Ik voelde het al van tevoren in mijn knoken dat het niet zou lukken, alhoewel:  het grootste deel van de dag heb ik rustig aan de PC  foto’s van de verjaardagsfeestjes kunnen ophalen en in mappen zetten èn mijn blogtekstje schrijven èn wat in Harry Potter 1 lezen.

Ventje was een hele dag gaan werken in de bouw van zoon 2 en toen hij thuis kwam rond zes uur hebben we gegeten en ben ik  – nog steeds in mijn pyama - in de zetel gaan liggen. 
Ik ging nog een poging doen om Ice Age 2 te zien (ik maak een kindfase door)

Tring tring … zoon 2 aan de telefoon : “ zeg mama er is een Britse kozijn van u naar u op zoek,  een zekere Derek uit Engeland!   Ik verwittig u maar,  want ik heb uw telefoon nummer doorgegeven en hij zal u waarschijnlijk bellen! Toedeloekes.” Verwonderd keek ik naar mijne zilveren,  want Derek is inderdaad mijn kozijn, mijn vader en zijn moeder zijn broer en zus (zie foto) en vroeger hadden we vrij veel contact,  maar de laatste tien jaar hebben we niets meer van hem of zijn familie gehoord.

Mijn fronsrimpels waren nog niet terug gezakt en inderdaad,  de telefoon ging en het was Derek.
“Hellooooo…. Long time no seeeeee!” klonk er opgewekt door de lijn.  
Waarop ik natuurlijk : “idem ditto, what a pleasure to hear from you again, where are you?”  alsof ik al geen vermoeden had.

Nu moet ge weten dat hotel C op vijf minuten van ons huis ligt en dat weet hij heel goed,  want hij is hier vroeger heel dikwijls geweest.

Ik voelde het al aankomen, ‘k wou mijn tong afbijten maar kon niet.
Ik was nog steeds pompaf van al ons gefeest en  Herniaretta gaf nog flink van katoen,  maar wat doet ge op zo’n moment?   
Om tijd te winnen zei ik : “Hold on a moment Derek, I’ll have to talk to Mr. Silver first”. 

Hand op het mondstuk en voor alle veiligheid in ’t Vlaams mompelde ik :
“ ‘t is nie waar hé, nu wilt die dat wij naar het hotel komen,  maar ik kan nog altijd niet goed bewegen en ik heb mijne PJ al aan!   Doemme toch!” 

Waarop mijne zilveren : “vraag dan of ze naar hier komen hé, gewoon voor een klapke en een drinkske, ge kunt toch niet anders.”
Dus ikke : “ Euh…Hello Derek, fancy coming over here with your wife for a drink?”

Natuurlijk zei hij niet nee.  
Ik repte me zo snel mogelijk naar boven, PJ uit,  kleren aan, haren gekamd, vleugje parfum en wat lippenstift en ik was terug toonbaar.

Ik was net op tijd terug beneden toen de taxi arriveerde, die zal aan die héél korte rit niet veel verdiend hebben.

Verder verliep het zoals in de film wanneer je familie terugziet na een lange afwezigheid. 
Veel gekus en gewauwel zoals : “amaai gij zijt dik geworden” en nog wat omhelzingen en “hoe is’t met iedereen van de familie” etc.etc.

Mijne zilveren voorzag ze van drank toen plots kozijn Derek vroeg : “ (vrije vertaling) Hedde niets te eten want wij sterven van de honger!”  

Bij mezelf dacht ik chagrijnig : “ in zo’n chique hotel kunt ge toch altijd eten en op elke hoek in Antwerpen is een restaurant”, maar welopgevoed zoals ik ben zei ik :  “euh…ge hebt chance, ik heb gelukkig veel te veel eten gemaakt (ik wou de overschot invriezen),  dus al ge even tijd hebt zal ik het voor u opwarmen.”

Sakkerend slefte ik mankend naar de keuken,  mezelf verwensend dat ik niet assertiever was, ik moet écht dringend op cursus.

Ventje dekte de tafel voor hen,  want wij hadden al gegeten, ik verwarmde het eten, kletste het op een bord en serveerde het met evenveel vreugde als  Manuel van Fawlty Towers.

“Mnjam Mnjam … maar gij kunt lekker koken zeg,  evengoed als uw moeder vroeger! ” slijmde kozijn en ik herinnerde me toen dat hij bij ons moeder ook altijd zo plots verscheen en bergen eten verzette.

Enfin, mijn gevoelens waren heel tegenstrijdig. 
Aan de ene kant was ik blij hen terug te zien na zoveel jaren, langs de andere kant vond ik dat we enkel dienden als een goedkope tussenstop op de weg naar huis, maar misschien had ik gewoon een baal-dag zoals de Hollanders zeggen.

Het enige dat je met ver weg wonende familie gemeen hebt zijn je voorouders en je familiegeschiedenis,  dus ik nam de laptop en oude foto-albums zodat hij en zijn vrouw onze kinderen en kleinkinderen konden bewonderen.

We werden pas enthousiast toen de foto’s van onze gezamenlijke grootouders en herinneringen bovenkwamen aan de tijd van toen.

Een half vat wijn en vele flessen bier later  herinnerde hij zich zelfs nog dat hij mij had weten vertrekken als kind uit Engeland, hij had me, zo zei hij,  uitgezwaaid.  

Ik herinner me wel de treinreis, de Ferry en de aankomst, en zelfs de kleding die ik toen droeg, maar ik kon me hem met de beste wil van de wereld niet meer zwaaiend aan de vertrekkende trein herinneren.

Ach, misschien ben ik een beetje negatief, maar ik vind het niet leuk dat mensen je enkel maar kennen of weten wonen wanneer het hen past en voor hen uitkomt.

De aap kwam trouwens wat later uit de mouw toen hij langs zijn neus weg zei dat zijn zonen fervente bezoekers zijn van alle muziekfestivals, ook de Belgische en hij vroeg of ze dan eventueel bij ons konden logeren.

Ik sprong onmiddellijk over op een ander onderwerp en gelukkig was de taxi er vooraleer ik daar een antwoord moest op geven.

Misschien zijn hun zonen nu twee toffe twintigers,  maar momenteel is mijn leven druk genoeg.  
Ik zal er nog heel goed moeten over nadenken, er bestaan tenslotte jeugdherbergen en ze mogen altijd eens binnenspringen.  Ik zal ze desnoods zelfs een pintje en een boterham geven .

Voilà  - dat was dan mijn ‘pyama-rustdag’….

Ik denk dat ik de plaat die boven mijn voordeur hangt “Costaplenti” ga vervangen door  “De zoete inval”.

Omstreeks elf uur werd de hele familie hier bij ons thuis verwacht voor het aperitief. 

Het is verbazend hoe onze familie elk jaar aangroeit.   Bij schoonma op het appartement kunnen we al niet meer samenkomen of we moeten een schoentrekker gebruiken om iedereen binnen te krijgen.

Bovendien besparen we haar zo ook de last van de voorbereidingen en de opruim.

Ik weet het, ik weet het : “veel te braaf voor deze wereld!”

Maar ach, zo zijn we hé ?

Stralend kwam ze binnen geschreden in haar prachtige spiksplinternieuwe outfit.  
Ze deed een paar twirls en ontving gracieus alle complimenten.

Ze mag wel vijfentachtig zijn, qua looks mag ze er nog best zijn, ze is altijd om door een ringetje te halen.

Half vier ‘s morgens en hier zit ik weer klaarwakker achter mijn computerscherm.

Mijne zilveren was al half door het Zoniënwoud geraakt met zijn boomzaag en hij zat weer vast op grote wieren.

Bestaat er een zelfhulpgroep voor partners van snurkers?  

Als ge zo klaarwakker in uw bed ligt,  dan begint er vanalles door uw hoofd te spoken en dan is het maar beter om op te staan en iets zinnigs te doen zoals een spelletje spelen op de computer.

Op TV zenden ze op dit onzalig uur niets uit en ik had niet veel zin om te lezen.  Ik ga nochtans beginnen aan de hele Harry Potter reeks.

Ik had al alle boeken in bruikleen van neef, behalve de eerste,  en die heb ik nu gekregen voor mijn verjaardag.  Ik wou ze liefst in ’t engels lezen en ik vond dat ik met numéro uno moest beginnen.

Ik moet toch een beetje bij blijven om met mijn kleinkinderen te kunnen meepraten.

Mijn nieuw tekenpad is ook verslavend.  Een uur is snel voorbij wanneer je daarmee begint.

Kleindochter is gisteren terug naar school gegaan, de boebeltjes waren al iets minder en ze was er niet echt ziek van.   De paasklokken kwamen trouwens langs op die laatste schooldag vòòr het paasverlof en dat wou ze niet missen.

Wij zijn zelf de paashaas gaan opzoeken in de Djee Bee gisteren samen met schoonma.  Ze wou nog inkopen doen voor zondag.

Zondag wordt ze vijfentachtig en vermits wij iets groter wonen dan zij,  komt de familie hier samen voor het aperitief en daarna vertrekken we van hieruit naar het restaurant.

De meeste familie moet van ’t zeetje komen en het is maar te hopen dat ze geen sneeuwkettingen zullen nodig hebben.

Ik heb toch ongelooflijk geluk gehad met het weer op mijn verjaardag.

Gisteren was het precies putteke winter.

Aangezien we toch aan ’t winkelen waren ben ik dan ook maar even de lingerie winkel ingedoken,  want ik had dringend nieuwe boobie-steunen nodig.  Ik heb er twee heel mooie gevonden maar ik sloeg bijna steil achterover van de prijs.   Een portemonnee moet vreselijk afzien als een vrouw mooie lingerie wil.

Zo’n mooi gerief en niemand buiten uw huisdokter krijgt het ooit te zien!  Erg hé?

Gisteravond heb ik met zus Engeland getelefoneerd die al sinds september vorig jaar flink ziek is.   Ze is inmiddels geopereerd maar de pijn bleef na de operatie nog steeds hetzelfde.

Na maanden wachten is ze eindelijk terug bij de ‘consultant’ geraakt,  bij manier van spreken toch want het  was wel een hele lieve, begrijpende assistent (de consultant heeft het zelf altijd veel te druk) maar deze assistent kwam tot de conclusie dat ze bij een andere specialist moest zijn en hij gaat haar nu doorverwijzen.   Dat zal weer een maand tot twee maanden duren vooraleer ze daar weer bijgeraakt, en intussen maar pijn lijden.  Laat ons hopen dat we hier in België nooit die toer opgaan.

Ondertussen is het arm kind maar zelf op onderzoek gegaan op ’t Internet en ze denkt dat ze uiteindelijk zelf de ziekte heeft gevonden die beantwoordt aan haar symptomen.  

Ze heeft een zelfhulpgroep gecontacteerd van mensen met die ziekte (die ze denkt te hebben) en die hebben haar een pak brochures opgestuurd met raadgevingen en sinds ze die volgt heeft ze toch al wat minder pijn.

De assistent van de consultant zei haar dat het best mogelijk was dat ze aan die ziekte zou lijden,  maar dat het door de andere specialist zal moeten bevestigd worden. 

Nog even en we hebben de dokter niet meer nodig.   We tikken onze symptomen in op het internet, vervolgens krijgen we een diagnose en een voorschrift voor de nodige medicatie.

Snel en goedkoop in deze alsmaar duurder wordende tijden.

Van duurdere tijden gesproken :
Ik zag op het nieuws onze nieuwe,  stralende, zij het nog wat bleke, eerste minister handjes schudden.  Was dat een zware bevalling zeg!   Is er écht nog iemand die deze regering serieus neemt?  Ik zou het graag weten.

Ik merk dat de vrouwen weer goed vertegenwoordigd zijn!  (u voelt toch wel mijn sarcasme van het scherm druipen hoop ik !)

Vader zaliger zou zeggen :

We dronken een glas,

We pisten een plas

En alles bleef zoals het was.

Bon, nu ga ik nog maar wat hersendodende spelletjes spelen in de hoop om terug vaak te krijgen (Antwerps voor :  ‘om terug moe te worden’ )

Misschien kan ik dan toch nog een uurke of twee slapen.

Geeuw … excuseer, pardon !

Ons madam is een beetje moe, gisteren heeft ze tot een stuk in de nacht zitten spelen met haar nieuwe tekenpen en vandaag, totaal onverwacht weliswaar, hebben we kleindochter ‘met boebeltjes’ opgevangen.

Waarschijnlijk heeft ze nu ook diezelfde vijfde kinderziekte die Seppe vorige week had.

Ik zit me hier af te vragen of wij vroeger ook die vreemde genummerde kinderziektes gehad hebben.

Ze zijn nu tegen alles en nog wat ingeënt en toch zijn ze alle vijf voeten ziek.

Misschien krijgen ze nu geen rode hond, mazelen, kinkhoest, waterpokken, dikoor en wat nog allemaal meer, maar mutaties van deze virussen.

Ik wist zelfs niet dat er een vijfde kinderziekte bestond.

We zullen nu maar de zesde afwachten zeker?

Morgen ga ik met mijn moeder op stap, inkopen doen!    We hebben voorgesteld om de aperitief voor haar 85ste verjaardag volgende zondag hier bij ons te doen en nu moeten we alles nog gaan kopen.
Ik word het nu al een beetje gewoon, feestjes organiseren.
Ons madam was toch precies content van haar feest en haar cadeau dus ik krijg een beetje krediet voor een tijdje
Van mij krijgen jullie zoals altijd een mopke, dat fleurt een mens wat op met zo’n vreselijk weer!

Snakken jullie ook zo naar de zon?   Kon ik maar vertrekken naar 't zuiden, maar ons madam wil niet mee en zonder haar is het bijlange niet zo plezant.

Groetjes van de zilveren,

Een vrouwelijke professor aan de universiteit herinnert de studenten aan het feit dat ze de volgende dag tijdens het grote eindexamen geen enkel excuus van afwezigheid zal dulden.

Enige uitzondering daarop is een zware verwonding, zeer ernstige ziekte of het plotse overlijden van een naast familielid.

Op de eerste rij van het auditorium reageert Tom, de playboy onder de studenten: "En in geval van oververmoeidheid, Mevrouw? Van bijvoorbeeld een uitputtende sexnacht?"

Hilariteit alom.

Wanneer de stilte eindelijk is weergekeerd, glimlacht de vrouwelijke professor eventjes naar de student, schudt lichtjes het hoofd en zegt hem: "Dan mag je met je andere hand schrijven."

Gewoon alles kopiëren, en naast het woord het eerste wat in je opkomt schrijven.

Daarna terug je antwoord plakken bij de reakties. 

Hier gaan we, ik ben benieuwd.

• Zestig :
• Oud worden :
• Grijze haren :
• Hangborsten:
• Libido:
• Valse tanden:
• Rimpels:
• Pietje de dood:
• Senioren :
• Gezondheid:
• Status in de maatschappij:
• Euthanasie: