|
een berkenboom staat tegen de maan
te glanzen en wordt huiverkil
de tijd drupt droevig van de takken
twee stappen verder is het stil
ik zeg
wees maar niet bang voor de slaap
ik blijf bij je
wees niet bang voor de nacht
want ik ben je nacht
wees niet bang voor het water
ik maakte het water
het water is goed
en het draagt je
het wordt weer als vroeger
ik voed je met mijn huid
ik kleed je met mijn bloed
binnen mijn heupen bouw ik je huis
vanzelfsprekend
heb ik je lief als mezelf
zijn we naakt voor elkaar
en kennen elkaars binnenkant
beiden zijn we veel te teer
om bevroren bloemen te verdragen
ontdooi ze met je bleekblauwe ogen
breek ze met je handen
tot een geruisloos vuur
want zonder jou
voel ik me weer uiteenvallen
en loop dan later achter de stukken te zoeken
|
