Ons madam is precies niet goed gezind op mij en dat is nog zachtjes uitgedrukt!  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik zit me al de hele tijd af te vragen waarom nu weer.
  

Ze weet toch dat ik er altijd goed invlieg met een feest...waarvoor dienen anders feesten? 
Voor het feest doe’k nog zo mijn best, ik schil verdorie bijna een emmer vol patatten, ik strijk de tafellakens en de lopers die madam aanwijst, ik gebruik het servies dat madam aanwijst – die ‘baai de wee’ met de hand moet afgewassen worden want het is te fragile.  
Idem dito met de kristallen glazen, allemaal handwerk!  
Goed, ik doe het pas de volgende dag, maar het wordt toch gedaan. 
Ik geef ook grif toe dat het ’s morgens precies een slagveld is. Ik ben eerlijk.

Ik geef ons madam dan nog een hele dag om te bekomen van het feest,  maar dan is het nog niet goed.  Neeje...nu is madam weeral kwaad op mij.

Ik zal u eens uitleggen waarom en dan moet ge mij eens vertellen of ik het nu mis heb of niet.

Onze vloer van de middenste kamer is terug aan’t verzakken, de planchee dus, ’t is tenslotte een heel oud huis.   

Onze jongste en onzen oudste hebben nu congé,  dus ik schaar ze alletwee bij hunne schabbernak op het feest en vraag poeslief:  “joenges...gulle ziet dat toch zitten om ulle ouwe vader wat te helpen morgen zeker...iemand moet in de kruipkelder om een losgekomen balk terug vast te maken en ’t moet nogal ne smalle zijn want er is niet veel plaats.” 
‘k hem brave zonen al zeg ik het zelf want onze jongste wou erin kruipen.   Den oudste moet ook al een beetje wringen.

Gisteren stonden ze daar paraat in gevechtskledij, klaar voor de strijd.  
Onze jongste kwam al vanaf acht uur ’s morgens.   Hij had wel zijn twee klein mannen bij want zijn madammeke moest gaan werken. 

Dat klein detailke was ik wel vergeten te vertellen aan mijn madam.

Maar enfin, ’t groot werk begon pas in de namiddag, want eerder konden ons gasten zelf niet komen, den oudste moest hout voor zijne kachel gaan halen en de jongste ging het gerief inkopen dat hem nodig had voor onze kelder.  

Tot dan heb ik mij ook nuttig gemaakt terwijl ons madam met de klein mannen bezig was, ik heb :

-         het afwasmachien leeggemaakt

-         ‘t wasmachien gevuld

-         de droogkast opgezet

-         ne pamper verschoond

en toen ben ik begonnen met alles uit de middenste kamer te halen en op dat moment werd ons madam heel kwaad.

“Wà zijde gij van plan” riep ze heel hard, helemaal over haar toeren!  

“euh...’k moet hier toch alles uit de kamer halen, want ze moeten de planchee vanonder terug naar boven duwen, da’s toch logisch!” zei ik terug.

“Logisch???? zijde gij op uwe kop gevallen!  En waar ga ik zo lang de kinderen dan steken?   In een zak en op mijne rug zeker?”

Amaai was die kwaad zeg.  
Ik heb dan maar heel stillekes alles uit de kasten gehaald, het gerief goe ver weg gezet zodat die klein er niet aan kon, de zware kast verschoven naar de keuken met hulp van onze jongste die ondertussen aangekomen was, de living tafel en de stoelen ook, enfin alles wat in de middenste plaats stond.
  

“En ....waar en hoe ga ik nu de kinderen verschonen, ik kan amper door naar de keuken!”  zei ze, nog altijd met een heel kwaad gezicht, “en hoe en waar moet ik hun fruitpap maken?”

Ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat de indeling van onze beneden op dat moment niet bijzonder praktisch was voor klein mannen, want eigenlijk feitelijk mochten ze ook best niet over die planchee lopen, ons madam niet, en ook ons klein tornadooke niet.

Maar mijn vrouw is niet te kloppen.  
Geen kwaad woord kwam er heel de dag lang over heur lieve lippen.  
Ik vond wel dat ze nogal een verbeten blik had als ik af en toe efkes mijne kop liet zien.

Toen onze jongste tijdens een korte rustpauze zegde: “zeg pa, dat had ge toch beter ineens vorig jaar gedaan toen ge de vloeren hebt afgeschuurd” moest ik hem een stoemp geven om te zwijgen, maar ze had het gehoord.  Doof is ze nog niet!

“Voilà – ik had toen just hetzelfde gezegd, maar wie luistert er naar een vrouw?   Niemand? “ en zij weer weg,  met de slapende Seppe op haar arm en ons kleindochter aan heur hand.

Straf grootmoederke zenne,  die van ons, bij een ander zou het niet pakken!

Maar om nu voort te gaan, gisteren toen het werk gedaan was en ze allemaal naar huis gingen,  draaide ik mij om naar ons madam en amaai – ‘k ben verschoten, als blikken hadden kunnen killen dan was ik nu zo dood als ne pier.

Razend dat die was, en beeld zonder klank.   Ik wou just lief vragen wat we gingen eten toen ze naar de ijskast ging en alleen voor heurzelf een smak kouwe kalkoen op nen boterham smeet, een fameus glas wijn alleen voor heurzelf uitschonk, alles op een tableauke zette en met heur voeten oep de poef voor den TV ging zitten.

Geen gebenedijd woord kwam er nog uit.  Oep zo’n momenten besluit ik altijd wijselijk om mijn teut te houden want dan krijg ik de indruk dat ze een beetje over haar toeren is.

Ik geef eerlijk toe dat ons huis er uit zag als na een bombardement.  Misschien was het voor haar een beetje te rap na die rommelmarkt.  Ze had gevraagd om efkes geen rommel meer te maken, maar ja...wat is rommel, die planchee moest toch gefixt worden nietwaar?

Z’is 's avonds héél vruug in haren tram gekropen, enfin bij manier van spreken, want ze kijkt van daar uit naar den andere TV .    

Ik ben dan beneden maar op mijn eentje grote kuis beginnen doen want ik denk dat ze niet veel goesting had om mee te helpen.

Vrouwen....’k zal ze nooit écht verstaan, de meeste klagen dat hunne man nooit iets doet, ik doe dan vanalles en dan is ze nog kwaad!

“Hiel, hiel diepe zucht......”

van 

‘t ventje