|
Deze week trokken computeroma en haar kommaneuker voor de 23ste keer voor vijf dagen naar onze vertrouwde stek op een boerderij in de streek van Ste.-Ode/Amberloup (Ardennen). Aangekomen op zondagavond 10.5 konden we al een klein wandelingetje maken in de nabij gelegen bossen. Omdat we de verschillende wandelingen in de regio nu wel volledig kennen, zouden we de volgende dagen nieuwe mogelijkheden verkennen op zon 10 à 20 km. van onze standplaats.
Maar maandag en dinsdag regende het, dus geen wandelweer, het moet nog leuk blijven hé! Bovendien waren de vooruitzichten niet fameus en eigenlijk had ik veel zin om met de boerin euh
af te rekenen en terug naar huis te rijden (zonder de boerin
). Maar (achteraf gelukkig
) was er een lieve engel die mij influisterde (nou ja, fluisteren is niet het juiste woord, het klonk meer als een bevel): Niks te doen, we gaan NIET naar huis!!. En dus zochten we andere geneugten, zoals een toeristisch uitstapje naar het naburige Saint-Hubert en een bezoek aan het interessante Museum van de Kelten in Libramont.
Woensdag en donderdag waren dan weer echte wandeldagen; daarvoor trokken we naar Bertogne resp. Laroche. Van beide regios hadden we een wandelkaart; in B. moesten we wel flink improviseren wegens de vele verwarrende afwijkingen tussen de aanduidingen op de kaart en de situatie op het terrein zelf, frustrerend is dat. In L. daarentegen konden we echt volop genieten, we zagen steeds precies waar we ons bevonden; het natte weer van de vorige dagen zorgde wel voor verrassingen zoals een onverwacht hoge waterstand van de snelle Ourthe-stroompjes die we moesten oversteken (zie foto's); en teruggaan is dan geen optie, want de wandelingen zijn maar in één richting bewegwijzerd dus als je terug gaat en op een kruising van paden komt, moet je je nog maar herinneren uit welke richting je daar gekomen was.
Vrijdag keerden we dan huiswaarts, maar zouden een kleine omweg maken om (niet ver van Dinant) het mooie Château de Vèves te bezoeken; volgens de aantrekkelijke folder die we hadden, zou het kasteel elke dag te bezoeken zijn. Niet dus: we stonden voor een gesloten poort, met een bordje dat aan duidelijkheid niets te wensen overliet: fermé lundi et vendredi. Het zal dus voor een andere keer zijn
Overigens bood deze tegenslag één voordeel: we zaten veel vroeger op de Brusselse Ring dan gepland en dus niet midden in de vrijdagavondspits.
Hier konden we nog, met schoenen aan en kaart in de hand, NAAST het pad wandelen:
Maar HIER.... "Ladies first", zei kommaneuker, maar computeroma voelde zich toch een beetje proefkonijn:
Oef, gelukt! En als Oma het kan, dan moet het Opa ook lukken...
|
