Ik ben nog steeds een goed leesbare font aan't zoeken om mijn blogstukje te schrijven.
Sinds ik deze nieuwe flatscreen monitor heb, kan ik het lettertype dat ik voordien gebruikte amper lezen.
Het kan natuurlijk ook aan mijn ogen of mijn bril liggen, ik ben zoals iedereen tenslotte nu weer een jaartje ouder.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Bovendien ben ik eergisteren met een ferme smak frontaal, languit tegen de vlakte gegaan.
Jullie hebben geen aardbeving gehoord, dat was ik die viel!
Niet bijster elegant zo neerkwakken en bovendien een vrij pijnlijke bedoening.
Daarom zit ik nu in het holst van de nacht aan de computer.
Mijn pijnstiller was uitgewerkt en ik heb er net terug eentje ingenomen en ik wacht nu even tot het werkt dan kan ik misschien terug slapen.
Ventje wou eergisteren absoluut gaan shoppen, het zijn solden voor diegenen onder u die het nog niet moesten weten en ik ben waarschijnlijk de enige vrouw in België die door haar man meegesleurd wordt naar shopping centra.
Ik mocht wel kiezen, Wijnegem of Sint Niklaas.
Wijnegem is qua kilometers dichter, maar als er geen file is in de Kennedy tunnel zijn we sneller in Sint Niklaas.
Ik koos voor Sint Niklaas. Had ik geweten dat ik daar zo onelegant ging struikelen, dan had ik ofwel Wijnegem gekozen ofwel geopteerd om thuis te blijven.
Soit. We parkeerden de auto, na heel lang zoeken, ik stapte uit, struikelde en lap, daar ging madam de grond een kus geven zoals de vorige paus.
Ventje schrok zich rot.
Op zon momenten gaan de vreemste dingen door je hoofd tijdens die luttele seconden.
Ik gooide mijn hoofd opzij tijdens de val want ik wou geen gebroken neus of gebroken voortanden. Ik kwam dus met een ferme slag op mijn slaap terecht en riep: oeioei mijn bril ... mijn dure bril is kapot. Ik lag nog steeds helemaal van mijn melk op de grond en ventje zei bezorgd: met uw bril moet ge niets inzitten shoeke, hebt ge ergens pijn?
Ergens pijn? Dat was pas de understatement of the year alles deed pijn. Mijn slaap, mijn kaak, mijn beide polsen, mijn knieën.
Ik moest even op de grond blijven zitten terwijl ik voorzichtig de schade opnam.
Toen ik van de eerste schok bekomen was probeerde ik al de bovengenoemde lichaamsdelen te bewegen en dat lukte nog net.
Moedig zei ik met een heel klein stemmetje: ik heb niets voelen kraken en ik kan alles nog bewegen, dus ik ga er van uit dat ik niets gebroken heb, alleen mijn bril.
Ventje trok me toen voorzichtig recht en ik moest terug in de auto een kwartierke zitten bekomen terwijl hij mijn bril min of meer terug ineen frutselde.
Ik zie amper iets zonder bril en hij wou, nu ik toch niets gebroken had dan toch maar verder shoppen.
Ik was nog zo groggy en blij dat het zo goed was afgelopen dat ik meeging.
Ik had daarvoor al geprutteld dat ik ècht niets nodig had, maar ja, ik ben tenslotte een vrouw en er stonden zoveel zaken aan de helft van de prijs, wat kon ik anders doen dan iets kopen?
Ik kocht mezelf dan maar een prachtig halssnoer om mezelf te troosten.
Terug thuis begon alles ferm pijn te doen. Vooral mijn linkerpols en linkerhand.
Omdat ik vandaag een afspraak had gemaakt met vrienden, dat ik absoluut niet wou missen, smeerde ik een dikke laag Voltaren zalf over heel mijn hand en pols en deed er een goed steunverband rond. Dan naar bed met een goede pijnstiller in de hoop dat het de volgende dag wat beter zou zijn.
Met de nodige pijnstillers lukte het vandaag ook vrij goed, dus ik denk dat mijn oude knoken nog tegen een stootje kunnen.
Ik heb dan vanmiddag kunnen genieten van mijn afspraak met een groep toffe vrienden.
Normaal gezien moesten we morgen samen met schoonma naar een nieuwjaarsfeest bij schoonbroer en zijn vrouwtje in Oostende, maar ik denk dat schoonma mij nog niet helemaal vergeven heeft voor mijn woedeuitbarsting.
Ze liet telefonisch aan schoonzus weten dat ze zich niet al te best voelde en niet mee kon komen.
Nu ja, ze had inderdaad een verkoudheid en misschien heb ik het mis en mag ik niet zo achterdochtig zijn, maar Freud zou er wel het zijne van denken.
We hebben het feest dan maar uitgesteld tot volgende week en dus heb ik onverwacht morgen een dagje vrij om mijn briefwisseling bij te werken.
Bon, nu nog een spelletje Bejuweled spelen in de hoop dat mijn pijnstillers snel zullen werken...
(jaja Hotlips ge hebt me van mijn Chuzzles weggekregen, ik vind nu inderdaad Bejuweled ook een plezanter spelletje J )
aan al mijn lieve vriendinnen en vriendin die op dit ongoddelijk uur nog achter de computer zitten wens ik een zalige nachtrust.
