Ik ga de wachtkamer van de huisarts binnen en kijk ontmoedigd rond. 
Howel ik ben goed op tijd ben is de wachtkamer bijna vol,  er is nog slechts één stoeltje vrij.

Mijn eerste reactie is me om te draaien en terug naar huis te gaan, maar ik bereken hoelang het zal duren indien de dokter zich probeert te houden aan een kwartier per patiënt.

Ik blijf , volgende keer is het misschien nog erger.

Gelukkig ben ik mijn boek niet vergeten mee te nemen. 

Ik kijk rond en vraag wie de laatste is en ik weet hoe het komt, maar ik blijk een flitsend neon bord boven mijn hoofd te hebben waarop staat :
“Breek de stilte en vertel mij al jullie problemen”

Ik heb elke keer prijs, het is uiterst zelden dat ik niet aangesproken word.

Een dame, ik schat haar ongeveer mijn leeftijd, kijkt me aan en zegt : “Het zonnetje heeft niet lang geschenen hé madam, wat een pokkenweer, ’t is niet moeilijk dat men zich depressief voelt.”

Ik knik vriendelijk maar probeer niet te antwoorden omdat ik mijn boek verder wil lezen.

Te laat!

Een oude dame grijpt zich aan de openingszin vast als aan een strohalm en zegt : “Juist madam, ik ben ook vreselijk depressief, maar dat komt omdat ik zo eenzaam ben sinds mijne man gestorven is en ge kunt niet buiten met dat slecht weer en ge ziet niemand, vreselijk!”

Een jonge vrouw, duidelijk zwanger, puft en zegt : “ Regen of zon, mij maakt het niet uit, ik zie het helemaal niet meer zitten, ik keek zo uit naar dit derde kindje,  maar nu is mijn man werkloos door de crisis en nu zal ik verplicht worden om te blijven werken en ik had er zo op gerekend om half time te kunnen werken.”

De eerste dame kijkt de jonge vrouw aan en zegt : “ Het is niet gemakkelijk om rond te komen met één loon, maar als u werk hebt en uw man is thuis en hij heeft zijn uitkering, dan kan uw man de kinderen toch verzorgen en het huishouden doen nietwaar?”

De jonge vrouw kijkt ontzet en antwoordt : “Rondkomen met één loon, ge moet dat in deze tijd maar eens proberen, dat is niet te doen, nee hoor, hij moet zo snel mogelijk terug aan het werk.”

De oude dame vraagt met de onschuldige ogen van een oudere dame die nooit buitenhuis gewerkt heeft : “En wie gaat er dan voor de kindjes zorgen als jullie beiden werken?”

De jonge vrouw antwoordt: “Wel, de twee oudsten gaan al naar school, daar is voor- en nabewaking en de grootouders helpen met de opvang tijdens de vakantie periodes of wanneer ze ziek zijn en de baby kan zoals de anderen vroeger, deeltijds naar de kribbe en deeltijds naar de grootouders.  Ik kan trouwens geen hele dag thuiszitten, ik moet onder de mensen zijn of ik word gek.”

Een andere jonge dame mengt zich in het gesprek : “Gij hebt geluk dat ze naar de grootouders kunnen, mijn moeder is weduwe en ziekelijk en mijn schoonmoeder wil het niet doen, die zegt dat ze nu van het leven wil genieten nu haar kinderen volwassen zijn.”

De oude dame kijkt mij aan, ik zit zo ongeveer tussen de twee generaties en ze vraagt me:  “Hebt u kleinkinderen mevrouw?”  waarop ik bevestigend antwoord dat ik er vier heb en eentje op komst.

Alle ogen zijn nu op mij gericht en de dame die me bij het binnenkomen aangesproken heeft vraagt me: “en…houdt u de kleinkinderen bij?”

Ik leg uit dat ik met de kinderen overeengekomen ben dat ik de noodopvang bomma ben en dat bij onze jongste kleinzoon vrij veel noodopvang nodig is omdat hij veel ziek is, maar dat het wel zal beteren als hij wat ouder wordt.

De zwangere jonge vrouw zucht heel diep:  “Ik zou veel liever hebben dat de grootmoeders naar ons thuis komen om op te passen,  dan hoef ik niet elke ochtend die hele verhuis te doen, maar dat willen ze niet, het zou nochtans veel gemakkelijker zijn.  Mijn vriendin haar moeder doet dat wel en die zorgt zelfs voor de was en de plas en het eten staat klaar als ze thuiskomen van hun werk, da’s pas een goede moeder!”

De dame van mijn leeftijd zegt bijna verontschuldigend : “ Ik zou wel graag af en toe op de kindjes willen passen,  maar mijn man wil het absoluut niet, hij kan niet tegen de rommel en de drukte en hij wil veel op reis en bovendien leven onze twee oude moeders nog en die vragen ook om heel veel aandacht.”

De oude dame zucht heel diep en dept een depressief traantje weg met haar kanten zakdoekje dat naar eau de cologne ruikt.

“Jaja, zo gaat dat, vanaf een bepaalde leeftijd wordt ge voor iedereen overbodig, als ze u niet meer nodig hebben,  dan ziet ge ze nog amper, niemand luistert nog naar u,  want niemand is echt geïnteresseerd, als ze komen zijn het slechts beleefdheidsbezoekjes en dan ziet ge ze voortdurend naar de klok kijken of het nog niet gepast is om te mogen vertrekken.“

Plots neemt het gesprek een andere wending en iedereen begint bijna gelijktijd te spreken over de dame van 93 die ze op TV gezien hebben en die om euthanasie vraagt.   Iedereen heeft er zijn mening over.

Eindelijk hoor ik de dokter binnenkomen, de raadpleging begint.

De oude dame, blij dat ze mijn luisterend oor gevonden heeft, vertelt me tijdens het lange wachten haar hele levensverhaal.

Het is bijna haar beurt, ze legt het weekblaadje terug dat ze nog niet heeft open gehad, zet haar handtas netjes op haar schoot en ze vraagt me : “en madammeke,  zit gij ook hier omdat ge depressief zijt, ’t is precies de ziekte van den tijd hé?”

Ik antwoord dat ik nog steeds niet depressief ben – hoewel ik na het aanhoren van al die miserie het wel bijna geworden ben – maar dat ik enkel naar de dokter kom omdat ik al maanden een voortdurende fwieeeeeeetttttt-toon  in mijn oren heb.

Ze kijkt me bezorgd aan en knikt moederlijk:  “zo begint het mevrouwtje, zo begint het…”

Ik zal nooit weten wat er zo begint,  want de deur gaat open en de dokter zegt : “de volgende!”

De depressieve oude dame staat zuchtend en kreunend op en sleft achter de dokter aan alsof ze hem ook lichamelijk haar depressie moet aantonen.

Ik glimlach bij het idee dat de verkoop van anti-depressiva de apotheker straks wel zal opfleuren!