Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Joehoe ik ben in blijde verwachting... ja zeker... het vogelhuisje dat we enkele jaren geleden hebben gekocht voor een "goed doel" is eindelijk bewoond en het jonge stel meesjes dat het huurde vliegt druk af en aan... mooi om te zien hoe behendig ze in volle vaart een bocht nemen en recht in dat piepkleine gaatje vliegen... gezien het drukke verkeer van die twee zullen er al wel jongen in zitten die moeten gevoed worden... in ons vorige huisje hadden we vaak een nestje maar steeds de kans gemist om de eerste vlucht van de jongen te zien... nu zit ik weer in spanning om dat jonge goedje te zien verschijnen.
Mijn week was er eentje van ups and downs... om eerlijk te zijn meer downs maar dat ben ik intussen al gewend... het leven is nu eenmaal geen rozentuin... of misschien wel want ook rozen hebben stekels... in elk geval hadden we prachtig weer en hebben we woensdag een wandeling naar een van onze omliggende parken gemaakt namelijk het Middelheim met zijn vele beelden... gelukkig staan er ook enkele banken want deze oudjes moeten regelmatig eens uitrusten... tijdens een van deze pauzes werden we aangesproken door een dame die daar ook met haar vriendin wandelde... zij herkende ons maar ik had eventjes moeite om mijn hersens in het gareel te krijgen... het was een vroegere buurvrouw die al bijna 10 jaren geleden verhuisde... toen ze ons verliet moest ik man uitleggen wie het was en dat was een hele opgave... ik sta vaak versteld hoe er mensen en dingen totaal uit zijn geheugen verdwenen zijn... hoe ik dagelijks dezelfde zaken moet vertellen en herhalen en dan weet dat ik morgen hetzelfde moet doen en overmorgen en de dag nadien... om de moed te verliezen... het brein is een raar ding... het regelt ons hele leven en als het hapert zijn we ontredderd en gefrustreerd.
Zoonlief kwam gisteren op bezoek en vertelde dat hij een vriendin zoekt via het internet... weer een bijkomende zorg... hij had een "click" met een Nederlandse jonge vrouw en zag het wel zitten... ik niet zo maar wat doe je dan... je hoopt dat je zoon gelukkig wordt maar tevens ben je bang dat hij teleurgesteld gaat worden en jij de brokken kan oprapen... trouwens vrijen met iemand die 200 km verder woont is geen sinecure... que sera sera!!!
Tijd om dit ouwe bezorgde lijf naar bed te brengen want morgen is het poets-was-en strijkdag... amaai ik ben al moe van het alleen nog maar te schrijven.
Jawatte en ja wat nu... iets dat ik enkele keren per dag tegen mezelf roep... waarom... omdat ik "mijne peire zie" met 't manneke... jawatte... het wordt met de dag erger... zijn "wegwerp-manie"... ik kan mijn rug niet draaien of hij staat in kasten en laden te snuffelen wat er weg kan... de man weet zelfs niet waarvoor de dingen dienen of wat ze zijn maar weg moeten ze... ik moet dan in de verdediging schieten met ruzie als gevolg... dat gaat niet in je kouwe kleren zitten en ik ben gewoon moe... doodmoe... het zou nog niet zo erg zijn als ik eens een volledige nachtrust zou krijgen maar ook dat is me niet gegund... ik ga vroeg naar bed... lig dan te piekeren en net als ik dan eindelijk indommel komt hij naar boven gestampt... hij valt dadelijk in slaap en ik pieker nog wat verder... om 6 u vindt meneer het dan weer tijd om me wakker te maken en is heel verwonderd dat ik met het verkeerde been uit bed stap... ik was echt niet van plan een klaagzang aan te heffen maar soms moet het eraf... de kinderen wil ik er niet mee belasten want dan zeggen ze dat ik hem moet laten opnemen en dat is ook geen optie... er zijn ook goeie momenten nog en na een huwelijksleven van 65 jaar ga je niet zomaar uiteen... dus blijf ik maar roepen van jawatte en wat nu en kom mijn blog belasten met mijn sores... uiteindelijk is het een dagboek nietwaar.
Vandaag kwam mijn poetsparel helpen en bracht zowaar Poolse pralines mee... zo te merken iets waar ze zelf verzot op is want ze kwijlde bijna toen ze me het pakje overhandigde... gevuld met advokaat... ik heb er al enkele binnen en ja het is jamjam.
Verleden week toch al enkele uurtjes in de tuin kunnen zitten... ons Polleke is nog altijd niet in volle vorm... eten en slapen... eten en slapen... meer zit er nog niet in... onze meidoorn die ik dacht dood te zijn is van gedacht veranderd en besloot er toch nog iets uit te persen... eerst blad en nu bloempjes... geen overvloed maar ik apprecieer het tenzeerste... het is tenslotte de intentie die telt nietwaar... onze seringen boom integendeel bloeit overdadig... een lust om te zien en te ruiken... en dat is ook al een oudje... toen wij hier kwamen wonen... 60 jaar geleden... kregen wij een "scheut" van de boom van onze oude overbuurman... die scheut is nu een hele flinke kerel geworden en we zijn heel trots op hem... de rest van de tuin ligt er ook nog fris groen bij... spijtig van de koude wind altijd... zoals ik al vertelde is in de tuin zitten voor mij meer een oefening in stoelslepen... even in de zon... aiai te heet voor mijn oud vel... uit de zon... aiai die koude wind... en zo verder tot ik het opgeef en terug naar binnen vlucht... je blijft zo wel in beweging.
Enkele dagen geleden nog eens een wandeling gemaakt naar een park in de buurt... pas heraangelegd en ik moet zeggen dat ze het goed deden... misschien morgen eens naar een ander park stappen... wij hebben genoeg keus want we zijn omringd door parken hier... Brilschans... Middelheim... Den Brand... Nachtegalenpark... ik heb man beloofd hem een keer per week uit te laten... meer kan ik niet aan... zoonlief wil ons een hond aansmeren zodat we meer buiten komen maar dat weiger ik pertinent... ziedevanier... elke dag in weer en wind de deur uit... trouwens we hebben ons deel van huisdieren gehad en die extra zorg kan ik niet meer aan... zoon komt elke week met zijn hond op bezoek en elke keer moet de living aangepast worden... plaid op de bank... drinkbak klaar met een stapel doeken erbij want het is een morsige drinker... extra kippenbillen bakken of hamburgers... na het bezoek weer alles opruimen en de vloer opnemen... ik doe het met liefde voor onze zoon want zijn hond is als een baby voor hem... het is ook een lief en aanhankelijk beest maar groot en harig en heel onstuimig... hij stormt de trappen op en door zijn haast om bij bomma en bompa te zijn valt hij er al eens af en dat is alsof er een bom afgaat... als hij zijn snoepje heeft gekregen... een stukje vlees... loopt hij naar zijn speelhoek voor zijn bal en touw en rent al piepend van plezier naar den bompa... de rest van de avond komt hij om de beurt naar ons alle drie en wij moeten hem dan aaien... stop je maar even dan krijg je een bons tegen je arm... al wat ik nu vertel gaat wel over de hond en niet over de zoon hoor... nee die zit vertederd en verliefd toe te kijken hoe zijn hond geniet... als die twee terug de deur uit zijn kruipt bomma afgepeigerd haar bed in.
Intussen is het al laat geworden en moet deze bomma stoppen met zeuren.
Lieve blogvrienden ik heb heuglijk nieuws... nee ik ben niet in blijde verwachting... trouwens moest dat zo zijn zou ik echt niet blij zijn... nee hoor... toen 't manneke en ik deze namiddag in de tuin zaten te genieten van het duivengekoer en de zon... zagen we plots ons Polleke (de schildpad) vanonder zijn struik kruipen en gras knabbelen... wij in looppas naar binnen witloof gaan halen en hij begon er van te smullen... en wij... als trotse ouders... zaten vertederd en opgelucht toe te kijken... toen zijn maaltje opgesmikkeld was kroop hij terug zijn struik in om te digereren... ik dacht eventjes dat ik een klein boertje hoorde maar misschien was het verbeelding... enfin hij eet terug dus hij leeft nog... tenslotte hebben we dat beestje al meer dan 50 jaren in de familie... dat is een stuk van je leven.
De week verliep rustig behalve enkele dagen geleden toen ik een brief kreeg van onze energie leverancier... 2 maanden geleden verdubbelde deze ons maandelijks voorschotbedrag en ik vond dat al genoeg... nu hebben ze dat nog eens verdubbeld en ik moest toch wel effen naar adem snakken... ik ga hier niet zitten klagen want wij kunnen het nog wel betalen omdat wij heel eenvoudig leven... geen reizen... geen uitstapjes... geen restaurantbezoekjes... geen clubs meer... dit alles om te beginnen door de ziekte van 't manneke en daar kwam dan nog corona bij... maar ik vraag me af hoe alleenstaanden met een klein pensioen zich moeten redden nu... men wil dat wij ouderen zo lang mogelijk in ons eigen huis blijven wonen maar of je nu alleen of met velen bent dat huis blijft hetzelfde en moet verwarmd worden en onderhouden... en dan spreek ik nog niet over de huurprijzen... we leven in een woelige tijd en worden geregeerd door onbekwame lui... ik wilde een ander woord gebruiken maar wil het enigszins beschaafd houden hier al kost het me moeite... het begint erop te lijken dat men het erop aanstuurt de gewone burgers te kraken... en nu dat gestook over die oorlog... het is beangstigend... ik heb al een oorlog gehad in mijn jeugd en dat vind ik genoeg voor één leven... en die oorlog was wel vreselijk maar niet te vergelijken met wat er zou kunnen gebeuren in een huidige.
Verdorie... ik begon met een heuglijk feit en eindig in mineur... tijd voor mij om mijn kwek te houden en te gaan slapen... sloppel!!!
Aangezien mijn ingewanden al een hele tijd overstuur waren en ik me rot voelde begon ik toch ietwat ongerust te worden... ik ben altijd al een "krakende wagen" geweest... geplaagd door allerlei kwaaltjes die dan na een tijdje weer verdwenen gevolgd door een ander... zodat ik me aangewend heb geduld te hebben... maar ditmaal was ik er echt niet gerust in en trok naar de kliniek voor een onderzoek... bloed en staaltje van mijn "afvalprodukten" ingeleverd en wachten op de uitslag... en wachten... en wachten... ik belde onze huisarts voor die uitslag maar kon hem niet bereiken... hij zou me wel bellen... dan zit en loop je de hele dag met je telefoon in de aanslag... tevergeefs... dit was zo drie dagen en ik begon me wreed kwaad te maken... begon allerlei plannen te bedenken om die dokter te dumpen... niet zo simpel de dag van vandaag... zoek maar eens een andere... tot gisteren tegen de avond de langverwachtte uitslag... wat betreft maag... darmen... lever en nieren... alles blijkt nog normaal te werken zij het wat in vertraagd tempo door de leeftijd... er viel een pak van mijn hart... tja dat hart is nog niet onderzocht en dat arme ding krijgt dagelijks heel wat te verduren door 't manneke... deze ochtend heel vroeg werd ik gewekt door gekreun van hem want hij ging weer dood... door ervaring wijs geworden geef ik hem een pijnstiller en hij viel terug in slaap... of het door de pijnstiller of de dosis aandacht komt weet ik niet maar het werkt... alleen lag ik dan weer klaar wakker te luisteren of hij nog wel ademde... het wordt weer een moeilijke dag heb ik al gemerkt... best is dat ik uit zijn buurt blijf.
Voor de rest niet veel te melden... dat ons Polleke gisteren terug uit de grond is gekropen... het beest had zich terug ingegraven door de vriesprik... zou hij de lente voelen aankomen... nog iets positiefs... voor mij althans... onze meidoorn die ik dacht dood te zijn staat terug vol groene bladjes... ik wacht in spanning af of hij nog gaat bloeien... en we hebben een merelpaartje in de buurt... ze komen elke ochtend van het voer eten dat we strooien... ik heb het mannetje gezegd dat hij als dank mag zingen voor ons... ben benieuwd of hij het gaat doen... de bosduiven doen het goed en dat laten ze horen... zijn dat kwebbels.
Over de politiek kunnen we beter zwijgen want daar is niet veel zinnigs over te vertellen en covid zwijgen we ook liever dood want dat beest is niet van plan te verdwijnen net zoals griep en snotneuzen... nu willen ze weer dat we vlees gaan bannen... ik wil gerust wel meer groenvoer eten als ze maar niet denken dat ze me ooit insecten door mijn strot gaan porren... daar trek ik de grens... en dat idiote WOKE gedoe hang ook mijn nikkel uit... ik las dat "borstvoeding" niet meer zo mag genoemd worden maar moet "borstkasvoeding" worden... zie je al een baby liggen aan zo'n platte borstkas huilend van teleurstelling en uitdroging... jaja je kan er beter om lachen voor ook dit verboden wordt.
Het was me het weekje wel... de afspraak met mijn pedicure moest verzet worden omdat ze aan een schouder geopereerd wordt... de kapster gaf forfait omdat ze een besmetting opliep... waarschijnlijk covid... zodat ik zelf mijn gevederte heb moeten bij knippen... het scherm van mijn home computer gaf de geest... mijn lieve zoon bestelde direct een andere en die moest dan weer aangesloten en bijgesteld worden... tussen die bedrijven door sleepte ik mijn tuinstoel in de tuin heen en weer... in de zon te heet... uit de zon te koud... weer erin en eruit... dat ging zo door tot tegen 4 u want dan werd het echt frisjes... ons Polleke de schildpad is nog altijd in hongerstaking... wat ik hem ook voorhoud hij weigert... ik kocht zelfs een dure Galia meloen voor hem... zat een half uur op mijn knieën in het gras met een stukje meloen voor zijn neus te zwaaien... na een hele poos snuffelde hij eraan... trok zijn kop in... na weer een hele lange bedenktijd nam hij een heel klein muizenhapje... ik dolblij dacht dat het gelukt was... jawatte... hij draaide zich om en kroop terug onder zijn struik... de struik waar hij nu al 2 weken onder zit... ik begin te vrezen dat we hem kwijt gaan raken... tot overmaat van ramp ben ik nu verplicht die Galia zelf op te eten en ik ben er echt niet gek op... misschien met een heleboel suiker... ik heb zo ook al een hele komkommer in ons avondmaal moeten stoppen en er ligt nog een berg witloof te wachten... 't manneke lust geen witloof zodoende... allemaal ingeslagen voor dat moedwillige beest... ik heb het hier wel over de schildpad nietwaar.
Het was dus een drukke week... het zomeruur instellen is ook mijn taak en ik heb alle klokken getemd behalve die van de microgolfoven... elke keer ik in de keuken moet zijn en dat is vaak probeer ik het nog eens... zelfs met het boekje erbij... maar tevergeefs... ik heb al alle mogelijke standen gekregen maar het winteruur blijft hardnekkig staan... dan zeg ik FOERT tegen dat ding tot de volgende keer en ik begin terug te prutsen... ik vrees dat ik het niet ga winnen... al met al een vermoeiende week en ik voel het... geraak precies maar niet uitgeslapen.
Deze week ook al onze LP's weg gegeven... toen ik toch bezig was begon ik mijn opgenomen video banden te sorteren... enkele heb ik gehouden want we hebben nog een video speler staan... ik weet alleen niet meer hoe dat ding aan de praat te krijgen... een hele stapel opslaglades kwamen leeg en die zijn ook de deur uit... de kringloop kwam langs en nam onze oude microgolfoven mee en mijn grote friteuse... de oude keukenkast wilden ze niet wegens onverkoopbaar en toen ze weg waren moesten we die kast weer op haar plaats krijgen... man kon weer niet wachten en had ze al vooraan in de garage geschoven... en denk je nu dat man heel blij is... nee hoor... die is nog altijd driftig lades en kasten af te schuimen om te zien wat er nog weg kan... en ik... ik moet heel erg oppassen en mijn spullen met mijn leven verdedigen... niet te verwonderen dat mijn bloeddruk altijd over de schreef gaat.
Met dat "verschieten" bedoel ik wel "schrikken"... dit voor degenen die aantwaarps dialect niet kennen... en dat jullie dus niet moeten schrikken dat ik hier al zo vlug terug op mijn blog zit... dat komt omdat het vandaag prachtig weer is en ik een beetje in de zon heb kunnen zitten... die overvloed aan frisse buitenlucht is wat naar mijn hoofd gestegen... ik ben zelfs zo gek geworden dat ik met de snoeischaar door de tuin ben gerend... allee rennen is wat overdreven... om dode takjes en ander ongedierte te verwijderen... de schildpad Polleke zat ook te zonnen maar wil nog steeds niet eten... ik trachtte zelfs hem te verleiden met gekookte wortel en een brokje gehakt... hij bekeek me minachtend en ik verwachtte half dat hij zijn middelvinger zou opsteken maar nee... hij bleef beleefd... onze lieve zoon is met ons Poloke naar de keuring getrokken om 11u en kwam terug rond 15u... aangezien hij de hele nacht had gewerkt viel hij regelmatig in slaap in de file en moesten ze hem komen wekken om door te schuiven... Polo is goedgekeurd en we zijn voor een jaartje gerust... ik had op FB gevraagd of er iemand LP's wilde... gratis... en die zijn direct besteld... toen ik dan toch bezig was met opruimen begon ik aan de banden die ik in een vroegere en jongere periode had opgenomen en nu niet meer kan gebruiken... laden vol die nu leeg zijn en met de kringloop mee kunnen... ik dacht dat 't manneke blij zou zijn maar die kerel is tegenwoordig niet meer gelukkig te maken... hij kwaad en ik nog kwader... nu zit ik wel met een probleempje... die lege kasten storen me en ik ben nu bezig te bedenken hoe ik die gaten ga opvullen... ik zat steeds met te weinig kastruimte en nu met teveel ruimte... trouwens ik heb nog veel rommel die ik eigenlijk niet meer nodig heb... enkele maanden geleden liet ik de keukenkasten schoonmaken door mijn poetsparel en die nam alle overbodige apparatuur mee... ik ben nu aan de winterkleren begonnen en daar kan ook wel wat van weg... maar als 't manneke weer begint te zeuren stuur ik hem de boom in... of ik geef HEM mee met de kringloop... alleen vrees ik dat ze hem vlug zullen terug brengen als onverkoopbaar.
De hele vorige week kregen we zon... ik heb zelfs al een bijna hele namiddag op mijn terrasje kunnen zitten... 1 keer dan toch want toen ik de volgende dag me weer wilde installeren was het een "frakske" kouder en ben ik terug binnen gevlucht... onze schildpad zit maar te zitten en wil niet eten wat ik hem ook aanbied... hij trekt minachtend zijn kopje opzij en ik begin me danig ongerust te maken... misschien moet ik eens een worm voor hem vangen... dat beest is veel te vroeg boven gekomen en het is hem duidelijk niet bekomen... weer een slachtoffer van de "opwarming" van de aarde... ik las net het grote nieuws dat vanaf mei de BTW op gas en stroom naar 6 % gaat... tijdelijk... die regering van ons zit propvol met uitgekookte sjamfoeters die nog altijd denken dat wij burgers allemaal oliedom zijn en nog dankbaar gaan zijn ook... in oktober wanneer we terug moeten gaan stoken krijgen we weer 21 %... wat een idiote waanzin toch en wij blijven het maar pikken.
Vandaag de auto naar de garage gereden voor nazicht want we moeten deze week naar de controle... een karwei die onze lieve zoon voor ons gaat doen... we hebben dus de wagen bij de garage gedeponeerd met instructies voor de garagist en moesten dan te voet terug naar huis... iets wat ons zwaar begint te vallen... elk jaar voel je op je teller... maar we zijn er geraakt... waarschjijnlijk moeten we straks weer dezelfde weg terug afleggen om de auto op te halen... tenminste als er geen extra werken moeten gebeuren... ik begin al te duimen... ook voor de controle want ons poloke is al een oudje en aan een nieuwe gaan we ons niet bezondigen.
Gisteren kwam mijn poetsparel en ze heeft ons buitenterras en hoftrap een lentebeurt gegeven zodat alles er weer fris bijstaat... de zon heeft zich echter teruggetrokken zodat ik er niet echt van kan genieten... ik vertelde haar dat ik haar op mijn blog een "parel" noemde en ze lachte en zei "ik ben blij"... dat is zowat het enige wat ze kan zeggen... ze woont hier met haar man en dochter dus zal er wel nooit nederlands gesproken worden... volgende week komt de kringloop wat overtollige stukken ophalen en dan is 't manneke weer even tevreden... die wil maar weggooien... het spijtige is dat het altijd mijn spullen zijn die ik moet verdedigen want als ik voorstel iets van hem weg te doen is hij kwaad... als jullie een hele tijd niets meer van me horen dan is er kans op dat hij mij met de voddenman heeft meegegeven.
En nu ga ik beginnen duimen dat het met de auto niet te erg gesteld is en dat hij door de controle komt zodat we nog een jaartje gerust lunnen zijn.
Even een update... 't mannekes rug is ietwat beter alhoewel hij van tijd tot tijd nog eens een gilletje slaat... vandaag was hij weer eens in paniek want meneer had een onverklaarbare buikpijn en dan komt hij naar mij toegeschuifeld als een bang kind naar zijn moeder voor troost... toen ik hem zegde dat het ook zijn darmen konden zijn ging hij op het toilet zitten en kreeg ik van a tot z het relaas te horen van de hoeveelheid en de kwaliteit van hetgeen hij produceerde... en zijn buikpijn was weg... zoals jullie kunnen merken is mijn leven een en al opwinding.
Van opwinding gesproken... gisteren kwam de ruitenwasser... vandaag moest er een pakje geleverd worden, morgen komt... misschien... de mevrouw van de bib om vers leesvoer te brengen... morgen mag ik de strijk doen... tussen haakjes... dat pakje bevat een nieuw strijkplankovertrek omdat ik het oude zo woest heb behandeld... je moet toch ergens je frustraties kwijt nietwaar... dat het gescheurd is... nu nog afwachten of het past en dan kan ik morgen... joepiee... de grote strijk aanpakken want het was deze week ook grote wasweek... en dan vrijdag naar de supermarkt... wat een afwisseling... om duizelig van te worden... ik kreeg ook een telefoontje van een oude vriendin en het doet altijd goed dat men je niet vergeten heeft.
Ik zit trouwens nog altijd met een bang hart te wachten op de uitslag van het doktersonderzoek... en aan wachten heb ik toch zo'n hekel... ik ben dan zo ongedurig als een hond die moet keutelen... je weet hoe zo'n beest dan rondloopt.
De zon is al de hele week van de partij en achter het venster is het zalig genieten maar buiten... ojee... nog bar koud en nog geen weertje om in de tuin te gaan zitten... door die zon heb ik ook ontdekt dat de ramen aan de achterzijde van ons huis geweldig vuil zijn... tijd om aan de lentekuis te beginnen vrees ik... zal voor volgende week zijn als mijn poetsparel komt... die gaat weer blij zijn.
Nu ga ik niet beweren dat ik een taalwonder ben... verre van dat... maar ik heb wel altijd interesse gehad in vreemde talen... vroeger in de tijd dat we nog niet overspoeld werden door vreemde "culturen" spitste ik altijd mijn oren als ik iemand in een of andere onbekende taal hoorde praten en probeerde dan te achterhalen welke het was... dat is nu wel veranderd... trop is trop... zoals ze het hier in Antwerpen zeggen... als men mij aanspreekt in een andere taal dan het Vlaams reageer ik ook altijd automatisch in die taal zij het misschien niet onberispelijk maar toch... als ik een boek lees in het Engels of Frans blijft die taal een hele tijd aan me plakken... ik heb ooit een jaar Spaans gevolgd maar bij gebrek aan oefening het maar opgegeven... het heeft me echter geholpen de begrafenis van een hele goeie vriend te doorstaan zonder mezelf te schande te maken namelijk tijdens de hele dienst heb ik zitten tellen in het Spaans... je ziet dus wel dat dat lesjaar zijn nut heeft bewezen... momenteel ben ik een boek aan het lezen over de geschiedenis van de familie Meyer... een Joodse familie die je generaties lang volgt... het boek staat bol van jiddische woorden en uitspraken en ik... ik word er bijna mesjoege van want dat jiddisch blijft maar in mijn kop hangen... wel interessant om de gebruiken en levenswijze van orthodoxe Joden te volgen... wat maakten die mensen het zich toch moeilijk en nu nog altijd met al die opgelegde regeltjes en wetten... dat alles in naam van hun God alsof een god zich zou bezig houden met al die onnozele mensenzaakjes... soit... dat is nu eenmaal mijn mening.
Buiten jiddisch lezen en de tredmolen van het huishouden is er deze week niet veel gebeurd of je zou het interessant moeten vinden dat 't manneke door zijn rug ging... plots een gil en man liep krom... nu heb ik al aan den lijve ondervonden dat zoiets erg pijnlijk is maar als het mij gebeurt dan kreun ik bedeesd bij elke verkeerde beweging... niet 't manneke... hij niet... hij gilt als een gekeeld varken... de eerste nacht werd ik zowat om het half uur wakker gegild... dan lig je te wachten op de volgende kreet en net als je toch maar indommelt komt het... moordend is dat... ik heb hem dan de volgende nacht verbannen naar het logeerbed voor ik aan het moorden zou slaan... het enige wat je kan doen is rusten en pijnstillers nemen en wachten tot het overgaat... morgen zal ik toch de dokter maar laten komen want het is niet meer te harden... ik moet zelf naar de dokter voor mijn maagproblemen... het zal weer zorgvuldig plannen worden want mijn poetshulp moet komen... tenminste dat hoop ik toch... verleden vrijdag moest ik mijn bestelling bij de supermarkt gaan afhalen en heb mijn zoon om hulp gevraagd... die is met mij naar de winkel gereden om alles op te halen... een zegen is die jongen... naar de kliniek zal ik op eigen kracht moeten "berlikken" (waar komt dat woord eigenlijk vandaan)... veel van onze Antwerpse dialectwoorden komen uit het Frans of het Engels maar dit kan ik niet thuis brengen... tot zover mijn week... wat de volgende gaat brengen wie weet?
Eerst en vooral hoop ik dat iedereen die dit leest de storm goed doorgekomen is zonder schade... ik prijs ons gelukkig want hier is alles OK... het was wel beven en bibberen gisteren... ik ben helemaal geen fan van extreem weer of het nu regen, wind of zon is... geef mij maar gematigd... zo ben ik nu helemaal... de matigheid in persoon... noem het saai als je dat liever hebt doch het is wat het is... als ik op het nieuws zie wat de laatste jaren alle mogelijke orkanen overal aanrichten ben ik diep begaan met de slachtoffers... je zit dan maar in je "veilige" huisje het einde van de storm af te wachten en plots is je dak weg of je hele huis... hoe beleef je zoiets... gisteren kregen wij hier een klein voorproefje... en dat smaakte echt niet naar meer... de laatste jaren krijgen we echt te veel op ons bord... vulkanen die al decennia lang rustig liggen te slapen worden de een na de andere wakker en spuwen kwaad hun gal uit... overstromingen... extreme droogte... en dan nog enkele vervelende virussen... het kan gewoon niet meer op... gelovige mensen zullen zeggen dat God kwaad is op ons en ik ga het nog geloven ook... het ergste is dan wel dat het gewoonlijk de onschuldigen zijn die getroffen worden terwijl de echte smeerlapjes gespaard blijven... misschien is God een beetje moe aan 't worden van zijn creatie en doet hij geen moeite meer onderscheid te maken.
Vanochtend wakker geworden met een stralende zon en een bang hart... zou er schade zijn... na inspectie... nee dus en 't manneke toog aan het werk om de tuin en de voortuin wat te ordenen... nu is de zon weg en de lucht staalgrijs... dat ziet er niet goed uit maar ja ze hebben ons regen beloofd en belofte maakt schuld... we zitten nog niet aan de "nief patatjes"... van patatjes gesproken... die worden ook al duurder en duurder en niet alleen de patatjes..."eet gezond met veel groenten en fruit" raadt men ons aan... je moet het wel kunnen betalen... 't manneke en ik eten nog muizenhapjes en toch stijgt de wekelijkse supermarkt factuur onrustbarend... gisteren nog eens mosselen gegeten... 1 kg. mosselen aan 9 euro en dan zaten er nog veel onderontwikkelde beestjes tussen... stel je voor dat je een gezin hebt met enkele pubers aan tafel... je moet al een machtig salaris hebben om die allemaal te voeden... ben ik blij dat dit niet een van mijn zorgen is.
Ik ga nu een van mijn problemen aanpakken namelijk het avondeten... elke dag weer hetzelfde... wat ga ik nu op tafel zetten... het moet mals zijn... gezond... afwisselend... niet te veel of man zeurt weer... ik zal er maar eens aan beginnen.
Potverkoffie toch... in werkelijkheid vloekte ik niet zo deftig hoor maar ik ga het hier proper houden... na een zware nacht en dan heb ik het niet over seks maar over 't manneke die weer eens dood ging... zo rond 5 u werd ik opgeschrikt door een luide gil gevolgd door nog luider gekerm en de roep van "ik ga dood"... ik vloog overeind want in zo'n situatie kan ik nog vlug zijn... vroeg wat er scheelde en hij greep naar zijn rechterborst want daar zat de pijn... oef... ik zegde dan dat zijn hart wel aan de andere kant zat en dat hij heel waarschijnlijk een kramp had of een of andere spier of pees verrekt... legde zijn hoofdkussen wat hoger en beval hem te gaan liggen en zich heel stil te houden tot het over zo gaan... tot mijn verrassing deed hij het en viel na een tijdje terug in slaap terwijl ik klaarwakker achterbleef met duistere gedachten... ik ben dan toch in slaap gevallen tot ik wakker werd gebeld door de telefoon... de vaste lijn... naast ons bed... beetje paniekerig nam ik op om de een of andere Engelssprekende truttebel te horen roepen : "hello I am..." de rest heb ik niet gehoord... dat was om 8u10 na een zware nacht... je zou voor minder beginnen te vloeken... waarschijnlijk zat die dimbo in een of ander call center in een of ander ver land met een kop thee naast zich haar boterham te verdienen... gewoonlijk krijg ik die calls terwijl we aan tafel zitten maar als ze me nu al uit bed gaan bellen... ik ga nog maar eens proberen dit te stoppen... vorige keer lukte het me niet.
Enfin manlief is niet dood en gaat zijn gewone gangetje... waarschijnlijk is hij het incident al vergeten... mijn maag daarentegen niet... die is weer eens overhoop gehaald door de stress... het gaat weer een moeilijke dag worden... misschien kan mijn boek me helpen... De Blinde Huurmoordenaar, geschreven door Margaret Atwood... een dikke pil en heel boeiend... niks zo ontspannend als je verdiepen in het wel en wee van andere fictieve mensen... maar eerst zal ik toch een strijkje moeten plegen want deze week werd de vuile was aangepakt en die ligt nu droog op mij te wachten... Atwood zal even moeten wachten om haar verhaal te luchten... potverkoffie nogesantoe!
Ik zat de laatste weken ietwat in de put... eigenlijk nog altijd maar ik ben die put grondig beu aan 't worden... je hebt zo weinig uitzicht nietwaar... langs alle kanten donkerbruine muren... echt niets om vrolijk van te worden... ik heb dan maar besloten eruit te klimmen... ook iets dat niet gemakkelijk is met mijn reumatische knoken... het goede nieuws is dat ik al bijna de bovenrand kan zien... nog enkele moeizame pogingen en ik ben er... OEF!!!
Et voilà... fris en vrolijk terug in de grote wereld... dat moet je ook maar met een dikke korrel zout nemen want dat "fris" en die "grote wereld" is ietwat met zijn haar getrokken... ik las gisteren dat als je iets vertelt je best mag overdrijven of het is niet de moeite om er naar te luisteren... te saai dus... iets dat ik al mijn hele leven doe maar nu voel ik me er niet meer schuldig door... ja lezen verruimt je horizon... toen ik nog heel pril was dacht ik vaak van mezelf dat ik een buitenbeentje was omdat mijn gedachten alle mogelijke richtingen uitgingen... toen ik begon uit te gaan en een gesprek wilde aanknopen met mijn huidige danspartner kreeg ik soms rare blikken en eentje zei zelfs onomwonden dat ik "een rare was"... ja dan begin je toch te denken dat er iets mis is met je... om op dat lezen terug te vallen... je verdiept je in de wereld van de schrijver en ook in zijn gedachten en dan kom je iets tegen waar je zelf ook zo over denkt... HOERA ik ben niet de enige!!! dus ik ben niet gestoord!!! er zijn er nog van mijn soort... het probleem is dat het niet gemakkelijk is mensen te ontmoeten die op dezelfde golflengte zitten... ik heb er in mijn lange leven slechts enkele ontmoet... ik had echter de pech ze steeds kwijt te geraken... eentje die voortijdig stierf... eentje die aan de andere kant van het land ging wonen... elke keer was dat voor mij een geweldig gemis... nu denkt iedereen natuurlijk dat ik een heel moeilijk mens ben... nee hoor maar ik voel me gewoonlijk in een gezelschap alleen... ik laat de anderen praten en zie hoe zij zich compleet op hun gemak voelen terwijl ik altijd het gevoel heb er maar zo'n beetje bij te hangen... op FB staan er regelmatig van die testen over je karakter en zo en een van die dingen heb ik uitgepluisd en ik ben een "loner"... eindelijk weet ik wat ik ben... ik moest altijd lachen met mensen die "zichzelf gaan zoeken"... wel ik lach niet meer... ik heb mezelf gevonden.
Vorige week ga ik liever vergeten want die was niet schitterend... morgen komt onze huisarts en ik ga hem niet vertellen over die ingewandsproblemen... het is ietwat beter nu en een volledig onderzoek in de kliniek trekt me niet aan... ik eet sober... snoep laat ik staan... er vlogen al 2 kilokes af... we zien wel!
't Manneke had weer enkele dagen een terugslag... sommige dagen doet hij bijna normaal en dan plots de diepte in... de enige ontspanning voor hem is TV en hij kon plots niet meer van kanaal veranderen... ik maakte voor hem een lijst met alle kanalen die wij kunnen krijgen en de code om in te tikken... dat lukte niet meer... hij begon de uren in het programma boekje in te tikken in plaats van die codes... en hoe vaak ik het hem ook uitlegde... het ging er niet in... hij gefrustreerd en ik natuurlijk ook.
Mijn lieve poetshulp kwam zo fier als een gieter met marshmallows uit Polen aanzetten... ik ben de Nederlandse naam van dat spul vergeten... vroeger zou ik haar met een knuffel hebben bedankt maar door Covid mag dat ook al niet meer daarom heb ik maar op afstand grijnzend staan buigen en "dank je" roepen... het is een schatje!
Zoals ik er daarnet fijntjes op gewezen werd is het alweer wat geleden dat ik mijn hart hier uitstortte... tja dat oude hart van mij heeft niet veel meer te vertellen want de dagen en weken rijen zich hier aaneen als één grijze ketting... niettemin vliegen ze toch in sneltreinvaart voorbij... rara hoe komt dat toch... opstaan (wreed tegen mijn goesting)... opruimen (elke dag dezelfde rommel)... eten (zonder honger maar om in leven te blijven)... afwassen (voor de volgende gedwongen maaltijd)... soms de was met als gevolg de strijk... de wekelijkse aanvoer van levensnoodzakelijke middelen... mijn teergeliefde is blijkbaar weer verkeerd opgestaan want hij verkondigde dat het de laatste keer is dat hij naar de winkel gaat rijden... verleden week begon hij midden in de nacht te roepen dat hij aan het sterven was... de volgende dag ging hij in de tuin werken... ik ben niet ongevoelig maar als je op regelmatige tijdstippen te horen krijgt dat het laatste uur eraan komt wordt je wel ietwat cynisch... maar toch... er blijft die twijfel... als man niet meer wil rijden zal ik het moeten doen en dat is zo'n 30 jaar geleden want toen hij op pensioen ging mocht ik niet meer aan het stuur van hem... dat rijden zal nog wel gaan maar ik moet bekennen dat ik er schrik voor heb... we zullen echter wel moeten omdat wij ergens wonen waar winkels ver te zoeken zijn.
Over de voorbije week kan ik niet veel vertellen... veel gelezen... me stierlijk zitten vervelen ook... tja ik zat in een dipje... volgens wat ik zoal lees op FB ben ik niet de enige die het even niet meer ziet zitten... corona begint zwaar te wegen... de isolatie... geen vooruitzichten... het weer... en toen ik deze week zat te denken aan de nakende lente kon me dat niet opbeuren want het enige wat ik zag was de schoonmaak van al die winter rommel en wat ik zou doen in een hittegolf... erg nietwaar... een teken aan de wand dat ik vlug uit die put moet klimmen... dat ga ik nu direct eens doen... verdorie waar heb ik die ladder nu weer gelaten???
Ik begin hier al met excuses want ik ga een beetje klagen... tja waar kan ik het anders kwijt... door Corona zit ik al 2 jaar practisch geïsoleerd buiten enkele vluchtige contacten en aan 't manneke moet ik ook niks zeggen want, ofwel begrijpt hij het niet, ofwel slaat hij in paniek... dus zet ik het maar "op papier" in dit geval mijn blog... je leest het of niet, mij niet gelaten maar ik ben het kwijt... ik zit alweer met maag en darm problemen en begin me zorgen te maken... ik zou eigenlijk een volledig onderzoek moeten laten doen en daar heb ik schrik voor... om te beginnen zit ik met mijn man die zich alleen niet uit de slag kan trekken en dan vermijd ik liefst ziekenhuizen zolang Covid nog woedt... onze huisarts zei ooit eens dat le beter uit ziekenhuizen kunt weg blijven als je gezond wil blijven... dat was wel grappig bedoeld maar toch met een ernstige ondertoon... ik heb geen eetlust en zie tegen het koken op als een berg... ik eet dan heel weinig "omdat het moet" maar wreed tegen mijn goesting... later voel ik me ongemakkelijk alsof ik heb zitten vreten... heb al enkele rotnachten achter de rug en dit alles werkt "op mijn seskes"... een slapeloze nacht duurt lang en is gevuld met donkere gedachten... die probeer ik dan te verjagen door bvb. de straatnamen in mijn buurt op te noemen... kan verdorie niet op een van hen komen en daar gaat mijn verlangde slaap... moest ik alleen wonen dan stond ik op en ging wat lezen of puzzelen maar ook dat kan ik niet door 't manneke... die begint dan te panikeren... wat doe je dan... verder liggen kniezen.
Voilà dat was het klaagliedje... voor degenen die er nog zijn, de rest is niet zo erg maar ook niet om over te stoeffen... buurman even een bezoekje gebracht om uitleg over dat alarm, hij zette me namelijk op zijn lijst van contacten die ingeval van nood hem moeten helpen... alsof ik nog niet genoeg te stellen heb met mijn zorggeval... enfin ik heb enkele uurtjes zitten luisteren naar ellenlange verhalen over zijn belevenissen vroeger toen hij nog werkte... dingen die ik intussen al ettelijke malen hoorde... toen zijn vrouw nog leefde konden we hem met een kwinkslag een andere richting insturen... zij lachte gaarne en samen lukte het ons... helaas is zij er niet meer en ook de pret is weg... ik probeerde het met een mop en hij presteerde het om diezelfde mop te herhalen met enkele wijzigingen... dan ben je uitgepraat... hij is een van die personen die zichzelf gaarne horen praten en niet echt luisteren als jij iets zegt... ze zitten dan te wachten tot je stopt en zitten onderwijl te denken aan wat ze zelf weer gaan zeggen en dat houdt dan gewoonlijk zelfs geen verband met jouw verhaal... erg stresserend.
Morgen zou mijn nieuwe bib hulp dame komen met verse toevoer, ze wil dan wel binnen komen voor een kop koffie zei ze... ik ben benieuwd... en dan hebben we vrijdag de supermarkt tocht... dat is mijn week... boeiend nietwaar!!!
Om af te sluiten... ik ga nu strijken... wat een rijk leven heb ik toch!
En we zijn weer begonnen aan een verse week... de vorige was naar mijn normen een drukke met enkele bezoekjes aan buren en een bezoekje van dochter en schoonzoon... ik moet tot mijn schande bekennen dat het eerder vermoeiend was... deze week staat er alleen de aanvoer van voer op de agenda en de kapster die mijn pluimen komt glad strijken... een geciviliseerd gesprek voeren ben ik niet meer gewend en is dus inspannend... ach ach die corona toch!
Deze week nog moet ik zelf rondfladderen met stofdoek en dweil want mijn hulpje zit nog in Polen... volgende week pas komt ze ons stulpje uitmesten... aangezien het meisje beweert dat ze gaarne poetst wilde ik haar niet ontrieven en heb me dus deze hele maand niet doodgewroet... ze zal dolblij zijn... ach als je een mens nu eenmaal kan gelukkig maken... dat is toch zalig!
Ik ben eigenlijk uitgeklapt oftewel heb niets meer te vertellen dus trek ik me in stilte terug en wens jullie een vredige week.
En we zijn aan het nieuwe jaar begonnen... allee "nieuw" zo noemen ze het toch maar wat is er eigenlijk nieuw aan... dat we in januari al een lentetemperatuurtje hebben is misschien nieuw ja... dat onze Pol de schildpad al verleden week boven water kwam is ook nieuw... in de vorige 50 jaren nooit meegemaakt... nu staat dat beest plots verdwaasd in de tuin rond te kijken en moet eten krijgen terwijl ik niet gerekend had op nog een kostganger... dus nu voer ik hem beetje bij beetje mijn duur gekweekt witloof waar hij dan nog zichtbaar tegen zijn goesting van knabbelt... ik hoop dat hij terug zijn holletje inkruipt voor het misschien begint te vriezen anders moeten we hem binnen zetten... zoals ik zegde... nog nooit meegemaakt... de duiven beginnen ook al van hun oren te maken... die willen een lief... maar die beesten willen het hele jaar door vrijen de sexmaniakken... we leven in rare tijden.
Dat nieuwe jaar werd met veel geknal ingezet tot vreugde van de pubers en tot afgrijzen van de dieren... zoon was al voor elf uur vertrokken met de hond om het geknal en geknetter voor te zijn maar bij thuiskomst stond er een of andere slungel voor zijn deur voetzoekers af te steken met als resultaat dat de Kiko hysterisch werd en onhandelbaar... het dier weegt een kleine 50 kilo en is beresterk... zoon werd ook hysterisch en begon zijn nieuwe jaar met een knetterende burenruzie.
Wat ons betreft blijft alles bij het oude... in corona mode... wat mij echter begint te ergeren is dat aanhoudende schrikaanjagen en ik krijg zo stilaan het vermoeden dat er een plan achter zit... iets dat niets meer met covid te maken heeft maar met politieke en slinkse doelen... we krijgen teveel tegenstrijdige berichten te verwerken... ik heb wel een besluit genomen... ze mogen blijven prikken zoveel ze willen maar met alle chinezen behalve den dezen... drie maal is genoeg... trouwens dan laat je je braaf 3 x in je arm prikken en krijg je later te horen dat het effect na enkele weken al uitgewerkt is... mij niet gezien... ik wil me niet lek laten prikken als het toch niet helpt... wat blijft er dan over... thuis blijven en menigten vermijden.
Jongens jongens toch, het leven kan zwaar zijn... zit ik hier al dagen te sukkelen om op mijn blog te komen... sennet wilde weer eens op veilig spelen en mijn antecedenten opvragen... was ik vergeten dat ik ooit aan mijn wachtwoord iets veranderde... resultaat : ik geraakte niet meer binnen... ik zwaar gefrustreerd... en dat bovenop deze loodzware en donkere laatste dagen van dit vermaledijde en zieke jaar... vandaag maar eerst ging bij mij een kaarsje branden en voilà hier ben ik dan weer... niet dat ik iets bijzonders te vertellen heb... ik wil me alleen maar even laten zien.
De Kerst "vierden" we met ons viertjes dw.z. 't manneke, zoneke, hondeke en ikke... om rustig te kunnen eten had ik voor hondeke een biefstuk gebakken en het beestje heeft de hele tijd braafjes zitten wachten tot hij een volgend brokje bief kreeg... zoon vond het een geniaal idee van mij en ikzelf ook... dat beest is gewend dat als zijn baasje eet hij elke keer ook een proevertje krijgt en ik zag mijn tomates/crevettes al helemaal in de hond verdwijnen... nee dus... zoneke kon dus rustig eten mits van tijd tot tijd de hond een brok te voeren... nu hoop ik maar dat het beest niet gaat verwachten dat hij elke keer steak voorgeschoteld krijgt... de rest van de avond was gewoon gezellig met als uitschieter een onverwachte vondst... zoon en hond zitten altijd op dezelfde leren bank, een bank die ik dan bescherm met een dikke plaid... de hond had door zijn gewoel er een warboel van gemaakt en zoon haalde het zitkussen weg om alles te ordenen en wat kwam er vanonder dat kussen vandaan... een sjaal en muts... verloren door een van onze laatste bezoekers... een bezoeker van de pre corona tijd... ik vind het wel ietwat genant dit te moeten bekennen maar ik heb dus bijna twee jaren nooit de moeite genomen de bodem van die bank eens te stofzuigen... we hebben nog gezocht of er soms ook geld lag... helaas niet... ik heb de eigenaar gemaild en die komt binnenkort zijn eigendom ophalen.
Oudejaar wordt een gewone avond met als enige ontspanning wat melige programma's op TV en als we geluk hebben een tigste herhaling van een herhaling... wij zaten zelfs 2 x zonder TV blad... een blad waar we een abonnement op hebben en dat al jaren elke week stipt wordt geleverd behalve nu 2 x... wreed ambetant... voor mij niet zo erg want ik kan op de TV het programma opzoeken en opnemen wat me interesseert... dat is echter te hoog gegrepen voor 't manneke... te technisch... mijn taak was weer te bellen om klacht in te dienen... niet echt een van mijn favoriete bezigheden maar iemand moet het doen toch.
Alles bijeen genomen was het weer een spannende week... ach en dan vergeet ik nog onze uitstap met de wagen... in de gietende regen... om benzine te tanken... iets dat ik nu ook moet doen want man stond de vorige keer zo te stuntelen dat de pomp haar geduld verloor... er moest een nieuw batterijtje in meneer's horloge... werk voor madam... er moest duivenvoer gehaald worden... eventjes langs de kringloop om wat spullen kwijt te raken... het was niet 't manneke's beste dag en de rit was een bezoeking... meneer rijdt zonder lichten... ruitenwissers zijn niet nodig voor hem... hij heeft geen geduld met andere chauffeurs en wil iedereen voorbij steken... ik zit dan de hele tijd aan dat hendeltje te rukken om de ruiten vrij te houden en regelmatig de ventilator aan te zetten tegen de damp... intussen bijt ik op mijn tanden... pers mijn knieën bijeen en hoop op verlossing... thuis gekomen was ik een wrak.. rijp voor het schroot... nee op stap gaan is niet meer nodig voor mij.
Amaai en nog eens amaai... zit ik hier een heel verhaal te tikken en heel op het einde verdwijnt alles... nu in het kort... de week had weer een hobbelig parcours... de hobbels veroorzaakt door... ja wie anders... door 't manneke... we moesten naar de tandarts in de kliniek en we besloten te voet te gaan... halfweg merk ik dat hij zijn tanden niet in heeft... terug naar huis... in de kliniek allebei pompaf en hij compleet het noorden kwijt... enfin na de behandeling terug naar huis in slow motion... ik weet echter niet of ik het een volgende keer nog zal aan kunnen.
Mijn online bestelling is aangekomen door bpost... aan één kant open gescheurd... gelukkig was de inhoud nog volledig... daar loopt het precies ook niet op rozen... man merkte niet dat de bestelling er was dus een hoop gezeur kunnen vermijden.
Mijn nieuwe hulp van de bib ontmoet... een jongere en energieke dame die me een vracht boeken heeft gebracht zodat ik me van tijd tot tijd uit mijn dagelijkse problemen kan terug trekken om me te wentelen in andere... die dame stuurde me een e-book als proef om op mijn e-reader te zetten... na wat puzzelen en sukkelen lukte het... ze beloofde me haar boeken door te sturen zodat ik genoeg te lezen zal hebben tot het einde van mijn dagen.
Ook nog een bijkomend bedrag mogen betalen voor gas en elektro... nog maar eens amaai mijn voeten... het leven wordt met de dag duurder... de kosten voor de wekelijkse aankoop in de supermarkt stijgen ook verontrustend terwijl we steeds minder en minder eten en verteren... en niet alleen het leven is duur... ik las net dat ook dood gaan en begraven worden een dure onderneming wordt... daar zullen we dan maar even mee wachten.
Zondag... restauratiedag... opknapdag van dit vermoeide en door de jaren beschadigde lijf... als alle ongewenste haartjes verwijderd zijn krijgt dat lijf eerst een uitgebreide zeepbeurt... dan een lange warme douche... dan wordt het ingesmeerd waar er maar te smeren valt... het wordt gehuld in zondagstenue... de badkamer moet worden opgeruimd... en dan zou het logische vervolg zijn een tevreden zucht... dat zou op voorwaarde dat ik de spiegel als de pest vermijd want al die inspanningen ten spijt het resultaat is nooit naar mijn goesting... tja ik ben altijd heel kritisch op mezelf geweest en dat wordt er niet beter op met de jaren.
Wat kan ik vertellen over de voorbije week... dat het donker en koud en nat was weten jullie ook wel... dat 't manneke van tijd tot tijd over de streep springt is ook geen nieuws meer... dus niets nieuws onder de zon... ik heb veel gelezen in mijn ereader... nog wat boeken bijgeladen... met tussenpozen triest naar de natte hemel gekeken... elke dag met een zucht een avondmaal bereid... de tijd dat ik echt honger had en gretig aan tafel verscheen is al lang voorbij... voor mij is eten een plicht geworden... alleen zoetigheden kunnen me nog bekoren... nu ik het eens nalees schrik ik er zelf van... wat een somber relaas... tijd om te stoppen met zeuren.
Juich Belgen juich, het is December, de feestmaand, de tijd van lichtjes en melige kerstliedjes en geschenken, vergeet de drankjes niet om te klinken nu en straks op het nieuwe jaar dat ons vreugde en genot gaat brengen, zo dacht ik en velen met mij vroeger tot ik en ook die anderen tot het besef kwamen dat het nieuwe jaar niet veel anders zou zijn dan het vorige met zijn problemen en soms een gelukkige uitschieter... ach dat klinkt weer heel pessimistisch waar ik nederig excuus voor vraag, je moet maar denken "het mens is oud en verwacht niet veel meer van het leven" en dan heb je nog gelijk ook... de tijd dat ik mee stond te feesten met een onnozel hoedje op is voorbij, ik denk er wel met genoegen aan terug... those were the days... de tijd dat men op oudejaar desnoods vreemde mensen mocht kussen zonder schrik te hebben een of ander virus op te lopen... de tijd dat we met een groep vrienden de stad afschuimden op kroegentocht en op ons vaste stekje een broode américain gingen smikkelen MET ajuin, kwestie van de alcohol te verdoven, een stad waar je onbekommerd en veilig de hele nacht kon ronddwalen met als enig heikel obstakel soms een man die zwaar bezopen was, een man die als enig doel had zijn huis terug te vinden voor hij door de benen ging... of de periode dat we om de beurt oudejaar vierden bij vrienden, dit omdat we met kleine kinderen zaten, dan stelden we samen een menu op en elk van de vriendinnen nam een deel voor haar rekening; we aten en dronken en dansten en zongen het nieuwe jaar in... ook die periode ging voorbij... eerste nieuwjaarsdag werd steevast bij de ouders gevierd met, ook steevast, als aperitief rode Martini, een drankje dat ik nog altijd met weemoed drink, soms... la mamma kon heerlijk koken, soms kwamen de kinderen met oudejaar bij heb logeren als wij met de vrienden op stap gingen en dan verkleedden ze zich als de 3 Koningen met bompa, ik heb er nog foto's van met bompa in het midden en 2 stralende snoetjes ernaast, ik krijg er warempel traanogen van.
Wat mij betreft, ik kan niet spreken voor anderen, die feestelijke kerstsfeer komt gewoon niet meer terug, die sfeer van verwachting, is dat nu oud zijn of is het gewoon het besef dat er toch niets zal veranderen, ik weet het niet maar spijtig is het wel, het was ook een zenuwslopende tijd; er moesten geschenken gehaald worden voor de hele meute, de kerstboom gekocht en versierd met de jaarlijkse heisa van rebelse kerstboomlampjes, een menu opgesteld en ook uitgevoerd; dat alles tussen de dagelijkse soep en patatjes in, de geschenken moesten verstopt worden voor de kinderen en als het tijd werd ze neer te leggen begon de zoektocht want steevast wist ik niet meer waar ik ze gelaten had als het feest begon was ik afgepeigerd... aan dat alles denk ik nu terug met een vredevol en gerust gemoed... die kelk gaat aan mij voorbij.
Aan allen die nog Kerst gaan vieren met de familie wens ik een vreugdevol, prettug en hartverwarmend feest toe.
