this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
28-11-2009
writer's block ...
Niet enkel mijn 'writer is geblocked', maar ook mijn hersenen en body functioneren nog steeds niet naar behoren, die zijn ook nog steeds 'geblocked'.
Ik wijt het zelf nog aan de Jetlag. Nog steeds val ik op de meest ongehoorde ogenblikken in slaap en word ik midden in de nacht wakker.
Vanmorgen om vijf uur al zat ik een 'Achmed tikkeneike'* te eten terwijl ik naar een gisterenavond opgenomen TV programma keek. Gisterenavond kon ik niet blijven kijken, want toen vielen mijn kleppen weer toe, dedju dedju dedju toch.
(verklaring Achmed tikkeneike) : nicht Sydney was met haar echtgenoot gaan kijken naar de Amerikaanse buikspreker Jeff Dunham (Achmed de zelfmoordterrorist) en tijdens de act vertelt Achmed dat hij zijn zoon meenam naar een vader/zoon werkdag. Op de vraag : 'en waar is uw zoon nu ?' antwoordt Achmed : 'oh ... here, there... euh ... everywhere' terwijl hij met zijn vervaarlijke ogen in het rond kijkt.
Terwijl ze nog aan't vertellen was over de act zette nicht Sydney een tikkeneike in de microgolf oven om het 40 seconden te pocheren, maar ze liet het er een ietsiepietsie te lang in en het eitje ontplofte en de microgolf oven hing vol spetters ei. Daarna vroegen we elke ochtend om een Achmed eitje, zo eentje 'here, there and everywhere'.
Toen Mr. Silver vanmorgen opstond en zag dat ik een ei in de microgolfoven had gepocheerd vroeg hij natuurlijk onmiddellijk of ik een 'Achmed eitje' had klaargemaakt. Ik vrees dat dit nu een standing joke zal blijven in ons leven. Voor diegenen die het recept willen van een Achmed ei :
...men neme een heel klein Tupperware potteke, men breekt er een ei in, de dooier heel laten en men zet het potteke met ei in de microgolfoven voor circa 40 seconden, zonder deksel. Blijf erbij staan want het gaat ontzettend snel. Is het nog iets te snottig, dan doe je er enkele seconden bij, maar let goed op of je ei ontploft en je hebt een kwartier kuis. Smakelijk!
Zelfs mijn ingewanden hebben zich nog niet terug aangepast aan het Belgisch uur, ook zij denken nog steeds dat twee uur 's nachts 'het moment' is om naar de WC te gaan. Plezant is anders ....
Enfin, 't zal wel beteren zeker? Mr. Silver lijkt er toch al overheen, maar ja die kan altijd en overal slapen, dus dat valt zo niet op.
We hebben hier anders niet stilgezeten de voorbije week, wat had je gedacht?
Twee verjaardagen en een doopsel... 'k heb zelfs met Jetlag nog een biscuit gebakken voor elke gelegenheid, wat me eraan doet denken dat ik nog via Fons moet passeren voor mijn krieken van de Jan van de hondjes Bas en Belle.
Her en der hebben we ook al een beetje ge-babysit en al een dagje visite ontvangen. Schoonzus Ardennen was in Antwerpen met twee van haar kleindochtertjes.
Maar ons Pazke werd ongerust en vroeg me discreet per mail of ik nog leefde. Dat wordt dan hiermede rechtgezet hé Pazke.
Ik heb vanmorgen dan maar een straffe Magnesium pil genomen, dat helpt naar het schijnt tegen vermoeidheid, maar het heeft als nadeel dat ik er altijd wreed honger van krijg en dat kan mijn voluptueuze body best missen.
Morgen ga ik weer op avontuur. Ik ga voor de eerste keer de Red Hatters ontmoeten. Ik word zelf ook een Red Hatter. Mijn rode hoed hangt al klaar en nu nog op zoek naar geschikte paarse kleding.
Het idee om op je oude dag eens lekker gek te doen bevalt me wel, dat zal de mensen die me kennen niet verwonderen. Op stap met dames van mijn leeftijd, allen gekleed in een rode hoed en paarse kledij. Gracieus maar excentriek ouder worden noemt men dat.
Ik laat jullie weten hoe het meegevallen is en indien het plezant is dan ben ik ervan overtuigd dat er nog meer Red Hatters in mijn vriendenkring zullen volgen.
Nu snel even een blogronde doen bij mijn Favorieten en dan op Facebook op mijn boederij gaan werken en zien of ik Lieve en Hotlips kan verslaan met Bejeweled.... zoals ge ziet verveel ik me niet, maar geef toe: 't is nu echt geen weer om te gaan wandelen hé?
Hieronder foto's van het doopsel van Tibo. Mijn dierbare vriend Ronald Milo had weer een prachtig gedicht geschreven voor Tibo en ik wil hem er nogmaals voor bedanken. Ik hoop uit gans mijn hart dat hij zijn blog 'Ernst' in de toekomst terug zal openen.
Bij de aankomst in Australië hebben we er niets van gemerkt, maar nu zijn Mr. Silver en ik compleet van de kaart.
We vallen op de meest ongelooflijke momenten in slaap en worden op de even meest ongelooflijke uren terug wakker.
Vandaag begin ik me voor het eerst terug een beetje normaal te voelen.
Jetlag is de (Engelse) naam voor de verstoring van het slaap-waakritme die bijvoorbeeld optreedt wanneer iemand in korte tijd, bijvoorbeeld per vliegtuig, naar een plaats op aarde gaat waar het volgens de plaatselijke tijd substantieel vroeger of later is dan op de plaats van vertrek. Het woord komt van 'jet' (Engels voor straalvliegtuig) en 'lag' (Engels voor achterop lopen, na-ijlen).
Jetlag wordt meestal meer als hinderlijk ervaren wanneer men een oostwaartse verplaatsing maakt (waardoor men dus de tijd "kwijt raakt") dan andersom. De symptomen zijn vooral vermoeidheid, die een dag of 5 kan aanhouden, desoriëntatie, dehydratie, verminderde energie en concentratie, slaapstoornissen.
Gisteren vierden we de verjaardagen van zoon 1 en kleinzoon 1 en vandaag wordt Tibo gedoopt, we vliegen er ineens terug vollen damp in.
Vanaf morgen hoop ik dat al mijn functies terug normaal zullen zijn
PS : zijn er nog mensen die zoals Willy mijn blog helemaal caduul zien?
Het is nu zes uur 's morgens op den dag desch Heeren negentien november, tweeduuzend en negen en bibieke en haren zilveren zijn nu terug thuis en al drie uur op.
Waarom vraagt ge u waarschijnlijk af? Neeje?
Wel toch ga ik het vertellen!
Gisteren arriveerden we, na een uitputtende vlucht van meer dan vierentwintig ellenlange uren, in ons landeke van melk en honing, moe, uitgeput, kapot... enfin jullie begrijpen wat ik bedoel.
't Begon al goed in Sydney.
De dame aan de incheck balie zette onze drie loodzware valiezen op de weegschaal, keek ons fronsend aan en schudde meewarig ‘no-no-no-no-noooo' heen en weer met haar lieflijk hoofd.
"Much, much, much too heavy!" voegde ze er heel flegmatiek aan toe.
Ik had me van de inpak niets aangetrokken en keek verwonderd en verbaasd naar mijne zilveren, die meestal zulke zaken met militair discipline regelt.
Hij schrok zichtbaar en sloeg zelfs bleek uit toen de dame zei dat we 500 dollar extra zouden moeten betalen.
500 dollar was zo ongeveer de waarde van de valies zelf, speciaal aangekocht als vervoermiddel voor de souveniertjes voor kinderen, kleinkinderen en onszelf.
De dame schrok waarschijnlijk omdat wij zo verschoten en zei : (vrij vertaald) " kijk eens in de valies of jullie er niets kunnen uitnemen dat je mee kan nemen op het vliegtuig." en ze overhandigde ons zelfs een zakje (with the compliments of Qantas).
Toen de bewuste valies bij het openen ( na verwoed zoeken naar de sleutel en foefelen met de code) eindelijk open'barstte', besloten we om mijn Imelda Marcos verzameling schoenen in de aangeboden zak te steken. 'Schoenen wegen veel' verzekerde de dame ons.
Maar nog steeds was de valies veel te zwaar.
De zweetdruppeltjes parelden, enfin dropen inmiddels van het voorhoofd van Mr.Silver (waarschijnlijk ook omdat hij zijn dikke fleece jas (uit de bewuste valies) nu droeg bij een hitte van +30°C .
De dame keek ons weer meewarig aan en zei met ogen waar medelijden uitdroop...(vrij vertaald ) :
" weet ge, mijn shift is nu gedaan, doe jullie valies toe, ik weet van niets, ik laat jullie bagage erdoor, maar zorg ervoor dat het nooit meer gebeurt! ) waarop wij als superbrave, terechtgewezen schoolkinderen braafjes: ‘ja mevrouw' knikten en haar uitvoerig op Japanse wijze met buigingen en breed glimlachend bedankten.
Bezweet en uitgeput al voor we vertrokken ploften we eindelijk neer in onze vliegtuig stoelen en de sfeer werd onmiddellijk beter bij het drinken van de Champagne die ons werd aangeboden.
Ik verwittig hierbij nogmaals mensen die van plan zijn om heel ver te reizen : NEEM BUSINESS CLASS, want anders kom je dood aan op je bestemming op onze gezegende leeftijd.
Zelfs met buisiness class strompelden ventje en ik puffend een dikke vierentwintig uur later in de armen van onze zoon 1, die ik van contentement bij het weerzien bijna plat knuffelde.
Thuis had onze schat van een schoondochter voor proviand gezorgd en ook voor een prachtig boeket bloemen. De kleinzoontjes hadden gezorgd voor even prachtige 'welkom thuis' tekeningen.
Na een telefoontje kwamen schoondochter 1 en onze twee oudste kleinzoontjes puffend aangelopen om ons te verwelkomen en te overladen met kusjes en knuffels.
Om de spanning er wat in te houden gebaarde ik even van krommen aas, maar toen kon kleinzoon 2 zich echt niet meer inhouden en vroeg hij : " en nana...zijt ge mijn schelpen niet vergeten mee te brengen?"
Net toen we hen hun souveniertjes hadden gegeven kwamen zoon 2 en zijn familie aan.
Weer volgde een flinke kus en knuffelpartij en werd baby Tibo van kop tot teentjes bewonderd.
Rond vijf uur begonnen ventje en ik de jetlag serieus te voelen.
De kinderen merkten dat we onze kleppen (oogleden Thea) amper konden openhouden en vertrokken.
Noch ventje noch ik wisten welke dag of uur het was en om vijf uur dertig kropen we samen uitgeput in onzen tram (bedstee Thea).
Ik legde de telefoon af en we vielen beiden onmiddellijk in een diepe, droomloze slaap.
We namen zelfs de tijd niet om te douchen ( 't was dan ook veel te koud in de badkamer, onze centrale verwarming had het begeven tijdens onze afwezigheid).
Beneden hadden we de stoof kunnen aansteken, maar boven was het ijskoud.
Aangezien we om vijf uur 's middags onze nacht ingingen, ging onze biologische wekker natuurlijk af om drie uur vanmorgen.
Het zal nog even duren om terug volledig normaal te functioneren vrees ik.
Ik denk dat we best vanmiddag een kort dutje doen en dan op een normaal uur gaan slapen vanavond.
Ik kon gisteren bij onze aankomst de deurmat niet kussen omdat de gang vol valiezen stond, maar ik ga dat nu snel even goedmaken...
Zoals ik hierboven al zei :
Oost west, maar thuis BEST !!!!
voor we vertrekken nog snel even een foto van de vogeltjes in de tuin
de bewuste bagage
met de trein naar International Airport
ons vliegtuig van Sydney tot Londen
een laatste blik op Sydney
daarna nog enkel wolken en vervolgens een lange nacht
Het einde van onze reis naar de andere kant van de wereld is in zicht.
Nog drie keertjes dodo doen en het is zover.
Dan mogen we op die grote witte vogel in de lucht stappen, de witte vogel met de rode kangoeroe op z'n staart.
We vliegen eerst ongeveer zes uur richting Bangkok waar we even uit het vliegtuig moeten, waarschijnlijk om bij te tanken en om van crew te veranderen.
Vervolgens stappen we ‘hopelijk' terug in onze grote witte vogel en dan is het een lange vlucht richting Londen.
Daar stappen we uit de grote witte vogel met de kangoeroe, na een busreisje van terminal naar terminal in een kleine witte vogel die ons naar het landje van melk van honing zal brengen.
Zoon 1, die ons komt halen in Zaventem, is al verwittigd dat we tijdens onze reis nog meer bagage verzameld hebben.
Vandaag, zaterdag, is het hier bij nicht Sydney BBQ voor alle familieleden in en rond Sydney die afscheid komen nemen van ons.
Het is buiten schitterend weer en ze voorspellen morgen en overmorgen tot 40°C, dat is nu net iets te warm vind ik, maar kom... ik klaag niet. Ik mag bijna naar huis!
Thuis zal het schrikken worden om zo plots in de winter te stappen.
Het is zo onwerkelijk om hier in Sydney de kerstversieringen te zien in volle zomer.
Nicht 2 van Sydney (geëmigreerd van Londen naar hier in de jaren zestig) zei me dat ze het nog steeds niet goed kan vatten om Kerstmis in de zomer te vieren en dat na zoveel jaren.
De treinreis van Brisbane naar Sydney die vijftien uur duurde was heerlijk. Op een trein kan je tenminste eens rechtstaan en rondlopen.
Ik had in mijn gedachten een soort Oriënt Express met een buffet wagon, waar je beiden samen aan een mooi gedekte tafel zou kunnen zitten, maar dat sloeg wat tegen.
Net zoals in een vliegtuig heb je aan de achterkant van de zetel voor je een tafeltje en de maaltijden worden in de microgolf opgewarmd en die moet je afhalen aan het Buffet en mee terug naar je stoel nemen.
Het zicht is adembenemend maar zonder variatie.
Zoals je kan zien op de foto is het na al de regen die wij gebracht hebben, mooi groen.
Vijftien uur lang lijkt het alsof je door de Ardennen blijft rijden met her en der een farmhuisje en overal koeien.
Nu dacht ik dat Australië een schapenland was, maar dat is veranderd.
Schapen vind je nu in Nieuw Zeeland en in Australië zijn het runderen.
De kleine stadjes waar de trein stopt zijn allemaal zowat hetzelfde. Huisjes allemaal in dezelfde stijl van die van nicht Sydney.
Het geraamte van het huis wordt in hout gebouwd en de muren zijn van hardboard (gyproc of iets dergelijk.) De buitenkant wordt bekleed met platen allerlei en soms met een geplakte steensoort.
De nieuwe huizen van nu zijn dan weer, zeker het interieur, uiterst modern en praktisch.
Volgebouwde straten met rijhuizen zoals bij ons zie je bijna nergens.
Het land heeft een oppervlakte van 7.741.220 km² en heeft slechts 22 miljoen inwoners waarvan het grootste deel in en nabij de grote steden woont.
Het was heerlijk om mails te ontvangen van de kinderen en kleinkinderen.
Onze kinderen hebben Skype nog niet ontdekt, maar ik heb wel met Paz, Natoken en Ludovicus gesproken.
Hier in Australië gebruikt iedereen Skype, zelfs de dokter waar ik mijn peperdure pillen moest halen, maar dat is dan weer een ander verhaal.
De geuren van de BBQ beginnen mijn reukorgaan te strelen en het bezoek zal weldra arriveren, dus nu snel deze tekst op mijn blog en misschien kan ik nog wat schrijven voor ons vertrek.
ZICHT UIT DE TREIN
PRECIES 15 UUR ARDENNEN
ibis aan een picknick tafel
op stap met nicht Brisbane.
HeelvVeel steden hebben Britse namen
iedereen is ongelooflijk vriendelijk
toen ik vroeg of ik even op de foto mocht met deze échte Queensland Politieman had hij helemaal geen bezwaar zoals je kan zien.
Joepie, we beginnen nu serieus af te tellen naar de terugreis.
Vorige zaterdag zijn we na een dikke week in Sufers Paradise aan de Goldcoast terug naar nicht Brisbane gekomen, per boemeltrein. (een kleine misrekening)
Ongelooflijk hoeveel mensen ons aanspraken en hoe behulpzaam iedereen was.
Zoals ik al zei is een ‘echte Australiër' echt zeldzaam. Uiteindelijk zijn dat de Aboriginals en die wonen veel meer in het binnenland en op meer afgelegen plaatsen.
Op straat en op de trein zie je een bonte mengeling van alle rassen en culturen.
Wanneer ze hun verhaal beginnen te vertellen blijkt dat ze allen afstammen van voorvaders uit één of ander Europees land en ontelbare mensen hebben Europa bezocht en zijn er doorgereisd, maar slechts enkelen hebben de Noordelijke kant van Europa bezocht.
Bij onze terugkeer was de man van nicht Brisbane nogmaals ontslagen uit het ziekenhuis en het lijkt nu alsof zijn longontsteking wat beter is.
Er werd gevreesd dat hij ‘The Swine Flu' (de Mexicaanse griep) had, maar na onderzoek bleek dit niet te zijn. (gelukkig voor ons, want ik wil nu wel hèèl hèèl hèèl graag terug naar huis) maar dat wisten jullie al wel zeker.
Toen wij hier arriveerden leed Australië onder een ellenlange droogte.
Het had sinds april niet meer geregend en ieder sprietje gras, of wat er nog van overbleef, smeekte om een druppel regen.
Maar op Belgen kan je altijd rekenen: zodra wij onze valiezen opendeden was het prijs.
Sinsdien is de regen overal met bakken uit de lucht gevallen, ook hier in Brisbane.
Bij ons doet iedereen een vreugdedans wanneer de zon drie dagen na elkaar schijnt en hier doet iedereen een vreugdedans wanneer het regent en bidden ze om nog meer.
Nog even en de Australische regering geeft ons een vergoeding om te blijven als ‘regenbrengers'.
Hier in Brisbane is het een vochtig, warm klimaat, veel warmer dan Sydney, Canberra en Melbourne. De temperatuur is meestal rond de 28°C en loopt volgens nicht in de zomermaanden op tot rond de 40°C.
De enorme regenbuien hebben wel her en der voor wateroverlast gezorgd en zelfs voor overstromingen op enkele plaatsen.
Mr. Silver en ik hebben een treinreis van één volle dag terug naar Sydney geboekt, om op die wijze nog een impressie te krijgen van Australië, maar nu is het hopen dat de trein de hele weg rijdt, want op enkele plaatsen waren er overstromingen en moesten de mensen overstappen op autobussen (cfr. de nieuwsberichten van zondag).
Het overstappen op bussen vind ik niet zo erg, maar we sleuren wel heel wat bagage mee en we gingen dit in een speciaal compartiment van de trein zetten zodat we vrij in de trein konden rondlopen en enkel onze handbagage nodig hadden.
Ik ben nu al zo ver dat ik bij mezelf denk : pfft.... ‘what will be will be'... we zullen wel in Sydney geraken hoe dan ook, maar ik zou niet graag mijn valies vol geschenkjes voor de kinderen kwijt geraken.
Nicht Brisbane heeft ons gisteren hier de hele prachtige kustlijn laten bewonderen.
Die is zo helemaal anders dan die van ons.
Overal zijn er grote overdekte plaatsen met tafels en banken om te picknicken en er staan ook grote BBQ's die je kan bedienen met munten.
Wat me ook is opgevallen in Australië zijn de VELE en propere openbare toiletten, iets dat je bij ons niet vindt.
's Avonds had nicht een BBQ thuis gepland en al haar kinderen die hier wonen kwamen om afscheid te nemen, het was een gezellige boel.
Morgen zullen we onze valiezen inpakken, want woensdag ochtend om zes uur moeten we al aan de trein zijn in Brisbane, dat wordt vroeg opstaan!
Na een treinreis (of busreis) van circa vijftien uur worden we opgewacht door nicht Sydney, waar we nog de resterende dagen tot ons vertrek zullen verblijven.
Deze vijf dagen zijn ook al volgeboekt.
We hebben afgesproken met ex-nicht Londen die in de jaren zestig ook naar hier is geëmigreerd en de andere nichten willen ook nog allemaal afscheid komen nemen.
Het zullen nog drukke dagen worden denk ik.
We hebben al twee valiezen meer om terug te komen... misschien moeten we overwegen om wat oud gerief hier achter te laten.
Het is bijna niet te geloven dat we onderweg van zomer naar winter zullen vliegen.
Veel vrienden zullen denken: zat ik maar daar in dat ver tropisch land, maar geloof me : ik tel nu zoals ik zei de dagen en uren af om terug thuis te zijn!
Dit wordt mijn eerste en laatste avontuur!
't Zit echt niet in mijn genen.
Bojako die een lekkere 'Snapper' gaat binnenspelen.
Pazke is dit de vis die je toen in Java hebt gegeten?
Dezelfde Snapper hieronder iets later...(aan de tanden zie je waarom het een snapper wordt genoemd)
Het tomaatje werd tussen de tanden gestoken om de vlijmscherpe tandjes te tonen.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
Mr. Silver lijkt er toch al overheen, maar ja die kan altijd en overal slapen, dus dat valt zo niet op. 
