WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
10-01-2007
Help, mijn bed piept!!
Al jaren ergert Chris (alias mevrouw Kommaneuker) zich aan het feit dat mijn helft van ons lits-jumeaux verschrikkelijk piept bij de minste beweging die ik me veroorloof. Hoe voorzichtig ik me ook draai of keer, in- of uit mijn sponde stap, mijn bedhelft kraakt en piept dat het een lieve lust is. Zelf heb ik er hoegenaamd geen probleem mee en dus (!) was ik nooit vragende partij om het euvel te verhelpen (die egoïstische mannen toch, nietwaar?), maar mijn schat werd door het gepiep op de meest willekeurige momenten uit haar slaap gehouden.
Totdat zij het enkele dagen geleden zo kotsbeu werd dat ze eiste dat we er eindelijk iets aan zouden doen. Eerste poging tot oplossing: we verwisselden van slaaphelft, want misschien pasten ik en dat piepend bed gewoon niet bij elkaar. Het resultaat was weinig bemoedigend: hetzelfde bed bleef piepen; mijn enige troost was, dat het dus niet lag aan mijn bedgedrag
Volgende poging: de lattenbodems verwisselen, want misschien gaf dat soelaas. Het betekende wel een nogal zware en ingewikkelde verhuis, gelet op de afmetingen en het gewicht van de spullen en de beperkte bewegingsruimte in onze slaapkamer. Maar goed, na veel tillen, zakken, bloed zweet en tranen was de klus geklaard. We doken erin en wachtten gespannen af, en warempel: gedaan met piepen!! Tijdelijk toch, om precies te zijn: ongeveer vijf minuten Toen begon het opnieuw. Verd , dedj nonde milj Alle moeite voor noppes.
Dan maar mee leren leven, zou u denken. Ah neen hé, ge kent mijn vrouw nog niet zeker. s Anderendaags na de ochtendkoffie verdween ze zonder een woord te zeggen naar de slaapkamer, om amper vijf minuten later triomfantelijk terug te keren met een verslag over een definitief geslaagde vondst, ingegeven door een of andere Heilige Geest. Ze had bedacht dat het piepen misschien te wijten was aan het bedmeubel zelf. In de buurt van waar het gepiep vandaan leek te komen, had ze gezien dat twee onderdelen van het meubel zeer dicht tegen elkaar konden schuren. Ze wurmde een kaartje dubbelgevouwen tussen de twee stukken in (foto) en testte de reparatie uit met allerlei spectaculaire bewegingen (voor zover haar leeftijd die toeliet ): het piepen was (en bleef) gedaan!
Ik bleef sceptisch: ik vond immers dat de echte vuurproef nog moest komen, nl. een volledige normale nacht. En ja hoor, die verliep geheel pieploos! Of: hoe Kommaneukster een jarenlang aanslepend en onverklaarbaar gepiep in enkele seconden uit de wereld hielp met een simpel kartonnetje!
Met een knipoog naar de bekende surrealist René Magritte en zijn beroemde schilderij van een pijp die geen pijp was, zou ik dit pakkend verhaal willen besluiten met:Ceci nest pas une piep
TOE(kom)MAATJE. Uitspraak van topturner Paul Hamm tijdens een interview: Ik ben mijn ouders veel verschuldigd, vooral mijn moeder en mijn vader (GVA)
Reacties op bericht (4)
10-01-2007
wat krijgen we nu?
Wat nu Komma?Ik verschoot me een ongeluk...twee keer schrijven op één dag, dat moest ik zien.Ik kwam en ik zag en ik dacht dat er iets mis was met mijn pc.Ikheb sennet afgesloten en terug opgestart en néé, het staat er nog net hetzelfde... een heel andere lay-out ! En dat van een man die zegt dat hij niets van computers kent?Holà, maak dat een ander wijs hé J
10-01-2007 om 21:05
geschreven door bojako
..
en dat is mijn straf voor mijn pretentie... ik vergeet het vinkje aan te duiden!
zo is het beter nietwaar?
10-01-2007 om 15:52
geschreven door bojako
..
Knap hé Komma, dat is me mooi gelukt, dus het moet bij u ook kunnen lukken.Als je er een vraag over hebt,stel ze maar hoor, we zijn er om elkaar te helpen.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
t Is gewoon een kwestie van selecteren, kopiëren en plakken (met de muis) wel te verstaan, dus niet !!! met het Word vakje van Sennet.
machtig verhaal Komma, wat zou je doen zonder je vrouwtje? Bij mijn ouders was het ook altijd mijn moeder die met de oplossing kwam. Ik doe mijn best in mijn klein mannen bastion hier tenhuize Bojako, maar niemand luistert.... tot het écht niet opgelost geraakt en dan, wonder boven wonder, wordt mijn voorstel ook bekeken en meestal goedgevonden. Ik moet enkel geduldig mijn beurt afwachten alhoewel ik de oplossing al van meetaf aan meestal weet. Wat betreft je font en de witte letters. Het is inderdaad niet goed te lezen, maar ja... mijn ogen zijn ook niet meer wat ze waren, zeker niet na mijn val vorige week . Nu is mijn vraag; tik je de tekst in op Word of tik je rechtstreeks op je blog? Bij Word kan je toch zelf de font, de grootte van je letters en de kleur van de tekst bepalen. Je mag dan wel de tekst niet op je blog zetten door op het Word vakje te drukken, maar wel met kopiëren en plakken met je rechter muisknop. Probeer het zo eens. Ik ga hier zelf even een testje doen: hopelijk lukt het.
Dit stukje zet ik er dus zo in.... de rest heb ik gewoon rechtstreeks op je blog getikt.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
