Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Ik zat de laatste weken ietwat in de put... eigenlijk nog altijd maar ik ben die put grondig beu aan 't worden... je hebt zo weinig uitzicht nietwaar... langs alle kanten donkerbruine muren... echt niets om vrolijk van te worden... ik heb dan maar besloten eruit te klimmen... ook iets dat niet gemakkelijk is met mijn reumatische knoken... het goede nieuws is dat ik al bijna de bovenrand kan zien... nog enkele moeizame pogingen en ik ben er... OEF!!!
Et voilà... fris en vrolijk terug in de grote wereld... dat moet je ook maar met een dikke korrel zout nemen want dat "fris" en die "grote wereld" is ietwat met zijn haar getrokken... ik las gisteren dat als je iets vertelt je best mag overdrijven of het is niet de moeite om er naar te luisteren... te saai dus... iets dat ik al mijn hele leven doe maar nu voel ik me er niet meer schuldig door... ja lezen verruimt je horizon... toen ik nog heel pril was dacht ik vaak van mezelf dat ik een buitenbeentje was omdat mijn gedachten alle mogelijke richtingen uitgingen... toen ik begon uit te gaan en een gesprek wilde aanknopen met mijn huidige danspartner kreeg ik soms rare blikken en eentje zei zelfs onomwonden dat ik "een rare was"... ja dan begin je toch te denken dat er iets mis is met je... om op dat lezen terug te vallen... je verdiept je in de wereld van de schrijver en ook in zijn gedachten en dan kom je iets tegen waar je zelf ook zo over denkt... HOERA ik ben niet de enige!!! dus ik ben niet gestoord!!! er zijn er nog van mijn soort... het probleem is dat het niet gemakkelijk is mensen te ontmoeten die op dezelfde golflengte zitten... ik heb er in mijn lange leven slechts enkele ontmoet... ik had echter de pech ze steeds kwijt te geraken... eentje die voortijdig stierf... eentje die aan de andere kant van het land ging wonen... elke keer was dat voor mij een geweldig gemis... nu denkt iedereen natuurlijk dat ik een heel moeilijk mens ben... nee hoor maar ik voel me gewoonlijk in een gezelschap alleen... ik laat de anderen praten en zie hoe zij zich compleet op hun gemak voelen terwijl ik altijd het gevoel heb er maar zo'n beetje bij te hangen... op FB staan er regelmatig van die testen over je karakter en zo en een van die dingen heb ik uitgepluisd en ik ben een "loner"... eindelijk weet ik wat ik ben... ik moest altijd lachen met mensen die "zichzelf gaan zoeken"... wel ik lach niet meer... ik heb mezelf gevonden.
Vorige week ga ik liever vergeten want die was niet schitterend... morgen komt onze huisarts en ik ga hem niet vertellen over die ingewandsproblemen... het is ietwat beter nu en een volledig onderzoek in de kliniek trekt me niet aan... ik eet sober... snoep laat ik staan... er vlogen al 2 kilokes af... we zien wel!
't Manneke had weer enkele dagen een terugslag... sommige dagen doet hij bijna normaal en dan plots de diepte in... de enige ontspanning voor hem is TV en hij kon plots niet meer van kanaal veranderen... ik maakte voor hem een lijst met alle kanalen die wij kunnen krijgen en de code om in te tikken... dat lukte niet meer... hij begon de uren in het programma boekje in te tikken in plaats van die codes... en hoe vaak ik het hem ook uitlegde... het ging er niet in... hij gefrustreerd en ik natuurlijk ook.
Mijn lieve poetshulp kwam zo fier als een gieter met marshmallows uit Polen aanzetten... ik ben de Nederlandse naam van dat spul vergeten... vroeger zou ik haar met een knuffel hebben bedankt maar door Covid mag dat ook al niet meer daarom heb ik maar op afstand grijnzend staan buigen en "dank je" roepen... het is een schatje!
Zoals ik er daarnet fijntjes op gewezen werd is het alweer wat geleden dat ik mijn hart hier uitstortte... tja dat oude hart van mij heeft niet veel meer te vertellen want de dagen en weken rijen zich hier aaneen als één grijze ketting... niettemin vliegen ze toch in sneltreinvaart voorbij... rara hoe komt dat toch... opstaan (wreed tegen mijn goesting)... opruimen (elke dag dezelfde rommel)... eten (zonder honger maar om in leven te blijven)... afwassen (voor de volgende gedwongen maaltijd)... soms de was met als gevolg de strijk... de wekelijkse aanvoer van levensnoodzakelijke middelen... mijn teergeliefde is blijkbaar weer verkeerd opgestaan want hij verkondigde dat het de laatste keer is dat hij naar de winkel gaat rijden... verleden week begon hij midden in de nacht te roepen dat hij aan het sterven was... de volgende dag ging hij in de tuin werken... ik ben niet ongevoelig maar als je op regelmatige tijdstippen te horen krijgt dat het laatste uur eraan komt wordt je wel ietwat cynisch... maar toch... er blijft die twijfel... als man niet meer wil rijden zal ik het moeten doen en dat is zo'n 30 jaar geleden want toen hij op pensioen ging mocht ik niet meer aan het stuur van hem... dat rijden zal nog wel gaan maar ik moet bekennen dat ik er schrik voor heb... we zullen echter wel moeten omdat wij ergens wonen waar winkels ver te zoeken zijn.
Over de voorbije week kan ik niet veel vertellen... veel gelezen... me stierlijk zitten vervelen ook... tja ik zat in een dipje... volgens wat ik zoal lees op FB ben ik niet de enige die het even niet meer ziet zitten... corona begint zwaar te wegen... de isolatie... geen vooruitzichten... het weer... en toen ik deze week zat te denken aan de nakende lente kon me dat niet opbeuren want het enige wat ik zag was de schoonmaak van al die winter rommel en wat ik zou doen in een hittegolf... erg nietwaar... een teken aan de wand dat ik vlug uit die put moet klimmen... dat ga ik nu direct eens doen... verdorie waar heb ik die ladder nu weer gelaten???
Ik begin hier al met excuses want ik ga een beetje klagen... tja waar kan ik het anders kwijt... door Corona zit ik al 2 jaar practisch geïsoleerd buiten enkele vluchtige contacten en aan 't manneke moet ik ook niks zeggen want, ofwel begrijpt hij het niet, ofwel slaat hij in paniek... dus zet ik het maar "op papier" in dit geval mijn blog... je leest het of niet, mij niet gelaten maar ik ben het kwijt... ik zit alweer met maag en darm problemen en begin me zorgen te maken... ik zou eigenlijk een volledig onderzoek moeten laten doen en daar heb ik schrik voor... om te beginnen zit ik met mijn man die zich alleen niet uit de slag kan trekken en dan vermijd ik liefst ziekenhuizen zolang Covid nog woedt... onze huisarts zei ooit eens dat le beter uit ziekenhuizen kunt weg blijven als je gezond wil blijven... dat was wel grappig bedoeld maar toch met een ernstige ondertoon... ik heb geen eetlust en zie tegen het koken op als een berg... ik eet dan heel weinig "omdat het moet" maar wreed tegen mijn goesting... later voel ik me ongemakkelijk alsof ik heb zitten vreten... heb al enkele rotnachten achter de rug en dit alles werkt "op mijn seskes"... een slapeloze nacht duurt lang en is gevuld met donkere gedachten... die probeer ik dan te verjagen door bvb. de straatnamen in mijn buurt op te noemen... kan verdorie niet op een van hen komen en daar gaat mijn verlangde slaap... moest ik alleen wonen dan stond ik op en ging wat lezen of puzzelen maar ook dat kan ik niet door 't manneke... die begint dan te panikeren... wat doe je dan... verder liggen kniezen.
Voilà dat was het klaagliedje... voor degenen die er nog zijn, de rest is niet zo erg maar ook niet om over te stoeffen... buurman even een bezoekje gebracht om uitleg over dat alarm, hij zette me namelijk op zijn lijst van contacten die ingeval van nood hem moeten helpen... alsof ik nog niet genoeg te stellen heb met mijn zorggeval... enfin ik heb enkele uurtjes zitten luisteren naar ellenlange verhalen over zijn belevenissen vroeger toen hij nog werkte... dingen die ik intussen al ettelijke malen hoorde... toen zijn vrouw nog leefde konden we hem met een kwinkslag een andere richting insturen... zij lachte gaarne en samen lukte het ons... helaas is zij er niet meer en ook de pret is weg... ik probeerde het met een mop en hij presteerde het om diezelfde mop te herhalen met enkele wijzigingen... dan ben je uitgepraat... hij is een van die personen die zichzelf gaarne horen praten en niet echt luisteren als jij iets zegt... ze zitten dan te wachten tot je stopt en zitten onderwijl te denken aan wat ze zelf weer gaan zeggen en dat houdt dan gewoonlijk zelfs geen verband met jouw verhaal... erg stresserend.
Morgen zou mijn nieuwe bib hulp dame komen met verse toevoer, ze wil dan wel binnen komen voor een kop koffie zei ze... ik ben benieuwd... en dan hebben we vrijdag de supermarkt tocht... dat is mijn week... boeiend nietwaar!!!
Om af te sluiten... ik ga nu strijken... wat een rijk leven heb ik toch!
En we zijn weer begonnen aan een verse week... de vorige was naar mijn normen een drukke met enkele bezoekjes aan buren en een bezoekje van dochter en schoonzoon... ik moet tot mijn schande bekennen dat het eerder vermoeiend was... deze week staat er alleen de aanvoer van voer op de agenda en de kapster die mijn pluimen komt glad strijken... een geciviliseerd gesprek voeren ben ik niet meer gewend en is dus inspannend... ach ach die corona toch!
Deze week nog moet ik zelf rondfladderen met stofdoek en dweil want mijn hulpje zit nog in Polen... volgende week pas komt ze ons stulpje uitmesten... aangezien het meisje beweert dat ze gaarne poetst wilde ik haar niet ontrieven en heb me dus deze hele maand niet doodgewroet... ze zal dolblij zijn... ach als je een mens nu eenmaal kan gelukkig maken... dat is toch zalig!
Ik ben eigenlijk uitgeklapt oftewel heb niets meer te vertellen dus trek ik me in stilte terug en wens jullie een vredige week.
En we zijn aan het nieuwe jaar begonnen... allee "nieuw" zo noemen ze het toch maar wat is er eigenlijk nieuw aan... dat we in januari al een lentetemperatuurtje hebben is misschien nieuw ja... dat onze Pol de schildpad al verleden week boven water kwam is ook nieuw... in de vorige 50 jaren nooit meegemaakt... nu staat dat beest plots verdwaasd in de tuin rond te kijken en moet eten krijgen terwijl ik niet gerekend had op nog een kostganger... dus nu voer ik hem beetje bij beetje mijn duur gekweekt witloof waar hij dan nog zichtbaar tegen zijn goesting van knabbelt... ik hoop dat hij terug zijn holletje inkruipt voor het misschien begint te vriezen anders moeten we hem binnen zetten... zoals ik zegde... nog nooit meegemaakt... de duiven beginnen ook al van hun oren te maken... die willen een lief... maar die beesten willen het hele jaar door vrijen de sexmaniakken... we leven in rare tijden.
Dat nieuwe jaar werd met veel geknal ingezet tot vreugde van de pubers en tot afgrijzen van de dieren... zoon was al voor elf uur vertrokken met de hond om het geknal en geknetter voor te zijn maar bij thuiskomst stond er een of andere slungel voor zijn deur voetzoekers af te steken met als resultaat dat de Kiko hysterisch werd en onhandelbaar... het dier weegt een kleine 50 kilo en is beresterk... zoon werd ook hysterisch en begon zijn nieuwe jaar met een knetterende burenruzie.
Wat ons betreft blijft alles bij het oude... in corona mode... wat mij echter begint te ergeren is dat aanhoudende schrikaanjagen en ik krijg zo stilaan het vermoeden dat er een plan achter zit... iets dat niets meer met covid te maken heeft maar met politieke en slinkse doelen... we krijgen teveel tegenstrijdige berichten te verwerken... ik heb wel een besluit genomen... ze mogen blijven prikken zoveel ze willen maar met alle chinezen behalve den dezen... drie maal is genoeg... trouwens dan laat je je braaf 3 x in je arm prikken en krijg je later te horen dat het effect na enkele weken al uitgewerkt is... mij niet gezien... ik wil me niet lek laten prikken als het toch niet helpt... wat blijft er dan over... thuis blijven en menigten vermijden.
Jongens jongens toch, het leven kan zwaar zijn... zit ik hier al dagen te sukkelen om op mijn blog te komen... sennet wilde weer eens op veilig spelen en mijn antecedenten opvragen... was ik vergeten dat ik ooit aan mijn wachtwoord iets veranderde... resultaat : ik geraakte niet meer binnen... ik zwaar gefrustreerd... en dat bovenop deze loodzware en donkere laatste dagen van dit vermaledijde en zieke jaar... vandaag maar eerst ging bij mij een kaarsje branden en voilà hier ben ik dan weer... niet dat ik iets bijzonders te vertellen heb... ik wil me alleen maar even laten zien.
De Kerst "vierden" we met ons viertjes dw.z. 't manneke, zoneke, hondeke en ikke... om rustig te kunnen eten had ik voor hondeke een biefstuk gebakken en het beestje heeft de hele tijd braafjes zitten wachten tot hij een volgend brokje bief kreeg... zoon vond het een geniaal idee van mij en ikzelf ook... dat beest is gewend dat als zijn baasje eet hij elke keer ook een proevertje krijgt en ik zag mijn tomates/crevettes al helemaal in de hond verdwijnen... nee dus... zoneke kon dus rustig eten mits van tijd tot tijd de hond een brok te voeren... nu hoop ik maar dat het beest niet gaat verwachten dat hij elke keer steak voorgeschoteld krijgt... de rest van de avond was gewoon gezellig met als uitschieter een onverwachte vondst... zoon en hond zitten altijd op dezelfde leren bank, een bank die ik dan bescherm met een dikke plaid... de hond had door zijn gewoel er een warboel van gemaakt en zoon haalde het zitkussen weg om alles te ordenen en wat kwam er vanonder dat kussen vandaan... een sjaal en muts... verloren door een van onze laatste bezoekers... een bezoeker van de pre corona tijd... ik vind het wel ietwat genant dit te moeten bekennen maar ik heb dus bijna twee jaren nooit de moeite genomen de bodem van die bank eens te stofzuigen... we hebben nog gezocht of er soms ook geld lag... helaas niet... ik heb de eigenaar gemaild en die komt binnenkort zijn eigendom ophalen.
Oudejaar wordt een gewone avond met als enige ontspanning wat melige programma's op TV en als we geluk hebben een tigste herhaling van een herhaling... wij zaten zelfs 2 x zonder TV blad... een blad waar we een abonnement op hebben en dat al jaren elke week stipt wordt geleverd behalve nu 2 x... wreed ambetant... voor mij niet zo erg want ik kan op de TV het programma opzoeken en opnemen wat me interesseert... dat is echter te hoog gegrepen voor 't manneke... te technisch... mijn taak was weer te bellen om klacht in te dienen... niet echt een van mijn favoriete bezigheden maar iemand moet het doen toch.
Alles bijeen genomen was het weer een spannende week... ach en dan vergeet ik nog onze uitstap met de wagen... in de gietende regen... om benzine te tanken... iets dat ik nu ook moet doen want man stond de vorige keer zo te stuntelen dat de pomp haar geduld verloor... er moest een nieuw batterijtje in meneer's horloge... werk voor madam... er moest duivenvoer gehaald worden... eventjes langs de kringloop om wat spullen kwijt te raken... het was niet 't manneke's beste dag en de rit was een bezoeking... meneer rijdt zonder lichten... ruitenwissers zijn niet nodig voor hem... hij heeft geen geduld met andere chauffeurs en wil iedereen voorbij steken... ik zit dan de hele tijd aan dat hendeltje te rukken om de ruiten vrij te houden en regelmatig de ventilator aan te zetten tegen de damp... intussen bijt ik op mijn tanden... pers mijn knieën bijeen en hoop op verlossing... thuis gekomen was ik een wrak.. rijp voor het schroot... nee op stap gaan is niet meer nodig voor mij.
Amaai en nog eens amaai... zit ik hier een heel verhaal te tikken en heel op het einde verdwijnt alles... nu in het kort... de week had weer een hobbelig parcours... de hobbels veroorzaakt door... ja wie anders... door 't manneke... we moesten naar de tandarts in de kliniek en we besloten te voet te gaan... halfweg merk ik dat hij zijn tanden niet in heeft... terug naar huis... in de kliniek allebei pompaf en hij compleet het noorden kwijt... enfin na de behandeling terug naar huis in slow motion... ik weet echter niet of ik het een volgende keer nog zal aan kunnen.
Mijn online bestelling is aangekomen door bpost... aan één kant open gescheurd... gelukkig was de inhoud nog volledig... daar loopt het precies ook niet op rozen... man merkte niet dat de bestelling er was dus een hoop gezeur kunnen vermijden.
Mijn nieuwe hulp van de bib ontmoet... een jongere en energieke dame die me een vracht boeken heeft gebracht zodat ik me van tijd tot tijd uit mijn dagelijkse problemen kan terug trekken om me te wentelen in andere... die dame stuurde me een e-book als proef om op mijn e-reader te zetten... na wat puzzelen en sukkelen lukte het... ze beloofde me haar boeken door te sturen zodat ik genoeg te lezen zal hebben tot het einde van mijn dagen.
Ook nog een bijkomend bedrag mogen betalen voor gas en elektro... nog maar eens amaai mijn voeten... het leven wordt met de dag duurder... de kosten voor de wekelijkse aankoop in de supermarkt stijgen ook verontrustend terwijl we steeds minder en minder eten en verteren... en niet alleen het leven is duur... ik las net dat ook dood gaan en begraven worden een dure onderneming wordt... daar zullen we dan maar even mee wachten.
Zondag... restauratiedag... opknapdag van dit vermoeide en door de jaren beschadigde lijf... als alle ongewenste haartjes verwijderd zijn krijgt dat lijf eerst een uitgebreide zeepbeurt... dan een lange warme douche... dan wordt het ingesmeerd waar er maar te smeren valt... het wordt gehuld in zondagstenue... de badkamer moet worden opgeruimd... en dan zou het logische vervolg zijn een tevreden zucht... dat zou op voorwaarde dat ik de spiegel als de pest vermijd want al die inspanningen ten spijt het resultaat is nooit naar mijn goesting... tja ik ben altijd heel kritisch op mezelf geweest en dat wordt er niet beter op met de jaren.
Wat kan ik vertellen over de voorbije week... dat het donker en koud en nat was weten jullie ook wel... dat 't manneke van tijd tot tijd over de streep springt is ook geen nieuws meer... dus niets nieuws onder de zon... ik heb veel gelezen in mijn ereader... nog wat boeken bijgeladen... met tussenpozen triest naar de natte hemel gekeken... elke dag met een zucht een avondmaal bereid... de tijd dat ik echt honger had en gretig aan tafel verscheen is al lang voorbij... voor mij is eten een plicht geworden... alleen zoetigheden kunnen me nog bekoren... nu ik het eens nalees schrik ik er zelf van... wat een somber relaas... tijd om te stoppen met zeuren.
Juich Belgen juich, het is December, de feestmaand, de tijd van lichtjes en melige kerstliedjes en geschenken, vergeet de drankjes niet om te klinken nu en straks op het nieuwe jaar dat ons vreugde en genot gaat brengen, zo dacht ik en velen met mij vroeger tot ik en ook die anderen tot het besef kwamen dat het nieuwe jaar niet veel anders zou zijn dan het vorige met zijn problemen en soms een gelukkige uitschieter... ach dat klinkt weer heel pessimistisch waar ik nederig excuus voor vraag, je moet maar denken "het mens is oud en verwacht niet veel meer van het leven" en dan heb je nog gelijk ook... de tijd dat ik mee stond te feesten met een onnozel hoedje op is voorbij, ik denk er wel met genoegen aan terug... those were the days... de tijd dat men op oudejaar desnoods vreemde mensen mocht kussen zonder schrik te hebben een of ander virus op te lopen... de tijd dat we met een groep vrienden de stad afschuimden op kroegentocht en op ons vaste stekje een broode américain gingen smikkelen MET ajuin, kwestie van de alcohol te verdoven, een stad waar je onbekommerd en veilig de hele nacht kon ronddwalen met als enig heikel obstakel soms een man die zwaar bezopen was, een man die als enig doel had zijn huis terug te vinden voor hij door de benen ging... of de periode dat we om de beurt oudejaar vierden bij vrienden, dit omdat we met kleine kinderen zaten, dan stelden we samen een menu op en elk van de vriendinnen nam een deel voor haar rekening; we aten en dronken en dansten en zongen het nieuwe jaar in... ook die periode ging voorbij... eerste nieuwjaarsdag werd steevast bij de ouders gevierd met, ook steevast, als aperitief rode Martini, een drankje dat ik nog altijd met weemoed drink, soms... la mamma kon heerlijk koken, soms kwamen de kinderen met oudejaar bij heb logeren als wij met de vrienden op stap gingen en dan verkleedden ze zich als de 3 Koningen met bompa, ik heb er nog foto's van met bompa in het midden en 2 stralende snoetjes ernaast, ik krijg er warempel traanogen van.
Wat mij betreft, ik kan niet spreken voor anderen, die feestelijke kerstsfeer komt gewoon niet meer terug, die sfeer van verwachting, is dat nu oud zijn of is het gewoon het besef dat er toch niets zal veranderen, ik weet het niet maar spijtig is het wel, het was ook een zenuwslopende tijd; er moesten geschenken gehaald worden voor de hele meute, de kerstboom gekocht en versierd met de jaarlijkse heisa van rebelse kerstboomlampjes, een menu opgesteld en ook uitgevoerd; dat alles tussen de dagelijkse soep en patatjes in, de geschenken moesten verstopt worden voor de kinderen en als het tijd werd ze neer te leggen begon de zoektocht want steevast wist ik niet meer waar ik ze gelaten had als het feest begon was ik afgepeigerd... aan dat alles denk ik nu terug met een vredevol en gerust gemoed... die kelk gaat aan mij voorbij.
Aan allen die nog Kerst gaan vieren met de familie wens ik een vreugdevol, prettug en hartverwarmend feest toe.
November heb ik altijd al een vreselijke maand gevonden... nee ik zou liegen... als kind was dat niet zo omdat ik in die maand verjaar en dan is verjaren een feest... al lang geen feest meer nu ik oud(er) ben... en door Covid is het helemaal een bezoeking geworden... niet dat ik het vroeger uitgebreid ging vieren dat jaar erbij maar we deden wel iets en ook dat iets is voorbij... een pleister op de wonde zijn de gelukwensen op FB... zo krijg je het gevoel dat je nog niet helemaal dood bent... een van die lieve schatten stuurde me een foto van mezelf opgenomen toen we nog vrij en vrolijk konden genieten van een etentje met de blogvrienden... 't manneke bekeek die foto en zei vriendelijk dat je het wel kan zien dat het al enkele jaren geleden is en LAP dat was mijn verjaardagscadeau... ik zie het zelf ook wel hoor... eens de 80 voorbij gaat het in versnelling... een andere stuurde me warempel een blind date op... niet minder dan Richard Gere in smoking met een rode roos... je zou voor minder uit je dak gaan... ik kreeg helaas geen toestemming van mijn huisband om op die uitnodiging in te gaan en ik zag dat Richard een traan wegpinkte... ik ook en meer dan eentje... c'est la vie!
Voor de rest is er niets te melden... dat dochter en schoonzoon me gisteren vereerden met een bezoekje en bloemen... dat ik de laatste pleister van het been van 't manneke heb verwijderd... nogal hardhandig geef ik toe... treurde nog om die gemiste date... dat ik mijn verjaarsgeschenk dan maar zelf heb besteld online en dat man nu eens durft protesteren zie... ik lust hem rauw... dat ik van de ziekenkas per mail werd gefeliciteerd en als geschenk stuurden ze een recept voor een gezond dessert op... nou moe een dessert dat je dan nog zelf moet maken ook... wat een idee... dat het een sombere week was en ik veel heb zitten lezen... ik ben me door de berg boeken van mijn ex buurvrouw aan 't graven... buurman is blij dat hij die boeken met goed fatsoen kwijt geraakt en ik zit nog altijd zonder behulpzame bib mevrouw... denk dat ik nog eens ga bellen en wat zeuren... dat is het zowat... niets bijzonders dus.
Problemen zijn er om opgelost te worden las ik eens en zo is het maar... spijtig genoeg kan men niet alles zo maar oplossen maar ditmaal heb ik toch enkele goeie die ik met trots ende fierheid even ga tonen... de gsm van 't manneke die, dacht ik, dood was... nee hoor, zoon pakte dat ding even op en drukte ergens op en... ja het kwam tot leven... blijkbaar had mijn poetshulp in haar ijver weer de stekker eruit getrokken en was het ding voor dood gaan liggen... die poetshulp, heb ik al gezegd, is een overijverige en lieve dame maar ze laat telkens haar sporen achter... de afstandsbediening van de TV... raad gevraagd aan zoon en die ontdekte dat dit apparaatje geen connectie gaf met de TV zelf dus nu werken we met 2 van die dingen... de ene om de TV aan en af te zetten... de 2de om de kanalen te zoeken... en wonder boven wonder heb ik het man aan zijn verstand kunnen brengen en zo keutelen we verder... nu zou je denken dat alles peis en vree hier ten huize is maar dat is overmoedig gedacht... we kregen namelijk bericht van Fluvius dat ze de meterstand kwamen opnemen tussen 7u45 en 10u... een onzalig uur toch om op te staan... ik had het rampzalig idee om man te vertellen dat we het beste de garagepoort zouden openen en die schoot dadelijk in een vreselijke koleire want in zijn verknipte brein moest die poort de hele ochtend open staan voor allerlei mogelijk gespuis... hoe ik het ook probeerde uit te leggen dat die poort maar eerst open zou gaan als ze aan de deur stonden... niets hielp... hij was niet te kalmeren... enfin ik stond op om 7u om me aan te kleden en ging dan nog wat liggen naast man om hem gerust te stellen... toen ze belden ben ik als de weerlicht naar beneden gehold (hmhm)... heb de poort open gedraaid en afstand gehouden van de meteropneemster... 2 minuten en het was gepiept... poort terug dicht en boven zat man de buren in het oog te houden en zag dat er nog waren die hun garage openden... aan tafel zat hij er heel beduusd bij... ik denk dat het toen tot hem doordrong dat hij zich had aangesteld... wat er in dat hoofd omgaat zal ik denkelijk en hopelijk nooit weten maar het is soms bangelijk... dat was probleem nr.3 dus... opgelost.
Verder gebeurde er niets opmerkelijks de voorbije dagen... alleen weer gehoord dat er een van onze voormalige vrienden is gestorven... een vriendin van de club waar we regelmatig te gast waren maar die we door Covid kwijt geraakt waren... op mijn mailtjes kreeg ik geen antwoord maar via via hoorde ik dat ze allebei aan het sukkelen waren met hun gezondheid... dat was weer even slikken... de kennissenkring is wreed aan het slinken... door de ziekte van man hebben we ons al enkele jaren voor Covid moeten terugtrekken uit het sociale en drukke leven dat we hadden zodat we nu al zowat gewend zijn aan het alleen zijn... de club heeft morgen haar jaarlijks diner en er zijn heel wat leden die zich hebben teruggetrokken uit angst voor besmetting... voor clubs en allerlei organisaties is Covid de moord gebleken en we zijn er nog niet vanaf... wij hebben allebei 3 vacs gekregen maar we blijven voorzichtig... alleen de knuffel aan mijn zoon geef ik niet op... soms moet je ietwat roekeloos durven zijn!
Er was eens een zanger, de naam ontsnapt me, die zong over een "Sombre Dimanche"... hier ten velde was de hele week sombre , ik meer plat op mijn rug liggende dan fier rechtop, dit om de pijn ietwat te verzachten... man al pikkelend door het huis "pikkelend", dit om mijn medelijden op te wekken... oei mijn slechte aard kwam weer even piepen, vergeet wat ik zegde, zijn been is echt lelijk toegetakeld en ik verzorg het elke morgen met aandoenlijke plicht... woensdag kwam onze huisarts, ik toonde hem trots dat been en hij belde stante pede de verpleging en zegde haar dat het om een "verwaarloosde" wond ging die moest professioneel behandeld worden, dat brak mijn hart zowat in tweeen en uit wraak liet ik hem ditmaal hard werken voor zijn honorarium, allebei een griepspuit, wond laten verzorgen waarvoor ik hem mee sleurde naar de badkamer boven om het nodige materiaal te zoeken, ik moet bekennen dat hij dat heel goed deed... dan de nodige voorschriften schrijven en als toetje nog wat staan zeuren over mijn rug voor ik hem liet gaan... voilà taak volbracht.
De volgende dag kwam de prof en zalfde mijn gekwetste ziel met de woorden ; "dat ziet er heel goed uit"... ze komt nu elke dag dat been verzorgen en zitten we dus weeral ietwat gevangen... toen zoon het hoorde sprong hij zowat uit zijn vel en zei dat we een traplift moeten laten installeren... ik wil wel maar man natuurlijk weer niet... trappen op en af lukt ons nog aardig maar vermits we in een bel etage wonen moeten we met alles de trap op... de was, de aankopen... die microgolfoven hebben we uiteindelijk beneden gekregen maar ditmaal treetje voor treetje... het duurde wel langer maar zonder bijkomende wonden.
Ik belde naar scarlet om te vragen hoe ik aan een nieuwe afstandsbediening kon geraken voor onze TV, na ettelijke pogingen kwam ik bij de technische dienst terecht die me wat testen liet doen en dan constateerde dat ik een nieuwe toegestuurd zou krijgen... dit gebeurde en wat kreeg ik... een identiek dezelfde als onze oude waarvan alle toetsten perfect werkten behalve de aan- en uit- toets... en LAP daar stonden we... met de oude de TV aan en afzetten en met de nieuwe de rest regelen... dit werkt prima voor mij maar niet voor man dus zal ik maandag maar weer de technische dienst gaan lastig vallen en zo blijven we bezig.
Om de sombere week nog wat plus sombre te maken zag ik dat de gsm van 't manneke, gekocht om mee te nemen als hij de deur alleen uitgaat en waar al zijn gegevens instaan, er zo dood als een pier bijstaat... ik ben al 2 dagen aan het peuteren om dat ding open te krijgen omdat ik dacht dat het ding misschien nieuwe batterijen nodig had maar noppes... zou het aan zoon voorleggen in de hoop dat die het kan fixen maar zoon belde net dat hij vandaag niet komt... te nat buiten en hij te moe na een extra zware week... dat ding ligt me van op de kast zwart en verwijtend aan te kijken zo van : "hehehe jij krijgt me toch niet open" ... ga ik dat nog lang kunnen verdragen???
Om mijn overbelaste gemoed te verlichten wend ik me weer eens naar deze klaagmuur... zoals ik al schreef was de week turbulent en dat was nog maar het begin van de miserie... de nieuwe frigo werd geleverd... identiek hetzelfde model als de oude maar... 1 cm hoger... resultaat : geen ruimte genoeg voor de microgolfoven... de oude, waarvan mijn lieve handige zoon de deur had gefikst, werd in de kelder geplaatst als reserve... en ik werd achtergelaten met een verhoogde bloeddruk en een spinnijdige echtgenoot... ik mailde naar de winkel en kwam bij een call center terecht waar de onvriendelijke buitenlandse slecht nederlands brabbelennde vrouw me mededeelde dat de winkel alleen TER PLAATSE te bereiken was... en me doorverbinden wilde ze niet... ik stuurde een heel kwade mail naar de firma en de verkoper die me de frigo had aangesmeerd belde me op... als compensatie kon ik bij de aankoop van een microoven korting krijgen... aangezien ik die oven alleen gebruik om wat spullen op te warmen vroeg ik de prijs van een heel simpel ding en voor 30 euro kon ik zoiets bemachtigen... allee dan... verkocht... de volgende dag die oven gaan halen en met een bang hart uitgepakt... het boekje met gebruiksaanwijzingen erbij genomen en dan... wat ik ook probeerde en welke "touch" ik ook aanraakte.. dat ding bleef doofstom... ik belde mijn zoon die me begon te overstelpen met aanwijzigen wat ik moest doen en niet mocht doen en mijn stoppen sloegen weer eens door... ik had al heel wat te verwerken gekregen van man die al vergeten was dat ik die frigo noodgedwongen had gekocht en me zat te verwijten dat ik maar kocht en kocht... het werd me te veel en ik gooide de telefoon neer... even later stond zoon voor de deur... hij is erg technisch ingesteld maar heeft toch ook enige tijd moeten zoeken om dat ding aan de praat te krijgen... niet volgens het boekje maar op het gevoel... alles werkt nu... probleem opgelost.
Niet alle problemen echter... met man naar de dokter gemoeten voor echo en we wachten op de uitslag... intussen is die nog erger gestoord dan gewoonlijk... ik weet nog niet wat ik verkeerd deed maar zonet viel hij me bijna aan... ik blijf nu uit zijn buurt en het zal stil worden vandaag.
Voor degenen die mijn gevoel voor humor appreciëren mijn excuses want momenteel is die ver te zoeken... ik vind de juiste knop of "touch" niet... misschien morgen... ik weet het niet want ik ben te moe om te zoeken.
Hoe vaak ik ook een diepe zucht slaak met de wens eens enkele vredige rustige dagen te mogen beleven... het wil maar niet lukken... de voorbije dagen waren dus turbulent en echt niet om over naar huis te schrijven... 't manneke was al de hele week nog dwarser dan anders. en dat wil wat zeggen... tot de maat vol was en mijn granaat ontplofte... mijn bloeddruk was tot aan het plafond gestegen en er moest dringend wat spanning af voor ik in stukken uiteen zou vliegen... als resultaat... geen sorry hoor nee dat zou teveel gevraagd zijn maar toen ik na een stevige huilbui weer beneden kwam had hij de minieme vaat gedaan... de rest van de dag verliep in doodse stilte... ik ben echter geen koppig mens en de volgende dag kon ik al enkele noodzakelijke woorden uitbrengen... dat was eergisteren... gisteren was alles zowat normaal tot ik wilde gaan slapen en mijn fles icetea in de frigo wilde terug zetten en plots met die frigo deur in mijn handen stond... d.w.z. met de onderkant op mijn voet... eventjes paniek want ik dacht direct aan de overvolle vrieskant... met vereende krachten hebben we die deur terug op haar plaats gesleurd en vastgeklemd zodat ze niet open kon vallen... ik was te moe om meteen de diepvries te verhuizen naar de grote vrieskast in de kelder en ben gaan slapen met een half pilleke om mijn zenuwen te sussen... in bed dacht ik aan die twee griepspuiten die lagen te wachten om geconsumeerd te worden... die kun je niet in de diepvries stoppen en ik kwam op het lumineuze idee mijn buurman in te schakelen... tevreden viel ik in slaap... de volgende ochtend, vandaag dus... was mijn eerste werk die ingevrozen dinges te transporteren naar beneden... dan zijn we naar de winkel gereden om een nieuwe frigo te bestellen en die gaan ze dinsdag leveren... het wordt dus improviseren wat eten betreft... hoe men het deed vroeger kan ik me niet meer voorstellen... mijn moeder kookte altijd een reuze pot soep MET vlees en knook erin... iets dat toch vlug bederft... en daar aten we enkele dagen van... en nu worden de resten dadelijk in de frigo gestopt en met wat geluk kan ik ze de volgende dag nog eten... twee dagen later lukt niet altijd... na de middag heb ik buurman gebeld en onze spuiten liggen nu in zijn koelkast tot ik onze nieuwe aanwinst kan gebruiken... ik heb tevens van de gelegenheid gebruik gemaakt om zijn boekenkast te verlichten... we hebben gezellig zitten kletsen op zijn zonnige terras... ikke content en hij ook... denk ik toch of hoop ik toch... thuis gekomen eens in mijn haar gekrabt en diep nagedacht wat ik eerst zou redden uit die openstaande en niet meer werkende frigo... het werden de eieren met een tomatenslaatje en patatjes... voilà die kunnen al niet meer slecht worden... nu morgen nog.
Nee die voze bui is nog niet foetsie maar ik doe er alles aan om dat ding de deur uit te krijgen... het is echter een moedwillig geval... om het te paaien ben ik deze namiddag er een uurtje mee in bed gaan liggen... het regende... 't manneke zou me niet missen want die zat naar sport te kijken tussen de dutjes door dus het was het "moment suprême" om er tussenuit te knijpen... ik ben als een blok in slaap gevallen en "ietwat" versuft wakker geworden net op tijd om aan het avondeten te beginnen... man at voor de TV want wat het ook is daar het was zo boeiend dat hij de hele pot leeg at zonder te zeuren dat het te veel was... ik waste de vaat en zit nu hier mijn geduldige PC buddy te vervelen... dat manneke heeft al wat moeten horen... het dutske krijgt het soms ervan op zijn heupen en begint dan te broddelen... ikke dan in paniek en vergiffenis smeken op mijn blote pijnlijke knieën tot hij medelijden krijgt en terug normaal gaat doen... momenteel zijn we nog dikke vriendjes... gisteren kreeg ik twee telefoontjes... eentje van een vriendin en dat was leuk... het andere van mijn bib dame die me zegde ermee te willen stoppen... ze heeft sinds man ziek werd... dat is nu al drie jaren... regelmatig mijn boeken naar en van de bib gebracht... dan hielden wij een koffieleut voor ze weer vertrok... ze is ook al de 70 voorbij en begint te sukkelen met rug en nog wat onderdelen... morgen komt ze de laatste keer mijn boeken ophalen en terug naar de bib brengen en dan zal ik moeten afwachten of ze nog een andere bereidwillige ziel vinden om haar te vervangen anders zit ik met de gebakken peren d.w.z. zonder verse boeken... mijn buurman heeft een hele kast vol maar dat zijn allemaal van die oudjes en... zoals ik al zei... de stijl ervan is wat antiek... ze stelde wel voor contact te houden maar ik weet hoe dat gaat... een of twee telefoontjes en dan verwatert het... ik ben vanaf mijn 8 jaar zonder onderbreken bij dezelfde bib en het idee zonder boeken te zitten vind ik even erg als naakt voor het raam te gaan staan... bij het idee alleen al krijg ik overal kiekenvlees.
Zomaar een vraag... is er nog iemand die ook soms van die buien heeft dat je niet meer weet wat met jezelf aan te vangen... misschien een rare vraag maar sommige van mijn kennissen vinden mij dan ook een rare kwie... het zij zo... mij niet gelaten... liever een rare kwie dan een kuddedier... om het kort te maken... ik heb al de hele week zo'n bui en dat is niet leuk... gewoonlijk weet ik wel wat ik wil en plande voor die dag of week of wat het ook is dat ik wilde plannen... maar nu loop ik rond als een kieken zonder kop. ik heb dat ooit eens gezien als kind toen ik door het venster in de tuin van onze benedenburen keek... dat was in de oorlog en toen hadden veel mensen kippen of konijnen om het magere rantsoen wat aan te vullen... enfin dat kieken liep daar dwaas rond en ik heb er een klein traumaatje aan over gehouden... ik zal nooit meer een kip eten met kop en al... oei ik dwaalde even af... dat heb je als je zonder kop rond rent... ik loop dus in mijn kot te dwalen en te zoeken wat ik kan doen om mijn dag te vullen zonder buiten te moeten... lezen kan me even niet boeien... mijn huidige kruiswoordpuzzel is me even te machtig geworden wat betekent dat ik strop zit... ik kocht dat ding met het hoogmoedige idee dat ik een doorloper nr.6 wel zou aankunnen... en je weet wat er na hoogmoed komt... rara... ik begon aan de strijk en ontdekte dat mijn stoomstrijkijzer niet mee wilde werken... heb het ding laten afkoelen en nu bijgevuld... hij staat op te warmen en dan bang afwachten of hij het nu gaat doen of niet... belde naar de tandarts voor 't manneke die steeds zijn tanden verliest... de man is al veel van zijn pluimen kwijt geraakt door vele jaren dienst en dan nog die tanden eruit... het oog wil ook nog wat nietwaar... volgende week staat er ons dus een wandeling naar de kliniek te wachten... hoop maar dat het dan niet regent zoals vandaag... mijn bib dame die ik verleden week belde om te vertellen dat ik door mijn voorrraad leesvoer geraakte en die me beloofde te bellen wanneer ze kon komen heb ik tot hiertoe nog niet gehoord... ik heb nog enkele boeken liggen maar dat zijn oude exemplaren en... het klinkt misschien blasé... maar de stijl van die oudjes lijkt me nu zo oubollig en langdradig dat ik er mijn geduld bij verlies... ik zit nu te wachten op de opwarming van... niet de aarde maar mijn stoomdinges... ik denk dat het tijd is om eens te gaan strijken... nadien het eten verzorgen en dan kan ik met goed fatsoen gaan slapen... misschien is die voze bui morgen weg.
En we zitten al weer in een nieuwe week... een heel wat frissere week ook met af en toe wat regen... kwestie om ons aan het idee te laten wennen dat er ons nog meer te wachten staat... maandag is mijn lieve poetshulp ons kot komen uitmesten... allee veel mest lag er niet aangezien we twee propere oudjes zijn... maar dat meisje is gewoon zo gek op poetsen dat ze elke keer haar merkteken achterlaat.. ditmaal had ze kans gezien een heel stuk uit een van onze bedkarpetjes te stofzuigen... handgeknoopte en zelfgemaakte karpetten die we samen voor ons trouwen maakten... dat was toen blijkbaar mode... nu waren ze al niet meer zo fris want onze Poekie had er indertijd ook al haar nagels op gescherpt... ik zit nu met een groot probleem... ga ik er nieuwe kopen of niet... elke keer als een besteller voor de deur staat met een pakket roept 't manneke moord en brand want hij vindt dat "kosten op het sterfhuis"... ik ben echter vast besloten zolang ik leef en in mijn eigen kot kan wonen het gezellig te houden... geen sinecure met een man die telkens ruzie maakt.
Vandaag even de bestelling voer gaan ophalen bij de supermarkt... die maken dan wel reclame dat ze de goedkoopste zijn maar ik heb toch zo mijn twijfels... niettegenstaande ik veel van hun huismerk koop en we kleine "muizenetertjes" zijn ben ik toch altijd zowat 100 euro per week kwijt... hoe sommige mensen met een klein inkomen en kinderen dat doen is me een raadsel... en ik koop alleen basis voedsel... geen luxe producten of alcohol.
Net even 't manneke uit zijn lijden gaan verlossen... nee ik heb hem niet de nek omgedraaid alhoewel ik er soms veel goesting in heb... maar hij had weer zitten klooien met de afstandsbediening van de TV en die was helemaal de kluts kwijt... de TV maar ook mijn teergeliefde... techniek is nooit zijn ding geweest ook niet in betere tijden... gelukkig voor hem heb ik op dat gebied ietwat van mijn vader geerfd en kan ik veel zaken oplossen maar ook niet alles... daar heb ik dan de zoon voor nodig.
Mijn kruimeldief heeft de geest gegeven na zowat 30 jaren trouwe dienst... welk hedendaags toestel doet het hem na... zoon bestelde een nieuwe en die hebben ze gisteren komen leveren... je had man moeten horen toen ze weer met een pak aan de deur stonden... enfin toen ik het uitpakte kreeg ik een schok van ontzetting... dat ding is veel en veel groter en zwaarder... heeft een hele reeks hukpstukken... blaast... pardon... zuigt droog en nat... kortom is van alla markten thuis... het probleem is dat ik in mijn te kleine keuken ruimte moet vinden om dat monster plaats te bieden... toen wij bouwden had men nog niet al die keukenhulpen zoals nu en ik wilde een kleine overzichtelijke keuken... dat was een misrekening want nu heb ik geen plaats voor al die handige hulpjes en moet ik telkens alles uit en terug in kasten sleuren... ik heb het monster opgeladen en toen ik het wilde uittesten had ik beide handen nodig om het op te tillen... ik zal maar heel zuinig zijn met kruimels strooien of ik krijg nog van die gespierde "forceballen".
Slechte nacht gehad met al enkele nachten akelige dromen... ik probeer ook meer te drinken met als resultaat dat ik 3 x mijn bed uit moest... verdorie ik kan ook nooit eens iets goed doen... tracht je je nieren te verwennen en dan krijg je dit als dank.
Niettegenstaande mijn niet-zo-erg-goesting-hebbende bui ga ik toch maar straks de tuin in om onze meidoorn te trimmen... tja de zon schijnt en aangezien je nooit weet wanneer je dat ding nog eens gaat weerzien moet het nu gebeuren... alle dooie takken eraf en dan vingers gekruist hopen dat de boom zich herpakt en ons weer volgende zomer gaat verblijden met geurige roze bloempjes.
Niettegenstaande mijn zure echtgenoot me zo ongeveer eens per week vertelt dat hij de volgende dag niet meer gaat halen laat ik mij niet tegen houden om nog plannen te maken... op korte termijn weliswaar... als je dat niet meer doet kan je best dadelijk je urn al inkruipen... ach here weer die galgenhumor van mij... niet iedereen is gediend van dat soort humor en vindt het getuigen van pessimisme... niet dus maar wel realisme.
Niettegenstaande mijn schrik voor nog eens een spuit anti Covid... vorige keer viel echt niet mee... ben ik die derde prik donderdag gaan halen en heb 't manneke wreed tegen zijn goesting toch mee gekregen... de spuit zelf was een fluitje van 1 cent... de tocht erheen viel ook mee maar terug was weer een heel avontuur... mijn echtgenoot's dwarse natuur kennende zou ik beter moeten weten en hem moeten laten aanmodderen maar ja ik ben wat ik ben... een eerder ongeduldig mens dat wil helpen maar er alleen maar gefrustreerd van geraakt... zodra die spuit erin zat en we de verplichte 10 minuten hadden gewacht trokken we naar de parking... tot dan geen vuiltje aan de lucht... tussen haakjes we hadden toen een blauwe lucht en ik was wreed dankbaar dat het niet goot zoals de dag ervoor... dan begon de ellende... ik zei: "we moeten naar links helemaal tot het einde" en op slag sloeg manlief af en reden we tegen de richting in... werden terug gefloten en ik... nog altijd niet geleerd... zei: "helemaal tot het einde" en weer sloeg hij verkeerd af en zaten we klem... man aan het vloeken en ik aan het stomen... die oen van mij heeft werkelijk een ingebouwd systeem dat hem verbiedt naar mijn raad te luisteren met alle gevolgen vandien... als ik later de euvele moed heb om te zeggen : "ziedewel?" is het hek van de dam.
Niettegenstaande al dit gedoe zijn we veilig thuis gekomen maar echt... met die man van mij op tocht gaan is geen sinecure... dat kost me elke keer een liter zweet... vroeger waren er ook tranen maar die zijn blijkbaar op... deze laatste week kan hij blijkbaar de TV niet meer schakelen... kijkt het uur verkeerd en zit dan te sakkeren... kan het juiste kanaal niet vinden en roept me dan... elke keer de reclame zijn programma onderbreekt weer dat gesakker... het enige waar hij nog ietwat stil bij is zijn de sportuitzendingen... eens die beginnen hoor ik hem niet meer... voor mij een zegen dus en dan triptrap ik geniepig de kamer uit om mijn ding te doen.
Niettegenstaande al deze ellende ben ik al blij dat die derde spuit me niet zoveel last bezorgt als de vorige... ik begin al voorzichtig te denken aan een tochtje naar de koekestad... weliswaar met masker... ach denken mag nog wel.
Ik lachte ooit eens met mijn moeder die op haar gebit was gaan zitten zodat het brak... het menske kon alleen maar zuur mee lachen... je kan je kop verliezen maar om je tanden te verliezen moet je toch wat meer moeite doen... dat dacht ik toch... niet mijn echtgenoot hoor want die is kampioen in verliezen... als ik alle uren moest optellen die ik heb doorgebracht met zoeken naar spullen die hij kwijt was zou ik enkele jaren kunnen vullen denk ik... aan de kop stonden zijn sleutels... dan zijn portemonnee... in de tijd dat een herentas in de mode was... dat ding heeft in half Vlaanderen gelegen... was ik blij toen die mode passé was... nu gisteren... ik was nog in de badkamer aan het proberen er enigszins toonbaar uit te zien na een onrustige nacht... toen man binnen kwam strompelen met een verbijsterd gezicht... hij kon nergens zijn tanden vinden... hem vragen waar en wanneer hij ze laatst had gezien is verloren moeite want dat herinnert hij zich niet meer... wanneer hij zowat voor de tigste keer de ronde had gedaan van het huis en me wreed op mijn zenuwen had gewerkt door zijn klaagzang zuchtte ik eens diep en... begon al mompelend van : "daar gaan we weer" aan de zoektocht... het hele huis door van badkamer tot garage... dan begon ik zelfs kasten en laden te openen uit pure wanhoop... tevergeefs... nadat we zowat 3 x het hele huis hadden uitgekamd begon ik te denken dat hij ze met het vuilnis had mee gegeven... en dat na al die bezoekjes aan de tandarts en al het gezeur en al die moeite... om nog niet te praten over de kosten... ik gaf het op en ging al grommelend aan de pc zitten om mijn zenuwen te kalmeren... tot plots een jubelkreet van beneden door het huis galmde... EUREKA... GEVONDEN... en waar lagen die vermaledijde dingen... de enige plek waar ik niet gezocht had was tussen de zitting van zijn relax omdat er altijd een plaid ligt... ik begrijp nog altijd niet hoe dat gebit zich onder die plaid heeft kunnen wurmen... en de clou van het hele verhaal is dat hij beweerde dat dit mijn schuld is want ik had die plaid erover gelegd terwijl ik dat ding niet had aangeraakt... dat deed de deur dicht... deze keer deed ik wat meer dan grommelen en trok naar boven naar mijn pc om af te koelen... toen hij later naar boven kwam heb ik hem zowat buiten gesmeten... hij droop af en de rest van de dag was hij verdacht behulpzaam... hij waste zelfs de 2 koffiekopjes af... de rest bleef staan... er zijn tenslotte grenzen aan behulpzaamheid.
En dan zeggen dat mijn leven saai is... hoe kun je zoiets denken!
Wat doe je als je leven meer en meer zinloos lijkt... wat doe je als je de hele dag moet leven met een grommelende en kritiek spuiende echtgenoot... wat doe je als je lichaam langs alle kanten protesteert... wat doe je dan... je doet wat je moet al is het met tegenzin... als je taken er op zitten probeer je je te ontspannen met een boek of je komt je beklag hier op je blog doen... dit maar om te vertellen dat ik baal en alles zowat kotsbeu ben.
Hoe was de voorbije week... woensdag met die zeur van een echtgenoot naar de tandarts om zijn tanden te gaan halen... poeslief tegen de tandarts... een en al smile MET tanden... thuis smile weg en zeuren dat het pijn deed... niet willen dat ik bel voor een afspraak... donderdag kwam de kapster mijn pluimen bijwerken... vrijdag wekelijkse fourrage... en vandaag... proberen te overleven zonder er een hartaanval aan over te houden door man die een nieuw stokpaardje heeft gevonden om over te klagen... dit keer de recyclage... ik sorteer de afval in verschillende zakjes in de keuken... eens vol moeten die naar de grote zakken beneden gebracht worden en dat is de taak van man... doet hij al jaren maar plots heeft hij daar commentaar op en dat is natuurlijk gericht tegen mij alsof ik die regel heb uitgevonden... en als het dit niet is zoekt hij wel iets anders om mij te beschuldigen... je zou voor minder kwaadaardige gedachten krijgen... gisteren belde onze buurman-weduwnaar me op om iets te vragen en we hadden een lange babbel... die man praat over zijn vrouw alsof ze perfect was en hoe langer ze dood is hoe perfecter ze wordt... dan moet je wel moeite doen om niet in zelfmedelijden te verdrinken... die man van mij ziet alleen de slechte kanten... misschien zou hij ook mij bejubelen moest ik dood zijn maar dat zal ik dan jammer genoeg niet meer beleven.
Dat was dan mijn uitlaatklep voor vandaag... trieste boel nietwaar maar ik voel me ook niet goed... maag- en darm problemen... ik denk dat de stress me teveel aan het worden is... mensen die alleen komen te staan klagen over het gemis aan een partner en ik... heel erg dat ik het moet zeggen maar ik benijd hen soms.
