Om niet elke dag te zeuren over de gewone dagdagelijkse dingen die gebeuren, probeer ik om af en toe iets uit mijn oude dagboek boven te halen, iets dat indruk op me gemaakt heeft, enfin toch iets dat ik toen de moeite vond om te noteren.
Eén van die dingen was mijn eerste en hopelijk laatste bezoek aan de dermatoloog. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik wist eerst niet goed wat een dermatoloog was, al die geleerde termen, maar het bleek een specialist te zijn die huidziekten behandelde.
Mijn oudste broer had al een lange tijd, midden op zijn rug, tussen zijn schouderbladen een moedervlek dat er niet al te best uitzag, en af en toe eens bloedde, volgens mijn schoonzus. Ze was heel ongerust.
Nu heb ik twintig jaar lang, elke dag weer, de rug van mijn broer gezien toen hij voor mij uit onze badkamer kwam, maar sinds hij getrouwd is niet meer.
Hij weigerde ook steevast om zijn rug te laten bekijken en vond dat wij vrouwen allemaal flink overdreven.
Ten lange leste is zijn vrouw er dan toch in geslaagd om hem op een listige manier bij een dermatoloog te krijgen.
Na onderzoek bleek dat hij een melanoom had, één van de ergere soorten van huidkanker.
Stoere broer gaf dan uiteindelijk toch maar toe om het ding te laten verwijderen.
Na de operatie mocht ik zijn rug wel bekijken en ik viel bijna van mijne sus. Zon grote operatie voor een kleine moedervlek, ge zoudt van minder flauwvallen.
Later die dag keek ik in de spiegel en wat zag ik tot mijn grote ontzetting? Ik had ook hier en daar een moedervlek. Eentje naast mijn wenkbrauw, eentje op mijn arm en eentje op een niet nader te omschrijven plaats, een piepkleintje.
Paniek....ik maakte stante pede een afspraak bij de eerste beste dermatoloog in mijn buurt.
De dag van mijn onderzoek bleek de heetste dag ooit genoteerd.
Bij de dokter was er geen airco en ondanks mijn dagelijkse douche droop ik vant zweet toen ik bij de dokter kwam.
Na onze prettige kennismaking en het noteren van mijn gegevens in een fardeke keek de lieve man me aan en vroeg: en madammeke...vertel eens.... en ik vertelde van mijn broer, van mijn angst en van mijn drie peperkousen (antwerps voor moedervlekken).
Ik wees die aan op mijn wenkbrauw, trok daarna mijn mouw omhoog om die op mijn arm te laten zien en zweeg nog maar even over die andere piepkleine op een lager gelegen plaats.
Ja maar, ja maar Madammeke, zo gaat het niet hoor, kom kleed je maar helemaal uit en ga daar maar op tafel liggen.
Wablief...me volledig uitgekleed op een tafel leggen voor drie kleine moedervlekjes, niet overdrijven hé manneke, ging er door mijn hoofd, maar ik deed toch maar braafjes wat er gevraagd werd.
Ik plukte mijn inmiddels druppende kleding van mijn lijf en verontschuldigde me tegen de dokter. Hij moest eens denken dat ik me niet gewassen had. t Is niks madammeke, ik drup ook, wreed warm vandaag hé? antwoordde hij glimlachend.
Bon, leg u maar languit op uw rug en ik ga beginnen bij uw tenen zei hij.
Bij mijn tenen? ! Ik had geen moedervlekken op mijn tenen! protesteerde ik zwak.
Nee, dat kan best, maar daar begint mijn onderzoek en zo ga ik heel je lichaam bekijken, stukje per stukje, zelfs tussen uw tenen zei hij.
En inderdaad, teentje per teentje ging hij daarna stilletjes in opwaartse richting, benen, billen, lies, buik, borsten, hals, aangezicht, oren...enfin, hij sloeg geen enkel vreselijk zwetend lichaamsdeeltje over.
Oef eindelijk gedaan dacht ik toen hij mijn oorlel losliet.
Maar nee....t was helemaal nog niet gedaan: draai u nu maar om en nu ga ik de achterkant doen was zijn volgende zin.
Had ik nog moed en schoenen gehad dan was de moed nu helemaal in die schoenen gezakt.
Het papier van de tafel plakte vast aan mijn rug, wreed elegant ! Ik stapte van tafel, de lieve man legde er een fris nieuw papierke op en nu ging ik op mijn buik liggen en hij begon weer van onderaf aan naar boven, centimeter per centimeter en dat zijn bij mij véél centimeters!
Maar toen, net toen ik dacht dat het niet erger kon worden kwam hij aan mijn haargrens.
Nu ga ik even door uw haar woelen madammeke, want wat veel mensen niet weten is dat ge op uw hoofd ook melanomen kunt hebben.
Wat hij echter niet wist en wat veel mensen niet weten is dat ik niet graag veel tijd besteed aan mijn kapsel.
Ik maak als ik wegga een staartje en ik heb een knijpertje met krulletjeshaar. Dat kunsthaar lijkt vrij echt en is schoon van ver maar ver van schoon.
Maar... het voordeel is, op vijf minuten tijd heb ik een kapsel om u tegen te zeggen. Staartje, knijpertje met vals krulhaar en ik kan netjes verzorgd onder de mensen komen.
Nooit had ik gedacht dat de dermatoloog in mijn haar zou zitten.
Ik ging tenslotte maar om drie kleine petieterige moedervlekken te laten zien.
Ik smolt van de warmte en de gène, en werd bijna één met die tafel toen hij met zijn vingers aan mijn haargrens kwam. Ik voelde zijn vingers plots halt houden aan de speld, in het rond tasten, nog eens voelen, twijfelen, en toen, zonder woorden, voorzichtig een detour maken rond mijn haarspeld met krullen, om dan op mijn schedel met echt haar rustig een tijdje verder te woelen.
Maar goed dat ik zo rood zag van de warmte, want ik schaamde me te pletter.
De lieve man zei niets en ik natuurlijk ook niet.
Met een vriendelijk gezicht zei hij na een eeuwigheid: ok...sta maar op en kleed u terug aan, hij gaf me daarop groen licht geen melanomen in zicht... en de rekening.
Ik gebruik nog regelmatig mijn speld met krulletjes, maar nooit als ik nog naar een dokter ga.
Ge weet tenslotte nooit wat een dokter met u van plan is.
de foto van Paz en Bojako werd onlangs genomen door Huismusje
Bojako draagt het haarspeld met krullen.
|
