|
Morgan Spurlock
Mijn eerste goed voornemen om vanaf dit jaar wat assertiever te zijn was, zoals jullie konden lezen, al flink mislukt.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik mag me dan nog gelukkig prijzen dat schoonma geen longrifle bij had zoals die oude man die zijn schoondochter eergisteren doodschoot.
k zal int vervolg toch wat voorzichtiger moeten zijn.
Waar gaan we naartoe als oude mensen nu ook nog beginnen agressief te worden en hun schoondochters neerknallen?
Maar ik had nog een tweede goed voornemen :
- net zoals waarschijnlijk alle vrouwen op waarschijnlijk alle blogs, wil ik dit jaar wat afvallen.
Vraag me niet waarom, ik weet het zelf niet meer. Ik ben tenslotte bijna zestig, bomma van vier kleinkinderen en veel beter gaat het niet worden vrees ik.
De natuurlijke graviteit trekt alles wat los hangt aan mijn lijf de dieperik in, en ik wil vanaf nu bij het vrijen absoluut niet meer van boven liggen, t is echt geen mooi zicht meer.
Ge moet eens op onze leeftijd op uw buik boven een spiegel gaan hangen! Vreselijk...heel uw gezicht hangt als pudding te bibberen.
Nee, vanaf nu enkel nog missionaris houding met mijnheer van boven. Niet te doen!
Maar over dat dieët, dat wil maar niet lukken.
We zijn nogal een sociaal koppel en gaan van het ene diner naar het andere, er komt gewoon geen einde aan het gefeest.
Alhoewel.... na het bekijken van de filmdocumentaire Supersize me daarnet op Canvas ben ik toch flink gestimuleerd om anders te eten.
Hebben jullie het ook gezien? Het was de moeite. Voor diegene onder u die het gemist hebben geef ik hierna de korte inhoud, als ze het op een andere zender geven, zeker kijken, t is echt een aanrader.
Quote : http://www.canvas.be
Supersize Me is een documentaire met epische proporties over de westerse junk food-cultuur en de medische, financiële, economische en juridische gevolgen voor de maatschappij.
In Amerika hebben 37% van de kinderen en jongeren te veel vet in hun lichaam. Twee op drie Amerikanen hebben last van overgewicht of zijn ronduit dik.
Ligt dat aan hun gebrek aan zelfbeheersing of aan de alomtegenwoordige en dodelijk efficiënte promotiemachines van de grote fast food-ketens? En wat doet zo'n fast food-dieet met een mens?
Dat probeert reporter Morgan Spurlock proefondervindelijk te weten te komen door een maand lang alleen op McDonald's te gaan leven.
Hij neemt er elke maaltijd (ontbijt, lunch en avondmaal), weigert nooit een 'supersize' wanneer die hem wordt aangeboden, en probeert elk item op het McDonald's menu.
De gevolgen laten zich raden. En zien, want op vier weken tijd komt Spurlock 12 kilo bij.
Maar erger nog is wat we niet zien. Als proefkonijn laat Spurlock zich namelijk begeleiden door drie artsen en een diëtiste. Die stellen vast dat zijn junk food-dieet even schadelijk is voor zijn lever als verregaand alcoholgebruik. Morgan wordt ook lusteloos en verliest al zijn energie.
Maar de reporter doet meer dan 'veldwerk'. Hij praat met diëtisten, chirurgen, wetgevers, 'gebruikers' én leraars. Want ook de Amerikaanse scholen blijken niet vrijuit te gaan in de Amerikaanse 'body-boom'.
De schoolmaaltijden zijn vaak nauwelijks beter dan die in junk food-restaurants en de lessen lichamelijke opvoeding zijn een lachertje. Wat van deze weliswaar vermakelijke documentaire niet kan gezegd worden.
Een ontnuchterende ervaring na de eindejaarsfeesten. (de film werd in 2004 bekroond voor de Beste Regie op het Sundance Filmfestival en kreeg ook een Oscar-nominatie).
Unquote.
Ik raak van mijn leven geen chicken nugget meer aan na het zien van het tekenfilmpje over de stokoude kippen met hangborsten.
En eigenlijk voel ik me nu na het zien van al die reusachtige Amerikaanse vetpoepen in spannende jeans nog vrij slank.
Nee...zo mag ik niet beginnen denken, mooi worden zal niet meer lukken, maar door minder te wegen zal ik misschien wat minder pijn in mijn rug en knoken hebben.
|
