this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Met nicht Brisbane en haar echtgenoot zijn we samen voor vier dagen naar de Goldcoast gekomen, ‘Surfers Paradise' om meer precies te zijn.
Het begon al slecht.
Net voor we zouden vertrekken kreeg de man van nicht Brisbane een longontsteking. Hij werd echter na één dag ontslagen uit het ziekenhuis en nicht vond dat hij evengoed kon genezen in een hotel aan zee.
Mr. Silver en ik vonden het hier in Surfers Paradise zo paradijselijk goed, dat we besloten om met ons tweetjes nog een weekje langer te blijven.
Het weer is zalig, niet te warm en niet te koud. Heerlijk!
Ons hotel is vlakbij het strand, we hoeven de straat maar over te steken en indien de surf te hoog is kan ik nog altijd zwemmen in het verwarmd zwembad van het hotel.
Surfers Paradise vind ik een mengeling van Benidorm, Ibiza en de Ramblas in Barcelona.
Het is een mooi zandstrand zoals bij ons, maar dan wel kilometers lang en dun bevolkt.
Met mijn hoogtevrees krijg je me nooit in een van die wolkenkrabbers, dus wij hebben geopteerd voor een eerste verdiep.
Nicht verzekerde me dat er nog veel betere plaatsen zijn, veel rustiger en geen hoogbouw, maar voor ons is het hier OK.
We hebben al zo lang in het binnenland en in steden gezeten. Gewoon rustig naar de grote golven van de Pacific kijken volstaat voor ons.
Er zijn zoals op de Ramblas in Barcelona ook veel winkeltjes, terrasjes en animatie.
Veel autochtone aboriginal inwoners zie je hier niet, tenzij de occasionele didgeridoo speler in traditionele klederdracht : maw gekleed in een lendedoekje, zijn didgeridoo voor zich en op z'n lichaam witte strepen.
Wat je hier wel enorm veel ziet zijn Aziaten. Ik ken geen Chinees uit een Koreaan of een Japanner, dus ik hou het maar bij Aziaten.
Toen Mr. Silver en ik ons hier in het hotel kwamen inschrijven bleek dat de dochter van de dame aan de receptie als buitenlandse studente in Gent gestudeerd had.
De dame was zeer ontsteld over onze manier van gradueren. Hier wordt er, net zoals in Amerika en Engeland, een hele ceremonie van gemaakt en de afgestudeerde graduaten dragen dan allen een toga.
De moeder was speciaal voor die graduatie van haar dochter van Australië naar België gevlogen omdat men er hier enorm veel waarde aan hecht.
Het bleek een enorme teleurstelling, er was helemaal geen ceremonie en ze geraakte amper de universiteit binnen om bij haar dochter te zijn.
Ik verzekerde haar dat het bij de graduatie van onze zoon toen hij afstudeerde als architect ook zo was. Gewoon de directeur die op de trappen van de Academie een korte speech gaf en vervolgens een naam afroeping van al de studenten die geslaagd waren.
We kregen wel - ergens in de drukte - een glaasje schuimwijn en wat chips indien ik het me goed herinner en dat was het.
Ze was ook verwonderd dat wij in zo'n piepklein land ‘onze taalkwestie' hadden.
De partner van haar dochter, die we intussen ook ontmoet hebben, is van Neder over Heembeek en spreekt enkel Frans.
We zorgen ervoor dat er geen taalproblemen zijn door beiden Engels te spreken, hoewel ik ervan overtuigd ben dat Mr. Silver en ik beter Frans spreken dan hij Vlaams.
Volgende zaterdag zullen we dan per trein terug naar nicht Brisbane gaan voor enkele dagen en dan vervolgens met een treinreis die één dag lang duurt, reizen we terug naar nicht Sydney voor de resterende dagen van onze lange reis.
Deze lange, verre reis heeft enkel mijn reisfobie nog verergerd.
Nooit krijgt Mr. Silver me nog mee op zo'n reis.
Ik begrijp dat er mensen zijn die een reismicrobe in hun bloed hebben, maar geef mij maar mijn huisje en mijn tuintje en mijn kinderen en kleinkinderen.
Mr. Silver mag alleen op trot, ik zal de rest van de wereld wel bekijken op TV via National Geographic.
De vlucht van Sydney naar hier duurde slechts een klein uurtje en ging heel vlot. Jullie kunnen niet geloven hoe blij ik ben dat we voor de grote vlucht business class hebben genomen nadat we die korte trip in Economy namen.
In Economy heb je amper plaats om te bewegen. Ik mag er niet aan denken dat je zo 24 uur moet vliegen.
De temperatuur hier is nu rond de 30°C en de lente is hier pas begonnen, wat moet dat zijn tijdens de zomermaanden? Gisteren hebben we Brisbane stadcentrum bezocht en een rondvaart gemaakt op de rivier met de rivercat. Heel handig want vanuit een lekker koele Ferry vaar je een paar uur rond en krijg je een prachtig zicht op de stad zelf. Geef het nog een tiental jaren en het wordt een metropolis zoals Sydney zelf. De wolkenkrabbers beginnen hier ook als paddestoelen te groeien.
De binnenstad was hier wel autovrij en het was heerlijk winkelen.
Nicht woont in de buitenrand in een heel mooi huis, helemaal ingericht om de warmte buiten te houden, dat zal ook wel nodig zijn wanneer het 'nog' warmer wordt denk ik.
In tegenstelling tot Sydney is het hier nogal heuvelachtig en dat is even wennen. Herniaretta wandelt niet graag op en neer en heeft me dat deze nacht even duidelijk gemaakt.
Ik zit daarom nu rechtop in mijn bed te typen terwijl Mr. Silver nog lekker in dromenland naast me ligt. Gelukkig is er overal airconditioning anders kon je hier niet slapen denk ik.
Nicht Brisbane zegt dat steeds meer mensen naar hier komen wonen en vooral omdat het hier altijd mooi weer is. Je kan het vergelijken met het zuiden van Spanje. Overal bloemen en palmbomen.
Het is wel heel bizar om in de grote supermarkten nu al het kerstgerief te zien, ik was door het mooi weer volledig vergeten dat we op de feestdagen afstevenen. Nu zijn de winkels en de clubs allemaal nog ingericht voor Halloween, maar de kerstversiering is ook al uitgestald. Ik vermoed dat we voor we vertrekken al overal Kerstversiering in de straten zullen zien.
Avondschemering heb je hier niet. Om vijf uur schijnt de zon en zit je nog lekker op terras en om zes/zeven uur is het plots pikkedonker. Nicht Brisbane heeft in Sydney twee zonen wonen en hier in Brisbane een dochter en een zoon. De zoon heeft ons uitgenodigd op een 'bake' op zijn farm ...'k heb geen flauw idee wat hij daarmee bedoelt.
Ik krijg ook steeds meer de indruk dat de Australiërs ongelooflijke gokkers zijn. In elke club vind je, zoals in Las Vegas rijen en rijen gokmachientjes. Je hoeft er niets voor te kunnen. Het slikt geld als water en geeft je bitter weinig terug. Dan heb je nog overal Bingo, Keno, de paardenraces, de hondenraces, allemaal zaken waar hopen mensen op gokken. Je begrijpt niet hoe ze op het einde van de maand nog iets over hebben om van te leven en het lijkt alsof het er met de paplepel wordt ingegeven. In de clubs is alles voorzien om mensen te lokken. Ouders met jonge kinderen mogen in de vele clubzetels iets nuttigen, overal kan je er tegen een schappelijke prijs iets eten. De kinderen mogen wel niet voorbij de scheidingslijn naar de gokmachientjes, maar ze zien mama en papa om de beurt voor een tijdje achter die lijnen verdwijnen om met glazige ogen nog wat dollars in de geldverslindende machines te verspelen. Rondom in de club hangen dan weer grote schermen die de Keno resultaten weergeven, die je wel vanuit je clubzeteltje mag spelen en op andere schermen kan je de resultaten van de races zien...
Een gewoon café of Taverne zonder enige gokmogelijkheid lijkt hier niet te bestaan.
Oei, Mr. Silver is net wakker en ik hoor nicht rondstommelen in de living, het wordt tijd om op te staan want .... om tien uur gaan we met haar Bingo spelen - 't is meedoen of verzuipen vrees ik.
Godzijdank bestaan zo'n clubs niet in ons lief Belzikske.
Ik mis iedereen al verschrikkelijk en stilaan begin ik de dagen al af te tellen naar onze terugkeer. Het reizen zal nooit iets voor mij worden vrees ik, maar dat wisten jullie al wel zeker?! ;-)
Aangezien mijn vorige postings voor enkelen niet leesbaar waren ga ik deze keer inzetten via Internet Explorer ipv Firefox, misschien lukt het dan wel.
Ik heb tot vandaag toch amper tijd gehad om te schrijven.
Mijn Australische nichtjes willen ons op korte tijd zoveel mogelijk laten zien met als gevolg dat we bij het thuiskomen gewoon omver vallen van vermoeidheid.
We zijn net terug van een driedagen tocht naar Canberra en andere steden waar andere nichtjes wonen.
Een ritje van circa vijf uur van het ene familielid naar het ander vinden ze hier doodnormaal.
We nemen de trein naar Sydney Centrum (één uur rijden) alsof het de tram naar 't stad is.
Voor hen is dat ook zo, want Campbelltown, waar we nu zijn, maakt deel uit van Groot Sydney.
Ik heb mijn valies al gepakt en Mr. Silver is nu aan het inpakken omdat we morgen naar nicht Brisbane vliegen, een vlucht van ongeveer een uur.
Daar is het nu al snikheet wordt me gezegd, dus ik laat alle warme zaken hier bij nicht Sydney tot we terugkomen.
We hebben de terugreis van Brisbane naar Sydney gepland per trein omdat we dan wat meer van het land kunnen zien, die rit duurt wel ongeveer 15 uur. 's Morgens vroeg vertrekken en 's avonds aankomen.
Tijdens onze eerste weken hier was het vreselijk weer, koud en regen, precies een Belgische zomer, maar nu is de zon er eindelijk doorgekomen en genieten we van de heerlijke warmte.
Het zal een schok zijn om midden in de winter terug thuis aan te komen.
Alles komt hier nu in bloei en de kleuren zijn prachtig.
Papegaaien en kaketoes vliegen hier gewoon in het rond en een pelikaan zie je om de haverklap in Sydney harbour.
Tijdens onze uitstap zagen we achter in de tuin bij nicht in Batemans Bay onze eerste kangeroe met haar Joey in zijn pouch en tijdens een halte ergens onderweg zagen we in zee twee walvissen stoeien met hun kalf.
Mr. Silver heeft eindelijk zijn Australische Crocodile Dundee hoed en ik heb heerlijke warme UGG's gekocht voor onze koude winter.
Een café ‘met bier' vind je hier niet, tot grote teleurstelling van Mr. Silver. Je moet naar een Club of een hotel indien je een pintje wil drinken.
In de kleine tavernes waar je even uitrust kan je enkel koffie, thee of frisdrank kopen.
Ook in de supermarkten geldt dezelfde regel. Om alcoholische dranken te kopen moet je naar een aparte afdeling.
Ondanks het feit dat mijn nichtjes zijn opgevoed door mijn Tante ( met Brits Geordie accent) spreken zij allemaal met het nasale Australisch accent.
Neef Sydney noemt iedereen ‘Mate' en het klinkt als (Meejt) en Goodday als ‘Guddeey' en ‘here' als ‘Hieja ???' waarvan de laatste letter a met een sprong altijd omhoog gaat zoals in een vraag.
Nog even en ik begin het zelf zo uit te spreken.
Straks ga ik (indien we weer niet in slaap vallen) met nicht Sydney de hele familiegeschiedenis trachten te noteren.
Ongelooflijk wanneer je bedenkt dat mijn tante hier als jonge vrouw helemaal alleen naartoe reisde in 1928. Zes weken lang was ze onderweg per schip en ze liet alles en iedereen achter en heeft nooit haar moeder terug gezien.
In het Noord Oosten van Engeland was er toen enkel werk voor een mijnwerkersdochter in ‘service': als meid dus, en zij zocht liever het avontuur op. (een gen die ze bij mij overgeslagen hebben)
Voor zover we allemaal weten was er toen een nijpend tekort aan vrouwen in Australië, zeker in The Outback en zij kwam naar hier op verzoek van haar penvriend Bob Goatcher, een ongewenste zoon, of een zoon in conflict met zijn vader, Philip Goatcher, een bekende Australische schilder. Ik zet een foto van één van zijn schilderijen hierboven.
Hij had helemaal geen kontakt meer met zijn vader en zijn moeder overleed toen hij 13 was.
Samen werkten nicht en haar man eerst in een Sheepfarm en kregen ze 10 kinderen, waarvan enkel nog vijf meisjes in leven zijn, mijn nichtjes dus. De drie zonen zijn op korte tijd enkele jaren geleden na elkaar gestorven en één zusje stierf toen ze 8 jaar oud was aan difterie.
Wat later ging hun vader (Bob Goatcher) bij de spoorwegen werken en toen al hun kinderen naar het zuiden kwamen wonen volgde mijn tante hen en wou ze niet meer terug naar het Gat van Fluto in The Bush, waar ze eerder woonden. Haar echtgenoot kon uiteindelijk niet anders dan volgen hoewel hij eerst steevast weigerde om mee te komen.
Nooit heeft mijn Tante haar moeder teruggezien, maar met al het werk dat tien kinderen met zich meebrengen, zal ze haar heimwee wel onderdrukt hebben.
Dat was het weer even, want nu zijn we weer enkele dagen onderweg en zal het even duren vooraleer ik mijn laptop ergens aangesloten krijg.
Groetjes aan iedereen van jullie tegenvoeters Bo en Mr. Silver !
tiens tiens... er is inderdaad precies iets mis met mijn blog. Ik kijk nu in Internet Explorer. 'k had alles via Firefox erin gezet. Benieuwd of dit te lezen is of niet.
Momenteel toch amper tijd om te schrijven, veel te veel te doen, we worden van hot naar her gesleept en maken kennis met zoveel familieleden, ik kan het amper bijhouden.
Het is ongelooflijk, maar het is hier nog steeds slechts even warm als in België en we hebben vandaag en vannacht nog eens onweer, regen en hagel gehad.
Vierentwintig uur vliegen naar één van de warmste landen ter wereld om Belgisch weer te krijgen, dit overkomt alleen maar Bojako en Mr. Silver.
Voor de rest van de week wordt nog hetzelfde weer voorspeld, maar nicht 1 verzekert me dat het bij nicht 2 in Brisbane zo warm zal zijn dat we vast en zeker zullen snakken naar het frissere weer van Sydney.
Mr. Silver zit nu in de zetel te rillen en te klappertanden in zijn enige meegebrachte fleece en jeans omdat men ons gezegd had om enkel zomerkledij mee te brengen.
Gisteren hebben achterneef en zijn vrouw ons een hele dag de bezienswaardigheden ten zuiden van Sydney laten zien. Meestal zagen we Britse namen voor dorpen en steden zoals Newcastle enz., maar anderzijds heb je prachtige inheemse namen van steden zoals Wollongong waar we fantastische foto's hebben genomen zoals je hierna kan zien.
ZICHT OP WOOLONGONG
SYDNEY OPERA HOUSE EN SYDNEY HARBOUR BRIDGE (THE COATHANGER) bijna identiek aan
de Tynebridge in Newcastle NO Engeland.
BERUCHTE BONDI BEACH VAN TV OP EEN SLECHTE DAG ....
KAKETOE IN DE TUIN VAN NICHT SYDNEY - KOMT ZIJN ONTBIJT VRAGEN
MMMMM LEKKER ZO'N SNEETJE TOAST
HUIS VAN MEL GIBSON IN SYDNEY HARBOUR (GROOT GEBOUW IN'T MIDDEN)
BOJAKO EN ACHTERNICHTJE KIJKEN NEER OP WOOLONGONG
ZO'N SLECHT WEER IN AUSTRALIE IN DE LENTE IS HEEL ONGEWOON
Spijtig genoeg moet ik zeggen dat we hier nog steeds Belgisch weer hebben, ik vermoed dat we het in onze valies hebben meegebracht.
Nicht verzekert me dat het van het ene ogenblik op het andere kan keren en ik geloof haar, want de eerste dag scheen de zon heerlijk en was het 40° in de zon.
Maar nu is het nog steeds druilerig, er is tamelijk veel wind en het voelt koud aan. Bovendien hebben we enkel zomerkleding mee omdat men ons gezegd had dat het hier altijd bloedheet was.
Vannacht werd het zomer uur hier ingevoerd en alle klokken één uur vooruit gezet. Nicht Sydney1 had met nicht Sydney2 in Sydney stad afgesproken om samen te komen om 10 uur vanmorgen. (hmmm... veel Sydney's in één zin, maar jullie zullen wel begrijpen wat ik bedoel).
Het is bijna een uur rijden per trein van Campbelltown naar centrum Sydney ( afstanden zijn hier niet te schatten, want Campelltown maakt ook deel uit van Sydney).
Nicht Sydney 2 kwam per Rivercat (een soort rivier taxi) van haar huis naar het centrum.
Samen gingen we met de Ferry naar één van de vele stranden - Manly Beach, niet Bondi beach, dat is voor morgen voorzien, met neef elfendertig en zijn vrouw.
De hoofdstraat van Manly Beach deed me denken aan de Rambla's in Barcelona en het strand leek dan weer op Benidorm in de jaren zeventig - tachtig.
Ondanks het slechte weer waren er heel veel surfers en zwemmers, maar geen zonnebaders.
Nicht Sydney 1 zei dat je bij goed weer moest vechten voor een plaatsje op het strand.
Tijdens het wandelen hebben we al wat geschenkjes gekocht en postkaarten en wat later gingen we terug naar de Ferry voor een rondvaart rond Sydney harbour met begin en eindhalte in Darling harbour, vlakbij Sydney opera house.
Neef Sydney fungeerde als gids en wees ons tijdens de rondvaart alle bezienswaardigheden aan, zoals de plaats waar de eerste mensen in Sydney zich gevestigd hebben - The Rocks.
Sydney is een enorme metropolis en daarom hebben we het bezichtigen ervan in stukken opgedeeld.
We moesten wel op tijd terug thuis zijn omdat het vandaag de finale is van de Australische Rugby League en beide nichten zijn fervente supporters van 'hun ploeg' die in de finale is geraakt. Eén nicht heeft zelfs met haar familie voor deze match een reis uitgesteld en zij zijn ter plaatse aan't kijken.
Wij zitten hier te kijken naar de match op TV en je moet deze Australische Rugby League gezien hebben om het te geloven. Neef beweert dat alle spelers na de match een ijsbad moeten nemen voor hun blessures! Dat zijn dan diegene die het overleefd hebben en niet op een brancard afgevoerd worden.
We hebben nog heel veel plannen. Kangeroes of Koala's hebben we nog niet gezien, maar Kaketoe's vliegen hier rond zoals bij ons duiven en dat is wel even wennen.
Alle bomen beginnen hier nu groen te worden en te bloeien. Het is wennen aan de vele andere soorten bomen dan diegene die we thuis zien. Dankzij de regen is het nu allemaal prachtig groen en de Eucalyptus bomen tieren welig.
Ik ga nu stoppen want de match op TV leidt me ongelooflijk af. Ik heb nog nooit zo iets gezien.... incroyable mais vrais....'t zijn precies gladiatoren in Rome!
Wanneer ik dit stukje schreef was het zeven uur 's morgens Belgische tijd, enne ...' k weet niet welk uur Sydney tijd.
We hingen ergens 44000 meter hoog in de lucht en vlogen tegen circa 600 KM /u ergens tussen Singapore en Sydney en mijn ogen voelden aan als twee plaskes water in't midden van de Sahara, maar kom ... het einde van onze vliegreis was bijna in zicht.
Vierentwintig uren vliegen, 't kruipt niet enkel in uw kleren maar ook in uwe kop, mijn kleppen vielen voortdurend toe terwijl ik dit schreef.
De nacht voor we vertrokken had ik bovendien ook heel slecht geslapen omdat ik bang was dat ik me zou overslapen.
Om zes uur dertig zijn we thuis vertrokken naar Zaventem in de hoop om de files voor te zijn, maar ik denk dat iedereen tegenwoordig hoopt om de files voor te zijn, want het verkeer op de E19 was al heel druk, maar we arriveerden toch goed op tijd in de vlieghaven, dankzij de hulp van onze goede vriend L.
Wij waren goed op tijd maar ons vliegtuig van BA niet!
In London had men bij BA via Zaventem gehoord dat er nog steeds moeilijkheden waren bij de controle toren, dus ze waren daar wat later vertrokken.
Wij hadden slechts twee uur tijd in Londen Heathrow om van terminal 4 naar terminal 5 te geraken en toen het vliegtuig ongeveer een uur te laat eindelijk vertrok gaf de piloot fameus gaaze...
In Heathrow gaf de bus die ons van terminal naar terminal moest vervoeren ook nog eens flink gaaze en we waren net op tijd om op het grote Qantas vliegtuig te stappen.
Omdat we bij familie logeren had Mr. Silver onze spaarpot aangesproken en hadden we plaatsen in Business Class gereserveerd.
Ik raad dit absoluut aan iedereen aan, die overweegt om vierentwintig uur aan een stuk te vliegen!
Je hebt dan tenminste ruim plaats voor je benen en de stoel lijkt bijna op een bed indien je wil slapen.
De vele lange uren in de lucht vlogen voorbij omdat de stewards (essen) voortdurend langskwamen met drank (hic..) en eten - weer ne kilo of twee erbij - of met warme doekjes om jezelf in de mate van het mogelijke wat op te kalefateren. Iedereen had zijn persoonlijk TV'tje voor zich en kon naar TV of film naar keuze kijken.
We konden kiezen uit verschillende menu's op de kaart enfin.. het was precies een vijfsterren hotel in de lucht.
Ik had verwacht dat Singapore heel vreemd zou zijn en heel exotisch, maar het leek op Brussel op een slechte dag, het had er geregend en 't was bovendien mistig en zeker niet warmer dan Brussel of Londen.
Mr. Silver en mijn buurvrouw lagen meestal heerlijk te maffen in hun cocoonachtige zetels en ik heb ook geprobeerd om af en toe ook even een uiltje vangen, maar ik schrok elke keer wakker toen de piloot zei dat we onze veiligheidsgordels moesten vastmaken omwille van de turbulentie.
Wat later hoorden we van de vreselijke aarbevingen en tsunami, maar dat kunnen we toch zeker daarboven in de lucht niet gevoeld hebben?!
In Sydney aangekomen stonden vier familieleden ons op te wachten en het was heerlijk om hen na zoveel jaren weer te zien.
Sinsdien hebben ze ons al zoveel beziggehouden, dat we amper tijd hebben gehad om op adem te komen.
Vanmiddag is nicht Brisbane al op bezoek gekomen bij nicht Sydney en blijkbaar zijn er al plannen gemaakt om de hele familie te bezoeken en geloof me, dat zijn heel wat mensen.
Toen ik mijn laptop aan die van neef Sydney koppelde schrok ik me rot toen ik plots Paz en Natoken op Skype hoorde.
Ongelooflijk dat we van de andere kant van de wereldbol zo met elkaar kunnen praten hé dames?!
Had mijn grootmoeder dat maar gekund zoveel jaren vroeger met haar dochter en kleinkinderen, ze zou het heerlijk gevonden hebben!
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
