Ik had nog eens enkele nummertjes op een stuk papier neergekribbeld om het fietsknooppuntennetwerk als gids te gebruiken voor onze fietstocht vandaag. Natuurlijk zoek ik dan een richting waar we minder vaak komen en dus ook waar ik de wegen niet zo goed ken. Rond Westerlo leek me een interessante regio... Maar we hadden blijkbaar de verkeerde dag uitgekozen. Enkele keren werden we tegengehouden en omgeleid omdat er een wielerwedstrijd bezig was, en op een bepaald moment kon het niet anders dan dat we te voet over de berm, de fiets geleidend langs het parcours naar het volgende knooppunt wandelden. Uit gewoonte heb ik ook enkele foto's gemaakt, niet zozeer uit interesse voor het evenement maar om onze rit wat meer uitgebreid te documenteren. Thuisgekomen vond ik op het net dat we beland waren in het Belgisch Kampioenschap gravelbiken. Daar waren zo'n 2000 deelnemers over alle cathegorien verspreid las ik en dat verklaart meteen waarom we van uit de berm zowel dames, heren, jongeren, ouderen, corpulente, kortom een zeer gevarieerd corps fietsers zagen voorbij komen. Toen ik besloot mijn Sonytje boven te halen was het gros van de deelnemers eigenlijk al voorbij. Dit zijn dus achterblijvers... so what. Deelnemen is belangrijker dan winnen he manneuhhh.
We zijn vandaag naar de begrafenis van een goede vriendin geweest in Wilrijk. Ik was nog niet eerder op het Schoonselhof, het Antwerpse Père Lachaise, moet ik ootmoedig toegeven en ik plan dan ook er snel eens terug naartoe te rijden om in andere omstandigheden er wat rond te fotograferen, maar vandaag vond ik het niet gepast. Ik val dan ook terug op een extra foto van gisteren. Deze twee ezels stonden te grazen achter de Klein Engelandhoeve en hoe ik ook poogde om hun aandacht te trekken en ze naar de camera te laten kijken, het lukte niet. Het zijn dan ook ezels he. Misschien is ondergetekende er ook wel een...
We zijn zeer uitzonderlijk eens erg vroeg aan onze dagelijkse fietstocht begonnen. Om de voorspelde hitte te slim af te zijn waren we al om 10 uur vertrokken voor een iets langere tocht. Achteraf gezien viel het wel mee met de warmte. Het Bels Lijntje was het doel en we zouden wel zien hoe ver we geraakten. Uiteraard moet ik rekening houden met de steeds kleiner wordende actieradius van mijn al meer dan 20000 km tellende oude e-bike. De uitkijktoren langs het Lijntje haalden we makkelijk en dan was het kiezen hoe we zonder dezelfde route omgekeerd te moeten doen toch nog thuis konden komen. We hebben het geklaard. Uiteraard is het een verplicht nummer om daar naar boven te klimmen en even vanzelfsprekend is een foto van het Vennengebied van uit dat hoge standpunt een must.
Het warme weer kon ons niet tegenhouden, we zijn toch maar gaan fietsen. Langs het Albertkanaal haalde ik dit enorme vaartuig in, twee duwbakken met in de lengte elk 6 containers. Van de zijkant kon ik niet meer zien. Ik heb een tijdje volle gas gegeven om voldoende voorsprong te krijgen en van op de brug aan de Lierse Baan kon ik een beter beeld te pakken krijgen. Daar zag ik dat ze 4 breed gestapeld waren. Volgens de berichtgeving rond de verhoging van alle bruggen over het Albertkanaal zouden voortaan vaartuigen met tot drie hoog gestapelde containers vrije doorvaart hebben. Van uit de hoogte kon ik niet beoordelen of er effectief 3 lagen waren maar twee waren het er alleszins. Een snelle berekening leert me dan dat per duwbak er 6x4x2= 48 containers waren, dat maal twee is 96 vrachtwagens minder op de weg... misschien ook wel 144 gesteld dat het mogelijk 3 lagen waren. De binnenvaart is ondertussen echt wel een beduidende ontlasting voor ons wegennet dat mag duidelijk zijn.
We waren hier al vaak voorbij gefietst en we hadden al enkele keren tegen elkaar gezegd dat we toch eens moesten gaan zien. Vandaag hebben we de daad bij het voornemen gevoegd. Het Kunstdomein Kasterlee is de plek waar een tijdelijke tentoonstelling van "gewone" kunstwerken, verzamelingen, transformaties, gewone dingen in ongewone omstandigheden... kan bezocht worden, kortom er is veel creativiteit rondgestrooid om dit project te realiseren en het is ook voor kunst-leken zeer toegankelijk. In de folder die je bij het binnenkomen krijgt staat veel uitleg en het valt op dat er meerdere werken zijn waar geen artiest genoemd wordt. Anonieme verzamelaars creëren vaak werken die je met wat goede wil ook als kunst kunt benoemen. Deze na het gebruik weggeworpen verfroerstokjes van Griekse vissers die hun boten ieder jaar opnieuw schilderen werden op het strand verzameld en op een kunstzinnige wijze in een prachtig tafereel samengebracht. Ik zeg volmondig dat dit ook kunst is.
Op het gevaar af het verwijt om mijn oren te krijgen dat ik in herhaling val (en dat is het laatste wat ik wil in mijn fotografie) toon ik toch nog 2 luchtbalonnen op deze pagina. Het lijkt er op dat met dit mooie weer de ballonvaart erg in trek is in onze regio. Een kleine week geleden mochten we zelf genieten aan boord van zo'n luchtvaartuig en vandaag, toen we rustig op een terras zaten, bij Den Thys, zag ik toevallig dat er in een weide enkele honderden meters verderop voorbereidingen gaande waren voor... een ballonvaart! Ik heb rustig de tijd genomen om mijn Duveltje te degusteren, uit ervaring weet ik immers ondertussen dat het wel even duurt voor zo'n ballon de lucht in gaat. We zijn dan tot op de vertrekplaats gefietst en dan merkten we dat een van de twee vertrekkensklare ballonnen dezelfde was als die ons vergezelde tijdens onze vlucht. Andere startplaats dat wel. Ik heb weer de nodige beelden gescoord en om toch voor enige afwisseling te zorgen vergeleken met de beelden van vorige week heb ik alsnog een ander standpunt gekozen, niet moeilijk natuurlijk want deze keer zat ik er zelf niet in.
Fietsen langs het Kempisch Kanaal, aan de overkant Umicore. Er liggen altijd wel een of twee schepen om geladen te worden en er is een giga kraan om de containers in de laadruimtes te hijsen. Waarom die containers (en ook de gebouwen op het terrein) allemaal verschillende kleuren hebben is mij een raadsel. Ik ben er wel door gecharmeerd. De kleuren zijn wat mij betreft dan ook het onderwerp van deze foto en niet zozeer het laden van dat schip...
Ik had een aantal nummerjes op mijn lijstje genoteerd om een rondje van om en bij de 50 km te fietsen. Ik wist wel ongeveer waar het rondje ons naartoe zou leiden maar soms kom je voor verrassingen te staan. Het stadspark van Turnhout is ons welbekend maar dat we daar zouden passeren was onverwacht. Toen de kleinkinderen nog echt klein waren was het ieder jaar vaste prik dat we enkele keren naar het stadspark gingen om enkele ritjes met de treintjes te maken. Dat de Stoomgroep, het collectief dat de attractie toen organiseerde nog altijd actief is en ook in '25 de kinderen laat kennis maken met het vervoer per spoor, zij het op miniatuurformaat, vond ik super, een stop waard en veel foto's. Dit is er één van.
We hadden in de loop van de dag al een pittige fietstocht ondernomen maar de beelden die ik er uit mee gebracht had waren niet erg verschillend van de vele andere die ik recent scoorde. En afwisseling is een van de motto's die ik hoog in het vaandel draag wat betreft mijn fotografie. Ik ben er vanavond dan nog maar eens op uit getrokken met avondfotografie- en blauwe uurtje-plannen. Bij de eerste geplande stop, niet eens zo ver van huis, was het al meteen raak. Camera op statief boven de tunnelingang waar het verkeer op de N19g onder de Hoge Mouw geleid wordt, lange sluitertijd, klein diafragma en meteen kon ik enkele beelden op het geheugenkaartje zetten. Beter werd het niet. In de nabewerking heb ik de twee foto's met de meeste lichtstrepen over elkaar gelegd in Photoshop, eerst uitlijnen en met de dekkingsmodus "lichter" bleef de achtergrond onveranderd maar kwamen de voor- en achterlichten van beide foto's samen in één beeld.
De titel van deze foto is niet meteen duidelijk mag ik aannemen. Het is de naam van het prullaria en broccantewinkeltje waar het vrouwke een tijdlang rondneusde. We zijn al jarenlang vrijwilliger in het zorgtehuis Hoevezavel in Lommel en telkens we er heen reden kwamen we in het Lommels gehucht Stevensvennen langs een winkeltje waar het vrouwke zich dan steevast liet ontvallen: "Daar zou ik wel eens willen binnengaan". Mij interesseert zoiets nauwelijks, ieder zijn meug maar wat het vrouwke leuk vindt gun ik haar graag. Ik ben een tijdlang gekweld geweest door ernstige rugklachten en een rolstoel voortduwen was voor mij tijdelijk niet mogelijk. Ondertussen gaat het beter en vandaag hebben we de vrijdagse routine weer opgepakt. Toen we na de wandeling terug naar huis reden ben ik zonder eerst iets tegen het vrouwke te zeggen, onverwacht gestopt bij de Rode Poort. Ze was aangenaam verrast en ze heeft haar tijd genomen om uitgebreid alles te besnuffelen. Ik heb zelf eerst wat buiten gefotografeerd, de omgeving verkend en dan ben ik ook maar naar binnen gegaan. Qua compositie kun je daar nauwelijks iets zinnigs uit puren maar soms is wanorde, chaos of wirwar... ook wel een leuk onderwerp, het vrouwke en de eigenares staan er trouwens ergens tussen.
Ik kan het niet laten om nog een foto uit de oogst van gisteren te plaatsen. We zijn vandaag wel gaan fietsen en ik had ook wel enkele beelden meegebracht maar er was niks bij dat me meer geschikt leek dan een tweede foto uit ons ballonvaartavontuur. Drie ballons waren opgestegen van bij de ijsboerderij aan de Eindekens. In één ervan zat ik, een tweede was even buiten beeld en de derde was lager en zat van uit onze mand gezien onder de horizon. Die heb ik enkele keren in beeld genomen. Fotograferen in zulk pittig tegenlicht vraagt om aangepaste instellingen. Om de zon nog behoorlijk, niet uitgebeten, vast te leggen heb ik de belichting bewust flink naar beneden gehaald. Dat resulteerde in deze stemmige foto met een heerlijk kleurenpalet.
Neen, dit is geen drone-foto, er zijn nog andere mogelijkheden om te fotograferen van uit de lucht... De ballonvaart die ik cadeau gekregen had voor mijn verjaardag was al twee keer uitgesteld omwille van de minder goede weersomstandigheden. Maar vandaag was het raak. Derde keer goede keer en ik heb mijn hartje opgehaald. Als ik met de drone aan het stoeien ben vind ik het vaak jammer dat ik zelf niet kan meevliegen maar vandaag kon ik echt fotograferen van uit de hoogte, hoger zelfs dan de 120 m die de drone mag vliegen. Uit de vele foto's die ik kon scoren heb ik er bijna willekeurig een gekozen voor deze pagina. Mijn drang naar compositie, symmetrie e.d. nam weer de bovenhand over landschappen en vergezichten. Morgen komen er zonder twijfel weer een heleboel andere beelden voorbij op Facebook.
Ik ben bezig met een fotoreeks over zwart-wit onderwerpen te fotograferen in zwart-wit. Op z'n tijd kom ik weer eens een mogelijke kandidaat voor de reeks tegen en dan neem ik de tijd om dat langs alle kanten te bekijken en vast te leggen. Tussen het Prinsenpark en Sas 7 kwam ik vandaag voorbij een locatie gefietst die me geschikt leek om mijn voorlopig nog kleine verzameling weer wat uit te breiden. Voor de omzetting naar zwart-wit gebruik ik voor deze reeks steeds dezelfde preset van Silver Effex met dezelfde kleine fine-tuning aanpassingen. Ik heb er geen idee van of dit beeld de uiteindelijke selectie zal halen maar het lijkt me voorlopig toch een leuke aanvulling.
Het was best goed weer om te fietsen vandaag. De temperatuur was alleszins best aangenaam, bewolking en zonneschijn kwamen om beurten voorbij en om de soms stevige bries te trotseren had ik een route uitgestippeld met rugwind in de open vlakte en beschutting door bossen, lover, hagen en dies meer bij tegenwind. De theorie is één, de praktijk is twee... We hebben regelmatig de ondersteuning van onze electrische bikes één of twee streepjes hoger moeten zetten. Voor deze tocht had ik een fietskooppuntenrit gepland en eerlijk gezegd kwamen we weer op onverwachte, leuke plekken en soms moest ik zelfs even nadenken: "waar zijn we eigenlijk...?" Bijna terug thuis, in Isschot, gehucht van Kasterlee, herkende ik plots de locatie waar we voorbij fietsten. Den Hof van Isschot is een zelfpluk bloementuin waar we via een andere weg al enkele keren geweest waren om wat fleurigs in huis te halen. Met de fietsen kun je nauwelijks een mooi boeket mee naar huis nemen zonder gepaste tas maar we zijn toch even gestopt om er eens rond te kijken, en dat was weer mooi. Na de nodige foto's zijn we door gereden met het vaste voornemen om snel terug te komen met de wagen om weer wat te plukken.
Een van onze favoriete aanleghavens als we gaan fietsen is "De Lentehei". Vandaag reden we weer die kant op en dan is het er heerlijk toeven tijdens een tussenstop. Het is geen trendy, gelikt, design-etablissement, integendeel. Je zit er aan een simpel tafeltje op de zandgrond of het gras, je gaat aan een saloon-style openlucht bar zelf je drankjes halen en alle stress valt van je af. My kind of place... Er is trouwens ook voor de jongsten vanalles te beleven en vooral de dieren die er in de diverse afgesloten ruimtes rondlopen zijn erg populair (ook bij fotografen trouwens). Het leukste er aan is dat zowel de speeltuigen als de dieren vlakbij zijn en toch de rust bij het horecagedeelte niet storen. Ik ben, zoals iedere keer, ook deze keer weer wat gaan rondkijken met mijn Sonytje in aanslag en zo kon ik een alpaca, wat schapen, een geit, een pony, een paard, enkele kinderen en een mama met baby in één beeld vangen. Het is een momentopname van de gang van zaken in een deel van de Lentehei.
Vandaag waren we er vrij gerust in: het zou droog blijven vanaf de late namiddag. We zijn dan ook met de fiets naar Herentals gereden om de laatste vooravond van Herentals fietst, loopt en feest live mee te beleven. Uiteraard zijn we niet gebleven tot na middernacht om ook het optreden van Les Truttes te zien maar we hebben wel genoten van Gustaph, onze vertegenwoordiger op het Eurovisiefestival dit jaar. Het is niet meteen mijn favoriete soort muziek maar ik moet toegeven dat het een vakman is en ik kan er eigenlijk niks verkeerds over zeggen. Prima band, uitstekend backing koortje, een vlotte présence op het podium en een stem om U tegen te zeggen. Als we met de fiets ergens naartoe trekken neem ik meestal niet de Canon mee maar het Sonytje past natuurlijk altijd in mijn zak, zo ook vandaag. Ik kon met dat ding toch enkele leuke opnames maken van dat optreden. Dit beeld vond ik speciaal. De mimiek van de achtergrondzangeressen, die zich helemaal inleefden in de nummers en de teksten, is onbetaalbaar.
Herentals fietst, loopt en feest. Gisteren hebben we het na-tour criterium aan ons laten voorbij gaan. Het weer leek ons echt te slecht. Vandaag was er "Herentals Loopt" en daar zijn we toch naartoe gereden, ook al omdat zoon Michael als trainer met zijn voetbalteam deelnam, kleinzoon Jef ook trouwens en de enkele druppels die we alsnog over ons heen kregen bij de start van het event konden de pret niet drukken. Het mag ook wel eens vermeld worden: ieder jaar wordt "Herentals Loopt" groter. Deelnemen is belangrijker dan presteren, er zijn wandelaars, gehandicapten, jongeren, senioren en uiteraard volbloed sportievelingen. Op hetzelfde circuit waar gisteren de renners koersten, waren er vandaag bij de 1200 deelnemers aan de start die twee uur lang rondjes liepen, de enen één enkel rondje, anderen de volle twee uur lang. Na rigoureuze strenge selectie heb ik toch nog een veertigtal prachtige beelden over gehouden en er daaruit eentje selecteren voor deze site was niet gemakkelijk. Uiteindelijk kon ik niet anders dan iets te kiezen van de voetballers van SKS samen met hun trainer.
De laatste dag van de solden... Het vrouwke wilde absoluut nog eens naar het shopping center in Olen. Ik ben maar mee gegaan want ik had ook nog een paar nieuwe schoenen nodig. Die schoenen waren rap gekocht en toen wilde ik op een terrasje gaan zitten terwijl het vrouwke haar gang ging. Bij vorige gelegenheden was dat terrasje steevast bij brasserie O en steevast bestelde ik dan een Duvel waarop me even steevast werd meegedeeld dat ze dat niet in het assortiment hadden, de ene keer vriendelijk, de andere keer redelijk bot. Begrijpe wie kan. Ondertussen heb ik ontdekt dat er tegenover in het nieuw geopende "Très Belge" (vroeger Lunchgarden) wél Duvel te verkrijgen is en daar heb ik me vandaag dan maar neergeplant. Vriendelijke bediening, gezellig en voor herhaling vatbaar. Ik zat redelijk alleen op het terras, wat wil je, iedereen is aan het shoppen op de laatste soldendag en het weer werkte ook niet echt mee. Rondkijkend zie je altijd wel iets wat het fotograferen waard is. Op een raam was een kaart van Belgie aangebracht met een vette stip en er bij geschreven "U bevindt zich hier". Leuk... en toen ik nog wat beter keek zag ik de woordspeling "Eet-tablissement"... snapt U hem? Kijk, dat soort kleinigheden vind ik amusant en dat gun ik graag een plaatsje in mijn foto-jaaralbum.
Ook vandaag werd het in de loop van de namiddag steeds maar beter weer. Onze dagelijkse fietstocht verliep dan ook onder een aangenaam zonnetje. De route die we uitgestippeld hadden bracht ons hoofdzakelijk langs kleine weggetjes door landbouwgebied en in dit seizoen staat de mais al erg hoog. Het is misschien het meest spectaculaire gewas om te fotograferen maar als heinnering en als tijdsdocument voor mijn jaaralbum koos ik toch voor dit beeld. Andere foto's verschijnen morgen wel op Facebook.
Toen wij jong waren waren er nog geen smartphones om de ganse dag voor je neus te houden. Wij speelden buiten, renden, fietsten, voetbalden en waren altijd bezig met van alles en nog wat. Ik herinner mij zomers dat wij een volwassen boomhut bouwden. Die herinneringen kwamen bij me op toen ik dit kunstwerk zag tijdens onze fietstocht vanavond. Ik durf te betwijfelen of dit door kinderen in hun vrije tijd gebouwd is maar een super de luxe boomhut is het alleszins geworden. Interessant genoeg om te fotograferen en als foto van de dag te figureren.
