eindelijk ondertitlels. replieken. ze zijn een beetje plat, maar we mogen ook eens lachen..

heb de smaak van de fotoreportages te pakken. plots herinner ik me dat vroeger in geïllustreerde magazines (damesbladen vooral, in stationromannetjes en streekkranten, misschien ook in de ciné-revue en zeker in het rijk der vrouw) fotofeuilletons verschenen, liefdesverhalen meestal. inhoudelijk kon je ze vergelijken met verhalen uit de bouquet-reeks, des romans à l'eau de rose, zoals mijn moeder ze noemde.

bedoeling was de lezeressen die niet graag lettertjes lazen en/of geen tijd hadden lange teksten te verorberen, toch met behulp van foto's met onderschriften of tekstballonnetjes, een redelijk verhaal op te dissen. ze moesten de foto's bekijken en een paar lijnen lezen. de fotoromans werden soms gespreid over ettelijke weken, zodat de dames lezeressen elke week met spanning uitkeken naar het vervolg van hun fotoroman. ik herinner me dat ik als klein meisje droomde mee te spelen in zo'n verhaal, maar wij hadden geen fotoapparaat en dus bleef mijn droom maar een droom.

gisteren was er bij ons een geïmproviseerd feestje en ik wil enkele leuke foto's bewaren op mijn blog. ik knip en plak hier de personages, waaronder ikzelf. wij zijn in gesprek, kijken beduusd of ernstig of dromerig of trots of hebben binnenpretjes... op het eind komt pipo te voorschijn, als een tijgertje uit de kleine jungle van mijn tuin.

mijn bedoeling is nu de volgende dagen van onderstaande foto's een fotoverhaal te maken, ik zoek leuke onderschriften of replieken. heb er al enkele in mijn hoofdje, maar wie wil meedoen stuurt maar een mailtje! de volgorde mag trouwens gewijzigd worden en heb ook nog andere foto's in voorraad, voor als het een echt feulleton wordt... 

12-08-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

Sappho

Fragment 31

He seems to me the peer of gods, that man
who sits and faces you,
close by you hearing
your sweet voice speaking,

and your sexy laugh, which just this moment makes
the heart quake in my breast: for every time
I briefly glance towards you, then I lose
all power of further speech.

My tongue is smashed; at once a film of fire
runs underneath my skin; no image shapes
before my eyes;
my ears are whining like a whirling top;

cold sweat pours down me, and in every part
shuddering grips me;
I am paler than summer grass,
and seem to myself to need little to make me die.


Gaius Valerius Catullus 

Carmen 51


This man seems to be an equal of the gods.

This man, if it is right, appears to surpass the gods:

He who, sitting opposite you,

gazes at you and listens to your

sweet laughter again and again. Those things

from my misery snatch my senses: indeed,

the instant I look at you, Lesbia,

nothing of my voice is left in my mouth.



My tongue is tied, a thin flame of love

flows down through my limbs,

my ears ring with their own sound and

my eyes are covered with the twin night.



Catullus, leisure for you is troublesome:

In leisure do you rejoice and delight too much:

Leisure has, in the past, ruined kings and beautiful cities.

4.

besluit: laten we het leven gewoon liefhebben zoals het zich aandient. niet overmoedig denken en willen dat veel ineens zal en kan veranderen.

en genieten van kleine verrukkelijke momenten: een heerlijke kop zwarte thee drinken met een kruidenmix van kaneel, cacao en caramel en daarna in de gouden ketting op de grote markt in halle snoepen van een bord italiaanse ham met rucola, gedroogde tomaatjes en mozarella. tegelijk nippen van een heerlijk glaasje witte wijn, even een oester meepikken van ahids bord. 's avonds lekker in bed verbouwereerd een verrukkelijk historisch boekje lezen met als titel: mémoires d'un eunuque dans la cité interdite van de chinese historicus dan shi, specialist van de qing-dynastie, de keizerlijke familie die aan de macht was net voor de revolutie van 1912..

en vanmorgen, terwijl het buiten weer zachtjes is beginnen sneeuwen, dit stukje schrijven en deze momenten uit mijn superhybride (westers, oosters, grieks, italiaans, oesterlijks, groen, hals enz) leventje proberen te bewaren voor altijd...

* Vertaling zie: http://www.textkit.com/greek-latin-forum/viewtopic.php?f=28&t=8465

* Published in Love Shook My Senses. Lesbian Love Poems, ed. Gillian Spraggs, London, The Women’s Press, 1998. A slightly different version was published previously in What Lesbians Do In Books ed. Elaine Hobby and Chris White, London, the Women's Press, 1991

* DAN SHI, MEMOIRES D'UN EUNUQUE DANS LA CITE INTERDITE, Editions Philippe Picquier, 1995, MAS DE VERT, 13200 Arles

19-12-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

* Een kommapunt is een combi van een (dubbele) punt met een komma. Gebruik je dus om even adem te halen, want wat daarna komt is een hele rits woorden, opsommingen, uitleg, bedenkingen..

* Een kommapunt gebruik je tussen samengekoppelde zinnen, ze geeft dan een langere pauze aan dan de komma. in dit geval kan er meestal evengoed een punt staan.

Over de tuin hangt een late, vale klaarte; het licht schijnt uit de dingen zelf te stralen.

* Een kommapunt gebruik je tussen gelijkwaardige bijzinnen:

We vermoeden dat die avond de botsing komen zou; dat geen macht op aarde de twee broeders nog beletten kon, elkaar te vernietigen; dat we allen laf zouden zijn.

* Er is veel onzekerheid bij het gebruik van de kommapunt. dikwijls zijn samengekoppelde zinnen slechts door een komma gescheiden

Kom mee naar de kermis, het is daar prettig.

* Gebruik echter een kommapunt, als er reeds komma's staan in de samengekoppelde zinnen:

Wat hij ook doet, alles slaat hem tegen; hij is een echte ongeluksvogel.

* Een puntkomma gebruikt worden om zowel enige scheiding aan te geven als de delen enigszins bij elkaar te betrekken. Het nadeel van veelvuldig gebruik van de puntkomma is dat een tekst erg drammerig over kan komen en een voordeel is dat door gematigd gebruik ervan een tekst wat meer gaat leven en eventueel kilheid verliest.

Iedereen is welkom op mijn verjaardag; ik hoop echter dat mijn neef Piet wegblijft.

* De puntkomma wordt ook gebruikt in puntsgewijze opsommingen.

het zijn okerdonkere dagen met diepblauwe luchten,
de was in één middag droog, de verwarming kan uit.
het zijn de hoogtijdagen vol hoop en genade,
euforisch kloppend in een uitwaaierend najaar.
terwijl in een belendend pand de rookwolken uitslaan en
de vlammende brand wordt geblust door een uitzinnige brandweer,
wordt deze kop op de razende voet gevolgd via
moderne communicatie; arcadisch verbeeld door
een vlinder hier op de rand van de tafel, waaraan wij
koffiedrinken midden op een te warme dag eind november.
nog nooit lag het leven zo opengelegd.

* elma van haren, flitsleemte, uitg. de harmonie, 2009

Foto: Pascal Vyncke, SeniorenNet.be

31-10-2009 om 10:27 geschreven door nicole2  

25-10-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

24-10-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

zaterdag in leuven een afspraak met een groepje oudleerlingen van een brusselse school waar ik bijna een jaar lang (van 10-10-69 tot 30-06-70, ik was toen 23, zalige leeftijd)...heb lesgegeven: het koninklijk atheneum van sint-pieters-woluwe. de eerste oudleerlingen die ik in de tiense straat ontmoette waren twee schattige tweelingzussen, de zusjes van keymeulen.

pittige verzorgde dametjes van midden in de vijftig, alletwee met hetzelfde kapsel en nog altijd dezelfde leuke manier van lachen en bewegen. terwijl we stonden te wachten op de anderen, kwamen de tongen los en de eerste verhalen wasemden door de lucht: wie van de school ze nog kenden, waar ze woonden, wat ze deden, of ze getrouwd waren of werkten of niet werkten en of ze allang dood waren...  oef!  zoveel oudleerlingen en collega's waren al echt dood, ik vond dit wel een beetje schokkend, heel eng. er was zelfs een verhaal over de moord op jacqueline, hun klasgenote die nota bene door haar eigen echtgenoot om het leven was gebracht en ook het verhaal over ines, die clocharde was geworden trof mij recht in het hart!

maar toen we allen (we waren met zevenen!) aan tafel zaten en genoten van ons koninckske werden nog meer namen genoemd en ach, ook succesverhalen werden uit de mouw geschud. zoals het verhaal van de schitterende claude perignon*, die de grote baas was geworden van thomas cook reizen en nu overgestapt was naar tui. geert was een keurige landmeter geworden en de vriendelijke en warmhartige ludo, was nu docent aan een hogeschool voor journalistiek in hasselt. hij had trouwens in de krant gestaan omdat hij nog elke dag naar zijn werk fietste...

en ach, in die tijden waren het nog echte winters, met heel veel sneeuw. getuige daarven de anekdotes van de guitige huguette van dormael, die van wal stak met een hilarisch verhaal van toen zij en nog enkele andere sloebers voor de grap een sneeuwman midden in de klas hadden gemaakt. ook was er het verhaal over de leerkracht, die net met een pak examens onder de arm van achter de hoek kwam aangedrenteld en die ze per abuis met sneeuwballen hadden bekogeld en alhoewel er sneeuw achter zijn bril zat was die niet afgevallen! huguette had trouwens iets met sneeuw, vond ik, want was haar zoon ivan niet naar de noordpool getrokken, heel stoer en avontuurlijk en op zijn eentje????

haha, de stemming zat er goed in, mijn oudleerlingen (die eigenlijk maar enkele jaren jonger waren dan ikzelf, ik gaf toen nederlands in laatste jaar middelbaar!) haalden herinneringen op en ik had het gevoel dat er iets moois aan het groeien was daar in dat cafeetje in leuven... ik moest jammer genoeg reeds om zeven uur weg, de dames en heren bestelden juist een lekkere steak en alhoewel ik zin had om mee te eten heb ik het maar niet gedaan: had al met n. die middag frietjes met stoofvlees gegeten. deze winter wil ik het absoluut sober houden, gedaan met het  bourgondische slempen, ik wil ayurvedische thee drinken en mijn yogaoefeningen doen....!   

ik wil hier besluiten en met een leuke opmerking van de zusjes van keymeulen én met een gedicht dat ik in die jaren geschreven heb*, ik weet niet meer of het omtrent dIe school in sint- pieters-woluwe ging of omtrent het atheneum van etterbeek, maar ik vind het toepasselijk voor hoe ik me toen voelde..

1. opmerking: naar het schijnt was ik toen te mager, ik droeg mini-rokjes en laarzen en gebreide mutsjes en vlechten, ik was de hippie-juf, waw....

2. gedicht

10 maart

ik heb vandaag

goede lessen gegeven

mijn kamer opgeruimd

afgestoft (de boekenrekken, het tuintafeltje, de plinten ..

gestofzuigerd (de matten)

een groene appel gegeten

gedichten gelezen van Henry Wadswordth Longfellow

(My last Youth: refrein: and the thoughts of youth are long, long thoughts...)

en van Ernest Dowson (1867-1900)

(Non sum qualis eram bonae regno cyranae...)

onbeschrijfelijke zevertitel.

strofe I.

then falls thy shadow, cyrana!

the night is thine: and I am sick and desolate of an old

passion, yea hungry for the lips of my desire:

I have been faithful to thee, cyrana! In my fashion.

wat aan mijn lessen geknoeid

wat in de brief van Jaak gelezen (ik zoek nu reeds

fragmenten voor ons boek)

een gedicht van Jan Emiel Daele ontdekt in Vlaanderen Vandaag.

een gedicht van Raymond Hereman ontdekt in het Declamatorium van de Nederlandse poëzie .

de naam Ebenezer Z. ontdekt in dezelfde dichbundel als hierboven, Oxford University Press.

met mijn zus de rosse buurt ontdekt in Etterbeek.

(we zochten een eethuisje, vonden het niet, probeerden een paar straten, een vrouw met wind in de haren toonde ons de weg, eindelijk vonden we de kazernen, sloegen linksaf, en eensklaps waren daar de rode en paarse lichten van de dancings, de eethuisjes en de kaberdoezen van de kazernebuurt, een klein soho voor eenzame soldaten, landdienaars of hoe je ze ook noemen wil. ook zagen we hoekige, verlegen diensters, anders de vriendelijkse meisjes ter wereld).

* Krantenbericht van 15 JANUARI 2009, Het Nieuwsblad: Claude Pérignon van Thomas Cook naar TUI

BRUSSEL - Claude Pérignon, kwaliteitsdirecteur en woordvoerder van Thomas Cook België, verlaat de touroperator. Hij maakt de overstap naar TUI Plc. Pérignon verlaat Thomas Cook Belgium per eind februari. Daarna start hij als director European Affairs bij TUI Plc, de internationale groep, zo bevestigt hij berichtgeving hierover van Info travel. Hij zal er instaan voor gesprekken met de Europese autoriteiten over toerismedossiers.

* nicole van overstraeten, de dagen van de winter, uitgeverij dilbeekse cahiers, 1989,  p.37

19-10-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

12-07-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

1.

ik heb een geliefkoosd pintenplekje in halle: een neventerrasje van het café de sleutel op het possozplein, onder de platanen. daar spreek ik dikwijls af met vrienden om een pint te pakken. het bier is er lekker en goedkoop, je zit wat afgezonderd van het café- en grotemarktgewoel en je kunt er ook een balleke verorberen met een kuipje mosterd, een lekkernij die heerlijk smaakt bij een frisse orval, mijn favoriet ardens bier dat naar mijn mening nergens anders in halle op zo’n puike wijze wordt geserveerd.

verleden zaterdag had ik weer prijs. het was wel een beetje kil buiten maar op een of andere manier belandden we toch onder de platanen. ik vertelde aan mijn schrijfmaatje over mijn aardbeienconfituuravontuur. dit keer was het experiment grandioos gelukt: dikke, smeuïge brokken aardbei in een schitterend karmozijnrode jam met tegelijk stevige en zachte textuur.

(van mijn afghaanse buurman had ik een grote hoeveelheid rijpe bioaardbeien cadeau gekregen, als dank voor mijn hulp bij het schrijven van een brief. ik was al om zes uur 's ochtends begonnen met het sorteren van de vruchten, ik wou de te rijpe exemplaren eruit en hield  uiteindelijk nog een enorme hoeveelheid flink gewassen vruchten over, die ik dan gezwind tot heerlijke confituur verwerkte).


ik zeg altijd bij mezelf: ik wil bij literaire gesprekken niet afdwalen, niet beginnen kletsen en roddelen, maar ondanks mijn goede voornemens lukt dit nooit. nadat ik een kersvers (ik wou bijna zeggen: aardbeienvers) verhaal van mijn maatje w. (nee, niet een supersized maatje in een kledingwinkel voor dames met een grote maat, maar de schitterende initiaal van mijn schijfvriend, in het engels klinkend als debbeljoe) onder de loepe had genomen, nadat ik mijn gedicht noet uit mijn tas had opgediept, mijn vorderingen in het sublieme dans, dans, dans van haruki murakami van commentaren had voorzien, nadat ik 's nachts komen de vossen van cees nooteboom en een sublieme dichtbundel van william cliff aan mijn maatje had uitgeleend, kwamen de tongen los en begon het leukste deel van dit literair bedoelde gesprek: een sessietje small talk.

ik vertelde w. (bij het verorberen van het balleke) hoe ik per ongeluk in mijn tuintje vliegen had ingeslikt en mijn haar had verbrand bij het aansteken van een flinterdunne havannasigaar (verbrand haar stinkt trouwens verschrikkelijk!). debbeljoe vertelde me over zijn voornemen om de reuzengrote opgeblazen badeend te gaan bekijken die in de hasseltse kanaalkom ronddobbert (hilarisch!) en natuurlijk had hij het ook over de verkiezingen...

2.

ach, de verkiezingen... eigenlijk wil ik niet teveel tijd besteden aan een item dat ik heb losgelaten (literatuur is al overrompelend genoeg), maar toch las ik de ochtend van de resultaten dat tim vanhamel, rockmuzikant, er ernstig over dacht naar wallonië te verhuizen en op het vrt-nieuws zeiden ze dat weer 450 banen worden geschrapt bij dhl..

daarom knip en plak ik hieronder mijn recent mailverkeer met mijn maatje, de lezer moet maar zijn conmclusies trekken...

Subject: RE: la belle

From: Ward Mertensmsn.com

Date: 8/06/2009 20:51

To: Nicole Van Overstraeten@telenet.be

Lieve Aardbeiendame,
 
Ik kan jouw analyse alleen maar bijtreden.
 
Gisterenavond gelezen in William Cliff. Leest zeer vlot, zit vol spitse humor en literaire vondsten. Heerlijk!
 
Groeten,

Ward Mertens @ chocolat


 

Date: Mon, 8 Jun 2009 06:42:20 +0200
From: nicole.van.overstraeten@telenet.be
To: wardmertens@msn.com
Subject: Re: la belle

vanmorgen zoemde al een blogericht door mijn hoofd betreffende de verkiezingen, misschien schrijf ik het wel op. wallonië stemt prachtig links, maar ik heb ook een vaag vermoeden dat de ps en de cd&v voor beide bevolkingsgroepen eenzelfde emo-waarde hebben. wat hun regeringen er in de praktijk zullen van terechtbrengen: wel, ik ken het klimaat in halle en ik ben me er meer en meer van bewust dat ik eigenlijk een grootstedelijke (brusselse) mentaliteit heb. ik bracht ook bijna 40 jaar van mijn leven door in grootsteden. maar wat weet ik van la flandre profonde? niets. ben altijd verbaasd dat vlamingen zo vlaams willen zijn, heb de indruk dat zij steeds bezig zijn met het construeren en reconstrueren van een ego, een platstrijken van een gedeukt gevoel van eigenwaarde. terwijl ik vind dat een gevoel van eigenwaarde niets te maken heeft met pathologie...

wanneer zullen politici zich eens gaan bezig houden met echt grote thema's: het sociaal en ecologisch klimaat, de natuur, werkgelegenheid, menswaardigheid, vriendelijkheid???

dit klinkt erg soft, maar ach, ik vind vriendelijkheid en hoffelijkheid belangrijk...

mvg

nicole

ward mertens wrote:

Hey Nicole,
 
Het was gezellig onder de platanen (met Orval en balleke) en ik ben benieuwd naar mijn ontdekkingen in de poëziebundels.
  
Ik ben vandaag voor het eerst elektronisch gaan stemmen en ben de uitslagen aan het volgen via de vrtnieuwssite. Ik weet dat ik niet verbaasd zou mogen zijn, maar dit was niet de uitslag die ik verwachtte. 'k Ben wel blij dat Ecolo het goed doet, maar verdorie toch, de vlamingen stemmen niet (meer?) op Groen. Qua zetels lijken ze wel status quo te blijven. Wel goe dat ze in Halle een procent vooruit gaan. Over Leuven is er nog niets bekend. Tijdens het stemmen zag ik dat Erwin op de lijst stond. Ik heb hem een stem uit sympathie gegeven.
 
Genoeg verkiezingen gezien en erover nagedacht. Ik zwier mijn computer over 5 minuten uit.
 
Morgen nieuwe week, hopelijk een nieuw hoofd, veel schrijven en graag zien. Daarvoor heb ik Groen! niet nodig
 
Groeten,

Ward Mertens @ chocolat  

3.

Bien, bien, na alle esbattementen en turbulentie, ben ik toch echt van plan om vanaf deze zomer de mooie steden en dorpjes in wallonië te gaan ontdekken…

09-06-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

1.

ik ben dus niet verkozen tot stadsdichteres van halle! zeven kandidaten hadden zich aangemeld, drie werden geselecteerd (waaronder de schitterende ondergetekende, yasmin), maar nipt werd een nog onbekende (jonge) halse dichter gelauwerd. zijn naam wordt pas binnen enkele maanden bekendgemaakt. ben heel nieuwsgierig, niet alleen naar zijn persoon, vooral naar zijn schrijfsels. zijn taak (het dus is bijna zeker geen vrouw!), zijn taak zal niet de minste zijn: twaalf gedichten in opdracht schrijven, gedichten in hals dialect schrijven (?), aanwezig zijn bij evementen en in de jury zitten van de halse poëzieprijs, haha!

het interview met de jury was wel spannend (ik was het eerste slachtoffer!), de juryleden hadden zichtbaar pret omdat ze hun vragen zomaar konden afvuren op het leuke grijze dametje dat haar gedichten zo gevoelig kon voordragen. alhoewel ik een beetje uit mijn nek heb zitten kletsen, vond ik toch dat ik goeie reclame voor mezelf heb gemaakt. ach, mijn palmares is toch niet de minste: ben redactielid geweest van twee literaire tijdschriften en heb voorlopig drie dichtbundels uitgegeven. mijn roman in schijfjes zit bij de uitgever, ik heb een literaire blog en zeker genoeg materiaal voor twee nieuwe dichtbundels. ik weet ook iets af van het theater (zie mijn persoonsbeschrijving) en organiseerde talloze schrijfateliers op school. tenslotte ben ik ook een fervente haiku-dichteres, waw!

heb ik er verkeerd aan gedaan te refereren naar david lynch (wiens film inland me toch lichtjes inspireerde voor het gedicht over halle), ramsey nasr (die als stadsdichter van antwerpen probeerde toegankelijke gedichten te schrijven), radio klara (op wiens website ik had zitten lezen over clichés betreffende poëzie), het steenwegenproject (waar ik toch met veel enthousiasme aan had meegewerkt en waarvoor ik de leuke gedichten ontijd en plaslion had geschreven) ???

ach, misschien is het juist die veelzijdigheid, die verspreiding, die veelheid aan referenties, die me de spreekwoordelijke das heeft omgedaan. hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat het beter is je duidelijk met maar een paar disciplines bezig te houden dan je te zeer te spreiden. wat je dan doet, doe je goed en afgelijnd.

ook ontdekte ik bij mezelf misschien te veel gevoelens van bereidheid (ik ben echt te plat gaan liggen, alhoewel ik aan een jurylid, de dorpsdichter van galmaarden, toch brutaal heb durven zeggen dat hij mijn gedicht niet goed had gelezen), te veel enthousiasme en misschien zelfs een beetje te veel happigheid naar geld en eerbetoon (money, money...). niets menselijks is mij vreemd. want alhoewel de 2000 euro, het bedrag dat ik na een snelle berekening vooropstel als totale verloning van de halse stadsdichter, maar een piepkleine maandwedde (in vroegere jaren) voor me betekent, is het geld toch maar goed meegenomen in deze tijden van crisis, haha!

maar er spookt nog een ander argument door mijn hoofdje: werd ik misschien te oud bevonden door de heren en dame van de jury? het is waar: deze winter heb ik voor 't eerst in mijn leven mezelf voelen ouder worden, heel vreemd. ik werd er zowaar depressief van. maar gelukkig ben ik al aan een tegenbeweging bezig: ik ga elke week naar de yoga en probeer trouw (zoals ingeborg) elke dag enkele houdingen op mijn tapijtje in te oefenen.

eigenlijk wil ik dansen.


2.

ondertussen bereiken mij enkele reacties, mensen houden mij op straat tegen om mij moed in te spreken en mij bijna gefluisterde boodschappen door te geven. naar het schijnt doen geruchten de ronde, als zou de verkiezing van de halse stadsdichter nep zijn, een vooropgesteld scenario met politieke connotaties (ik kan er makkelijk zelf enkele bedenken).

dit zou me verbazen en vooral veel verdriet doen, een afgang voor de poëzie, de literatuur en de politiek an sich. ik weet: er is ook zoiets als de tijdgeest en in eerste instantie is het handig om je met de tijdgeest mee te laten drijven. maar ik ben hoogstwaarschijnlijk ouderwets (of liever: wijs) en laat mij niet meer zo makkelijk meeslepen. in dit meest zuidelijke stadje waar nederlands gesproken wordt is het tegenwoordig zowaar de trend het zogenaamde zuivere vlaamse karakter van halle koste wat koste te willen behouden. met het eerste deel van deze wens ga ik plus of min akkoord, alhoewel ik mij voortdurend afvraag wat dat 'zuivere vlaams' nu eigenlijk betekent. over het tweede heb ik enige reserves.

als politieke ideeën mensen tegen elkaar opruien met even ingebeelde als waardeloze argumenten (taal, huidskleur, geslacht, afkomst, ideologie), wat dan resulteert in het goedpraten van onwaarschijnlijk grof en gewelddadig gedrag, dan neem ik afstand. meningsverschillen mogen bestaan, ruzie maken mag (liefst zelfs), maar toch stel ik een warme, menswaardige en open samenleving voorop. uiteindelijk hebben we allen maar 1 gemeenschappelijke vijand: domheid, egoïsme en eigenbelang in al zijn uitingsvormen.

daarbij zijn er, naast de lawine van economische crisissen waarmee we de laatste tijd worden overdonderd (al die ontslagen moeten toch zware gevolgen hebben op de dagelijkse levensomstandigheden van de betrokkenen, zeg?!?!?) geopolitieke evoluties aan de gang waar wij toch even stil moeten bij staan: maandag 23 maart naar koppen XL gekeken, dames en heren? als de aarde 6 graden opwarmt verdwijnt alle leven op aarde...

ach, mijn gedachten zijn misschien te algemeen en te open-minded. misschien moet ik ook een krengerige en hautaine attitude aankweken als ik weet dat dedie en dedie er voor bepaalde zaken een andere mening op nahoudt dan ik, zo pas ik beter in een bepaald plaatje. misschien om deze redenen dat ik (nog) geen stadsdichteres van halle ben geworden?


3.

maar argh, alle gekheid op een stokje: ik ben eerder het type vrouw dat zich amuseert. ben heel tevreden dat ik heb durven deelnemen aan de wedstrijd stadsdichteres van halle. ben ook tevreden over mijn inzending (zie bijlage), die misschien de aanzet is tot een nieuwe cyclus.  ook moest ik een paar dagen geleden monkelen toen een jonge schrijversvriend me voorstelde om schaduwdichteres van halle te worden. ik zou dan iedere keer als de stadsdichter aan het werk wordt gezet een schaduwgedicht (cool!) moeten schrijven. leuk idee, ik zie me al de stadsdichter voortdurend schaduwen, spannend!

lieve leden van de jury (1 vrouw en voor de rest allemaal mannen, haha, heb ze in gedachten allemaal sprookjesnamen gegeven), wees dus gewaarschuwd: dit grijze gevoelige dametje zal - lichtjes loensend misschien van het overdadig (dit zal ondertussen weer een bericht worden van 1785 woorden, de teller duidt het aan) tokkelen op deze verdomde pc-  nooit stoppen met schrijven, of het nu in de schaduw is, of in het immense licht.

ps: in bijlage twee vragen uit een interview met miriam van hee over het gentse stadsdichterschap (geplukt uit het digitaal literair tijdschrift meander, zie http://meandermagazine.net/wp/2009/03/gedichten-64/).

Bijlagen:
Er was toch sprake van dat u de nieuwe stadsdichter van Gent zou worden.doc (24 KB)   

Bijlagen:
afb048.jpg (45.2 KB)   
afb049.jpg (42.9 KB)   

zij kent de moordende woorden

de ukkepuk

hij legt ze te slapen

in verspreide kamers

de bezorgde vader

een babylijkje

opgepeuzeld door honden

oorlogslogica

ons huis davert

op zijn grondvesten - altijd, altijd

neem ik afscheid

na de ontploffing

mijn dode moeder onder het tapijt

mijn naam is samira

in dit kamp is leven

moeilijk. doodgaan daarentegen

een makkie

een dode moeder

vier kleuters houden de wacht

zij kunnen niet meer staan

oorlogswinter

onze kracht is eindeloos

onze pijn een vogel

witte winterkrokus

bloeit op de heuvels van gaza

mijn hart krimpt

de uitgeputte man

zal hij de lente nog zien

de anemonen

hindoeïsme zijn sporen heeft nagelaten, met als schitterend gevolg: hemels mooie, vredevolle, rustgevende muziek, die ik gisteravond met heel veel genoegen heb beluisterd op radio klara, in het programma hemel en aarde.*

Hemel en Aarde, Mystieke gezangen en muziek van de Soefi's, verinnerlijkt of uitbundig. Mohamed Reza Shajarian, zang; Hossein Alizadeh, tar; Kayhan Kalhor, kamancheh; Homayoun Shajarian, tombak: Avaz va Saz (Comp. Sa'adi / Kayhan Kalhor) - FARYAD - WORLD VILLAGE 468023 - [0:02:54]

08-01-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

25-12-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

21-12-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

jeanneke smokkel

.
ik woonde als kind in een straat met de naam van een boom. ‘de’ meiboom. altijd, altijd, als ik de naam van die straat hoorde vernoemen, sloeg mijn verbeelding op hol. ik stelde mij voor hoe het zou zijn in een ‘echte’ boom te wonen. ik verzon allerlei fantasieën rondom boomhutten. ik maakte mezelf wijs dat mijn straat vroeger tot een of ander ‘natuurgebied’ behoorde (het woord ‘natuurgebied’ bestond toen nog niet, ik geloof dat ik aan zoiets dacht als aan het concept ‘bos’). een gebied (in mijn verbeelding) bijna gelijk aan de jungle. ik was een junglekind, een wolfskind. ik leefde volledig volgens het ritme van de natuur.

zelfs al ging het hier om een imaginaire boom (een ‘meiboom’ bestond niet. een meiboom was een vegetatientius die op 1 mei traditiegetrouw werd geplant* om de groeikracht van de natuur over te brengen op de gehele samenleving. een kerselaar, een els, een hagendoornstruik of brem konden ook de dienst uitmaken*), toch kibbelden wilde dagdromen omtrent natuur-  en oerwoudtoestanden koortsachtig om een plaatsje in mijn jeugdig en fragiel geestelijk bestand.

.
ook mijn eerste imaginaire ‘liefdesavonturen’ speelden zich af in een identieke omgeving: ik was een roversmeisje, dat met haar familie diep in het bos woonde. de roversbende had een roodharige, koene ridder met de naam ‘timoer’ gekaapt om losgeld te eisen van de ‘slechte’ hertog, die wreedaardig zijn volk verknechtte en die hoogstnodig zijn lesje moest leren.

natuurlijk werd ik verliefd op timoer, bracht hem eten in zijn hok en hielp hem ontsnappen, tot grote consternatie van de roversbende. maar alles liep toch nog goed af: timoer had sympathie opgevat voor de rovers in het bos, die leefden volgens de wetten van de natuur en elke dag eerbiedig de bomen groetten. hij kwam bij de hertog tussenbeide en/of stootte hem van de troon (de versies verschilden van dag tot dag) en schonk zijn volk de opbrengsten van hun eigen oogst (die ze vroeger volledig moesten afstaan!). daarbij organiseerde hij elk jaar grote zomer-, herfst-, winter- en lentefeesten, waarbij het volk naar hartelust mocht schransen, dansen en grote bekers wijn drinken. en natuurlijk trouwde ik met mijn koene roodharige ridder. end of story.

.
de meiboom - ik heb het opnieuw over mijn straat - werd indertijd (ik spreek hier over de vroege jaren vijftig) bevolkt door heel wat oudere dames, bijna allemaal weduwen, die in kleine, maar nette arbeidershuisjes woonden. wij noemden ze bij hun bijnaam - in sappig hals dialect: mariatche, clementin van fernand (die familie was van de befaamde toots thielemans) stine petont, fiene vawuile en de laatste, maar niet de minste: jeanneke smokkel.

jeanneke smokkel droeg altijd een lavendelblauwe geruite voorschoot, was ostentatief corpulent en stonk altijd naar (vonden wij als ukkies, excuseer voor het woord) pis. in de zomer zat zij (zoals vele oudjes in die tijd) op een stoel in het ‘deurgat’ en breide donkerblauwe sokken. tegelijk hield zij de spelende kinderen (dat waren wij) in de gaten.

wij noemden jeanneke smokkel jeanneke smokkel omdat zij de hele tijd door snoepte (muntjes, of zuurbollen) en daarbij lelijke smoelen trok. snoep was in die tijd ‘smokkelink’. neen, dit woord duidde niet op smokkelpraktijken, maar betekende eigenlijk gewoon ’zoetigheid’. wij wisten altijd wanneer jeanneke smokkel een nieuwe voorraad snoep bijhad: dan vertoonden haar zakken vreemde bobbels en gingen wij in haar omgeving hinkelen. wij kregen dan ook een snoepje, als we ‘braaf’ waren geweest en niet teveel kabaal hadden gemaakt. 

.
op een koude winteravond had mijn bobonne (wij woonden bij mijn grootouders in) de vriendinnen (eigenlijk waren het aartsvijandinnen, maar ze deden zich voor als vriendinnen) jeanneke smokkel en fiene vawuile uitgenodigd voor een rijstepapfeestje. in die tijd waren wij nog dol op eenvoudige desserts als rijstepap met bruine suiker, opgediend in diepe, witte borden met reliëfversiering aan de randen. die borden gebruikten wij niet alleen voor het middagmaal (aardappelen, groenten en vlees), maar ook voor gerechten als rijstepap, meutekespap en biersoep. het waren borden all-in.

jeanneke smokkel vertelde de hele avond over de oorlog. over een vroegere buurvrouw haar dochter, die toen de duitsers hier in halle ‘gelegerd’ waren, verplicht was geweest aan een duitse officier – ik citeer jeannekes woorden letterlijk – te ’werken’.

te werken? toen jeanneke smokkel die rare uitdrukking gebruikte, keek ze obsceen en met een mengeling van brutaliteit en verlegenheid naar een punt in de verte. of liever, naar de schouw vol ’postuurkes’ recht tegenover haar plaats aan tafel.

ik vroeg me toch af, in mijn kinderlijke verbeelding, wat dat ‘werken’ wel betekende. was de dame misschien verplicht geweest zorg te dragen voor het uniform van die officier? had zij de opdracht gekregen de pluisjes en stofjes elke dag van de kraag en de revers van zijn kakikleurige jas af te borstelen met een kleerborstel van varkenshaar? de koperen knopen te poetsen met sidol? elke dag zijn manchetten en pattekes glad te strijken met zachte, bedrijvige vingers? te zorgen voor een handgestreken zakdoek elke dag in zijn linkerpocket?

maar toen ik de bestraffende blik van mijn moeder opmerkte en plotseling haar gefluisterd ‘sjuut’ hoorde, kreeg ik ineens argwaan. ik wist dat me iets ontging, de soort belangrijke informatie die grote mensen altijd uitwisselen en waar we als ukkepukken altijd maar konden naar raden. plots was het verhaal dat jeanneke smokkel vertelde vreemd spannend, ondanks – of misschien juist dank zij – de verpletterende blik van moeder, die in een oogwenk jeanneke het zwijgen had opgelegd.

.
van het rijstepapfeestje herinner ik me eigenlijk alleen nog de pijnlijke stilte achteraf, onderbroken door het luide geslurp van fiene vawuile, die toen reeds lichtjes dement was en zich van het hele gesprek niks had aangetrokken.

het is pas later, veel later, toen ik op de hogeschool de etymologie van het woord ‘smokkelen’ had geleerd, dat ik aan het rijstepapfeestje bij bobonne terugdacht en begreep waar het verhaal van jeanneke smokkel over ging. maar toen sprak ik reeds algemeen beschaafd nederlands en droomde van een carrière in het onderwijs.

aan boomhutten dacht ik allang niet meer, laat staan dat ik nog verliefd werd op roodharige ridders.

* Dit volksfeest vindt zijn oorsprong in zeer oude gebruiken: een vegetatieritus die de groeikracht van de natuur moest overbrengen op de gehele samenleving. De versierde boom is het symbool van de vruchtbaarheid van mens, dier en akker.

"Schoon lief, waar waarde gij den eersten meiennacht, dat gij mij genen mei en bracht" zingt een alom gekend meilied. Daarbij wordt dan geduid op een even oud middeleeuws gebruik: het planten van de mei.

Het behoort tot de traditie dat de jongens aan de huwbare meisjes een 'meitak' schonken. Dit teken was algemeen verspreid en de meitakken spraken voor ieder verstaanbare taal. In de vroege morgen van 1 mei voor de deur van de uitverkorene geplant, symboliseerden ze het oordeel van de jongelingen over de huwbare meisjes. Sommige onbetrouwbaren kregen een kerselaar, een hagedoorntak bestempelde het meisje als een katje dat niet zonder handschoenen mocht worden aangepakt, een bremstruik betekende 'flauwe trees' en een elzetak een praatzieke meid.

04-04-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

vreemd, hoe tegenwoordig woorden, beelden, geuren en vooral smaken mij terugvoeren in de tijd.

Bloemkool met kaassaus en garnalen, gegratineerd

Aantal personen: 4

·         1 frisse 'flandria' bloemkool

·         zout

·         3 dl halfvolle melk

·         50 gram smeerkaas

·         nootmuskaat

·         citroensap

·         150 gram grijze noordzee-garnalen

Bloemkool met kaassaus en garnalen, gegratineerd

Aantal personen: 4

·         1 frisse 'flandria' bloemkool

·         zout

·         3 dl halfvolle melk

·         50 gram smeerkaas

·         nootmuskaat

·         citroensap

·         150 gram grijze noordzee-garnalen

19-03-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

hèhè, in mijn profiel beweer ik dat ik hou van koken. nochtans heb ik nog maar 2 x een recept gepubliceerd op deze blog, foei! deze leemte wil ik vandaag goedmaken met een verrukkelijk recept voor bloemkoolsoep.

1.

gekregen van de afghanen: 4 kleine, redelijk uitgebloeide bloemkooltjes. hier en daar een vlekje weggesneden, bloemkooltjes in roosjes verdeeld en in stromend water gewassen. nog eens gewassen in zout water.

wat nu? voor een slaatje vond ik deze roosjes beetje te rijp, voor bloemkool met garnalengratin had ik niet alle ingrediënten bij de hand.

de laatste tijd kook ik trouwens bij voorkeur met ingrediënten die ik per toeval vind in mijn voorraadkasten, ik bespaar zo heel wat tijd en geld.

en o wonder, schitterend recept gevonden op internet* :

Ingrediënten:

1 dikke bloemkool, in roosjes

1 flinke ui, gesnipperd

1 l groentebouillon

2,5 dl kokosmelk

1 eetlepel sesamolie

2 teentjes

1 eetlepel groene currypasta

1 koffielepel gemberpoeder

1/2 theelepel piment

1 koffielepel kurkuma

1 koffielepel korianderpoeder

1 koffielepel komijnpoeder

Bereiding:

1. Fruit de ui glazig in de sesamolie. Doe er de knoflook en de currypasta bij. Schep om tot de aroma's vrijkomen.

2. Schenk er de bouillon bij. Voeg er de bloemkoolroosjes en de specerijen aan toe. Breng aan de kook. Dek af. Laat 20 minuten zacht koken.

3. Schep met een schuimspaan een flinke portie bloemkoolroosjes uit de soep. Hou ze apart.

4. Doe de kokosmelk bij de soep en pureer. Breng ze weer aan de kook. Kruid naar smaak met peper en zout. Doe er de apart gehouden bloemkoolroosjes weer bij.

5. Laat de soep nog even goed doorwarmen. Schep ze in kommetjes of borden. Werk af met koriander.

2.

mijn currypasta was echter niet groen, maar geel en had niet de vorm van pasta, maar van een blokje. de kokosmelk had ik ook niet in huis, maar verving ik gezwind door kokospoeder opgelost in halfvolle melk en de verse koriander heb ik uiteindelijk dan maar vervangen door peterselie.

deze soep is dus eigenlijk heel makkelijk te maken. als je alle kruiden (of substituten ervan) verzameld hebt, kun je aan de slag. daarbij geurt deze soep overheerlijk, terwijl je ze kookt loopt het water je zo in de mond.


3.

a. heeft de afghanen een kom hete soep gebracht. ze vonden ze lekker, maar te zoutig. gelijk hadden ze: ik had gewoontegetrouw wat zout en peper bijgevoegd, maar dat was absoluut niet nodig, de kruiden brachten op zichzelf genoeg pit in de soep. om het zoutige te blussen (a. vond de soep niet te zout, maar hij houdt nu eenmaal van zoutige dingen) heb ik room op de tafel gezet:  de smeuïge smaak van de crème bluste perfect de ietwat overdreven hartigheid van de soep en genereerde in een softe, volle body die roomsoepen zo heerlijk maakt. een handvol gewassen en gesneden peterselie maakte het soepje op grandioze wijze af.

smakelijk!


*zie: http://www.kookjij.nl/recept-pittige-bloemkoolsoep-met-koriander

18-03-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

wij hebben griep - of zijn we gewoon maar snipverkouden? a. is er eigenlijk al bijna vanaf, met liters thee, bedrust en een strip troc (pijnstiller met paracetamol) als remedie. zelf verkies ik aspirine.

het voornaamste bestanddeel van aspirine, lees ik in de bijsluiter, is acetylsalisylic, wat ook de wetenschappelijke naam is van het plantengeslacht wilg. aspirine slikken is dus niets anders dan een moderne variant van het kauwen op wilgenbast, een oerremedie tegen koorts en pijn. ook heb ik een schattig flesje met echinacea-pilletjes van dokter vogel bij de hand, om mijn weerstand te versterken. een griepje hebben kan dus best leuk zijn: bedrust kan resulteren in zalige lectuurmomenten. als dan nog per toeval superzachte braziliaanse jazzmuziek* uit mijn radiootje klinkt, voel ik me als een koningin te rijk, een kuchende en snotterende weliswaar, maar toch een koningin.

tja, erg veel moeite moet ik blijkbaar niet doen om me ok te voelen. ach, lieve mensen, in deze wereld van waanzin kun je ofwel overwoekerd worden door alles wat verschrikkelijk oogt en er dan nog aan meewerken ook (door je te focussen op het negatieve!), of je kunt verkiezen telkens opnieuw heerlijke momenten te voorschijn te toveren uit het onmetelijk reservoir aan realiteiten en verbeeldingen die ons omvademen. (hihi, wat een woord, plotseling kwam het in me op, het betekent omarmen, in het engels to embrace en het komt ook voor, geloof ik in het verrrukkelijke gedicht 'mei' van herman gorter (1864-1927), een hollandse impressionistische dichter.)

* Klara Mixtuur, dinsdag 19 februari 2008, Caetano Veloso: Joia (Caetano Veloso) - Soul Jazz Records SJRCD-164 en Bojo: Procedimento 3 (Bojo) - Gonzo Brazz-Ill

19-02-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

1.

haha! tegenwoordig zap ik regelmatig naar de kookprogramma's van de donkere britse schoonheid nigella lawson. deze dame vertolkt met brio een kookmadame die duidelijk zelf immens veel plezier beleeft aan haar kooksessies. niet alleen begeieidt ze haar pruttelende stoofpotjes met charmante kreetjes en gefluister, zij is ook intens gevoelig voor de geuren en kleuren, voor de versheid en de kwaliteit van het voedsel. zij beschrijft de metamorfoses van de ingrediënten tijdens het bakken en braden met zalige termen als tongstrelend, mals, krokant, smeuïg, delicaat, perfect match, overheerlijk, hemels, goddelijk... zij heeft ook intense aandacht en een goed oog voor de presentatie, de vormen en de uiteindelijke kleurencombinaties van haar gerechten. een schitterende madame voor een schitterend kookprogramma, om duimen vingers van af te likken!

deze inleiding om opgelucht aan te kondigen dat mijn clémentineconfituur na enige inleidende experimenten perfect is gelukt. ik ben natuurlijk niet zo knap (in alle opzichten) als nigellaatje, maar toch heb ik me bij het pruttelen van en het roeren (met een houten lepel!) in de schitterend oranje confituur bijna zo vrolijk gevoeld als deze dame. het turen in de smeuïge jam bezorgde me een uitgesproken erotisch genot, mijn zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon en hehe, ik raad iedereen aan zich enkele uren in kokende oranje jam te verdiepen als ultiem middel tegen winterblues!

2.

de aandachtige lezer van mijn voorlaatste bericht weet misschien nog dat ik de afghaanse clémentines (het waren eigenlijk spaanse, maar ik kreeg ze van afghanen) uiteindelijk in vier partijen had verdeeld. nadat het probleem van de kortsluiting was opgelost kon ik eigenlijk beginnen, twee dagen te laat weliswaar, maar de gesuikerde rondellekes zagen er nog ijsfris uit, want ik had de nachtvorst langs een raamspleetje binnengelaten. mijn keukentje fungeerde als een reusachtige ijskast en alle voedsel werd zo perfect gedurende de twee 'sluitingsdagen' geconserveerd. een mens moet wat inventief zijn en een algehele kortsluiting in een keukentje mag de pret zeker niet bederven.

nu, om een lang verhaal kort te houden: de eerste partij rondellekes kookte ik zoals aangegeven op de verpakking van de minutesuiker. vijf minuten dus, maar het resultaat was een vloeibaar papje jam. bij de tweede partij voegde ik een poederzakje pec, verdikkingsmiddel dus, het resultaat was al heel wat beter. de derde partij liet ik gezellig drie kwartier inkoken (zoals in het turks recept), het hele huis rook na afloop naar mandarijntjes (heerlijk!). de vierde partij kookte ik samen met de eerste partij (die ik nog eens wou laten inkoken) gedurende ook vijfenveertig minuten en ik voegde er drie zakjes pec bij. resultaat: schitterende, vaste confituur, heerlijk smeerbaar op de boterham, maar ook geschikt als accompagnement bij gebraad en wit vlees.

Positieve associaties met de kleur oranje.

Plezier, trots, verheldering, doorzettingsvermogen, voortplanting en sexualiteit.

mooi, mooi!

Negatieve associaties met de kleur oranje.

Lafheid, jaloezie, wantrouwen, nijd, haat, overspel.

oei! oei!

ach, ach, de positieve eigenschappen van de kleur oranje vind ik helemaal bij mezelf terug, de negatieve eigenschappen natuurlijk ook. want ik beken: ondanks mijn engelentaaltje ben ik geen engel, en in mijn rijk gevuld leventje heb ik al die mooie en lelijke emoties met volle teugen kunnen ervaren. maar toch was het vervaardigen van oranje confituur in deze donkere dagen een uitgesproken positieve ervaring, die voor dagenlange vrolijkheid en hilariteit heeft gezorgd in mijn stoffig winterhuisje.

vóór ik iedereen een zalig kerstfeest wens, wil ik deze verzen nog eens overpennen. beste lezers, in onderstaande gedicht zijn jullie de plechtige getuige van mijn metamorfose: in de winter verander ik in een schitterende, sappige sinaasappel....

ORANJE

(de zachtste winter ooit)

melkbeige licht zoent het nepschuim

in dit land, afwisselend roze, afwisselend azuur.

soms valt regen bij sluiers. stromen vocht lijmen

roodomrande ogen dicht - wanhopig klapwieken

ijle gordijnen van nooit helderder water.

toch heerst hier de paarse geur van hyacinten,

de suikerkleur van fruit. doordringend oranje vult

me, als een kussen. ik ben een sinaasappel, een vrucht

met een bloedsomloop, barstensvol vezels sap. nauwelijks

berijmd schetter ik oranje, een barenswee in hoogwinter.

mijn lijf deel ik in partjes. vrolijk schommel ik,

een wankel, veelkleurig schip. zuiderse bitterzoetheid

doet amberkleurig sap sijpelen, het dringt doorheen dromen

van sneeuw, dringt diep in de harten van ijs. onsneeuw,

wolken weliswaar, winter. de zachtste winter ooit.

* Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Oranje is een secundaire kleur die zich in het spectrum tussen rood en geel bevindt. De kleur kan dan ook door menging verkregen worden met deze twee kleuren. Het is de complementaire kleur van ultramarijnblauw. Binnen het spectrum vindt men oranje licht bij golflengtes tussen 620 en 585 nanometer. In de niet-wetenschappelijke traditionele kleurenleer is het een vermeende secundaire hoofdkleur.

* Community.compuserve.com/n/docs/docDownload.aspx?...

17-12-2007 om 00:00 geschreven door nicole2  

1.

kersttijd. ik krijg berichten van stervelingen (oeps! kan blijkbaar mijn engelentaaltje moeilijk loslaten!), die zich klaarblijkelijk in vreemde gemoedstoestand bevinden. het jaareinde eist zijn tol: iedereen  overwerkt, ondersteboven, superzenuwachtig omtrent de opeenvolgende reële en imaginaire voorbereidingen voor sinterklaas, kerst- en eindejaar! olala!

werken, het dagelijks leven, sociale esbattementen en vrijetijdstoestanden, alles staat in het teken van de rode man met de witte baard, die naar het schijnt kadookes zal uitdelen, niet alleen aan alle mensen van goede wil, maar ook aan zij die hun goede wil opzettelijk hebben weggemoffeld diep in hun zwarte ziel en daardoor erupties van gezeur, immens gekrakeel en wilde wanhoopskreten toelaten.

ach, de politie waarschuwt voor gauwdieven: we moeten oppassen als we centjes uit de muur halen, want achter ons in de file staat een potentiële dief die nauw toekijkt hoeveel geld we afhalen en die ons misschien zal volgen en in een verlaten straathoek het geld afhandig maken. oei, oei, wat is het leven toch ingewikkeld geworden: ondanks onze rijkdom en onze mogelijkheden tot ongebreidelde consumptie moeten we voortdurend en totaal op onze tellen passen. het dagelijkse leven is een jungle: we moeten altijd voorbereid zijn op helse verwikkelingen.

ach, desondanks geef ik de vrede alle kansen: natuurlijk ontmoet ik ook leuke, aangename mensen. in gesprekken op straathoeken, in cafés, in treinen en in virtuele ruimtes luister ik ontroerd naar hun verhalen, ik koester me in hun woorden en emoties, ik laat me meedrijven door hun dromen en open al mijn poriën voor hun vrolijke stromen van positieve energie.


2.

gisteren bijvoorbeeld zomaar een grote kist spaanse mandarijntjes van mijn afghaanse buren kado gekregen (of zijn het clémentines? heb het altijd moeilijk met het verschil. op het karton staat oronules gedrukt - de variëteit). hier en daar was op het velletje reeds een vlekje verschenen, dus niet meer te verkopen, maar toch nog perfect geschikt voor heerlijke confituur!

op internet gezwind een recept voor mandarijnconfituur gezocht. in het frans, want in het nederlands schijnt deze confituur niet zo populair te zijn. tja, citrusvruchten zijn natuurlijk mediterrane vruchten en de zuiderse dames weten wel hoe van deze heerlijke zonnebolllekes lekkere jam te maken! op een turkse website zelfs twee receptjes ineens gevonden, eentje met hele mandarijntjes (recept van aycam hanun, gerante van de mare & monte oteil winkel in altinolukin, turkije), en eentje met 'rondellekes', genaamd: 'recept van mijn moeder'*.

oef! ook in mijn antiek kookboek van de boerinnenbond een recept van sinaasappelconfituur gevonden. lijkt me wel wat. enfin: zoals altijd maak ik een amalgaam van alle recepten en volg ik bij het koken een beetje mijn eigen gedacht en vooral: mijn intuïtie. rondellekes vind ik esthetisch mooi, citroensap erbij vind ik een must en een likeurglaasje madarine napoléon als afwerking zal zeker de smaak ten goede komen.

in bijna alle recepten moeten de mandarijntjes twee opeenvolgende nachten in koud water weken, kwestie zeker van de schil helemaal proper te krijgen. goed zo, vandaag dus ga ik de vruchten afwegen, wassen en in koud water dompelen. morgen of overmorgen begin ik eraan. misschien lukt het me wel mooie potjes stevige en geurige mandaijntjesjam te maken. kan ik mijn maatjes met kerst verwennen!

ik ben dus van plan als volgt te werken: eerst de clémentinnekes (nu weet ik het zeker: het zijn clémentines, want de vruchtjes bevatten geen pitten!) uitgebreid wassen, ze tellen en wegen en daarna enkele grote casserolles zoeken om ze hun dompelbad te geven. morgen giet ik het weekwater weg, spoel de vruchtjes nog eens na, snij ze in mooie rondellekes en verdeel deze over vier kookpotten met dikke wand. kokende confituur heeft ruimte nodig: in het totaal wegen de fruitjes tussen de vier en vijf kilo, de rondellekes nemen veel plaats in en met suiker en vocht erbij zou de jam vlug kunnen overkoken (heb jammer genoeg geen supergrote confituurketel!). daarom vier kookpotten dus. (ik gebruik natuurlijk minutesuiker, gaat rapper, plus min 1 kilo fruit tegen 1 kilo suiker+  500 ml vocht!).

3.

foei! hebben we vandaag, op de grote confituurdag, toch geen kortsluiting in de keuken zeker! ik ben in alle staten! we kunnen niet koken! de elektricien kan maar pas morgen komen, dus owee, mijn confituur!

het vervolg van dit verhaal lezen jullie overmorgen, beste dames en heren. mijn rondellekes zullen dit keer zeker lang genoeg geweekt hebben! maar geen nood: ik heb de porties clémentines al mooi verdeeld over de kookpotten, met de suiker er bovenop. suiker is niet alleen zoet, maar ook een super bewaarmiddel!

 
* www.mymerhaba.com/fr/main/content.asp_Q_id_E_2172 - 49k -

11-12-2007 om 00:00 geschreven door nicole2  

Waar mensen samen leven moeten sommige handelswijzen groepsgewijs geregeld worden. Samenleven is the game, besturen is the name.

Naast de vraag of er goede of slechte bestuursresultaten zijn, is er de kwestie van hoe er bestuurd wordt: soms wordt dat aan één individu overgelaten, of aan een klein of minder klein clubje van individuen, en het is ook wel eens voorgekomen dat men elk individu van een groep bij haar regelgeving betrekt.

Het portret van hoe het er in België anno 2007 toegaat, wordt niet bepaald door alle Belgen.

De schilders zijn beperkt in aantal: een kleine collectie zelfbenoemden die een eigen numerus clausus invoeren om na te gaan wie de Belgen zal besturen.

Zij hanteren een New Speak en leggen middels hun gekwaak helaas een waas van mist en nevel over de hoe-kwestie. Een waas dat geweven is met woorden die de dingen zoals ze zijn in een Lof der Zotheid omdichten.

Zo is er een eerste pathologische tic om complexe verkiezingsresultaten samen te vatten in een simplistische tweedeling van "overwinningen" versus "nederlagen". De enen dichten zich veel rechten toe en de anderen wanen zich in een plicht tot nederigheid.

Hoewel het In 't echt evenwel koppig zo blijft dat de kiezers qua gedachtengoed uiteenvallen in diverse nuances, wordt de gevarieerdheid van dat palet genegeerd: enkel de deelgroepjes die een hapje van de "vlottende massa" (d.i. de kleine aantal burgers die elke verkiezing een ander gedacht hebben) gestrikt hebben, beginnen de plak te zwaaien. Omdat ze "gewonnen" hebben zeggen ze (wát ze precies gewonnen hebben weet niemand).

Dat neemt niet weg dat geen van die victoriekraaiers ooit maar in de buurt komt van de helft van de stemmen. Het zijn stuk voor stuk slechts beperkte spiekes van de taart, en toch zie je ze stuk voor stuk bombastisch doen als de Grenouille qui veut se faire aussi grosse que le boeuf.

Lof der Zotheid...

Een tweede pathologische tic werd bedacht met het woord "coalitievorming". Geen enkel van de partjes van de taart, die zich belangrijk vinden, is groot genoeg om te lijken op een halve taart, laat staan op de hele taart.

Daarom zoeken ze contact met andere partjes tot ze samen een halve taart vormen. Op dat ogenblik vindt de halve taart dat ze aan regelgeving zou kunnen doen voor en namens de hele taart : la grenouille qui veut se faire aussi grosse que le boeuf. Alweer die numerus clausus die zich "coalitie" noemt. De rest van de taart wordt "oppositie" genoemd en mag opzij gaan staan. Alsof ook zij geen stuk taart is.

Lof der Zotheid.

Het wordt pas echt dol in dit asiel als de kikkers het gaan hebben over wat "voorkeurstemmen" heet. Wie een stem naast zijn naam krijgt springt driest naar de conclusie dat hij daardoor de voorkeur van die kiezer geniet. Wie de meeste van die onvoorzichtige stemmen verzamelt vindt dat hij/zij de vlag mag dragen. Je zou denken dat "de meeste" zou betekenen "boven de 50%". Hier niet: als 't maar meer is dan een ander, dan mag je de vlag dragen. De stemmentrekker wordt plots een Grenouille qui veut se faire aussi grosse que le boeuf: de kikker in kwestie stelt dat hij de tricolore ook niet enkel kan, maar moet dragen. Hoewel niemand, maar dan ook niemand hem precies daartoe expliciet heeft verzocht.

Lof der Zotheid.

Waar mensen samen leven moeten sommige handelswijzen groepsgewijs geregeld worden. Om dat mogelijk te maken zijn een aantal bestuurders nodig.

Indien die niet kunnen gevonden worden omdat de zoekers psychotisch zijn, moet men anderen aan de speurtocht zetten.

Niet zich verder laten opzuigen in een stinkend moeras door nutteloos heftig te spartelen.

Nochtans is het precies dát wat die paar Baas-Ganzendoncken klaarblijkelijk wensen te doen. En hardnekkig te blijven doen.

Wie is verwonderd dat niemand, noch in het binnenland noch in het buitenland, deze tentoonstelling van immoraliteiten apprecieert ?

Waar schuilt de gemandateerdheid van die paar zieke individuen om onze moeizaam en hard bevochten maar afkalvende welvaart elke dag met meer dédain te behandelen en in de schaduw van hun psychotische eigenwanen te plaatsen ?

Waar halen de kikkers die beneden in de waterput denken dat ze de wereld kunnen zien in godsnaam het récht vandaan om de Citoyens zó nietsontziend te belazeren waar ze bij staan ? En waar halen de Citoyens het recht vandaan om die kwakers niet krachtdadig een halt toe te roepen ?

Wie kan zoveel dwaasheid en slechtheid vergeven of vergeten ?

oude, wijze teksten te lezen, romans fleuves (om de loop der dingen te vatten) en poëzie (om weer te leren zingen) en ook wondermooie verhalen uit het oosten (om zo de verlichting of het aha-gevoel te ervaren)

18-11-2007 om 00:00 geschreven door nicole2