WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
01-10-2006
Genieten in de Ardennen
Nog maar pas terug van onze wandelvakantie in Bretagne (blog 20.9), zaten we de voorbije week alweer te wandelen (‘zaten te wandelen’?… enfin, moet kunnen); voor de 17de keer in acht jaar tijd doken mijn vrouwtje en ik onder in ‘onze’ vertrouwde ‘gîte’, zijnde een (volledig heringerichte) vroegere boerenstal, horend bij een grote moderne boerderij in Sainte-Ode (meer bepaald het dorpje Lavacherie). Van daaruit maakten we dagelijks een wandeling(etje) van zo’n 10 km in de prachtige bossen van de omgeving. Voor de rest van de tijd genoten we, zittend in de gezellige veranda, van het uitzicht op de velden en weiden en op de aan de overkant liggende flanken van de Ourthe met het bekende, mooi gelegen vakantiecentrum van Amberloup. Een zacht achtergrondmuziekje, een krantje, een boekske, een drankske, de boer die passeerde met enkele van zijn honderden koeien naar de wei of terug naar de stal om daar gemolken te worden (de koeien bedoel ik), een drietal ezels (vier als ik mezelf meereken), tientallen achter elkaar rennende jonge biggetjes, een praatje met de boerin die eigenlijk geen boerin is maar zich uitsluitend bezighoudt met de exploitatie en het onderhoud van de gîtes (maar op bestelling ook ons middag- of avondmaal levert). Kortom, onze ideale “tussendoor-vakantie” om er eens helemaal uit te zijn, zaaaaaalig! We hadden bovendien het geluk van een hele week prachtig droog wandelweer en – geloof het of niet – we zijn op die vijf dagen tijdens onze boswandelingen niet één keer andere wandelaars tegengekomen; toen mijn wederhelft op de voorlaatste dag onderweg haar pet verloor, zijn we ruim 24 uur later dezelfde route nog eens afgelopen: de pet lag nog steeds ‘netjes’ en onaangeroerd midden op het pad. Mocht u ooit in Lavacherie of omgeving wandelen en aangenaam verrast zijn door de verzorgde signalisatie van de verschillende wandelroutes, dan hebt u dat te danken aan …. kommaneuker! Tot voor enkele jaren liepen we telkens weer verloren door de erbarmelijk slechte bewegwijzering, nog versterkt – toegegeven - door mijn gebrekkig oriëntatievermogen; ik schreef toen een (vriendelijke) brief aan de burgemeester van Ste-Ode en verdomd het hielp: de keer daarop was de signalisatie pico-bello. Zelfs ik liep niet meer verkeerd; het was de voorbije week wel extra opletten geblazen, want er waren nogal wat bomen gekapt, dus was er een zeker risico dat hier en daar met een boom ook het ‘teken’ verdwenen zou zijn… We verheugen ons alvast op de volgende uitgave.
TOE(kom)MAATJE – Hij komt nog al eens in het nieuws: Jos Colpin, woordvoerder van het Brusselse parket. Zijn juridisch taaltje is in de meest letterlijke zin “afschuwelijk leuk”. Hij had het onlangs over“een betrokkene die in overleden toestand werd aangetroffen”. (Als saaie kommaneuker zou ik gezegd hebben: “de man was dood”). Elke keer als Colpin in het nieuws komt, wacht ik met spanning naar zijn nieuwe taalvondsten; ik begin echt van die man te houden!
Reacties op bericht (1)
01-10-2006
genieten
Ik kan me goed voorstellen dat jullie genieten van dat plekje daar in de Ardennen. En dan zo heerlijk wandelen zonder tegenlopers of meelopers! Heerlijk lijkt me dat. Toch is Ardennen voor ons net iets te ver om regelmatig heen te rijden, wij hebben dan ook gekozen voor Zeeland en maken daar tochtjes op onze manier. Niet te voet maar wel heerlijk. Groetjes Thea
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
