Hè Hè...vandaag gaat het al flink wat beter met me. Het ergste ziektegevoel lijkt voorbij. Nu nog van de blafhoest afgeraken en ik ben erdoor denk ik.

Ik denk dat ik dit goed afweersysteem heb omdat er bij ons thuis vroeger heel zelden een dokter kwam. Zo zelden dat ik het op één hand kan tellen.

Moeder heeft wel altijd gezegd dat ze heel veel geluk heeft gehad, vier kinderen en nooit ééntje erg ziek, van de vier heeft er zelfs nooit eentje een botje gebroken.

De liters levertraan die we vroeger moesten drinken zullen waarschijnlijk wel geholpen hebben. Naar het schijnt vonden wij dit zelfs lekker.
Vier kinderen die een hele dag buitenspelen, winter of zomer, krijgen grote honger en dorst en vinden alles lekker, zeker als er niet veel voorhanden is.

Ik lag vannacht te denken hoe mijn ouders vroeger omgingen met de verkoudheden of griepjes van hun zieke kindjes.

Ik herinner me dat mijn oudste broer altijd propjes watten in zijn oren had, waarschijnlijk had hij voortdurend oorontstekingen en als het trommelvlies sprong dan zal dit als een verlossing aangevoeld hebben. De remedie was dan een propje watten in het oor steken om het vuil op te slorpen.

Wat stond er verder nog thuis in de huishoudapotheek van moeder?

Een potje vaseline, een stokje om op te snuiven, Vicks denk ik, een potje Vicks om in te smeren, aspirine (volwassenen) Dettol voor ontsmetting en Tensoplast en windels. Dat zal het zo wat zijn, of nee, ook nog bruin papier en een vetkaarsje.

Bij zo’n verkoudheid zoals ik nu gehad hebben zou moeder waarschijnlijk als volgt tewerk gegaan zijn.

Bij koorts kregen we een kwart van een aspirine voor volwassenen.
Koorts werd niet gemeten met een thermometer maar gewoon met de hand tegen het voorhoofd.
Bij keelpijn maakte ze een mengsel van boter en suiker en dit moesten we dan zachtjes opzuigen.

Bij neusverstopping moesten we regelmatig snuiven aan een Vicks stokje.

Bij hoest werd er eerst Vicks op de borst gesmeerd en op de rug. Was er geen Vicks dan werden we ingesmeerd met kamfer. Was de hoest heel erg dan werd een stuk bruin papier met een vetkaarsje ingevet, ik geloof me te herinneren dat er een strijkijzer aan te pas kwam, misschien was dit om het kaarsvet in het papier te doen dringen. Dit papier werd dan op je borst en je rug geplakt. Daarboven je onderhemdje en een zelf gebreid borstverwarmertje.
’s Avonds kreeg je ook nog een veeg Vicks uit het potje onder je neus gesmeerd.

En God deed de rest.

Bij kleine verwondingen kwam de Dettol boven, dan ging er een laag vaseline op de schaafwonde en daarop een Tensoplast of een windel.

Een dokter of ziekenhuis hebben we nooit gezien.
Of ja, toch wel....die ene keer toen ik mijn baby broertje op de keukenstenen liet vallen. Zijn voorhoofd moest genaaid worden.
Mijn derrière was enkele dagen wel heel pijnlijk, maar dat was mijn straf, daar was geen remedie voor, enkel op je tanden bijten. 

Van antibiotica hadden we nooit gehoord.

Wij zijn alle kinderziekten doorgesparteld, we waren tegen niets ingeënt. Alles hebben we gehad : kinkhoest, mazelen, waterpokken, dikoor, ... ik denk niet dat we er aan één ontsnapt zijn.

Maar....moeder besefte wel dat ze geluk had.

Het dochtertje van haar oudste zus is wel gestorven aan de nevenverschijnselen van de mazelen.

Moeder zelf heeft ook toen ze ongeveer acht jaar oud was, echte kroep gehad, difterie. Veel kinderen van haar school zijn eraan gestorven vertelde ze altijd.
Maar zij werd ook niet gered door dokters. Nee....zij werd gered door een duif.

Toen zij klein was beslisten haar ouders over de remedie en toen was het beste dat je kon doen tegen kroep: een levende duif in twee kappen en nog warm en kloppend op de keel van het kind met kroep leggen. Indien de duif zwart uitsloeg had je kans op genezing.

Mijn grootvader heeft dit toen bij haar gedaan en ze heeft altijd gezworen dat zij genezen is omdat de duif inderdaad zwart uitsloeg.

Ik heb nog nooit een duif in twee gehakt of ernaar gekeken. Maar ik vraag me af of die duif na verloop van tijd niet uit zichzelf zwart zou worden? Het beestje is tenslotte dood.

Maar het is wel boeiend om die oude remedies terug op te rakelen.

Ik denk dat er vroeger geleefd werd volgens de natuur, de wet van de sterkste.

Al die middeltjes waren slechts lapmiddeltjes. Indien je lichaam niet sterk genoeg was dan ging je gewoon dood. De sterke kindjes bleven in leven. Een natuurlijke selectie.

Nu, met al die reklame tegen antibiotica, voel ik me wel vreselijk schuldig.

Onze kinderen anno 1970 en verder..... kregen voor alles en nog wat antibiotica. Wie waren wij om onze dokters tegen te spreken?

Ik hoop nu dat ze toch nog enkele van onze sterke genen geërfd hebben.

Bij de kleinkinderen zie ik dan weer een positieve evolutie.

Er wordt wel naar de dokter gegaan, maar eigenlijk schrijft die een verbeterde versie van de middeltjes van mijn moeder voor.

Russische schoonma zegt al zo lang ik ze ken,  dat je bij een verkoudheid door je neus zout water moet opsnuiven en het er langs je mond terug moet uitspuwen. Ze doet dit heel haar leven, het werd haar door haar moeder aangeleerd.

Ik heb er altijd feestelijk voor bedankt, maar nu moet ik in de neus van de kleinkindjes spuiten met een spray en wat zie ik?....inderdaad het product van bij de apotheker is slechts een mooie naam voor zout water.

01-02-2007 om 12:27 geschreven door BOJAKO  

Kleinkinderen zijn zalig, maar hebben één piepklein nadeel....het zijn wandelende microben bommetjes.

Ach, het zijn waarschijnlijk niet alleen de kleinkindjes, iedereen rond me schijnt momenteel ofwel te snotteren, te hoesten of buikgriep te hebben.

Mijn enorm afweergeschut heeft het deze keer ook begeven, serieus begeven.
’t Is lang geleden dat ik me nog zo ziek heb gevoeld.

Laat me het zo stellen, moest ik nog werken, dan had ik de dokter laten komen en was ik thuisgebleven, maar aangezien ik niet langer buitenhuis werk ben ik dan maar in mijn bed blijven liggen, iets wat zelden of nooit gebeurt.

Ik voelde me zo ellendig dat zelfs de korte trip naar de WC bijna onoverkomelijk leek.
Alles deed pijn, mijn hoofd, mijn keel, mijn sinussen, mijn luchtpijp, mijn buik, mijn spieren...ik kreeg bijna medelijden met mezelf, ik zie eruit als het wrak van de Titanic.
Heel de nacht heb ik liggen woelen en draaien en zweten, niet kunnen slapen omdat ik me zo miserabel voelde, dan tegen zes uur ’s morgens uit mijn bed gekropen op zoek naar nog een pijnstiller, een neusspray, een keelspray en wat hoestsiroop.
Gespoten, gesprayed, gegorgeld, geslikt....en plof, terug onder de dekens.

Ventje sliep rustig door al mijn gestommel heen en snurkte lekker verder. Het kwam niet in me op om hem wakker te maken en hem om iets te vragen, alhoewel ik weet dat hij dat met plezier zou doen.
Tegen de ochtend viel ik eindelijk terug in een koortsige slaap.

De eerste telefoon rinkelde even later...foert....

De deurbel ging.....foert....

De telefoon rinkelde weer .... beneden hoorde ik ventje spreken.

Ventje neemt niet graag de telefoon op, vraag me niet waarom, maar meestal wilt hij dat ik opneem, maar ik kon met de beste wil van de wereld geen zinnige uitleg doen, dus ik liet maar bellen en uiteindelijk moest hij wel zelf de hoorn opnemen.

Met regelmatige tussenpozen kwam hij eens kijken of ik nog leefde, hij is het niet gewoon dat ik zo helemaal onderuit ga.
Hij vertelde me dat broer 1 en schoonzus langs geweest waren, dat zoon 1 gebeld had om af te spreken, dat neef een kind-opvang probleempje had, zoon 2 had ook een babysit nodig, maar ook hij begreep dat mama momenteel niet in staat was om te helpen.

Mama moet dringend genezen...want ze wil tegen vrijdag liefst terug gezond en wel zijn, vrijdag namiddag wil ze naar haar vrienden toe en ’s avonds moet ze in goede conditie zijn want dan komen de andere kleinkindjes slapen.

30-01-2007 om 23:01 geschreven door BOJAKO  

30-01-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Gisterenavond ben ik met mijn schoondochter  naar een informatieavond geweest in de school van kleinzoon 1, die nu in het eerste leerjaar zit.

Ze had me verteld dat het over Internetgebruik voor jonge kinderen ging.

Vermits kleinzoon bij mij ook regelmatig aan de computer zit te tokkelen en aangezien ik zelf een computer analfabeet ben, vond ik het wel interessant om weer wat bij te leren.

En of ik bijgeleerd heb.

De presentatie werd gedaan door een heer van Child Focus.

Hij begon te praten om acht uur en je kon een speld in de zaal horen vallen tot het einde van zijn betoog rond tien uur.

Er was nog mogelijkheid tot vragen maar niemand vroeg iets.
Ik denk dat we allemaal van de hand Gods geslagen waren.

Heel duidelijk liet hij ons de gevaren van het surfen op internet zien,  en nu bedoel ik niet enkel het gevaar om een virus of een trojan horse binnen te krijgen, alhoewel hij dat ook heeft uitgelegd.

Hij sprak ook over de beslissing om al-of-niet gebruik te maken van de ‘parental control knop’ op je virus scanner.
Staat het op en je wil bv. iets weten over de stad Sussex in Engeland, dan geraak je op geen enkele site, de knop heeft dus ook nadelen.

Laat je daarentegen je kind informatie zoeken door middel van het intikken van het woord ‘poes’ dan val je achterover van wat er op het scherm tevoorschijn komt.

Probeer maar, bij de derde of vierde link heb je al prijs.
Krijg dat maar voor je ogen als jong kind.

De spreker gaf dus ook de raad aan de ouders om alles thuis eerst zelf eens uit te testen en te proberen.

Chatten, het opslaan van die chat gesprekken, het opslaan van een video gemaakt door je webcam.

Een jong kind staat er niet bij stil dat er foto’s of teksten door een ander kunnen opgeslagen en misbruikt worden, zelfs door medeleerlingen want ‘cyberpesten’ neemt alsmaar toe,  zeker nu de meeste kinderen al van jongsaf aan chatten via de webcam.

Je moet zelf goed op de hoogte zijn van wat het internet te bieden heeft.

Hij was zeker niet tegen het gebruik van de computer voor jonge kinderen, maar wel voor een goede voorlichting.

Zeer belangrijk was het kind het verschil leren kennen tussen de reëele wereld en de wereld van het internet .
Je moet het kind leren begrijpen dat wat je op het internet zet niet altijd binnenskamers blijft.

Als je puber dochter in de privacy van haar slaapkamer, via de webcam haar borstjes toont aan haar vriendinnetje,  nichtje of vriendje, die bij hen thuis ook op hun kamer aan de webcam zitten, dan moet het kind weten dat dit ooit misschien op het internet kan komen.

Hij gaf een voorbeeld aan om ze het uit te leggen en het verschil te tonen:
je neemt je pubertje mee naar een heel drukke winkelstraat en zegt daar tegen haar, "doe nu even je bloes uit en laat even iedereen naar je kijken." Je dochter verklaart je terplekke gek, maar met die uitleg kan je haar proberen duidelijk te maken wat het internet is, namelijk 'het internet is de hele wereld' waar iedereen je kan zien, het zijn niet de vier muren van je slaapkamertje. 
Je moet je kinderen duidelijk maken dat ze heel goed zorg moeten dragen voor hun privacy en nooit hun echte naam mogen opgeven of leeftijd of  adres of passwoorden.

De computer zet je ook best niet op de slaapkamer maar op een plaats waar je als ouder regelmatig passeert en ziet wat er op het scherm staat.

De spreker was zeker niet anti-chat of anti-surf, maar hij was wel van oordeel dat je je kind van kleinsaf moet leren wat er soms verbonden zit achter een link en hoe ze eventueel moeten reageren op negatieve zaken.

Hij was wel formeel anti webcam. Bij hem kwam het thuis niet binnen zei hij.
Goed om weten dus.

Hij liet trouwens een andere site zien: over Martin Luther King.
Stel dat een kind daar voor school meer over wil weten.

Hij liet het beeld vervolgens helemaal naar onder toe gaan en toen zag je dat de site van ‘Storm....’ was, helemaal geen vredelievende of anti-rascistische beweging, integendeel,  net het tegenovergestelde, een beweging die zo een manier hadden gevonden om toch gelezen te worden.

Verder toonde hij een spelletjes link.

Stel je voor,  je zesjarige tikt op Google het woord : ‘Spelletjes’

op de link die de spreker vervolgens liet zien stonden inderdaad spelletjes: ik geef er ééntje:

- cutje rijden....

begin dat maar even uit te leggen aan je kind.

Verder liet hij de weblogs van sommige kinderen zien.

Je moet wel 18 zijn om een weblog te kunnen aanmaken, maar toch wisten kinderen dit te omzeilen.

De spreker toonde verschillende weblogs van jongeren.
Bij hun profile stond al hun informatie,  tot naam en voornaam toe, zelfs hun telefoonnummer en één slimmerik had er zelfs bijgeschreven: “ik ben wel maar 12 maar ik moest 19 invullen anders kreeg ik geen toelating om deze webblog aan te maken.”  Alle gegevens waar pedofielen op zitten te wachten.

Nog een groot gevaar zijn de aankopen of het downloaden via internet, volgens een enquete gebruiken de kinderen liever de Visa kaart van de moeder van een vriend om te betalen, want dan komen mama en papa het niet te weten (ze zijn niet zo dom hoor !!) en nu is er ook het toenemend gevaar van  het gokken via internet en het illegaal downloaden.

Indien je kind betrapt wordt op illegaal downloaden,  dan krijgen de ouders de politie op hun dak en de boetes zijn niet mis.

Het is misschien geen slecht idee om eens zo’n informatie avonden voor senioren te organiseren, misschien kan Patrick Vyncke er nog een boek over schrijven.
“De gevaren van het internet voor senioren” – ( zonder dank Patrick  )

Je kan natuurlijk ook redeneren dat onwetendheid misschien de redding is.
Als je geen computer in huis hebt dan kunnen deze zaken niet gebeuren.

Maar....iedereen die dit nu leest heeft er toch al eentje in huis nietwaar?

27-01-2007 om 00:06 geschreven door BOJAKO  

Gisteren had Huismusje het op haar blog gemeld:  kijken naar Canvas, naar de meesterlijke film : The Magdalena Sisters en daarna naar de documentaire erover.

Ik had de film al gezien op DVD maar ik wou het voor een tweede keer zien en wou zeker de documentaire erna niet missen.

Ik vertelde het gisteren ook tegen iedereen die thuis langskwam,
zoon 2 ’s middags – geen tijd mama, teveel werk met de kindjes,
neef – geen tijd ik vertrek vanavond naar Cyprus –
zoon 1: “bwaa zo’n bleitfilms dat zie ik niet graag, dat zal mijn vrouwtje wel opnemen en op een andere keer bekijken.”

Mijn ventje: “sorry shoeke...zo’n vrouwenfilms da’s niets voor mij, dat weet ge, ik ga naar Stallone kijken”.

Dat komt ervan als je in een mannenbastion woont.

Waarom willen ze niet naar dit soort film kijken vraag ik me dan af.
Voelen ze zich een beetje schuldig, denken ze dat er overdreven wordt? Worden ze er ongemakkelijk van?

Mannen...ik zal ze nooit begrijpen.

Enfin tegen de tijd dat de film ging beginnen ben ik me dan maar in mijn bed boven gaan installeren om daar naar de tv te kijken. 
Ventje had aangeboden om boven naar Stallone te kijken, maar ik had het afgewimpeld. 

Kussens alom, donsje tot aan mijn kin en een kopje koffie naast me en genoeg Kleenex bij de hand.

De film schroefde voor de tweede keer volledig mijn keel toe.
De documentaire na de film was zo mogelijk  nog schrijnender.
Waarschijnlijk werd de film gemaakt aan de hand van de getuigenissen van deze vrouwen.

Wat zo vreselijk erg is, is de realiteit van de film.
Het is geen roman, geen verzinsel, het is niet over-gedramatiseerd, het is een verfilming van een schrijnende waarheid.

Uiteindelijk gaat het over de generatie voor ons.
Mijn moeder ... ook zij werd thuis buitengezet omwille van dezelfde schande.
Los het maar op, zoek het maar uit, zolang we meneer pastoor maar in recht de ogen kunnen kijken.   Gelukkig voor haar was er mijn vader.

Mijn schoonbroer is een Iers weeskind. Geboren in 1947 in Dublin ... als je dan in de documentaire moeders van tachtig nog steeds ziet wenen om het gemis van hun gedwongen afgestane kindjes, dan moet je van staal gemaakt zijn om daar ongevoelig bij te blijven.

Ik kon na het zien van de documentaire niet onmiddellijk slapen.
Ik was voor de tweede keer helemaal ondersteboven. 
Omdat ventje niet meegekeken had kon ik er methem ook niet over praten.
Als ik met iets zit moet ik het kwijt...gelukkig dat ik mijn blogje heb.

Wie de film en de documentaire heeft gemist, heeft een stuk vrij recente geschiedenis gemist.

Nog erger is dat deze toestanden zelfs vandaag nog bij sommige culturen bestaat.  
De Maria-Magdalena’s van nu.
Laat ons daar ook even bij stilstaan.

25-01-2007 om 13:31 geschreven door BOJAKO  

Jullie hoopten toch niet op een persoonlijk verslag ...

Als troost hierna nog een mopje!

****

Een beeldmooie, jonge vrouw ging naar de gynaecoloog voor een onderzoek.

De dokter bekeek de vrouw en zijn professionele, deontologische houding vloog op slag het raam uit.

Hij zei tegen de jonge dame dat ze zich volledig moest uitkleden.

Toen ze even later naakt op de onderzoekstafel lag begon de dokter zachtjes haar dij te strelen en vroeg: “weet ge wat ik nu doe?”

"Ja" antwoordde ze: “u onderzoekt mijn huid op dermatologische abnormaliteiten.”

“Correct” zei de dokter en begon toen haar borsten te betasten.

“Weet ge wat ik nu doe?” vroeg hij.

“Ja” zei ze: “u onderzoekt mijn borsten op eventuele gezwellen.”

“Weer correct” zei de gynaecoloog.

Hij kon zich echter niet langer bedwingen, kroop op de tafel en werd ‘heel’ intiem met de jonge dame.

“Weet ge wat ik nu doe”? pufte hij

“Jawel” antwoorde de beeldmooie vrouw: “u krijgt nu herpes” want daarvoor kwam ik naar hier.

24-01-2007 om 19:53 geschreven door BOJAKO  

23-01-2007 om 11:40 geschreven door BOJAKO  

Onze oudste kleinzoon is heel vroegrijp.  Zijn mama heb ik niet gekend als klein kindje, maar als ik mijn kleinzoon hoor of bezig zie, dan zie ik in hem helemaal zijn papa terug.

Van hem zei ik altijd: hij is volwassen geboren.  Ik zei dit niet alleen, iedereen zei het. 
Niks baby of kleuterpraat, nee... ineens volzinnen om U tegen te zeggen en ook geen flauwe praat. 
Direct en to the point was mijn zoontje.  Zijn eerste woord was trouwens een heel duidelijke: “nee”.

Van zodra hij kon praten voerden we onderlinge gesprekken zoals twee volwassenen.  
Voor hem geen gebrabbel, geen sprookjes, geen onnozel gedoe, nee: hij wou een verstandig antwoord op zijn verstandige vragen,  want anders werd hij heel boos en gefrustreerd.

Ik vertelde dan ook geen sprookjes of fantasie verhaaltjes meer, maar kocht kijkboeken op kindermaat over het menselijk lichaam, de wetenschap, de ruimte enz.

Hij was net vier jaar oud toen zijn paternale grootvader stierf en ik probeerde dit op de meest zachte, kinderlijke wijze aan hem te vertellen.

Kinderlijk....niets van, dagenlang alsmaar vragen stellen.

“Wat is dat de hemel?”   Waar is dat de hemel?  Wat zijn engelen?  Hoe geraken die daar?   Vliegen engelen met een raket naar de hemel?   Hoe zien engelen eruit?  Als die engelen bompa naar de hemel hebben kunnen doen,  dan kunnen ze hem toch ook terugbrengen.   Als wij in een raket stappen dan kunnen wij toch ook naar de hemel vliegen en hem  terughalen.

Die sterren die daarboven pinken, dat is dus de hemel?   Zitten daar al die mensen op?   In mijn boek staat dat een ster heel heet is dan gaat bompa toch verbranden!  Als ik heel hard roep, kan bompa me dan horen ginder op die ster?”

Vervolgens ging zoontje aan het raam staan en riep heel luid:  “BOMPAAAAAAAAAAAA”.....

“Kan hij me nu horen mama? “ waarop hij besloot om nog maar eens te gillen: “BOMPAAAAAAA.....”

Bobonne, mijn schoonmoeder, die bij ons logeerde omdat bompa zo plots was overleden,  geraakte door het geroep van zoontje volledig overstuur, wat heel normaal was.  Ik vroeg hem dan ook om niet meer op bompa te roepen.

Na lang beraad heb ik mijn zoontje dan bij me op de schoot genomen en gezegd: “lieveke, dat verhaal over de hemel en de engeltjes en de sterren, dat dient om doodgaan  gemakkelijk uit te leggen en te vertellen aan de meeste kindjes, maar wilt ge echt weten wat er gebeurt als er iemand dood gaat?”

Hij antwoordde heel serieus: “Ja mama”, dus ik ging verder: "wel als iemand dood gaat, dan is die kapot, helemaal kapot, die kan nooit meer hersteld worden.  Als ge nooit meer kunt genezen of hersteld worden dan is het gedaan, afgelopen en dan moeten ze uw lichaam ergens leggen.   Dit leggen ze dan in een diepe put in een kerkhof, die put maken ze toe en na een heel lange tijd verdwijnt de kist en daarna dan de mens tot er helemaal niets meer overblijft.”

Mijn vierjarige keek me heel serieus aan en zei: “aha, nu begrijp ik het, ik vond het al zo raar dat er engelen met raketten naar de maan konden vliegen maar niet konden terugkomen, die engelen bestaan dan niet hé mama?”  

En ik zei: “Nee ventje, dat is maar een sprookje.  Maar raketten die bestaan wel.”

Hij knikte tevreden, sprong van mijn schoot en ging rustig verder spelen.

Mijn tweede zoon daarentegen was van een héél ander kaliber, net zoals mijn tweede kleinzoon, maar dat is een dan weer een ander verhaal.

21-01-2007 om 23:31 geschreven door BOJAKO  

Song: THE WAY YOU LOOK TONIGHT zanger: Rod Stewart Some day, when I'm awfully low, When the world is cold, I will feel a glow just thinking of you... And the way you look tonight. Yes you're lovely, with your smile so warm And your cheeks so soft, There is nothing for me but to love you, And the way you look tonight. With each word your tenderness grows, Tearing my fear apart... And that laugh that wrinkles your nose, It touches my foolish heart. Lovely ... Never, ever change. Keep that breathless charm. Won't you please arrange it ? 'Cause I love you ... Just the way you look tonight. Mm, Mm, Mm, Mm, Just the way you look to-night.

21-01-2007 om 04:36 geschreven door BOJAKO  

mijn kat is niet alleen doof, ze is ook nog helderziend, geloof je me niet, klik dan even op de foto...

20-01-2007 om 01:49 geschreven door BOJAKO  

Om niet elke dag te zeuren over de gewone dagdagelijkse dingen die gebeuren, probeer ik om af en toe iets uit mijn oude dagboek boven te halen, iets dat indruk op me gemaakt heeft, enfin toch iets dat ik toen de moeite vond om te noteren.

Eén van die dingen was mijn eerste en hopelijk laatste bezoek aan de dermatoloog. 

Ik wist eerst niet goed wat een dermatoloog was,  al die geleerde termen, maar het bleek een specialist te zijn die huidziekten behandelde.

Mijn oudste broer had al een lange tijd, midden op zijn rug, tussen zijn schouderbladen een moedervlek dat er niet al te best uitzag,  en af en toe eens bloedde,  volgens mijn schoonzus.  Ze was heel ongerust.

Nu heb ik twintig jaar lang, elke dag weer, de rug van mijn broer gezien toen hij voor mij uit onze badkamer kwam, maar sinds hij getrouwd is niet meer.

Hij weigerde ook steevast om zijn rug te laten bekijken en vond dat wij vrouwen allemaal flink overdreven.

Ten lange leste is zijn vrouw er dan toch in geslaagd om hem op een listige manier bij een dermatoloog te krijgen.

Na onderzoek bleek dat hij een melanoom had,  één van de ergere soorten van huidkanker.

Stoere broer gaf dan uiteindelijk toch maar toe om het ding te laten verwijderen. 

Na de operatie mocht ik zijn rug wel bekijken en ik viel bijna van mijne sus.  Zo’n grote operatie voor een kleine moedervlek, ge zoudt van minder flauwvallen.

Later die dag keek ik in de spiegel en wat zag ik tot mijn grote ontzetting?  Ik had ook hier en daar een moedervlek.  Eentje naast mijn wenkbrauw, eentje op mijn arm en eentje op een niet nader te omschrijven plaats, een piepkleintje.

Paniek....ik maakte stante pede een afspraak bij de eerste beste dermatoloog in mijn buurt.

De dag van mijn onderzoek bleek de heetste dag ooit genoteerd. 
Bij de dokter was er geen airco en ondanks mijn dagelijkse douche droop ik van’t zweet toen ik bij de dokter kwam.

Na onze prettige kennismaking en het noteren van mijn gegevens in een fardeke keek de lieve man me aan en vroeg: “en madammeke...vertel eens....” en ik vertelde van mijn broer, van mijn angst en van mijn drie peperkousen (antwerps voor moedervlekken).

Ik wees die aan op mijn wenkbrauw, trok daarna mijn mouw omhoog om die op mijn arm te laten zien en zweeg nog maar even over die andere piepkleine op een lager gelegen plaats.

 “Ja maar, ja maar Madammeke, zo gaat het niet hoor, kom kleed je maar helemaal uit en ga daar maar op tafel liggen”.

‘Wablief...me volledig uitgekleed op een tafel leggen voor drie kleine moedervlekjes, niet overdrijven hé manneke’,  ging er door mijn hoofd, maar ik deed toch maar braafjes wat er gevraagd werd.

Ik plukte mijn inmiddels druppende kleding van mijn lijf en verontschuldigde me tegen de dokter.   Hij moest eens denken dat ik me niet gewassen had.  “ ’t Is niks madammeke, ik drup ook, wreed warm vandaag hé?”  antwoordde hij glimlachend.

“Bon, leg u maar languit op uw rug en ik ga beginnen bij uw tenen” zei hij.

“Bij mijn tenen? !  Ik had geen moedervlekken op mijn tenen!” protesteerde ik zwak.

“Nee, dat kan best,  maar daar begint mijn onderzoek en zo ga ik heel je lichaam bekijken, stukje per stukje, zelfs tussen uw tenen” zei hij.

En inderdaad, teentje per teentje ging hij daarna stilletjes in opwaartse richting, benen, billen, lies, buik, borsten, hals, aangezicht, oren...enfin, hij sloeg geen enkel vreselijk zwetend lichaamsdeeltje over.

“Oef eindelijk gedaan” dacht ik toen hij mijn oorlel losliet.

Maar nee....’t was helemaal nog niet gedaan: ”draai u nu maar om en nu ga ik de achterkant doen” was zijn volgende zin.

Had ik nog moed en schoenen gehad dan was de moed nu helemaal in die schoenen gezakt.

Het papier van de tafel plakte vast aan mijn rug, wreed elegant !  Ik stapte van tafel, de lieve man legde er een fris nieuw papierke op en nu ging ik op mijn buik liggen en hij begon weer van onderaf aan naar boven, centimeter per centimeter – en dat zijn bij mij véél centimeters!

Maar toen, net toen ik dacht dat het niet erger kon worden kwam hij aan mijn haargrens.

“Nu ga ik even door uw haar woelen madammeke, want wat veel mensen niet weten is dat ge op uw hoofd ook melanomen kunt hebben”.

Wat hij echter niet wist en wat veel mensen niet weten is dat ik niet graag veel tijd besteed aan mijn kapsel.

Ik maak als ik wegga een staartje en ik heb een knijpertje met krulletjeshaar.  Dat kunsthaar lijkt vrij echt en is schoon van ver maar ver van schoon.

Maar... het voordeel is, op vijf minuten tijd heb ik een kapsel om ‘u’ tegen te zeggen.  Staartje, knijpertje met vals krulhaar en ik kan netjes verzorgd onder de mensen komen.

Nooit had ik gedacht dat de dermatoloog in mijn haar zou zitten. 
Ik ging tenslotte maar om drie kleine petieterige moedervlekken te laten zien.

Ik smolt van de warmte en de gène,  en werd bijna één met die tafel toen hij met zijn vingers aan mijn haargrens kwam.  Ik voelde zijn vingers plots halt houden aan de speld, in het rond tasten, nog eens voelen, twijfelen, en toen, zonder woorden, voorzichtig een detour maken rond mijn haarspeld met krullen,  om dan op mijn schedel met echt haar rustig een tijdje verder te woelen.

Maar goed dat ik zo rood zag van de warmte, want ik schaamde me te pletter.

De lieve man zei niets en ik natuurlijk ook niet.

Met een vriendelijk gezicht zei hij na een eeuwigheid: “ok...sta maar op en kleed u terug aan”,  hij gaf me daarop groen licht – geen melanomen in zicht... en de rekening.

Ik gebruik nog regelmatig mijn speld met krulletjes, maar nooit als ik nog naar een dokter ga. 

Ge weet tenslotte nooit wat een dokter met u van plan is.

de foto van Paz en Bojako werd onlangs genomen door Huismusje
Bojako draagt het haarspeld met krullen.

18-01-2007 om 13:52 geschreven door BOJAKO  

17-01-2007 om 20:19 geschreven door BOJAKO  

Ik denk dat we nu voor Nieuwjaar volledig uitgefeest zijn. 

Mijn lever en mijn hart zullen heel tevreden zijn.  
Vrijdagavond, zaterdagavond en zondag de ganse dag hebben we nog gefeest alsof het de laatste keer was. 

Ge weet hoe dat gaat hé: “allez kom meisje, neem nog een beetje, allez toe, profiteer ervan zolang we nog kunnen!”

En die schoonzussen van mij kunnen dan ook nog zo goed en lekker koken, en mijn broer en schoonbroer hebben zo’n goede wijnkelder.

En zo rond de leeftijd van zestig begin je inderdaad te denken: “waarom niet....genieten moeten we, zo lang we nog kunnen”.

Trouwens, twee heel goede vriendinnen van me, even oud als ik, zijn nu herstellend van een zware ingreep en dan denk ik inderdaad, ik moet het nu doen en niet uitstellen tot morgen...wie weet komt er wel een morgen?

Maar toch, een beetje soberheid vanaf vandaag is dringend nodig. 

Overdaad schaadt en kan evengoed de oorzaak zijn dat ik morgen misschien niet haal.

Ik ben helemaal niet gedeprimeerd, maar gewoon even realistisch. 

‘Trop is teveel’ zei ooit een zekere Vandenboeynants en hij had gelijk.

En bovendien voel ik me momenteel opperbest. 

Het zonnetje schijnt vrolijk.  

Ventje is buiten in de tuin hout aan’t zagen voor de stoof en ik heb lekker lang kunnen uitslapen.

Mijn linkerhand voelt eindelijk een beetje beter aan, misschien zijn de veelvuldige,  gekwetste handbeentjes eindelijk aan’t bekomen van de slag. 

Twee kleine handjes die de val van een volle Rubensiaanse vrouw moeten opvangen, dat zijn pas stevige handjes.  Hip Hip hoera voor mijn handjes !

Maar ja, de feestdagen liggen net achter ons en nu begint iedereen alweer onmiddellijk te plannen voor de aankomende ‘vakantie’.  

Astemblief zeg....geef me even tijd om te bekomen.

Ben ik nu de enige die vind dat alles te snel gaat.  
Soms heb ik echt zin om te roepen: “stop de wereld, ik wil efkes afstappen ! “

Zoon 1 en zijn vrouwtje plannen een reis naar Moskow. 

Zoon 1 en 2 en wij zelf plannen ons familieweekend in de Ardennen.

Schoonmoeder plant haar vakantie(s) aan zee.  

“Sheptember liegt al fast mor Joenie mut ich nog iets finden! Sheptember hat maain friendin al beshtelt, mor Joenie mut ich allein doen.   Hoe mut ich doen?  Ich gon lieber nicht nor Oestdoinkaarke, dor ish niks, ich gon liever nor Blankenbaarge, dor is fiel. Mor hoe moest ich nor dor?”

Voelt ge ze al afkomen?   Ikke wel....  op zoek naar een flatje, en dan o wee....beslissen welk flatje.... en dan tweewerf o wee....nadien de evaluatie van het flatje en nadien, wiens schuld het is als het flatje niet goed was....

“Und ich wil deis joar oek mashien haabe fur frische loecht in appartement, ich wil kaain skandiaflex nie mier, ist zufiel kois”.

Dit probleem proberen we al minstens vijftien jaar opgelost te krijgen.

Het is inderdaad bij warm zomerweer stikheet op het appartement van schoonma, maar elk voorstel, elk jaar weer, wordt afgeketst wegens ofwel: te duur, te moeilijk, niet goed, kan ergens anders goedkoper gevonden worden, er bestaat misschien iets beter.

Iedereen draaft elk jaar weer op met brochures en voorstellen en prijzen en het zal weer hetzelfde zijn als elk jaar, na de zomer volgen de verwijten dat ze de zomer in een vreselijk heet appartement heeft moeten doorbrengen omdat niemand voor haar gezorgd heeft.

Maar...ze begint er dit jaar wel vroeg over.   Misschien lukt het ons dit jaar wel om op tijd iets te vinden dat niets kost en heel goed afkoelt en niet verduistert.  Wie zoekt die vindt.  We geven de moed niet op.

Gisteren aan tafel werden de taken al een beetje officieus verdeeld, zonder woorden, tussen de twee zonen.  Woorden hierover zijn na al die jaren onnodig.

Ze bekeken elkaar over de tafel met opgeheven wenkbrauwen, een grijns en vol goede moed.  Schoonbroer was er zelfs al op voorzien, hij had al een brochure klaarliggen over airconditioning.   Een mens leert met de jaren en oefening baart kunst.

Maar....hetzelfde liedje van elk jaar begon weer:   “ja, is da wel goete machien?  Kan ich dan skandiaflex wegtoen, iest da wel kalt genoeg?”  

Waarop schoonzus ook voor de zoveelste keer herhaalde: “ ja maar moeder, ge zult met al die grote ramen toch ook een alternatief moeten vinden voor die oude skandiaflex...een zonwerende folie of een zonwerend rolgordijn dat nog licht doorlaat, daar hebben we je vorig jaar en het jaar daarvoor toch allemaal brochures van gegeven, dat airco machine alleen gaat je appartement niet voldoende afkoelen”.

Allemaal tevergeefs....ik voel het al in mijn knoken.  

Ook dit jaar wordt dit weer een onoplosbaar probleem.

Verder hebben de twee zonen haar voor de elfendertigste keer de werking van haar GSM proberen uit te leggen, maar het is hopeloos.

Schoonzus wist ons te vertellen dat men nu via de Mutualiteit een GSM voor ouderen kan kopen.  Vijf knoppen erop ... meer moet het niet zijn.   Er is nog niet afgesproken wie deze taak op zich zal nemen.   Het zal er natuurlijk ook weer vanaf hangen hoeveel het ding kost...

De familie vergroot ook weer anno 2007, nichtje 1 verwacht haar vierde baby eind maart en nichtje 2 verwacht haar eerste baby begin juli.

Broer 1 wordt zestig,  dit zal waarschijnlijk ook gevierd worden.  Onze eerste in de familie die tram 6 neemt.  Ik ben de volgende.

Ik heb het gevoel dat we ons dit jaar ook weer niet gaan vervelen!

15-01-2007 om 14:09 geschreven door BOJAKO  

Trouwe lezers weten hoe het moet: gewoon kopiëren, je antwoord ernaast en dan terug bij de reakties plakken!

·        Eerlijkheid:
·        Corruptie:
·        Gerechtigheid:
·        Wroeging:
·        Bestraffing:
·        Vrienden:
·        Vijanden:

13-01-2007 om 13:47 geschreven door BOJAKO  

Mijn vader, een échte man, ge weet wel, die van vroeger...of zoals hij altijd zelf zei: "the king of his castle" kon meestal heel plezant uit de hoek komen.

Hij was vrijwel altijd  opgeruimd en goedgehumeurd en ik herinner me toch dat hij veel lachtte, veel zong, graag een deuntje floot, enfin toch zeker zo lang alles verliep zoals hij het wenste.

Moeder, een échte vrouw, ge weet wel, die van vroeger...die alles deden;  ze werkte buitenhuis, kuistte zelf, kookte alle dagen en naaide al onze kleren zelf.

Wij waren met vier kinderen, een écht gezin, ge weet wel, zo’n gezin van vroeger, twee jongens en twee meisjes.

De jongens werden opgevoed zoals het hoorde om later ook échte mannen te worden en de meisjes om later échte vrouwen te worden.

De jongens floten dus ook regelmatig een deuntje of zongen een liedje terwijl wij, de meisjes hun kamer opruimde, met moeder na het eten de afwas deden en ’s zaterdags mee de kuis deden.

Maar ik dwaal af, ik wou het over ons vader hebben. 

Meer bepaald over zijn toefke haar.

Boven op zijn hoofd, netjes in het midden stond nog een toefke haar, het zullen er een twintig of dertigtal geweest zijn denk ik, het kunnen er enkele meer geweest zijn, ik heb ze nooit geteld.

Daarrond was er een woestijn...niks....toch aan zijn oren en daar begon terug een haargroei dat netjes als een kroon rond zijn hoofd hing. 

Mooi kort geknipt, zoals dat vroeger hoorde natuurlijk.

Maar zijn toefke haar bovenaan bestond uit lange haren.  Die mochten niet kort geknipt worden, nee...die moesten lang blijven om de barre vlakte errond te bedekken.

Vader zelf was er echt van overtuigd dat die vlakte erdoor bedekt werd, maar niets was minder waar.

Elke ochtend stond hij, zoals steeds, goedgeluimd op, gooide de deur van onze slaapkamer open en riep lachend: “Wakey, wakey...rise and shine!....” en o wee als we dan niet onmiddellijk rechtveerden.

Zes personen die op tijd moesten vertrekken naar school of werk, dat vroeg een beetje organisatie, zeker omdat er niets, maar dan ook niets de routine van vader ’s morgens mocht storen.

Voor zes personen was er één badkamertje en één WC... de tijd die iedereen daar mocht besteden  was uitgemeten tot op de seconde.

In de living hing een grote spiegel.  Die spiegel was ook van kapitaal belang bij het ochtend toilet, zeker voor die twintig lange haren in het toefke van vader.

Hij had langer werk met het goedleggen van die enkele haren, dan met de rest van zijn toilet.

Toen hij uit de badkamer kwam, netjes gewassen en geschoren, dan had hij zijn achteruitkijkspiegel altijd bij en nam hij plaats voor de grote spiegel.

Eerst bekeek hij zichzelf lachend in de spiegel en zei tegen zichzelf met een brede grijns en met een knipoog:  “ God...it’s difficult being so handsome....” waarop hij zich omdraaide, met zijn achteruitkijkspiegel naar de achterkant van zijn hoofd keek in de grote spiegel en dan minutieus,  met de kam,  haartje per haartje evenwijdig verdeelde over zijn kale kruin. 
De afstand ertussen moest perfekt gelijk zijn.

Het was nog in de tijd van de Lotion Petrole, die zorgde ervoor dat elk individueel haartje dan ook tegen zijn schedel bleef plakken.  
Haarlak was niet voor échte mannen.

Hij hoopte ook stiekem dat die flinke massage met de Lotion Petrole zijn dode haarcellen weer tot leven zou wekken.

Deze dagelijke ceremonie nam toch wel enige tijd in beslag.

Vanaf het moment dat hij zelf tevreden was over het resultaat draaide hij zich om naar ofwel moeder, ofwel naar één van de kinderen voor een laatste inspectie.

“ Liggen ze allemaal goed? “ vroeg hij elke dag, waarop wij natuurlijk bevestigend antwoorden, we hadden geen tijd om tegen te spreken en trouwens dat zou hem heel ongelukkig gemaakt hebben.

Pas veel jaren later, toen mijn broers ook kaal werden en hun toefke er afscheerden,  hebben we vader aangeraden om dit ook te doen.

We moesten natuurlijk het geschikte ogenblik afwachten.

Op een winderige dag waartegen zelfs de Lotion Petrole niet bestand was, vlogen de haartjes allemaal over en weer.

“ Verdorie, al dat haar in mijn ogen “ sakkerde vader... het gepast moment was aangebroken.

“Afscheren alles” riepen we in koor, “ ge hebt er niets dan last mee”.

Toch heeft het nog een hele tijd geduurd, tot hij zijn eerste lange reis naar Australië maakte, om de nodige moed op te brengen.

Toen we hem later,  minus zijn toefke zagen zei hij moedig: “ het moest eraf, anders heb ik veel te veel werk op reis, deze coupe zal veel gemakkelijker zijn om te onderhouden, dan hangt mijn haar niet voortdurend in mijn ogen” .

Met ingehouden lach en een heel serieus gezicht gaven we hem allemaal groot gelijk.

Hij was eindelijk van zijn haarprobleem verlost.

11-01-2007 om 11:06 geschreven door BOJAKO  

Computertaal

10-01-2007 om 11:46 geschreven door BOJAKO  

Jarretellen...is er één vrouw die werkelijk graag die vreselijke marteltuigen droeg?

Ik weet het, op de foto’s van sexy lingerie ziet het er allemaal heel mooi en verleidelijk uit.  Maar écht?   Ik ben nog van voor de tijd van de panty’s en moest die verdomde dingen een hele tijd dragen.

Ik hoorde al bij de gelukkige generatie,  want die voor mij droegen een echt corset waaraan vier kousenknijpers hingen.   Ik heb corsetten gezien, mijn grootmoeder droeg zo’n corset, eentje met baleinen en ongelooflijk veel haakjes en oogjes en koordjes.   Ze was een half uur bezig om dat ding ’s avonds uit te krijgen.   Over dat corset droeg ze een grote, roze flanellen broek dat bijna tot aan haar knieën hing.   Het woord ‘sexy’ was toen nog niet uitgevonden.  

Mijn grootmoeder was graatmager en moest geen corset dragen, maar hoe moest ze anders haar kousen ophouden?
De baleinen van het corset priemden onderaan in haar borstjes, die waren toen klein, ze was mager nietwaar en dan heb je meestal geen dikke borsten.
Omdat het zo’n pijn deed stak ze op de pijnlijke plaats een in vieren gevouwen herenzakdoek zodat de balein niet langer in haar borst priemde.  In feite staken er overal zo van die herenzakdoeken.  Omdat ze zo mager was deden die baleinen waarschijnlijk overal pijn.

Dit heeft er helemaal niets mee te maken, maar ’s nachts droeg ze ook een haarnetje dat ze onder haar kin met een strikje toeknoopte.  Ook dat heb ik mogen aanschouwen. 
Ik denk dat ik haar ’s avonds vanuit mijn bed met open mond zat aan te staren.  
Het was voor een jong meisje teveel om allemaal ineens te verwerken.

Mijn vader besliste wanneer het moment aangebroken was dat ik moest overstappen van kniekousen naar nylon kousen en wanneer ik een BH moest dragen.

Die BH vond ik echt niet nodig want ik had nog bijna geen borstjes.  Ik was vreselijk gegeneerd dat mijn ouders mijn twee kleine Clementinnekes  hadden opgemerkt.

"Poeha", zei mijn vader, "dat is een BH tegen de borstjes die gaan komen, dan hebben die steun dan nodig." 

Vaders wil was wet en moeder kocht het nodige aan.  Mijn eerste BH’tje, het leek op zo eentje dat Madonna nu over haar kleren draagt.  Ronde stiksel die kleiner werden naar de tepel toe.  Puntvormig.  Zelfs als je geen tepels had leek het nu alsof ze er waren. 

Ik kon mijn borsten door die vreselijke BH niet langer verstoppen, ook niet voor mijn broers.

Elke keer ze me langs achter passeerden namen ze de elastiek van de sluiting vast en lieten die tegen mijn rug knallen.

Maar mijn jarretellen waren hun lievelings speelgoed.   Ze deden niet liever dan zo’n ding vastnemen (zedig met mijn rok en ‘combinaison’ erbij natuurlijk) en die dan laten schieten met een grote "poinnnngggg".   Ik kon de blauw plekken op mijn billen en rug op de lange duur niet meer tellen en zij maar lachen en zich uit de voeten maken vooraleer ik hen in een Nelson greep op de grond gooide.   Vader vond het ook allemaal vreselijk grappig.   Hij deed het natuurlijk zelf niet,  maar hij bestrafte nooit mijn broers.  Mijn jongere zus zag met lede ogen aan wat haar wat later te wachten stond.  Zij had geluk, zij mistte net de periode van de jarretellen.

Mijn eerste jarretellehouder was van donkerblauw satijn en het sneed mijn heupen bijna in twee door de neerwaarts trekkende kracht van de kousen die eraan vasthingen.   Ze waren toen natuurlijk niet elastisch, zeker niet het stuk dat om je middel zat.   Dat mocht niet uitrekken want anders zakte het hele spul af.   Sexy mijn hoela!

Tussen je broek en je kous had je dan dat vreselijk aan de elementen blootgestelde stuk witte bil.   Vreselijk, zeker in de sixties toen de minirok uitkwam.   Al die vieze ouwe venten achter je aan de opstap van de tram en maar schuine opmerkingen maken.

De uitvinder van de panty’s verdient een evengroot standbeeld als de uitvinder van de pampers.

  (Lieve,  van het blog ‘Zabrila en Constantijn’ vindt trouwens dat de uitvinder van de tampax en de moderne maandverbanden ook een standbeeld verdient en ik ben het met haar eens, wie verdient er volgens jullie nog een standbeeld?)

  Trouwens, ik ken nog een heel oude mop over de panty.  

Wil je die horen?  Goed hier komt het:

Vraag: Hoe kan je zien of een dame met panty’s een windje laat?  

Antwoord: wanneer haar schoenen uitvliegen!

  Ik weet het, ik weet het.... het is een vreselijke kindermop, ééntje  van vroeger, toen de panty pas op de markt kwam.  Maar toen konden mijn broers er wel heel hard om lachen, even hard als om mijn pijnlijk gezicht bij de zoveelste jarretellen knal.

En nu draag ik liefst een lange broek met sokjes... héhé..... helemaal niet sexy maar oooo zooo gemakkelijk en pijnloos.


aan Huismusje en Myette wens ik een snelle genezing!

Indien Chia hier ooit nog langs komt,  dan wil ik haar zeggen dat ik haar nog steeds heel hard mis!

07-01-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

06-01-2007 om 02:32 geschreven door BOJAKO  

Morgan Spurlock

Mijn eerste goed voornemen om vanaf dit jaar wat assertiever te zijn was, zoals jullie konden lezen,  al flink mislukt.

Ik mag me dan nog gelukkig prijzen dat schoonma geen longrifle bij had zoals die oude man die zijn schoondochter eergisteren doodschoot.

‘k zal in’t vervolg toch wat voorzichtiger moeten zijn.

Waar gaan we naartoe  als oude mensen nu ook nog beginnen agressief te worden en hun schoondochters neerknallen?

Maar ik had nog een tweede goed voornemen : 

- net zoals waarschijnlijk alle vrouwen op waarschijnlijk alle blogs, wil ik dit jaar wat afvallen. 

Vraag me niet waarom, ik weet het zelf niet meer.  Ik ben tenslotte bijna zestig, bomma van vier kleinkinderen en veel beter gaat het niet worden vrees ik.  

De natuurlijke graviteit trekt alles wat los hangt aan mijn lijf de dieperik in,  en ik wil vanaf nu bij het vrijen absoluut niet meer van boven liggen, ’t is echt geen mooi zicht meer.

Ge moet eens op onze leeftijd op uw buik boven een spiegel gaan hangen! Vreselijk...heel uw gezicht hangt als pudding te bibberen. 

Nee, vanaf nu enkel nog missionaris houding met mijnheer van boven.  Niet te doen!

Maar over dat dieët,  dat wil maar niet lukken. 

We zijn nogal een sociaal koppel en gaan van het ene diner naar het andere, er komt gewoon geen einde aan het gefeest.

Alhoewel.... na het bekijken van de filmdocumentaire “Supersize me” daarnet op Canvas ben ik toch flink gestimuleerd om ‘anders’ te eten.

Hebben jullie het ook gezien?   Het was de moeite.  Voor diegene onder u die het gemist hebben geef ik  hierna de korte inhoud, als ze het op een andere zender geven, zeker kijken, ’t is echt een aanrader.

Quote : http://www.canvas.be

 ‘Supersize Me is een documentaire met epische proporties over de westerse junk food-cultuur en de medische, financiële, economische en juridische gevolgen voor de maatschappij.

In Amerika hebben 37% van de kinderen en jongeren te veel vet in hun lichaam. Twee op drie Amerikanen hebben last van overgewicht of zijn ronduit dik.

Ligt dat aan hun gebrek aan zelfbeheersing of aan de alomtegenwoordige en dodelijk efficiënte promotiemachines van de grote fast food-ketens? En wat doet zo'n fast food-dieet met een mens?

Dat probeert reporter Morgan Spurlock proefondervindelijk te weten te komen door een maand lang alleen op McDonald's te gaan leven.

Hij neemt er elke maaltijd (ontbijt, lunch en avondmaal), weigert nooit een 'supersize' wanneer die hem wordt aangeboden, en probeert elk item op het McDonald's menu.

De gevolgen laten zich raden. En zien, want op vier weken tijd komt Spurlock 12 kilo bij.

Maar erger nog is wat we niet zien. Als proefkonijn laat Spurlock zich namelijk begeleiden door drie artsen en een diëtiste. Die stellen vast dat zijn junk food-dieet even schadelijk is voor zijn lever als verregaand alcoholgebruik. Morgan wordt ook lusteloos en verliest al zijn energie.

Maar de reporter doet meer dan 'veldwerk'. Hij praat met diëtisten, chirurgen, wetgevers, 'gebruikers' én leraars. Want ook de Amerikaanse scholen blijken niet vrijuit te gaan in de Amerikaanse 'body-boom'.

De schoolmaaltijden zijn vaak nauwelijks beter dan die in junk food-restaurants en de lessen lichamelijke opvoeding zijn een lachertje. Wat van deze weliswaar vermakelijke documentaire niet kan gezegd worden.

Een ontnuchterende ervaring na de eindejaarsfeesten. (de film werd in 2004 bekroond voor de Beste Regie op het Sundance Filmfestival en kreeg ook een Oscar-nominatie).’

Unquote.

Ik raak van mijn leven geen chicken nugget meer aan na het zien van het tekenfilmpje over de stokoude kippen met hangborsten.

En eigenlijk voel ik me nu na het zien van al die reusachtige Amerikaanse vetpoepen in spannende jeans nog vrij slank.

Nee...zo mag ik niet beginnen denken, mooi worden zal niet meer lukken, maar door minder te wegen zal ik misschien wat minder pijn in mijn rug en knoken hebben.

04-01-2007 om 01:59 geschreven door BOJAKO  

Een heel ‘Gelukkig Nieuwjaar’ aan iedereen, en voor mijn engelstalige familie ‘de seem’, ze vinden dat ik te weinig in’t engels schrijf, maar er zijn maar vierentwintig uren in een dag en ik kom er nu al op een bizarre manier enkele tekort.

Nog één feest te gaan en dan is’t weer even rustig voor een tijdje hoop ik. Mijn lever en maag hopen dit ook.
Ik heb de laatste week zoveel gegeten en gedronken dat ik bij de gedachte aan de arme, hongerige mensen in de derde wereldlanden al ambetant word.

Vanmorgen heb ik lang en lekker uitgeslapen, knus opgerold gelijk een bolleke onder mijnen dons. Ik ben wel verschillende keren wakker geworden, maar toen ik de regen en de wind tegen het raam hoorde zwiepen dook ik weer onder voor een tijdje.
Vanmorgen ook  geen pilleke nodig gehad tegen de hoofdpijn of voor de maag, wat de voorbije dagen al wel eens gebeurd is.

Al enkele jaren gaan ventje en ik niet langer echt feestvieren met oudejaar, het zegt me niets meer, de toeters,de bellen, het gedwongen lachen en plezier maken, ge krijgt er op de lange duur een kramp van in uw gezicht. Het moest toen ook altijd minstens vijf, zes uur ’s morgens zijn, want anders was het geen goed oudejaarsfeest geweest.
Maar wie zat er ’s morgens met de kater én de kindjes ? Just....dees treezebees.

Nu doen we het rustig, lekker tafelen met onze trouwe vrienden, een beetje hangen in de zetel en babbelen en zappen op de TV.
Om middernacht vanop het terras naar de huis-tuin en keuken-vuurwerkjes in de buurt kijken. Elkaar zoenen en omhelzen om kokslag twaalf uur.
Vervolgens, alhoewel onze kleppen dan al toevallen, vinden we het niet gepast om dan al te vertrekken, dus we houden het met vieren nog een beleefdheids-uurke vol met een glaasje champagne om dan uiteindelijk doodvermoeid in bed te vallen.
Zouden we oud aan het worden zijn?
Ja....zonder enige twijfel, op zo’n momenten voel ik me negen-en-negentig.

Ik zit ook weer te peinzen over mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar, maar ik ben al flink fout gegaan vanaf de eerste.
Dat was:
“Ik ga vanaf nu op een beleefde, vriendelijke, charmante, doortastende manier wat assertiever worden.” (ik hoor nu al veel mensen die me kennen lachen, want de meeste vinden me al heel assertief, ikke mezelf dus niet).

Enfin, ik zal maar al te biechten gaan. Mijn eerste poging tot vriendelijke, beleefde assertiviteit is flink fout gelopen.

Vrijdag werden ventje en ik voor de eerste keer in vijfendertig jaar door schoonma uit eten gevraagd voor kerst-nieuwjaar.
Enfin, ik dacht dat het daarvoor was, maar toen ik haar bedankte verschoot ze en zei dat ze ons uitgenodigd had omdat ze zich schuldig voelde. Ze was de dag ervoor haar zoon, mijn ventje dus, compleet vergeten.
Hij had afgesproken om haar te bezoeken, hij was er naartoe geweest, maar zij zat bij een vriendin, ze was hem volledig vergeten...!
Tegen mij zei ze: “Mor enfin, as gaai denkt waai eete veur karstmis en niefjor is oek goe, kan dor oek veur diene Shaakie..” smak smak, kus kus....twee vliegen in ene slag.

Na het eten namen we haar nog mee uit voor een drinkje.
Schoonma begon na een tijdje zoals gewoonlijk ferm op mijn heupen te werken met haar opmerkingen. Ze was een kookpot kwijt. Dit was weeral de schuld van ventje. “Is maain zwart geschpikkelde kookpot, ich habe nog gehat en toeng is maain zeun keume roemelen in maain kassen”.

Ik zei: “ma, wij hebben uw verdomde gespikkelde kookpot niet, wij hebben zelf kookpotten, trouwens uw zoon is niet komen rommelen in uw kasten, hij is voor u, samen met zijn broer grote kuis komen doen in uw keuken en hoe durft ge hem nu zo beschuldigen? Waarom zijt ge altijd zo kwaad, kunt ge nu nooit eens iets vriendelijk zeggen, wees blij dat ge zo’n twee goede, lieve behulpzame zonen hebt, ’t zou op een ander verdorie niet waar zijn?”
Waarop zij dan weer met een venijnig lachje : “ahaa....naa koemt worhaaid aaindelak bove shaakie...du vindts maai shlechte moeder, daain moeder was veul beter as ik zeker?...”

Bij mezelf dacht ik: “Assertief zijn Bo’ke, denk aan uw goede voornemens, u niet meer laten doen”, maar ik ben verschoten van mezelf. Ik werd vreselijk kwaad en toen ik even bits op elke bitse opmerking van haar, antwoordde, begon er een strijd zonder einde.

Diezelfde avond had ik geen enkel schuldgevoel. Ik sliep als een roosje. Ik kreeg zelfs een dikke kus en knuffel van mijn ventje. Ik denk dat hij me bewonderde, want hij durft of wil niet argumenteren met zijn moeder. Het is inderdaad een hopeloos geval. Ze is altijd al zo geweest en zal nooit veranderen.

De volgende dag had ik nog steeds geen schuldgevoel, maar ik dacht wel bij mezelf: “ allez, ’t is toch onnozel, ge hebt nu al vijfenveertig jaar uw mond kunnen houden, waarom niet een paar jaar langer”.

Ik ben niet rancuneus of koppig. Ik heb haar, toen we haar thuis afgezet hebben, een dikke zoen gegeven en gezegd dat we vanaf 2007 wat vriendelijker tegen elkaar moeten zijn. Ik heb haar op nieuwjaarsdag aan de telefoon ook nog een gelukkige nieuwjaar gewenst.

Ik was vriendelijk, zij was vriendelijk. Vriendinnen zijn we nooit geweest en zullen we nooit worden, maar mijn nieuw goed voornemen is dan maar:

Niet al té assertief zijn want daar komt precies ambras van.

02-01-2007 om 13:08 geschreven door BOJAKO