|
Op 20 oktober overleed op 56 jaar de man van onze dochter, na een ongeneeslijke ziekte. Toen hij enkele maanden geleden besefte dat hem nog weinig tijd restte, ondernam hij (als zelfstandig fabrikant in een zeer gespecialiseerde branche) de nodige stappen die zijn gezin ten minste gedeeltelijk zouden ontlasten van praktische bekommernissen. Kortom: een toegewijde huisvader, bezorgd om de toekomst van zijn gezin als hij er niet meer zou zijn.
Toen zijn toestand zodanig verslechterde dat hij onmogelijk nog langer thuis verzorgd kon worden en onze dochter nog nauwelijks aan slapen toekwam, vroeg hij zelf om zijn allerlaatste dagen in het ziekenhuis te kunnen verblijven. Vijf dagen later nam hij afscheid van vrouw en zijn vier kinderen. Hij overleed donderdag 20.10 en werd vorige zaterdag 29.10 begraven, na een uitvaartdienst in een stampvolle kerk (naar schatting 430 personen).
Op het doodsprentje prijkte de volgende openhartige herinnering van zoon Erik aan zijn fantastische papa:
Hoe druk ik uit in woorden hoe hard ik papa mis?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Nooit meer iets tegen hem kunnen zeggen.
Nooit meer zijn blik kunnen zien.
Nooit meer zijn stem horen.
Het is vernietigend, het doet pijn.
Het doet me huilen.
Ons papa is er altijd geweest.
De harde hand die mij schrik kon aanjagen.
De boze blik wanneer ik weer iets stoms deed.
Zijn opvliegendheid wanneer iets niet snel genoeg ging.
Je hebt geen idee hoeveel ik dat mis.
Om nog maar te zwijgen over zijn aanstekelijke lach
wanneer hij plat lag bij een of andere onnozele film.
Zijn glimlach wanneer hij trots op ons was.
Zijn onvoorwaardelijke steun bij onze keuzes.
Zijn sterke persoon wanneer we ons onzeker voelden.
Zijn flauwe moppen, eindeloos herhaald.
Zijn Croque Bruno s.
Zijn grote mond en zijn klein hartje.
Kon ik hem nog maar eens zien.
Maar dat kan natuurlijk niet.
De dood is definitief. Gedaan.
Ik zal hem moeten missen.
Wij zullen hem moeten missen.
Hij is er niet meer. Papa is weg.
Het leven gaat door zei je.
Gewoon verder doen. Dat is waar.
En ik zal mn best doen papa.
Ik zal je trots maken, waar je ook bent.
Maar ik zal je missen. Erik.
|
