|
Hè Hè...vandaag gaat het al flink wat beter met me. Het ergste ziektegevoel lijkt voorbij. Nu nog van de blafhoest afgeraken en ik ben erdoor denk ik.
Ik denk dat ik dit goed afweersysteem heb omdat er bij ons thuis vroeger heel zelden een dokter kwam. Zo zelden dat ik het op één hand kan tellen.
Moeder heeft wel altijd gezegd dat ze heel veel geluk heeft gehad, vier kinderen en nooit ééntje erg ziek, van de vier heeft er zelfs nooit eentje een botje gebroken.
De liters levertraan die we vroeger moesten drinken zullen waarschijnlijk wel geholpen hebben. Naar het schijnt vonden wij dit zelfs lekker.
Vier kinderen die een hele dag buitenspelen, winter of zomer, krijgen grote honger en dorst en vinden alles lekker, zeker als er niet veel voorhanden is.
Ik lag vannacht te denken hoe mijn ouders vroeger omgingen met de verkoudheden of griepjes van hun zieke kindjes.
Ik herinner me dat mijn oudste broer altijd propjes watten in zijn oren had, waarschijnlijk had hij voortdurend oorontstekingen en als het trommelvlies sprong dan zal dit als een verlossing aangevoeld hebben. De remedie was dan een propje watten in het oor steken om het vuil op te slorpen.
Wat stond er verder nog thuis in de huishoudapotheek van moeder?
Een potje vaseline, een stokje om op te snuiven, Vicks denk ik, een potje Vicks om in te smeren, aspirine (volwassenen) Dettol voor ontsmetting en Tensoplast en windels. Dat zal het zo wat zijn, of nee, ook nog bruin papier en een vetkaarsje.
Bij zon verkoudheid zoals ik nu gehad hebben zou moeder waarschijnlijk als volgt tewerk gegaan zijn.
Bij koorts kregen we een kwart van een aspirine voor volwassenen.
Koorts werd niet gemeten met een thermometer maar gewoon met de hand tegen het voorhoofd.
Bij keelpijn maakte ze een mengsel van boter en suiker en dit moesten we dan zachtjes opzuigen.
Bij neusverstopping moesten we regelmatig snuiven aan een Vicks stokje.
Bij hoest werd er eerst Vicks op de borst gesmeerd en op de rug. Was er geen Vicks dan werden we ingesmeerd met kamfer. Was de hoest heel erg dan werd een stuk bruin papier met een vetkaarsje ingevet, ik geloof me te herinneren dat er een strijkijzer aan te pas kwam, misschien was dit om het kaarsvet in het papier te doen dringen. Dit papier werd dan op je borst en je rug geplakt. Daarboven je onderhemdje en een zelf gebreid borstverwarmertje.
s Avonds kreeg je ook nog een veeg Vicks uit het potje onder je neus gesmeerd.
En God deed de rest.
Bij kleine verwondingen kwam de Dettol boven, dan ging er een laag vaseline op de schaafwonde en daarop een Tensoplast of een windel.
Een dokter of ziekenhuis hebben we nooit gezien.
Of ja, toch wel....die ene keer toen ik mijn baby broertje op de keukenstenen liet vallen. Zijn voorhoofd moest genaaid worden.
Mijn derrière was enkele dagen wel heel pijnlijk, maar dat was mijn straf, daar was geen remedie voor, enkel op je tanden bijten.
Van antibiotica hadden we nooit gehoord.
Wij zijn alle kinderziekten doorgesparteld, we waren tegen niets ingeënt. Alles hebben we gehad : kinkhoest, mazelen, waterpokken, dikoor, ... ik denk niet dat we er aan één ontsnapt zijn.
Maar....moeder besefte wel dat ze geluk had.
Het dochtertje van haar oudste zus is wel gestorven aan de nevenverschijnselen van de mazelen.
Moeder zelf heeft ook toen ze ongeveer acht jaar oud was, echte kroep gehad, difterie. Veel kinderen van haar school zijn eraan gestorven vertelde ze altijd.
Maar zij werd ook niet gered door dokters. Nee....zij werd gered door een duif.
Toen zij klein was beslisten haar ouders over de remedie en toen was het beste dat je kon doen tegen kroep: een levende duif in twee kappen en nog warm en kloppend op de keel van het kind met kroep leggen. Indien de duif zwart uitsloeg had je kans op genezing.
Mijn grootvader heeft dit toen bij haar gedaan en ze heeft altijd gezworen dat zij genezen is omdat de duif inderdaad zwart uitsloeg.
Ik heb nog nooit een duif in twee gehakt of ernaar gekeken. Maar ik vraag me af of die duif na verloop van tijd niet uit zichzelf zwart zou worden? Het beestje is tenslotte dood.
Maar het is wel boeiend om die oude remedies terug op te rakelen.
Ik denk dat er vroeger geleefd werd volgens de natuur, de wet van de sterkste.
Al die middeltjes waren slechts lapmiddeltjes. Indien je lichaam niet sterk genoeg was dan ging je gewoon dood. De sterke kindjes bleven in leven. Een natuurlijke selectie.
Nu, met al die reklame tegen antibiotica, voel ik me wel vreselijk schuldig.
Onze kinderen anno 1970 en verder..... kregen voor alles en nog wat antibiotica. Wie waren wij om onze dokters tegen te spreken?
Ik hoop nu dat ze toch nog enkele van onze sterke genen geërfd hebben.
Bij de kleinkinderen zie ik dan weer een positieve evolutie.
Er wordt wel naar de dokter gegaan, maar eigenlijk schrijft die een verbeterde versie van de middeltjes van mijn moeder voor.
Russische schoonma zegt al zo lang ik ze ken, dat je bij een verkoudheid door je neus zout water moet opsnuiven en het er langs je mond terug moet uitspuwen. Ze doet dit heel haar leven, het werd haar door haar moeder aangeleerd.
Ik heb er altijd feestelijk voor bedankt, maar nu moet ik in de neus van de kleinkindjes spuiten met een spray en wat zie ik?....inderdaad het product van bij de apotheker is slechts een mooie naam voor zout water.
|
