http://www.answers.com/topic/philip-w-goatcher
Aangezien mijn vorige postings voor enkelen niet leesbaar waren ga ik deze keer inzetten via Internet Explorer ipv Firefox, misschien lukt het dan wel.
Ik heb tot vandaag toch amper tijd gehad om te schrijven.
Mijn Australische nichtjes willen ons op korte tijd zoveel mogelijk laten zien met als gevolg dat we bij het thuiskomen gewoon omver vallen van vermoeidheid.
We zijn net terug van een driedagen tocht naar Canberra en andere steden waar andere nichtjes wonen.
Een ritje van circa vijf uur van het ene familielid naar het ander vinden ze hier doodnormaal.
We nemen de trein naar Sydney Centrum (één uur rijden) alsof het de tram naar 't stad is.
Voor hen is dat ook zo, want Campbelltown, waar we nu zijn, maakt deel uit van Groot Sydney.
Ik heb mijn valies al gepakt en Mr. Silver is nu aan het inpakken omdat we morgen naar nicht Brisbane vliegen, een vlucht van ongeveer een uur.
Daar is het nu al snikheet wordt me gezegd, dus ik laat alle warme zaken hier bij nicht Sydney tot we terugkomen.
We hebben de terugreis van Brisbane naar Sydney gepland per trein omdat we dan wat meer van het land kunnen zien, die rit duurt wel ongeveer 15 uur. 's Morgens vroeg vertrekken en 's avonds aankomen.
Tijdens onze eerste weken hier was het vreselijk weer, koud en regen, precies een Belgische zomer, maar nu is de zon er eindelijk doorgekomen en genieten we van de heerlijke warmte.
Het zal een schok zijn om midden in de winter terug thuis aan te komen.
Alles komt hier nu in bloei en de kleuren zijn prachtig.
Papegaaien en kaketoes vliegen hier gewoon in het rond en een pelikaan zie je om de haverklap in Sydney harbour.
Tijdens onze uitstap zagen we achter in de tuin bij nicht in Batemans Bay onze eerste kangeroe met haar Joey in zijn pouch en tijdens een halte ergens onderweg zagen we in zee twee walvissen stoeien met hun kalf.
Mr. Silver heeft eindelijk zijn Australische Crocodile Dundee hoed en ik heb heerlijke warme UGG's gekocht voor onze koude winter.
Een café ‘met bier' vind je hier niet, tot grote teleurstelling van Mr. Silver. Je moet naar een Club of een hotel indien je een pintje wil drinken.
In de kleine tavernes waar je even uitrust kan je enkel koffie, thee of frisdrank kopen.
Ook in de supermarkten geldt dezelfde regel. Om alcoholische dranken te kopen moet je naar een aparte afdeling.
Ondanks het feit dat mijn nichtjes zijn opgevoed door mijn Tante ( met Brits Geordie accent) spreken zij allemaal met het nasale Australisch accent.
Neef Sydney noemt iedereen ‘Mate' en het klinkt als (Meejt) en Goodday als ‘Guddeey' en ‘here' als ‘Hieja ???' waarvan de laatste letter a met een sprong altijd omhoog gaat zoals in een vraag.
Nog even en ik begin het zelf zo uit te spreken.
Straks ga ik (indien we weer niet in slaap vallen) met nicht Sydney de hele familiegeschiedenis trachten te noteren.
Ongelooflijk wanneer je bedenkt dat mijn tante hier als jonge vrouw helemaal alleen naartoe reisde in 1928. Zes weken lang was ze onderweg per schip en ze liet alles en iedereen achter en heeft nooit haar moeder terug gezien.
In het Noord Oosten van Engeland was er toen enkel werk voor een mijnwerkersdochter in ‘service': als meid dus, en zij zocht liever het avontuur op. (een gen die ze bij mij overgeslagen hebben) :-)
Voor zover we allemaal weten was er toen een nijpend tekort aan vrouwen in Australië, zeker in The Outback en zij kwam naar hier op verzoek van haar penvriend Bob Goatcher, een ongewenste zoon, of een zoon in conflict met zijn vader, Philip Goatcher, een bekende Australische schilder. Ik zet een foto van één van zijn schilderijen hierboven.
Hij had helemaal geen kontakt meer met zijn vader en zijn moeder overleed toen hij 13 was.
Samen werkten nicht en haar man eerst in een Sheepfarm en kregen ze 10 kinderen, waarvan enkel nog vijf meisjes in leven zijn, mijn nichtjes dus. De drie zonen zijn op korte tijd enkele jaren geleden na elkaar gestorven en één zusje stierf toen ze 8 jaar oud was aan difterie.
Wat later ging hun vader (Bob Goatcher) bij de spoorwegen werken en toen al hun kinderen naar het zuiden kwamen wonen volgde mijn tante hen en wou ze niet meer terug naar het Gat van Fluto in The Bush, waar ze eerder woonden. Haar echtgenoot kon uiteindelijk niet anders dan volgen hoewel hij eerst steevast weigerde om mee te komen.
Nooit heeft mijn Tante haar moeder teruggezien, maar met al het werk dat tien kinderen met zich meebrengen, zal ze haar heimwee wel onderdrukt hebben.
Dat was het weer even, want nu zijn we weer enkele dagen onderweg en zal het even duren vooraleer ik mijn laptop ergens aangesloten krijg.
Groetjes aan iedereen van jullie tegenvoeters Bo en Mr. Silver !
|