Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Juich Belgen juich, het is December, de feestmaand, de tijd van lichtjes en melige kerstliedjes en geschenken, vergeet de drankjes niet om te klinken nu en straks op het nieuwe jaar dat ons vreugde en genot gaat brengen, zo dacht ik en velen met mij vroeger tot ik en ook die anderen tot het besef kwamen dat het nieuwe jaar niet veel anders zou zijn dan het vorige met zijn problemen en soms een gelukkige uitschieter... ach dat klinkt weer heel pessimistisch waar ik nederig excuus voor vraag, je moet maar denken "het mens is oud en verwacht niet veel meer van het leven" en dan heb je nog gelijk ook... de tijd dat ik mee stond te feesten met een onnozel hoedje op is voorbij, ik denk er wel met genoegen aan terug... those were the days... de tijd dat men op oudejaar desnoods vreemde mensen mocht kussen zonder schrik te hebben een of ander virus op te lopen... de tijd dat we met een groep vrienden de stad afschuimden op kroegentocht en op ons vaste stekje een broode américain gingen smikkelen MET ajuin, kwestie van de alcohol te verdoven, een stad waar je onbekommerd en veilig de hele nacht kon ronddwalen met als enig heikel obstakel soms een man die zwaar bezopen was, een man die als enig doel had zijn huis terug te vinden voor hij door de benen ging... of de periode dat we om de beurt oudejaar vierden bij vrienden, dit omdat we met kleine kinderen zaten, dan stelden we samen een menu op en elk van de vriendinnen nam een deel voor haar rekening; we aten en dronken en dansten en zongen het nieuwe jaar in... ook die periode ging voorbij... eerste nieuwjaarsdag werd steevast bij de ouders gevierd met, ook steevast, als aperitief rode Martini, een drankje dat ik nog altijd met weemoed drink, soms... la mamma kon heerlijk koken, soms kwamen de kinderen met oudejaar bij heb logeren als wij met de vrienden op stap gingen en dan verkleedden ze zich als de 3 Koningen met bompa, ik heb er nog foto's van met bompa in het midden en 2 stralende snoetjes ernaast, ik krijg er warempel traanogen van.
Wat mij betreft, ik kan niet spreken voor anderen, die feestelijke kerstsfeer komt gewoon niet meer terug, die sfeer van verwachting, is dat nu oud zijn of is het gewoon het besef dat er toch niets zal veranderen, ik weet het niet maar spijtig is het wel, het was ook een zenuwslopende tijd; er moesten geschenken gehaald worden voor de hele meute, de kerstboom gekocht en versierd met de jaarlijkse heisa van rebelse kerstboomlampjes, een menu opgesteld en ook uitgevoerd; dat alles tussen de dagelijkse soep en patatjes in, de geschenken moesten verstopt worden voor de kinderen en als het tijd werd ze neer te leggen begon de zoektocht want steevast wist ik niet meer waar ik ze gelaten had als het feest begon was ik afgepeigerd... aan dat alles denk ik nu terug met een vredevol en gerust gemoed... die kelk gaat aan mij voorbij.
Aan allen die nog Kerst gaan vieren met de familie wens ik een vreugdevol, prettug en hartverwarmend feest toe.
November heb ik altijd al een vreselijke maand gevonden... nee ik zou liegen... als kind was dat niet zo omdat ik in die maand verjaar en dan is verjaren een feest... al lang geen feest meer nu ik oud(er) ben... en door Covid is het helemaal een bezoeking geworden... niet dat ik het vroeger uitgebreid ging vieren dat jaar erbij maar we deden wel iets en ook dat iets is voorbij... een pleister op de wonde zijn de gelukwensen op FB... zo krijg je het gevoel dat je nog niet helemaal dood bent... een van die lieve schatten stuurde me een foto van mezelf opgenomen toen we nog vrij en vrolijk konden genieten van een etentje met de blogvrienden... 't manneke bekeek die foto en zei vriendelijk dat je het wel kan zien dat het al enkele jaren geleden is en LAP dat was mijn verjaardagscadeau... ik zie het zelf ook wel hoor... eens de 80 voorbij gaat het in versnelling... een andere stuurde me warempel een blind date op... niet minder dan Richard Gere in smoking met een rode roos... je zou voor minder uit je dak gaan... ik kreeg helaas geen toestemming van mijn huisband om op die uitnodiging in te gaan en ik zag dat Richard een traan wegpinkte... ik ook en meer dan eentje... c'est la vie!
Voor de rest is er niets te melden... dat dochter en schoonzoon me gisteren vereerden met een bezoekje en bloemen... dat ik de laatste pleister van het been van 't manneke heb verwijderd... nogal hardhandig geef ik toe... treurde nog om die gemiste date... dat ik mijn verjaarsgeschenk dan maar zelf heb besteld online en dat man nu eens durft protesteren zie... ik lust hem rauw... dat ik van de ziekenkas per mail werd gefeliciteerd en als geschenk stuurden ze een recept voor een gezond dessert op... nou moe een dessert dat je dan nog zelf moet maken ook... wat een idee... dat het een sombere week was en ik veel heb zitten lezen... ik ben me door de berg boeken van mijn ex buurvrouw aan 't graven... buurman is blij dat hij die boeken met goed fatsoen kwijt geraakt en ik zit nog altijd zonder behulpzame bib mevrouw... denk dat ik nog eens ga bellen en wat zeuren... dat is het zowat... niets bijzonders dus.
Problemen zijn er om opgelost te worden las ik eens en zo is het maar... spijtig genoeg kan men niet alles zo maar oplossen maar ditmaal heb ik toch enkele goeie die ik met trots ende fierheid even ga tonen... de gsm van 't manneke die, dacht ik, dood was... nee hoor, zoon pakte dat ding even op en drukte ergens op en... ja het kwam tot leven... blijkbaar had mijn poetshulp in haar ijver weer de stekker eruit getrokken en was het ding voor dood gaan liggen... die poetshulp, heb ik al gezegd, is een overijverige en lieve dame maar ze laat telkens haar sporen achter... de afstandsbediening van de TV... raad gevraagd aan zoon en die ontdekte dat dit apparaatje geen connectie gaf met de TV zelf dus nu werken we met 2 van die dingen... de ene om de TV aan en af te zetten... de 2de om de kanalen te zoeken... en wonder boven wonder heb ik het man aan zijn verstand kunnen brengen en zo keutelen we verder... nu zou je denken dat alles peis en vree hier ten huize is maar dat is overmoedig gedacht... we kregen namelijk bericht van Fluvius dat ze de meterstand kwamen opnemen tussen 7u45 en 10u... een onzalig uur toch om op te staan... ik had het rampzalig idee om man te vertellen dat we het beste de garagepoort zouden openen en die schoot dadelijk in een vreselijke koleire want in zijn verknipte brein moest die poort de hele ochtend open staan voor allerlei mogelijk gespuis... hoe ik het ook probeerde uit te leggen dat die poort maar eerst open zou gaan als ze aan de deur stonden... niets hielp... hij was niet te kalmeren... enfin ik stond op om 7u om me aan te kleden en ging dan nog wat liggen naast man om hem gerust te stellen... toen ze belden ben ik als de weerlicht naar beneden gehold (hmhm)... heb de poort open gedraaid en afstand gehouden van de meteropneemster... 2 minuten en het was gepiept... poort terug dicht en boven zat man de buren in het oog te houden en zag dat er nog waren die hun garage openden... aan tafel zat hij er heel beduusd bij... ik denk dat het toen tot hem doordrong dat hij zich had aangesteld... wat er in dat hoofd omgaat zal ik denkelijk en hopelijk nooit weten maar het is soms bangelijk... dat was probleem nr.3 dus... opgelost.
Verder gebeurde er niets opmerkelijks de voorbije dagen... alleen weer gehoord dat er een van onze voormalige vrienden is gestorven... een vriendin van de club waar we regelmatig te gast waren maar die we door Covid kwijt geraakt waren... op mijn mailtjes kreeg ik geen antwoord maar via via hoorde ik dat ze allebei aan het sukkelen waren met hun gezondheid... dat was weer even slikken... de kennissenkring is wreed aan het slinken... door de ziekte van man hebben we ons al enkele jaren voor Covid moeten terugtrekken uit het sociale en drukke leven dat we hadden zodat we nu al zowat gewend zijn aan het alleen zijn... de club heeft morgen haar jaarlijks diner en er zijn heel wat leden die zich hebben teruggetrokken uit angst voor besmetting... voor clubs en allerlei organisaties is Covid de moord gebleken en we zijn er nog niet vanaf... wij hebben allebei 3 vacs gekregen maar we blijven voorzichtig... alleen de knuffel aan mijn zoon geef ik niet op... soms moet je ietwat roekeloos durven zijn!
Er was eens een zanger, de naam ontsnapt me, die zong over een "Sombre Dimanche"... hier ten velde was de hele week sombre , ik meer plat op mijn rug liggende dan fier rechtop, dit om de pijn ietwat te verzachten... man al pikkelend door het huis "pikkelend", dit om mijn medelijden op te wekken... oei mijn slechte aard kwam weer even piepen, vergeet wat ik zegde, zijn been is echt lelijk toegetakeld en ik verzorg het elke morgen met aandoenlijke plicht... woensdag kwam onze huisarts, ik toonde hem trots dat been en hij belde stante pede de verpleging en zegde haar dat het om een "verwaarloosde" wond ging die moest professioneel behandeld worden, dat brak mijn hart zowat in tweeen en uit wraak liet ik hem ditmaal hard werken voor zijn honorarium, allebei een griepspuit, wond laten verzorgen waarvoor ik hem mee sleurde naar de badkamer boven om het nodige materiaal te zoeken, ik moet bekennen dat hij dat heel goed deed... dan de nodige voorschriften schrijven en als toetje nog wat staan zeuren over mijn rug voor ik hem liet gaan... voilà taak volbracht.
De volgende dag kwam de prof en zalfde mijn gekwetste ziel met de woorden ; "dat ziet er heel goed uit"... ze komt nu elke dag dat been verzorgen en zitten we dus weeral ietwat gevangen... toen zoon het hoorde sprong hij zowat uit zijn vel en zei dat we een traplift moeten laten installeren... ik wil wel maar man natuurlijk weer niet... trappen op en af lukt ons nog aardig maar vermits we in een bel etage wonen moeten we met alles de trap op... de was, de aankopen... die microgolfoven hebben we uiteindelijk beneden gekregen maar ditmaal treetje voor treetje... het duurde wel langer maar zonder bijkomende wonden.
Ik belde naar scarlet om te vragen hoe ik aan een nieuwe afstandsbediening kon geraken voor onze TV, na ettelijke pogingen kwam ik bij de technische dienst terecht die me wat testen liet doen en dan constateerde dat ik een nieuwe toegestuurd zou krijgen... dit gebeurde en wat kreeg ik... een identiek dezelfde als onze oude waarvan alle toetsten perfect werkten behalve de aan- en uit- toets... en LAP daar stonden we... met de oude de TV aan en afzetten en met de nieuwe de rest regelen... dit werkt prima voor mij maar niet voor man dus zal ik maandag maar weer de technische dienst gaan lastig vallen en zo blijven we bezig.
Om de sombere week nog wat plus sombre te maken zag ik dat de gsm van 't manneke, gekocht om mee te nemen als hij de deur alleen uitgaat en waar al zijn gegevens instaan, er zo dood als een pier bijstaat... ik ben al 2 dagen aan het peuteren om dat ding open te krijgen omdat ik dacht dat het ding misschien nieuwe batterijen nodig had maar noppes... zou het aan zoon voorleggen in de hoop dat die het kan fixen maar zoon belde net dat hij vandaag niet komt... te nat buiten en hij te moe na een extra zware week... dat ding ligt me van op de kast zwart en verwijtend aan te kijken zo van : "hehehe jij krijgt me toch niet open" ... ga ik dat nog lang kunnen verdragen???
Om mijn overbelaste gemoed te verlichten wend ik me weer eens naar deze klaagmuur... zoals ik al schreef was de week turbulent en dat was nog maar het begin van de miserie... de nieuwe frigo werd geleverd... identiek hetzelfde model als de oude maar... 1 cm hoger... resultaat : geen ruimte genoeg voor de microgolfoven... de oude, waarvan mijn lieve handige zoon de deur had gefikst, werd in de kelder geplaatst als reserve... en ik werd achtergelaten met een verhoogde bloeddruk en een spinnijdige echtgenoot... ik mailde naar de winkel en kwam bij een call center terecht waar de onvriendelijke buitenlandse slecht nederlands brabbelennde vrouw me mededeelde dat de winkel alleen TER PLAATSE te bereiken was... en me doorverbinden wilde ze niet... ik stuurde een heel kwade mail naar de firma en de verkoper die me de frigo had aangesmeerd belde me op... als compensatie kon ik bij de aankoop van een microoven korting krijgen... aangezien ik die oven alleen gebruik om wat spullen op te warmen vroeg ik de prijs van een heel simpel ding en voor 30 euro kon ik zoiets bemachtigen... allee dan... verkocht... de volgende dag die oven gaan halen en met een bang hart uitgepakt... het boekje met gebruiksaanwijzingen erbij genomen en dan... wat ik ook probeerde en welke "touch" ik ook aanraakte.. dat ding bleef doofstom... ik belde mijn zoon die me begon te overstelpen met aanwijzigen wat ik moest doen en niet mocht doen en mijn stoppen sloegen weer eens door... ik had al heel wat te verwerken gekregen van man die al vergeten was dat ik die frigo noodgedwongen had gekocht en me zat te verwijten dat ik maar kocht en kocht... het werd me te veel en ik gooide de telefoon neer... even later stond zoon voor de deur... hij is erg technisch ingesteld maar heeft toch ook enige tijd moeten zoeken om dat ding aan de praat te krijgen... niet volgens het boekje maar op het gevoel... alles werkt nu... probleem opgelost.
Niet alle problemen echter... met man naar de dokter gemoeten voor echo en we wachten op de uitslag... intussen is die nog erger gestoord dan gewoonlijk... ik weet nog niet wat ik verkeerd deed maar zonet viel hij me bijna aan... ik blijf nu uit zijn buurt en het zal stil worden vandaag.
Voor degenen die mijn gevoel voor humor appreciëren mijn excuses want momenteel is die ver te zoeken... ik vind de juiste knop of "touch" niet... misschien morgen... ik weet het niet want ik ben te moe om te zoeken.
Hoe vaak ik ook een diepe zucht slaak met de wens eens enkele vredige rustige dagen te mogen beleven... het wil maar niet lukken... de voorbije dagen waren dus turbulent en echt niet om over naar huis te schrijven... 't manneke was al de hele week nog dwarser dan anders. en dat wil wat zeggen... tot de maat vol was en mijn granaat ontplofte... mijn bloeddruk was tot aan het plafond gestegen en er moest dringend wat spanning af voor ik in stukken uiteen zou vliegen... als resultaat... geen sorry hoor nee dat zou teveel gevraagd zijn maar toen ik na een stevige huilbui weer beneden kwam had hij de minieme vaat gedaan... de rest van de dag verliep in doodse stilte... ik ben echter geen koppig mens en de volgende dag kon ik al enkele noodzakelijke woorden uitbrengen... dat was eergisteren... gisteren was alles zowat normaal tot ik wilde gaan slapen en mijn fles icetea in de frigo wilde terug zetten en plots met die frigo deur in mijn handen stond... d.w.z. met de onderkant op mijn voet... eventjes paniek want ik dacht direct aan de overvolle vrieskant... met vereende krachten hebben we die deur terug op haar plaats gesleurd en vastgeklemd zodat ze niet open kon vallen... ik was te moe om meteen de diepvries te verhuizen naar de grote vrieskast in de kelder en ben gaan slapen met een half pilleke om mijn zenuwen te sussen... in bed dacht ik aan die twee griepspuiten die lagen te wachten om geconsumeerd te worden... die kun je niet in de diepvries stoppen en ik kwam op het lumineuze idee mijn buurman in te schakelen... tevreden viel ik in slaap... de volgende ochtend, vandaag dus... was mijn eerste werk die ingevrozen dinges te transporteren naar beneden... dan zijn we naar de winkel gereden om een nieuwe frigo te bestellen en die gaan ze dinsdag leveren... het wordt dus improviseren wat eten betreft... hoe men het deed vroeger kan ik me niet meer voorstellen... mijn moeder kookte altijd een reuze pot soep MET vlees en knook erin... iets dat toch vlug bederft... en daar aten we enkele dagen van... en nu worden de resten dadelijk in de frigo gestopt en met wat geluk kan ik ze de volgende dag nog eten... twee dagen later lukt niet altijd... na de middag heb ik buurman gebeld en onze spuiten liggen nu in zijn koelkast tot ik onze nieuwe aanwinst kan gebruiken... ik heb tevens van de gelegenheid gebruik gemaakt om zijn boekenkast te verlichten... we hebben gezellig zitten kletsen op zijn zonnige terras... ikke content en hij ook... denk ik toch of hoop ik toch... thuis gekomen eens in mijn haar gekrabt en diep nagedacht wat ik eerst zou redden uit die openstaande en niet meer werkende frigo... het werden de eieren met een tomatenslaatje en patatjes... voilà die kunnen al niet meer slecht worden... nu morgen nog.
Nee die voze bui is nog niet foetsie maar ik doe er alles aan om dat ding de deur uit te krijgen... het is echter een moedwillig geval... om het te paaien ben ik deze namiddag er een uurtje mee in bed gaan liggen... het regende... 't manneke zou me niet missen want die zat naar sport te kijken tussen de dutjes door dus het was het "moment suprême" om er tussenuit te knijpen... ik ben als een blok in slaap gevallen en "ietwat" versuft wakker geworden net op tijd om aan het avondeten te beginnen... man at voor de TV want wat het ook is daar het was zo boeiend dat hij de hele pot leeg at zonder te zeuren dat het te veel was... ik waste de vaat en zit nu hier mijn geduldige PC buddy te vervelen... dat manneke heeft al wat moeten horen... het dutske krijgt het soms ervan op zijn heupen en begint dan te broddelen... ikke dan in paniek en vergiffenis smeken op mijn blote pijnlijke knieën tot hij medelijden krijgt en terug normaal gaat doen... momenteel zijn we nog dikke vriendjes... gisteren kreeg ik twee telefoontjes... eentje van een vriendin en dat was leuk... het andere van mijn bib dame die me zegde ermee te willen stoppen... ze heeft sinds man ziek werd... dat is nu al drie jaren... regelmatig mijn boeken naar en van de bib gebracht... dan hielden wij een koffieleut voor ze weer vertrok... ze is ook al de 70 voorbij en begint te sukkelen met rug en nog wat onderdelen... morgen komt ze de laatste keer mijn boeken ophalen en terug naar de bib brengen en dan zal ik moeten afwachten of ze nog een andere bereidwillige ziel vinden om haar te vervangen anders zit ik met de gebakken peren d.w.z. zonder verse boeken... mijn buurman heeft een hele kast vol maar dat zijn allemaal van die oudjes en... zoals ik al zei... de stijl ervan is wat antiek... ze stelde wel voor contact te houden maar ik weet hoe dat gaat... een of twee telefoontjes en dan verwatert het... ik ben vanaf mijn 8 jaar zonder onderbreken bij dezelfde bib en het idee zonder boeken te zitten vind ik even erg als naakt voor het raam te gaan staan... bij het idee alleen al krijg ik overal kiekenvlees.
Zomaar een vraag... is er nog iemand die ook soms van die buien heeft dat je niet meer weet wat met jezelf aan te vangen... misschien een rare vraag maar sommige van mijn kennissen vinden mij dan ook een rare kwie... het zij zo... mij niet gelaten... liever een rare kwie dan een kuddedier... om het kort te maken... ik heb al de hele week zo'n bui en dat is niet leuk... gewoonlijk weet ik wel wat ik wil en plande voor die dag of week of wat het ook is dat ik wilde plannen... maar nu loop ik rond als een kieken zonder kop. ik heb dat ooit eens gezien als kind toen ik door het venster in de tuin van onze benedenburen keek... dat was in de oorlog en toen hadden veel mensen kippen of konijnen om het magere rantsoen wat aan te vullen... enfin dat kieken liep daar dwaas rond en ik heb er een klein traumaatje aan over gehouden... ik zal nooit meer een kip eten met kop en al... oei ik dwaalde even af... dat heb je als je zonder kop rond rent... ik loop dus in mijn kot te dwalen en te zoeken wat ik kan doen om mijn dag te vullen zonder buiten te moeten... lezen kan me even niet boeien... mijn huidige kruiswoordpuzzel is me even te machtig geworden wat betekent dat ik strop zit... ik kocht dat ding met het hoogmoedige idee dat ik een doorloper nr.6 wel zou aankunnen... en je weet wat er na hoogmoed komt... rara... ik begon aan de strijk en ontdekte dat mijn stoomstrijkijzer niet mee wilde werken... heb het ding laten afkoelen en nu bijgevuld... hij staat op te warmen en dan bang afwachten of hij het nu gaat doen of niet... belde naar de tandarts voor 't manneke die steeds zijn tanden verliest... de man is al veel van zijn pluimen kwijt geraakt door vele jaren dienst en dan nog die tanden eruit... het oog wil ook nog wat nietwaar... volgende week staat er ons dus een wandeling naar de kliniek te wachten... hoop maar dat het dan niet regent zoals vandaag... mijn bib dame die ik verleden week belde om te vertellen dat ik door mijn voorrraad leesvoer geraakte en die me beloofde te bellen wanneer ze kon komen heb ik tot hiertoe nog niet gehoord... ik heb nog enkele boeken liggen maar dat zijn oude exemplaren en... het klinkt misschien blasé... maar de stijl van die oudjes lijkt me nu zo oubollig en langdradig dat ik er mijn geduld bij verlies... ik zit nu te wachten op de opwarming van... niet de aarde maar mijn stoomdinges... ik denk dat het tijd is om eens te gaan strijken... nadien het eten verzorgen en dan kan ik met goed fatsoen gaan slapen... misschien is die voze bui morgen weg.
En we zitten al weer in een nieuwe week... een heel wat frissere week ook met af en toe wat regen... kwestie om ons aan het idee te laten wennen dat er ons nog meer te wachten staat... maandag is mijn lieve poetshulp ons kot komen uitmesten... allee veel mest lag er niet aangezien we twee propere oudjes zijn... maar dat meisje is gewoon zo gek op poetsen dat ze elke keer haar merkteken achterlaat.. ditmaal had ze kans gezien een heel stuk uit een van onze bedkarpetjes te stofzuigen... handgeknoopte en zelfgemaakte karpetten die we samen voor ons trouwen maakten... dat was toen blijkbaar mode... nu waren ze al niet meer zo fris want onze Poekie had er indertijd ook al haar nagels op gescherpt... ik zit nu met een groot probleem... ga ik er nieuwe kopen of niet... elke keer als een besteller voor de deur staat met een pakket roept 't manneke moord en brand want hij vindt dat "kosten op het sterfhuis"... ik ben echter vast besloten zolang ik leef en in mijn eigen kot kan wonen het gezellig te houden... geen sinecure met een man die telkens ruzie maakt.
Vandaag even de bestelling voer gaan ophalen bij de supermarkt... die maken dan wel reclame dat ze de goedkoopste zijn maar ik heb toch zo mijn twijfels... niettegenstaande ik veel van hun huismerk koop en we kleine "muizenetertjes" zijn ben ik toch altijd zowat 100 euro per week kwijt... hoe sommige mensen met een klein inkomen en kinderen dat doen is me een raadsel... en ik koop alleen basis voedsel... geen luxe producten of alcohol.
Net even 't manneke uit zijn lijden gaan verlossen... nee ik heb hem niet de nek omgedraaid alhoewel ik er soms veel goesting in heb... maar hij had weer zitten klooien met de afstandsbediening van de TV en die was helemaal de kluts kwijt... de TV maar ook mijn teergeliefde... techniek is nooit zijn ding geweest ook niet in betere tijden... gelukkig voor hem heb ik op dat gebied ietwat van mijn vader geerfd en kan ik veel zaken oplossen maar ook niet alles... daar heb ik dan de zoon voor nodig.
Mijn kruimeldief heeft de geest gegeven na zowat 30 jaren trouwe dienst... welk hedendaags toestel doet het hem na... zoon bestelde een nieuwe en die hebben ze gisteren komen leveren... je had man moeten horen toen ze weer met een pak aan de deur stonden... enfin toen ik het uitpakte kreeg ik een schok van ontzetting... dat ding is veel en veel groter en zwaarder... heeft een hele reeks hukpstukken... blaast... pardon... zuigt droog en nat... kortom is van alla markten thuis... het probleem is dat ik in mijn te kleine keuken ruimte moet vinden om dat monster plaats te bieden... toen wij bouwden had men nog niet al die keukenhulpen zoals nu en ik wilde een kleine overzichtelijke keuken... dat was een misrekening want nu heb ik geen plaats voor al die handige hulpjes en moet ik telkens alles uit en terug in kasten sleuren... ik heb het monster opgeladen en toen ik het wilde uittesten had ik beide handen nodig om het op te tillen... ik zal maar heel zuinig zijn met kruimels strooien of ik krijg nog van die gespierde "forceballen".
Slechte nacht gehad met al enkele nachten akelige dromen... ik probeer ook meer te drinken met als resultaat dat ik 3 x mijn bed uit moest... verdorie ik kan ook nooit eens iets goed doen... tracht je je nieren te verwennen en dan krijg je dit als dank.
Niettegenstaande mijn niet-zo-erg-goesting-hebbende bui ga ik toch maar straks de tuin in om onze meidoorn te trimmen... tja de zon schijnt en aangezien je nooit weet wanneer je dat ding nog eens gaat weerzien moet het nu gebeuren... alle dooie takken eraf en dan vingers gekruist hopen dat de boom zich herpakt en ons weer volgende zomer gaat verblijden met geurige roze bloempjes.
Niettegenstaande mijn zure echtgenoot me zo ongeveer eens per week vertelt dat hij de volgende dag niet meer gaat halen laat ik mij niet tegen houden om nog plannen te maken... op korte termijn weliswaar... als je dat niet meer doet kan je best dadelijk je urn al inkruipen... ach here weer die galgenhumor van mij... niet iedereen is gediend van dat soort humor en vindt het getuigen van pessimisme... niet dus maar wel realisme.
Niettegenstaande mijn schrik voor nog eens een spuit anti Covid... vorige keer viel echt niet mee... ben ik die derde prik donderdag gaan halen en heb 't manneke wreed tegen zijn goesting toch mee gekregen... de spuit zelf was een fluitje van 1 cent... de tocht erheen viel ook mee maar terug was weer een heel avontuur... mijn echtgenoot's dwarse natuur kennende zou ik beter moeten weten en hem moeten laten aanmodderen maar ja ik ben wat ik ben... een eerder ongeduldig mens dat wil helpen maar er alleen maar gefrustreerd van geraakt... zodra die spuit erin zat en we de verplichte 10 minuten hadden gewacht trokken we naar de parking... tot dan geen vuiltje aan de lucht... tussen haakjes we hadden toen een blauwe lucht en ik was wreed dankbaar dat het niet goot zoals de dag ervoor... dan begon de ellende... ik zei: "we moeten naar links helemaal tot het einde" en op slag sloeg manlief af en reden we tegen de richting in... werden terug gefloten en ik... nog altijd niet geleerd... zei: "helemaal tot het einde" en weer sloeg hij verkeerd af en zaten we klem... man aan het vloeken en ik aan het stomen... die oen van mij heeft werkelijk een ingebouwd systeem dat hem verbiedt naar mijn raad te luisteren met alle gevolgen vandien... als ik later de euvele moed heb om te zeggen : "ziedewel?" is het hek van de dam.
Niettegenstaande al dit gedoe zijn we veilig thuis gekomen maar echt... met die man van mij op tocht gaan is geen sinecure... dat kost me elke keer een liter zweet... vroeger waren er ook tranen maar die zijn blijkbaar op... deze laatste week kan hij blijkbaar de TV niet meer schakelen... kijkt het uur verkeerd en zit dan te sakkeren... kan het juiste kanaal niet vinden en roept me dan... elke keer de reclame zijn programma onderbreekt weer dat gesakker... het enige waar hij nog ietwat stil bij is zijn de sportuitzendingen... eens die beginnen hoor ik hem niet meer... voor mij een zegen dus en dan triptrap ik geniepig de kamer uit om mijn ding te doen.
Niettegenstaande al deze ellende ben ik al blij dat die derde spuit me niet zoveel last bezorgt als de vorige... ik begin al voorzichtig te denken aan een tochtje naar de koekestad... weliswaar met masker... ach denken mag nog wel.
Ik lachte ooit eens met mijn moeder die op haar gebit was gaan zitten zodat het brak... het menske kon alleen maar zuur mee lachen... je kan je kop verliezen maar om je tanden te verliezen moet je toch wat meer moeite doen... dat dacht ik toch... niet mijn echtgenoot hoor want die is kampioen in verliezen... als ik alle uren moest optellen die ik heb doorgebracht met zoeken naar spullen die hij kwijt was zou ik enkele jaren kunnen vullen denk ik... aan de kop stonden zijn sleutels... dan zijn portemonnee... in de tijd dat een herentas in de mode was... dat ding heeft in half Vlaanderen gelegen... was ik blij toen die mode passé was... nu gisteren... ik was nog in de badkamer aan het proberen er enigszins toonbaar uit te zien na een onrustige nacht... toen man binnen kwam strompelen met een verbijsterd gezicht... hij kon nergens zijn tanden vinden... hem vragen waar en wanneer hij ze laatst had gezien is verloren moeite want dat herinnert hij zich niet meer... wanneer hij zowat voor de tigste keer de ronde had gedaan van het huis en me wreed op mijn zenuwen had gewerkt door zijn klaagzang zuchtte ik eens diep en... begon al mompelend van : "daar gaan we weer" aan de zoektocht... het hele huis door van badkamer tot garage... dan begon ik zelfs kasten en laden te openen uit pure wanhoop... tevergeefs... nadat we zowat 3 x het hele huis hadden uitgekamd begon ik te denken dat hij ze met het vuilnis had mee gegeven... en dat na al die bezoekjes aan de tandarts en al het gezeur en al die moeite... om nog niet te praten over de kosten... ik gaf het op en ging al grommelend aan de pc zitten om mijn zenuwen te kalmeren... tot plots een jubelkreet van beneden door het huis galmde... EUREKA... GEVONDEN... en waar lagen die vermaledijde dingen... de enige plek waar ik niet gezocht had was tussen de zitting van zijn relax omdat er altijd een plaid ligt... ik begrijp nog altijd niet hoe dat gebit zich onder die plaid heeft kunnen wurmen... en de clou van het hele verhaal is dat hij beweerde dat dit mijn schuld is want ik had die plaid erover gelegd terwijl ik dat ding niet had aangeraakt... dat deed de deur dicht... deze keer deed ik wat meer dan grommelen en trok naar boven naar mijn pc om af te koelen... toen hij later naar boven kwam heb ik hem zowat buiten gesmeten... hij droop af en de rest van de dag was hij verdacht behulpzaam... hij waste zelfs de 2 koffiekopjes af... de rest bleef staan... er zijn tenslotte grenzen aan behulpzaamheid.
En dan zeggen dat mijn leven saai is... hoe kun je zoiets denken!
Wat doe je als je leven meer en meer zinloos lijkt... wat doe je als je de hele dag moet leven met een grommelende en kritiek spuiende echtgenoot... wat doe je als je lichaam langs alle kanten protesteert... wat doe je dan... je doet wat je moet al is het met tegenzin... als je taken er op zitten probeer je je te ontspannen met een boek of je komt je beklag hier op je blog doen... dit maar om te vertellen dat ik baal en alles zowat kotsbeu ben.
Hoe was de voorbije week... woensdag met die zeur van een echtgenoot naar de tandarts om zijn tanden te gaan halen... poeslief tegen de tandarts... een en al smile MET tanden... thuis smile weg en zeuren dat het pijn deed... niet willen dat ik bel voor een afspraak... donderdag kwam de kapster mijn pluimen bijwerken... vrijdag wekelijkse fourrage... en vandaag... proberen te overleven zonder er een hartaanval aan over te houden door man die een nieuw stokpaardje heeft gevonden om over te klagen... dit keer de recyclage... ik sorteer de afval in verschillende zakjes in de keuken... eens vol moeten die naar de grote zakken beneden gebracht worden en dat is de taak van man... doet hij al jaren maar plots heeft hij daar commentaar op en dat is natuurlijk gericht tegen mij alsof ik die regel heb uitgevonden... en als het dit niet is zoekt hij wel iets anders om mij te beschuldigen... je zou voor minder kwaadaardige gedachten krijgen... gisteren belde onze buurman-weduwnaar me op om iets te vragen en we hadden een lange babbel... die man praat over zijn vrouw alsof ze perfect was en hoe langer ze dood is hoe perfecter ze wordt... dan moet je wel moeite doen om niet in zelfmedelijden te verdrinken... die man van mij ziet alleen de slechte kanten... misschien zou hij ook mij bejubelen moest ik dood zijn maar dat zal ik dan jammer genoeg niet meer beleven.
Dat was dan mijn uitlaatklep voor vandaag... trieste boel nietwaar maar ik voel me ook niet goed... maag- en darm problemen... ik denk dat de stress me teveel aan het worden is... mensen die alleen komen te staan klagen over het gemis aan een partner en ik... heel erg dat ik het moet zeggen maar ik benijd hen soms.
Gisteren, zondag vroeg mijn dochter me of ze mochten langs komen... ze is hier heel voorzichtig mee omdat ze niet gevaxt zijn... en ik ik ben al die voorzichtigheid zo beu als kouwe pap terwijl mijn laatste levensjaren voorbij vliegen... ze kwamen en ik heb ze allebei een dikke kuffel gegeven en man man wat deed dat goed... die eerste knuffel na bijna 2 jaar afstandelijkheid... ik voelde me even terug een jonge moeder... we konden gelukkig nog in de tuin zitten om wat bij te praten... schoonzoon is gewoon blijven door werken de hele corona periode terwijl dochter de hele tijd van huis uit werkte maar nu 1 x per week naar kantoor moet... heel raar is het.. de meeste collega's blijven liever thuis dan weer uren in het verkeer te moeten zitten... dochter vind die ene dag wel wat afwisseling maar is toch ook liever thuis... wat ook veranderd is... veel mensen gaan niet meer zo gaarne de deur uit... winkelen is niet meer zo aangenaam... in een massa mensen lopen wil je vermijden maar dat kan niet altijd en dan is er die angst voor... wat als... covid heeft ons leven veranderd.
Woensdag moet ik met 't manneke naar de tandarts... ik vraag me af wat we moeten als die lieve dame stopt met werken... het is dit jaar al... wij werden al door haar behandeld toen de kinderen nog klein waren... zowat 40 jaar dus en altijd tot volle tevredenheid... dat wordt een zwaar gemis.
Donderdag worden mijn haren geknipt... ik weet niet hoe anderen dit doen maar ik stap elke dag uit mijn bed met haren die stijf rechtop naar alle kanten pieken en dan kan ik... ofwel ze weer eens wassen... ofwel mijn kop onder de kraan houden... op geen enkele andere manier krijg ik die stekels in het gareel... dus kort houden is de boodschap.
Avontuurlijker dan dit gaat mijn week niet worden... als het weer wat wil mee werken nog wat in de tuin rondstiefelen om stoute plantjes tot de orde te roepen... en een treurlied zingen voor mijn meidoorn... wij plantten hem in 1961 en elk jaar verblijdde hij ons met zijn prachtig roze en lekker geurende bloemetjes... dit jaar bloeide hij nog maar plots begonnen zijn bladeren te vallen en hij ziet er dood uit... zou zijn tijd gekomen zijn... ik las ooit dat ook planten en bomen een bepaalde levensduur hebben zoals mensen en dieren... triest en nog eens triest!
En we zijn weer vertrokken... elke dag zijn er wel nieuwe problemen maar als ze niet allemaal tegelijk komen kan ik het wel aan... gisteren had ik een goeie dag... voor een keer had ik eens werklust en vermits mijn poetshulp moest komen had ik al mijn planten van de vensterbank gesleurd... en sleuren is het want die hele vensterbank van zowat 5 m breed staat bomvol... ik wilde de ramen langs de binnenkant gewassen hebben omdat dit weer enkele maanden geleden was en ik niet eeuwig kon zitten wachten op een ramenwasser... 't manneke was even een ommetje gaan maken en kwam zeggen dat er in de buurt een ramenwasser bezig was en hij had gevraagd om even langs te komen... ik dus in blijde en ook angstige verwachting... de man kwam... haalde een apparaatje tevoorschijn en begon de hele gevel op te meten... en op te meten... trok een bedenkelijk gezicht... nog eens meten... fronste naar de boom in de voortuin... ik stond erbij... keek ernaar... en verwachtte het ergste. en ja.. de prijs was maar liefst meer dan het dubbele van de vorige... hij bekeek mijn ontstelde gezicht en wilde er 5 euro af doen op vaste basis... ik vroeg om alle 6 weken in plaats van 4 weken... dat ging niet want het was 4 of 8 ... daar sprong ik gezwind op zodat ik nu bijna hetzelfde betaal maar wel voor minder werk... ik pas me aan de moderne manier van leven aan... de straat poetsen doe ik niet meer want dan steekt mijn deel van het voetpad schril af tegen dat van de buren... lakens en ondergoed strijken doe ik niet meer... pff dat is ouderwets en het bespaart me veel stroom... enfin ik heb een kersverse ramenwasser en propere ramen... ik was in euforische stemming en heb alle planten afgesponst... de vensterbank kreeg een oliebad... ik heb warempel mijn witleren salonzetels een bad gegeven... en nadien nog wat klussen waar ik voordien de moed niet voor had... toen was ik kapot... mijn gouden poetshulp dwong me te gaan zitten en rust te nemen... die vrouw is een juweel en doet veel meer dan ik haar vraag... ik vraag deezeke elke dag dat ze nog lang hier mag blijven werken.
Vandaag was mijn plan wat in de tuin te gaan snoeien maar ik vrees dat het niet zal doorgaan... ik ben duizelig en moet me overal aan vast klampen of ik zou vallen... ik was nooit gezegend met een sterk evenwichtsorgaan of hoe dat ding ook mag heten... als kind was ik al niet dol op schommelen... en nu ik oud ben is het zeker niet beter geworden... schommelen doe ik niet meer... het wordt meer wankelen... het gaat dus een rustdag worden... alhoewel... ik zit met de grote was en wat moet dat moet... al is het wankelend.
Dit wordt een log waarin ik al mijn frustraties ga luchten... een verwittigd mens is er twee waard dus als je er niet tegen kunt haak je gewoon af... wat doe je als je 100 of 200 maal hetzelfde moet herhalen en je merkt dat het gewoon niet doordringt... je raakt gefrustreerd... wat doe je als je wederhelft de manie heeft om al je spullen de deur uit te werken... je raakt gefrustreerd... wat doe je als diezelfde wederhelft in je keuken begint te rommelen terwijl hij nooit iets in die keuken doet en alles op een andere plaats gaat zetten... je raakt gefrustreerd... wat doe je als je elke week weer moet uitleggen welke zak buiten mag voor de vuilkar en hij het maar niet snapt... je raakt gefrustreerd... wat doe je als weer diezelfde elke dag weer zeurt over wat er met de meubelen moet gebeuren als we daar niet meer wonen en je weer moet uitleggen dat de kinderen er voor zullen moeten opdraaien... je geraakt gefrustreerd... wat doe je als je zo om de week midden in de nacht een man aan je bed zie staan die beweert dat het zijn laatste dag hier op aarde gaat zijn terwijl hij dan de volgende dag springlevend zijn gewone dwarse zelf is... je geraakt gefrustreerd... zo kan ik nog even doorgaan maar ik vrees dat ik nog gefrustreeerder ga worden dan ik al ben.
Voor degene die er nog zijn en het willen weten... mijn lieve vriendelijke ramenwasser heeft me lief en vriendelijk gemaild dat hij niet meer in mijn regio zal komen wegens niet haalbaar... ik ben dus op jacht naar een vervanger... heb al enkele antwoorden gekregen die willen komen kijken en prijs opgeven... ik hou mijn hart al vast want ik zal denkelijk flink wat meer gaan betalen... aangezien wij in de living een raam hebben de breedte van ons huis met een vast middengedeelte hebben wij een ramenwasser nodig voor de buitenkant... ik zit nu in angstige verwachting... gisteren was een nogal lastige dag en toen manlief voor de TV naar sport ging kijken trok ik naar boven... zette een film op met de bedoeling ontspannen naar bed te kunnen later... een film die zoonlief er ooit eens had opgezet... ik zegde eens dat ik kon smullen van een horrorfilm en ik kreeg waar voor mijn geld... het bloed droop van mijn PC scherm... toen het in mijn klavier begon te druppen heb ik forfait gegeven... ben naar bed getrokken waar ik heb liggen woelen als een gefrustreerde mol... had akelige dromen... werd wakker van het lawaai van een ladderwagen die bij onze buur het oude salon kwam uithalen om daarna het nieuwe erin te hijsen... en die mannen kennen geen "from 9 to 5" nee die stonden er al om 6u45... dus weer frustraties hier want ik kan wel tegen een stootje maar van mijn nachtrust moeten ze afblijven.
Intussen is het weeral tijd voor de middagboterham... sorry dat mogen we niet meer zeggen want dat gedeelte "ham" in dat woord zou onze islam broeders kunnen frustreren... nog maar iets dat MIJ frustreert en dat is heel dat WOKE gedoe!
En weer vlogen de dagen voorbij... het is mij een raadsel... mijn dagen zijn eerder eentonig... het gebruikelijke huishoudwerk... wat lezen... wat puzzelen... wat computeren.. en in een wip is er weer een dag verleden tijd... een raadsel.
Vandaag gingen we de wekelijkse voorraad voer ophalen... 't manneke en ik eten gelijk de spreekwoordelijke muisjes en toch heb ik bijna altijd zowat 100 euro te betalen... ik hen nog altijd de neiging die prijzen te vertalen in franken maar zou het moeten afleren want elke keer rijzen mijn haren ten berge als ik dan zie hoeveel alles is opgeslagen... en dan moet ik weer die haren gaan glad strijken om er ietwat toonbaar uit te zien... het is gode geklaagd wat men durft vragen voor bvb. 1 avocado... en die avocado van vorige week was dan nog zwart en papperig binnenin en niet meer eetbaar... ik kreeg er vandaag wel een hele zak gevuld met snoepjes... water en bananenmelk bij... bedoeld voor kinderen voor de eerste schooldag... aangezien ik geen kleinkinderen heb zal ik die snoepjes zelf moeten op peuzelen... op het eerste dat ik probeerde brak ik bijna mijn gebit... die snoepjes zijn wel bestemd voor een sterk kindergebit en niet voor ouwetjes zoals wij... maar we laten ons niet kennen... desnoods wordt het soppen.
Ik kreeg ook nog onverwacht bezoek... de man die soms een klusje voor ons opknapt was in de buurt en kwam even aan om goeiedag te zeggen... hij is gewend om na zijn klusjes bij ons een praatje te slaan met een drankje dus vroeg ik hem of hij soms dorst had en ja... hij had dorst... we hebben een uurtje zitten kletsen over alles en nog wat... even een aangename afwisseling zodat deze dag nog vlugger dan anders voorbij was.
Nu nog even 't manneke bij de TV gezelschap houden en dan is het weer tijd om naar beddenland te reizen... ik was al vroeg wakker omdat 't manneke rond liep te struinen... hij was nog maar eens overtuigd dat dit zijn laatste dag op aarde zou zijn... ik heb dat liedje al zo vaak gehoord dat ik me er niet druk meer over maak maar toch... je weet maar nooit... en dan tollen de gedachten rond in je hoofd en is de rust ver weg... hij heeft goed gegeten... goed met de wagen gereden... en ook goed zitten vitten op alles en nog wat... dus hij is nog springlevend.
Oeps... dat is wat me te binnen schoot toen ik merkte dat het al weer 2 weken geleden is dat ik hier nog iets schreef... oeps... meer kon ik niet uitbrengen... de dagen en weken lijken steeds sneller voorbij te vliegen of misschien ben ik wel trager en trager aan het worden... dat laat ik maar in het midden.
Verleden week belde een vriendin me op en vroeg me nog maar eens af te spreken... ik had dat altijd al afgewimpeld omdat ik... eerlijk gezegd... nog altijd aarzelde me in een menigte te storten... maar ja je kan niet eeuwig opgesloten zitten en ik was intussen wel aan een uitstapje toe... dus we spraken af in de koekestad voor dinsdag... niet bepaald ons beste idee want die dag regende het pijpenstelen maar we waren vast besloten ons niet te laten kennen en dus stapte ik de tram op... ik voelde me als de spreekwoordelijke boerin die voor de eerste keer naar de grote stad trekt... heel onwennig... het was wel 2 jaar geleden dat ik een tram van de binnenkant had gezien... mijn electronische 50+ kaart voelde zich blijkbaar ook niet tiptop want bij het intikken kreeg ik een groot rood kruis te zien... nog maar eens geprobeerd en weer noppes... ook bij het terug keren... we zijn zo vlug mogelijk een overdekt terrasje gaan zoeken... na zowat een vol uur zitten kwebbelen zijn we op haar verzoek even naar de gerestaureerde beurs gewandeld... prachtig gedaan... dan een ander café opgezocht en weer zitten kwebbelen tot het tijd was onze respectieve bedgenoten op te zoeken... ik kwam thuis doorweekt en hondsmoe waar manlief de zielepoot uithing en ik te moe was om te reageren... die nacht ben ik drie keren mijn bed uit gemoeten met geweldige beenkrampen... alles bijeen ben ik blij er even uit te zijn geweest maar echt... in de stad rondstruinen is niet gezellig meer... je voelt je als een hamster in een kooi... volg de gele pijlen... houdt voldoende afstand... zet je masker op... dat doe je dan en dan kom je in een overvol café waar iedereen zonder masker zit... is dat dan veilig?
Vandaag kwam onze huisarts voor zijn maandelijks bezoek... hij had warempel een stagiair bij... een jonge vent die amper te verstaan was... ik denk een Hollander en dan met een masker op... onze dokter ging breeduit zitten en liet de andere het werk doen... het goede nieuws is dat mijn bloeddruk terug gezakt is en mijn hartslag perfect ... ook 't manneke is goedgekeurd... we kunnen er weer voor 6 weken tegen.
Bij de zoon gaat het niet zo best... hij stevent op een rugoperatie af... zit al jaren te sukkelen en het wordt alsmaar erger... hij heeft ook zijn kat moeten laten inslapen... hij verdriet en de hond van slag want die voelt dat er iets veranderd is... zoon had voor ons in een gekke bui een robot kat gekocht... een fluffy ding dat met de ogen knippert... miauwt... een poot opheft... op haar rug gaat liggen... hij dacht dat de papa er zou verliefd op worden maar de papa vindt het maar niks... ik neem dan dat beestje op mijn schoot met het idee hem te paaien maar nee... man zit me dan met een minachtende blik te bekijken zo van... dat mens is zeker dement... toen zoon binnen kwam zaterdag wilde hij zien hoe die kat werkt en zette haar aan... man man de hond werd bijna gek... vloog erop af en begon dat beest te besnuffelen en te bekwijlen... dacht zeker dat hij een rivaal had gekregen... we hebben de kat in veiligheid moeten brengen en de volgende dag moest ik haar pels uitborstelen want ze zag eruit of ze in een orkaan had gezeten... enfin ik heb al een vriendje om mee te nemen als ik ooit in een verzorgingstehuis terecht kom.
Ik ben een maniakale lijstjesmaakster... ik maak lijstjes van letterlijk alles en nog wat... vroeger kwamen er ook nog knipsels bij van zaken die ooit eens van pas zouden kunnen komen en die plakte ik dan secuur in verschillende mappen en borg ze op, waar ze dan opgeborgen bleven tot... ja tot... ik ze enkele jaren terug vond bij het opruimen en tot de ontdekking kwam dat ik ze totaal vergeten was... dus overbodig en bij het papier buiten gezet... dàt heb ik afgeleerd want in ons digitale tijdperk vind je alles wat je wil weten of niet wil weten bij Google... maar die lijstjes zijn gebleven... ik maak ze over huishoudelijke taken die om de zoveel tijd moeten uitgevoerd worden zoals de koffiezet ontkalken en de dampkap ontvetten en... en... eens dat lijstje opgesteld leg ik het met een voldaan gevoel opzij... en vergeet het... dat ontkalken en ontvetten doe ik wel eens als mijn muts ernaar staat... het lijstje met de wekelijkse boodschappen vergat ik steeds mee te nemen in de voor-corona tijden toen ik nog zelf de supermarkt onveilig maakte... nu zend ik het online door en is het de verantwoordelijkheid van het personeel daar... het probleem bij mij is dat ik in wezen heel punctueel ingesteld ben maar in de praktijk een hekel heb aan dwang en routine... waarom ik het blijf doen is mij een raadsel... in mijn genen gegoten denk ik dan maar want als kind had ik dat al... schreef alles op en vergat het... opgelucht... dat is ook de reden dat ik mijn wel en wee toevertrouw aan mijn klavier... eens geschreven kan ik het vergeten
Mijn dag begon al in mineur... ik wilde de gisteren gewassen badkamermatjes te drogen hangen op het boven terras en daartoe hang ik ze boven een afgedankt bijzettafeltje... mijn bemoeizieke wederhelft had het onzalige idee opgevat dat tafeltje omgekeerd in de kartonnen doos te stoppen... een doos die gereed staat om afgedankte spullen naar de kringloop te brengen... bovenop stapelde hij enkele spullen met o.a. een grote glazen bokaal... en... je raad het al... die bokaal glipte uit mijn handen en viel in duizend minieme stukjes... ik overdrijf niet want ik heb ze geteld... zwaar humeurig stampte ik de trap af naar de keuken... las man de levieten en... nog steeds niet uitgewoed... kwakte een papieren koffiefilter in de koffiezet... kwakte de koffie erbij plus het water en zetten het ding aan... was het nu uit wraak voor mijn nogal brute behandeling maar toen ik dacht koffie te kunnen inschenken had dat ding het gewaagd alles onder te spugen... daar stond ik... nog niet bekomen van de glas-opruim-karwei... te staren naar een compleet onder het koffiegruis zittende toestel... ik zegde bijna "sprakeloos" maar dan zou ik liegen... ik ga niet herhalen wat ik uitbrulde maar brullen deed ik... nu staat alles uit te lekken na een grondige afwasbeurt en ik... ik schrijf hier mijn frustraties van me af.
Ik ben een maniakale lijstjesmaakster... ik maak lijstjes van letterlijk alles en nog wat... vroeger kwamen er ook nog knipsels bij van zaken die ooit eens van pas zouden kunnen komen en die plakte ik dan secuur in verschillende mappen en borg ze op, waar ze dan opgeborgen bleven tot... ja tot... ik ze enkele jaren terug vond bij het opruimen en tot de ontdekking kwam dat ik ze totaal vergeten was... dus overbodig en bij het papier buiten gezet... dàt heb ik afgeleerd want in ons digitale tijdperk vind je alles wat je wil weten of niet wil weten bij Google... maar die lijstjes zijn gebleven... ik maak ze over huishoudelijke taken die om de zoveel tijd moeten uitgevoerd worden zoals de koffiezet ontkalken en de dampkap ontvetten en... en... eens dat lijstje opgesteld leg ik het met een voldaan gevoel opzij... en vergeet het... dat ontkalken en ontvetten doe ik wel eens a
Volgens de laatste weerberichten krijgen we terug een regenperiode dus ben ik vlug de tuin weer ingetrokken en zit nu in het groen mijn alarmerend hoge bloeddruk omlaag te wensen... tja onze huisarts kwam vandaag en ik sta weer onder hoogspanning terwijl 't manneke... die om de haverklap beweert dat hij het niet lang meer gaat maken... pico bello is en me nog meerdere jaren het leven kan zuur maken... wat moet je dan om tot rust te komen... tussen het groen zitten en rondkijken naar al wat beweegt... en dat zijn : onze schildpad die vandaag weer heel actief is en doelbewust zijn weg vervolgt... dat beest weet wat hij wil en laat niet af...het mandje waar ik mijn spullen in laat die mee de tuin in moeten stond laatst op meneer zijn pad... plaats genoeg om er omheen te lopen maar nee...hij begon kopstoten tegen dat ding te geven... toen dat niet hielp stopte hij zijn kop eronder en begon te wrikken... en te wrikken... ik keek geboeid toe... beetje bij beetje begon de mand te wankelen tot hij met een laatste ruk het ding omver kieperde...ik hoorde hem tevreden zuchten voor hij verder liep... als dat geen volharding is...ik probeerde toen met een bal maar die bekeek hij minachtend en ging zijns wege... wat zie ik nog "in mijnen hof"... een verdwaalde bij die van mijn bloemen snoept... een wit vlindertje... een hongerige bosduif die denkt dat het al dinner time is... een man... de mijne... die aan de planten staat te frutselen...een sportvliegtuig dat rondjes vliegt zomaar... een legerhelicopter die met veel lawaai naar boeven speurt... dat is het dan... zou mijn bloeddruk al gezakt zijn... ik denk het niet...oeps daar is die vlieger weer...ik ga maar eens binnen kijken of daar iets te beleven valt voor ik dood ga van verveling...ik weet het wel... ik zeur...maar ik voel me zo onrustig dat ik gewoon "met mijn eigen geen blijf weet" zoals ze dat bij ons hier zeggen... misschien een ijscremeke smikkelen... zou dat helpen?
