WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
11-07-2007
Everest tot Alpen (vervolg)
links een foto uit de jaren 70 van mijn (toen nog jonge) schat, bengelend aan een touw tijdens een klimoefening in de rotsen; daarnaast nogmaals dezelfde foto van mijn vorige blog, maar nu hopelijk iets beter van kwaliteit
In mijn vorige blog schetste ik hoe ons gezin jarenlang de zomervakanties doorbracht in het Zwitserse hooggebergte. Allemaal veel minder stoer en gevaarlijk dan het klonk, maar in elk geval wel avontuurlijk en minder voor de hand liggend dan b.v. een zonnig lig- of zwemverblijf aan de Côte dAzur. Vandaar de regelmatig terugkerende vraag: hoe zijn jullie ertoe gekomen om aan alpinisme te gaan doen? Dat vertel ik nu.
Het was zomer 1969 toen we met enkele bevriende gezinnen voor tien dagen naar hotel Stahlbad van de Mutualiteiten in Sankt Moritz trokken. Mama liet zich (als enige getrouwde vrouw) overhalen om mee te doen aan een tweedaagse bergtocht. Ik bleef dus alleen achter met de kindjes, die ik overdag toevertrouwde aan de toegewijde en bekwame monitoren/-trices van de kinderopvang. De volgende middag stonden we op ons balkon op de uitkijk om het groepje tweedaagsers te verwelkomen. Eindelijk was het zo ver en we zagen mama enthousiast naar ons zwaaien. Haar eerste woorden (ik zal ze nooit vergeten!) luidden: Och, kindjes, ik heb een paar keer zó zitten trillen op mijn knieën (we kregen een aanschouwelijke demonstratie ): links 500 m diepte, rechts 500 m diepte, ik was doodsbenauwd en dacht voortdurend och och mijn kindekens!! . Maar PLEZAAAANT!!!
En zo is het begonnen. Om nu een lang verhaal kort (nou ja) te maken: elk volgend jaar was een van mas eerste vragen aan de hotelreceptie: is er een tweedaagse?, dan doe ik mee!. En naarmate de kinderen ouder werden, groeide ook bij hen (en bij mij) de goesting om echte bergtochten te maken. Maar omdat we 10 dagen verblijf wat kort vonden, besloten we om voortaan telkens voor een hele maand in een of ander klein dorpje (nog niet ontdekt door het mondain toerisme) een betaalbaar maar gerieflijk en mooi gelegen chalet te huren.
De eerste poging was al direct een schot in de roos. We vonden een betaalbaar maar gerieflijk en mooi gelegen chalet in het (toen nog rustig) dorpje Zinal aan het eind van de prachtige Val dAnniviers. Door een bureau de guides werd ons een sympathieke gids voorgesteld, die ons op een speciale oefenrots ter plaatse testte om te oordelen wat hij van ons als kandidaat-alpinisten mocht (en vooral NIET mocht! ) verwachten.
En zo werd Gabriël gedurende heel wat zomervakanties onze vertrouwde gids op een- of meerdaagse rots- en/of sneeuwtochten vanuit een of andere berghut. Op den duur kenden we zowat alle berghutten in de regio van binnen en van buiten. Mama en de kinderen volgden bovendien nog een of twee alpinistencursussen, waardoor hun techniek ook nog verder verbeterde. Zo herinner ik me met vaderlijke trots dat onze dochter zelf af en toe voor gids speelde op minder moeilijke beklimmingen (zo van Ja pa, kom maar naar boven: zet je rechtervoet op dat uitsteeksel en je linkerhand in die spleet boven je schouder)
Och ja, het was een heerlijke tijd. Toen we eens na een maand klimmen weer bijna thuis waren, zei onze dochter, enthousiast handenwrijvend: Hoi hoi, nog maar elf maanden en we mogen weer naar Zwitserland!! Commentaar overbodig! Intussen dateert onze laatste bergvakantie alweer van 1996. We treuren echter niet om wat we niet meer kunnen, maar genieten van de dagboeken en de vele dias uit de tijd dat we nog wèl konden, en niet te vergeten! van allerlei mooie dingen die we ervoor in de plaats gekregen hebben.
TOE(kom)MAATJE. De Ronde van Frankrijk (door Nederlanders meestal Toerdefrans genoemd) is weer begonnen. Mijn schat is er weg van, ze heeft een speciaal tijdschrift gekocht met allerlei rand-informatie en in te vullen resultaten, ze houdt mij dagelijks op de hoogte van allerlei klassementen, ik doe alsof ik luister, zeg af en toe (op goed geluk ) ja of nee en zo blijft ze hardnekkig geloven dat het mij ook interesseert Beuhhhh!
Reacties op bericht (1)
12-07-2007
..
Bedankt voor de uitleg over klimmen Komma en Oma, maar ieder zijn meug hé. Een heel lieve vriendin van mij zou heel goed passen bij uw vrouw hoor. Klimmen en crossen met de fiets, ze doet niets liever. Ze is vorig jaar (zonder man) ook nog eens naar Nepal getrokken om te klimmen en ze is zo oud als ik hoor.
Mijn ventje probeert me ook geïnteresseerd te krijgen in de Toerdefrans, en net als jij mompel ik vanachter mijn boek heel geïnteresseerd : "mmmmmm".....
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
