|
Onze oudste kleinzoon is heel vroegrijp. Zijn mama heb ik niet gekend als klein kindje, maar als ik mijn kleinzoon hoor of bezig zie, dan zie ik in hem helemaal zijn papa terug.
Van hem zei ik altijd: hij is volwassen geboren. Ik zei dit niet alleen, iedereen zei het.
Niks baby of kleuterpraat, nee... ineens volzinnen om U tegen te zeggen en ook geen flauwe praat.
Direct en to the point was mijn zoontje. Zijn eerste woord was trouwens een heel duidelijke: nee.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Van zodra hij kon praten voerden we onderlinge gesprekken zoals twee volwassenen.
Voor hem geen gebrabbel, geen sprookjes, geen onnozel gedoe, nee: hij wou een verstandig antwoord op zijn verstandige vragen, want anders werd hij heel boos en gefrustreerd.
Ik vertelde dan ook geen sprookjes of fantasie verhaaltjes meer, maar kocht kijkboeken op kindermaat over het menselijk lichaam, de wetenschap, de ruimte enz.
Hij was net vier jaar oud toen zijn paternale grootvader stierf en ik probeerde dit op de meest zachte, kinderlijke wijze aan hem te vertellen.
Kinderlijk....niets van, dagenlang alsmaar vragen stellen.
Wat is dat de hemel? Waar is dat de hemel? Wat zijn engelen? Hoe geraken die daar? Vliegen engelen met een raket naar de hemel? Hoe zien engelen eruit? Als die engelen bompa naar de hemel hebben kunnen doen, dan kunnen ze hem toch ook terugbrengen. Als wij in een raket stappen dan kunnen wij toch ook naar de hemel vliegen en hem terughalen.
Die sterren die daarboven pinken, dat is dus de hemel? Zitten daar al die mensen op? In mijn boek staat dat een ster heel heet is dan gaat bompa toch verbranden! Als ik heel hard roep, kan bompa me dan horen ginder op die ster?
Vervolgens ging zoontje aan het raam staan en riep heel luid: BOMPAAAAAAAAAAAA.....
Kan hij me nu horen mama? waarop hij besloot om nog maar eens te gillen: BOMPAAAAAAA.....
Bobonne, mijn schoonmoeder, die bij ons logeerde omdat bompa zo plots was overleden, geraakte door het geroep van zoontje volledig overstuur, wat heel normaal was. Ik vroeg hem dan ook om niet meer op bompa te roepen.
Na lang beraad heb ik mijn zoontje dan bij me op de schoot genomen en gezegd: lieveke, dat verhaal over de hemel en de engeltjes en de sterren, dat dient om doodgaan gemakkelijk uit te leggen en te vertellen aan de meeste kindjes, maar wilt ge echt weten wat er gebeurt als er iemand dood gaat?
Hij antwoordde heel serieus: Ja mama, dus ik ging verder: "wel als iemand dood gaat, dan is die kapot, helemaal kapot, die kan nooit meer hersteld worden. Als ge nooit meer kunt genezen of hersteld worden dan is het gedaan, afgelopen en dan moeten ze uw lichaam ergens leggen. Dit leggen ze dan in een diepe put in een kerkhof, die put maken ze toe en na een heel lange tijd verdwijnt de kist en daarna dan de mens tot er helemaal niets meer overblijft.
Mijn vierjarige keek me heel serieus aan en zei: aha, nu begrijp ik het, ik vond het al zo raar dat er engelen met raketten naar de maan konden vliegen maar niet konden terugkomen, die engelen bestaan dan niet hé mama?
En ik zei: Nee ventje, dat is maar een sprookje. Maar raketten die bestaan wel.
Hij knikte tevreden, sprong van mijn schoot en ging rustig verder spelen.
Mijn tweede zoon daarentegen was van een héél ander kaliber, net zoals mijn tweede kleinzoon, maar dat is een dan weer een ander verhaal.
|
