WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
20-06-2009
Hier ben ik weer
Ik ben er samen met computeroma een weekje tussenuit geweest, vandaar. Bijna alle dagen heerlijk gewandeld in onze mooie Ardennen, noem het maar een Ardennenoffensief. En dat laatste mag u bijna letterlijk nemen, want sommige bospaden waren die naam amper waard: de laatste tijd worden her en der hele bossen gerooid en daar komen uiteraard nogal wat tractoren aan te pas. Hun metershoge wielen laten op de paden soms over hun hele breedte diepe, moddervette sporen na. En als wandelaar-met-masochistische-trekjes beschouw je dat natuurlijk als een onderdeel van het wandelplezier maar toch probeer je je schoenen zo lang mogelijk moddervrij te houden. Overigens zijn het niet steeds de tractorsporen die van een wandeling een uitdaging maken, soms is het puur natuur wanneer een sterk stromende beek met een hoge waterstand je wandelpad kruist en je alleen via een gladde boomstam de andere kant kunt bereiken. Glij je uit, dan is dat niet dodelijk maar je kan je lelijk bezeren, om van eventuele schade aan je materiaal (kleding, rugzak, camera ) nog maar te zwijgen. Maar we hebben het allemaal weer overleefd À propos: dat vele kappen van bomen komteen natuurminnende wandelaar in het begin pijnlijk over, maar het gaat dan meestal om boomsoorten die pakweg 50 à 60 jaar geleden speciaal geplant zijn om later (nu dus) hout te leveren, en die ook geen langere levensduur hebben dus anders toch kapot zouden gaan. Bovendien, en dat is belangrijk, elke houtkap wordt gevolgd door nieuwe aanplantingen, en zo is de cirkel rond.
TOE(kom)MAATJE. Voor de volgende komma heb ik al een paar korte items in petto, waarin ik mijn gedacht loslaat op actuele zaken rond politiek en verkeersveiligheid (als er niks tussen komt, zei de straatmadelief)
Reacties op bericht (2)
20-06-2009
..
Dag Ardennen-mensen, hier de zee-mensen!
Van broer Ardennen weet ik dat men daar toch niet 'zomaar' overgaat tot het kappen van bomen of eender wat dat met de ecologische toestand te maken heeft, getuige daarvan de enorme winst van Ecolo met de laatste verkiezingen.
Naast broer legden de buren een ecologische vijver aan en meteen stonden ze daar : de groenen! Alles werd gecontroleerd en er moest danig veel veranderd worden om in orde te zijn met de Ardense wetten. Idem dito met bomen die ze omkapten en onkruid dat ze in de bermen gingen verdelgen met pesticiden. Je meent dat je daar in het gat van Fluto woont, maar zodra je een hakbijl vastneemt staat er een groen wagentje aan je deur.
Dit alles om je maar wat gerust te stellen. Voor elke boom die gekapt wordt, wordt er door bosbeheer gewaakt en wordt er beslist onmiddellijk een ander geplant. Jouw wandelingen van weleer veranderen misschien, maar ach - af en toe een nieuwe stafkaart kopen houdt ook die economie draaiend, tenzij je zoals hiervoor gezegd werd een bos Tomtommeke hebt
Wij blijven fervente zee liefhebbers en de stranden zijn niet zo onderhevig aan verandering. Er komen alleen maar eindeloze rijen appartementen bij en dat is ook niet leuk.
Zeegroetjes van een trouwe fan,
20-06-2009 om 21:11
geschreven door bojako
.
Dag Wim, Had ge een tom tom bij om tussen de bomen de weg te vinden naar het bos ? ;-))) Ge weet wel die aangename vrouwenstem die zegt 'en nu naar links Wim' Lachen is gezond heb ik mij laten wijsmaken. Ben benieuwd over uwen kijk van den belang van de vaderland Groetjes, ook aan computeroma, Wim.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
