WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
05-11-2006
STOP zinloze SLOGANS!
Goedbedoelde maar nutteloze slogans, voortdurend worden we ermee bestookt. Stop zinloos geweld, stop verkeersagressie, stop criminaliteit, stop lawaai, stop vervuiling, stop hooliganisme, stop vul-maar-in! Het probleem is natuurlijk, dat precies diegenen voor wie die oproepen bedoeld zijn, er zich geen barst van aan zullen trekken; misschien voelen ze zich er misschien zelfs door uitgedaagd. Ik ben geen specialist ter zake, heb dus ook geen kant-en-klare oplossing maar volgens mij kan alleen een snellere en betere bestraffing van wangedrag een stap in de goede richting betekenen. Bovendien zouden de media hun sensatiezucht wat meer in moeten tomen en minder kolommen te wijden aan het wangedrag zelf (labiele geesten komen gemakkelijk op ideeën), maar juist meer aandacht besteden aan de straffen die kandidaat-zondaars riskeren (dat werkt hopelijk ontmoedigend en dus preventief). Een heel ander voorbeeld van nutteloze en dure slogans vinden we de laatste tijd op grote borden langs de wegen en op LIJN-bussen. Een ronduit infantiele ‘vondst’ zijn de overal opduikende mysterieuze volzinnen, die een normaal rijdende chauffeur onmogelijk in één keer kan lezen, laat staan begrijpen; daarbij komt nog dat een deel van de tekst meestal in bleke, kleine en in het (schemer)donker onzichtbare letters is uitgevoerd. De slogans zijn naar het schijnt ‘grappig’ bedoeld. Het is mij een raadsel wat er grappig is aan b.v. “U rijdt wild want: de jacht is open”en of een wegpiraat zich er wat van aan zal trekken, zeker als hij alleen maar “de jacht is open” heeft kunnen lezen. Deze week werd mijn aandacht voor het verkeer voor de zoveelste keer afgeleid door een levensgroot bord met de slogan “Uw opa was een piraat?”(wat er vóór stond, heb ik niet kunnen lezen). Even later was er weer een: “U wordt achtervolgd?” Wat is er in vredesnaam grappig aan zo’n (halve?) zin? Kortom, al die grote poppenkasten zijn niet alleen nutteloos, duur en totaal humorloos, maar door hun aandachtafleidende karakter ook nog eens gevaarlijk voor het verkeer. En dan te bedenken dat het een initiatief is van het BIVV (BelgischInstituut voor de Verkeers(on?)veiligheid), waarvoor u en ik als belastingbetaler moeten opdraaien. Wraakroepend vind ik het, of ben ik weer een kommaneuker die over kleinigheden valt?
TOE(kom)MAATJE –. Ik houd niet van die eeuwige lolbroeken voor wie het leven aaneen schijnt te hangen van toog-grappen en -grollen, doodmoe word ik ervan.Het tegenovergestelde is echter even erg: sommige mensen lijken wel voorstanders van een algemeen lachverbod … Een gezond evenwicht tussen ernst en luim, dat is mijn devies en mijn streven, tot ergernis van zowel lolbroeken als zwartkijkers.
VOLGENDE KOMMA: blogster Bojako heeft me gesuggereerd om in een volgende column eens uit te leggen waarom ik ‘zo geïnteresseerd ben in taal’. Op dat ‘bevel’ (grapje!) zal ik graag ingaan, want zelfs in mijn eigen familie bestaan over mijn taalbelangstelling nogal wat misverstanden!
Als lid van een groot gemengd koor kom ik één keer per jaar, nl. daags voor Allerheiligen, in de gevangenis van Dendermonde, waar we in de kapel een korte viering opluisteren voor de gedetineerden die daarvoor geïnteresseerd zijn. Ook de deelname van de koorleden gebeurt op vrijwillige basis want niet iedereen wil of kan zich daarvoor vrijmaken. Sommigen zijn trouwens bang voor de confrontatie met de beklemmende sfeer die in zo’n instelling heerst; anderen (waaronder kommaneuker) hebben daar minder moeilijkheden mee en zien het juist als een gelegenheid om op een bijzondere manier een dienst te bewijzen aan de gemeenschap. Het is in zekere zin ontroerend hoe ingetogen en overtuigd deze mensen, die toch allemaal iets serieus op hun kerfstok hebben, actief deelnemen aan zo’n viering: zij verzorgen de lezingen (soms in meerdere talen) en nemen deel aan bepaalde rituelen. Aan het eind van de viering belonen ze het koor bovendien met een dankbaar applaus, hoewel ons repertoire vermoedelijk anders klinkt dan wat de meesten gewend zijn. Maar nu terug naar de titel van dit blogje. Ik ben nl. niet alleen lid van een koor maar verzorg ook nog als organist-vrijwilliger het muzikale gedeelte van bepaalde vieringen in mijn parochie, zoals de ‘avondmis’ vóór een zon- of feestdag. Dat betekent dus dat ik mijn pastoor ten minste één keer per jaar (daags vóór Allerheiligen) euh … droog zet. Hij heeft daar sportief begrip voor, bekijkt het van de humoristische kant en vertelt zijn parochianen elk jaar weer dezelfde joke: “We doen het vandaag zonder onze organist: die zit in den bak!”. Hij heeft ook steeds weer dezelfde binnenpretjes als hij de verwarring bij de mensen ziet en hun gefezel hoort (‘amai zeg, wie had dat gedacht’) om dan het dreigend geroddel over mijn wangedrag in de kiem te smoren: “ja, want hij zingt met zijn koor in de gevangenis van Dendermonde”… Algemene hilariteit natuurlijk.
TOE(kom)MAATJE. De hoofdredacteur van de Dikke Van Dale heeft in 2005 maar liefst 400 nieuwe woorden in de media ontdekt (GVA). Om in het Woordenboek te komen, moeten ze wel vaak en lang genoeg (blijven) opduiken. Enkele grappige specimens: seriezoener, geilgrenzen, plaknachten, islammobieltje, miskleurzwijn, vuilhufter, hangbejaarden… (Vraag me niet naar hun betekenis, die stond er wel bij, maar ja mijn geheugen hé, ziekte van Oldtimer zeker?)
Voor mijn VOLGENDE KOMMA ben ik bezig aan een column over ‘zinloze slogans’, die tot mijn ergernis steeds meer opduiken.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
