CHUVA As coisas vulgares que há na vida Não deixam saudades Só as lembranças que doem Ou fazem sorrir Há gente que fica na história da história da gente e outras de quem nem o nome lembramos ouvir São emoções que dão vida à saudade que trago Aquelas que tive contigo e acabei por perder Há dias que marcam a alma e a vida da gente e aquele em que tu me deixaste não posso esquecer A chuva molhava-me o rosto Gelado e cansado As ruas que a cidade tinha Já eu percorrera Ai... meu choro de moça perdida gritava à cidade que o fogo do amor sob chuva há instantes morrera A chuva ouviu e calou meu segredo à cidade E eis que ela bate no vidro Trazendo a saudade

REGEN

De gewone dingen van het leven die er zijn
laten geen herinneringen achter
enkel de herinneringen die pijn doen
of  ons laten lachen

er zijn verhalen van mensen  die je bij blijven
en andere waarvan je zelfs  de naam
niet herinnert te hebben gehoord  

zijn gevoelens  die de herinnering voedt
die ik met me  mee draag
dat genen dat ik had met jou
en net verloor

er zijn van die  dagen dat de ziel tekenen
en  het leven van mensen
en datgene wat je achterliet dat ik had met jou  
 kan ik niet vergeten

de regen maakte mijn gezicht nat
koud en moe
al de straten had
ik al doorlopen
 

             ach.. mijn beklag van hopeloosheid                
schreeuwde ik uit aan de stad
dat het liefdes vuur dra  uitdooft 
onder de aanhoudende regen  

de regen gaf gehoor  en smoorde 
mijn geheim aan de stad  
en vandaar dat ze tegen het vensterglas slaagt
en de saudade (herinnering ) terug meebrengt