WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
22-11-2006
Een hartverwarmende belevenis
Ik had vorige week het genoegen om samen met nog een drietal muzikale vrienden op te treden voor de bewoners van een RVT-instelling van het OCMW, bijna uitsluitend bestaande uit hoogbejaarde gasten/patiënten in rolstoelen. Ons publiek toonde zich superdankbaar en elk nummer dat we speelden werd onthaald op enthousiast applaus. Ons aangepast repertoire bestond dan ook vooral uit bekende melodieën die bij de mensen herinneringen opriepen uit hun jeugd, waaronder verschillende meezingers zoals J’attendrai, La vie en rose, de Blauwe Donau, De Lustige Weduwe enz enz.
De ‘tekst’ bleef soms (lang niet altijd!) beperkt tot lalalala, maar dat kon de feeststemming niet drukken: het was heerlijk en ontroerend om te zien hoe deze mensen deze nostalgische muzikale middag beleefden als een echte hoogtijdag. Ik liet me zelfs vertellen dat sommigen er al weken naar hadden uitgekeken.…
Wat ons ook opviel, was de inzet en toewijding van de personeelsleden. Ze gaven de oudjes spontaan lieve knuffels en deden regelmatig een ‘dansje’ (of wat daar op moest lijken natuurlijk…). Via lezersbrieven of anderszins lees of hoor ik wel eens kritiek op onvoldoende zorg of aandacht (b.v. door tijdgebrek) van rusthuispersoneel voor de hun toevertrouwde gasten of patiënten; welnu, in deze instelling heb ik daar alvast niks van gemerkt, integendeel. En die spontaneïteit van het personeel was duidelijk niet ‘gespeeld’ maar 100% echt. Ik vond het een hartverwarmende ervaring.
TOE(kom)MAATJE Eenmaal per maand maken wij met andere leden van de seniorenclub OKRA (ex-KBG) een dagwandeling van 20 à 25 km. in de natuur. Gids Jan is bekend (of ‘berucht’, naar gelang van de invalshoek…) om zijn voorliefde voor modderige parcours (‘hoe vetter hoe liever’). Tijdens een van die natte wandelingen zei Jan op zeker ogenblik: ‘we verlaten nu het breed geasfalteerd wandelpad en gaan de bossen in, daar wordt het ‘beter’… We wisten wat Jan daarmee bedoelde; gelukkig hadden we onze laarzen aan.
De VOLGENDE KOMMA gaat over de ‘beklemmende’ levensvraag of je nu 'gelinedancet' of 'linegedancet' moet zeggen.
Reacties op bericht (3)
23-11-2006
Je schoonbroer
Ik ben gisteren woensdag gaan zingen in een RVT en deel daarin volledig je mening. (Ik mag toch ook je zeggen, niet!)
23-11-2006 om 13:47
geschreven door Dirk
En toch....
De verzorgende sector zal uiteraard niet moedwillig hun gasten/patienten laten verkommeren. Maar er is gebrek aan personeel, en verpleegsters en bejaardenverzorgsters zijn geen octopussen. En derhalve moeten ouderlingen vaak noodgedwongen in schrijnende omstandigheden leven in rusthuizen, al dan niet, van het OCMW. En ik klets echt niet uit mijn nek, en ook ben ik geen notoire dwarsligger, maar ik spreek uit ondervinding. En om af te sluiten met mijn stokpaardje, sommige dieven en moordenaars hebben het beter in de gevangenis, dan die kapotgewerkte oudjes in hun koude kille kamer van hun 'rusthuis'
23-11-2006 om 01:00
geschreven door huismusje/troubadoerke
22-11-2006
..
In Antwerpen zegt men: "hoe vettiger hoe prettiger" - dat is misschien voor de volgende wandeling. 25 km ik mag er niet aan denken! groetjes,
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
