Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Pikkels betekent in het "schoen aantwaarps" "benen"... t.t.z. de pijn zit bij mij in de liesstreek... bij elke stap schieten er pijnscheuten door het hele bovenbeen... heb net gebeld met iemand van de club die een heupoperatie heeft gehad en die beweerde dat pijn in de lies duidt op slechte heup... dat belooft... en ik die zo trots was op mijn oorspronkelijke ouwe onderdelen van vooroorlogse kwaliteit... zo noemde ik het toch... ben benieuwd wat de osteopate me gaat vertellen... als die dezelfde mening is toegedaan komt er voor mij een periode van scans en doktersbezoeken... bbbrrrr... en ik die zelfs een hekel heb aan kappersbezoek.
Ik las hier dat ons Mus het goed stelt... niettegenstaande haar slechte voorgevoelens... pak van mijn hart!
Ik voel me schuldig... of liever gezegd ongemakkelijk... want ik had ons Mus beloofd haar te komen opzoeken in de kliniek maar ik moest forfait geven... waarom... om verscheidene redenen... ten eerst willen mijn "pikkels" niet mee... elke stap is een marteling... gisteren is 't manneke alleen op stap geweest met de club en ik heb mezelf opgesloten met de kat en aan zelfbeklag gedaan... wat er ook nog bijkomt is dat mijn inwendige huishouding totaal van slag is... stress of iets dat aan 't broeden is... woensdag de halve dag in bed gelegen... de andere helft voor de kinderen moeten koken... ik heb het met moeite overleefd maar lag om 9 u terug in bed... dochter verjaarde die dag en dan kan je het toch niet afzeggen... ik heb wel een afspraak gemaakt met de osteopaat en hoop dat die me terug op de been kan krijgen want ik zit nu al weeeeeeeeeken te sukkelen en begin het wreed op m'n seskes te krijgen... buiten lokt de lente en ik zit hier binnen te koekeloeren en mezelf dik ongelukkig te voelen... OK OK er zijn erger dingen in 't leven maar het feit is dat je met je eigen ellende moet leven en dat valt niet altijd mee.
Om te bewijzen dat ik niet voor 100 % een egocentrisch kreng ben wens ik al mijn blogmaatjes een zalig lenteweertje met alle geneugten vandien... Mus veel succes met de nieuwe knie... Natoken een onbezorgde rustperiode... Bo een smakelijk lactosevrij dieet... Paz een onbekommerde 6 maanden... Lou een onbelemmerde stoelgang... Lea veel geduld en Lips... zowat de enige die nog stand houdt... hou zo vol meisje!
Et voilà... na mijn zegje te hebben gedaan... mijn schuldgevoel in de menigte te hebben gegooid... trek ik me terug om die vermaledijde pikkels in m'n relax neer te vleien en mijn ingewanden tot rust te brengen.
Amaai menne frak zeggen ze hier in Antwerpen... en dat zegde ik vandaag ook... mijn dag begon met een ellenlange boodschappenlijst die we nog voor de middag moesten afwerken want de minigolf is terug open en we hadden met de vrienden afgesproken... toen we onze garage wilden uitrijden werden we gehinderd door allerlei ambetante obstakels zoals de vuilniswagen... de overbuur die perse voor onze garage wilde parkeren alhoewel hij zag dat we buiten wilden... 't manneke... de zenuwpees... begon al te sakkeren en wild met zijn vleugels te klepperen zodat ik van de weeromstuit ook de zenuwen kreeg... toen we dan eindelijk op weg waren geraakt begon hij al rijdend naar zijn riem te zoeken... daar werd ik nog zenuwachtiger van en door naar hem te kijken vergat ik mijn riem aan te gespen... we moesten eerst naar het postkantoor en ik zat met een heel pak brieven op mijn schoot... toen we de desbetreffende straat insloegen stonden er twee stoere agenten te gebaren dat we moesten stoppen... LAP... dat was één... geen gordel om... excuses werden niet aangenomen... meneer moest zijn paspoort laten zien en zijn rijbewijs... meneer driftig aan 't zoeken in alle mogelijke zakken maar meneer vond geen paspoort... LAP... dat was twee... toen moest "madammeke" haar paspoort laten zien en "madammeke"... plichtsgetrouw zoals ze is... had dat natuurlijk en gelukkig wèl bij... er werd een monumentaal blad papier volgeschreven door de ene agent terwijl de andere ons vermanend toesprak over wat er allemaal zou kunnen gebeuren op die 500 m die we moesten afleggen tot aan het postkantoor... de autopapieren werden minutieus bestudeerd en ik geloof dat die ene agent heimelijk teleurgesteld was dat die papieren wèl in orde waren... toen werd er gebeld naar het bureau of meneer wel degelijk een rijbewijs bezat anders hadden we de wagen moeten laten staan... toen dat ook in orde bleek te zijn mochten we doorrijden... MET gordel om en naar huis om paspoort te gaan halen... toen ik vroeg hoeveel dit ons zou kosten kregen we als antwoord... voor madammeke hier wordt dat 50 euro... voor meneer een heel stuk meer want dat wordt doorgestuurd naar de procureur... LAP... dat was drie... ik heb zo'n stil vermoeden dat 2013 een duur jaar voor ons gaat worden... en zeggen dat er legio kerels rondlopen die ongestraft met allerlei deugnieterijen wegkomen... het is toch om "ne floeren aap te sch.......n" Toen die ene agent bezig was met zijn sermoen waarom die controle moest gebeuren... zijn uitleg was dat we ook wel met een gestolen auto zouden kunnen rijden... toen vroeg ik geniepig of wij er dan uitzagen als Bonnie & Clyde... hij kon er niet mee lachen en ik eigenlijk ook niet... of toch wel maar dan GROEN!
Ik geloof dat dezeke erg kwaad is op mij... waarom weet ik wel niet want ik was en ben nog altijd een braaf meisje... allee redelijk braaf toch... nadat ik mijn werk voor de club had afgemaakt "speekte" ik eens in m'n "pollen" en begon vol goeie moed maar met bang hartje die vermaledijde fotos te branden... dat probeerde ik toch... helaas het lukte me niet... na ontelbare pogingen belde ik zoonlief om raad... die sprong op zijn motor om "moeke in nood" te komen redden... helaas hem lukte het ook niet... brander kapot ? Zoon terug op de motor naar zijn huis om zijn brander te halen... ik ga jullie niet vermoeien met alle details maar uiteindelijk kwam hij erachter dat Java de boosdoener was... brander was niet kapot... Java lag in ruzie met een of ander programma... vraag me niet welk... dus Java eruit gegooid en terug gezet en de boel werkte weer... bibi hier sloeg een zucht van opluchting tot... zoonlief opmerkte dat die fotos véél en véél te zwaar waren om te branden... ze moesten verkleind worden... bibi in alle staten van vertwijfeling... zag me al die duizenden fotos één voor één onder handen nemen... dat zou me een opname in het gekkenhuis opleveren jammerde ik... ik hoorde zoon's hersenen kraken en na wat gepiep en geknars kwam hij met de oplossing... de mappen met fotos als bijlage bij mail kopiëren en HET WERKTE... nu zit ik geduldig map na map over te zetten en krijg ze danig verkleind terug... we zijn echter nog niet aan de nief patatjes... mensen lief wat zal ik blij zijn dat die fotos de deur uit zijn... nog enkele dagen werk en misschien kunnen ze dan eindelijk op DVD gezet worden ... hopelijk nog dit jaar
Ik hoorde daarstraks dat de lente in aantocht is... zou het waar zijn... hoop doet leven nietwaar?
Blauw... de lucht is blauw maar mijn stemming ook en dan niet van dat zachte blauw... nee meer donker en grauw ... waardoor... tja gewoonlijk ben ik druk bezig en denk niet te veel na maar de laatste weken ben ik amper buiten gekomen... en ja ik lees en puzzel en computer wel maar ik begin me hier thuis gevangen te voelen... wil wel naar buiten maar die dekselse rugpijn laat me niet toe lang te blijven staan of zelfs zitten... maar dat is ook niet de echte reden van mijn sombere stemming... het is gewoon gebrek aan belangstelling van dochter... ik heb door die hele verhuis hun maandelijks etentje bij ons opgeschort... toen die vloer er eindelijk lag en alles terug op zijn plaats stond zat ik met de gevolgen en mailde dat ze nog eventjes moesten wachten want dat ik even strijk lag... mailtje terug dat het geen probleem was... sindsdien noppes... nada... zero... en dat doet me pijn... toen zij terug aan het werk moest na haar ziekteverlof (nekproblemen) heb ik gebeld om te vragen hoe het gegaan was... kreeg schoonzoon aan de lijn die zegde dat het wel ging... niets meer gehoord... ze komen zelfs niet eens kijken... dat is triest... heel triest... ik ben niet de schoonmoeder die zich met alles moeit of commentaar geeft... nee ze zijn volwassen en hebben hun eigen leven... maar wat ik vaak heb ondervonden is dat het de moeilijke mensen zijn waar de meeste eieren onder gelegd worden... dus denk ik er diep over ook eens wat meer van mijn oren te gaan maken... te beginnen met NU... ik stuur haar een mailtje!
Op deze grijze dag ben ik "Vijf Tinten Grijs" aan het lezen... na ongeveer 30 orgasmes ben ik dringend aan een rustpauze toe... mijn "innerlijke godin" beveelt me er eventjes mee te stoppen voor m'n stoppen doorslaan... niettegenstaande alle waarschuwingen dat dit boek fel overdreven is voelde ik een onbedwingbare neiging er zèlf over te oordelen... tja zo ben ik wel... ik neem nooit zomaar iets klakkeloos aan zonder erop te kauwen... het is dan ook een enorme kluif... dochter heeft de drie delen gekocht en goedgunstig aan haar arme moeke uitgeleend... nadat diezelfde dochter de bedenking had geuit dat er... ofwel iets aan haar man... ofwel iets aan haar scheelde want zij kwam schromeloos tekort... moet ik er een tekening bijmaken? Ik ben nu zowat in de helft van het eerste deel en zit al met wallen onder mijn ogen... wat gaat dat worden als ik het helemaal uit heb... als ik ooit zover geraak tenminste... maar zo ben ik dus ook... nieuwsgierig als de pest... gaat ZIJ hem wat manieren bijbrengen of niet... rara... waag het niet het me te vertellen hoor!!!
Eigenlijk zou ik nu moeten werken voor de club maar ik heb helemaal geen goesting in werken... gisteren vergadering gehad en de gekrabbelde notities liggen me kwaad aan te staren naast mijnen Buddy... ik zit nu in zware tweestrijd... werken of me verdiepen in seksuele uitspattingen... het ene is al even vermoeiend als het andere.
Gisteravond was het manneke naar zijn biljart en ik heb maar liefst 3 opgenomen films uitgekeken... de ene al meliger dan de andere... verstand op nul... snacks en een glaasje erbij en genieten... zalig de armen van geest!
Ik weet wel dat de meningen verdeeld zijn over de uitslag van de laatste verkiezingen maar toch... na vele jaren onder het beleid van de SP te hebben geleefd was het toch wel tijd voor veranderingen... je weet wel... nieuwe bezems keren beter... we moeten nu wel afwachten of deze nieuwe bezem het beter gaat doen dan de oude die... naar mijn mening... veel te laks en toegeeflijk was tegenover allerhande gespuis dat onze ooit zo vredige stad verpest... ik heb met stijgende woede gelezen over de haatmails en zelfs doodsbedreigingen die onze nieuwe burgemeester te slikken kreeg en vond het tijd hem ook eens een opbeurend mailtje te zenden wat ik vandaag gedaan heb... en ik kreeg daarnet al een antwoord met een bedankje en de tekst "dit is een hart onder de riem"... voor degenen die zich geroepen zouden voelen de man ook eens wat lof toe te zwaaien... het moet niet maar mag... zijn email adres is
Even mijn dagelijkse handel en wandel uit de doeken doen voor ik begin aan het voederen van man en poes... onze voormiddag was gewijd aan de begrafenis van weer een vriendin... de plechtigheid werd gehouden in een aula op L.O. en werd opgeluisterd door een groot scherm vooraan waarop een reeks dia's werd geprojecteerd uit heel haar rijkgevuld leven... verscheidene vriendinnen van haar kwamen hun belevenissen met haar vertellen... ik heb er bijna niets van verstaan want hun stemmen klonken stuk voor stuk verstikt door tranen.. de enige die ik duidelijk verstond was haar schoonbroer... een engelsman nota bene... waar ik het ook even moeilijk mee had was dat ze muziek van Georghe Zamfir speelden... dezelfde die ik ook koos voor de begrafenis van la mamma... dat brengt natuurlijk alles weer boven... nadien de koffietafel met alles erop en eraan... dat was onze zaterdagvoormiddag.
Om het even over iets vrolijkers te hebben... ik heb de hele bedoening in bijna pijnloze toestand doorstaan... iets wat ik gisteren nog niet had kunnen presteren... ik zie weer licht aan het eind van de tunnel... gisteren kreeg ik een tijdelijke vervangster voor mijn poetshulp... aangezien ze alleen wat engels spreekt... heb ik diep in mijn geheugen moeten tasten om me verstaanbaar te maken... maar ja mijn kot heeft een goeie beurt gehad en ik kan de volgende dagen op mijn lauweren gaan rusten... d.w.z. tot maandag want onze lieve voorzitter heeft me vriendelijk gevraagd of ik "tijd en goesting" had om wat brieven voor de club te schrijven... wat doe je dan... ik zegde dat ik wel "tijd" had nu... wilde er even nog uitflappen dat de "goesting" er niet was maar heb het wijselijk ingeslikt... geen rust voor een arme duts blijkbaar.
Als die brieven de deur uit zijn ga ik driftig op zoek naar een glazenwasser... ik loop nu wel voortdurend mijn proper huisje te bewonderen maar van tijd tot tijd wil ik ook nog wel eens naar buiten kijken en dat wordt een probleem... enkele dagen geleden wilde ik het slaapkamervenster sluiten en zag op de vloer een grote witte vlek met wat kleinere spetters er voor... ik volgde het spoor en kwam tot de ontdekking dat er een meeuw haar behoeften door mijn venster had gemikt... ze had weliswaar niet goed gemikt want de helft plakte op het glas... hoog tijd voor een poetsbeurt!
En nu ren ik naar mijn keuken voor man en poes om ter hardst beginnen te zeuren... dada... tot ziens!
Mannekes ik wil hier weer geen klaagzang aanheffen dus zeg ik het only once... ik zie af... gisteren moesten we op koffieklatsj bij vrienden en ik heb me gewapend met een kussen als rugdekking... ik heb het overleefd maar het heeft me al mijn wilskracht en zere kaken gekost om me die enkele uren recht te houden... gelukkig gaat de pijn over zodra ik kan gaan liggen dus slapen lukt wel.
Mijn poetshulp is al in ziekenverlof sinds half december... arm/schouder gebroken... brute pech voor het meisje want ze heeft drie kinderen te onderhouden maar eigenlijk voor ons was het geen ramp want we zaten toch maar in de rommel zodat ze niet veel had kunnen uitvoeren hier... het kantoor belde dat ze nog zeker tot eind april verbod kreeg van haar dokter om te werken... dat was een beetje te veel van het goede dus heb ik een tijdelijke vervangster aangevraagd en die komt vrijdag... nu nog een glazenwasser vinden want die heeft niets meer van zich laten horen gedurende 3 maanden en toen ik probeerde te bellen was zijn nummer buiten gebruik... alle suggesties zijn welkom.
Dit voor de huiselijke problemen... gisteren slecht nieuws te verwerken gekregen... weer een van onze wandel/golf vrienden overleden na jarenlange strijd tegen K... 't manneke maakte er een gewoonte van om de zoveel weken bij haar op bezoek te gaan en toen hij gisteren belde om te vragen of het paste kreeg hij van haar zuster te horen dat ze gestorven was... het brengt je weer aan het denken... iets wat ik gewoonlijk probeer te vermijden want je wordt er alleen maar triest van.
Waar ik niet triest van wordt maar wel geweldig koleirig is de tegenstand die BDW moet ondervinden bij elke beslissing die hij neemt... zelfs deze die de vorige "leiding" opperde maar niet uitvoerde uit angst zekere bevolkingsgroep in het harnas te jagen... alle middelen zijn geoorloofd om tegen te werken... wat een zielig gedoe toch... ik ga proberen zijn email adres te vinden teneinde de man te feliciteren met zijn aanpak.
Mijn uit de bibliotheek geleende boeken zijn intussen uitgelezen en ik ga beginnen aan die fameuze "tinten grijs"... ben toch wel benieuwd na alle negatieve commentaren die ik hoorde... zij die zich in de sensuele wereld gaat storten groet U!
Ik was hier het relaas aan het intikken van mijn perikelen met de vloerwerken toen Sennet plots uitviel en ik alles kwijt was... ik heb een duister vermoeden dat ze mijn geklaag beu waren want het was één grote klaagzang... dus ik ga niet opnieuw beginnen... in het kort dus voor ze me hier weer afkappen... gisteren de nieuwe overgordijnen gaan halen en ophangen en dat was het laatste... alles is weer spic en span behalve bibi hier die haar rug heeft overbelast en nu met geweldige rugpijnen zit te zitten... afgewisseld met liggen... ik voel me zoals wrakhout zich moet voelen... rijp voor het stort... maar eigenlijk toch ook opgelucht dat die beproeving voorbij is... elke keer ik de living binnen stap kijk ik met trots en voldoening naar de fris in de olie gezette meubeltjes... het opgepoetste zilver... de nieuwe kurkvloer... en nu is het tijd om weer wat te gaan liggen met het elektrisch verwarmingskussen in mijn rug... DOEI!!!
Inderdaad... wat een sufkop ben ik toch... ik was helemaal vergeten dat het vandaag de eerste vrijdag van de maand is... wat een miskleun... nu heb ik al jullie knuffels gemist... VERDORIE NOG ES AN TOE SEG!!!
Na een hele sleur-week eindelijk weer eens mijn accu kunnen opladen... gisteren gaan eten bij de Spanjaard met een groep vrienden... verleden jaar spraken we af met enkele gelijkgestemde zielen om eens in de paar maanden "vreemd" te gaan... we begonnen met Japan... dan China... dan Portugal... Italïe en nu Spanje... vermodelijk wordt het volgende keer Afrika... het was lekker en gezellig maar vermoedelijk werden mijn batterijen oververhit want ik heb een heel onrustige nacht gehad... zonet gebeld voor die vloer en maandag beginnen ze eraan... ik tel de minuten en seconden af nu... ik verheug me nu al op het ogenblik dat ik mijn kasten terug kan vullen want dat is een van mijn meest geliefde bezigheden... kasten herschikken... ik zit wel met een klein probleempje... bij het verhuizen heb ik verschillende zaken weggedaan... en nu zit ik met overtollige ruimte... hoe ga ik die gaten vullen en waarmee? Onverbeterlijk nietwaar... ik zal het nooit afleren... heb mappen met knipsels uitgekuist en ben weeral druk bezig knipsels te verzamelen... aiaiai!!!
Wat dat opruimen betreft... het is wreed moeilijk iets kwijt te geraken... in mijn leeftijdsklasse zit iedereen met teveel rommel en de jongeren willen die rommel niet... toch niet mijn kinderen... ik kan ze geen ongelijk geven maar ik ben in dat bedje ongeneeslijk ziek... laatst stapte ik nog een kringloop binnen en 't manneke moest me buitensleuren of ik had weer iets gekocht... en rommelmarkten durf ik gewoon niet meer aan.
Eergisteren gingen we bij de kinderen binnen... volgens de dokter zou dochter misschien aan die operatie ontsnappen... met ontstekingsremmers en pijnstillers zijn de gezwollen en geknelde zenuwen zich aan het herstellen... duimen maar... ze gaf me de 3 boeken "Grijs" mee... ben er nog niet aan begonnen maar als het echt zo erotisch is als men me vertelde ga ik ze niet lezen wanneer er vreemde manspersonen in mijn buurt zijn... men weet maar nooit
Na de dochter was zoon aan de beurt... die is ook nog in ziekenverlof... is op controle geweest bij dokter van het ziekenfonds en die beaamt dat zijn rug niet meer geschikt is voor overbelasting... wat er dan moet gebeuren met zijn werk vragen we ons bezorgd af... ook weer duimen.
De arm en schouder van 't manneke zien er ook niet schitterend uit... bij sommige bewegingen stoot hij oerwoudgeluiden uit en dan weet ik dat 't weer mis is en 's nachts wisselt hij bed en zetel regelmatig af... bij gebrek aan een derde duim moet ik mijn tenen gaan aanspreken.
En ik... ik sta erbij en zie dat het NIET GOED IS!!!
Ontheemd... ja zo voel ik me in mijn ontmantelde living... en zeggen dat het nog een hele week duurt voor het werk begint... alhoewel ik luidkeels protesteer tegen die vroegtijdige ontmanteling is er geen kruid gewassen tegen de ongedurigheid van 't manneke... zonet zat ik nog even te trachten mijn spannend detectiveverhaal uit te lezen toen hij weer begon rond te drentelen... met meubels begon te sjouwen en me stond te beloeren met van die afwachtende ogen... afwachtend tot ik uit m'n zetel zou opstaan om die ook te verplaatsen... toen ik eindelijk... na veel onderbrekingen... het einde had bereikt ben ik maar zuchtend opgestaan om naar boven te verdwijnen... wat die man bezielt weet ik niet... die draaft rond alsof hij een drukwerkende mierenkolonie in zijn broek heeft zitten... aan tafel moet ik mijn laatste boterham en kop koffie angstvallig vasthouden of ze zijn foetsie... na druk over en weer geschuif met salontafel en zetels begint hij mijn laatste toevluchtsoord... mijn relaxzetel in het uiterste hoekje van de living... met roofzuchtige ogen te beloeren... ben benieuwd wanneer ik terug naar beneden ga waar ik die nu weer ga vinden... zijn laatste tic is om midden in de nacht op te staan en rond te banjeren tot ik ook wakker word... dan zegt hij wel :"ga jij maar rustig slapen" HAHA... rustig... mooi woord maar waar krijg je rust met zo'n nerveus type in je buurt... gelukkig dat ik den Buddy nog heb.
Morgen moet dochter een EMG scan ondergaan... ik ben bij Google mijn licht gaan opsteken en dan worden er naalden in de bedreigde zenuwen geprikt en stroomstootjes doorgejaagd... toen ik die site opende las ik ook de reacties van de sukkels die het hadden meegemaakt... niet erg opwekkende lectuur... mijn hart bloedt nu voor haar... hoe oud ze ook worden je kinderen ze blijven je baby's (twijfelde even aan het meervoud van baby maar meneer Google heeft me op de goede weg geloodst)... nogmaals bedankt.
Met dochter en zoon in de lappenmand hoeven we niet op hulp te rekenen... wat we ook niet willen vragen... tot hiertoe hebben we het er al aardig van afgebracht... we hebben de hele reutemeteut verplaatst en dan zullen we de spullen wel weer op hun plaats krijgen achteraf... tja er zijn mensen die om de haverklap om hulp roepen maar dat zit niet in mijn karakter... alleen in de supermarkt hang ik soms het hulpeloze vrouwtje uit als ik iets wil hebben dat op het bovenste schap staat... dan wacht ik tot er een boomlange kerel komt aanschuifelen en trek hem aan zijn slippen... HET WERKT ALTIJD!
Nu ga ik met een bang hartje terug beneden kijken waar en of ik mijn favoriete zetel kan vinden... wens me geluk!
Ik kan onmogelijk zeggen dat ik me happy voel, zonet bezoek gehad van zoon... moet een infiltratie hebben voor die kadukke rug en dan is het maar afwachten of het werkt he... hij was net de deur uit... ik naar den buddy waar me een mailtje wachtte van dochter die al een week met geblokkeerde nek thuis zit... scans laten nemen... zenuw gekneld en in het slechtste geval een operatie... en dit terwijl 't manneke weer naar kinesist moet met arthose en tendinitis in rechterschouder... als ik nu ook nog in panne val kunnen we gezellig samen in de kliniek gaan liggen... zal ik maar een "familiekamer" bestellen?
Vandaag eindelijk de boodschappen kunnen doen zodat we nog niet dadelijk van honger gaan omkomen... als de weersvoorspellingen uitkomen net op tijd want het gaat terug vriezen... in de voormiddag nog "even" die oude tapis plein losgewrikt... mensen lief dat was travakken zenne... aangezien man momenteel invalide is was mij die taak toebedeeld... gelukkig ben ik geen pluimgewicht want ik moest er mijn hele hebben en houden tegenaan gooien om de boel van onder de plinten uit te trekken... toen het karwei geklaard was was bibi bijna rijp voor het stort... hijgend en zwetend heb ik me in een zetel geploft en ben er zeker een uur niet meer uitgekomen... maar we boeken vooruitgang... gisteren stond ik wel met rode kaken want nadat we de pick-up met alle toebehoren hadden afgekoppeld (mijn taak alweer) en het meubel naar de andere kant van de living hadden versjouwd moesten we daar ettelijke stekkers uit ettelijke stekkerdozen trekken om de boel een plaats te geven... daarna moesten die stekkers terug in hun thuisplek gestoken worden wat ik... tot mijn grote voldoening... hmhm... had klaargespeeld... dacht ik... tot we ontdekten dat de telefoonlijn dood was... eerst de buren gebeld met gsm maar daar was alles in orde... dan de Belgacom die ons vertelde dat de lijn in orde was tot bij ons en de fout dus bij ons lag... ik had intussen alle draden en stekkers en aanverwanten al zeker 20x gecontroleerd... toen ging 't manneke onze overbuur halen... die kwam... bekeek de boel en vroeg wat die stekker hier lag te doen... die lag namelijk onaangesloten vlak voor mijn neus... en het probleem was opgelost... van pure dankbaarheid heb ik de man bijna in een omhelzing geplet... ik stond als een idioot te grijnzen en zo voelde ik me ook... idioot!!!
Onderstaand oeuvre heb ik niet zèlf geschreven maar het heeft me tot in m'n diepste wezen geraakt... oordeel zelf :
Het windje Waarom wordt er gelachen met een windje? Of hij nu komt van man, vrouw of een kindje, Het is toch echt puur natuur, Zelf gemaakt, luchtig van structuur, En wat kan het een opluchting zijn Zo'n windje te laten, gedaan de pijn Vooral in je darmkanaal, Windjes laten we allemaal. Er zijn er die worden gelaten Alsof twee mensen met elkaar praten, Sommige komen fluisterend naar buiten, Zijn er ook wel die piepen of fluiten Wat er ook gebeurt, stil of met geluid Eens gevormd wil hij er uit Dan in de enge ruimte van je te dikke buik. Gooi dus gewoon maar open dat onderluik zo��n wind voelt zich beter thuis in de vrije natuur, En iedereen kan mee genieten familie vriend en buur
Knijp je billen dus niet meer dicht Laat gaan die wind en voel je verlicht Doe niet meer achterbaks, wees spontaan En zeg 'sorry, ik heb het gedaan, maar
ikzal in het vervolg naar buiten gaan'
en nu is het verhaal van de wind gedaan.
Zeg nu zèlf... is het niet uit het leven gegrepen?
Groot vraagteken !!! wie heeft er belang bij een postzak van de Ziekenkas te stelen... dit is blijkbaar half december gebeurd... we kregen een brief van de ziekenkas met de vraag of we op een bepaalde datum doktersbriefjes en zo in hun bus hadden gedropt want diezelfde dag is een koerier van hen overvallen en beroofd van zijn postzak... na een hele maand nog weten of je op die bepaalde dag iets bij hen hebt afgegeven is wel veel gevraagd... nu is het zoeken welke verrichtingen al zijn terugbetaald en welke er nog in gebreke bleven... niet gemakkelijk want in die periode hadden 't manneke en ik het druk met doktersbezoek... ik de tandarts en de huisarts... hij voor handoperatie... huisarts en controle... nu vraag ik jullie... welke idioot steelt er nu een postzak van de Ziekenkas!!!
Maar er is ook goed nieuws ten huize van... tussen het schuiven met meubelen door heb ik kans gezien... geholpen door het winterweer... om lekker thuis te blijven en die dekselse foto's te sorteren zodat ze nu netjes gesorteerd in mappen zitten om ofwel gebrand op CD ofwel gedownload te worden op USstick... dat moet ik nog uitknobbelen... zal ik blij zijn dat die karwei eindelijk geklaard is... ik zit er welgeteld al 3 jaar op te "knoeften"... dit woord doet me denken op een ander dat me deze week te binnen schoot... iets dat een tante van me regelmatig gebruikte nl. "mandeeke" kennen jullie dat?
En met deze moeilijke quizvraag neem ik afscheid want 't manneke staat te roepen dat hij wil eten... mijn plicht roept me... tot later!!!
Jaja ik weet het... ik ben weer achterop aan 't geraken maar het gaat allemaal niet meer zo vlug en vlot als vroeger he... ben juist terug uit de koekestad... en vraag me niet waar het allemaal pijn doet want dan ben ik efkes bezig he... zal die sakkerse rug toch nog eens moeten laten nakijken want stappen wordt een probleem... van gaan winkelen als elke stap een marteling is kan je nog moeilijk genieten... heb de moed in beide pollen gepakt en eraan begonnen... wat ik heb gekocht... een sportbeha om mijn uitdijende boezem in bedwang te houden... een andere die ietwat sexier is voor doktersbezoek... hihi... ijdelheid is me niet vreemd... twee kleurtjes nagellak... een trui met V-hals die een toelaatbare diepte heeft en waar je niet noodgedwongen een topje moet onderdragen teneinde niet door de zedenpolitie te worden opgepakt...waarom waren die diepe halsuitsnijdingen niet in de mode toen ik nog jong en strak was... nu is het ook niet meer nodig... na bovengenoemde inspanningen ben ik de metro ingedoken om puffend en krakend thuis te komen.
Het manneke zijn linkerhand is genezen... zijn rechterarm is ietwat beter... artrose zegt de dokter en artrose komt en gaat met opstoten... ik kan het weten... gisteren verjaarde hij en het was een druk komen en gaan bij ons... niet dat we het speciaal vierden maar enkele buren hadden het gerucht opgevangen en kwamen feliciteren en tegelijkertijd een borrel halen...85 is hij nu en zowat de ouderdomsdeken van onze straat denk ik... ik kreeg gisteren ook telefoontje van de werkleider van de kurkfirma... hij beweert dat die onderlaag van tapis plein geen belemmering is dus ben ik terug als gek begonnen dozen in te pakken... 4 en 5 februari komen ze de vloer leggen... zal ik even blij zijn dat het karwei geklaard is... mijn kasten terug op hun plaats... vol... de nieuwe gordijnen gehangen... dat er mensen zijn... zoals een vriendin van mij... die helemaal opleven als ze hun huis kunnen verbouwen... heb ik nooit begrepen... IK HAAT HET!!!
Zonet buurvrouw de deur uitgewuifd... ze kwam van een receptie en bij ons uitpuffen... ik heb me al in slaaptenue gezet en hoop dat er niemand meer komt aanbellen vandaag... moesten jullie op dat idee gekomen zijn... vergeet het maar... Myette is bijna klaar voor haar bed... nog even dit blogje afmaken... wat mailtjes plegen en ik ben ermee schuppes... tot volgende keer!
Deze week heb ik doorgebracht in alle rust en vredigheid... hoe dat komt... omdat er verdorie niets te beleven viel... omdat 't manneke nu niet alleen zijn linkerhand moet sparen maar ook nog de gelegenheid heeft gevonden zijn rechterarm te kwetsen... wat het is weten we niet alleen dat het heel veel pijn doet en hij die arm bijna niet kan gebruiken... zodat ik nu niet alleen de vaat moet doen maar hem ook aan- en uitkleden... ik kan jullie verzekeren dat het vlugger gaat met een pasgeboren baby dan met een volwassen man... woensdag kan hij maar eerst naar de dokter... ben ik even blij dat ik niet voor een feest moet zorgen... ik kom jullie hier nog even mijn wensen aanbieden voor ik me voor de TV ga installeren.
