|
Een heel Gelukkig Nieuwjaar aan iedereen, en voor mijn engelstalige familie de seem, ze vinden dat ik te weinig int engels schrijf, maar er zijn maar vierentwintig uren in een dag en ik kom er nu al op een bizarre manier enkele tekort.
Nog één feest te gaan en dan ist weer even rustig voor een tijdje hoop ik. Mijn lever en maag hopen dit ook.
Ik heb de laatste week zoveel gegeten en gedronken dat ik bij de gedachte aan de arme, hongerige mensen in de derde wereldlanden al ambetant word.
Vanmorgen heb ik lang en lekker uitgeslapen, knus opgerold gelijk een bolleke onder mijnen dons. Ik ben wel verschillende keren wakker geworden, maar toen ik de regen en de wind tegen het raam hoorde zwiepen dook ik weer onder voor een tijdje.
Vanmorgen ook geen pilleke nodig gehad tegen de hoofdpijn of voor de maag, wat de voorbije dagen al wel eens gebeurd is.
Al enkele jaren gaan ventje en ik niet langer echt feestvieren met oudejaar, het zegt me niets meer, de toeters,de bellen, het gedwongen lachen en plezier maken, ge krijgt er op de lange duur een kramp van in uw gezicht. Het moest toen ook altijd minstens vijf, zes uur s morgens zijn, want anders was het geen goed oudejaarsfeest geweest.
Maar wie zat er s morgens met de kater én de kindjes ? Just....dees treezebees.
Nu doen we het rustig, lekker tafelen met onze trouwe vrienden, een beetje hangen in de zetel en babbelen en zappen op de TV.
Om middernacht vanop het terras naar de huis-tuin en keuken-vuurwerkjes in de buurt kijken. Elkaar zoenen en omhelzen om kokslag twaalf uur.
Vervolgens, alhoewel onze kleppen dan al toevallen, vinden we het niet gepast om dan al te vertrekken, dus we houden het met vieren nog een beleefdheids-uurke vol met een glaasje champagne om dan uiteindelijk doodvermoeid in bed te vallen.
Zouden we oud aan het worden zijn?
Ja....zonder enige twijfel, op zon momenten voel ik me negen-en-negentig.
Ik zit ook weer te peinzen over mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar, maar ik ben al flink fout gegaan vanaf de eerste.
Dat was:
Ik ga vanaf nu op een beleefde, vriendelijke, charmante, doortastende manier wat assertiever worden. (ik hoor nu al veel mensen die me kennen lachen, want de meeste vinden me al heel assertief, ikke mezelf dus niet).
Enfin, ik zal maar al te biechten gaan. Mijn eerste poging tot vriendelijke, beleefde assertiviteit is flink fout gelopen.
Vrijdag werden ventje en ik voor de eerste keer in vijfendertig jaar door schoonma uit eten gevraagd voor kerst-nieuwjaar.
Enfin, ik dacht dat het daarvoor was, maar toen ik haar bedankte verschoot ze en zei dat ze ons uitgenodigd had omdat ze zich schuldig voelde. Ze was de dag ervoor haar zoon, mijn ventje dus, compleet vergeten.
Hij had afgesproken om haar te bezoeken, hij was er naartoe geweest, maar zij zat bij een vriendin, ze was hem volledig vergeten...!
Tegen mij zei ze: Mor enfin, as gaai denkt waai eete veur karstmis en niefjor is oek goe, kan dor oek veur diene Shaakie.. smak smak, kus kus....twee vliegen in ene slag.
Na het eten namen we haar nog mee uit voor een drinkje.
Schoonma begon na een tijdje zoals gewoonlijk ferm op mijn heupen te werken met haar opmerkingen. Ze was een kookpot kwijt. Dit was weeral de schuld van ventje. Is maain zwart geschpikkelde kookpot, ich habe nog gehat en toeng is maain zeun keume roemelen in maain kassen.
Ik zei: ma, wij hebben uw verdomde gespikkelde kookpot niet, wij hebben zelf kookpotten, trouwens uw zoon is niet komen rommelen in uw kasten, hij is voor u, samen met zijn broer grote kuis komen doen in uw keuken en hoe durft ge hem nu zo beschuldigen? Waarom zijt ge altijd zo kwaad, kunt ge nu nooit eens iets vriendelijk zeggen, wees blij dat ge zon twee goede, lieve behulpzame zonen hebt, t zou op een ander verdorie niet waar zijn?
Waarop zij dan weer met een venijnig lachje : ahaa....naa koemt worhaaid aaindelak bove shaakie...du vindts maai shlechte moeder, daain moeder was veul beter as ik zeker?...
Bij mezelf dacht ik: Assertief zijn Boke, denk aan uw goede voornemens, u niet meer laten doen, maar ik ben verschoten van mezelf. Ik werd vreselijk kwaad en toen ik even bits op elke bitse opmerking van haar, antwoordde, begon er een strijd zonder einde.
Diezelfde avond had ik geen enkel schuldgevoel. Ik sliep als een roosje. Ik kreeg zelfs een dikke kus en knuffel van mijn ventje. Ik denk dat hij me bewonderde, want hij durft of wil niet argumenteren met zijn moeder. Het is inderdaad een hopeloos geval. Ze is altijd al zo geweest en zal nooit veranderen.
De volgende dag had ik nog steeds geen schuldgevoel, maar ik dacht wel bij mezelf: allez, t is toch onnozel, ge hebt nu al vijfenveertig jaar uw mond kunnen houden, waarom niet een paar jaar langer.
Ik ben niet rancuneus of koppig. Ik heb haar, toen we haar thuis afgezet hebben, een dikke zoen gegeven en gezegd dat we vanaf 2007 wat vriendelijker tegen elkaar moeten zijn. Ik heb haar op nieuwjaarsdag aan de telefoon ook nog een gelukkige nieuwjaar gewenst.
Ik was vriendelijk, zij was vriendelijk. Vriendinnen zijn we nooit geweest en zullen we nooit worden, maar mijn nieuw goed voornemen is dan maar:
Niet al té assertief zijn want daar komt precies ambras van.
|
