje in de Maas is. Er waren ook diverse kajakkers actief, het weer leende zich ervoor, zon en weinig wind.
In Hochter Bampd was het aangenaam toeven, 'n stuk minder warm en ik zag er vele fietsers. Dieren heb ik niet gezien, de runderen en paarden zullen zich zeker opgehouden hebben aan het water. Eens Hochter Bampd buiten, ben ik aan café Mesjeu toch even gestopt voor 'n alcoholarm biertje (0,3%), 'n Kwaremont.
Terugkeren deed ik via de Schuttershofstraat waar ik dat mooi beschilderde elektriciteitskastje zag. Nu nog even mijn verslag afwerken en daarna naar het einde van de koers kijken. En hopelijk krijgen we niet te veel hinder van dat klank- en lichtspel dat voorspeld wordt voor deze avond.
Nee, het zijn vandaag geen 100 km. geworden, daarvoor had ik wat te veel pech onderweg. Het begon met iets onnozels, buiten mijn wil om. In de buurt van Houthalen vertelde mij 'n bord van het fietsroutenetwerk dat ik rechtdoor diende te fietsen. Zo gezien, zo gedaan. Maar wat bleek, bij de volgende kruising van wegen was nergens nog 'n blauw bordje te zien. Dan maar naar het centrum van Houthalen in de hoop ergens onderweg terug op het fietsroutenetwerk uit te komen. En inderdaad, wat verderop zag ik weer die opvallende blauwe borden van het netwerk. Even de nrs. gecontroleerd en terug nr. 317 blijven volgen. En dan tot mijn grote verrassing, dat bord dat mij had aangemaand om rechtdoor te fietsen, bleek gewoon uit de grond te zijn getrokken en nadien gewoon tegen 'n haag gelegd. Op dat punt moest ik niet rechtdoor, maar rechtsaf. Dat heb je als je geen gps op je stuur hebt.
En dan mijn tweede euvel van de dag, platte band achteraan. Als niet-geoefend hersteller had dat effe zijn tijd en vuile handen nodig om weer op pad te kunnen. Ik vertrouwde het niet voor de 100% en ben dus maar via 'n kortere weg naar Lanaken teruggefietst.
Nochans was ik bij mijn vertrek in Wiemesmeer aan de grot gestopt in de hoop 'n veilige fietstocht te kunnen maken. Wat verderop stopte ik even aan de kapel van Langerlo, 'n wijk in Genk. Mijn volgende foto's maakte ik aan C-Mine te Winterslag, eerst de oude mijnschacht en vervolgens het nieuwe fietspad over die houten brug. In Hengelhoef hield ik halt omdat 'n aantal vrouwen stonden te kijken naar 'n uitgebroken ree. Het arme beestje raakte niet meer bij zijn/haar vriendjes. Met wat hulp van die dames, raakte het diertje toch doorheen 'n afrastering, zij het dat het beestje in de verkeerde weide terecht kwam.
En dan die platte band, het duurde toch effe eer ik 'n nieuwe binnenband gestoken had en de buitenband er terug op kreeg. Maar goed, het was 'n goede oefening voor mij. Gezien ik niet ver van Meeuwen was, ben ik maar direct naar de Bullenschool gefietst om 'n pauze te nemen. En van daaruit was het gewoon de kortste weg terug naar Lanaken. Onderweg kwam ik wel nog in As om daar wat foto's te nemen van de herdenking van 'n oorlogsbemanning van Lancaster LM580. De piloot kwam om het leven bij hun vlucht van 21/6/1944. Op de heenvlucht naar Duitsland, stortte het vliegtuig neer boven As. De piloot werd in As begraven. De overige zes bemanningsleden overleefden de crash wel, zij het dat drie ervan gevangen genomen werden en tot het einde van de oorlog in gevangenschap bleven. De andere drie konden terugvluchten naar Engeland.
Zo, weer 'n heel verhaal vandaag. Dadelijk wacht het avondeten.
Het was weer 'n goed gevulde dag vandaag. Vanmorgen eerst naar de bakker, dan bezoek van onze dochter en kleinzoon, vervolgens 'n stevige wandeling, daarna naar de koers kijken met ons twee, nu wat bloggen en seffens naar Vive le Vélo kijken. En zo is de zondag weer bijna voorbij.
Ja, onze kleinzoon kijkt al uit naar donderdag, dan moeten we weer voor oppas spelen. Hij heeft ons al verteld waarmee hij wil spelen. Maar na het eten, terwijl mijn madam met de benen omhoog ging, ben ik nog eens het bos ingetrokken. Ik vertrok via de Sprokkelstraat met de ingang naar het laatste huis op de foto. In het bos was het gewoon rechtdoor, ik had ervoor gekozen om nog eens die moeilijke route te nemen, klimmen en dalen. Ik had uiteindelijk 81 hoogtemeters. En dan kom je zo maar ineens je achterbuurvrouw tegen, en dan nog wel halverwege 'n moeilijke afdaling. Zij was daar bijzondere stenen aan het zoeken, zwarte stenen om juist te zijn. Zij is één of twee jaar ouder dan ikzelf, maar met 'n gezondheid van 'n vijftiger.
Aan de grote weg naar Zutendaal, was het gewoon de weg oversteken om iets verderop opnieuw 'n bospad te nemen. Ook hier was het gewoon rechtdoor wandelen, missen kun je er niet. Even was ik op grondgebied van Zutendaal. Eens beneden, bijna in Sparrendal, heb ik nog "n paar paarden op foto gezet. Voor de rest heb ik weinig kunnen fotograferen, dat heb je als je in het bos wandelt.
Morgen wordt er gefietst, dan trek ik weer de Kempen in. Het zal weer iets worden van om en nabij de 100 km. De wind zal matig zijn (2 bfr.) en ze voorspellen droog weer, "fingers crossed".
Ik ben bijna letterlijk tot stilstand gekomen bij mijn wandeling deze namiddag, zo hard waaide het. Gelukkig had ik niet het stoutmoedige idee gehad om toch te gaan fietsen, het zou de processie van Echternacht geweest zijn, twee meter vooruit, een meter achteruit.
Maar eerst zijn we met ons tweetjes gaan shoppen in Maastricht. En wonder boven wonder, hetgeen op ons lijstje stond, hebben we allemaal gevonden. Nadien hebben we nog lekker getafeld in het Grand Café d'n Ingel op het Vrijthof. Altijd lekker daar. En waarom Grand Café? Omdat het maar smalletjes is als je er binnenkomt, maar groots eens je achteraan in het café komt. Het is geen eigen foto van d'n Ingel.
Eenmaal terug thuis had ik al direct mijn wandelroute in mijn hoofd. Naar Smeermaas, 'n stuk langs de Zuid-Willemsvaart, dan de veldweg in richting Hocht, om tenslotte via Pietersheim terug te keren. Op de Kanaaldijk in Smeermaas staan er nog enkele mooie oude huisjes, ik heb er altijd 'n zwak voor en ze zijn steeds 'n foto waard. Aan dat bankje ging ik linksaf, die veldweg in, de oranje wandelroute achterna. Ook hier heb je weer tijd om over de akkers heen, ver te kijken. Vandaag ben ik niet tot aan het kasteel gestapt, maar gewoon links afgeslaan, langsheen die vervaarlijke vogelschrik, nou ja, ... angstaanjagend ... jullie zeggen het maar!
Aan de sluis van Neerharen was het tijd om terug te keren. Dat deed ik via de brug van Tournebride en 'n stukje Pietersheim. Thuis heb ik naar de koers gekeken en het was wederom "Afrika boven". Die man krijgt beslist 'n standbeeld in zijn land.
Morgen wordt er in principe weer gewandeld, maandag - als de wind het toelaat - gefietst. Nog ene fijne zondag en voor de Nederlanders, succes straks.
Vandaag heb ik eens iets speciaals gedaan, gaan wandelen in de buitenwijken van Maastricht, en dan vooral in de kernen Wyck, Amby en Scharn. Het was voor het eerst dat ik daar gewandeld heb, maar het was niet voor het eerst dat ik er kwam. Tientallen keren ben ik al door die wijken gefietst. Ik heb mijn wandeling dan ook volledig afgestemd op de nummers van het fietsroutenetwerk.
Maar eerst was het deze voormiddag weer arbeid verrichten, het onkruid verwijderen aan de straatkant. Dat mijn overbuur nood had aan 'n babbeltje, dat heb ik er met de glimlach bijgenomen.
Ik vertrok met de bus van 13u12 naar Maastricht. En dat het 'n stad van fietsen is, dat wisten jullie al. Maar op vele plaatsen staan er ook massa's brommers en motorfietsen. Op de Maas was het 'n drukte vanjewelste, verschillende rondvaartboten kwamen ofwel toe of vertrokken aan de kade. En telkens zaten die boten zo goed als vol, de toerist was dus duidelijk op de afspraak.
Nadat ik de St. Servaasbrug was overgestoken, ging ik rechtsaf naar dat Maaspunttorentje of Lambrechtsrondeel. Het torentje is een Middeleeuwse waltoren van de 14de eeuw. In de richting van de Noorderbrug kwam ik die prachtige muurschildering tegen. En die tekening onder die tunnel, die mocht er ook zijn. Ik heb trouwens nare herinneringen aan die tunnel, 'n zestal jaren terug heb ik daar flink de grond gekust.
Eens in de wijk Amby heb je vrij zicht op de natuur. Je kunt er ver kijken, iets wat stadsmensen te weinig kunnen doen. Wat verderop kwam ik langs hoeve Klein Geusselt. Deze hoeve stamt vermoedelijk van einde de 18de eeuw. Op knooppunt 6 was het tijd om terug te keren naar het centrum van de stad. Op de Padualaan zag ik meerdere oude woningen staan, allemaal goed gerestaureerd.
Een laatste muurschildering zag ik onder 'n tunnel, kort aan het spoorwegstation. In het station zelf heb ik nog eens wat kleingeld mogen bovenhalen (0,70 euro) om pipi te doen. Dat krijg je als je 'n grote drinkbus met water bij hebt voor onderweg en je in 'n druk bewoonde stadskern wandelt, je zou zomaar 'n GAS-boete kunnen krijgen voor wildplassen. Dan maar zoals het hoort, zij het dat het wat centjes kost.
En dat vele landgenoten oogkleppen ophebben, dat kon ik vaststellen aan de bushalte. Bus 63 (naar Maaseik) was aangekondigd op het infobord maar toevallig kwam eerst bus 45 (naar Hasselt en niet aangekondigd op het bord) eraan gereden, en wat denk je ...? De chauffeur heeft meermaals moeten zeggen: "neen mevrouw of mijnheer, dit is bus 45, ik ga niet naar Maaseik".
En bijna thuis zijnde kreeg ik het bericht dat mijn fiets klaar was. Die ben ik dan ook direct gaan halen. 40,00 euro was de schade.
Man, man, man, wat was me dat toch vandaag. Gisteren had ik de hoop al opgegeven dat mijn tuinman zou komen opdagen. Door de regen kon ik hem natuurlijk best begrijpen dat hij het niet zag zitten om te komen snoeien. Maar uiteindelijk was hij er toch, in de Tour de France waren ze juist begonnen aan de laatste 20 km. Drie hagen heeft hij met gezwinde spoed gesnoeid. Van twee ervan, heb ik gisterenavond al het snoeisel opgeruimd, de taxushagen met relatief weinig afval. Maar het opruimen van mijn grote en brede ligusterhaag, dat was 'n werkje voor vandaag. Ik schat dat ik ongeveer drie keer zo lang bezig ben geweest met opruimen, hier en daar wat bijknippen en afvoeren naar mijn composthoop, dan het snoeien zelf door de tuinman. Maar eind goed, al goed.
Daarna kriebelde het in de benen om 'n kleine fietstocht te maken, weliswaar met de stadsfiets want de koersfiets logeert momenteel elders. Ik wilde in Uikhoven nog eens de Maas oversteken. Ik vertrok uiteraard via het gehucht Herbricht met zijn nog allerlaatste bewoner. En dan in Uikhoven met het veer de Maas over. Er kwamen 'n zestal fietsers van het bootje gestapt en ook met zijn zessen vertrokken we naar de andere kant, naar Nederland, naar Geulle a/d Maas. In Geulle zie je dat mooie kasteel. Eigenlijk is het slechts 'n restant van 'n 17de eeuws kasteel dat voor 'n groot deel werd afgebroken.
In Itteren zag ik die kajak hangen. Ik ben er al dikwijls voorbij gefietst en telkens intrigeerde mij die kajak. Blijkbaar kun je vanaf dat punt ook starten aan 'n kajaktocht op de Maas. In het dorp verder, Borgharen, stond de kerkdeur open, 'n gelegenheid om eens naar binnen te gaan en wat foto's te maken, zo dacht ik toch. Maar de kerkdeur was wel open, maar de volgende deur, 'n glazen deur, die bleef potdicht. Preventie tegen vandalisme. De kerk is gewijd door de bisschop in 1891. Wat verderop, maakte ik 'n foto van de toegangspoort van het plaatselijke kasteel.
En dan was het tijd om terug te keren, ik wilde het einde van de koers nog zien. In Smeermaas maakte ik aan het kruispunt mijn laatste foto van een der resterende oude straatnaamborden. Die waren toch veel mooier dan de huidige borden.
En voor mijn Nederlandse volgers, hup Holland hup, Dylan Groenewegen, jullie landgenoot heeft gewonnen. Proficiat.
Met het oog op de hulp die ik straks krijg van mijn tuinman, ben ik maar direct aan 'n wandeling begonnen. Eerst naar de bakker en daarna langs enkele Lanaker kastelen. En volgens de buienradar zou het vanaf 10u00 beginnen te regenen, ik moest er dus wat vaart inzetten. Het is nu 11u00 en het begint nu pas te regenen.
Ik ben dus even naar Pietersheim gewandeld en teruggekeerd langs het kasteel van Alicebourg. Eerst was ik vanmorgen in de wijk 't Penseeltje. Die wijk bevindt zich uiteraard in de schilderswijk (alle straten zijn genoemd naar 'n schilder). Dan even doorheen Pietersheim om terug te keren via het kasteel van Alicebourg. Ik zag dat ze enkele oude prefab klaslokalen aan het afbreken zijn. Er komen volledig nieuwe gebouwen op de schoolsite.
Op het Molenweideplein nam ik 'n laatste foto van het gedenkmonument van Henri Giddelo. Hij sneuvelde als commandant van zijn troepen op dag één van WO II op 10 mei 1940 op zijn commandopost in Lanaken.
Zo, mijn fiets is net binnengebracht bij de fietsenmaker. Ik ben hem dus enkele dagen kwijt. Maar geen nood, het weer nodigt toch de eerst volgende dagen niet uit om ver te fietsen, en in noodgeval, ik heb nog mijn stadsfiets als back-up.
Tja die regen, het was al 14u30 toen ik de deur uit kon om te gaan wandelen. Ik had niet 'n echt routeplan, het was meer mijn neus achterna. Ik had eerst wat cash geld nodig, mijn tuinman komt morgen, en dan ging het richting Smeermaas. Eerst via de Industrieweg en dan doorheen het winkelcentrum van Smeermaas. Aan de Lidl was geen plekje meer vrij voor aankomende auto's. Het is raar, de Nederlanders komen bij ons winkelen terwijl ik verschillende dorpsgenoten ken die juist in Maastricht gaan winkelen.
Vervolgens ging het naar de Keukelbeekstraat (op de foto staat ten onrechte "weg". Deze keer ging ik niet rechtsaf naar Hocht maar gewoon rechtdoor naar de sluis van Neerharen. Aan de andere kant van het kanaal ben ik de wijk binnengestapt met straatnamen die allemaal eindigen op "pad", zoals er zijn Dassen - Fluwijn - Vossen - Bunzing - Bever - Hermelijn - Wezel, allemaal eindigend op "pad".
In Tournebride nog 'n foto gemaakt van die woning daterend van 1822, al verschillende jaren 'n restaurant. En om terug te keren, wandelde ik doorheen Pietersheim met zijn toegangspilaren aan de kant van de Waterstraat. Het heeft gelukkig niet meer geregend, ik hoop dat mijn tuinman morgen ook in droge omstandigheden zijn werk kan doen.
En nu de Belgen zijn uitgeschakeld op het EK-voetbal, keert de rust weer en kunnen we ons nu concentreren op Remko. Hij heeft het vandaag goed gedaan in de Tour de France.
Je moet je dag altijd goed plannen, zo heb je zelden stress. Zo ook vandaag, gezien ik morgen mijn fiets wil binnenbrengen om te laten nakijken, was het misschien opportuun om hem eerst eens grondig te reinigen (lees: ontvetten - afspoelen - droogwrijven). Tussendoor - na het ontvetten moet je eerst je tijd nemen - mij buiten wat bezig gehouden.
Na het middagmaal wilde ik nog eens de bus nemen naar Zutendaal, om van daaruit, terug te keren. Het was alleen nog effe afwegen welke richting ik ging nemen om naar Lanaken te wandelen. Het werd uiteindelijk de route langs de Lieteberg, het Albertkanaal, de brug van Eigenbilzen en Gellik.
Ik vertrok dus aan de kerk van Zutendaal. Volgens info die ik las, dateert het oudste gedeelte van de O.L.Vrouwekerk - onderbouw van het koor - uit de 13de eeuw. Vervolgens ging het omhoog, langs de scholen op de Schoolstraat. Daarna nam ik de route die ik al meermaals per fiets genomen heb, via het gehucht Broek. De Bezoensbeek ontspringt in Zutendaal en gaat onder het Albertkanaal door.
In Eigenbilzen wilde ik aan de kanaalbar, aan de brug, iets gaan drinken, maar de zaak was dicht. Even verderop zag ik 'n groep jongeren van de een of andere jeugdbeweging, vermoedelijk op weg naar hun kampplaats. Ja, vanaf dag één van de zomermaanden, zijn meerdere kampplaatsen al bezet.
Dat gedenkteken langs de grote weg naar Gellik, dat behoeft geen uitleg. Deze jongen was pas 20 jaar toen hij daar 8 jaar geleden het leven liet. Op het Kerkplein in Gellik ben ik dan maar gestopt voor 'n drankje, het was nog warm genoeg voor 'n verfrissing. Ten slotte ging het via de Kewithdreef terug naar huis, om daar naar het einde van de koers te kijken. De winnaar had de durf zich door 'n klein gaatje te wringen. Die mannen kunnen blijkbaar het verstand goed op nul zetten. Proficiat Biniam Girmay.
Wat lanterfanten, dat was het doel van mijn dag, niet teveel doen vandaag. Ik diende wel effe de deur uit om wat briefjes van 5,00 euro te gaan tanken (die neem ik altijd mee als ik onderweg ben). Ze waren op nadat ik verleden week vergeefs aan de automaat stond (buiten werking). Natuurlijk heb ik er nog 'n ommetje aan vastgeplakt, niet te ver, zelfs geen 6 km. vandaag.
Nu was die automaat deze voormiddag gelukkig wel in werking en ik heb mij aldus voorzien voor de rest van de week. Nadien via de Koning Albertlaan naar Pietersheim. Waar vroeger de villa stond van notaris Boes, hebben ze nu 'n gigantische kelder gegoten. Dat zullen vele appartementen worden. In Pietersheim nog even in het zog van enkele toeristen, de ruïne binnengestapt.
Daarna ging het terug huiswaarts. Daar wachtte mij nog 'n huishoudelijke taak. En deze namiddag, ... dat hangt weer van de goesting af of we nog naar de jaarlijkse braderij gaan in het centrum. Niet dat we iets nodig hebben, gewoon voor de gezelligheid en misschien ook wat tijd makende voor 'n drankje.
Morgen 'n nieuwe week met minder warm weer en mogelijk wat nattigheid. Hoe ook, mijn fiets wordt dinsdag voor herstelling binnengebracht.
Wat kan het leven toch mooi zijn, gaan en staan waar je wilt, doen en laten zonder verantwoording te moeten afleggen. Aan het ontbijt bespreken mijn vrouw en ikzelf altijd onze dag. Ik eerst naar de bakker, dan werken in de tuin en in de namiddag 'n fietstocht met de koersfiets. Zij wilde gaan winkelen, hare pc wat opruimen en het middagmaal voorbereiden. En na de gezamenlijke afwas, kon ik vertrekken.
Ik had mij in de voormiddag effe achter de pc gezet om 'n route maken naar Gulpen (Ned. Limburg). Uiteraard zouden het geen 100 km. worden zoals gewoonlijk, maar uiteindelijk werden het er toch nog 80. Het was niet de ideale rit, er waren wat dingen die mij stoorden onderweg. Het wijzertje van mijn versnellingen (rechts boven op het stuur) zit vast en ik krijg het niet meer los. Mijn remmen lopen op hun laatste benen, vooral in stevig bergaf fietsen, word ik dat gewaar. Werk voor de fietsenmaker. En daarnaast, weer eens verkeerd gereden (afslag naar links niet gezien). Dat krijg je als je al fietsend je blog aan het voorbereiden bent, even de aandacht kwijt en je kunt op je stappen terugkeren. Ik zat bijna in Slenaken, niet ver van de Voer.
Maar geen gezeur, ik vertrok via Maastricht naar St. Geertruid. Vervolgens naar Banholt en Mheer om dan aan de Mariakapel te komen in Slenaken. Daar zag ik dat ik 'n nummertje gemist had. Terugkeren dus. Die kapel stamt trouwens van 1880. De kerk in Banholt is van 1875 en sinds 1939 is het dorp 'n zelfstandige parochie.
De kerk van Gulpen is van 1924, juist 100 jaar jong dus. Om daar te stoppen was het mij veel te druk. Gewoon verder fietsen, ondermeer doorheen Wijlre. Daar heb je nog 'n zeer oude kerk, gebouwd tussen 1835 en 1839. Vele van die kerken zijn nu 'n Rijksmonument. Pauzeren wilde ik in Meerssen maar in Schimmert en meer bepaald in het buurtschap Oensel, zag ik dat pannenkoekenhuis. Nog nooit binnen geweest, dus het uitproberen waard. Je komt er in 'n boerderij van 1833. Het buurtschap telde in 2017, 40 woningen en boerderijen en 105 bewoners.
Ik keerde terug via de afdaling van de Waterval in Ulestraten, dan Meerssen en tenslotte Maastricht. Toen ik op mijn klok keek, zag ik dat er vandaag geen tijd was voor 'n aperitiefje, het avondeten kwam er aan. Ik nam zelfs de kortste weg naar huis achter de Sappi. Als 'n volleerd cyclocrosser met de fiets aan de hand, de trapjes naar beneden. Thuis kreeg ik de permissie om nog eerst te douchen, ... hoe zou je zelf zijn als echtgenote, aan tafel moeten zitten met 'n kerel die naar zweet ruikt .... ha, ha, ha.
De fles zonnebrandcrème mindert bij ons zienderogen. Dat heb je natuurlijk met dit goede weer, en smeren als je buiten bent, dat is uiteraard 'n must. Dat begon al deze voormiddag toen ik in de tuin ging werken en dat herhaalde zich nog eens toen ik ging wandelen.
Maar beginnen bij het begin, deze ochtend werd één mijner vaardigheden opgeëist, zijnde voor muilezel spelen. Hetgeen gekocht diende te worden in het warenhuis, was teveel voor één fiets, dus ik moest mee. Eenmaal terug thuis, ben ik er maar direct ingevlogen, als de goesting er is, moet je ervan profiteren. Het was bijna 15u30 toen ik uiteindelijk aan de rem trok, genoeg is genoeg.
Mijn wandeling had als doel nog eens 'n bakje aardbeien gaan kopen. Toen ik vertrok zag ik dat een mijner buren 'n poging aan het doen was om het onkruid voor zijn woning meester te blijven. Het is te zeggen, hij stond erbij en hij keek ernaar. Zijn uitleg vond ik wel plezant: "ik ben aan het kijken wat ik nog moet doen en wat ik tot nu toe al gedaan heb" .... Iedere uitleg heeft zijn charme.
Veel speciaals heeft mijn routebeschrijving niet om het lijf. Ik vertrok richting Gellik en kwam ondermeer doorheen de Kewithdreef en de Dorpsstraat. Daarna langs de Boonakkerstraat om wat verderop de brug in Gellik over te steken. Links heb ik dan het onverharde Louis Paul Boonpad genomen naar de Beekveldweg in Veldwezelt, het doel van mijn wandeling.
Toen ik eraan kwam zag ik dat de automaat al flink geplunderd was, er waren nog maar enkele bakjes over. De kostprijs is nog steeds 3,00 euro. Terugkeren deed ik via de Brug van Briegden en het college. Toen ik aan het college kwam, kwamen de herinneringen boven van mijn actieve jaren als postmeester toen een van de Paters mij kwam vragen om aan het college 'n postbrievenbus te laten hangen. Jullie moeten weten dat in die tijd er nog heel wat Paters en Broeders woonden in de gebouwen naast het college. De vraag om 'n brievenbus was dus legitiem. Ik heb daar toen met graagte bevestigend op geantwoord, temeer omdat ik vele Paters en Broeders persoonlijk kende, mijn ma heeft ooit op het college gewerkt. Nu zijn alle bewoners daar weg, de laatste Pater en Broeder, wonen nu in 'n rusthuis in Lanaken. Van Broeder Bruno heb ik trouwens nog 'n anekdote, toen ik in 1981 mijn huis kocht, is hij met zijn tractor onze grond komen omploegen zodat ik er 'n gazon kon aanleggen. Broeder Bruno was destijds de boer van de site omheen het college. Hij is nog steeds helder van geest en nadert stilaan de 100 levensjaren. En die brievenbus, ... zoals jullie zien, hangt hij er nog steeds.
Mijn dag kan ik als volgt beschrijven: naar de bakker - naar de bib - gras maaien - wat in de tuin werken - stevige wandeling - blogje bijhouden - benen omhoog (oef, eindelijk). Het is nu weer 18u48 terwijl ik dit aan het typen ben. Ondertussen viel er 'n kleine bui vergezeld met wat gedonder en gebliksem.
Nee, ik heb duidelijk geen zitkont. Na dat werken in de tuin waaronder mijn gazon maaien, had ik nadien evengoed in de zetel kunnen gaan zitten. Maar dergelijke situaties probeer ik toch te vermijden. Na de afwas en mijn dagelijkse portie fruit, wist ik zonder veel overleg wat het vandaag zou worden, de paarse route achter La Butte aux Bois. Natuurlijk ben ik er per fiets naar toe gereden, het zouden anders véél te veel kms. geweest zijn.
Mijn fiets heb ik daar toch maar stevig vastgeketend aan een hek. Wat mij al direct opviel, dat waren ook hier de vele plassen. Het was slalommen omheen die poelen. En het rare van heel die wandeling is, waar er houten vlonders zijn (lees: met je voeten uit de nattigheid blijven), daar is het kurkdroog. Maar geen gezeur over wat kleine ongemakjes, ik deed het voor de pracht van de natuur. En bijkomend, je kunt er ver kijken, iets wat vele mensen niet meer gegund is.
Natuurlijk ben ik ook op die hoge houten stoel gekropen. Foto's kun je er maken bij de vleet, ik heb mij geweldig moeten inhouden, er zijn zelfs enkele foto's gesneuveld. Jammer. Op een bepaald moment zag ik 'n jong koppel mijn richting uit wandelen. Ik heb hen even aangesproken en verteld dat zij de eerste andere wandelaars waren op deze route. Ja, idd. dat waren ook de enigen, verder heb ik niemand gezien.
Aan de Aspermansvijver (grondgebied Rekem) ligt er 'n brasserie, de Aspermans brasserie op grondgebied van Opgrimbie, slechts enkele tientallen meters verder. Een tas koffie (met koekje - potje eierlikeur en slagroom) en 'n cola, voor slechts 5,00 euro. Vooral die cola was welkom, ik had nochtans 'n drinkbus mee en ook wat fruitrepen. Aan de vijver zelf kun je altijd de mooiste foto's maken.
Wat verderop was het weer oppassen om droge voeten te houden, de ene plas en modderstrook na de andere. Maar eens aan de Heidestraat, waar ik diende over te steken naar Begijnenbos, was het gedaan met die nattigheid. Ik was er bijna. En mijn fiets, ... die stond nog steeds op dezelfde plek.
En het voetbal zullen jullie zeggen ...? Er bestaat op tv zoiets als 'n uit- en aanknop. Gelukkig maar, naar verluidt was het geen goede wedstrijd van onze Belgen.
Als je met dit weer doorheen de bossen fietst, dan is dat lekker koel, maar ook ... o zo gevaarlijk. Beeld je gewoon in, je rijdt door 'n open veld in volle zon en dan moet je doorheen 'n bos. Het is dan precies of het in dat bos aartsdonker is. Het is dan uitkijken naar putjes in de weg, afgevallen takjes en omhoogduwende boomwortels. Je past dan best je snelheid aan - dat deed ik uiteraard - maar ik had het toch effe zitten, een boomwortel niet gezien. Gevolg: tegen 'n kleine betonrand gebotst, rechtervoet even van het pedaal en het tandwiel effe geraakt. Geen erg, maar toch 'n kleine schaafwonde. Ik ben niet gevallen, maar iedere kleine wonde geeft wat bloed, ik neem bloedverdunners.
Maar, laten we het niet meer hebben over dat kleine akkefietje, het was weer 'n mooie fietstocht. Het doel was de Kempen en gelet op de warmte, veel in het bos en onder de bomen fietsen. Ik begon ermee langs de Zuid-Willemsvaart. Ook daar heb je al wat beschutting tegen de zon. En wie nog nooit in Oud-Rekem is geweest, toch 'n aanrader. Op grondgebied van Maaseik zag ik 'n eerste kapel. Het gedicht is van Iono Coopmans, nu nog maar amper 14 jaar. De volgende kapel stond in Neerglabbeek. Deze is gemaakt, einde de 19de eeuw - begin 20ste eeuw. Daar was het ook tijd voor enkele boterhammen.
Na 60 km. fietsen was het tijd voor 'n echte pauze. Ik had het zo geregeld dat ik kon stoppen aan de Bullenschool in Meeuwen. Deze fietsstopplaats is er sinds 2003, voorheen was het 65 jaar lang 'n kleuterschool, geopend in 1937. De school ligt in het gehucht Bullen. De stopplaats gaat open om 12u00, ik was er om 12u20. Voor 7,20 euro heb je 'n groot stuk vlaai, 'n koffie en 'n cola.
Op de terugweg even gestopt in Ophoven aan 'n gedenksteen voor het vliegveld dat er was tijdens WO II. Het werd geopend door de Amerikanen einde 1944 en werd gebruikt tot einde mei 1945. Nu is er van dat vliegveld niks meer overgebleven. In As was ik fietser 582, vandaag dus, het is 'n druk befietste route waar verschillende knooppunten tesamen komen.
Mijn slotdrankje wilde ik in Gellik nuttigen, maar daar was alles gesloten. Dan maar naar Lanaken naar het Kerkplein, aquarius voor de dorst, 'n biertje daarna voor de smaak.
Dat was weer in 'n notendop mijn verhaal van vandaag. En mijn enkel, ... die is ontsmet en er zit 'n pleister overheen.
Mensen, het is nu 18u28 en ik zit eindelijk op mijn gat. Vanmorgen in alle vroegte naar de bakker, dan ontbijt en om 8u00 moest ik bij mijn kapper zijn. Daarna mijn werkkledij aangetrokken om buiten 'n zwaar werkje te doen. Onze klimop diende weer bijgesnoeid te worden. Bovenaan groeide deze zelfs al voorbij de dakgoot, het werd dus hoog tijd dat ik er aan begon.
Maar met dit warme weer zou het 'n stoffige boel worden, en idd. dat is het ook geworden. Op de foto zien jullie 'n deel van het gedane werk. Aan de linkerkant is ook nog 'n strook. Het was ladder op en ladder af. Vooral die rechterkant tot aan ons duivenkot was wat moeilijker. Ja, we hebben 'n duivenkot maar geen duiven, we hebben dit zo gewoon geërfd van de vorige eigenaar in 1981 en het is zo gebleven.
En dan na het snoeien, alles bijeen harken en afvoeren naar de composthoop. Zeven volle kruiwagens was het resultaat. Daarna nog even onze druivelaar bijgesnoeid, weer 'n kruiwagen vol. Maar toen was het welletjes. De wandelschoenen vroegen om aandacht.
Veel speciaals heb ik er niet over te vertellen, alleen dat ik vertrok via de Smeetsstraat richting Gellik. Daar het fietspad naar Zutendaal om bijna boven op de Bessemerberg, de foute afslag rechts te nemen. Kan gebeuren. Maar veel kun je niet fout doen, je komt vanzelf op de juiste route. Wat ik wel zag, dat ik op vele plaatsen uiterst rechts (of links) diende aan te houden wegens de vele plassen.
Terugkeren deed ik via het Pyxiscollege op de Roelerdreef en de Bessemerstraat. Thuis 'n verkwikkende douche en het avondmaal om dan nu mijn verslag af te werken.
Laat het weer zoals het nu is, maar blijven. Gisteren met ons beiden 'n gezellig terrasje gaan doen in het centrum, vandaag goed gewerkt en morgen ga ik fietsen in de Kempen (veelal onder de bomen). En volgende week woensdag komt mijn hulp in de tuin, snoeien (net bericht gehad). Dat is ook weer geregeld.
Normaal had ik deze namiddag moeten gaan schaken in de club, maar zoals reeds gezegd, ik ben blij de beslissing genomen te hebben om (voorlopig ...?) te stoppen en mij enkel nog bezig te houden met hetgeen ik graag doe, gaan fietsen. Stel dat ik vandaag - met zo 'n mooi weer - achter 'n bord had moeten zitten, ik zou misschien van ergernis de stukken van het bord geveegd hebben ..... ???
Gefietst heb ik dus, richting Wallonië en daarna naar Valkenburg. Ik wilde wat klimmetjes doen en dan ben je op het juiste adres als je de route neemt naar Houtain-Saint-Siméon. Het was dus eerst via Kanne naar Eben-Emael, dan Bassenge om in Roclenge-sur-Geer, links af te draaien naar de Chavée Arecht, 'n klim van 1,3 km. met toch 'n stijgingspercentage op sommige plaatsen van om en bij de 15%. Het is daar in die buurt, draaien en keren. Die bibliobus viel mij op.
Houtain-Saint-Siméon is 'n deelgemeente van Opeye sinds 1977. En dan was het naar Juprelle, Haccourt en Visé. Ik heb niet gevloekt, maar de wegen zijn in die streek abominabel, veel betonplaten met overal 'n gleuf er tussenin of met 'n klein niveauverschil, k...twegen. Sorry voor het woord.
Het was dan voor mij 'n verademing terug op Nederlands grondgebied te komen. Eerst moest ik nog door Visé en de grens met Moelingen, maar eens in Nederlands Limburg, bolde mijn fiets gelijk 'n trein. De banden waren natuurlijk ook goed opgepompt bij vertrek en mijn ketting had 'n lik olie gehad. In St. Geertruid was het tijd voor 'n pauze, ik had toen iets meer dan 50 km. op de teller.
Nadien volgde nog de Örenberg en de Bemelerberg. Vooral die eerste was 'n nijdige kuitenbijter met weer waardes boven de 14%. De volgende plaats was Valkenburg. Daar maakte ik ondermeer 'n foto van dat protestants kerkje. Sinds 1997 is het 'n Rijksmonument en het was klaar voor gebruik op 11/10/1891. Daarna nog 'n zicht van het spoorwegstation.
Nadien heb ik geen moeite meer gedaan om foto's te maken, ik zat in het juiste ritme en de weg via Bunde, Meerssen en Maastricht is al voldoende aan bod gekomen.
Morgen is het weer 'n dag om te werken en nadien 'n wandeling. Woensdag wordt er gefietst in de Kempen.
Beste vriendinnen en vrienden, mijn 2de blog is 'n feit. Dit blog zal uitsluitend gaan over de voorouders van mijn ouders, in feite dus mijn eigen voorouders. Dit doe ik aan de hand van kwartierstaten. Een kwartierstaat bestaat uit 4 generaties, zijnde een persoon, zijn/haar ouders, grootouders en overgrootouders. Neem maar 'n kijkje op dit blog. En zoals onze medeblogster Godelieve mij aanraadde, "oefening baart kunst". Dat heb ik dan ook maar gedaan, zij weet wat ik bedoel. In de mate van het mogelijke zet ik er wat foto's bij en akte's van geboorte - huwelijk - overlijden. Het gaat hier uitsluitend - buiten mezelf dan - over personen die reeds overleden zijn.
Dit gezegd zijnde, deze morgen was ik al om 7u59 op pad om te gaan wandelen. De zon scheen, weinig wind, ideaal dus om buiten te zijn. Ik koos ervoor om nog eens het bos in te trekken. Ik nam hiervoor de gewone paden, rechtdoor naar de Bessemerberg toe. Bovenaan kon ik zonder problemen in het midden van de straat, 'n foto maken van de Bessemerberg zelf, zijnde de grote weg richting Zutendaal naar boven. Er was totaal geen verkeer te bespeuren.
Vervolgens wandelde ik langsheen het ziekenhuis. Tot op dat punt was ik nog niemand tegengekomen in het bos. Eens ik aan de afdaling van de berg begon, kwam ik toch al enkele mountainbikers tegen alsmede 'n wandelend koppel met drie kleine hondjes. Op de Neerharenweg wilde ik oversteken naar Pietersheimbos, maar wie kwam ik daar tegen ... jawel, collega-wandelaar Eddy. Dat moest weer lukken, de derde keer deze week dat ik hem zag.
Via de burchtruïne en het kasteel, was het tijd om terug te keren. Maar eerst passeerde mij nog 'n grote groep fietsers, zeker dertig personen. Op het Molenweideplein kwam ik voorbij de bakker waar ik 'n zondagskrantje meenam. Ik heb dan wel niet naar het voetbal gekeken gisteren met ondermeer de overwinning van onze nationale ploeg, ik wilde wel de commentaar in de krant lezen.
Morgen is het 'n fietsdag en deze namiddag ....? Dat hangt af van de fut en de goesting. En o ja, die laatste foto, dat is tegenwoordig onze tuinkat. Ze komt regelmatig 'n kijkje nemen in onze tuin.
Deze voormiddag was het 'n rustig moment, alhoewel, ..... de kleinzoon was effe op bezoek met zijn mama. Na het middageten kon ik dan beschikken over wat vrije uren. Wandelen of fietsen? Het werd fietsen met de stadsfiets, niet te ver, gewoon de benen wat in beweging zetten.
Ik besloot de Maas over te trekken met het veerbootje in Uikhoven en via Maastricht terug te keren. In Herbricht zag ik al direct dat er 'n vrij grote bedrijvigheid was op de Maas, vele kajakkers en roeiers. Er waren ook veel fietsers, oa. die grote groep op de Geulerweg. Mijn instinct liet me al direct vermoeden dat ook zij de Maas overwilden. En als je dan weet dat er slechts max. 12 personen tegelijk over mogen, dan was het effe 'n tandje bijzetten om die groep toch voor te zijn.
Toen ik aankwam aan het veer, stonden er al vier personen te wachten. En idd. die grote groep wilde ook over. Zij hebben zich moeten opsplitsen, 'n deel kon nog mee, de rest moest wachten. De Maas was rustig vandaag. Op een der foto's zie je de kerk van Uikhoven op de achtergrond.
Eens in Nederland, was het rechtsaf naar Brommelen. Aan dat mooie oude huisje, was het tijd om mijn jas uit te trekken, veel te warm. En na Brommelen, 'n gehucht trouwens van Meerssen, kom je vervolgens in Bunde en Itteren. Via knooppunt 48 fiets je door 'n prachtig natuurgebied. Het volgende dorp is Borgharen. Daar ben ik nog eens van mijn fiets gestapt om wat foto's van het kasteel te maken.
De rest van mijn tocht is minder interessant, gewoon richting Maastricht en via de Wilhelminabrug terug naar huis. Van dat laatste stuk geen foto's, van Maastricht heb ik er jullie al genoeg getoond. Maar mijn allerlaatste foto is er nog eentje van gisteren, tijdens mijn wandeling zag ik dit plantje, mij zeer goed gekend, maar hoe was de naam ook al weer ....? Het is het rapunzelklokje, 'n mooie naam.
Voor de rest kan ik jullie al mededelen dat ik 'n nieuw blog aan 't voorbereiden ben, eentje dat zal handelen over de familie Meuris - Lambrechts. Het zijn mijn ouders en ik ga beetje bij beetje, kwartierstaten tonen met hun voorouders. In de mate van het mogelijke ga ik foto's toevoegen en als ik ze te pakken krijg, akte's van geboorte - huwelijk - overlijden. Natuurlijk is er de wet op de privacy, buiten mezelf zal er dan ook niemand anders van de nog in leven zijnde familie aan bod komen. Later meer hierover.
Lang heb ik vandaag niet moeten nadenken waarheen ik zou willen wandelen, het werd Neerharen. En gelet op de mogelijke regen, was het aangewezen om de voormiddagkoffie maar gewoon te skippen. Daardoor was ik al om 9u00 op pad.
Ik kwam eerst voorbij die gevel met zijn vele vogelkastjes om vervolgens langs de kinderboerderij en via de Neerharenweg, naar Neerharen te wandelen. Via de Schuttershofstraat kwam ik aan de Heirbaan. Die laatste straat loopt gewoon door tot aan de sluis. Daar vond ik die foto wel grappig: "stop".
En eens de sluis voorbij, is het gewoon rechtdoor tot in Lanaken. Je passeert eerst nog wel de brug in Tournebride. Aan de sluis in Lanaken, was er juist 'n schip aan het binnenvaren. Je moet daar 'n stuk omhoog om verder richting Luik of Antwerpen te varen.
Vandaag ben ik onderweg wandelcollega Eddy weer tegengekomen. Ook hij wandelt iedere dag. Hij vertelde mij dat zijn inwonende schoonmoeder 101 jaar geworden is.
Het is nu 13u19 en het is stevig aan het regenen, begeleid door donder en bliksem. Nog enkele dagen geduld hebben zeker ...?? En die boom tenslotte ...? Op aangeven van collega-blogger Pol, ga ik proberen 'n vierluik te maken van onze boom bij het begin van elk nieuw seizoen.
Dag mensen, vóór ik aan mijn verslag van vandaag begin, eerst nog 'n bedenking over gisteren - eigenlijk over de laatste paar weken. Ik heb het ook aan mijn vrouw verteld en zij kon het enkel maar beamen. Waar gaat dit over? Wel, ik stel vast dat ik meer en meer tijdens mijn fietstochten (maar ook bij mijn wandelingen) spontaan wordt aangesproken door voorbijgangers. En dat gebeurt vooral als ik ergens voet aan de grond zet om 'n foto te maken of om iets te eten. Is het nu omdat de mensen interesse hebben in hetgeen ik aan het doen ben, of - ik neig ertoe dit als werkelijke reden te bezien - zijn vele mensen eenzaam en hebben ze nood aan 'n babbel? Zo ook gisteren, 'n oudere man die mij aansprak in Maaseik en 'n oudere vrouw met 'n paar hondjes die spontaan met mij kwam babbelen toen ik die foto nam van de molen in Gronsveld.
Maar nu over vandaag. Volgens de weerman gisterenavond, zou het 'n dag worden met kans op intense buien. Wel, in Lanaken hebben we nauwelijks buien gezien, meer zelfs, het werd - op dat kleine buitje na in de middaguren - 'n relatief mooie dag. Vanmorgen had ik het al in de smiezen dat er weinig kans op regen zou zijn, tijd dus om mij bezig te houden met mijn tuin. Vanaf 'n uur of negen tot iets vóór drie, heb ik mij toch gesmeten, onkruid wieden, looppaden weer zichtbaar maken (onze kruiden waren veel te breed uitgedeind) enz.
Maar toen vond ik het toch welletjes, tijd om te gaan wandelen. Het doel was om wat biljetten te gaan tanken aan de automaat. Bij mijn eigen financiële instelling ving ik bot, "toestel defect" was de boodschap. Dan maar naar het Cashpunt op de Stationsstraat. Dat zijn automaten die niet in het gebouw van 'n bank gelegen zijn.
Wat volgde was vrij simpel, 'n wandeling doorheen het centrum van Lanaken. Eerst langs die mooie boom aan het Pyxiscollege, dan doorheen de buurt van de sportoase, langs de oude brug van het college om verder langsheen die oude bakfiets op de Eikelenweg te stappen. Met 'n ommetje doorheen de Bessemerstraat en het Kerkplein, kon ik het tenslotte niet laten om in 't Hofje, 'n selfie van mezelf te maken.
Zo, de dag zit er weer grotendeels op. Seffens naar het nieuws kijken op de VRT en dan gaat de tv weer uit. Het boek "Oxen" van Jens Hendrik Jensen ligt te wachten.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Eddy Meuris
Ik ben een man en woon in Lanaken (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 03/03/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen - fietsen - genealogie - schaken.
Even de nrs. gecontroleerd en terug nr. 317 blijven volgen. En dan tot mijn grote verrassing, dat bord dat mij had aangemaand om rechtdoor te fietsen, bleek gewoon uit de grond te zijn getrokken en nadien gewoon tegen 'n haag gelegd. Op dat punt moest ik niet rechtdoor, maar rechtsaf. 
Wat verderop stopte ik even aan de kapel van Langerlo, 'n wijk in Genk. Mijn volgende foto's maakte ik aan C-Mine te Winterslag, eerst de oude mijnschacht en vervolgens het nieuwe fietspad over die houten brug. In Hengelhoef hield ik halt omdat 'n aantal vrouwen stonden te kijken naar 'n uitgebroken ree. Het arme beestje raakte niet meer bij zijn/haar vriendjes. Met wat hulp van die dames, raakte het diertje toch doorheen 'n afrastering, zij het dat het beestje in de verkeerde weide terecht kwam. 
En dan kom je zo maar ineens je achterbuurvrouw tegen, en dan nog wel halverwege 'n moeilijke afdaling. Zij was daar bijzondere stenen aan het zoeken, zwarte stenen om juist te zijn. Zij is één of twee jaar ouder dan ikzelf, maar met 'n gezondheid van 'n vijftiger. 
Ik ben Eddy Meuris