Ik kan nu niet beweren dat ik echt spilziek ben maar in de huidige situatie kom ik tot het besef dat ik vroeger toch wel een ietsie pietsie te gul omsprong met allerlei zaken... dit nadat ik een zere duim heb opgelopen omdat ik mijn tube tandpasta tot het allerlaatste korreltje wilde uitknijpen... ja je kan ook te zuinig willen zijn... maar in alle ernst ik ben vast besloten ook na deze corona crisis niet meer als vanzelfsprekend aan te nemen dat we tot in het oneindige kunnen spenderen.

Als kind maakte ik de oorlog mee en als kind besef je niet tenvolle wat dit inhoudt... toen ik trouwde en elke dag weer een avondmaal op tafel moest toveren besefte ik plots wat mijn moeder en alle andere vrouwen moesten doormaken in die oorlog toen voedsel schaars was en we soms uren in de rij moesten staan voor wat haring of eierpoeder... ik zag hoe ma lakens verstelde en uiteindelijk de nog bruikbare delen omzoomde tot zakdoeken en... geloof het of niet maar ik doe dat nog steeds en ik heb dus steeds een stapel 'bedzakdoeken" in de kast liggen... erg nuttig als je het snot krijgt... vroeger werden die bedzakdoeken ook netjes gestreken... iets wat ik nu niet meer doe... jonge mensen strijken haast niet meer en dus is strijken ouderwets en wie mee wil met zijn tijd... haha... ik word gewoon wat lui en hou mijn verminderde energie over voor iets belangrijkers zoals contacten onderhouden met vrienden en kennissen... zonet even gechat met een van de vroegere blogkennissen... een Griekse dame... hun regering heeft tijdig maatregelen getroffen en hun zieken- en dodental is aanzienlijk minder... mijn respect gaat naar Griekenland... die weten tenminste van aanpakken en lappen de euro bevelen aan hun Griekse botten... iets wat wij ook zouden moeten doen want ze brengen ons alleen maar ellende.

Hoe brengen we onze quarantaine door hier... 't manneke en ik slapen apart en ik moet bekennen dat het me best bevalt... om hem tevreden te houden ga ik in de vroege ochtend nog even een uurtje in het grote bed bij hem liggen... dit om de vrede te bewaren... hij houdt zich wat bezig in de tuin... heeft de terrasreling een verse lik verf gegeven gisteren... en ik poets elke dag een of ander item in huis... gisteren was dat de kalkaanslag in beide WC's... je ziet we amuseren ons kostelijk... vandaag weet ik nog niet wat ik ga aanpakken... we zien wel.

28-03-2020 om 10:54 geschreven door Myette

Met gemengde gevoelens deel ik jullie mee dat ons Polleke, de schildpad, gisteren plots verward in de tuin zat rond te kijken... zo van "dat komt me hier ietwat bekend voor"... ik zeg gemengde gevoelens want enerzijds ben ik blij dat het beestje al dat winternat overleefde maar anderzijds denk ik aan de bevoorrading want datzelfde beestje heeft wel elke dag zijn portie verse groenten nodig... ik denk niet dat ik hem blikgroenten kan voeren... ik vrees toch maar de hulp van dochter en buurvrouw te moeten aannemen... ik benijd mensen die zonder schuldgevoelens iedereen zomaar voor hun kar kunnen spannen... mij is het niet gegeven.

't Manneke had al enkele dagen een kuchske zonder andere symptonen tot hij plots gisteren een blafhoest MET resultaat kreeg... ik vroeg hem de kleur van dat resultaat te beschrijven en dat was een uitputtingsslag om hem dat aan het verstand te brengen... ik ben vannacht maar weer naar de andere kamer getrokken en zit nu weer met gemengde gevoelens... of liever twijfel... aangezien hij buiten die hoest geen andere klachten heeft moet je dan de dokter bellen... toen ik die gisteren belde om een voorschrift voor onze medicatie kreeg ik een andere aan de lijn... de onze is ziek... je moet wel bijna dood zijn voor er iemand wil komen... zal maar weer afwachten hoe het evolueert.

Wat doe je zo een hele dag... aangezien de poetshulp voorlopig niet te verwachten is heb ik me voorgenomen elke dag iets te poetsen... kwestie van niet in ons eigen vuil te verdrinken... gisteren het terras geschuurd en dat was geen sinecure... 't manneke heeft namelijk een "febbe" voor duiven en geeft ze elke dag graantjes te eten... terwijl hij dan nijdig op wacht gaat staan om de kraaien en eksters te verjagen want die eten het graan van ZIJN duiven op... die lieve duifkes komen dan uit dankbaarheid een cadeau op ons terras deponeren terwijl de kraaien en eksters dat ook doen uit wraak... het resultaat mag na een lange winter wel gezien worden... na die poetsbeurt had ik wel een heel uur nodig om terug mens te worden.

Je hebt ook nog de TV maar als je dan verlekkerd een film wil opnemen om later eens te bekijken kom je tot de ontdekking dat die film werd vervangen door weer een of ander gebazel over een of ander onderwerp... gewoon lijk politiek of corona... dan druip je maar tandenknarsend af naar je boek... het TV blad waarop we al jaren geabonneerd zijn klopt van geen kanten meer en is een bron van ergernis geworden.

Wat ook een bron van ergernis is is sennet... dit is al de derde poging en elke keer floept mijn tekst gewoon weg... ik stop nu voor het weer gebeurt want mijn geduld is op.

20-03-2020 om 09:33 geschreven door Myette

Nu is het wel zo dat 't manneke en ik weinig buiten komen sinds hij ziek werd maar dat was vrijwillig... en nu dat we gedwongen huisarrest kregen begint dit toch wel op mijn systeem te werken zeker... mensen steken toch raar in elkaar nietwaar... allee ik dan toch... plots zou ik vanalles willen gaan doen wat ik voorheen wèl kon maar er geen zin in had... ik denk dat ik mezelf eens streng ga toespreken zo van : "maske goa na ni onnoezel zitte doeng hei, doa mor gewoen dan doade al zot genoeg"... ziezo dat had ik nodig.

Ik volg nauwgezet de gang van zaken op FB en sta vaak versteld... ja ik kan nog versteld staan... hoe belachelijk dom en achterlijk mensen kunnen zijn zoals parties gaan organiseren... als voorbeeld kregen we de echtgenoot van madame Rutten die er dan nog prat op gaat ook... maar ja respect voor onze politici heb ik al lang niet meer na het lezen van hun dolle capriolen om toch maar op hun dure zeteltjes te mogen blijven zitten... blijkbaar moet je niet het warm water hebben uitgevonden om in de politiek te geraken... je moet alleen een volledig gebrek hebben aan schuldgevoelens en gewetensbezwaren en je broodje is gebakken... ziezo dat moest er weer eens af.

Maar ook zijn er gelukkig nog mensen die het hart op de goeie plaats hebben zitten en nu proberen hulp te bieden waar mogelijk... van onze jonge(re) buren kreeg ik een mailtje dat ze voor onze boodschappen willen zorgen als we willen... ook dochter bood haar hulp aan maar diezelfde dochter zit momenteel in Spanje en de vraag is of ze er nog gaat uitgeraken... wat die hulp betreft... ik zit wel met de prangende vraag of ik ze ga aannemen... tot hiertoe reden we eens per week naar de supermarkt voor de bevoorrading en ik had er geen probleem mee... de berichten over dat corona ding beginnen echter onrustwekkend te worden zodat ik verteerd word door twijfel... zou ik of zou ik niet... het risico is natuurlijk groot... mijn poetshulp belde net om te vragen of ze mag komen... sommige van haar klanten willen ze niet meer in huis laten nu... ik vind dat ook erg voor dat meisje en heb maar gezegd dat ze mag komen volgende week... maar nu zit 't manneke te mokken... dat is altijd al een angsthaas en hypochonder geweest... ik durf het gewoon niet zeggen dat ik ergens pijn heb want op slag heeft hij dat ook en veel erger en dan kan ik hem nog eens gaan verzorgen ook.

Vandaag ben ik voor een uurtje de tuin ingetrokken en heb wat uitgerangeerde takjes en blaadjes verwijderd... sommige struiken zijn voorzichtig aan 't uitbotten maar onze schildpad is nog niet te zien en dat baart me zorgen.... dood gevroren kan ze niet zijn maar verdronken misschien wel... dat beestje kruipt elke herfst de grond in en zoals het de hele winter regende... arm Polleke... het goede nieuws is dat ik al enkele dagen 2 merels in de tuin spotte... mannekes (gele bekskes)... als ze nu nog mooi kunnen zingen wordt de zomer misschien nog draaglijk.

Ik ga nu even mijn 1500 stappen plegen... de vorige weken hield ik het rustig maar nu moet ik terug in gang schieten... allee schieten is veel gezegd.

16-03-2020 om 00:00 geschreven door Myette

Men kent dat gezegde wel over onkruid dat je niet kapot krijgt... wel hier zit zo'n struik... verleden week dacht ik toch dat ik dat corona ding te pakken had want ik zat met een venijnige keelpijn... al mijn gewrichten deden pijn... en dan merk je maar eerst hoeveel van die bewegende onderdelen je hele lijf bezit... een nijdig hoestje... niesbuien aan de lopende band en een doorlopend lekkende neus... alleen koorts had ik niet... ik had 't manneke het grote bed gelaten en sliep in de andere kamer waar ik rustig de hele nacht kon hoesten en snuiten zonder bijkomende schuldgevoelens... maandag voelde ik me al een ietsje beter en besloot de dokter over te laten aan ergere gevallen... gisteren kwam mijn poetshulp en toen mijn kot terug uitgemest was voelde ik me verplicht mijn wasmachine aan 't werk te zetten... vandaag heb ik de gewassen snotvodden gestreken en ik kan jullie verzekeren dat de oogst enorm was... maar het doet goed weer aan 't werk te kunnen want... alhoewel ik geen gewetensbezwaren heb tegen wat luiwammessen... genoeg is genoeg... ik genoot zelfs van het strijken en dat wil wat zeggen.

De zoon heeft terug wat hoop gekregen... nadat de bedrijfsarts hem verbood te komen werken wegens... ja wegens wat... wegens vermeende waanvoorstellingen... is hij in de aanval gegaan... heeft een andere huisdokter gevonden die begrip had voor zijn situatie... is naar de vakbond getrokken met het attest dat hij geestelijk gezond werd verklaard door de dokter op psychiatrie... door de vrederechter en zelfs de procureur getekend... gisteren moest hij terug bij de bedrijfsarts en kreeg toestemming te gaan werken... nu afwachten weer wanneer hij kan beginnen en hoe en waar... het is ver gekomen dat je nu moet vechten om te mogen werken... hij belde me direct om het goede nieuws te vertellen en klonk gelukkig... hij is vast besloten geen woord meer te uiten over parasieten maar de schrik zit er toch in dat hij opnieuw die beesten gaat mee naar huis nemen... thuis bij hem zijn ze zo goed als uitgeroeid na een lange veldslag.

De dochter kreeg opdracht... toen een personeelslid op dezelfde etage door corona besmet verklaard werd... vanaf thuis te werken dus die zit nu ook in quarantaine... nu nog af te wachten of haar reisje naar Spanje door zal kunnen gaan want ze zit ook met griepsymptomen... geen hoest of koorts.

En dan hoor je waarschuwingen door onze intelligente regeringsleden bedacht... dat je evenementen met meer dan 1000 mensen best kunt vermijden... iets wat ik niet begrijp maar ja ik ben dan ook geen groot licht... is waarom zijn 1000 personen gevaarlijk en loop je geen gevaar als er maar 500 zijn... kan iemand me dat eens uitleggen... en dan Maggie die loopt te kwekken dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet opnemen... iedereen... waarom zij dan niet... we hebben... naar ik pas vernam... 4-5 ministers van gezondheid maar nu wil ze een commissaris erbij om alles te coordineren... nog een extra post... moet er geen zand zijn?

Ik las net dat Frank De Boosere zijn grondwater op peil staat... eindelijk... zijn kelder staat onder water... het wordt tijd dat hij eens een hartig woordje spreekt met de weergoden want water hebben we nu genoeg voorlopig... een beetje zon zou deugd doen.

11-03-2020 om 00:00 geschreven door Myette

Corona hier en Cotona daar... de hele wereld is momenteel in de ban van Corona... zelfs in de wereld van de humor kreeg het een plaatsje... als je 2 flessen Corona bier koopt krijg je er gratis 1 fles Mort Subite bij... ik las ook dat het Corona bier minder verkoop kent nu... zijn er echt mensen die een verband zien met de ziekte... een of andere wijze man zegde eens dat de mensheid uiteindelijk zou vergaan door gulzigheid en domheid... blijkbaar is het proces al begonnen als men ziet wat er de laatste jaren aan het gebeuren is... hele kuddes die achter een of ander papkind aanlopen... ook onze politici geven ons een voorbeeld van gulzigheid en domheid... dit alles kwam in me op tijdens mijn zelfopgelegde quarantaine week... verleden week kwam namelijk mijn huiskapster mijn manen bijknippen en dat mens had zo'n echt onsmakelijke rochelhoest... ik hoopte maar dat het een rokershoest was... doch 2 dagen erna begon ik keelpijn te krijgen... een venijnige stekende pijn... met dat Corona gedoe in mijn achterhoofd zegde ik alle afspraken af en trok me terug "in mijn kot" zoals Maggie ons charmant beval... ik verhuisde mijn hoofdkussen naar het bed in de achterkamer en wachtte af... gewapend met snotvodden... keelontsmettingsmiddel ... Strepsils en koortsthermometer... geen koorts tot hiertoe en minder pijn... dus geen Corona... nog enkele dagen voorzichtig zijn en ik kan me weer publiekelijk vertonen... hoop ik toch.

Ach het is ook altijd wat de laatste jaren... we leven in een woelige tijd of lijkt dat maar zo... als je de geschiedenisverhalen leest was het vroeger ook woelig maar de mensen leefden meer geïsoleerd en wisten doorgaans niets af van wat er in het andere dorp gebeurde... als er nu één Chinees niest weet de hele wereld het... in de supermarkt waren de rijst en pasta rekken al geplunderd... ik moest gelukkig niets van dat alles hebben want waar wij wonen is er in de hele omgeving geen winkel te bespeuren en moeten wij altijd een goeie voorraad van allerlei in huis hebben... ik heb ooit eens een hele maand huisarrest gehad door pneumonie en we hebben die hele maand van onze voorraden geleefd... ik hoop alleen dat 't manneke gespaard blijft want als die ziek is worden mijn zenuwen zwaar op de proef gesteld.

06-03-2020 om 15:23 geschreven door Myette

Miserie en nog eens miserie... daarom kom ik niet vaak meer op mijn blog... kan alleen nog maar klagen en dat doe ik niet gaarne... in het kort : op het werk van zoon geloven ze dat het gewoon inbeelding is niettegenstaande hij vele foto's nam van die parasieten... nu mag hij niet meer werken tot hij zich geestelijk heeft laten onderzoeken... iets dat hij weigert want te trots en te woedend omdat hij niet geloofd wordt... bij hem thuis heeft hij de plaag praktisch onder de knie gekregen door constant alles te wassen en te stomen... dan heeft gisteren 't manneke al zijn boventanden laten trekken en zit nu zielig te doen over zijn bord pap en te klagen... terwijl ik ook gisteren een langdurige en beklemmende behandeling kreeg voor mijn ondergebit... dus ten huize van is rozegeur ver te zoeken... die tanden zijn nog niet mijn ergste zorg maar wel de geestelijke gezondheid van zoon want door alle tegenwerking en ontkenning van zijn problemen drijven ze hem tot het uiterste en als ik hem hoor zit hij aan de grens... door alle stress zit ik onder de rode vlekken en daar kan ik ook al niet mee lachen... kommer en kwel m.a.w. miserie.

Dit om jullie trouwe maatjes te laten weten hoe het met me gaat... ik leef nog maar elke dag wordt ik wakker met de vraag "moeder waarom leven wij" en zo lang ik niets positiefs heb te vertellen ga ik me terugtrekken in een hoekje en mijn wonden likken... die trouwe maatjes bedank ik dat ze nog eens aan me denken want eens je niet meer meedraait in de kermiswereld wordt je vergeten.

27-02-2020 om 00:00 geschreven door Myette

Hallo blogvrienden... het is weer even geleden dat ik me liet horen omdat ik... ten eerste geen goesting had... ten tweede toen de goesting kwam mijn PC het liet afweten... ik werd bestookt met allerlei waarschuwingen en orders waarvan ik geen jota verstond... zoon om hulp vragen ging niet door zijn parasieten probleem... toen hij me dan belde dat hij dacht van het probleem af te zijn greep ik hem in de kraag en de schat kwam het oplossen... ikke blij mijn zoneke nog eens te kunnen knuffelen en natuurlijk ook de hond... ik was welgeteld 1 dag gelukkig want daarnet belde hij om te zeggen dat hij weer een nieuwe invasie had gekregen... hij is teneinde raad en ik ook natuurlijk... die beesten zijn precies niet uit te roeien en wat erger is... niemand gelooft hem en dat maakt hem mentaal kapot.

Ciara maakte wel erg van haar oren maar heeft ons huis en onze regio gespaard... geen omgewaaide bomen of afgerukte daken in onze buurt gezien... ook al iets om dankbaar voor te zijn... nu zitten we te wachten op haar vriendje den Dennis... die is momenteel ons aan 't plagen met van die windstoten maar nog niet heel erg... ach het is ook altijd wel iets om je zorgen over te maken.

Deze week kregen we een aangename verrassing... donderdag namiddag werd er gebeld en een oud collega van 't manneke stond voor de deur met zijn nieuwe vriendin... ze waren op hun wandeling in onze buurt plots in onze straat beland en er ging hem plots een licht op... zo van... tiens hier woont den H en ik ga eens kijken of hij nog leeft... dit na ongeveer 15 jaren... en ja we leefden nog en lieten hen binnen en hadden een gezellige babbel... en ik heb er 2 nieuwe vrienden bij op FB... die twee zijn allebei in een service flat gaan wonen als buren en zijn zo een stel geworden... allebei hun partner verloren aan kanker en dat schept meteen een band.

Voor de rest was mijn week eerder saai... behalve dat ik "mijne peire zag" met den Buddy oftewel mijn PC... die pestte me het bloed vanonder de nagels... wilde niet opstarten dan na lang proberen... dan kreeg ik hem niet meer uit... midden in een bewerking viel hij in slaap en was er geen beweging meer in te krijgen... ik begon 3 keren aan een log en telkens verdween mijn schrijfsel mysterieus... nergens meer te vinden... ik gaf mijn pogingen dan maar op... zoon heeft mijn PC moeten herprogrammeren en kwam tenslotte tot de ontdekking dat mijn scanner de deugniet was... dat ding gaf er de brui aan en blijkbaar stak hij den Buddy aan.

Vandaag stuurde een van mijn vroegere chatvrienden me een link op van een site met een schat aan muziek oldies... dat wordt genieten... aangezien ik meer zou moeten bewegen maar geen zin heb om rondjes te gaan lopen in mijn buurt zet ik elke dag een oldie op uit de jukebox en begin aan mijn 1000  stappen door de kamers boven... ja het is saai maar op muziek ietwat minder saai... na die 1000 stappen zet ik een ander muziekje op... een lekkere rock... en gooi de rest van mijn lijf los... niet lachen he... het is een schamele poging maar beter iets dan niets en... na afloop heb ik een voldaan gevoel... zo van "dat zit er weeral op voor vandaag" en kan ik lekker gaan zitten lezen zonder schuldgevoel... hihi... een kinderhand is gauw gevuld en een oude hand ook.

15-02-2020 om 17:00 geschreven door Myette

Verleden jaar vatte ik het plan op mijn vroegere... in een ver verleden geschreven logjes... eens te herlezen... men weet wat er gewoonlijk met plannen gebeurt... niets dus... maar toch... vandaag kwam dat plan plots bovendrijven en begon ik te lezen... ik zie nu het nut in van een dagboek bijhouden want ik las dingen die ik totaal vergeten was... toch wel plezant... zo las ik dat ik geplaagd zat met een jeukende bobbel uitslag in 2006... niets nieuws onder de zon want ik zit er nu ook weer mee... niet dat dit nu zo interessant is maar ik vertel het maar even... zo tussen neus en lippen door... in diezelfde periode gingen we naar een oubollig bal met kaartvrienden waar ik me dood verveelde... wist ik ook niet meer... dat bal heeft geen diepe indruk nagelaten... de bedoeling is die logjes... of enkele ervan... uit te printen en als verrasing na te laten aan mijn kindjes... zo kunnen ze lezen welke rare bokkensprongen... of liever in dit geval geitensprongen... hun moeder maakte in de tijd dat diezelfde moeder nog kon dansen en springen... toen ik zo zat te genieten van mijn memoires belde een van onze vroegere vrienden me op om af te spreken voor een etentje... helaas... ik vind het geweldig tof dat ze ons niet vergeten maar ik moest forfait geven wegens 't manneke zijn tandloze staat... het is echt geen sinecure om met hem aan tafel te zitten... spijtig maar het feit dat ze me belden doet me al plezier zodoende ga ik niet klagen.

In dat plan zat ook verweven een hele rits foto's scannen om op een usb stick te zetten voor het nageslacht... vertikt mijn scanner het toch wel zeker om te werken... hij maakt wel een geluid alsof hij wakker wordt maar doet verder niets... ik vrees dat ik zoon weer eens zal moeten lastig vallen en dat jong heeft het momenteel weer druk met ongedierte bestrijden... en zolang hij daar mee geplaagd zit wil hij niet bij ons binnen komen... ditmaal verdenkt hij een collega van hem die niet al te proper is en zijn werkplek heeft besmet... je merkt dit niet dadelijk maar als het begint op te vallen hebben die beesten zich al lekker ingenesteld... zodoende begint de ellende weer opnieuw... zoon in paniek aan de telefoon en moeder draagt zijn ellende op haar rug mee.

31-01-2020 om 15:23 geschreven door Myette

Pfff... en daar is alles mee gezegd... de dagen volgen elkaar op... de ene al saaier dan de andere... pfff... vandaag zou als hoogtepunt van de week een klusjesman ons keldervenster komen schilderen maar ook dat was pfff... hij kon niet komen... of had geen goesting... dat kan ook... ik heb er alle begrip voor... het regent dan eens een dag niet en je wil dan liever op stap met je vriendin... en ik blijf zitten met de hoop dat hij een van de volgende weken zal komen opdagen... indien niet zal ik op jacht moeten gaan voor een andere klussenman... pfff.

Zoals ik al zegde mijn eens zo levendige leventje is op een saai spoor gekomen... als er eens iets gebeurt is het niet echt leuk... zoals mijn buurvrouw die op intensieve terecht kwam... de buurman belde ons en stond te stotteren toen hij het vertelde... blijkbaar is ze nu wat beter maar moet nog tests ondergaan... de hond van zoon is nog maar eens onder narcose moeten gaan om de operatiewond terug te openen... ook een ellende voor hem en het baasje... dan hebben we het gebitsprobleem van 't manneke die... waarvan door het uittrekken van een tand de prothese niet meer past en om de haverklap uit zijn mond valt... dat vindt  manlief natuurlijk irritant en laat dat duidelijk en hoorbaar merken... nog enkele weken geduld en de rest van zijn tanden gaan ook foetsie... tanden weg... prothese idem... en enkele weken pap en puree maken tot zijn kakelverse tanden er zijn... en dan is het mijn beurt want ik zit ook met weerbarstige bijters te sukkelen... oud worden is toch ZOO plezant... ik kan soms mijn plezier niet meer op.

Om over iets anders te zeuren... waar blijft eigenlijk die heel koude winter die men voorspelde... nu las ik weer dat we een heel droge en hete zomer moeten verwachten... ik hoop uit het putteke van mijn herte dat ze hier ook weer verkeerd zitten want uitdrogen doe ik al van mezelf en daar heb ik geen hulp bij nodig.

Over het nieuws zullen we het maar niet hebben want daar word je alleen moedeloos van... politiek is al even hopeloos en smerig... in afwachting van een nieuwe regering zitten de restanten te kissebissen wie op dit of dat stoeltje mag gaan zitten en intussen uit pure verveling wat nieuwe verdoken belastingen te verzinnen... ook niets om over te juichen.

Maar nu druip ik af met hangende oren en... moest ik een hond zijn... zou mijn staart mee hangen... tot in betere tijden.

18-01-2020 om 17:20 geschreven door Myette

En we zitten in het nieuwe jaar... het is maar wat je nieuw noemt... elk jaar hopen we dat het volgende beter zal uitdraaien dan het vorige en elk jaar weer krijgen we de nodige problemen op ons bordje... maar zolang we hopen blijven we dapper aanmodderen... wat gaat dit verse jaar ons weer brengen?

De vorige weken waren niet bepaald om WOW tegen te zeggen... meestal was het pure verveling en routine klussen... afgewisseld met hier en daar een kleine afleiding... de buren die voor de jaarlijkse nieuwjaarsdrink kwamen... toen ze binnen stapten begonnen ze al met te zeggen dat ze alleen water wilden drinken en dan nog plat water... nu heb ik veel in huis behalve plat water dus hebben we met zijn allen kraantjeswater zitten drinken... wel uit champagne kelken want ik weigerde weer andere glazen uit de kast te trekken... niet echt bevorderlijk om de stemming erin te brengen... die was er dan ook niet... we hebben de namiddag doorgebracht zoals bij de dokter... niet echt leuk en ontspannend... toen ze weg waren heb ik me dan ook een ferme Martini ingeschonken om mezelf weer op te krikken... zondag kwamen dochter en schoonzoon op bezoek met een zak vol snoep voor 't manneke... dat manneke verjaarde en is nu 92... ik kan het nog altijd niet geloven dat we nu twee oudjes zijn... zaterdag kwam zoon met Kiko op bezoek en belde al van onderweg om verband klaar te leggen want de hond zijn operatiewond was open gegaan en we konden al beginnen met schoon maken en vers verband aanleggen... iets wat dat beest gelukkig gewillig ondergaat... hij belde gisteren met de uitslag van het labo... kanker 2de graad dus kans op uitzaaiingen... geen prettig nieuws... na het vreselijke jaar dat zoon had in 2019 vrees ik dat het verlies van zijn troeteldier hem zou opbreken... hij kan momenteel niet veel meer aan.

Zondag komt ons ex buurmeisje met haar man ons bezoeken... ik had al lang niets meer van hen gehoord en dacht dat ze de oudjes vergeten waren maar nee... plots duiken ze weer op... die kinderen staan natuurlijk nog wel in het volle leven... een baan... veel vrienden... ik begrijp dat wel... het doet wel plezier dat ze nog tijd willen doorbrengen met ons... ik hoop alleen dat ze ook geen plat water willen drinken.

Donderdag wordt de klapper... dan gaan de meiden op stap... de meiden zijn een vriendin en ik... zij met een wandelstok en ik ietwat amechtig... ik denk dat het meer een gezapige kroegentocht gaat worden... ergens iets drinken met een ferme babbel... dan een kleine kuier naar een ander café en misschien nog een derde tot het tijd is naar onze respectievelijke echtgenoten terug te keren... ach men roeit met de riemen die men heeft nietwaar... alleen worden die riemen korter en korter.

07-01-2020 om 15:04 geschreven door Myette

En LAP we hebben weeral prijs... niettegenstaande mijn belofte alleen nog iets positiefs te vertellen voor het jaar om is moet dit me toch van de lever... gisteren belde zoon me om te vertellen dat hij bij de hond enkele gezwelletjes had ontdekt en dat de dierenarts  vaststelde dat een ervan zeker kanker is... hij wordt maandag geopereerd... de zoveelste slag voor zoon... zoals ik al zegde... 2019 was een super ROT jaar voor ons... die hond is als een kind voor hem en ik hou mijn hart vast wat de gevolgen gaan zijn als hij die moet afgeven... sommige mensen zijn blijkbaar voorbestemd om pechvogel te worden en dat is zo met onze zoon... als kind al was hij steeds op de verkeerde plaatsen op de verkeerde tijd en dat gaat zo maar verder... ik zit hier dus nog maar eens met een hart vol pijn en een kop vol zorgen te hopen dat het goed afloopt.

Een nieuw jaar... waar is de tijd dat ik dacht dat een nieuw jaar beter zou worden dan het voorbijgaande... jaja hoop doet leven... en hoop moet je blijven houden of je gaat eraan kapot... enkele jaren terug was sterven iets waar ik niet aan kon denken zonder afgrijzen want er was nog zoveel dat ik wilde beleven... de tijd waarin we leven is zeker boeiend... nieuwe uitvindingen... robotica in opkomst... als fanatieke SF fan wilde ik daar bij zijn... helaas... deze laatste jaren vergden ietwat teveel van me en ik betrap mezelf erop dat ik naar rust verlang en dat ik op een keer die dood niet meer zal vrezen... maar momenteel zit er nog wel genoeg fut in mij om het nog een tijdje vol te houden... ik moet wel om man en zoon tot steun te dienen.

Weet je wat ik het meeste mis... eens de slappe lach krijgen... tja misschien raar om te zeggen maar in vroegere tijden hadden we veel kennissen die we "vrienden" noemden... eens je niet meer mee kunt zie of hoor je die vrienden niet meer... maar we beleefden plezante tijden samen met een glaasje van 't een of 't ander... er werden moppen verteld... er werd gelachen... en DAT mis ik dus... nu hoor ik alleen nog over operaties en allerlei kwalen praten en dat is niet bepaald ontspannend omdat ik al genoeg te stellen heb met mijn eigen pijntjes... een vroegere chatvriend stuurt me vaak plezante mailtjes maar als ik het probeer door te geven aan man krijg ik alleen  een starende blik... nu zaten 't manneke en ik vroeger ook al niet op dezelfde golflengte maar toch... ik vrees dat ik op den duur ook zo'n oud uitgedroogd en melig "wefke" ga worden bij gebrek aan een klankbord.

Volgende week nodigde ik onze geburen uit voor een nieuwjaarsdrink en de week daarna sprak ik af met een vriendin om wat bij te praten... ik ga proberen af te spreken dat we eerst een klachtenuurtje houden en dan mag er alleen over plezante dingen gesproken worden... is dat redelijk of niet?

28-12-2019 om 09:56 geschreven door Myette

Om te beginnen met de kop wens ik allen een vredige en liefdevolle Kerst en als het even kan een gezond en voorspoedig nieuw jaar 2020.

Dit was dus het voorgerechtje... wat het hoofdgerecht betreft... ik kan momenteel niet veel plezants vertellen want als er al iets gebeurt ten huize van is het echt niet om over naar huis te schrijven... de routine klussen hier in huis... afgewisseld met hier en daar een oprisping... onderbroken nachten door manlief die er een gewoonte van maakt zo rond 4 uur rond te gaan dolen en als man iets doet is dat nooit discreet... nee hij vraagt zich dan luidkeels af wat hem toch scheelt omdat hij niet kan slapen en moeilijk uit zijn woorden komt... niettegenstaande ik hem al tig keren heb verteld wat het verdict van de dokter was... iets wat verspild speeksel is... blijkt het niet door te dringen... zo ook deze nacht... om 4 uur hadden we prijs... na zowat een heel uur gestommel trok hij naar beneden om de TV aan te zetten... zijn beste slaapmiddel... toen ik dan eindelijk weer in slaap gesukkeld was... je ligt dan te denken aan al wat nog kan en zal komen en dat is niet aanlokkelijk... werd ik om 7 uur wakker geroepen omdat "de chauffage niet werkte"... ik gilde terug dat die maar om 7u30 terug zou aanspringen... draaide me grommend om in bed en meneer kwam terug in bed om daar wat te liggen woelen... resultaat... madame slecht gezind want niet uitgeslapen... madame die tegen alles opbotst want niet uitgeslapen... madame met een zuur gezicht want niet uitgeslapen... meneer zich van geen kwaad bewust want hij zal straks wel voor zijn TV slapen... wat doe je aan zoiets... niet veel.

Tijd voor een dessert... zaterdag kwam zoon met hond weer op bezoek en hond was in een weerspannige bui... ja dieren kunnen dat ook hebben... toen ik "een pootje" vroeg trapte hij het af... toen zei ik dat als ik geen pootje kreeg hij ook geen snoepje van me kreeg... hij bekeek me aandachtig... zo van... meent de bomma het nu... kwam naar me toe en legde zijn kop in mijn schoot... bomma smolt natuurlijk weg en kweelde : "je bent toch een lief schattebolleke" en op slag legde hij een grote zware harige poot op mijn knie... en wat deed de bomma... naar de keuken spurten om een kluif te gaan halen met hond achter me aan... zoon lag plat van 't lachen... toen ze moesten vertrekken en hond zijn speeltouw terug moest leggen... iets wat hij anders vlot doet... heeft hij het zeker wel 5 keren ergens anders neergepoot... jaja dieren kunnen het niet zeggen met woorden maar ze kunnen zich wel verstaanbaar maken... hond is dan ook een manneke... weliswaar een beknot manneke... maar hij heeft een eigen wil en zoon moet hem regelmatig tot de orde roepen... op Kerstavond komen ze ook naar ons terwijl dochter en schoonzoon het laten afweten... de hond heeft ooit schoonzoon een klein knapje gegeven en nu willen ze niets meer te maken hebben met hem... iets wat zoon heel kwalijk nam en mij veel verdriet... wat doe je eraan... niet veel.

Tja die feestdagen... voor mij is dat al jaren een droevige periode die ik vlug achter de rug wil hebben... ik dacht even de lichtjes in de stad te gaan bewonderen maar het weer wil niet meewerken... regen en nog regen... de lichtjes zullen zonder mij ook wel blijven schitteren voor allen die zich nog in kerstsfeer wentelen... toen ik jonger was en de kinderen nog kind deed ik alles om Kerst te vieren... de boom met weerspannige lampjes zetten... gevulde kip of kalkoen braden... een feesttafel dekken voor de hele familie... uren ronddraven om kadootjes te vinden... enkele dagen na de Kerst verjaart zoon en toen die nog een zoontje was moest hij ook een feest krijgen... dus weer koken en dekken... dan Oudejaar en wie was de pineut... moeke hier... die hele periode was een echte uitputtingsslag voor mij en zo voelde ik me dan ook nadien... en toch voel ik een soort nostalgie als ik eraan denk... die familie van toen is er niet meer en dat voelt pijnlijk aan... wat doe je eraan... niet veel.

En met deze gelaten laatste woorden sluit ik af... misschien dat je me nog even ziet verschijnen voor het jaar voorbij is... alleen als ik eens iets positiefs kan vertellen want ik ben mijn eigen gezaag beu aan 't worden.

23-12-2019 om 12:04 geschreven door Myette

Hallo iedereen... oftewel de enkelen die de moeite namen mlijn blog te bezoeken... die ik hiermee van harte bedank... ik heb me enkele weken in mezelf teruggetrokken omdat... eerlijk gezegd... ik me afvroeg waarom ik nog de moeite nam mijn hart hier uit te storten... tja waarom... ik weet het nog niet... het is sterker dan mezelf denk ik die wens zich schriftelijk te uiten... als kind al maakte ik lijstjes met dingen die ik wilde doen of al gedaan had en die ik dan met puur genot kon doorstrepen... ik las alles wat me onder de ogen kwam... ook de reclames op tram en bus... mijn nieuwe leesboek was elk jaar al de eerste dag uitgelezen en daar zat ik dan zonder leesvoer... in de bib mocht ik maar 1 boek per dag meenemen en dat was een hele tocht van mijn huis naar de bib... op vakantie bij bobonne kon ik op het toilet nog wat lezen want naar oude gewoonte veegde men zijn poep daar af met krantenpapier... iets wat mijn stadse ouders niet kenden... tot daar mijn lees- en schrijfwoede.

De voorbije weken en maanden waren één pot ellende... over mijn zoon schreef ik al... momenteel is het rustig daar maar ik hou mijn hart vast als de dagen warmer gaan worden... is die rust definitief of slapen zijn belagers nog... af te wachten... enkele dagen geleden vond hij Prutske het konijn door in de tuin... er was die nacht een geweldige explosie in de buurt en misschien is dat de oorzaak... te erg geschrokken... op de camera liep het nog fleurig rond en zijn banaan was opgepeuzeld dus het beestje was niet ziek... weer een tegenslag die zoon te verwerken kreeg en moeke aan de telefoon moest aanhoren... dan kwamen de werken aan onze achtergevel... misschien een stommiteit om dat nog te laten doen op onze leeftijd maar die gevel was echt aan 't brokkelen... enfin... een ploeg Roemenen kwam de stelling plaatsen... geen probleem... enkele dagen later kwamen 2 andere Roemenen aanrukken... spanden doeken en plakten alles af... wij gerust... dan begon het uitbikken van het oude cement... veel lawaai maar voor de rest OK... tot... ze begonnen met zandstralen... op een wip stond het hele huis binnen in wolken zand... door allerlei minuscule kiertjes langs ramen en deuren vloog het binnen... ik in paniek naar de aannemer gebeld... die man kwam direct en gaf de mannen bevel alles binnen af te plakken... maar het kwaad was al geschied... alles maar dan ook letterlijk ALLES moest afgewassen en gewassen worden... de aannemer stelde voor zijn mannen met een industriele stofzuiger aan het werk te zetten binnen maar dat zag ik echt niet zitten... dus stelde ik voor het zelf te doen mits een tegemoetkoming en dat werd grif aangenomen... na 2 dagen hard labeur was de living... de keuken... de badkamer terug in bewoonbare staat maar ondergetekende lag plat... verschrikkelijke rugpijnen en daar bovenop een maagontsteking... ik loop niet vlug naar de dokter maar na 7 dagen afzien liet ik hem toch maar komen... een pijnstiller gekregen die redelijk mild is voor de nieren en ik kon weer rechtkrabbelen... intussen moest ik ook nog het gezeur van manlief verdragen... alles bijeen een beetje teveel van het goede... onze huisarts zegde me eens dat ik een sterk vrouwmens ben maar die kunnen ook breken... als puntje bij paaltje komt sta ik er alleen voor... ik heb niet alleen mijn eigen last te dragen maar sleur ook nog die van man mee... dit klinkt nu meelijwekkend maar zo voelde het wel aan... ik zag het gewoon even niet meer zitten.

Gisteren kwam mijn poetshulp extra enkele uren helpen om het vieze buitenwerk weer aantoonbaar te maken... de regen helpt ook om wat van het vuiweg te spoelen... binnen vind ik nog elke dag weer zand en stof alsof het uit de lucht blijft neervallen maar de gordijnen zijn gewassen en hangen weer en mijn huisje ziet er weer toonbaar uit totdat ik hier of daar een la open trek en verdekke zand vind... ik vrees dat dit nog wel een tijd gaat duren... had ik dit voorzien ik was er niet aan begonnen maar ja.

Intussen is het weer hoog tijd om kerstkaarten te schrijven en inkopen te doen voor de Kerst... dat zal heel bescheiden worden... de tijd dat ik kalkoenen braadde en hele menus afwerkte is onherroepelijk voorbij... aangezien zoon en dochter niet meer door één deur kunnen zullen moe en va maar thuis blijven met de Kerst en zuinig nippen en knabbelen aan... weet nog niet wat... aangezien manlief zijn tanden het lieten afweten wordt eten ook een probleem... dat moet zacht en hapklaar zijn... zonder brokken of wat dan ook... ik hoop iets te vinden in de supermarkt dat ietwat feestelijk en toch hapbaar is voor meneer.

In afwachtting hiervan wil ik de aanwezigen hier een gezellige Kerst wensen en tevens een gezond en voorspoedig 2020... santé!!!

14-12-2019 om 11:37 geschreven door Myette

Met gevaar theatraal over te komen... iets dat me geheel vreemd is... beken ik dat mijn hart bloedt... voor mijn zoon dan wel... als je kind, hoe oud het ook mag wezen, dik in de knoei zit, lijdt je ontzettend mee... ik ga niet meer uitwijden over die enge beesten waar hij mee geplaagd zit maar het feit is dat het nog helemaal niet opgelost is... en het ergste is dan nog dat niemand er iets kan of wil aan doen om te helpen... ik ben hier al de hele week aan 't mailen en bellen naar allerlei instanties om hulp te vragen en wat doen ze... za geven niet thuis of zeggen dat ze niet kunnen helpen... ontmoedigend is het... ik sta er mee op en ga er mee slapen en midden in de nacht wordt ik wakker en lig dan rusteloos te woelen om een oplossing te bedenken.

Ik ben dus helemaal niet in de stemming om over ditjes en datjes te kwebbelen en ga me even terugtrekken in een rustig hoekje om mijn wonden te likken

31-10-2019 om 13:22 geschreven door Myette

Wat kan ik vertellen over de voorbije week... dat ik enkele deugddoende babbels heb gehad met oude vrienden... iets waar ik echt behoefte aan had... dat mijn boekenvoorraad weer werd aangevuld door de lieve bib dame... een dame die haar eigen problemen heeft en ze... door andere mensen te helpen... probeert tijdelijk te vergeten... ach iedereen draagt zijn eigen kruis en moet trachten dat kruis waardig te dragen zonder er onder te bezwijken... aiaiai dat klinkt wel ietwat dramatisch... niet mijn stijl maar ja soms komt er zoiets uitgefloept... sorry hoor.

Mijn zorgen zijn nog altijd de bloedluizenplaag bij de zoon... dat wil maar niet beteren niettegenstaande alle middelen die hij al heeft ingezet... die ambetante en depressieve buurvrouw heeft haar kippen nu de kop afgehakt en denkt dat ze van het probleem af is maar dat kot staat er nog en de luizen hebben nu honger en storten zich op de dieren van de buur... zoon dus... elke keer dat Kiko in de tuin is geweest brengt hij een legertje van die akelige monstertjes mee die zich weer overal in huis nestelen om hun gebroed achter te laten... een straatje zonder einde... hij heeft nu aan zijn huisarts gevraagd om de Dienst Hygiene order te geven alles te komen inspecteren en ontsmetten... hoop nu maar dat hij het doet... de dochter van dat mens kwam dan nog van haar oren maken bij zoon en hem vertellen dat hij gek is... en dat terwijl hij het mens vaak heeft geholpen in het begin dat ze er woonde... dat deed pijn en kwam nog eens bovenop alle ellende en geld dat het hem kost.

Morgen moet ik op oogcontrole... moet ik weer een prik krijgen of ga ik er vanaf geraken zonder... morgen weet ik het.

Verder is er niets te vertellen... regen en nog eens regen hier... dus binnen zitten en wat lezen... puzzelen... kasten uitruimen... 't manneke helpen met de afstandsbediening van de TV waar hij steeds mee in de knoop zit... zomerkleren wassen en opbergen... allee... allemaal routine dus saai saai saai.

20-10-2019 om 15:10 geschreven door Myette

Mij wordt soms gezegd dat ik een sterk vrouwmens ben en ja... ergens moet ik het wel geloven want in mijn leven heb ik wel al het een en ander meegemaakt en het redelijk overleefd maar... ze moeten van mijn slaap blijven of ik ben een wrak... en daar zit ik met een probeem de laatste dagen... door een reuma opstoot... iets waar ik al mee geplaagd zit vanaf mijn 18 de... lig ik de hele nacht te woelen van de pijn in rug en benen... met pijnstillers moet ik heel sporadis omspringen voor mijn nieren dus woel ik maar verder en wacht tot die opstoot het loodje legt... ik lig dan te denken aan zoon die nog altijd wanhopig oorlog voert met het leger vlooien en bloedluizen door de kiekens van zijn buurvrouw gul uitgedeeld... al 6 weken durft hij niet bij ons komen om ons niet te besmetten en ik mis mijn zoontje en de Kiko... elke dag hangt zoon aan de telefoon om zijn hart te luchten en ik neem zijn leed mee naar bed... niet alleen die reuma plaagt me ook weer hoofdpijnen... iets waar ik weken van verstoken bleef... gelukkig... maar nu heb ik het weer "aan mijn rekker"... een stom gezegde hier in Antwerpen waarvan ik begot niet weet waar het vandaan komt.

Volgende week wordt het druk... mijn bibliotheekdame komt me verlossen van de uitgelezen boeken en me een verse voorraad bezorgen... een oude vriendin komt op de koffie dinsdag en twee clubvrienden komen donderdag op de koffie... die week is goed gevuld en ik zit nu te hopen dat die verdekkelse koppijn even op vakantie gaat zodat ik niet met schele ogen mijn bezoekers moet ontvangen... afzeggen gaat niet want dan moet ik een andere afspraak maken en ik weet nooit wanneer die koppijn gaat toeslaan... die komt en gaat willekeurig... ik heb nog altijd de trigger niet kunnen vinden... soms komt hij me zachtjes wat plagen om weer stilletjes te verdwijnen... soms komt hij aanbulderen tot ik door de knieën ga om dan weer plots de plaat te poetsen... het blijft een raadsel maar een heel vervelend raadsel.

Dus als je even niets van me hoort dan heb ik me verstopt in de hoop dat al die onaangename dingen me niet zullen vinden... ik kom wel opduiken als ik me beter voel.

12-10-2019 om 16:38 geschreven door Myette

Sorry hoor... verdorie ik kleur er begot roze van... maar ik ga het vandaag hebben over poep... poepen... een heikel onderwerp maar wreed in de mode de laatste tijd... je wordt er mee om de oren geslagen... er circuleert een liedje over dat in Belgium's got Talent hoge ogen gooide... en op FB stond iets dat je karakter bepaalde volgens welke kleur en vorm je producten hebben... zodoende begin je er op te letten... wat doe je dan... je gaat op je troon zitten in nerveuze verwachting... wat gaat het worden... na een tijdje komt de lang verwachtte te voorschijn... je draait je om om je gewrocht te bewonderen en... niets te zien... je had dat ding nochtans horen plonzen... dus niets vorm of afmeting te bekennen... zou dat betekenen dat mijn karakter te zwaar is of heb ik gewoon te zwaar getafeld de vorige dag... zal ik de vraag te berde brengen op FB?

Alle gekheid op een stokje... dat was even een slippertje... kwestie van te ontspannen na al dat opruimen en rommelen... trouwens ik begin weer normaal te worden en ben even het opruimen beu... vandaag de supermarkt bezocht en me sterk moeten inhouden want die kapotte frigo belet me gul in te kopen... dat moet nu met mondjesmaat... net genoeg om in de overblijvende koelkast te passen... toen we thuis kwamen kwam buurman vragen om zijn reservesleutel... de man had zich buiten gesloten... tot mijn grote gene kon ik die sleutel niet vinden... hij hing niet op zijn gewone plaats... buurman in paniek... ik in het zweet van schaamte... met zijn allen aan 't zoeken tot 't manneke hem vond in een hoekje van een lade... ik verdenk hem zwaar want ik ben zeker dat ik dat ding nooit daar zou leggen... enfin... buurman tevreden zijn huis binnen en ik even in mijn stoel gaan zitten uitpuffen... de rest van de dag verliep gelukkig rustig... alleen zit ik nu met 3 offertes van 3 aannemers voor het renoveren van onze achtergevel... eentje valt al weg wegens te duur... de twee anderen spelen nog mee en ik moet beslissen... moeilijk hoor... ik ga er nog eens een nachtje over slapen. 

01-10-2019 om 20:03 geschreven door Myette

Ik ben bang... bang van mezelf... wat me nu overkomt is gewoon beangstigend... dat gaat echt niet goed aflopen vrees ik... waarom... omdat ik na lange lange tijd te hebben zitten vegeteren een plotse adrenaline stoot kreeg en ben begonnen alle kasten uit te mesten om er de overbodige rommel uit te vissen... de winterkleren heb ik uit die kasten gesleurd... de niet meer dit jaar te dragen zomerspullen heb ik nagekeken... gewassen en gestreken en die hangen nu te wachten op volgende zomer... d.w.z. bij leven en welzijn... dekens en plaids werden gewassen... terwijl alles te drogen hangt loop ik al verwoed rond te speuren voor wat ik nu nog eens zou kunnen aanpakken... zoals ik al zegde... bangelijk en hogelijk abnormaal.

Zoals verwacht na al die uitspattingen ben ik moe maar iets in mij dwingt me verder te werken... het is zoiets als een vrouw die voelt dat haar bevalling nakend is en begint nest te maken... bij mijn weten ben ik niet zwanger... gelukkig maar... heb net gelezen over die Indische vrouw die op haar 74 haar eerste kind kreeg... maak dàt maar mee... om te beginnen moet je voor zoiets heel hard en vaak oefenen... dat is al vermoeiend... dan zit je met een krijsende baby... op die leeftijd ben je gelukkig al wat hardhorend zodat dat krijsen nog te verdragen is... dat kind moet eten... borstvoeding wordt weer heel erg aangeprezen maar of die baby nog veel borst gaat vinden is de vraag... nee hoor ik begin er niet aan... zal maar beter nog wat gaan aanrommelen.

27-09-2019 om 11:14 geschreven door Myette

Zondag... de dag dat God even rust nam van het scheppen en een dutje ging doen... omdat niets of niemand zijn rust zou verstoren beval hij dat al zijn schepselen ook het werk zouden neerleggen... correctie... de menselijke schepselen dan wel want de dierlijke moeten ook op zondag hun kostje bij elkaar weten scharrelen... dit schepsel hier heeft besloten voor één keer eens te doen wat haar schepper beval dus... rusten... de voorbije week was nogal druk en funest voor mijn zenuwgestel... daarom ben ik vastbesloten vandaag er den blok op te leggen.

Zoon voert nog altijd verwoed oorlog met het vlooienleger... aangezien de bron van alle kwaad het konijn is en hij dat konijn al enkele maanden geleden van de straat plukte hebben die meegebrachte konijnenvlooien al maanden lang druk gepaard en eitjes gelegd... die eitjes zitten op allerlei plaatsen verstopt en elke keer dat er een nest uitkomt beginnen die op hun beurt weer voor nakomelingen te zorgen... zoon heeft onderwijl al zijn kleren het huis uitgezwierd... gevolgd door het bankstel... zijn relax... alle spullen van de dieren... alle kasten en laden onderzocht en de gevonden neten vernietigd... alles wat hij niet kon buiten gooien vol gif gespoten... kieren en spleten in vloer en muren uitgebrand... en nog vind hij dagelijks levende vlooien... dus de strijd gaat verder tot de dood erop volgt... hopelijk niet zijn dood... hij is stilaan wel over zijn toeren aan 't geraken en moet dan zijn nood klagen bij moeke... daarna zit dat moeke diep in de put... tussen die telefoontjes door heb ik enkele aannemers gecontacteerd voor die achtergevel... eentje is al komen kijken en heeft zijn prijs genoemd... dat viel al wreed tegen... morgen komt de volgende en volgende zaterdag nog ene... en dan wordt het kiezen.

Vrijdag toch nog eens een uitstapje naar de Zoo gemaakt... het was weer een prachtige dag en ik moest dringend een frisse neus halen... wat in de mooi aangelegde tuin gewandeld... enkele beestjes bewonderd... iets gaan eten en dan de tram weer op naar huis.

Toen ik gisteravond... zaterdag dus... mijn computer opende werd ik geplaagd door iets van "Proximus"... dat iets kwam op mijn scherm en was gewoon niet meer weg te krijgen... dan maar naar zoon gebeld en die heeft me per telefoon gegidst door een malware programma... dat heeft enkele uren geduurd want er moest heel wat gescand worden... resultaat : Proximus foetsie en ik bekaf en naar bed... dat was de afsluiting van een nogal stressvolle week.

22-09-2019 om 15:09 geschreven door Myette

Nooit ofte nooit bestel ik nog iets online... wat een ellende... in juni bestelde ik iets en betaalde direct nadat dat ding thuis werd afgegeven... door een misverstand dacht After Pay dat ik nog moet betalen en begon me maningen te sturen... hierop antwoordde ik per email dat ik betaald had en gaf de referenties op... maar als je denkt dat die pipo's dat lezen... bij elke maning werd de prijs verhoogd... ik weer protesteren... nu hebben ze het doorgegeven aan een incassobureau en die beginnen van her aan mijn vel te plukken... iets waar ik een vurige hekel aan heb... van mijn vel moeten ze afblijven en dat heb ik ze gemaild... in hoofdletters... ja ik weet dat dit onbeleefd is maar ik veeg er mijn botten aan... IK BEN HET BEU... ik heb ze gezegd dat ze me gerust moeten laten maar ik vrees dat ik nog niet van die gasten af ben... toen ik... stom genoeg van mij... stoom afblies tegen 't manneke zit die nu te trillen van angst dat er een deurwaarder aan onze deur zou komen... misschien gooien ze me de cel in en kan ik eens lekker lui me laten bedienen.

De laatste week was er eentje om nachtmerries van te krijgen... letterlijk alles wat er kon mislopen deed het... ik sta dan ook overal alleen voor want aan manlief heb ik geen steun... die schiet voor 't minste in paniek... niet alleen incasso zit op mijn kap maar Scarlet probeert me weer extra 5 euro aan te rekenen voor een 2de telefoon die ik niet heb... vorige maand ook... het werd rechtgezet maar hoe die diensten werken begrijp ik niet... deze maand weeral hetzelfde liedje... dus nog maar eens een kwade mail van mij... op den duur kan ik alleen nog maar kwaad zijn... dat wreekt zich want vandaag zou het een rustdag moeten zijn maar er zit geen rust in mijn hele corpus... ik schiet van het een naar het ander... heb het hele kot met de natte mop bewerkt... wat struiken gekortwiekt maar moest de tuin uit omdat het te warm was... en nu zit ik dan maar mijn leed eruit te smijten op dit logje.

Een positief ding toch... de nieuwe stookketel is geinstalleerd... even getest... heel even maar want de temperatuur in onze living was niet te harden... volle zon op de ramen en dan stoken... het werd een Vaillant... gegarneerd met prachtig blinkende koperen buizen allerhande... ook toegerust met allerlei metertjes en aanwijzertjes voor druk en wat nog al... ik hoop maar dat ik al dat gedoe nooit zal moeten bedienen... onze oude ketel had dat allemaal niet nodig en die verwarmde ons huis toch ook en dat bijna 40 jaren lang... jaja de tijden zijn wel erg veranderd... voor de eenvoudigste huishoudelijke taken heb je een toestel nodig waarvoor je eigenlijk hogere studies zou moeten hebben gedaan... aangezien dit niet het geval is hier ben ik genoodzaakt bij de pinken te blijven... op 't manneke kan ik niet rekenen want voor hem is de microgolfoven al te hoog gegrepen... ik heb onze nieuwe ketel dan ook heel vriendelijk gevraagd zich te gedragen als een braaf lid van ons huishouden en in ruil zal ik zijn koperen buizen regelmatig afstoffen zodat ze blijven schitteren.

Ik ben echter nog niet uit de zorgen... onze achtergevel is in erbarmelijke staat... bij elke windvlaag en/of regen komen er brokken cement uit de voegen gevlogen dus ben ik nu vlijtig op zoek naar een firma die kan komen voegen voor de winter inzet want die gevel begint te lijken op een gatenkaas... dat wordt de volgende klus.

14-09-2019 om 16:49 geschreven door Myette