Trouwe lezers weten hoe het moet: gewoon kopiëren, je antwoord ernaast en dan terug bij de reakties plakken!

·        Eerlijkheid:
·        Corruptie:
·        Gerechtigheid:
·        Wroeging:
·        Bestraffing:
·        Vrienden:
·        Vijanden:

13-01-2007 om 13:47 geschreven door BOJAKO  

Mijn vader, een échte man, ge weet wel, die van vroeger...of zoals hij altijd zelf zei: "the king of his castle" kon meestal heel plezant uit de hoek komen.

Hij was vrijwel altijd  opgeruimd en goedgehumeurd en ik herinner me toch dat hij veel lachtte, veel zong, graag een deuntje floot, enfin toch zeker zo lang alles verliep zoals hij het wenste.

Moeder, een échte vrouw, ge weet wel, die van vroeger...die alles deden;  ze werkte buitenhuis, kuistte zelf, kookte alle dagen en naaide al onze kleren zelf.

Wij waren met vier kinderen, een écht gezin, ge weet wel, zo’n gezin van vroeger, twee jongens en twee meisjes.

De jongens werden opgevoed zoals het hoorde om later ook échte mannen te worden en de meisjes om later échte vrouwen te worden.

De jongens floten dus ook regelmatig een deuntje of zongen een liedje terwijl wij, de meisjes hun kamer opruimde, met moeder na het eten de afwas deden en ’s zaterdags mee de kuis deden.

Maar ik dwaal af, ik wou het over ons vader hebben. 

Meer bepaald over zijn toefke haar.

Boven op zijn hoofd, netjes in het midden stond nog een toefke haar, het zullen er een twintig of dertigtal geweest zijn denk ik, het kunnen er enkele meer geweest zijn, ik heb ze nooit geteld.

Daarrond was er een woestijn...niks....toch aan zijn oren en daar begon terug een haargroei dat netjes als een kroon rond zijn hoofd hing. 

Mooi kort geknipt, zoals dat vroeger hoorde natuurlijk.

Maar zijn toefke haar bovenaan bestond uit lange haren.  Die mochten niet kort geknipt worden, nee...die moesten lang blijven om de barre vlakte errond te bedekken.

Vader zelf was er echt van overtuigd dat die vlakte erdoor bedekt werd, maar niets was minder waar.

Elke ochtend stond hij, zoals steeds, goedgeluimd op, gooide de deur van onze slaapkamer open en riep lachend: “Wakey, wakey...rise and shine!....” en o wee als we dan niet onmiddellijk rechtveerden.

Zes personen die op tijd moesten vertrekken naar school of werk, dat vroeg een beetje organisatie, zeker omdat er niets, maar dan ook niets de routine van vader ’s morgens mocht storen.

Voor zes personen was er één badkamertje en één WC... de tijd die iedereen daar mocht besteden  was uitgemeten tot op de seconde.

In de living hing een grote spiegel.  Die spiegel was ook van kapitaal belang bij het ochtend toilet, zeker voor die twintig lange haren in het toefke van vader.

Hij had langer werk met het goedleggen van die enkele haren, dan met de rest van zijn toilet.

Toen hij uit de badkamer kwam, netjes gewassen en geschoren, dan had hij zijn achteruitkijkspiegel altijd bij en nam hij plaats voor de grote spiegel.

Eerst bekeek hij zichzelf lachend in de spiegel en zei tegen zichzelf met een brede grijns en met een knipoog:  “ God...it’s difficult being so handsome....” waarop hij zich omdraaide, met zijn achteruitkijkspiegel naar de achterkant van zijn hoofd keek in de grote spiegel en dan minutieus,  met de kam,  haartje per haartje evenwijdig verdeelde over zijn kale kruin. 
De afstand ertussen moest perfekt gelijk zijn.

Het was nog in de tijd van de Lotion Petrole, die zorgde ervoor dat elk individueel haartje dan ook tegen zijn schedel bleef plakken.  
Haarlak was niet voor échte mannen.

Hij hoopte ook stiekem dat die flinke massage met de Lotion Petrole zijn dode haarcellen weer tot leven zou wekken.

Deze dagelijke ceremonie nam toch wel enige tijd in beslag.

Vanaf het moment dat hij zelf tevreden was over het resultaat draaide hij zich om naar ofwel moeder, ofwel naar één van de kinderen voor een laatste inspectie.

“ Liggen ze allemaal goed? “ vroeg hij elke dag, waarop wij natuurlijk bevestigend antwoorden, we hadden geen tijd om tegen te spreken en trouwens dat zou hem heel ongelukkig gemaakt hebben.

Pas veel jaren later, toen mijn broers ook kaal werden en hun toefke er afscheerden,  hebben we vader aangeraden om dit ook te doen.

We moesten natuurlijk het geschikte ogenblik afwachten.

Op een winderige dag waartegen zelfs de Lotion Petrole niet bestand was, vlogen de haartjes allemaal over en weer.

“ Verdorie, al dat haar in mijn ogen “ sakkerde vader... het gepast moment was aangebroken.

“Afscheren alles” riepen we in koor, “ ge hebt er niets dan last mee”.

Toch heeft het nog een hele tijd geduurd, tot hij zijn eerste lange reis naar Australië maakte, om de nodige moed op te brengen.

Toen we hem later,  minus zijn toefke zagen zei hij moedig: “ het moest eraf, anders heb ik veel te veel werk op reis, deze coupe zal veel gemakkelijker zijn om te onderhouden, dan hangt mijn haar niet voortdurend in mijn ogen” .

Met ingehouden lach en een heel serieus gezicht gaven we hem allemaal groot gelijk.

Hij was eindelijk van zijn haarprobleem verlost.

11-01-2007 om 11:06 geschreven door BOJAKO  

Computertaal

10-01-2007 om 11:46 geschreven door BOJAKO  

Jarretellen...is er één vrouw die werkelijk graag die vreselijke marteltuigen droeg?

Ik weet het, op de foto’s van sexy lingerie ziet het er allemaal heel mooi en verleidelijk uit.  Maar écht?   Ik ben nog van voor de tijd van de panty’s en moest die verdomde dingen een hele tijd dragen.

Ik hoorde al bij de gelukkige generatie,  want die voor mij droegen een echt corset waaraan vier kousenknijpers hingen.   Ik heb corsetten gezien, mijn grootmoeder droeg zo’n corset, eentje met baleinen en ongelooflijk veel haakjes en oogjes en koordjes.   Ze was een half uur bezig om dat ding ’s avonds uit te krijgen.   Over dat corset droeg ze een grote, roze flanellen broek dat bijna tot aan haar knieën hing.   Het woord ‘sexy’ was toen nog niet uitgevonden.  

Mijn grootmoeder was graatmager en moest geen corset dragen, maar hoe moest ze anders haar kousen ophouden?
De baleinen van het corset priemden onderaan in haar borstjes, die waren toen klein, ze was mager nietwaar en dan heb je meestal geen dikke borsten.
Omdat het zo’n pijn deed stak ze op de pijnlijke plaats een in vieren gevouwen herenzakdoek zodat de balein niet langer in haar borst priemde.  In feite staken er overal zo van die herenzakdoeken.  Omdat ze zo mager was deden die baleinen waarschijnlijk overal pijn.

Dit heeft er helemaal niets mee te maken, maar ’s nachts droeg ze ook een haarnetje dat ze onder haar kin met een strikje toeknoopte.  Ook dat heb ik mogen aanschouwen. 
Ik denk dat ik haar ’s avonds vanuit mijn bed met open mond zat aan te staren.  
Het was voor een jong meisje teveel om allemaal ineens te verwerken.

Mijn vader besliste wanneer het moment aangebroken was dat ik moest overstappen van kniekousen naar nylon kousen en wanneer ik een BH moest dragen.

Die BH vond ik echt niet nodig want ik had nog bijna geen borstjes.  Ik was vreselijk gegeneerd dat mijn ouders mijn twee kleine Clementinnekes  hadden opgemerkt.

"Poeha", zei mijn vader, "dat is een BH tegen de borstjes die gaan komen, dan hebben die steun dan nodig." 

Vaders wil was wet en moeder kocht het nodige aan.  Mijn eerste BH’tje, het leek op zo eentje dat Madonna nu over haar kleren draagt.  Ronde stiksel die kleiner werden naar de tepel toe.  Puntvormig.  Zelfs als je geen tepels had leek het nu alsof ze er waren. 

Ik kon mijn borsten door die vreselijke BH niet langer verstoppen, ook niet voor mijn broers.

Elke keer ze me langs achter passeerden namen ze de elastiek van de sluiting vast en lieten die tegen mijn rug knallen.

Maar mijn jarretellen waren hun lievelings speelgoed.   Ze deden niet liever dan zo’n ding vastnemen (zedig met mijn rok en ‘combinaison’ erbij natuurlijk) en die dan laten schieten met een grote "poinnnngggg".   Ik kon de blauw plekken op mijn billen en rug op de lange duur niet meer tellen en zij maar lachen en zich uit de voeten maken vooraleer ik hen in een Nelson greep op de grond gooide.   Vader vond het ook allemaal vreselijk grappig.   Hij deed het natuurlijk zelf niet,  maar hij bestrafte nooit mijn broers.  Mijn jongere zus zag met lede ogen aan wat haar wat later te wachten stond.  Zij had geluk, zij mistte net de periode van de jarretellen.

Mijn eerste jarretellehouder was van donkerblauw satijn en het sneed mijn heupen bijna in twee door de neerwaarts trekkende kracht van de kousen die eraan vasthingen.   Ze waren toen natuurlijk niet elastisch, zeker niet het stuk dat om je middel zat.   Dat mocht niet uitrekken want anders zakte het hele spul af.   Sexy mijn hoela!

Tussen je broek en je kous had je dan dat vreselijk aan de elementen blootgestelde stuk witte bil.   Vreselijk, zeker in de sixties toen de minirok uitkwam.   Al die vieze ouwe venten achter je aan de opstap van de tram en maar schuine opmerkingen maken.

De uitvinder van de panty’s verdient een evengroot standbeeld als de uitvinder van de pampers.

  (Lieve,  van het blog ‘Zabrila en Constantijn’ vindt trouwens dat de uitvinder van de tampax en de moderne maandverbanden ook een standbeeld verdient en ik ben het met haar eens, wie verdient er volgens jullie nog een standbeeld?)

  Trouwens, ik ken nog een heel oude mop over de panty.  

Wil je die horen?  Goed hier komt het:

Vraag: Hoe kan je zien of een dame met panty’s een windje laat?  

Antwoord: wanneer haar schoenen uitvliegen!

  Ik weet het, ik weet het.... het is een vreselijke kindermop, ééntje  van vroeger, toen de panty pas op de markt kwam.  Maar toen konden mijn broers er wel heel hard om lachen, even hard als om mijn pijnlijk gezicht bij de zoveelste jarretellen knal.

En nu draag ik liefst een lange broek met sokjes... héhé..... helemaal niet sexy maar oooo zooo gemakkelijk en pijnloos.


aan Huismusje en Myette wens ik een snelle genezing!

Indien Chia hier ooit nog langs komt,  dan wil ik haar zeggen dat ik haar nog steeds heel hard mis!

07-01-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

06-01-2007 om 02:32 geschreven door BOJAKO  

Morgan Spurlock

Mijn eerste goed voornemen om vanaf dit jaar wat assertiever te zijn was, zoals jullie konden lezen,  al flink mislukt.

Ik mag me dan nog gelukkig prijzen dat schoonma geen longrifle bij had zoals die oude man die zijn schoondochter eergisteren doodschoot.

‘k zal in’t vervolg toch wat voorzichtiger moeten zijn.

Waar gaan we naartoe  als oude mensen nu ook nog beginnen agressief te worden en hun schoondochters neerknallen?

Maar ik had nog een tweede goed voornemen : 

- net zoals waarschijnlijk alle vrouwen op waarschijnlijk alle blogs, wil ik dit jaar wat afvallen. 

Vraag me niet waarom, ik weet het zelf niet meer.  Ik ben tenslotte bijna zestig, bomma van vier kleinkinderen en veel beter gaat het niet worden vrees ik.  

De natuurlijke graviteit trekt alles wat los hangt aan mijn lijf de dieperik in,  en ik wil vanaf nu bij het vrijen absoluut niet meer van boven liggen, ’t is echt geen mooi zicht meer.

Ge moet eens op onze leeftijd op uw buik boven een spiegel gaan hangen! Vreselijk...heel uw gezicht hangt als pudding te bibberen. 

Nee, vanaf nu enkel nog missionaris houding met mijnheer van boven.  Niet te doen!

Maar over dat dieët,  dat wil maar niet lukken. 

We zijn nogal een sociaal koppel en gaan van het ene diner naar het andere, er komt gewoon geen einde aan het gefeest.

Alhoewel.... na het bekijken van de filmdocumentaire “Supersize me” daarnet op Canvas ben ik toch flink gestimuleerd om ‘anders’ te eten.

Hebben jullie het ook gezien?   Het was de moeite.  Voor diegene onder u die het gemist hebben geef ik  hierna de korte inhoud, als ze het op een andere zender geven, zeker kijken, ’t is echt een aanrader.

Quote : http://www.canvas.be

 ‘Supersize Me is een documentaire met epische proporties over de westerse junk food-cultuur en de medische, financiële, economische en juridische gevolgen voor de maatschappij.

In Amerika hebben 37% van de kinderen en jongeren te veel vet in hun lichaam. Twee op drie Amerikanen hebben last van overgewicht of zijn ronduit dik.

Ligt dat aan hun gebrek aan zelfbeheersing of aan de alomtegenwoordige en dodelijk efficiënte promotiemachines van de grote fast food-ketens? En wat doet zo'n fast food-dieet met een mens?

Dat probeert reporter Morgan Spurlock proefondervindelijk te weten te komen door een maand lang alleen op McDonald's te gaan leven.

Hij neemt er elke maaltijd (ontbijt, lunch en avondmaal), weigert nooit een 'supersize' wanneer die hem wordt aangeboden, en probeert elk item op het McDonald's menu.

De gevolgen laten zich raden. En zien, want op vier weken tijd komt Spurlock 12 kilo bij.

Maar erger nog is wat we niet zien. Als proefkonijn laat Spurlock zich namelijk begeleiden door drie artsen en een diëtiste. Die stellen vast dat zijn junk food-dieet even schadelijk is voor zijn lever als verregaand alcoholgebruik. Morgan wordt ook lusteloos en verliest al zijn energie.

Maar de reporter doet meer dan 'veldwerk'. Hij praat met diëtisten, chirurgen, wetgevers, 'gebruikers' én leraars. Want ook de Amerikaanse scholen blijken niet vrijuit te gaan in de Amerikaanse 'body-boom'.

De schoolmaaltijden zijn vaak nauwelijks beter dan die in junk food-restaurants en de lessen lichamelijke opvoeding zijn een lachertje. Wat van deze weliswaar vermakelijke documentaire niet kan gezegd worden.

Een ontnuchterende ervaring na de eindejaarsfeesten. (de film werd in 2004 bekroond voor de Beste Regie op het Sundance Filmfestival en kreeg ook een Oscar-nominatie).’

Unquote.

Ik raak van mijn leven geen chicken nugget meer aan na het zien van het tekenfilmpje over de stokoude kippen met hangborsten.

En eigenlijk voel ik me nu na het zien van al die reusachtige Amerikaanse vetpoepen in spannende jeans nog vrij slank.

Nee...zo mag ik niet beginnen denken, mooi worden zal niet meer lukken, maar door minder te wegen zal ik misschien wat minder pijn in mijn rug en knoken hebben.

04-01-2007 om 01:59 geschreven door BOJAKO  

Een heel ‘Gelukkig Nieuwjaar’ aan iedereen, en voor mijn engelstalige familie ‘de seem’, ze vinden dat ik te weinig in’t engels schrijf, maar er zijn maar vierentwintig uren in een dag en ik kom er nu al op een bizarre manier enkele tekort.

Nog één feest te gaan en dan is’t weer even rustig voor een tijdje hoop ik. Mijn lever en maag hopen dit ook.
Ik heb de laatste week zoveel gegeten en gedronken dat ik bij de gedachte aan de arme, hongerige mensen in de derde wereldlanden al ambetant word.

Vanmorgen heb ik lang en lekker uitgeslapen, knus opgerold gelijk een bolleke onder mijnen dons. Ik ben wel verschillende keren wakker geworden, maar toen ik de regen en de wind tegen het raam hoorde zwiepen dook ik weer onder voor een tijdje.
Vanmorgen ook  geen pilleke nodig gehad tegen de hoofdpijn of voor de maag, wat de voorbije dagen al wel eens gebeurd is.

Al enkele jaren gaan ventje en ik niet langer echt feestvieren met oudejaar, het zegt me niets meer, de toeters,de bellen, het gedwongen lachen en plezier maken, ge krijgt er op de lange duur een kramp van in uw gezicht. Het moest toen ook altijd minstens vijf, zes uur ’s morgens zijn, want anders was het geen goed oudejaarsfeest geweest.
Maar wie zat er ’s morgens met de kater én de kindjes ? Just....dees treezebees.

Nu doen we het rustig, lekker tafelen met onze trouwe vrienden, een beetje hangen in de zetel en babbelen en zappen op de TV.
Om middernacht vanop het terras naar de huis-tuin en keuken-vuurwerkjes in de buurt kijken. Elkaar zoenen en omhelzen om kokslag twaalf uur.
Vervolgens, alhoewel onze kleppen dan al toevallen, vinden we het niet gepast om dan al te vertrekken, dus we houden het met vieren nog een beleefdheids-uurke vol met een glaasje champagne om dan uiteindelijk doodvermoeid in bed te vallen.
Zouden we oud aan het worden zijn?
Ja....zonder enige twijfel, op zo’n momenten voel ik me negen-en-negentig.

Ik zit ook weer te peinzen over mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar, maar ik ben al flink fout gegaan vanaf de eerste.
Dat was:
“Ik ga vanaf nu op een beleefde, vriendelijke, charmante, doortastende manier wat assertiever worden.” (ik hoor nu al veel mensen die me kennen lachen, want de meeste vinden me al heel assertief, ikke mezelf dus niet).

Enfin, ik zal maar al te biechten gaan. Mijn eerste poging tot vriendelijke, beleefde assertiviteit is flink fout gelopen.

Vrijdag werden ventje en ik voor de eerste keer in vijfendertig jaar door schoonma uit eten gevraagd voor kerst-nieuwjaar.
Enfin, ik dacht dat het daarvoor was, maar toen ik haar bedankte verschoot ze en zei dat ze ons uitgenodigd had omdat ze zich schuldig voelde. Ze was de dag ervoor haar zoon, mijn ventje dus, compleet vergeten.
Hij had afgesproken om haar te bezoeken, hij was er naartoe geweest, maar zij zat bij een vriendin, ze was hem volledig vergeten...!
Tegen mij zei ze: “Mor enfin, as gaai denkt waai eete veur karstmis en niefjor is oek goe, kan dor oek veur diene Shaakie..” smak smak, kus kus....twee vliegen in ene slag.

Na het eten namen we haar nog mee uit voor een drinkje.
Schoonma begon na een tijdje zoals gewoonlijk ferm op mijn heupen te werken met haar opmerkingen. Ze was een kookpot kwijt. Dit was weeral de schuld van ventje. “Is maain zwart geschpikkelde kookpot, ich habe nog gehat en toeng is maain zeun keume roemelen in maain kassen”.

Ik zei: “ma, wij hebben uw verdomde gespikkelde kookpot niet, wij hebben zelf kookpotten, trouwens uw zoon is niet komen rommelen in uw kasten, hij is voor u, samen met zijn broer grote kuis komen doen in uw keuken en hoe durft ge hem nu zo beschuldigen? Waarom zijt ge altijd zo kwaad, kunt ge nu nooit eens iets vriendelijk zeggen, wees blij dat ge zo’n twee goede, lieve behulpzame zonen hebt, ’t zou op een ander verdorie niet waar zijn?”
Waarop zij dan weer met een venijnig lachje : “ahaa....naa koemt worhaaid aaindelak bove shaakie...du vindts maai shlechte moeder, daain moeder was veul beter as ik zeker?...”

Bij mezelf dacht ik: “Assertief zijn Bo’ke, denk aan uw goede voornemens, u niet meer laten doen”, maar ik ben verschoten van mezelf. Ik werd vreselijk kwaad en toen ik even bits op elke bitse opmerking van haar, antwoordde, begon er een strijd zonder einde.

Diezelfde avond had ik geen enkel schuldgevoel. Ik sliep als een roosje. Ik kreeg zelfs een dikke kus en knuffel van mijn ventje. Ik denk dat hij me bewonderde, want hij durft of wil niet argumenteren met zijn moeder. Het is inderdaad een hopeloos geval. Ze is altijd al zo geweest en zal nooit veranderen.

De volgende dag had ik nog steeds geen schuldgevoel, maar ik dacht wel bij mezelf: “ allez, ’t is toch onnozel, ge hebt nu al vijfenveertig jaar uw mond kunnen houden, waarom niet een paar jaar langer”.

Ik ben niet rancuneus of koppig. Ik heb haar, toen we haar thuis afgezet hebben, een dikke zoen gegeven en gezegd dat we vanaf 2007 wat vriendelijker tegen elkaar moeten zijn. Ik heb haar op nieuwjaarsdag aan de telefoon ook nog een gelukkige nieuwjaar gewenst.

Ik was vriendelijk, zij was vriendelijk. Vriendinnen zijn we nooit geweest en zullen we nooit worden, maar mijn nieuw goed voornemen is dan maar:

Niet al té assertief zijn want daar komt precies ambras van.

02-01-2007 om 13:08 geschreven door BOJAKO  

AAN AL ONZE LIEVE VRIENDEN
WENSEN WIJ EEN
GEZOND EN GELUKKIG
2007

31-12-2006 om 14:13 geschreven door BOJAKO  

Cool Slideshows

30-12-2006 om 01:34 geschreven door BOJAKO  

28-12-2006 om 16:08 geschreven door BOJAKO  

Om de twee jaar vieren we het kerstfeest ofwel op kerstavond, ofwel op kerstdag. Schoondochter 2 moet de kerk in het midden houden, want haar ouders vieren ook graag op kerstavond.

Dit jaar was het feest bij ons op kerstdag, vanaf vier uur, want dan hadden de kleinsten hun middagdutje achter de rug en dan had schoondochter 1 haar dienst in het ziekenhuis erop zitten.

Mijn lieve vriendin vond het erg dat wij op kerstavond alleen zaten, ik vond dit helemaal niet erg, maar ik gaf graag toe omdat zij het zo lief vraagt en ook omdat zij beter kookt dan een chef in een restaurant met drie Michelin sterren!

Het nadeel was dat ik die nacht bijna niet geslapen heb van het vele eten en drinken, mijn maag verdraagt dit niet langer. Mijn hoofd ook niet.
Ik stond dus op kerstdag om half zes op, om iets tegen de maag- en de hoofdpijn te nemen en besloot maar op te blijven want ik moest zelf nog mijn kerstmenu beginnen voorbereiden.
Terwijl ik wachtte tot de pijnstillers hun werk deden heb ik dan maar naar een film gekeken.

Toen ventje eindelijk uit zijn bed kwam, zijn we met de voorbereidingen begonnen.
Zijn taak is bij elk feest altijd hetzelfde. Hij dekt de tafel prachtig èn hij schilt de patatjes. Vanaf dan begint zijn feest tot de volgende ochtend (nu dus) en dan neemt hij de opruim en de afwas voor zijn rekening. Na het feest is hij hiertoe niet toe in staat, want dan ligt hij uitgestrekt in de zetel met een gelukzalige, voldane, dronken glimlach op zijn gezicht.

Dat het druk was hoef ik niet uit te leggen, zes volwassenen en vier kleinkindjes waarvan de oudste zes jaar en de jongste zes maanden.

Ons huisje is niet heel groot maar we zijn goed voorzien op kindjes, drie kinderstoelen, een box, een ‘hang-loop-dingske’ voor onze Seppe, een babysit...kwestie van hem wat afwisseling te kunnen bieden en natuurlijk een massa speelgoed.

Iedereen had een ziljard geschenken bij en ventje was weer een hele middag zoet geweest met het creëren van heel grote, ingewikkelde geschenkverpakkingen.

Ik zit hier nu pal voor mijn kerstgeschenk.
Een flatscreen monitor, of hoe je dat ding ook noemt. Ik heb een hoop plaats bijgekregen op mijn bureauke, maar ik heb wel een verrekijker nodig om deze tekst te kunnen lezen, de letterkes zijn zo klein.
Ik zie nu wel van iedereen het 'volledig' blog, wat ik niet kon op mijn vorige monitor.
Dus,  op de lijst voor mijn verjaardag in maart zal ik een bril-verrekijker moeten zetten.

Ventje was ook dolgelukkig met zijn nieuw scheerapparaat met alles erop en eraan, maar nog beter vond hij zijn pepermolen op batterijen. Iedereen was aan’t niezen, hij wist niet van ophouden – zo plezant was het – hij had op dat moment al wel de nodige apertieven en wijn binnen!

De kinderen straalden ook, elk hadden ze hun favoriet geschenkje. Kleinzoon 2 klampte de DVD van ‘Cars’ met een zalig, verrukt gezicht tegen zijn borstje, en sprong van blijdschap meermaals in de lucht, écht zunde dat we dit niet op foto hebben kunnen vastleggen.

Schoonma had gelukkig dit jaar forfait gegeven, ze had voor één keer gekozen voor de rust en stilte van het kerstfeest bij schoonbroer, daar zijn nog geen joelende, rondlopende, krijsende kleinkindjes.....wij vonden dit natuurlijk hééééééél spijtig!

26-12-2006 om 14:15 geschreven door BOJAKO  

24-12-2006 om 11:58 geschreven door BOJAKO  

21-12-2006 om 10:51 geschreven door BOJAKO  

“Tante Bo, hoe komt het dat gij dezelfde achternaam hebt als ik en uw eigen kleinzonen niet?” vroeg Daan, mijn zevenjarig achterneefje op wie ik af en toe pas als zijn mama en papa belet zijn. Zijn grootouders wonen allen ver weg.

Ik moest wel even goed nadenken hoe ik dit best kon uitleggen, want dit is inderdaad een vrij ingewikkelde uitleg voor zo’n jong kind. Toch probeerde ik het.

“Wel ventje, uw grootvader is mijn broer en wij hebben dezelfde achternaam, want wij hadden dezelfde papa. Uw grootvader, mijn broer dus, heeft een zoon - uw papa, en die krijgt ook die achternaam en dan heeft die een zoon, dat ben jij en jij hebt dan ook die achternaam. Maar mijn kleinzonen krijgen mijn achternaam niet, maar die van hun papa, die het dan weer kreeg van zijn papa...” Oef...ik moest er zelf even bij nadenken.

“Dus Tante .... jij bent mijn oma niet, maar jij en ik hebben wel dezelfde achternaam, da’s wel tof hé, maar wel raar?” zei hij, terwijl hij nog piekerend zat te dubben.

Hij ging toen verder en zei heel ernstig: “mijn papa zegt dat onze achternaam al héél oud is, èn van een ridder!!!”

Ik zei hem dat ik dat verhaal ook al heel mijn leven had gehoord van mijn vader, maar ik wist niet of het waar was.

“Weet ge wat” stelde ik voor, “laten we onze naam eens op Google intikken en kijken wat er staat”.

Gebruikmakend van dit vrij nieuw medium tikte ik onze achternaam en drukte op Search en tot mijn grote verbazing zag ik veel sites die onze achternaam vermeldden. Er zijn blijkbaar heel wat mensen die veel meer tijd hebben dan ik om dit allemaal op te zoeken en op het internet te zetten.

Ik pikte de simpelste site eruit die gewoon onze achternaam vermeldde met wat uitleg.

Tot mijn grote verbazing klopte er heel veel van wat mijn vader me vroeger ooit verteld heeft, heel lang voor er ooit sprake was van het internet.

Blijkbaar stammen we af van een Clan in het twijfelachtig grensgebied dat Engeland van Schotland scheidt. Ik ben daar inderdaad geboren.

De allereerste keer dat onze naam vermeld wordt is naar het schijnt in 1130. De man had zelfs dezelfde voornaam als mijn vader, mijn grootvader en mijn oudste broer. Vader zei altijd dat de voornaam ook altijd werd doorgegeven aan de oudste zoon. Mijn vader vond het verschrikkelijk toen mijn oudste broer, zijn oudste zoon, met die eeuwenoude traditie brak.

De historische uitleg zou (volgens de internet site) zijn dat één van mijn verre voorouders ooit het leven van Koning Robert Bruce zou gered hebben toen die aangevallen werd door een wilde everzwijn. Hij (mijn voorvader) gooide zich op het dier en hield hem stevig vast tot jagers het dier konden doden. (dit was me vroeger thuis ook altijd zo verteld)

Uit dankbaarheid werd de voorvader door de koning beloond met veel bezittingen, hij kreeg een wapenschild waarop stond: "I Saved The King" en de koning gaf hem toen ook onze achternaam.

Er werd zelfs een gedicht over gemaakt.

His arms robust the hardy hunter flung

Around his bending horns, and upward wrung,

With writhing force his neck retorted round,

And rolled the panting monster to the ground,

Crushed, with enormous strength, his bony skull;

And courtiers hailed the man who turned the bull.

Verder blijkt dat we zelfs onze eigen Tartan hebben : (Schotse ruit). Ik moet dus dringend een kilt kopen als ik ooit nog eens in de buurt kom

dress tartan

hunting tartan

Na het lezen van al deze informatie zei ik tegen mijn neefje dat zijn papa hem blijkbaar het juiste verhaal had verteld, en ik printte de tekst af en gaf dit mee zodat hij het aan zijn mama kon laten zien. Hij was zo fier als een gieter. Wat kan je als zevenjarige jongen nog meer wensen dan afstammen van een Ridder.

Toen zijn mama hem wat later kwam halen stond hij voor de kast waarop al de foto’s van onze kleinkinderen staan en hij vroeg teleurgesteld: “waarom staat er geen foto van mij bij, ik heb toch ook uw naam?”

Ik heb hem beloofd dat, zodra hij me een foto bezorgt, hij mee op de kast tussen onze kleinkinderen mag prijken.

Tenslotte ... hij heeft mijn naam en zij niet....ik fluisterde hem zachtjes in zijn oor: “ge ziet zoeteke,  gij zijt vast en zeker evenveel, misschien zelfs meer familie van mij dan uw neefjes”

Heel trots en getroost is hij wat later met zijn mama vertrokken.

Zo ziet ge maar, door onze kleinkinderen ontdek ik nog wat van mijn verleden.

Spijtig genoeg is al die rijkdom die de koning ooit schonk blijkbaar naar een heel andere tak van de familie gegaan in de loop van de geschiedenis, want mijn vader was een heel arme, maar wel een heel trotse en sterke mijnwerker!

Bovendien er zal wel een beetje waarheid in het verhaal zitten want de mannen in mijn familie zouden nog met gemak een everzwijn tegen de grond kunnen smakken, het zit in hun genen

19-12-2006 om 21:44 geschreven door BOJAKO  

Halleluja....eindelijk is één van de meest frustrerende, vermoeiende weken van mijn leven achter de rug.

Gisterenavond toen we van de rommelmarkt thuiskwamen heb ik nog net iets uit de diepvries kunnen opwarmen en opeten en dan ben ik als een blok in’t slaap gevallen.

Vanmorgen moest ik weer vroeg op want Seppe is er vandaag.   Hij heeft net zijn papje binnen, is verschoond en ligt nu babyzacht te snurken in zijn bedje hiernaast in de kamer.

Ik heb aan ventje gezegd dat ik een hele dag niet uit mijn pyama kom en niets, maar dan ook niets ga doen.   Niemand mag er vandaag door de voordeur,  tenzij in uiterste nood en straks, wanneer Seppe terug naar huis gaat, ga ik een uurlang weken in een luxueus badje met een lekker tasje koffie en mijn boek verder uitlezen.

Seppe is godzijdank aan de beterhand en zijn nichtje is uit het ziekenhuis ontslagen.  Ze hadden allebei het RSV virus.  Kleindochter is terug naar de kribbe.

Ik wil hier ook even mijn goede, lieve vriend Milo bedanken voor het doorzenden van de informatie over het RSV virus.   Zoonlief zei me vanmorgen dat hij en zijn vrouwtje er heel veel aan hadden gehad!

Verder wil ik de groetjes doen aan mijn lieve blogvrienden die ik zaterdag ontmoet heb toen we samen naar de voorstelling van Shirley Valentine zijn gaan kijken,  met mijn vriendin Paz in de hoofdrol.  (Het blog van Paz vind je links bij mijn favorieten)

Zij zullen beamen dat Paz een onvergetelijke voorstelling heeft neergezet.  Onovertrefbaar en zo professioneel dat ze meermaals de grote schouwburg hier in Antwerpen zou kunnen volkrijgen.  Er zijn geen superlatieven voor hetgeen zij zaterdag gepresteerd heeft.  Ik kan niet begrijpen dat het Dion theater de voorstelling in de kleine bovenzaal liet doorgaan.  Ik begrijp ook nog niet waarom er slechts twee voorstellingen voorzien zijn.

Misschien kan iemand van het Dion theater het verklaren.

Ik vond het ook prachtig dat ik daar blogvriendin Lieve heb ontmoet, ze was helemaal van Gent naar Antwerpen gekomen om Paz te zien.   Ze was net zoals ik me haar had voorgesteld.  De naam Lieve werd voor haar persoonlijk ontworpen vind ik!   Een lieve, charmante, vriendelijke lady.   Ik hoop dat ik haar nog dikwijls mag ontmoeten.

Wie heeft er ooit geschreven dat het internet zou leiden tot vervreemding?  Wel, die had het helemaal mis, geloof me vrij. 

En nu: “de apotheose”....de Rommelmarkt van mijn teerbeminde.

Weken zat ik hier thuis tot aan mijn kniekes tussen dozen mooi, proper afgewassen, blinkende rommel.   Vrijdag late namiddag was het zo ver en mochten we het rommelstalletje gaan klaarzetten.

Zonder probleem vonden we ons plaatsje en ik begon de dozen te openen.  Ik was niet voorbereid op hetgeen dat volgde.   Een massa volk kwam afgelopen (de rommelmarkt was dus nog niet open!) en begon in onze dozen te snollen.   Van alle kanten werd er geroepen: “heb je juwelen? Heb je boeken?  Heb je dit...heb je dat....” ik dacht bij mezelf,  ‘als het zo voortgaat dan heb ik niets meer over om morgen en overmorgen te verkopen!’.   Ik ben natuurlijk een leek,  want de professionele rommelmarkt verkopers kochten mijn rommel voor een peulschil en de volgende dagen lagen die zaken op hun stalletjes aan driedubbele prijs te koop.

Ventje,  broer 1 en schoondochter  waren in hun element.  

Mijn verborgen gen van ‘marktkramer’ stak toch ook zijn hoofdje op.  

Mijn grootmoeder en tantes van moederskant,  hebben altijd op de markt gestaan in Blankenberge en zij hebben ook altijd kruidenierswinkels gehad.   Toen ik tiener was,  ben ik ooit daar twee maanden een vakantiejob gaan doen en ik moet toegeven dat ik verkopen wel heel leuk vind.

Ik was net flink op dreef, met op mijn hoofd een diadeem met twee flitsende kerstmannetjes, toen  Huismusje voorbijkwam met haar Knuffel (een schat van een vent Musje, draag er zorg voor!), voor ik  goed en wel onder onze tafel kon duiken, had ze me al gefotografeerd, ik had het moeten weten!

En ja Musje...mijn kristallen vaas is mooi terug mee naar huis gekomen, ik kon er echt niet van scheiden.

Ventje heeft woord gehouden en we zijn zonder rommel terug naar huis gekomen, hij had me dat plechtig beloofd.

Broer 1 daarentegen is met al onze overschot terug vertrokken naar de Ardennen en hij heeft zo de smaak te pakken dat hij al een volgende rommelmarkt gaat vastleggen (ik zei het u al – het zit in onze genen).   Ventje, die me ook beloofd had dat ik dit nooit meer zou moeten doen,  heeft broer 1 wel beloofd dat hij de volgende keer gaat meehelpen (!) – :  ‘da’s niet hetzelfde hé shoeke?’.... ieder zijn hobby,  denk ik dan maar!

Ik sta nu wel hopeloos achter met mijn favoriete blogs lezen, ik ga dit stukje er dan maar snel opzetten zodat jullie weten dat ik het weekeinde overleefd heb, en dan ga ik snel lezen hoe het met iedereen is vooraleer Seppe wakker wordt!

18-12-2006 om 10:47 geschreven door BOJAKO  

Bedankt lieve, bezorgde blogvrienden, jullie reakties geven me altijd weer een serieuze opkikker. 

Gisteren zijn we dan bij zoon 2 thuis gaan oppassen op de kindjes.   Kleindochter was finaal uitgesch...t..n en terug lekker levendig zoals het hoort.   Seppe daarentegen is helemaal nog niet zoals het hoort.   Hij is stil, eet niet goed, braakt veel en begint nu ook weer te hoesten.  Zoon 2 en schoondochter zijn heel ongerust want het nichtje van Seppe, slechts één week jonger, ligt nu ook in het ziekenhuis met het RSV virus, de ziekenhuizen liggen overvol.  Seppe was de week ervoor bij zijn nichtje geweest.

Gisterenavond zijn de kinderen dan  met Seppe naar het ziekenhuis geweest en is er een slijmstaaltje genomen om te zien of hij ook met het virus besmet is.   Dit RSV-virus schijnt vrij gevaarlijk te zijn voor jonge babies en oudere mensen.   We houden onze vingers dus gekruist dat het een gewone verkoudheid zal zijn.

Deze ochtend is ventje kleindochter gaan halen en heeft haar naar de kribbe gedaan zodat zoon thuis bij Seppe kon blijven.  Ik mocht eens uitslapen want tussen de soep en de pattatten hebben we gisteren nog de kerstboom versierd en de voortuin.

Als ik hier vandaag snel even mijn blogronde doe dan zie ik dat er bij mijn goede vrienden nog veel ergere dingen zijn dan bij ons.

De man van Hotlips gaat vandaag onder het mes en om haar te steunen zet ik boven dit stukje vandaag de kaars die ook op haar blog brandt.   We hopen,  samen met u Lipske,  dat alles vandaag goed gaat met je ventje.

Gelukkig gaat het met Annick, de dochter van Ludovicus en Lea al wat beter, dus dat is goed nieuws.

De zoon van Thea ligt nog steeds in het ziekenhuis en ik hoop dat het met hem ook gunstig evolueert.  Een mailtje volgt lieve Thea zodra ik een ogenblik tijd krijg, ik volg alles op je blog en blijf dus op de hoogte!  Mijn hart gaat ook naar jullie uit.

Ria, beter bekent als Miekemuis, herstelt van een duimoperatie en haar wens ik ook een snelle genezing toe.

De twee blauwe ogen van Huismusje zal ik morgen zelf inspecteren en jullie daarvan binnenkort verslag uitbrengen.
 

Ik wou wel nog even iets schrijven ter verdediging van de andere grootouders van mijn kleinkinderen.  

Misschien denken jullie dat ventje en ik steeds de volle lading krijgen, maar dat is enkel wegens omstandigheden.   Ik zou niet graag ruilen met de andere grootouders.

De vader van schoondochter 1 is volledig invalide en alle werk wordt door haar moeder gedaan.   Zij tracht zoveel mogelijk al haar kleinkinderen toch nog zoveel mogelijk op te vangen, ze heeft er inmiddels zeven.   Zoals jullie konden lezen moesten ventje en ik maar telefoneren en we mochten onmiddellijk de twee oudste kleinzonen brengen eergisteren.

De moeder van schoondochter 2 steekt normaal gezien ook flink de handen uit de mouwen als het op kinderoppas aankomt, maar zij heeft nu een gescheurde schouder pees en moet aanstaande dinsdag onder het mes.   Ze mag helemaal niets meer heffen.   Onmogelijk dus om op babies en kleuters op te passen, want die moeten nog steeds verschoond worden.  Haar man werkt nog voltijds.

Mijn kinderen en schoonkinderen stellen wat we voor hen doen zeer op prijs en vinden het helemaal niet vanzelfsprekend.   Moest dit wel zo zijn dan zou ik me er niet goed bij voelen.

De andere grootmoeders vinden het vreselijk dat ze zelf niet meer kunnen helpen en doen wat ze enigzins kunnen om te helpen.

Ik heb zelf als kind nooit de liefde van grootouders gekend.   De ouders van mijn vader waren al lang dood, vader was een nakomertje,  en de ouders van mijn moeder woonden te ver weg.

Mijn moeder heeft zelf voltijds gewerkt met een huishouden van vier schoolgaande kinderen, vergeleken met wat zij ooit deed is wat ik doe dus gewoon peanuts.

Omdat zij werkte kon ze ook moeilijk op onze kinderen passen, ze was slechts één dag op de week thuis, maar zelfs dan nog probeerde ze me af en toe te helpen.

Schoonma was huisvrouw, maar die maakte het vanaf het begin heel duidelijk: zij had zelf haar kinderen moeten opvoeden, ik moest dit ook maar kunnen, zij vond dat ze recht had op haar privé leven.

Begin jaren zeventig waren er nog bijna geen kribbes en zeker geen onthaalmoeders.  

Ik had ook graag blijven werken, maar ben toen, omdat het niet anders ging,  zes jaar thuisgebleven.

Maar toch, jullie reakties deden toch een belletje rinkelen en ik realiseer me dat ik moet oppassen en ervoor moet zorgen dat ik ook nog in roulatie blijf,  want anders zijn de kinderen er de dupe van. 

Ik nam daarnet even mijn dagboek van vroeger en sloeg het open op: 18 februari 1976 en las wat ik die dag had geschreven:

Denk aan dit als je zelf ooit grootmoeder wordt:  (Dit waren dus raadgevingen aan mezelf voor de toekomst!)

• De eerste maand geeft een nieuwe mama haar kind niet graag uit handen, ze doet het graag zelf en wordt graag geprezen!
• Zeg NIET hoe jij het vroeger deed, geef enkel raad indien erom gevraagd wordt.
• We vinden het niet leuk om steeds te vragen om te babysitten, het wordt dus heel erg op prijs gesteld als jullie dit zelf af en toe eens aanbieden.
• Onthou later dat je niet aanbiedt om je kleinkind voltijds bij te houden, enkel wanneer ze ziek zijn of wanneer hulp echt nodig is.
• Wanneer een mama lange tijd thuis binnen moet blijven met zieke kindjes, bied dan aan om te komen oppassen zodat ze eens kan gaan winkelen of eens naar de kapper kan gaan want na negen weken binnenzitten begin je gek te worden.
• Een nieuwe mama is altijd ongerust wanneer haar kindje bij haar weg is, telefoneer veel en stel haar regelmatig  gerust.
• Indien de kindjes lastig of stout zijn geweest, hou dit dan voor jezelf, ze hoeven dit allemaal niet te horen.
• Overdrijf niet en beperk het babysitten enigzins want anders wordt het iets vanzelfsprekend en wordt het niet meer op prijs gesteld.
• Denk ook aan je eigen leven, je hebt het verdiend!

En nu moet ik heel snel dit stukje op mijn blog zetten en maken dat ik klaarsta, want ventje staat al te trappelen om de stand op de Rommelmarkt te gaan opzetten!

Morgen en overmorgen zijn we voor de verandering ‘voddenverkopers’ de ultieme droom van mijn teerbeminde.

15-12-2006 om 13:03 geschreven door BOJAKO  

Gisterenavond laat zaten we nog steeds te wachten op een telefoontje over de gezondsheids toestand van Seppe.   De ziekenhuizen zitten blijkbaar overvol en schoondochter kreeg de raad om Seppe nog even thuis te houden, hij was blijkbaar nog niet voldoende uitgedroogd (?!)  Zijn lippen waren nog niet gesprongen en hij plastte nog en er bleef nog af en toe wat  in zijn maagje. 

Er werd toen besloten om dan maar de volgende ochtend af te wachten en met Seppe op controle naar de kinderarts te gaan, zijn zusje zou dan bij ons komen,  want bij haar was de maag-darm infectie al een beetje beter, maar nog niet goed genoeg om terug naar de kribbe te gaan.

Op mijn agenda stond ook dat de twee andere kleinzonen van school dienden gehaald te worden en omdat het woensdag was, in de namiddag bij ons zouden zijn tot hun mama wakker was.

Wakker, maar nog niet heel fris of monter sprong ik dus vanmorgend om vijf voor acht mijn bed uit.  Ik had me wat overslapen en deed in nachtkledij de deur open voor zoon 2 en kleindochter.  Ik was net op tijd beneden.

Kleindochter plus bagage werd afgeleverd met de uitleg dat zij nu terug aan de beterhand was, de dag ervoor had ze nog slechts één keer stoelgang gehad en die was vrij normaal geweest.

Oef...

Zoon 2 dan aan de deur uitgezwaaid en met kleindochter naar binnen.   Om mijn hersenen even de kans te geven om ook te ontwaken een DVD van Barbapapa opgezet voor kleindochter.  Kleindochter was helemaal niet geïnteresseerd in Barbapapa en zijn familie en begon liever met het uitladen van de speelkoffer.

Ventje strompelde uiteindelijk wat later ook naar beneden en nam zijn tas koffie en de krant.

Kleindochter keek plots heel zorgelijk naar ons en zei klagend ....”kakaaaaa”.....

Met kleindochter de trap op naar de badkamer om haar te verschonen, inderdaad ‘kakaaaaa’, veel, héél veel  ‘kakaaaaa’....nèt wat je nodig hebt ’s morgens vroeg op een nuchtere maag. 

Kleindochter werd gewassen en kreeg een mooie, verse pamper aan.

Vijf minuten later terug......”kakaaaaa”...... en wij terug naar boven, inderdaad, terug een pamper vol en nu was de substantie al iets minder vast.   Ze werd weer netjes verschoond en we gingen de trap weer af naar beneden.   Ik was even later met haar in een boekje aan’t lezen en terug.....”kakaaaaaa”..... Om een lang verhaal kort te maken, acht pampers VOL met een steeds vloeibaarder en steeds meer onwelriekend wordende substantie,  op een uurtje tijd.   Het kind liep gewoon leeg.   We hadden het verschoonkussen en de pampers uit de badkamer al naar beneden gehaald en op de tafel gelegd.

Omdat ik wist dat haar mama naar de dokter ging met Seppe,  probeerde ik haar te telefoneren,  want ik vond dat zusje ook best terug onderzocht moest worden.  

Ik belde naar schoondochter: die nam niet af.

Zoon 2 moest ik niet bellen,  want zijn telefoon staat af in de klas.

Nu zaten we nog met het probleem van de twee andere redelijk gezonde kleinzonen,  die na de middag ook gingen komen.   Kleinzoon 2 had een lichte oorontsteking.  Nu was de dringende vraag: gingen we hem en zijn broer ook besmetten, of was er voor hen eventueel een ander opvang mogelijk?  Trouwens kleindochter kon nu ook best een ooronsteking missen.

Hun mama kon ik niet bellen want die sliep na een nachtshift.

Ik belde dan maar naar zoon 1 op zijn werk,  maar hij was in vergadering en vroeg om terug te bellen.   Ik liet me niet afschepen en zei hem dat het dringend was, ik had raad èn extra hulp nodig.   Hij kon zich niet vrijmaken en er werd besloten,  na nog enkele telefoontjes,  dat ventje de twee kleinzoontjes van school zou halen en die naar de andere grootouders zou voeren.

Toen belde de mama van Seppe.   Ze was net bij de dokter geweest en Seppe moest nog niet naar het ziekenhuis, zijn vochtgehalte was nog niet op een alarmerend laag peil.  Nog wat afwachten had de dokter gezegd.   Ik legde haar uit dat kleindochter nu ook terug de Spaanse Spetter had en ze ging terug binnen om raad te vragen aan de dokter.   Zij belde me enkele minuten later terug  op en zei: “ de dokter adviseert om haar geen eten te geven,  enkel laten drinken en er moest  iets in het drinken gedaan worden.

Zoon 2, de papa van Seppe en kleindochter,   komt gewoonlijk  woensdag tussen de middag bij ons een boterhammetje eten.  Hij had inmiddels al telefoon gekregen van zijn vrouwtje en had het product mee om in het drinken van kleindochter te doen.

Ventje kwam terug van zijn vervoer van de twee kleinzonen van school naar de andere grootouders.

Wat later verliet zoon 2 ons,  met kleindochter.

Ik probeerde dan toch om mijn andere schoondochter te telefoneren om haar te zeggen dat ze niet naar ons moet komen om haar zoontjes af te halen,  maar naar haar ouders moest gaan, maar ze sliep nog steeds en dan staat de telefoon af.

Een half uur later stond ze met de fiets aan onze voordeur. Ze zei dat we haar,  indien er zich nog zo’n situatie mocht voordoen,  maar moesten wakker bellen met de deurbel.   Die zet ze niet af omdat er altijd iets kan gebeuren.  Na een tasje koffie en wat uitleg ging ze terug naar huis om haar auto te halen om naar haar ouders te gaan. 

Ventje en ik vielen daarna  steil achterover in de zetel.....volledig uitgeblust, maar de twee oudjes hadden het toch weer mooi voor elkaar gekregen.

Daarnet was er weer telefoon van zoon 2.  
“ Euh....mama voor morgen....vrouwtje moet werken maar ik moet slechts een paar uur op school zijn, is het dan misschien niet gemakkelijker dat ge naar ons komt tegen acht uur,  want dan hoef ik de hele verhuis niet te doen van de kindjes en dan kunnen ze eventueel rustig blijven doorslapen....   Ik zal terug thuis zijn om elf uur.”

Dus....morgenvroeg  om zeven uur opstaan, het gezicht van ventje was geld waard toen ik het hem daarnet vertelde.

....en ik die dacht toen ik stopte met werken dat ik nooit meer een wekker zou moeten opzetten of door het donker zou moeten rijden....verkeerd gedacht!

13-12-2006 om 17:50 geschreven door BOJAKO  

Het is zover, ventje heeft het uiteindelijk klaargespeeld om mijn huis te veranderen in een stort.
Alles, maar dan ook alles uit zijn kelder staat nu uitgestald in mijn living, keuken, veranda en hall. De ‘rommelmarkt’ waar hij al jaren naar uitkijkt is in aantocht. Vrijdag is het zover en mag hij zijn goederen gaan uitstallen om ze dan zaterdag en zondag te verkopen.
Zijn ogen glinsteren al bij de gedachte. Hij loopt al een hele tijd met een gelukzalige glimlach rond.

Al twee weken lang sluipt hij elke avond stiekem naar zijn kelder en brengt iedere keer iets meer mee naar boven.
Hij denkt dat ik het niet merk omdat hij het ’s avonds doet en omdat het beetje bij beetje gebeurt. Een trage, sluipende invasie van rommel.

Toen ik twee weken geleden vroeg wat hij van plan was zei hij: “ik moet het toch allemaal eens bekijken en proper maken, ik kan het toch niet vuil verkopen.”

Ik baan me nu een weg tussen dozen met afgedankte borden, tassen, glazen, bandopnemers die veertig jaar oud zijn, stofzuigers, boeken, kaders, prenten, bankvijzen, telefoons, vuilbakken, tapijtjes, noem het op : het staat nu in mijn living.
Zaken waarvan ik dacht dat hij ze al jaren geleden naar het containerpark had gedaan zien nu terug het daglicht.

Alsof dat van hem nog niet genoeg is bracht hij enkele dagen geleden ook nog een koffer vol rommel mee uit de kelder van zijn moeder.

Vreselijk, ik krijg er de williewobbels van. Ik durf niemand meer binnenlaten want ik kan zelfs niet meer kuisen.

Schoondochter en broer 1 nemen ook deel aan de rommelmarkt. Het is een (hopelijk) éénmalige aktie om van al hun gezamenlijk bijeengespaarde rommel af te geraken.
Toen ik daarnet even bij schoondochter was zag ik echter nergens iets staan.
“Waar staat uw rommel dan?” vroeg ik verwonderd. Zij keek mij al even verwonderd terug aan en zei: “in de kelder natuurlijk, waar het altijd staat, waarom?”
Ik legde haar uit dat haar schoonvader ‘zijn rommel’ netjes had afgewassen en opgepoetst.
“Moet dat dan? Ik dacht van het met vuil en al te verkopen!” antwoordde ze.

Ik dacht ook dat hij de rommel rechtstreeks vanuit de kelder mee zou nemen en er gewoon het meeste stof zou afvegen, maar nee hoor, mijn ventje is een proper manneke!

Enfin, hij heeft me daarnet beloofd – waarschijnlijk omdat ik zo hard gezaagd heb – dat hij morgen al de rommel in zijn aanhangwagentje zal laden en het tot vrijdag in de garage zal zetten. Vandaag regende het te hard en o wee....zijn kostbare ‘rommel’ mocht niet nat worden. Oeioeioei toch... stel je voor!

Gelukkig maar, want zoon 2 heeft net telefonisch laten weten dat Seppe en zijn zusje weer ziek zijn. Seppe heeft weer een maag- darminfectie en de kinderarts heeft gezegd dat indien er vannacht nog steeds alles uit komt, dat het arm schaapje weer naar het ziekenhuis aan een infuus moet.

Ik moet me dus vanaf nu paraat houden om kleindochter op te vangen indien ze naar het ziekenhuis moeten, morgenvroeg weet ik iets meer.

Ik ga me deze week weer niet vervelen denk ik! Maar eerst moet al die verdomde rommel mijn huis uit.....

11-12-2006 om 21:15 geschreven door BOJAKO  

Mijn vader zaliger zei altijd : “dochter...er zijn drie dingen waar je in gezelschap nooit mag over spreken: dat zijn politiek, seks en stront.”
Ik zag mijn vader doodgraag maar ik kan soms echt mijn teut niet houden.
Daarom waag ik me vandaag ook even aan de politiek.
De seks en de stront houden jullie dan maar tegoed.

Ik heb net gekeken naar “De zevende dag” een programma dat ik elke zondag probeer te bekijken maar wat me zelden lukt omdat er rond dat uur meestal ofwel iemand telefoneert, ofwel op bezoek komt.
Vandaag had ik besloten om de telefoon af te leggen en de rolluiken gesloten te laten.
Ik moest en zou meer weten over .... natuurlijk, ge kunt het al raden:
de beruchte "Jean-Marie", hij is al zo bekend dat ik zijn achternaam niet hoef te vermelden.

Als er nu één ding is dat ik mateloos bewonder bij zowel vrouwen als mannen, dan is het oprechtheid en moed, ongeacht of ik het met hun standpunt eens ben of niet. Niettegenstaande ik Jean-Marie nooit gevolgd ben op politiek vlak, heb ik een mateloze bewondering voor de man zelf.

Gewoon in deze wereld, in dit land, in het klimaat dat nu heerst, nog durven uitkomen voor je mening daar is moed voor nodig en dat heeft hij, naar mijn mening, in overvloed.

Hij heeft nu weer de zoveelste politieke match verloren omwille van zijn uitgesproken mening en toch veert hij net zoals vroeger bij judo weer recht en toont hij terug dezelfde strijdvaardigheid.
Hij gaat nu eerst bekomen van de zoveelste uppercut en onder de kerstboom nadenken, zei hij daarnet.

Zelfs als je anti-Jean-Marie bent moet je toch toegeven dat hij ervoor zorgt dat zelfs politiek in Vlaanderen nog een beetje spannend blijft.
Ik kijk in elk geval al reikhalzend uit naar zijn volgende match.

Terwijl ik dit hier neerpen voel en hoor ik ons vader zaliger zeggen: “kindje toch, kindje toch...zeg niet dat ik u niet verwittigd heb! Ge gaat bakken kritiek over u heen krijgen.”
Maar net zoals Jean-Marie heb ik tijdens mijn leven al tegen menige stroom opgevaren omdat ik mijn pincipes had die ook niet altijd strookten met wat de meerderheid dacht. 
Ik wens zelf ook geen schaap te zijn die gewoon mooi,  mekkerend meeloopt met de massa.

Dat is nu net zo leuk aan bloggen, ik kan hier ongestoord mijn mening neerpennen over eender wat, of men dit nu leuk vindt of niet.
Nooit zal ik bewust mensen krenken, dat is wel volledig tegen mijn principes.
Maar op dit ogenblik voel ik me genoodzaakt om tegen de mens Jean-Marie te zeggen: “Moed houden vent! Blijf achter uw principes staan en blijf er voor uit komen. Liever dat,  dan het zoveelste mekkerend schaapje.”

10-12-2006 om 12:49 geschreven door BOJAKO  

sorry lieve lezers, ik heb de veiligheidscode er terug moeten inzetten want ik kon zelf niet meer in mijn gastenboek om de reakties te lezen.  Alles werd geblokkeerd door een grote reklame voor geneesmiddelen!

08-12-2006 om 16:50 geschreven door BOJAKO