WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
16-08-2006
papa = "duikspecialist"?...
Als er één sport is die ik grondig haat, is het wel zwemmen. Als kind heb ik er vier jaar over gedaan voordat ik kon ‘zwemmen’ (lees: drijven). Maar eenmaal getrouwd en vader vond ik dat mijn kindjes ook moesten leren zwemmen, maar dan liefst wat sneller en beter dan hun papa.
Toen ze oud genoeg waren trok ik dan ook plichtsbewust iedere woensdag met mijn grut naar het zwembad, waar ze les kregen van een deskundige zwemmeester, en ze vonden het gelukkig leuk. Terwijl ze les kregen zwom ik zelf een aantal baantjes, al was dat uiteraard niet uit goesting. Al heen en weer peddelend keek ik regelmatig naar de grote klok, om zeker niet langer dan nodig in het water te moeten blijven.
Op een dag vroegen de kinderen mij waarom ik steeds zo omslachtig via het trapje achterwaarts het water inging, terwijl andere ‘grote mensen’ vanaf de kant of de springplank het water indoken. Kortom, ze vonden dat ook papa zijn duikkunst maar eens moest demonstreren. Ik had daar natuurlijk helemaal geen zin in, maar tegenover mijn kinderen kon ik toch geen gezichtsverlies lijden en dus nam ik al mijn moed bij mekaar, zette me af aan de rand van het zwembad en ‘dook’ voorover het water in … plat op mijn buik, met als evident gevolg een enorme plons die kon wedijveren met een tsunami!! Een complete afgang dus… (dacht ik!)
Ik zocht wanhopig naar een geloofwaardige smoes om toch enigszins mijn gezicht te redden tegenover mijn toekijkend nageslacht, dat ongetwijfeld zwaar ontgoocheld zou zijn om wat ze van mijn duikkunst te zien hadden gekregen. Maar tot mijn stomme verbazing kwamen ze vol bewondering naar me toe en zeiden: ‘amaai papa, zo’n mooie grote plons die jij kan maken; bij die andere mensen is het altijd maar een heel klein plonsje!!
Mijn vaderlijke reputatie was dus (voorlopig) gered, zonder dat ik er moeite voor had moeten doen, behalve dan op een klunzige manier in het water ‘vallen’!! Thuisgekomen brachten ze bij mama enthousiast verslag uit over de prachtige duikkunst van papa: “zóóó’n grote plons!!” Mama speelde het spel mee maar relativeerde toch een beetje de zwaar overschatte zwemkunst van manlief. Enfin, het duurde niet lang of de kids hadden door dat een ‘grote plons’ niet bepaald een bewijs was van grote duikkwaliteiten, integendeel. Dus toch nog een afgang, in uitgesteld relais…
TOE(kom)MAATJE. In mijn blog van 29.7 maakte ik me kwaad op de sensatiezucht van GVA, die Tourwinnaar Landis al na de eerste (en dus nog niet definitieve) positieve dopingtest voor alle zekerheid maar alvast als bedrieger veroordeelde. Toen ook de zgn. B-test positief was, stond de Rondewinnaar (of –verliezer?) er natuurlijk wel erg slecht voor, maar als ik dan lees dat beide stalen door hetzelfde lab werden onderzocht (blijkbaar standaardprocedure) dan verliest die tweede test in mijn ogen wel een stuk geloofwaardigheid …
Voor mijn VOLGENDE KOMMA heb ik een stukje in petto over mijn ‘carrière’ als ‘vliegende tenor/bas’
Reacties op bericht (1)
16-08-2006
..
voilà Komma, toch niet moeilijk hé....je ziet het : oefening baart kunst, net zoals bij het zwemmen en duiken. Floep erin en de rest komt vanzelf. Zo is het dus ook bij het schrijven....prachtig stukje vandaag, vlot geschreven en vol humor. Ik was er van het begin af aan al van overtuigd dat je zo kon schrijven. De komma's en de punten en de spelfoutjes ...who cares? Druk na het schrijven gewoon even op je spellcheck en hou verder je vingers en tenen gekruist. Ik heb gelachen en genoten en met mij nog veel andere mensen! Doe zo voort, tien op tien en een kus van de juffrouw en een bank vooruit.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
