WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
17-12-2006
stukje dagboek
De vorige keer had ik min of meer aangekondigd dat ik vandaag een bloedernstige column of een ludiek woordspelletje zou plegen, maar de heilige geest liet me in de steek: geen inspiratie dus. Ik beperk me dan maar tot een onnozel stukje dagboek van afgelopen week.
Mijn dierbare echtgenote kan niet autorijden en trekt dan ook voor haar wekelijkse marktinkopen per fiets naar de markt, om een uur later als een kerstboom beladen thuis te komen: haar rugzak, haar fietstassen, het bagagemandje boven het stuur en de bagagedrager puilen uit met van alles en nog wat. Hoewel ze daar geen probleem van maakt, bood ik haar toch aan om eens samen (met de wagen) die boodschappen te doen. Nu moet ik er eerlijkheidshalve en met beschaamde kaken aan toevoegen dat het van mijnentwege geen overtuigde daad van plotseling opwellende echtelijke toewijding was, maar veel eerder een alibi om even achter het stuur te kunnen zitten van mijn gloednieuwe wagen.
Bon, ik rij met mijn nieuwe aanwinst de ondergrondse parking in. Om de slagbomen bij het binnenrijden te bedienen, moet ik, om een kaart uit de automaat te kunnen trekken, mijn raampje opendraaien maar ik vind geen bedieningshendel (zoals in mijn vorige wagen). Het duurt een tijdje voordat ik begrijp dat de ruiten elektrisch bediend worden via een viertal knopjes naast me in de deur. Intussen ben ik al behoorlijk zenuwachtig, want achter mij staat een volgende wagen al een tijdje te wachten. Op goed geluk duw ik op een van die toetsjes en warempel: het raam schuift omlaag en ik pak mijn kaart.
Ik vind onmiddellijk een plaats, mijn vrouw stapt uit en vraagt waarom IK niet uitstap. Welnu, intussen is een nieuw probleem opgedoken: op welke knop ik ook druk, mijn venster blijft open, nog erger: alle ramen staan nu open! Het lukt me niet om ze te sluiten, mijn vrouw vraagt opnieuw waarom dat zo moeilijk is en ik word steeds zenuwachtiger. Ik stuur haar alvast naar boven zodat ik zelf rustig (?!!) de handleiding kan raadplegen in de hoop daar de oplossing voor mijn probleem te vinden. Niet dus: wat daarin staat heb ik intussen immers zelf ook al ontdekt: de bedieningsknopjes voor de ramen zitten in de linkervoordeur.
Een lichte paniek overvalt me: ik kan de wagen moeilijk achterlaten met vier wagenwijd geopende ruiten en bovendien loopt mijn schat daarboven moederziel alleen te wachten tot ik haar kom helpen dragen. Maar het geheim MOET toch in diezelfde knopjes zitten, ik pruts nog wat en plotseling ontdek ik, bewust of onbewust, dat ik aan die knopjes moet trekken om ze weer te sluiten. Oef
TOE(kon)MAATJE. Iemand vroeg mij wat ik, als rechtgeaard Vlaming, vond van de beruchte nep-uitzending van de RTBF waarin beroepsjournalisten zich lieten misbruiken om de vooroordelen van heel wat Franstaligen over de Vlamingen nog eens lekker aan te wakkeren. Ik heb daar maar twee woorden voor: walgelijk en dom.
Reacties op bericht (4)
07-01-2007
goeieavond,
haha, ik heb genoten van je stukje! het deed mij denken aan 'sneppeke'. dat warenook altijd zulke verhalen! ik kom hier zeker nog terug om verder te lezen, want het is al een "serieuze" blog!
07-01-2007 om 20:18
geschreven door m@rl1
18-12-2006
schoonbroer
Dat heeht ie van zijne mama!!!! dirk
18-12-2006 om 22:15
geschreven door Dirk
handleiding
Onze eerste auto was een 2dehands peugeootje. Bij vochtig weer moest je altijd eerst met een katoenen doekje de bougiedraden eens afdrogen, anders wou dat beest niet tegen u klappen. Op een avond geef ik een collegaatje een lift naar huis. We waren de enigen in het hele gebouw, want de rest was naar de nieuwjaarsreceptie en ja, ons bakske deed weer "prrrt-prrrt-prrrt" en gedaan. Mijn collega sloeg al alle kleuren uit, ik bleef heel rustig en vroeg haar even het stofdoekske uit het handschoenkastje te halen. Met ogen vol bewondering ("gij kent er precies veel van") reikte ze het mij aan. Toen ik ook nog naar de handleiding vroeg, was haar achterdocht gewekt en toen ik uitlegde dat ik wél wist wat ik moest doen, maar niet hoe ik "de kapoot" open moest krijgen, zijn we alle twee terug binnen gelopen. Grote p*s van 't lachen... Nu, ruim 15 jaar later krijg ik dat nog regelmatig op mijn brood. Vandaar dat ik er nu zelf al maar over begin.
18-12-2006 om 11:32
geschreven door affodil
..
blij te horen dat ik niet alleen zo'n kluns ben. De auto die we nu hebben, hebben we gekocht toen ik stopte met werken. Alle knoppen staan op een andere plaats. Vermits ik niet veel met deze rijd nu ventje ook thuis is, is het bij mij ook altijd zoeken geblazen naar de juiste knoppen. Vooral nu in de winter betrap ik me erop dat ik de lichten niet goed weet aan te zetten, de achterruit verwarming knop moet zoeken, de mistlamp is verdwenen, de verwarming is niet hetzelfde. Heel vervelend en frustrerend. Ik heb al menige teggenligger verblind door mijn grote 'pharen' ?? ik ken het juist woord niet, aan te zetten. Ik vroeg me af wat dat hel blauw lichtje was dat in mijn ogen scheen? Groetjes en nog veel koop- en rijgenot!
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
blij te horen dat ik niet alleen zo'n kluns ben. De auto die we nu hebben, hebben we gekocht toen ik stopte met werken. Alle knoppen staan op een andere plaats. Vermits ik niet veel met deze rijd nu ventje ook thuis is, is het bij mij ook altijd zoeken geblazen naar de juiste knoppen. Vooral nu in de winter betrap ik me erop dat ik de lichten niet goed weet aan te zetten, de achterruit verwarming knop moet zoeken, de mistlamp is verdwenen, de verwarming is niet hetzelfde. Heel vervelend en frustrerend. Ik heb al menige teggenligger verblind door mijn grote 'pharen' ?? ik ken het juist woord niet, aan te zetten. Ik vroeg me af wat dat hel blauw lichtje was dat in mijn ogen scheen? 
