En we zijn vertrokken... na meer dan drie jaren geen verkoudheid of aanverwante artikelen te hebben gehad heb ik het nu zitten... vorige week stapte ik gezond de kliniek binnen voor mijn jaarlijkse oogcontrole... moest meer dan 2 uren zitten wachten in een propvolle wachtkamer... onverantwoordelijk vind ik het nu covid weer in de steigers zit... en 2 dagen later werd ik wakker met keelpijn... die keelpijn werd gevolgd door een loopneus, hoofdpijn, piepende borst, rillingen... dus waar denk je dan aan... vandaag de dokter laten komenen en die heeft me een covid test afgenomen... nu afwachten tot morgen voor de uitslag... tsj... ooit zegde onze huisarts eens dat je beter klinieken vermijdt want daar wordt je ziek van en ik moet hem geloven... blijkbaar zijn ze afgestapt van de voorzorgsmaatregelen... geen controle meer aan de ingang... stampvolle wachtzalen waar je dij tegen dij bijeengeperst zit... zouden ze misschien bedden op overschot hebben die gevuld moeten worden?

Wat de uitslag van de controle betreft dat was even een opdoffertje... er zijn natuurlijk ergere zaken maar het begin van glaucoom is ook niet zo leuk... en dat op mijn enige goede oog... dat wordt de rest van mijn leven druppelen... ik ga stilaan moeten overdenken een grotere medicijnkast aan te schaffen.

De dokter die ze stuurden vandaag is een "arts in opleiding"... in mijn ogen een piepjong ding en nog knap ook... hij deed zo zijn best om goed werk af te leveren dat ik begon te wanhopen of hij ooit nog zou vertrekken... hij vroeg op het laatst zelfs of ik hem nog iets wilde vragen... even kwam ik in de verleiding om een date want hij was bijzonder lief maar ik heb me toch kunnen inhouden... het idee van zijn reactie  deed me inwendig grijnzen... jaja ik heb soms van die rare gedachten.

Intussen zijn 't manneke en ik van bed gescheiden en kan ik zoveel hoesten en woelen als ik wil... het zilveren randje aan de donkere wolk... binnen 7 weken moet ik voor dat oog terug op controle en ik zie er echt tegenop omdat ik vrees dat mijn imuunsysteem verzwakt is door de jarenlange isolatie... trouwens een masker dragen is meer show want helpen doet het niet... bewijs geleverd.

17-10-2022 om 15:20 geschreven door Myette

La vie en rose... wie daar ooit heeft op gehoopt is bedrogen uitgekomen... oei dat klinkt weer pessimistisch... ni bang zijn ik ga niet zeuren...de voorbije week ging voorbij zoals gewoonlijk hier met stormwind afgewisseld met enkele luwe periodes... 't manneke is onvoorspelbaar geworden en ik heb me voorgenomen alles van me af te laten glijden zoals water van een eend... maar ja dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan... zelfs eenden moeten regelmatig hun veren oppoetsen en invetten om droog te blijven... vandaag worden die van mij bijgeknipt en daarna ga ik ze eens extra goed verzorgen zodat ze glanzen en schitteren zoals in die TV reclames waar haarbossen worden tentoongesteld die je in het echt nooit te bewonderen krijgt... fake fake fake... dàt en woke woke woke... niet mijn droomwereld.

Het wordt een drukke week... vandaag de kapster... morgen worden mijn steunpilaren bijgenaamd "voeten" bijgewerkt en donderdag oogcontrole... jaja er zijn kosten aan het oud menske... alles verslijt en verzakt en verzwakt... het wordt alsmaar moeilijker het bij te houden... gisteren was mijn schoonmaakparel hier... de beste die ik ooit al had... en een echte turbo... na het werk wil ze altijd nog wat praten om haar Nederlands wat bij te werken en ze vroeg me of ik veel TV keek... nee dus want op TV krijg je niets dan afgelebberde ouwe koek of eindeloze kwebbelpartijen te zien en te horen... zij dus ook niet maar ze ging wel altijd na het werk op fitness of zwemmen of weet ik veel want ze "heeft dat nodig" nou vraag ik je... de energie hebben om na een hele dag poetsen nog al die dingen te doen daar kan mijn pover verstand niet bij... er lopen toch wonderlijke mensen rond op deze aardkloot.

De griepspuit ligt al in de frigo te wachten maar aan Covid vaccinaties doe ik niet meer mee... ze zijn al aan de vijfde ronde bezig... dat kan eindeloos blijven duren want Covid gaat nooit meer weg net zoals griep en "vallingen"... dan hebben we nog al die nieuwe vreemde ziektes die ons land binnen sluipen zoals apenpokken en wat nog meer... en maar prikken en maar spuiten... de economie is een puinhoop aan het worden behalve voor de medische sector want die worden er rijk van... zodoende!

11-10-2022 om 09:47 geschreven door Myette

Gisteren was het stormweer... nee niet buiten maar in huis... man wordt met de dag onleefbaarder en maakt rare sprongen... als hij zijn zin niet krijgt of denkt dat ik niet akkoord ga wordt hij woedend en begint met alles te gooien... een situatie die niet erg bevorderlijk is voor mijn maagklachten... ik heb een afspraak met de dokter gemaakt en ga een gastroscopie laten nemen... ik loop al veel te lang met deze klachten rond.

De week was chaotisch... alles wat kon mis gaan ging mis... mijn computer had weer last van wat virusjes... mijn tablet wilde niet opladen... mijn gsm viel uit en ik moest zoon om hulp vragen... gelukkig hebben we nog een vaste lijn... zelfs de bezorger van de supermarkt had problemen met zijn betaaltoestel en het duurde een hele tijd voor ik verstond hoe ik dan moest betalen... cash mocht niet... en de man sprak gebroken hollands dat is dus dubbel onverstaanbaar... tegenwoordig krijg je allerlei kleuren bezorgers aan je deur... prima dat die mensen werken voor hun brood maar een soort conversatie leiden is soms niet mogelijk... zoon is gekomen en heeft alles gefiktst... terwijl hij bezig was met mijn pc had man weer iets verprutst aan de afstandsbediening van de TV en ik kreeg het ook niet opgelost... weer gelukkig kon zoon het in orde maken... wat gaat het volgende zijn... ik zie het somber in... maar ik heb net een uitbundige douche genomen en me ingesmeerd waar er maar te smeren viel omdat ik me niet wil laten meeslepen in die golf van ellende... er moet iemand aan het roer blijven staan nietwaar.

Ik las over een of andere bekende dame die een biografie had geschreven dat dat boek haar redding was om haar emoties onder controle te krijgen... wel zo is het met mij ook gesteld... ik heb maar enkele trouwe lezers maar gewoon het van me afschrijven lucht me toch ietwat op... de problemen verdwijnen er niet van maar toch... ik zou ook wel een boek kunnen schrijven over mijn belevenissen in mijn lange leven maar de meeste zijn echt niet zo vrolijk... trouwens ik denk dat dit voor de meeste mensen opgaat... je kan niet leven zonder enig probleem te hebben... dus ik ga niemand vervelen met die van mij behalve hier op mijn blog dat toch bijna niemand leest... en aan degenen die het wèl doen mijn welgemeend excuus!

02-10-2022 om 10:44 geschreven door Myette

Ik zit nu even te rusten na gedane inspanningen... ja watte... verleden week lag ik plat op mijn rug en vandaag heb ik 2 uren in de tuin gesnoeid en zomerspullen opgeruimd... toen klopte ik me fier op de borst en daarmee was mijn pijp uit... terug wat gaan liggen maar ik ben gewoon rusteloos en daarom zit ik hier weer.

Gisteren dochter en schoonzoon op bezoek gehad... zo eens in de maand komen ze af... zoon gaf forfait zaterdag wegens de regen... hij weet dat ik niet echt gek ben op natte hond en hij komt altijd op zijn skates naar ons... de Kiko voorop en hij erachteraan... dan moet dat beest eerst afgedroogd worden maar met die dikke pels is dat geen sinecure.

Maandag kwam mijn poetshulp en dat werd tijd... na 6 weken op de Franse slag geflodderd moesten alle hoekjes eens duchtig uitgemest worden... ze is zelfs een half uur langer gebleven... zomaar... als dank gaf ik haar enkele armbanden die ik toch niet meer draag... zij blij... ikke ook... ongelooflijk wat men bijeen krijgt tijdens een lang leven... en mijn dochter wil niets van dat alles dus...

Mijn grommelpot is net de deur uit om brood te gaan halen... zijn laatste stokpaardje... het brood van de supermarkt is te dik gesneden en daar zit hij dan eindeloos over te zeuren... ik heb gezegd dat hij dan maar zelf brood gaat halen... ben benieuwd waar hij mee naar huis gaat komen... die man is echt niet te genieten... zit regelmatig te janken dat hij niet lang meer gaat kunnen rijden... ik neem mijn voorzorgen en laat alles thuis brengen... nu wil hij perse dat we terug zelf naar de supermarkt gaan... en hem tot rede brengen gaat niet... vroeger met hem gaan winkelen was al een opgave... moest de hele tijd hem gaan zoeken... en in zijn toestand is het helemaal niet te doen... maar hij wil perse de baas blijven spelen... ik wil wedden dat hij met een zak vol snoep thuis komt tenminste als hij geld genoeg heeft want digitaal betalen kan hij niet... ik wacht in spanning af.

19-09-2022 om 15:18 geschreven door Myette

Moest er iemand me gemist hebben... ik ben terug hoor... mijn pc had al een hele tijd van die irritante grillen... plots uitvallen... virusmeldingen die dan toch geen virus bleken te zijn... enfin ambetant tot en met... zoonlief heeft de koe bij de horens gevat en de invalide op zijn motor geladen om thuis te opereren... dat is nu gebeurd... de patient is weer thuis en ik zit natuurlijk met de nazorg zijnde alles weer terug op zijn vertrouwde plaatsje zetten... inloggen waar er moet ingelogd worden... etc. etc... dat is allemaal niet zo erg moest ik niet met een springende muiswijzer zitten... dat ding gedraagt zich als een hondenvlo en wipt alle kanten op... niet die muis maar de wijzer... ik word er zelf springerig nerveus van.

Deze week veel gelegen... plat op mijn rug... het enige wat de pijn kan verlichten als ik weer eens zo'n vervelende opstoot heb... om de zoveel weken of soms maanden heb ik prijs... knagende pijn in de bovenrug... kan dan geen 5 minuten in dezelfde houding zitten of staan... dat duurt gewoonlijk een 2 weken en dan is de bui over... ik hoop maar dat het deze keer idem dito is... ben al een hele week aan de sukkel... de was in de machine proppen en gaan liggen... de vaat doen en gaan liggen... en zo verder... het voordeel van oud zijn en op pensioen is dat je tijd genoeg hebt... we kregen ook nog visite van vrienden en die middag heb ik knarsentandend moeten doorstaan... tja je kan de mensen niet ontvangen in je bed en afzeggen was geen optie nu we eindelijk nog eens samen kwamen... ik heb het toch maar overleefd.

De rest van de week was somber en nat en saai... niets om over naa rhuis te schrijven... dus dit wordt een heel kort logje... volgende keer beter.

16-09-2022 om 20:04 geschreven door Myette

Mensen worden door emoties gestuurd en die emoties kun je niet altijd begrijpen... waarom ben ik bvb ietwat aangedaan door de dood van queen Elisabeth... ze was niet mijn queen en ik ben zeker geen roalty fan... waarom dus... omdat die vrouw mijn achting had... ja ze zal ook wel haar kleine kantjes hebben gehad maar je moet maar rustig stand houden gedurende 70 jaren in deze turbulente wereld en je cool bewaren... haar opvolger kan ik niet bewonderen... en Harry en zijn giftige vrouw zouden zich dood moeten schamen voor hun gedrag... voilà dat is mijn mening.

De voorbije week was eens geen saaie... de bib dame bracht me 10 dikke pillen vers leesvoer zodat ik weer even zoet ben... ik had een afspraak op de bank om enkele zaakjes te regelen... dacht dat alles opgelost was tot ik thuis kwam en merkte dat dit niet het geval was... nu zit ik te twijfelen... ga ik nog maar eens proberen het uit te vissen of ga ik de telefoon nemen en klagen... ben er nog niet uit... de supermarkt kwam mijn bestelling aan huis leveren en dat was OK maar door een technisch mankement konden ze de bijgevoegde bakken en zakken niet aannemen en afrekenen zodat ik nu met 4 bakken in de garage zit... bakken die een doorn in het oog van 't manneke zijn en waar hij elke dag over zeurt... ik kan zeggen wat ik wil dat die de volgende week weg gaan maar hij begrijpt het niet en ik ben als de dood dat hij ze gaat weg gooien... hij doet soms van die stiekeme dingen... ik kreeg telefoon van een vriend die vroeg of ze volgende week langs mogen komen... allelujah... ze zijn ons nog niet vergeten... maar gisteren kreeg ik doodsbericht van een vriendin uit Brussel... haar man stierf 2 jaar geleden en nu is zij ook weg... de zegen van oud worden... familie en vrienden verdwijnen een na een tot je eenzaam achter blijft.

Ik heb op FB plechtig beloofd nooit meer over regen te klagen dus dat ga ik niet doen... alleen vertellen dat we al enkele dagen onweer hadden vergezeld van een milde regen... en dat het momenteel ook aan het regenen is... ik kijk om het uur naar de tuin om te zien of het gras al niet groener wordt... nee dus maar mijn 2 hybiscus struiken die er miserabel bijstonden heffen hun blaadjes al op... er is hoop... ik las ook dat de gasprijs daalde omdat Amerika ons tankers stuurt met vloeibaar gas... zodoende blijven we hopen... de hete zomer hebben we al overleefd... nu nog de winter doorstaan... ik ga toch maar al truien en lange onderbroeken opvissen en klaar leggen... intussen sluit ik ramen en deuren om de opgeslagen warmte binnen te houden... pom te overleven miet men flexibel zijn en blijven.

09-09-2022 om 12:24 geschreven door Myette

Een gezegde hier is "moet er geen zand zijn" als je iets in twijfel trekt... we gaan dat "zand" vervangen door "gas"... zonet een lieve meneer van me afgewerkt die door de telefoon probeerde me bij Engie in te lijven... ik bekeek reclame van Luminus op mijn PC en direct hangen de concurrenten aan de bel... hoe ze het doen gaat mijn boerenverstand te boven maar je kan niet even digitaal op een of andere winkel hun collectie beha's bekijken zonder te kopen weliswaar of dadelijk staat je scherm vol met beha's terwijl je alleen rustig eens Mahjong wil spelen... moest ik een geheim leven leiden ik zou me dodelijk ongerust maken want je kan je nergens meer verstoppen... even een anoniem telefoontje kan ook al niet want je naam en misschien je bloedgroep ook staat bij hen vermeld... om op die meneer terug te komen... ik heb hem enkele lastige vragen gesteld die hij op een gladde manier beantwoordde... ik kan er ook niets aan doen maar Engie roept bij mij vraagtekens op en dan denk ik direct aan die Groene met haar grote bril... toen ik zegde dat ik erover moest nadenken en bespreken met mijn echtgenoot... altijd een goede smoes... wilde hij een uur later wel terugbellen... o nee zei ik... dat gaat niet zo vlug... geef mij uw nummer en naam en ik bel wel terug... nu hoop ik maar dat de lieve man niet naast de telefoon op mij zit te wachten.

Ik kreeg deze week een onverwacht telefoontje van een vroegere vriendin en... geloof het of niet... maar mijn dag kleurde roze en zelfs het geblaf van 't manneke kon me even niet deren... het gevoel dat je onzichtbaar bent geworden en door iedereen vergeten kan je verwoesten... ik trok zelfs mijn schoenen aan en ging met man wandelen naar het park Middelheim om tot de ontdekking te komen dat ze 's maandags gesloten zijn... dan maar slef slef terug op zoek naar een zitbank... ja zo wandelen we tegenwoordig... geen kroegentocht meer voor ons maar bankentocht... jammer genoeg zo droog als gort... vandaag gaan we nog eens een poging wagen... het gedroomde weer om te wandelen.

Van gortdroog gesproken... ik ben dringend toe aan wat externe communicatie want ik begin te hervallen in kleutertaal hier in huis... ironie en humor zijn verleden tijd... ik moet zelfs mijn manier van praten aanpassen op kleuterniveau of hij verstaat me niet of verkeerd... toen ik zegde dat ik nog eens naar de blogmeeting wilde zegde hij wel JA maar later aan tafel zat hij te mokken terwijl hij vroeger 2 x per week ging biljarten en ik nooit bezwaren maakte... sommigen van mijn toenmalige vriendinnen gingen soms alleen op reis om uit de sleur te geraken... iets waar ik alleen van kon dromen... zelfs 3 dagen zee met een vriendin heb ik moeten afzeggen want het kot werd te klein... in de vakanties huurden wij een villa aan zee of een chalet in de Ardennen en hij nodigde dan al onze vrienden uit zodat ik in plaats van te koken voor 4 maar moest proberen een fatsoenlijk maal op tafel te krijgen voor minstens 6 personen en dat met basis keukengerei... en ja het was gezellig maar niet bepaald rustgevend... de eerste week van september nam ik wraak... eens man en kinderen de deur uit trok ik de stad in voor de hele dag en ging zalig shoppen... een hele week lang... DAT was mijn vakantie.

31-08-2022 om 10:13 geschreven door Myette

Waarvoor die PPPPPFFFFF is... wel dit is de derde keer dat ik probeer een logje te plegen... telkens ik bijna ten einde was floepte alles weg... ik maar zoeken in alle hoeken en kanten maar nada...noppes... heel gefrustreerd gaan slapen dan maar... nu met frisse moed terug aan de start maar ik weet begot niet meer wat ik de vorige keer wilde vertellen... eigenlijk alleen maar wat geklaag herinner ik me nu... dat al mijn zogenaamde "vrienden" van vroeger spoorloos zijn... tja zolang je in de circulatie bent is alles koek en ei en plezant maar dan kom je in je cocon te zitten door omstandigheden en ze zijn je zo vergeten... dat doet pijn en je voelt je eenzaam... ook omdat communicatie met mijn wederhelft praktisch onmogelijk is geworden... "ga naar buiten mam" zeggen de kinderen... dat is vlug gezegd maar niet gedaan... ik zelf ben niet meer dat mens dat rappekes de bus of de tram opwipte om de koekenstad plat te lopen... door corona ben ik ietwat schuw geworden van mensenmassa's... en lange afstanden afleggen wordt mij te machtig...  alleen de deur uit lukt me niet omdat man dan mee wil en dat is meer stress dan ontspanning... ga ik toch alleen dan voel ik me schuldig en moet het daarna ontgelden want man zit dan te mokken en werkt zijn frustraties op mij af... een straatje zonder einde.

Vorige week was ietwat druk... voor mij dan toch... de bib dame bracht me vers leesvoer... 10 dikke pillen... ik las net Margaret Atwood's laatste boek uit en dat was eng... ze beschrijft erin de wereld in een nabije toekomst en die wereld lijkt bangelijk hard op de wereld waarin we nu leven... gelukkig moet ik die niet meer uitzitten... nu zit ik in Duma van Stephen King... die man is onovertroffen... ik met mijn nuchtere geest begrijp gewoon niet waar die man het allemaal haalt... maar ik kan ervan smullen... dan kwam de slager het bestelde pakket vleeswaren brengen... dochter kwam haar in mijn bewaring gegeven baby plantje terughalen... zoon kwam de fiets van pa herstellen en ik... ik keek toe en werd er moe van... druk toch!

Ik ga me nu voorbereiden op een hete luie dag... luiken dicht... eten voorbereiden en dan na de middagboterham de tuin in met King.

PS : voor Red Poppy : als je dit leest, ik geraak niet op je blog, krijg bericht dat het "opgegeven" is... is dat zo of zit de fout bij mij?

10-08-2022 om 10:25 geschreven door Myette

Met de moed der wanhoop begin ik terug aan dit blogje... ik was net op dreef en PUF heel mijn oeuvre verdween... wat wilde ik ook alweer vertellen... dat ik net de kronieken van Dimitri Verhulst las die hij schreef in de jaren 2003 waarin hij vertelde over zijn jeugd en het verdwijnen van al die genoeglijke volksspelen die toen in zwang waren... over al die verenigingen die toen bestonden en nu opgedoekt zijn... over de kermissen van vroeger... wat hij schreef deed bij mij herinneringen opborrelen... herinneringen die soms zoet smaken maar ook zuur... waar hij niet over schreef is de kleding van vrouwen toen... hoe zou hij dat kunnen... de knellende jarretellengordeltjes die één deugd hadden... het plezier 's avonds van ze uit te kunnen gooien en als een bezetene je buik zitten krabben om het bloed weer te laten stromen... de kousen MET naden waar mijn benen blijkbaar een hekel aan hadden want ze trokken die naden altijd scheef en dat was not done zo ontwikkelde ik een eigenaardige hinkstap... om de vijf stappen een been omhoog en een snok aan die kous... toen de panty's uitgevonden werden moest ik afkicken en gewoon leren lopen... those were the days!

Verhulst schreef ook over zijn buurman duivenmelker die de hele buurt terroriseerde... wij hadden er thuis ook zo eentje die de hele zondag met een zaadbakje stond te rammelen al roepend "kom komkom kom komkom"... samen met de klok van onze parochiekerk schiep dat een heerlijk zondagsgevoel... nu zijn alle dagen hetzelfde en moet ik regelmatig mijn agenda bekijken om te weten welke dag het is... als je al die dingen leest besef je weer hoe vlug de tijd verloopt en hoeveel er veranderd is in al die jaren... Dimitri schrijft met veel humor en zelfinzicht en ik kan er vaak mezelf in vinden.

Wat het verleden betreft... OK dat is voorbij... wat de toekomst gaat brengen... één ding weet ik wel die gaat niet zo lang duren... alhoewel onze huisarts gisteren me vertelde dat hart en bloeddruk en pols nog altijd op het goeie pad wandelen... als toemaatje zegde hij dat ik er goed uitzag... hoe hij dat kon zien met dat masker op is mij een wonder maar allee... een complimentje is altijd meegenomen... ik repliceerde dat ik tegenwoordig mijn ogen sluit als ik voorbij een spiegel moet en toen zegde hij... hij kon het weer niet laten... "tja maar een troost is dat je mooi begonnen bent" LAP... dat zegt genoeg... ik heb maar niets gezegd over zijn embonpoint... met moeite!

28-07-2022 om 10:47 geschreven door Myette

Tja ik zeg hier "bewogen" maar als je al jaren binnen zit geplakt wordt het minste al een avontuur... vandaag heb ik voor de eerste keer in mijn lange leven zelf moeten gaan tanken... dat lijkt nu niks maar voor mij was dat nieuw aangezien 't manneke dat altijd deed was ik hierin een debutante... met de nadruk op "tante"... om te beginnen was ik ietwat zenuwachtig en drukte ik een verkeerde toets in bij het intoetsen van mijn code... en nog eens want de zon scheen me in de ogen... toen lukte het en de rest lukte ook... ik feliciteerde mezelf want wie zou dat anders doen... dan reden we naar de C... (verboden reclame te maken) om de online bestelde artikelen op te halen... ik was ietwat te vroeg en de bediende daar stuurde me wandelen want ze hadden alles nog niet klaar gezet... dat was wreed tegen de zin van manlief en die begon al direct te zeuren... enfin klokslag 10u belde ik aan en ja ik kon bediend worden... de man begon mijn kar in te laden tot hij plots een groot karton Jupiler bovenop zette... ik zei natuurlijk dat ik dat niet besteld had en begon de rest te controleren... en ja hoor hij was rustig me iemand anders zijn of haar bestelling aan te smeren... nog een hele bedoening om zijn computer weer recht te krijgen en hij kon eindelijk aan mijn bestelling beginnen... intussen was de temperatuur buiten en binnen in mij in recordtijd aan het stijgen... na het uitladen thuis en de middagboterham ben ik de tuin ingevlucht... het huis had ik hermetisch dichtgesoldeerd... rolluiken naar omlaag.... 't manneke voor de TV om sport te kijken... de hele namiddag rustig in mijn zetelke gezeten met boek... tablet... beide telefoons... fles ice tea erbij... onder de boom van onze achterburen... het was er ook warm maar draaglijk en met dat zomerweertje binnen in een verduisterd huis zitten vind ik ook maar niks... dus liever buiten en zweten... ik heb overal water in de tuin gezet en heb twee vaste klanten... een kraaienpaar... dat regelmatig komt drinken... plezant om naar te kijken... niemand van de buren gehoord... zelfs de schildpad liet zich niet zien... maar onder ons gezegd en gezwegen... een fikse regenbui zou ik verwelkomen want ik heb echt medelijden met de plantjes om nog te zwijgen over het gras... zo bruin... zo triest... pffff!!!

Dochter zit op vakantie in Kreta en smste enkele dagen geleden dat het vlak achter hun hotel brandde... gelukkig hebben ze het vuur onder controle gekregen... veel olijfbomen gesneuveld... enkele huizen beschadigd maar geen doden of gewonden... dat deed me weer eens beseffen hoe nietig we zijn tegenover de natuur... en hoe roekeloos we omspringen met haar... de zon moet maar eens uit haar pijp komen en overal begint het te branden... ik vroeg nu wel om regen maar liever geen storm zoals we de laatste jaren meer en meer krijgen... daar gruwel ik van.

18-07-2022 om 19:30 geschreven door Myette

Als ik op mijn pc de krant open en lees hoe het eraan toegaat op luchthavens ben ik dolgelukkig dat ik niet meer op reis hoef... en ik die dacht dat ik dik onder de stress zit... nee hoor dan moet je maar eens een reis plannen... geen vakantie meer voor ons maar gelukkig hebben wij onze tuin nog en die tuin staat er nog geweldig bij... wat zon... wat regen... weer wat zon en een buitje... geweldig hoe alles groeit en bloeit... onze achterburen hebben een enorme boom in hun tuin die ons goedhartig voorziet van weldoende schaduw... wat het gras betreft... dat begint er al wat verpieterd uit te zien maar ja wij worden ook bruin in de zon nietwaar... tot hiertoe kunnen we niet klagen en die beloofde hittegolf zullen we gelaten moeten ondergaan... mijn poetshulp zit in Polen op vakantie en ik zal 4 weken lang zelf moeten rondfladderen met een vod tenminste als het niet te warm wordt... die hulp heeft me voor haar vertrek opgedragen NIETS te doen dus waarom zou ik!

Wat de rest van het nieuws betreft... beter erover zwijgen want het is deprimerend... is het de leeftijd of de overvloed aan slecht nieuws maar ik kan er soms gewoon niet meer tegen en sluit me af van de buitenwereld met een boek... aangezien ik gaarne detectives lees gaat het dan ook over geweld maar tja dat is dan wel fictie... zo las ik vroeger ook gaarne horror terwijl ik echt niet bloeddorstig ben... alleen in een steak lust ik het.

Terwijl ik dit zit te schrijven laat mijn rookmelder regelmatig een scherp getsjiep horen... gisteren werd ik wakker en dacht dat er een vogel binnen gevlogen was... ik zocht de hele etage af tot ik ontdekte dat het dat ding was dat laat weten dat het een verse batterij nodig heeft... ik de ladder op en draaien en trekken maar het lukte me niet het los te krijgen... toen ik ergens op drukte kreeg ik een oorverdovend geschetter recht mijn oor in zodat ik bijna de ladder aftuimelde... ik heb het maar opgegeven en dacht dat het wel zou stoppen eens de batterij leeg is maar nee... dat onding is nog altijd bezig... zoon komt straks een nieuwe steken... maar wij hebben vannacht geslapen met de deur van de kamer potdicht.

09-07-2022 om 09:44 geschreven door Myette

Amaai mijnen amaai was me dàt een week zeg... en ze is nog niet voorbij... er zijn zo van die dagen dat je beter niet uit je bed komt omdat letterlijk alles je tegen zit... wel dat was en is er zo eentje... om te beginnen computer die zware kuren  kreeg en het uiteindelijk opgaf... zoonlief kwam... bekeek het... krabte in zijn stekeltjes en begon aan de operatie... na uren gezoek en gekrab dacht hij het gevonden te hebben en vertrok naar huis... toen ik blij gemoed dat ding opende kwam ik tot de ontdekking dat ik niet op het net geraakte... de volgende dag weer gebeld... zoon stak hier en daar een nieuwe kabel en weer hetzelfde... uiteindelijk kwam hij tot de constatie dat het alleen nog aan de devolo kon liggen... hij gooide dat onding eruit en verving het door een of ander mysterieus stuk en... JOEPIE... ik ben weer bij... gelukkig dat ik op mijn tablet alle nuttige zaken en contacten had overgeheveld anders had ik zwaar in de shit gezeten omdat ik sinds corona alles thuis laat bezorgen via online bestelling.

Dat was één... moest naar de dokter voor mijn maag- en darmproblemen... een hele sympathieke dame die echt de tijd nam om naar mijn problemen te luisteren en naar de situatie thuis waarin ik me bevind... ik naar daar met een binnenwerk vol gerommel en gesteun... ze dacht dat het wel het prikkelbare darm syndroom zou zijn en gaf me  pillen om het boeltje daarbinnen wat te kalmeren... en weet je... ik ben tevoet terug naar huis gegaan en had zelfs de moed om nog langs de apotheker te gaan en dat is een heel eind nog... was wel moe toen ik eindelijk thuis was maar ook opgelucht... nu wachten of die pillen helpen... maar weet je ik heb vertrouwen in die dokter en dat is veel waard... ik ga nog niet juichen... misschien heel voorzichtig een joepie?

Tussen al dat geloop en gesteun in kreeg ik nog enkele opdoffertjes te verwerken... minieme maar wel vervelende... mijn betalingen met bancontact verliepen niet erg soepel... kaart eruit en nog eens proberen... kaart afvegen aan mijn jeans en terug een poging wagen... bij het afhalen van geld in de kliniek hadden ze nog maar weer eens en heel ander systeem geïnstalleerd... weer zoeken... kaart eruit en terug proberen met de schrik dat dat onding mijn kaart zou inslikken als het niet lukte... enfin het lukte uiteindelijk... dan kwam zoonlief opdraven met een nieuwe gsm die ik helemaal niet nodig had maar mijn protesten werden gewoon weggewimpeld... hij nam mijn oude en begon direct die nieuwe te installeren... wel met de basis en de mededeling dat ik de rest maar zelf moest doen... dus de volgende dag heb ik doorgebracht met zoeken naar dingen die ik ook op de vorige had staan... op dat ding staat alles er helemaal anders op dan op mijn oude en het is weer aanpassen... stresserend maar gelukt... joepie... vandaag ging mijn koffiezet in overdrive... toen ik in de keuken kwam lag de koffie over het aanrecht verspreid... dat is al enkele keren gebeurd en ik vertrouw dat spul niet meer... heb er mijn vinger aan verbrand ook... rotding!

Door al die computerproblemen en het volledige herprogrammeren moet ik hier weer beginnen met alles te hergroeperen en me overal aanmelden of ik mag niet binnen... pppwwwwfff... ik krijg ook geen mails meer binnen met mijn scarlet adres en ga nu iedereen verwittigen dat ze mijn ander gmail adres moeten gebruiken... een hele klus... geen rust voor een oud mens... en dat allemaal tussen de soep en de patatjes in... doet me eraan denken wat ik vandaag weer op tafel moet brengen... een vraag waar ik elke dag mee wakker word... wat gaan we eten... eigenlijk een luxe vraag want als ik een van die natuurfilms op TV heb bekeken heb ik altijd medelijden met die dieren die elke dag weer hun voedsel moeten zoeken of erop jagen terwijl ik een propvolle diepvriezer in de kelder heb staan... verwend nietwaar!

02-07-2022 om 10:34 geschreven door Myette

Ik ben oud en ik weet het wel maar in mijn hoofd ben ik nog altijd dezelfde licht gestoorde jonge meid tot... ik plots tot het besef kwam dat ik blijf steken... waarin... in de digitale wereld... ik begon te bloggen in 2005 en was toen 71 jaar en al enkele jaren bezig met de computer... ik experimenteerde vol overtuiging met allerlei digitale prutsen en was dan fier op mezelf als het lukte... ik kreeg ook complimentjes dat ik op die gezegende leeftijd nog met de pc speelde... complimentjes krijgen is altijd plezant dus deed ik er nog een schepje bovenop... 't manneke was er niet zo gelukkig mee want als digibeet vindt hij computers een uitvinding van de duivel... ik ga niet beweren dat ik spijt heb want met mijn pc kan ik me uit de slag trekken nu ik meestal aan huis gebonden ben... maar... er is altijd een maar... mijn "drive" is weg... foetsie... geen experimenten meer voor mij... itsme en cloud moeten het zonder mij stellen evenals nog enkele nieuwe digitale dingetjes... momenteel zit ik met een "pestvirusje" dat zoonlief maar niet kan vinden... om de haverklap krijg ik een foutbericht en dan herstelt de computer zichzelf maar dat duurt dan een hele poos dat je voor een zwart scherm zit te wachten en te hopen dat het terug gaat werken... geduld is niet een van mijn beste eigenschappen en zitten wachten op iets of iemand haat ik... de dingen die ik vroeger op het net deed ben ik vergeten en voor nieuwe trucjes ontbreekt me de moed... dus nu komt het besef dat ik oud ben en in de tijd blijf steken... iets waar ik vroeger mensen om minachtte... tja loontje komt om zijn boontje en ik zit nu met dat boontje.

Niet alleen het digitale wordt me teveel... ook de hele wereld met al dat geweld en dat politieke geknoei... ik krijg er het apezuur van... sommige dagen kan ik het zelfs niet opbrengen op FB te reageren en dat wil wat zeggen... als ik mijn grote mond dicht hou is het een teken van malaise... onrecht heeft me altijd woedend gemaakt en ik ben er vaak zelf door in moeilijkheden geraakt omdat ik iemand wilde verdedigen... niet dat je er voor beloond wordt maar het is sterker dan mezelf.

Dit was mijn zeur- en klaagmomentje voor vandaag... ik wens mijn sporadische lezers nog zonnige maar niet TE hete dagen toe... maak er het beste van.

14-06-2022 om 11:30 geschreven door Myette

OEF en nog eens OEF... een zucht van opluchting... ja het was een stresserende week... mijn computer had wreed kuren en moest naar de dokter... dus zoon opgebeld en die is hem komen halen... maar dan weet je maar eerst hoe verslaafd we eigenlijk zijn geworden aan dat ding... gelukkig had ik net onze wekelijkse bestelling bij de supermarkt kunnen doorsturen en mijn rekeningen betaald voor hij volledig de geest gaf... na enkele dagen kwam zoon hem terug brengen en installeren... ik had me die lege dagen beholpen met mijn tablet maar om iets te schrijven vind ik het toch ietwat onhandig... de volgende dag deed ik mijn tablet open en kon niet meer op het net... mijn gsm idem... terug naar zoon gebeld en alles werkt weer zoals het moet... wat zou ik doen zonder die jongen... nou een "jongen" is het ook niet meer... onderhand al de 50 gepasseerd maar in je hoofd blijven het altijd je "kindjes".

Net toen ik eindelijk mijn mail kon inkijken kwam er bericht van de dame die de bib boeken brengt en haalt dat ze vrijdag zou komen... vrijdag winkeldag en ook blogmeeting... het winkelen heb ik nog kunnen gedaan krijgen maar de meeting schoot er over... tja je kan niet alles hebben... ik heb nu een dikke stapel verse boeken die me uitnodigend liggen toe te lachen... ik heb me in de tuin genesteld en ben alvast aan de eerste begonnen... een verhaal over een autistische wetenschapper die besloot een vrouw te vinden via het internet... die man bekijkt de wereld en de mensen niet zoals de gewone burger het doet... ironie en sarcasme neemt hij op als ernst of zelfs complimentjes... aangezien ironie en sarcasme een van mijn dada's is... niet altijd tot genoegen  van mijn medemensen... kan ik ervan genieten.

Wat ik nog kan vertellen is dat ons Polleke de schildpad terug zijn oude eigen zichzelve is en dat is hardleers... koppig en volhardend... hij gaat zijn eigen weg en geen obstakel kan hem tegen houden... daar dendert hij over of gooit het uit zijn weg... nog iets waar ik blij mee ben is dat er terug een merel ergens in de buurt nestelt en soms vrolijk zijn liedje zingt... zalig toch... gisteren heb ik geroepen dat hij toch zo'n prachtige stem heeft... even was het stil en dan barste hij los in een danklied... tja een kinderhand of in dit geval een ouwewijvenhand is rap gevuld.

03-06-2022 om 19:23 geschreven door Myette

Nat, natter, natst... dit om te vertellen dat het hier hevig aan het donderen is... en ik heb het niet alleen over het onweer... ja dat is net losgebarsten en we krijgen tonnen water tegelijk te slikken... ik doende de toer van het huis te maken om eventuele lekken op te sporen toen ik een ijselijke kreet van 't manneke hoorde... er was water binnen gelopen... ik dus in paniek naar het gelijkvloers en wat was er gebeurd... dat water was niet in huis maar stond tot aan de drempel en man stond er met zijn sloffen aan midden in te trappelen... hij wilde dat water met de aftrekker wegvegen en ik stelde voor hem te helpen toen hij met die aftrekker het gazon op stapte en daar begon te vegen... toen ik riep dat hij moest stoppen want dat dit wel vanzelf zou zakken schoot hij in een van zijn razende buien en brulde dat ik hem moest gerust laten... OK dus... ik liet hem aan zijn lot over... hij zal het wel overleven maar dat arme gazon misschien niet... intussen is het onweer aan het afdrijven... het was fel maar kort... gelukkig geen hagel.

Ik ben echt geen lafbek maar bliksem, hevige buien, stormwind en nog van die extreme toestanden maken me bang... ik zit dan met toegeknepen billen te tellen tussen de bliksem en de donder en kan pas weer ademen als het meer dan vier tellen duurt... nee hoor ik ben meer matig ingesteld... de bui is over maar hoe het met 't manneke gesteld is weet ik niet... die ga ik veiligheidshalve maar een tijd nog uit de weg... ik denk dat ik ga trachten wat ramen open te zetten want er komt een verdachte puttekesgeur naar boven... is altijd zo na een droge periode als de eerste regen valt boeren de puttekes... tijd om te verluchten.

19-05-2022 om 13:31 geschreven door Myette

Joehoe ik ben in blijde verwachting... ja zeker... het vogelhuisje dat we enkele jaren geleden hebben gekocht voor een "goed doel" is eindelijk bewoond en het jonge stel meesjes dat het huurde vliegt druk af en aan... mooi om te zien hoe behendig ze in volle vaart een bocht nemen en recht in dat piepkleine gaatje vliegen... gezien het drukke verkeer van die twee zullen er al wel jongen in zitten die moeten gevoed worden... in ons vorige huisje hadden we vaak een nestje maar steeds de kans gemist om de eerste vlucht van de jongen te zien... nu zit ik weer in spanning om dat jonge goedje te zien verschijnen.

Mijn week was er eentje van ups and downs... om eerlijk te zijn meer downs maar dat ben ik intussen al gewend... het leven is nu eenmaal geen rozentuin... of misschien wel want ook rozen hebben stekels... in elk geval hadden we prachtig weer en hebben we woensdag een wandeling naar een van onze omliggende parken gemaakt namelijk het Middelheim met zijn vele beelden... gelukkig staan er ook enkele banken want deze oudjes moeten regelmatig eens uitrusten... tijdens een van deze pauzes werden we aangesproken door een dame die daar ook met haar vriendin wandelde... zij herkende ons maar ik had eventjes moeite om mijn hersens in het gareel te krijgen... het was een vroegere buurvrouw die al bijna 10 jaren geleden verhuisde... toen ze ons verliet moest ik man uitleggen wie het was en dat was een hele opgave... ik sta vaak versteld hoe er mensen en dingen totaal uit zijn geheugen verdwenen zijn... hoe ik dagelijks dezelfde zaken moet vertellen en herhalen en dan weet dat ik morgen hetzelfde moet doen en overmorgen en de dag nadien... om de moed te verliezen... het brein is een raar ding... het regelt ons hele leven en als het hapert zijn we ontredderd en gefrustreerd.

Zoonlief kwam gisteren op bezoek en vertelde dat hij een vriendin zoekt via het internet... weer een bijkomende zorg... hij had een "click" met een Nederlandse jonge vrouw en zag het wel zitten... ik niet zo maar wat doe je dan... je hoopt dat je zoon gelukkig wordt maar tevens ben je bang dat hij teleurgesteld gaat worden en jij de brokken kan oprapen... trouwens vrijen met iemand die 200 km verder woont is geen sinecure... que sera sera!!!

Tijd om dit ouwe bezorgde lijf naar bed te brengen want morgen is het poets-was-en strijkdag... amaai ik ben al moe van het alleen nog maar te schrijven.

08-05-2022 om 22:31 geschreven door Myette

Jawatte en ja wat nu... iets dat ik enkele keren per dag tegen mezelf roep... waarom... omdat ik "mijne peire zie" met 't manneke... jawatte... het wordt met de dag erger... zijn "wegwerp-manie"... ik kan mijn rug niet draaien of hij staat in kasten en laden te snuffelen wat er weg kan... de man weet zelfs niet waarvoor de dingen dienen of wat ze zijn maar weg moeten ze... ik moet dan in de verdediging schieten met ruzie als gevolg... dat gaat niet in je kouwe kleren zitten en ik ben gewoon moe... doodmoe... het zou nog niet zo erg zijn als ik eens een volledige nachtrust zou krijgen maar ook dat is me niet gegund... ik ga vroeg naar bed... lig dan te piekeren en net als ik dan eindelijk indommel komt hij naar boven gestampt... hij valt dadelijk in slaap en ik pieker nog wat verder... om 6 u vindt meneer het dan weer tijd om me wakker te maken en is heel verwonderd dat ik met het verkeerde been uit bed stap... ik was echt niet van plan een klaagzang aan te heffen maar soms moet het eraf... de kinderen wil ik er niet mee belasten want dan zeggen ze dat ik hem moet laten opnemen en dat is ook geen optie... er zijn ook goeie momenten nog en na een huwelijksleven van 65 jaar ga je niet zomaar uiteen... dus blijf ik maar roepen van jawatte en wat nu en kom mijn blog belasten met mijn sores... uiteindelijk is het een dagboek nietwaar.

Vandaag kwam mijn poetsparel helpen en bracht zowaar Poolse pralines mee... zo te merken iets waar ze zelf verzot op is want ze kwijlde bijna toen ze me het pakje overhandigde... gevuld met advokaat... ik heb er al enkele binnen en ja het is jamjam.

Verleden week toch al enkele uurtjes in de tuin kunnen zitten... ons Polleke is nog altijd niet in volle vorm... eten en slapen... eten en slapen... meer zit er nog niet in... onze meidoorn die ik dacht dood te zijn is van gedacht veranderd en besloot er toch nog iets uit te persen... eerst blad en nu bloempjes... geen overvloed maar ik apprecieer het tenzeerste... het is tenslotte de intentie die telt nietwaar... onze seringen boom integendeel bloeit overdadig... een lust om te zien en  te ruiken...  en dat is ook al een oudje... toen wij hier kwamen wonen... 60 jaar geleden... kregen wij een "scheut" van de boom van onze oude overbuurman... die scheut is nu een hele flinke kerel geworden en we zijn heel trots op hem... de rest van de tuin ligt er ook nog fris groen bij... spijtig van de koude wind altijd... zoals ik al vertelde is in de tuin zitten voor mij meer een oefening in stoelslepen... even in de zon... aiai te heet voor mijn oud vel... uit de zon... aiai die koude wind... en zo verder tot ik het opgeef en terug naar binnen vlucht... je blijft zo wel in beweging.

Enkele dagen geleden nog eens een wandeling gemaakt naar een park in de buurt... pas heraangelegd en ik moet zeggen dat ze het goed deden... misschien morgen eens naar een ander park stappen... wij hebben genoeg keus want we zijn omringd door parken hier... Brilschans... Middelheim... Den Brand... Nachtegalenpark... ik heb man beloofd hem een keer per week uit te laten... meer kan ik niet aan... zoonlief wil ons een hond aansmeren zodat we meer buiten komen maar dat weiger ik pertinent... ziedevanier... elke dag in weer en wind de deur uit... trouwens we hebben ons deel van huisdieren gehad en die extra zorg kan ik niet meer aan... zoon komt elke week met zijn hond op bezoek en elke keer moet de living aangepast worden... plaid op de bank... drinkbak klaar met een stapel doeken erbij want het is een morsige drinker... extra kippenbillen bakken of hamburgers... na het bezoek weer alles opruimen en de vloer opnemen... ik doe het met liefde voor onze zoon want zijn hond is als een baby voor hem... het is ook een lief en aanhankelijk beest maar groot en harig en heel onstuimig... hij stormt de trappen op en door zijn haast om bij bomma en bompa te zijn valt hij er al eens af en dat is alsof er een bom afgaat... als hij zijn snoepje heeft gekregen... een stukje vlees... loopt hij naar zijn speelhoek voor zijn bal en touw en rent al piepend van plezier naar den bompa... de rest van de avond komt hij om de beurt naar ons alle drie en wij moeten hem dan aaien... stop je maar even dan krijg je een bons tegen je arm... al wat ik nu vertel gaat wel over de hond en niet over de zoon hoor... nee die zit vertederd en verliefd toe te kijken hoe zijn hond geniet... als die twee terug de deur uit zijn kruipt bomma afgepeigerd haar bed in.

Intussen is het al laat geworden en moet deze bomma stoppen met zeuren.

25-04-2022 om 19:49 geschreven door Myette

Lieve blogvrienden ik heb heuglijk nieuws... nee ik ben niet in blijde verwachting... trouwens moest dat zo zijn zou ik echt niet blij zijn... nee hoor... toen 't manneke en ik deze namiddag in de tuin zaten te genieten van het duivengekoer en de zon... zagen we plots ons Polleke (de schildpad) vanonder zijn struik kruipen en gras knabbelen... wij in looppas naar binnen witloof gaan halen en hij begon er van te smullen... en wij... als trotse ouders... zaten vertederd en opgelucht toe te kijken... toen zijn maaltje opgesmikkeld was kroop hij terug zijn struik in om te digereren... ik dacht eventjes dat ik een klein boertje hoorde maar misschien was het verbeelding... enfin hij eet terug dus hij leeft nog... tenslotte hebben we dat beestje al meer dan 50 jaren in de familie... dat is een stuk van je leven.

De week verliep rustig behalve enkele dagen geleden toen ik een brief kreeg van onze energie leverancier... 2 maanden geleden verdubbelde deze ons maandelijks voorschotbedrag en ik vond dat al genoeg... nu hebben ze dat nog eens verdubbeld en ik moest toch wel effen naar adem snakken... ik ga hier niet zitten klagen want wij kunnen het nog wel betalen omdat wij heel eenvoudig leven... geen reizen... geen uitstapjes... geen restaurantbezoekjes... geen clubs meer... dit alles om te beginnen door de ziekte van 't manneke en daar kwam dan nog corona bij... maar ik vraag me af hoe alleenstaanden met een klein pensioen zich moeten redden nu... men wil dat wij ouderen zo lang mogelijk in ons eigen huis blijven wonen maar of je nu alleen of met velen bent dat huis blijft hetzelfde en moet verwarmd worden en onderhouden... en dan spreek ik nog niet over de huurprijzen... we leven in een woelige tijd en worden geregeerd door onbekwame lui... ik wilde een ander woord gebruiken maar wil het enigszins beschaafd houden hier al kost het me moeite... het begint erop te lijken dat men het erop aanstuurt de gewone burgers te kraken... en nu dat gestook over die oorlog... het is beangstigend... ik heb al een oorlog gehad in mijn jeugd en dat vind ik genoeg voor één leven... en die oorlog was wel vreselijk maar niet te vergelijken met wat er zou kunnen gebeuren in een huidige.

Verdorie... ik begon met een heuglijk feit en eindig in mineur... tijd voor mij om mijn kwek te houden en te gaan slapen... sloppel!!!

12-04-2022 om 22:00 geschreven door Myette

Aangezien mijn ingewanden al een hele tijd overstuur waren en ik me rot voelde begon ik toch ietwat ongerust te worden... ik ben altijd al een "krakende wagen" geweest... geplaagd door allerlei kwaaltjes die dan na een tijdje weer verdwenen gevolgd door een ander... zodat ik me aangewend heb geduld te hebben... maar ditmaal was ik er echt niet gerust in en trok naar de kliniek voor een onderzoek... bloed en staaltje van mijn "afvalprodukten" ingeleverd en wachten op de uitslag... en wachten... en wachten... ik belde onze huisarts voor die uitslag maar kon hem niet bereiken... hij zou me wel bellen... dan zit en loop je de hele dag met je telefoon in de aanslag... tevergeefs... dit was zo drie dagen en ik begon me wreed kwaad te maken... begon allerlei plannen te bedenken om die dokter te dumpen... niet zo simpel de dag van vandaag... zoek maar eens een andere... tot gisteren tegen de avond de langverwachtte uitslag... wat betreft maag... darmen... lever en nieren... alles blijkt nog normaal te werken zij het wat in vertraagd tempo door de leeftijd... er viel een pak van mijn hart... tja dat hart is nog niet onderzocht en dat arme ding krijgt dagelijks heel wat te verduren door 't manneke... deze ochtend heel vroeg werd ik gewekt door gekreun van hem want hij ging weer dood... door ervaring wijs geworden geef ik hem een pijnstiller en hij viel terug in slaap... of het door de pijnstiller of de dosis aandacht komt weet ik niet maar het werkt... alleen lag ik dan weer klaar wakker te luisteren of hij nog wel ademde... het wordt weer een moeilijke dag heb ik al gemerkt... best is dat ik uit zijn buurt blijf.

Voor de rest niet veel te melden... dat ons Polleke gisteren terug uit de grond is gekropen... het beest had zich terug ingegraven door de vriesprik... zou hij de lente voelen aankomen... nog iets positiefs... voor mij althans... onze meidoorn die ik dacht dood te zijn staat terug vol groene bladjes... ik wacht in spanning af of hij nog gaat bloeien... en we hebben een merelpaartje in de buurt... ze komen elke ochtend van het voer eten dat we strooien... ik heb het mannetje gezegd dat hij als dank mag zingen voor ons... ben benieuwd of hij het gaat doen... de bosduiven doen het goed en dat laten ze horen... zijn dat kwebbels.

Over de politiek kunnen we beter zwijgen want daar is niet veel zinnigs over te vertellen en covid zwijgen we ook liever dood want dat beest is niet van plan te verdwijnen net zoals griep en snotneuzen... nu willen ze weer dat we vlees gaan bannen... ik wil gerust wel meer groenvoer eten als ze maar niet denken dat ze me ooit insecten door mijn strot gaan porren... daar trek ik de grens... en dat idiote WOKE gedoe hang ook mijn nikkel uit... ik las dat "borstvoeding" niet meer zo mag genoemd worden maar moet "borstkasvoeding" worden... zie je al een baby liggen aan zo'n platte borstkas huilend van teleurstelling en uitdroging... jaja je kan er beter om lachen voor ook dit verboden wordt.

06-04-2022 om 10:28 geschreven door Myette

Het was me het weekje wel... de afspraak met mijn pedicure moest verzet worden omdat ze aan een schouder geopereerd wordt... de kapster gaf forfait omdat ze een besmetting opliep... waarschijnlijk covid... zodat ik zelf mijn gevederte heb moeten bij knippen... het scherm van mijn home computer gaf de geest... mijn lieve zoon bestelde direct een andere en die moest dan weer aangesloten en bijgesteld worden... tussen die bedrijven door sleepte ik mijn tuinstoel in de tuin heen en weer... in de zon te heet... uit de zon te koud... weer erin en eruit... dat ging zo door tot tegen 4 u want dan werd het echt frisjes... ons Polleke de schildpad is nog altijd in hongerstaking... wat ik hem ook voorhoud hij weigert... ik kocht zelfs een dure Galia meloen voor hem... zat een half uur op mijn knieën in het gras met een stukje meloen voor zijn neus te zwaaien... na een hele poos snuffelde hij eraan... trok zijn kop in... na weer een hele lange bedenktijd nam hij een heel klein muizenhapje... ik dolblij dacht dat het gelukt was... jawatte... hij draaide zich om en kroop terug onder zijn struik... de struik waar hij nu al 2 weken onder zit... ik begin te vrezen dat we hem kwijt gaan raken... tot overmaat van ramp ben ik nu verplicht die Galia zelf op te eten en ik ben er echt niet gek op... misschien met een heleboel suiker... ik heb zo ook al een hele komkommer in ons avondmaal moeten stoppen en er ligt nog een berg witloof te wachten... 't manneke lust geen witloof zodoende... allemaal ingeslagen voor dat moedwillige beest... ik heb het hier wel over de schildpad nietwaar.

Het was dus een drukke week... het zomeruur instellen is ook mijn taak en ik heb alle klokken getemd behalve die van de microgolfoven... elke keer ik in de keuken moet zijn en dat is vaak probeer ik het nog eens... zelfs met het boekje erbij... maar tevergeefs... ik heb al alle mogelijke standen gekregen maar het winteruur blijft hardnekkig staan... dan zeg ik FOERT tegen dat ding tot de volgende keer en ik begin terug te prutsen... ik vrees dat ik het niet ga winnen... al met al een vermoeiende week en ik voel het... geraak precies maar niet uitgeslapen.

Deze week ook al onze LP's weg gegeven... toen ik toch bezig was begon ik mijn opgenomen video banden te sorteren... enkele heb ik gehouden want we hebben nog een video speler staan... ik weet alleen niet meer hoe dat ding aan de praat te krijgen... een hele stapel opslaglades kwamen leeg en die zijn ook de deur uit... de kringloop kwam langs en nam onze oude microgolfoven mee en mijn grote friteuse... de oude keukenkast wilden ze niet wegens onverkoopbaar en toen ze weg waren moesten we die kast weer op haar plaats krijgen... man kon weer niet wachten en had ze al vooraan in de garage geschoven... en denk je nu dat man heel blij is...  nee hoor... die is nog altijd driftig lades en kasten af te schuimen om te zien wat er nog weg kan... en ik... ik moet heel erg oppassen en mijn spullen met mijn leven verdedigen... niet te verwonderen dat mijn bloeddruk altijd over de schreef gaat.

29-03-2022 om 15:08 geschreven door Myette