Hallo matekes... elke dag gaat het een stukje beter... het is wel zoeken en zich aanpassen maar al doende leert men... ik ga dus verder met mijn herinneringen.

-52- DE BIOLOGISCHE KLOK

Ik was intussen 29 geworden… we woonden in ons nieuwgebouwd huis… en mijn biologische klok begon heel hard te tikken… ik wilde een baby… tot hiertoe hadden we “veilig” gevrijd en de toen bestaande middelen gebruikt… “de pil” was nog niet uitgevonden… ik was bereid aan het serieuze werk te beginnen waar manlief volmondig mee instemde… en LAP de eerste keer al was het raak… ik was in verwachting… ik liep enkele weken gelukzalig rond tot ik pijnen begon te voelen… na ongeveer 5 weken kreeg ik een bloeding en dat was dan dat… toen ik ietwat hersteld was van de teleurstelling waagden we het nog maar eens en weer was ik direct in verwachting… dit keer ging ik echter onmiddellijk naar de gynaecoloog die me vertelde dat ik suiker maakte… de zwangerschaps diabetes… en me bedrust oplegde… ik werkte toen nog en moest in ziekenverlof… platte rust en elke dag een spuitje insuline… dat heb ik zo’n 3 maanden volgehouden… op het eind ervan kreeg ik weer pijnen en verloor bloed… ik werd direct naar de kliniek vervoerd en in bed gestopt… de dokter wist toen al dat het hopeloos was maar mocht niet ingrijpen anders was het abortus… ik heb een hele week helse pijnen geleden… noem het weeën… tot ik een miskraam kreeg en ze me onmiddellijk naar de operatiezaal brachten… dat was het dan weer… ik was diepongelukkig… kon geen kinderwagen op straat zien of een baby of ik kreeg een huilbui… de dokter raadde me aan een volledig onderzoek te laten doen om de oorzaak op te sporen van die miskramen… in het Universitair Ziekenhuis van Leuven keerden ze me binnenstebuiten en kwamen tot de vaststelling dat mijn baarmoeder een tussenschot bezat waardoor de foetus niet kon groeien… ze raadden me aan me te laten opereren… ik was intussen al 32 geworden… een operatie zag ik niet zitten want die suiker was er ook nog waardoor een eventuele geboorte zou moeten gebeuren met de keizersnede… dat was me allemaal even teveel van het goede… maar ja die kinderwens… na lange en verhitte discussies met echtgenoot… manlief had er zich al in geschikt kinderloos te blijven… hierin gesteund door schoonmama… besloten we te adopteren… dat is echter vlugger gezegd dan gedaan… er wachtte ons nog een lange lijdensweg.

Wat een pech voor jullie Er klink altijd muziek tussen de bomen in je tuin,
 maar je hart moet heel stil zijn om het te kunnen horen
 Nikki

21-01-2014 om 15:28 geschreven door Nikki

Vandaag maken we er een luie dag van. Lieve groeten uit Scheveningen.

Achter het plaatje staat iedere dag een nieuw praatje.

21-01-2014 om 09:28 geschreven door Loek

19-01-2014 om 16:55 geschreven door Natoken

19-01-2014 om 14:58 geschreven door Ludovikus