Hebben jullie al naar buiten gekeken... moet je eens doen... de ZON is er terug... tja voor hoelang weet ik ook niet... zal het haar eens gaan vragen... ze zegde : "dat weet ik nu nog niet maar als jullie mensen teveel van je oren gaan maken ben ik weer weg want ik heb er genoeg van" en ik kan haar geen ongelijk geven... wij zeuren en za

17-11-2015 om 10:20 geschreven door Myette

Toen ik deze ochtend las over de aanslagen in Parijs zou je kunnen zeggen dat ik verbaasd was... niet dus... ik verbaas me niet vaak meer... onze eens zo mooie wereld is dolgedraaid... het enige wat ik nog voel is onbegrip... woede... verbijstering... hoe krijgen ze jonge mensen zo gek dat ze hun eigen leven opofferen teneinde een zo groot mogelijk aantal andere mensen de dood in te jagen... in de naam van God... wat God... welke God... een God die dàt van zijn volgelingen vraagt wil ik niet kennen... trouwens dat smoesje van "voor Allah" geloof ik al lang niet meer... het enige wat die gasten willen is macht en vernielingsdrang... en om dàt te bekomen ontzien ze niets of niemand... vernieling aanrichten... zelfs eeuwenoude monumenten moeten het ontzien... waarom toch... wie het antwoord weet mag het mij zeggen... ik ben niet iemand die altijd de donkere zijde opzoekt maar wat er de laatste jaren gebeurt is toch om bedenkingen te hebben... een derde wereldoorlog?

14-11-2015 om 18:59 geschreven door Myette

Jaja je kunt het onnozel vinden maar die nieuwe hond van de zoon spookte door mijn hoofd... als wij hem niet zouden binnen laten zouden we de zoon ook niet vaak meer zien en wie wil dat nu toch... dus... gisteren zo rond 8 u belde hij om te vragen of hij mocht komen... 't manneke in alle staten... die is doodsbenauwd van schepers... toen kwam zoon binnen met de gemuilkorfde woef... die woef stormde op mij af en drukte zijn grote kop in mijn kruis... jaja zei zoon... dat betekent dat je hem mag strelen... dat deed ik toen en het was goed... dan dag zeggen tegen den bompa... die bompa zat angstig in zijn zetel weggedoken... dat beest stormde op hem af en begon hem te likken... en het was goed... de rest van de avond moesten wij hem om beurten knuffelen... de muilband was er intussen al af... woef kon er gewoon niet genoeg van krijgen... hield je even op dan kwam hij half op je schoot kruipen voor nog meer... en zoon zat het ingelukkig aan te kijken... zijn baby viel in de smaak... en daarvoor doe je het toch.

Zo tegen 11 u vroeg ik om weg te gaan want ik was moe... tja ik ben echt nog vlug moe... ook van de spanning... maar dat beest is nog jong en onstuimig... hij is groot en kan overal bij... nieuwsgierig ook... gaat overal aan snuffelen... trek je een kast open dan zit zijn kop er al tussen voor je de deur goed open hebt... en dan die hevig kwispelende dikke lange staart... dat zwiept maar heen en weer en ik maar schrik hebben voor mijn bibelokes... enfin het is goed afgelopen en er sneuvelde niks... zo gauw zoon de deur uit was trok manlief naar boven... geen woord commentaar en dan weet ik het wel... hij zou nog liever doodvallen dan zijn ongelijk toegeven... en ik ben wel zo koppig dat ik er ook geen woord over rep... hij ziet maar!

Maar ik kan eerlijk zeggen dat er een dik pak van mijn hart is nu.

12-11-2015 om 10:31 geschreven door Myette

Na de hele week... eigenlijk al veel langer... in spanning te hebben gezeten over onze kennismaking met de nieuwe woef van zoon... zal ik nog eventjes op mijn nerven moeten blijven zitten want het werd te laat voor een bezoekje gisteren... waarom... omdat zoon in de namiddag de boom in onze voortuin kwam snoeien zodat de ruitenwasser geen klagen meer zou hebben... en als zoon iets doet doet hij het grondig... dus hij bleef maar knippen en knippen... dan moest hij heel dat bos opruimen en terwijl hij dan toch bezig was het opschietende onkruid tussen de tegels uittrekken... het werd donker en ik ging naar beneden om te vragen of hij soms ook een tandenborstel nodig had om de voorhof te schuren... ook dàt hielp niet en zoon bleef lustig voortwieden en keren... vermits hij had beloofd een plafondlamp te plaatsen die de dakwerker per ongeluk naar beneden had gekieperd wilde hij dat perse ook nog eventjes doen... jaja eventjes... dat was eventjes misgerekend... er moest geboord worden en na herhaaldelijk proberen lukte het niet... hij zat op het beton van ons dak en blijkbaar hebben ze er indertijd prima beton gebruikt want er was geen doorkomen aan... dan maar met een soort siliconen-plastic gel plakken... ook dàt lukte niet... dan de grote middelen met een soort "component" zoals hij het noemde... een mengeling uit verscheidene flesjes... iets waar je al blijft aanplakken alleen door er naar te kijken... moeke hier bleef de hele tijd standby om als elektro-hulpje gereedschap en papier etc aan te reiken... om een lang verhaal kort te houden (hm-hm) de lamp plakt en ze brandt... intussen was het al bijna halftien geworden en hij moest nog de beloofde wandeling met de woef gaan maken... ja hij had dat de woef beloofd en dan moet dat gebeuren... moeke heeft dan heel lief gevraagd of dat bezoek op een andere dag kon want moeke haar pijp was uit en was dringend aan rust toe... en zo gaat het gebeuren en moet ik nog wat langer in spanning zitten.

08-11-2015 om 11:48 geschreven door Myette

Vandaag nog maar eens naar de Spoed... nog enkele keren en dokters en verpleging verwelkomen ons met bloemenkransen... net nu ik aan 't opkrabbelen ben ging 't manneke door zijn rechterknie... dat was maandag... nadat ik op zijn bevel huisarts en chirurg had gebeld voor een dringende afspraak... iets dat jammer genoeg... of moet ik zeggen gelukkig... niet door ging wegens te lange wachttijd... werd er druk gepalaberd of we naar de Spoed zouden gaan of niet... probleem was hoe er te geraken... na lang aandringen kon ik hem overhalen het nog even aan te zien... vandaag was hij echter niet te houden... voorzichtig in de auto gekropen met veel gesteun en gekreun... de parking van het ziekenhuis inrijden was eventjes een obstakel want hoe die slagboom openen... 't manneke heeft altijd pertinent geweigerd die parking te gebruiken zodoende... gelukkig stond er achter ons een jonge vrouw die meneer uit de nood kwam helpen... uit die parking geraken werd een ander probleem want we vonden die verrekte automaat niet... die stond namelijk een verdieping hoger... enfin hij naar binnen gepikkeld... ziekenhuishemdje aan en op het bed... daar kwam een gemoedelijke dokter het been bekijken en betasten... vond terloops dat manlief voor zijn leeftijd nog "aangename benen" had... iets dat manlief deed stralen natuurlijk en mij grijnzen... er werden fotokes genomen van dat aangename been en geconstateerd dat er eigenlijk niets aan mankeerde... alleen wat verzeerd door teveel belasting... iets wat mij niet vreemd in de oren klonk want meneer heeft namelijk tijdens de weken van mijn revalidatie de vloeren van garage, stookkelder en waskelder geschilderd... tja ik heb gemopperd maar dat helpt toch niet... het been werd in een steunverband gewikkeld en nu loopt 't manneke met een stijf mummieachtig been rond en moet ik nog even wachten tot ik dat been terug kan gaan bewonderen... want zeg nu zelf... als de dokter het zegt zal het toch wel waar zijn zeker en ik die dat nooit heb gezien.

De rest van de dag verliep ietwat chaotisch... een tweede lading bladeren uit tuin en voortuin bijeen harken... telefoontjes plegen... bij eentje ervan uit mijn krammen schieten... we hadden namelijk prijs gevraagd om enkele kutkplaten in onze trapzaal vast te komen zetten... toen ik belde om af te spreken vertelde die mevrouw me doodleuk dat ik eerst de vastgestelde prijs moest storten en dat ze dan zouden bellen voor een afspraak... dat vond ik bepaald te gortig... eerst betalen en dan wachten tot het de firma belieft een afspraak te maken... ik heb dat pertinent geweigerd en gezegd dat ik dat geen manier van werken vond... ik zit trouwens nog altijd te wachten tot die dakwerker me belt om dat terras te komen dichten en dat na herhaaldelijke beloftes... hetzelfde voor het kuisen van de verwarmingsketel... wat die mensen bezielt weet ik niet... werken vinden ze precies vies.

Dan een telefoontje van zoon met weer een ellenlange lofrede op zijn hond... de hond die naar me grauwde bij de vorige kennismaking... hij wil perse dat we het nog eens proberen... tja wat moet je dan... ik zit er erg mee in mijn maag... ik vind het erg voor zoon en wil hem niet kwijt dus heb ik toegegeven... nu 't manneke nog overtuigen... zware dagen in 't verschiet.

05-11-2015 om 20:30 geschreven door Myette

Joepiejeeee... vandaag even neus buiten de deur gestoken... een uitje naar de Spoed... 't manneke ging maandag door zijn ene knie... paniek in huize Myette... manlief in alle staten want "zijn leven was voorbij"... tja zo is ie nu eenmaal... direct moest ik afspraak maken met de huisarts EN de chirurg... die huisarts was maar eerst beschikbaar de volgende maandag en bij de chirurg was het nog erger dus wat gedaan... DE SPOED... M

05-11-2015 om 19:58 geschreven door Myette

Deze voormiddag... heel vroeg al... op controle geweest bij de chirurg... de plakkers zijn eraf... de bijna geheel genezen wondjes gereinigd... de rest van mijn klachten werden onder tafel (zijn bureau) geveegd en na nog wat goede raad kon ik beschikken.

Thuis was mijn poetshulp al druk bezig en ik... na er eens serieus over te hebben nagedacht... besloot toch maar mijn deel van het werk... d.w.z. afstoffen en de keukenspullen ontvetten... op mij te nemen in plaats van in mijn zetel neer te ploffen... uiteindelijk ben ik er toch in geploft... afgemat maar fier... mannekes... zo fier als een gieter dat me dat toch gelukt was... het is een stapje vooruit.

Nu nog de moed opbrengen eens een wandelingetje te maken om toch nog wat nazomer op te snuiven... maar dat zal niet meer voor vandaag zijn vrees ik... genoeg is genoeg!

02-11-2015 om 12:20 geschreven door Myette

Rust roest is een van de vele gezegdes en o zo waar... 't manneke wilde dat ik mee naar de Makro reed om te gaan tanken... waarom... omdat dat manneke het indertijd vertikte te leren omgaan met pinkaart en dito artikelen... nu hij al zo oud is heeft hij als uitvlucht dat hij er te oud voor is en het niet meer kan onthouden... jawadde... zoals ik al eens vertelde zijn alle technische dinges in huis mijn afdeling en dan zwijg ik nog maar over de digitale wereld... zodoende moest ik mijn slappe lijf en ledematen de auto inslepen om te gaan pinnen... ik heb ooit eens een hele maand thuis gelegen met longontsteking en toen zijn we bijna van honger omgekomen want eens onze kontanten opgesoupeerd, de diepvries en voorraadkast uitgeput... ik ben dan maar uit arren moede in de benen geklommen om geld uit de muur te gaan halen... dit alles om te zeggen dat ik doodmoe ben van dit beetje inspanning... voor die operatie heel weinig gegeten en nu ook nog met mondjesmaat... veel gerust... en nu voelen mijn benen aan als wankele stekskes (lucifers)... hoog tijd dat ik weer mijn neus eens ga buiten steken om krachten op te doen... het probleem is dat ik nog altijd geen spannende kleren kan verdragen en in je peignoir gaan wandelen zou zelfs in onze alles-al-geziene-maatschappij toch enige verwondering opwekken vrees ik... voor de rest gaat het elke dag wat beter en begin ik weer licht op het einde van de tunnel te zien.

01-11-2015 om 12:33 geschreven door Myette

 Onnozele IK die bijna jubelend de operatiezaal werd binnen gereden... zo blij dat ik eindelijk van die zak stenen zou verlost worden... jawadde... in het begin natuurlijk pijn en dat verwacht je dan ook... de derde dag ging het al veel beter en dat verkondigde ik dan ook aan de vrienden die me opbelden... ik had beter moeten weten want voor "stoeffen" word ik altijd gestraft... de volgende ochtend werk ik wakker van een afschuwelijke steek op de plaats waar die galblaas had gezeten... een gevoel of er een mes in mijn ingewanden werd omgedraaid... dacht het maar even aan te zien want wat ik vooral haat is onterecht paniek te zaaien... de volgende dag zat dat mes er nog en ik belde de chirurg... die nam het rustig op en raadde me aan als ik zo ongerust was naar Spoed te gaan of de huisarts... wat ik niet heb gedaan en nu loop ik hier nog altijd stijfjes rond (wat je lopen noemt) en adem met oppervlakkige teugjes want diep ademen laat dat mes ronddraaien... maandag moet ik op controle... en ik die dag dat zo'n operatie een "fluitje van een cent" was... mijn dagen verlopen langzaam... heel langzaam... met voornamelijk liggen... lezen en TV kijken... ik zie de zon schijnen vanachter het raam maar moet de laatste mooie herfstdagen aan me voorbij laten gaan... mijn vertrouwen in de medische wereld is ferm aan 't wankelen.

29-10-2015 om 15:36 geschreven door Myette

Vrijdag namiddag operatie... zaterdag middag naar huis... ik doe alles nu in slow motion... het is al een ietsiepietsie beter behalve dat hoesten dat doet verdomd oijn... komt van die buis die ze door je strot rammen bij een operatie... en dan pompen ze je ook nog vol gas... wat ze nog meer doen weet ik niet en wil het ook niet weten... maar ja het is achter de rug nu en wachten op volledig herstel.

Ik had deze keer als kamergenote een Berberse vrouw... een meisje nog... ze sprak of verstond geen gebenedijd Nederlands woord en dat na 9 maanden hier in België te wonen... dus haar man week niet van haar zijde en moest tolken maar ook alles voor haar doen... ik heb nog nooit zo'n flauwe bees meegemaakt... ik werd de eerste geopereerd en toen ze mij naar de kamer brachten was ze juist weg... zo rond 8-9 u 's avonds reden ze haar de kamer in en toen begon het... meer dan een uur heeft ze liggen huilen en klagen tegen die man... en dat alles met zo'n heel hoog "feeênstemmetje"... die man moet haar erg gaarne zien of een engel van geduld zijn want die bleef haar maar troosten... ze had dezelfde operatie als ik maar blijkbaar leed zij véél harder dan ik... als ik haar iets vroeg kreeg ik alleen een koeienblik als antwoord dus het was erg stil op onze kamer... die man wilde altijd maar op de kamer en de zuster moest hem dan wegsturen wat hij niet zo prettig vond... gelukkig was het maar voor 1 dag want zo'n hele Berber familie op bezoek is echt een bezoeking als je je niet goed voelt.

25-10-2015 om 09:51 geschreven door Myette

Vandaag aan mijn programma begonnen d.w.z. de bib en voer inslaan... er ligt hier nog wel een hoop strijk te wachten maar ik heb geen goesting in strijken... eigenlijk nooit maar vandaag nog minder dan nooit... zou ik of zou ik niet... nog effe nadenken.

Ik kreeg met de post een geboortekaartje van mijn vorige poetshulp... ja die als vriend een nigeriaan heeft en die kerel wilde perse een kind van haar... wel dat kind is er... een jongetje en het is goed uitgedraaid... een smakelijk koffie-met-veel-melk kleurtje... nu afwachten of ze terug komt werken het volgend jaar... deze die ik nu als vervanging heb doet wel haar best maar heeft een rare manier van werken... gisteren was ze weer de deuren van een ingemaakte kast aan 't afwassen... waarom weet ik niet... dat is al de tweede keer dat ik ze aan die deuren betrap... als ze dat nog vaak gaat doen moet ik gaan denken aan een nieuw laagje verf.

Toen we boodschappen deden kwamen we een vroegere golfvriendin tegen met een van haar kleinzoontjes in het zeteltje van haar winkelkar... even wat staan babbelen tegen haar en wat kwelen tegen dat jongetje... dat zijn van die momenten dat ik spijt heb zelf geen kleinkinderen te hebben om te verwennen... gisteren nog liet 't manneke zich ontvallen er spijt van te hebben... ik wist niet wat ik hoorde want vroeger dacht hij er wel anders over... de mens wordt sentimenteel in zijn ouwe dag zeker.

20-10-2015 om 14:37 geschreven door Myette

Krijgen jullie ook zo vaak telefoontjes van personen van beider kunne die proberen je iets aan te smeren... deze week stond ik als numero uno op de bellijst... eerst een engelssprekend mens dat me vertelde dat ze storingen hadden doorgekregen van mijn PC terwijl dat ding zelfs niet aanstond... ze was echter zo overtuigend en hardnekkig en ik zo overdonderd dat ik mijn computer ging aanzetten... ze zou me gidsen zei ze... toen ze me vroeg of ik het "keybord" kon zien hield ik het voor gezien en haakte af ... ja ik weet het... dat ik daarin trapte... waarop dat mens het presteerde om nog eens twee keer terug te bellen tot ik uit mijn engelse slipper schoot... de volgende dag een franssprekende juffer die lispelde en ik dus niet verstond... heb opgehangen... dan wil ik het nog niet over al die hollandse meiden hebben die ze met de regelmaat van een klok op me afsturen met het een of ander fabeltje dat ik een geschenk heb verdiend... verdiend met wat... ik deed zelfs niets... of het aanbod van een interessante aanbieding of abonnement... ik ben het hardstikke beu al dat gebel... het probleem is dat men mij als kind al leerde altijd beleefd antwoord te geven als mensen me aanspreken... ik doe dat dan en hang aan hun haak... maar nu heb ik het gevonden... als er nog zo iemand aan de lijn hangt zeg ik beleefd... sorry de soep kookt net over... doei!

17-10-2015 om 20:44 geschreven door Myette

Vandaag de chirurg gesproken... die heeft de uitslag van de echo bekeken en beaamd dat een operatie noodzakelijk is... die zal aanstaande vrijdag plaatsvinden... ik kreeg direct de nodige instructies mee en heb de hele santekraam bezocht nodig voor men een ingreep wil doen... d.w.z. kamer bespreken... bloedafname... cardiogram... longen... na die hele weg te hebben afgelegd ontbrak me de moed om nog boodschappen te doen en zijn we vlug huiswaarts getogen... ik heb nog een hele week om alles voor te bereiden op een rustperiode voor moeder-de-vrouw zodat 't manneke niet teveel zorgen aan zijn koppeke zal hebben... dat betekent genoeg voer in huis... de was en de plas gedaan... enkele afspraken afzeggen en andere maken... allemaal zaken die ik nu met een opgemonterd hart ga doen... eindelijk kan ik weer plannen maken!

Zonet nog even mijn galblaas zitten bewonderen zoals ze er nu uitziet want volgende week is dat ding foetsie... heb en passant nog even bij Google heel de procedure gelezen voor zo'n ingreep... boeiende lectuur toch... nog zoiets... moet eraan denken naar de bib te trekken voor vers leesvoer zodat ik enkele weken toekom.

Ben inmiddels begonnen onze zomergarderobe te sorteren... te wassen en op te bergen want dat wordt toch niks meer... zon weg en regen in het verschiet... onze Pol de schildpad eet niet meer en zit al half onder de grond en dat is een veeg teken... ik vrees dat we een vroege winter gaan krijgen... de winterjassen hangen al klaar in de hallkast... de zomerjasjes stop ik straks in de wasmachine... al dat geredder wordt wel in een slakkengangetje uitgevoerd want mijn steentjes mogen niet gaan ronddollen.

16-10-2015 om 14:17 geschreven door Myette

Ik wil hier even iets recht zetten... natuurlijk ben ik momenteel niet in jubelstemming... natuurlijk weet ik wel dat zeuren niet helpt... natuurlijk weet ik ook dat er veel en veel erger dingen zijn dan wat onnozele steentjes in een stomme galblaas... maar dit blogje is nu eenmaal een soort dagboek en in een dagboek schrijf je wat je voelt... zodoende stort ik mijn gevoelens aan jullie voeten... maar jullie moeten ook niet denken dat ik hier nu de hele dag loop of lig te jammeren hoor... morgen zie ik de chirurg en dan weet ik hopelijk wanneer de operatie kan plaatsvinden en kan ik weer beginnen mijn leventje ietwat te programmeren... het ligt in mijn aard een kat een kat te noemen en vrijuit te spreken over wat me dwarszit.

Nu ik dit weer even van mijn overbelaste gal heb gegooid... oef je hebt er geen gedacht van hoe dit me oplucht... kan ik met een zuiver zieltje mijn bed gaan opzoeken... nu ben ik al van kind af aan een gretige slaper geweest maar ik was ook wel een nachtbraker en de keren dat la mamma terug haar bed uitkwam om me te zeggen het mijne op te zoeken kan ik niet tellen... want ik zat dan te lezen en het was elke keer zo van :"ja ma nog dit hoofdstuk even" maar die hoofdstukken bleven maar komen... met ouder worden heb ik echter mijn nachtbrakerij achter me gelaten en nu trek ik met veel plezier en voorpret al vroeg slaapkamer waarts... iets wat ik nu ga doen.

15-10-2015 om 21:46 geschreven door Myette

Iets wat ik nooit gedacht had te zullen zeggen is dat ik me verveel... maar ja ik beken... ik verveel me... ik die zo van lezen hou en puzzelen en schrijven... ik verveel me dood... het is eigenlijk dat gedwongen binnen zitten en me stil houden dat me nekt... toen ik vroeger altijd druk bezig was snakte ik naar een rustig uurtje met mijn boek en nu... ach is een mens ooit eens tevreden... ik dus niet... ik voel me rusteloos en pendel tussen mijn PC en mijn boek als een dolende ziel... dan maar wat TV kijken en wat krijg ik dan voorgeschoteld... de ene na de andere detective of politiefilm met veel bloed... schieten... woeste achtervolgingen... en nog zo van die dinges waar ik doodmoe van word... ik die vroeger een nachtraaf was die maar eerst goed wakker werd na 10 u 's avonds zit nu al om 9 u aan mijn bed te denken... ik schaam me echt om het te zeggen maar ik voel me de laatste tijd oud... ik ben nu wel oud maar voelde het zo niet aan tot hiertoe... we hadden een etentje gepland met een groepje vrienden en dat heb ik vandaag afgezegd... het jaarlijks diner van de club zal ook wel in het water vallen... wat zal ik blij zijn als die gal er eindelijk uit is en ik terug plannen kan gaan maken... ik heb nu al wel een beetje van die gal hier uitgespuwd maar de rest moet er ook uit voor ik kan herademen... zo zitten afwachten is echt niets voor mij... dat maakt van mij een ouwe zeur.

14-10-2015 om 21:12 geschreven door Myette

Momenteel leef ik heel voorzichtig... ik vermijd te huppelen, dansen, kwispelen, heupwiegen en nog van die plezante dingen... tja ik voel die stenen zitten en ben bang dat ze weer gaan rondspringen en me ambeteren want... ik ben al enkele dagen koliek-vrij en wil het zo houden... dus wat moet je dan... leven in vertraagde film-move... zoveel mogelijk plat liggen en... heel voornaam... die stenen toespreken... van het moment dat ik iets voel praat ik er vriendelijk tegen en vraag ze zich koest te houden want als ze braaf zijn mogen ze binnenkort uit hun benauwde zakje en de wijde wereld in.

't Manneke is nu naar de golf zoals bijna elke dag... ik vind dat heel goed en geniet van de stilte... vrijheid blijheid zeg ik maar... trouwens het weer is vandaag niet erg aanlokkelijk.

Zonet naar Downtown Abbey gekeken... vind ik een prachtige serie en een plezierige afwisseling van die eeuwige sport- en crime dinges als manlief de baas is over de TV want als ik eens enkele keren zelf kies begint hij heel zielig te doen... hij vindt dat ik mijn boeken al heb dus de TV is voornamelijk voor hem... alsof ik het kan helpen dat hij bij lezen direct in slaap valt... trouwens bij de TV ook... en dan zit ik noodgedwongen me te vervelen bij een van zijn gekozen programma's onder begeleiding van zijn gesnurk... van kanaal veranderen heb ik eens getracht maar dat liep uit op onweer dus ik hou me gedeisd en spaar m'n krachten voor als ik ECHT iets graag wil.

13-10-2015 om 16:31 geschreven door Myette

Momenteel houdt mijn steentje zich rustig en ik ook want als die zich begint te roeren ben ik niets meer waard... ik zal het maar "kolieken" noemen bij gebrek aan een beter woord... morgen naar de huisarts en dan gaan we het bespreken... er komen dus nog drukke dagen... naar de kliniek voor opname en daar weer de hele reutemeteut afwerken... ach zo blijf ik van de straat af zeker.

Verder heb ik niets te vertellen... veel rusten en daar tussenin wat kleine klusjes en wat mailtjes afhandelen... voor de rest gebeurt er niks... gelukkig maar want mijn zenuwen staan gespannen en ik kan niet veel meer aan.

Gisteravond lag ik al om 9 u in bed... 't manneke wilde voetbal kijken... ik probeerde te lezen maar toen dat aanhoudend gebrul van die supporters m'n voeten begon uit te hangen ben ik naar boven getrokken... al grommelend... gezellig toch... een avond dat er een hele reeks films op het programma staat en dan wil meneer sport kijken... voetbal afgewisseld met snooker... die maken tenminste geen lawaai... ik kan desgevallend wel een film op mijn PC bekijken maar kan niet zolang blijven rechtzitten momenteel dus blijft er alleen mijn bed over... heb wel goed geslapen!

11-10-2015 om 09:33 geschreven door Myette

Deze voormiddag echo laten nemen... naar huisarts gebeld voor de uitslag en die is niet schitterend... ik heb het namelijk gepresteerd een galsteen te maken met de omvang van een knikker... hoe deed ik het vraag ik me af... moet al lang met dan ding rondgelopen hebben want nu besef ik dat ik al heel lang daar iets voelde... maar aangezien ik vaak pijnen heb door reuma en arthrose maak ik me niet dadelijk ongerust... et voilà... hier zit ik nu met een ongevraagde bezoeker die ik zo vlug mogelijk de deur weer uit wil... wanneer... dat ga ik maandag met de huisarts bespreken... in elk geval wordt het nog maar eens een operatie... doemme toch!

09-10-2015 om 11:33 geschreven door Myette

Even een klein verslag over het doktersbezoek deze voormiddag... na heel wat gepor en geduw op zeer pijnlijke plekken vertelde de dokter me dat hij denkt aan de gal en/of de pancreas... morgen scan en echo laten nemen en dan weer bang afwachten.

Doemme toch... het is hier altijd wat... een mens wordt er zo moe van.

Gisteren belde zoon (doet ie elke dag de schat) om te vragen hoe het met ons gaat... na het bijpraten vroeg ik naar zijn twee oogappels nl. poes en woef... en dan barst hij los in vreugdegezang... poes heeft woef al geleerd dat hij niet in haar kamer mag komen en die blijft dan braaf in de deuropening zitten... hij  (de woef) is een bron van vermaak voor zoon... speels tot en met en zoooooooooo vriendelijk... ik heb hem gezegd dat hij binnenkort moet langskomen met dat grote beest om vriendjes te worden... maar eerst moet ik me wat beter voelen... en 't manneke heeft ook eens nagedacht en gezegd dat hij wil afspreken met zoon op de hondenweide om Kiko te leren kennen... so far so good... we zien wel.

08-10-2015 om 14:06 geschreven door Myette

Na een hele week plat liggen... ja dat is de enige houding die me dan enig soelaas geeft... ben ik in zoverre beter dat ik wat kan rondkrabbelen en wat kleine (heel kleine) klusjes doen... toen 't manneke aan de sukkel was nam ik de boel in handen en ik vrees dat ik wat heb overdreven... vergeet altijd dat mijn twintiger jaren al heel ver achter me liggen... de pijnen die ik nu heb kan ik niet thuisbrengen... ze zitten zowat overal vanaf mijn middel naar boven... heb maandag een botdensiteit laten meten en ga morgen met de uitslag naar onze huisarts... nieuwsgierig zoals ik ben ben ik gaan piepen naar de uitslag op mijn PC maar het is wel Latijn-Grieks voor mij... zag ergens een woord staan dat me niet beviel nl. "zware en nog iets" en aangezien mijn papa gestorven is door een wervelbreuk veroorzaakt door osteoporose zit ik nu met een ei van het formaat "struisvogel"... zowat 7 jaren geleden werd bij mij osteoporose van de onderruggewervels vastgesteld... ik neem sindsdien medicatie maar toch... de tand des tijds kan je niet blijven tegenhouden... dus afwachten maar.

Met 't manneke gaat het prima... die is onverwoestbaar... gelukkig maar want ik zou momenteel een invalide huisband er niet kunnen bijnemen... hij is zelfs heel bezorgd en wil me helpen zoveel hij kan... in de nood leer je je vrienden kennen zegt men altijd... echtgenoot en ik komen weliswaar in niets overeen... maar als puntje bij paaltje komt voel je toch de verbondenheid.

07-10-2015 om 11:05 geschreven door Myette