Heel efkes terwijl het beneden rustig is... de voorbije week was meer dan hectisch... maandag naar spoed met van pijn huilende echtgenoot... de hele dag allerlei onderzoeken... opgenomen voor verder onderzoek... niets abnormaals gevonden... woensdag naar huis gehaald... vrijdag terug naar spoed met weer van 't zelfde... terug naar huis en nu bang afwachten op de volgende crisis... en dàt na volle 2 weken volle pampers te hebben opgeruimd... het kruipt niet in de kouwe kleren en ik voel me op slag jaaaaren ouder en zwakker... heb een afspraak met de sociale dienst van de kliniek voor eventuele hulp... hoe ik het ook haat er het bijltje te moeten bij leggen het zal wel moeten want ik kan het alleen niet meer aan... mijn over buurvrouw boodt aan om voor ons mee te koken... zo lief... ze had me ook overhaald om met haar eens een terrasje te doen maar in plaats daarvan heb ik de hele dag op spoed doorgebracht... ook de kapster moest ik afbellen al voor de tweede keer en nu loop ik hier rond als de tweelingzuster van Einstein... ik aarzel nu om af te spreken want...

Het is eindelijk zomer maar die gaat aan me voorbij... ik strompel van de ene crisis naar de andere... de ene dag gedraagt man zich bijna normaal... en dan plots krijgt hij een woedeaanval en roept dat hij aan het sterven is... tja ik denk dan onmiddelijk dat hij voor een stervende wel veel lawaai maakt... is dat cynisch... ja zeker maar na  zowat 50 maal hetzelfde te hebben gehoord geloof ik het niet meer... wel is hij na zo'n woede aanval plots gewillig... ik kreeg hem zelfs onder de douche zonder strijd te moeten voeren... dat maakt me ook wel achterdochtig en ik vraag me dan af hij het opzettelijk doet net als kleine kinderen doen om aandacht te krijgen... alsof hij niet genoeg aandacht krijgt... ik moet steeds paraat zijn om hem met zowat alles te helpen... mijn "leven" draait om hem.

Wat me enorm gelukkig maakt is dat ik steeds op zoon kan rekenen... en zelfs dochter belde uit Kreta om te vragen hoe het met de papa was... een complete verrassing want dat deed ze nooit... dat en de aangeboden hulp van onze lieve buurvrouw kan me ietwat troosten... ze raden me met zijn allen aan man te laten opnemen maar dàt is dan weer een stap waar ik nog niet aan toe ben... que sera sera!

22-07-2024 om 09:54 geschreven door ani