Mijn vader zaliger zei altijd : “dochter...er zijn drie dingen waar je in gezelschap nooit mag over spreken: dat zijn politiek, seks en stront.”
Ik zag mijn vader doodgraag maar ik kan soms echt mijn teut niet houden.
Daarom waag ik me vandaag ook even aan de politiek.
De seks en de stront houden jullie dan maar tegoed.

Ik heb net gekeken naar “De zevende dag” een programma dat ik elke zondag probeer te bekijken maar wat me zelden lukt omdat er rond dat uur meestal ofwel iemand telefoneert, ofwel op bezoek komt.
Vandaag had ik besloten om de telefoon af te leggen en de rolluiken gesloten te laten.
Ik moest en zou meer weten over .... natuurlijk, ge kunt het al raden:
de beruchte "Jean-Marie", hij is al zo bekend dat ik zijn achternaam niet hoef te vermelden.

Als er nu één ding is dat ik mateloos bewonder bij zowel vrouwen als mannen, dan is het oprechtheid en moed, ongeacht of ik het met hun standpunt eens ben of niet. Niettegenstaande ik Jean-Marie nooit gevolgd ben op politiek vlak, heb ik een mateloze bewondering voor de man zelf.

Gewoon in deze wereld, in dit land, in het klimaat dat nu heerst, nog durven uitkomen voor je mening daar is moed voor nodig en dat heeft hij, naar mijn mening, in overvloed.

Hij heeft nu weer de zoveelste politieke match verloren omwille van zijn uitgesproken mening en toch veert hij net zoals vroeger bij judo weer recht en toont hij terug dezelfde strijdvaardigheid.
Hij gaat nu eerst bekomen van de zoveelste uppercut en onder de kerstboom nadenken, zei hij daarnet.

Zelfs als je anti-Jean-Marie bent moet je toch toegeven dat hij ervoor zorgt dat zelfs politiek in Vlaanderen nog een beetje spannend blijft.
Ik kijk in elk geval al reikhalzend uit naar zijn volgende match.

Terwijl ik dit hier neerpen voel en hoor ik ons vader zaliger zeggen: “kindje toch, kindje toch...zeg niet dat ik u niet verwittigd heb! Ge gaat bakken kritiek over u heen krijgen.”
Maar net zoals Jean-Marie heb ik tijdens mijn leven al tegen menige stroom opgevaren omdat ik mijn pincipes had die ook niet altijd strookten met wat de meerderheid dacht. 
Ik wens zelf ook geen schaap te zijn die gewoon mooi,  mekkerend meeloopt met de massa.

Dat is nu net zo leuk aan bloggen, ik kan hier ongestoord mijn mening neerpennen over eender wat, of men dit nu leuk vindt of niet.
Nooit zal ik bewust mensen krenken, dat is wel volledig tegen mijn principes.
Maar op dit ogenblik voel ik me genoodzaakt om tegen de mens Jean-Marie te zeggen: “Moed houden vent! Blijf achter uw principes staan en blijf er voor uit komen. Liever dat,  dan het zoveelste mekkerend schaapje.”

10-12-2006 om 12:49 geschreven door BOJAKO  

sorry lieve lezers, ik heb de veiligheidscode er terug moeten inzetten want ik kon zelf niet meer in mijn gastenboek om de reakties te lezen.  Alles werd geblokkeerd door een grote reklame voor geneesmiddelen!

08-12-2006 om 16:50 geschreven door BOJAKO  

Jullie weten hoe het gaat...niet nadenken, gewoon kopiëren, dan het eerste wat in je opkomt ernaast schrijven en dan terug plakken!

• Vrede:
• Jaloersheid:
• Gulheid:
• Diamant:
• Gezondheid:
• Rijkdom:
• Afgunst:
• Agressie:

08-12-2006 om 11:37 geschreven door BOJAKO  

Enkele dagen geleden waren we uitgenodigd op de koffie bij nichtje, petekind van ventje.  

Zij en haar vriend wonen nu samen op een prachtig nieuw appartement in Gent. 

Zo te zien gaan ze daar allebei heel gelukkig worden, de liefde straalde uit hun ogen.

Nu kennen we al vrij goed de weg naar Gent, niet moeilijk trouwens, ge rijdt gewoon richting kust en gaat halverwege van de snelweg.

Om het nieuwe adres te vinden had ventje zijn Tom-Tommeke ingesteld.   Gewoon voor de lol, want nichtje was achter de hoek verhuisd waar ze vroeger woonde en ventje had de verhuis mee gedaan.  Hij wist het dus zijn.

Een beetje voor Gent zei de vriendelijke, lieve vrouwelijke stem van Tommeke op haar gewone assertieve manier: “neem de volgende afslag, neem de volgende afslag...” 

Ik heb voordien jaren als navigator naast ventje gezeten maar indien ik deze zelfde woorden  zei dan vroeg hij elke keer weer: “zijt ge wel zeker?”  Bij Tommeke niet.... geen enkel argument, zij zegt dat hij eraf moet en hij doet het braaf zonder tegenpruttelen.

Hij zei wel terwijl hij van de autosnelweg reed : “ hm,  da’s raar, want volgens mij was het de afrit na Gent en niet die ervoor, maar ja, ze zal een andere, kortere weg weten zeker?”

Ik zwijg braaf,  want ik ben al lang blij dat ik niet meer bij elke trip met een landkaart op mijn schoot zit.

Enfin, we zien een heel nieuwe kant van Gent en omstreken maar na een tijdje begin ik toch nattigheid te voelen.

Jarenlang heb ik route planning gedaan voor onze chauffeurs in België en de namen van de dorpen waar we voorbij rijden geven me visuele kaart flashbacks.

Als bijrijder in een auto moet je echter lang kunnen zwijgen anders is het : “rij jij of rij ik?” 

Toen we Aalst voorbijreden zei ik toch heel voorzichtig tegen mijn chauffeur, “ahem...Aalst ligt niet bepaald vlak bij Gent hoor shoeke, en nichtje woont in Gent....”

Maar Tommeke bleef aanduiden om verder te rijden en Tommeke is bijna zo heilig als de vorige paus.

Ik deed nog een ultieme poging: “ euh... shoeke...als ge nog veel langer blijft in deze richting rijden denk ik dat we seffens Oudenaarde gaan tegenkomen en da’s al serieus ver van Gent hoor! “

Met een zucht zette ventje eindelijk de auto wat verder aan de kant en zei : “kijk eens op de kaart”.   Ik vond het gehucht waar we uiteindelijk beland waren  en duidde hem dit zwijgend met mijn wijsvinger aan. 

Een man geeft niet graag zijn vergissing toe, maar nu kon hij niet anders.

“Euh...ja, ge hebt gelijk denk ik, we gaan de verkeerde kant op, ik dacht het nog....hoe kan dat nu? ”  sputterde hij met tegenzin.

“Hoe zou dat nu komen, ik heb toch het juiste adres ingetikt!”.  

Ik antwoordde braafkes : “’t ja, ik ken niets van de technische kant van zaken, maar misschien moeten we een computer update doen, ik weet het niet hoor” en om hem te troosten zei ik: “ ze is tenslotte maar een machientje hé shoeke, ze kan het niet altijd bij het juiste eind hebben”.

Enfin, uiteindelijk snorden we in de tegenovergestelde mooi terug op Gent af. 

We waren gelukkig op tijd vertrokken omdat er meestal file is op de snelweg richting Kust.  We waren uiteindelijk maar vijf minuutjes te laat.

Toch misschien een goed idee om altijd een kaart bij de hand te hebben want Tommeke is blijkbaar ook niet onfeilbaar.

Bij nazicht bleek wel dat het nieuw adres: “.............steenweg”, dus één woord was,  en ventje had het er met twee woorden ingetikt “..............-steenweg” en dat was blijkbaar al voldoende om zijn Tommeke tilt te doen slaan.

Al goed dat hij zijn oude vertrouwde navigator nog naast hem had zitten.

Ik vraag me wel af wanneer hij zelf uiteindelijk zou besloten hebben om te stoppen. 

Tenslotte kan je ook over Parijs naar Gent rijden als je het echt wilt nietwaar?

06-12-2006 om 15:48 geschreven door BOJAKO  

05-12-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Pas drie jaar oud en kleinzoon 2 heeft al een diploma! Knappe prestatie!

Hij kwam zo fier als een gieter en zo zwart als roet bij ons thuis binnen. Twee zwarte wangen en pekzwart neusje.

Toen ik hem vroeg hoe het kwam dat hij zo zwart zag vertelde hij met schitterende ogen dat ze in de klas allemaal een “zwarte Piet” parcours hadden moeten afleggen.

Ze hadden allemaal door buizen moeten kruipen, onder de banken doorkruipen, kruipen op- en kruipen onder de tafeltjes door.

Bij het succesvol beëindigen van dit parcours kregen ze van de juf een diploma:

“Helper van zwarte Piet”.

Stralend vertelde hij me dat hij hier later zijn echt beroep van gaat maken. Hij gaat later voltijds werken voor sinterklaas.

Kleinzoon 1 stond erbij en vond dat hij ook een beetje meer aandacht verdiende en hij vertelde me even plechtig dat hij iets formidabel moeilijk had geleerd: namelijk de “ SCH “ waarna hij alle woorden die hij zich nog herinnerde met een ‘SCH’ begon op te noemen, school, schoen, schommel... en hij vervolgde en zei: “ nana...ik kan dit al lezen en broer kan het nog niet zeggen, kom broer zeg eens ‘schoen’ “ en hij stond met een heel serieus gezicht te wachten tot zijn broertje antwoordde.

Kleinzoon 2 praat heel goed maar hij spreekt net zoals kleinzoon 1 met de franse “R” en hij heeft ook nog steeds een superlief ‘floshke’ aan zijn tong hangen.
De franse “R” wordt blijkbaar niet langer afgeleerd op school zoals bij ons vroeger.
De ‘flosh’ nog wel indien het niet vanzelf overgaat.

Met een grote smile voldeed hij met plezier aan de vraag van zijn grote broer en zei heel flink: “SHoen” waarop kleinzoon 1 als een volleerde leraar plechtig zei: “nee broer, niet SHoen maar SCHoen”.
Na ettelijke pogingen van ‘SHoen’ lukte het op de lange duur toch om ‘SCHoen’ te zeggen.
Kleinzoon 1 keek even triomfantelijk in het rond als zijn broertje.

Ongelooflijk, pas sinds september in de eerste klas en in de eerste kleuterklas en nu al één leraar in spé en één toekomstige helper van sinterklaas.

Wat kan een grootmoeder nog meer wensen?

04-12-2006 om 23:58 geschreven door BOJAKO  

kinderwagen anno 1976

Oef....eindelijk terug een beetje licht aan het einde van mijn ziekte-tunnel. Enkel nog een beetje keelpijn en voor de rest wat foezie woezie in mijn hoofd, maar ik denk dat mijn witte bloedcellekes het gehaald hebben tegen de jaarlijkse aanval van het venijnig virus dat in het najaar altijd de ronde doet.

Het was wel te verwachten als je regelmatig zieke kindjes opvangt.

Maar, versterkt door de nodige medicatie en op tijd en stond vroeg onder de wol, heb ik toch netjes mijn agenda kunnen afwerken deze week.

Seppe moest ocharme donderdag voor de eerste keer naar de kribbe en we hadden samen met zijn mama en papa besloten dat we met halve dagen gingen beginnen om het niet àl te traumatisch te maken.

Gelukkig maar, want toen we hem de eerste dag gingen afhalen was hij compleet van zijn melk het arm dutske. Hij viel onmiddellijk als een blok in slaap in de kinderwagen en ventje en ik zijn dan maar een lange wandeling gaan maken tot het tijd werd voor zijn volgend papje.

Over kinderwagens gesproken. Ben ik nu alleen of vinden jullie ook dat onze kinderwagens vroeger veel beter waren?

Ik heb zoveel zaken bijgehouden, maar de kinderwagen niet omdat die teveel ruimte innam. Ge kunt niet geloven hoeveel spijt ik heb.

Ik kan de kilometers niet tellen dat ik met die wagen heb afgelegd, volgeladen met zoon 2 erin, zoon 1 erop, boodschappen vanonder, boodschappen achter zoon 2, boodschappen in de zak vooraan, en nog wandelde het gemakkelijk. De grote ruime kap was tenminste waterdicht en bij regen of wind spande je de kap flink aan opzij. De bache was waterdicht met vooraan een doorzichtig flapje zodat jij het kind zag zitten en omgekeerd.

De moderne kinderwagens zijn misschien ontworpen door dure designers, maar ik denk nooit dat ze er echt een testrit mee hebben uitgevoerd.

Zwenkwielen vooraan.... laat me niet lachen! Ze zwenken ja, maar altijd in de richting die je net niet wil uitgaan. Als je onderaan in het bakje iets legt, dan weigeren ze helemaal om te zwenken. De kap kan je niet opspannen, de bache is niet waterdicht, dus als het regent moet er nog een groot plastiek geval over het geheel om alles droog te houden.

Het slaapwagentje is zo klein dat Seppe er nu al niet meer in kan en hij moet nog zes maanden worden.

Goed, ik geef toe dat hij een heel grote baby is, maar toch. Zoon 2 heeft er nu al het ander bakje moeten opzetten, de ‘charette’ zoals we het hier in Antwerpen op z’n mooi vlaams noemen.

Als je dan nog zusje wil meenemen, dan kan dit niet langer zoals vroeger, ofwel mee in de wagen, ofwel erop op een zitje, nee...die moet dan op een plankje staan met twee wielekes dat tussen de kinderwagen en je benen bengelt.

Doe zo maar een lange wandeling. Gelukkig is ventje thuis en kan die kleindochter in een buggy duwen terwijl ik met de grote kinderwagen rijd. Hoe je het moet doen als je alleen bent is me een raadsel.

Misschien heeft de ontwerper gedacht dat dit allemaal gemakkelijker is om het in de auto te plaatsen, maar onze kinderwagen plooide vroeger ook met één beweging toe en kon ook gemakkelijk in de koffer van de auto.

Nee hoor, geef mij wat kinderwagens betreft die goede, oude, stevige van vroeger, spijtig dat ze niet langer zo gemaakt worden!

En vermits ik dan toch aan het klagen en zagen ben: de buggy’s....industrieel ingenieur moet ge zijn om die gevouwen te krijgen.

Wij hadden één van de eerste buggy’s in 1976 en die waren niet groter dan een paraplu met serieuze afmetingen. Opendoen en sluiten ging gewoon door even te schudden en dan met je voet vastzetten.

Ik heb er al twee verschillende op baby beurzen gekocht om achter in de auto te hebben om de kinderen van school te halen. De parking ligt vrij ver van de school. Beide heb ik bijna in de bosjes gezwierd omdat ik ze ofwel niet open ofwel niet terug dicht kreeg.

Uiteindelijk vond ik op een rommelmarkt een ouderwets, gemakkelijk modelletje van vroeger dat nu altijd in de koffer ligt.

De zaken heten ook allemaal anders nu. Na vier kinderen begin ik het door te hebben.Een babysit is nu een relax en is iets helemaal anders dan een maxi-cosi dat dan weer een soort baby-autostoel is. Een box is een park.

Verder zag ik deze week bij de dochter van een goede vriendin dat de baby nu in een grote emmer gebaad wordt. Gewone babybadjes zijn nu een no-no. Nu moeten ze in een emmer!? Kwestie van zich geborgen te voelen – terug naar de baarmoeder gevoel...

Dan is er nog iets nieuws: een rubberen kruising tussen een stoel en een potje waar je een baby al vanaf vijf maanden in kan zetten om eten te geven. Het ding heeft een naam, maar dat ben ik alweer vergeten.

Leuke zaken zijn dan wel de lepeltjes die verkleuren als het eten te warm is, héél handig. En niet te vergeten de papflessen met vitessen. Krachtig zuigen – vitesse één, iets minder krachtig draaien naar vitesse twee, en voor moeilijke zuigers op vitesse drie. Heel praktisch.

Kleding daarentegen gaat dan weer de moeilijke kant op. Het is blijkbaar in om de baby te kleden als een mini volwassene.

Vroeger was alles spons en stretch wat de klok sloeg maar nu moet de kleine een jeans broek en jeans vestje aan.

Ge moet eens proberen zo’n beweeglijk baby’tje in een jeans jasje te wringen. Het zweet staat op je neus na vijf minuten. Ventje en ik zijn nu een samenwerkende vennootschap geworden bij het aankleden.

Toen ik dit onlangs zei tegen zoon 2 vroeg hij me wat wij baby’s dan aantrokken als jas. Ik zei dat ze als baby in een lekkere warme trappelzak gestoken werden. Super gemakkelijk!

Maar om op een positieve noot te eindigen: de uitvinder van de pampers verdient een reuzegroot standbeeld!

02-12-2006 om 21:20 geschreven door BOJAKO  

De vieze microben van zieke kleinzoontjes zijn dan toch door mijn ijzersterke verdediging binnengeraakt.

Ik voel me vandaag al even rot als de kleinkindjes zelf. Gisteren was er dan nog helemaal verwarring toen de mama van Seppe ook ziek werd.

Vorige week was me gevraagd om Seppe en zijn zus bij te houden van drie tot vier uur, hun papa kwam hen dan afhalen. OK. No problem.

De volgende dag vroeg zoon 2 of het zou gaan om ze tot zes uur bij te houden omdat ook hij vergaderingen had. OK. No problem.

De dag erna werd er gevraagd of Seppe de ganse dag mocht komen en zus vanaf drie uur. OK. No problem.

De dag zelf (gisteren dus) wordt nana zelf ziek wakker, enfin de dag ervoor voelde ik het al aankomen dus ik had alvast iets ingenomen.

Maar door het leven gehard tegen kleine ziektes, en ook omdat ik de kinderen niet in de steek wil laten, stond ik op tijd op zodat mijn Dafalgan ‘forte’ al in werking was tegen de tijd dat Seppe aankwam.

Ik lees graag nog de krant in stilte bij een lekker tasje koffie voor ze aankomen.

Aldus geschiedde tot de telefoon ging om 7.30 uur.

Zoon 2: “mama ’t is maar om te zeggen dat vrouwtje ziek is en niet zal komen!”. Mijn Dafalgan was nog niet in werking en ik zei: “dat komt goed uit vent want ik voel me ook ziek, dan kruip ik terug in mijnen tram”, waarop zoon zei : “neenee mama, vrouwtje komt niet, maar ik ben nu onderweg naar u met Seppe in de auto”.

Ahaaaa....dacht ik en ging zitten en las rustig de krant verder en nipte aan mijn koffie.

Ik weet niet hoe het bij jullie gaat als de kinderen ’s morgens worden afgezet, maar alles moet vliegensvlug gebeuren. Het is tenslotte bij baby’s een hele verhuis.
Vijf minuten later stond zoon 2 aan de deur met Seppe in zijn arm, de kinderwagen naast hem, gevuld met de nodige bagage voor één dag. In de auto zat kleindochtertje te zwaaien en te roepen want die ging naar de kribbe tot drie uur.
Zoon 2 gaf me in morse-code de uitleg van de dag: vrouw ziek, Seppe niet meer ziek, geen medicatie meer, terug proberen groentjes geven, zus naar de kribbe, hij dringend naar zijn werk, was al te laat, dag mama, kus mama...en weg!

Ik antwoordde even snel: OK, komt in orde, straks wordt zus om drie uur gebracht, en dan verder babysit tot zes uur ongeveer...dààààààg..... en Seppe en ik zwaaiden zusje en zoon 2 uit.

Gelukkig is Seppe een model baby.
Ik kreeg weer een fantastische tandeloze smile die mijn hart voor zoveelste keer liet smelten. Ik bewonderde zijn snel groeiende,  heel lichtblonde lokken,  die naar mijn mening krullen gaan worden binnen afzienbare tijd.
Hij viel even later nog steeds glimlachend in mijn arm in slaap en ik legde hem in zijn bedje.
Zelf ging ik ook nog wat in de zetel liggen uitzieken.

Tegen de middag dan nog maar een pilletje genomen,  want nadat Seppe had gegeten moesten er dringend nog enkele boodschappen gedaan worden.
Het was rond één uur ’s middag, de zon scheen nog, dus ventje en ik besloten om de boodschappen tevoet te doen met Seppe in de kinderwagen, maar dan wel in ijltempo want om drie uur kwam zusje, want haar zieke mama moest ook naar een vergadering.
Puffend speelden we het toch klaar om alle boodschappen te doen in een tempo die kon dienen als opwarming voor een marathon .... om kwart voor drie waren we thuis.

Om drie uur, ...geen kleindochter, halfvier nog niet, om vier uur begon ik écht ongerust te worden.
Ik begon te twijfelen. Had zoon gezegd dat ze kleindochter gingen brengen of had hij gezegd dat wij ze moesten afhalen in de kribbe.
Het koud zweet brak me uit.
Ik belde zoon : zijn GSM stond af.
Ik belde schoondochter : geen antwoord.
Ik belde haar moeder : geen antwoord.
Ik belde dan maar haar papa op zijn werk en die wist me te vertellen dat hij zeker was dat kleindochter afgehaald was van de kribbe, en naar zijn weten bij de broer van schoondochter was. Heu?????
Ik snapte er niets meer van.

Om kwart voor zes kwamen broer 1 en zijn vrouw op bezoek, tegelijkertijd ging mijn GSM en ik had schoondochter aan de lijn die net gehoord had van haar papa dat ik op zoek was naar kleindochter. Terwijl zij me uitlegde wat er fout was gelopen belde zoon 2 op de GSM van zijn papa om zijn versie te geven van de feiten.

Zoon 2 verontschuldigde zich bij aankomst thuis om zijn onduidelijke, verwarde uitleg van ’s morgens en vertrok om half zeven met Seppe huiswaarts.

Nu kon nana steil achterover vallen in haar relax.

Ik heb gevraagd om in de toekomst, indien er nog zo’n ingewikkelde situaties zich voordoen, dit eventueel op een mailtje te willen zetten de avond ervoor om alle verwarring te vermijden,  en voor mijn gemoedsrust.

Wie zei er ooit dat ik me ging vervelen als ik stopte met werken? Heidi.....???? Dijan?......Vera?.......

29-11-2006 om 11:23 geschreven door BOJAKO  

29-11-2006 om 01:31 geschreven door BOJAKO  

Als je op de neus van Dokter Phil (zie prentje hierboven) drukt dan krijg je daarna een persoonlijkheids test te zien.  Omdat de vragen in het Engels zijn zet ik even hierna de vertaling: 
Je moet dus gewoon drukken op de letter voor het antwoord in de Engelse tekst dat het best bij je past en daarna krijg je de uitslag.
 

 1. Wanneer ben je op je best?

a)                  ’s morgens

b)                  na de middag of in de vroege vooravond

c)                  ’s nachts laat

(denk er aan - nu gewoon drukken op de letter in de Engelse tekst die je het beste past en  dan verder gaan naar de volgende vraag)

 
2.      Je wandelt:

a)                  vrij snel met grote stappen

b)                  vrij snel met kleine stappen

c)                  minder snel, hoofd omhoog, je kijkt naar de wereld rondom je

d)                  minder snel, hoofd gebogen

e)                  heel traag

 
3.      wanneer je praat met mensen;

a)                  sta je met je armen gekruist

b)                  met je handen in elkaar

c)                  je hebt één of beide handen op je heupen

d)                  je raakt of port de mensen waar je mee praat

e)                  je speelt met je oor, raakt je kin aan, strijkt over je haren

 
4.      wanneer je relax bent

a)                  zit je netjes met je gevouwen benen mooi naast elkaar

b)                  met je benen gekruist

c)                  met je benen gestrekt of ver vooruit

d)                  met één been onder je geplooid

 
5.      wanneer je iets heel amusant vindt

a)                  lach je luidop

b)                  lach je,  maar niet heel luid

c)                  lach je stilletjes

d)                  glimlach je

 
6.      Op een feestje of receptie

a)                  kom je luid sprekend binnen zodat iedereen je opmerkt

b)                  kom je stil binnen en kijkt rond of er iemand is die je kent

c)                  kom je héél stil binnen en tracht onopgemerkt te blijven

 
7.      je bent hard aan’t werken en er komt iemand je storen

a)                  je bent blij dat je iemand ziet

b)                  je bent heel geïrriteerd

c)                  je voelt iets tussen de twee voorgaande

 
8.      welke kleur vind je het mooist

a)                  rood of oranje

b)                  zwart

c)                  geel of lichtblauw

d)                  groen

e)                  donker blauw of paars

f)                    wit

g)                  bruin of grijs

 
9.      Wanneer je gaat slapen, die laatste ogenblikken voor je in slaap valt

a)                  lig je uitgestrekt op je rug

b)                  lig je op je buik

c)                  in elkaar gekruld,  op je zij

d)                  je hoofd rust op een arm

e)                  je ligt met je hoofd onder je deken

 
10.  je droomt vaak dat je

a)                  valt

b)                  vecht of tracht los te komen

c)                  je zoekt iets of iemand

d)                  je vliegt of drijft

e)                  je droomt meestal niet

f)                    je dromen zijn meestal prettig

Na de tiende vraag  krijg je uiteindelijk een som.   Bij deze som staat dan de uitleg over je persoonlijkheid.

Indien je de Engelse uitleg niet begrijpt, zet dan even het aantal punten bij de reakties en ik zet de vertaalde uitleg van Dokter Phil erbij.  Hou je het liever voor jezelf, doe het dan per mail en dan zend ik het antwoord.

27-11-2006 om 10:44 geschreven door BOJAKO  

Spookkinderen

Sue Townsend
Baarn, 1999
Uitgeverij: De Prom

Een gruwelijke vondst brengt een eenzelvige man ertoe zijn vroegere vriendin op te sporen; hun pad wordt echter gekruist door een junkie, zijn zwangere vriendin en hun ernstig verwaarloosde en mishandelde dochtertje.

Zoals mijn trouwe bloglezers weten ben ik een echte boekenwurm.   Mijn leestempo is sinds het bloggen wel al flink gedaald, maar dit wordt vervangen door op interessante blogs te gaan lezen.  Het komt in feite dus op hetzelfde neer .   Verbazend hoeveel miskend talent er op de blogs schrijft.

Maar toch...ik moet minstens een boek of vier in de ‘wiggeling’ hebben of ik voel me niet gelukkig.   Meestal ook boeken die allemaal over iets helemaal anders handelen.  Een roman, een nieuw kookboek, een boek over computers en ga zo maar door.

Wanneer ik mijn toerke doe in de bibliotheek ga ik meestal op de schrijver af ... deze keer was het Sue Townsend, bekend van “de Dagboeken van Adrian Mole”, “De Koninging en ik” enz.  altijd goed voor een lach, soms zit ik echt hardop te lachen met haar boeken. 

Ventje,  die enkel de reklame bladjes leest,  kan me dan heel verwonderd zitten aankijken.   Als ik als passagier in de auto zit, dan lees ik hem soms stukken voor, maar we hebben niet hetzelfde gevoel voor humor. 
Om mij een plezier te doen doet hij meestal alsof hij het ook plezant vindt, maar ik ken hem na al die jaren goed genoeg om te weten dat hij er niks van snapt.

Enfin, om terug te komen op Sue Townsend.  
Ik zag haar naam op de cover en ik was zoals gewoonlijk heel gehaast, maar toen ik later thuis het boek begon te lezen besefte ik met verbazing dat het geen humoristisch boek was, integendeel.

Ik keek nog even snel naar de omslag om te kijken of ik wel de juiste schrijfster vast had en dan naar de korte inhoud.  

Het boek heet ‘Spookkinderen’...en, eens begonnen kon ik het weer moeilijk neerleggen.

Koude rillingen kreeg ik ervan en toch waren sommige stukken heel vertederend.  

Het handelt over een abortus in een heel laat stadium, de invloed dat dit heeft later op het leven van de vader van dit vruchtje en de moeder.   Verder over een jong marginaal koppeltje met drugsproblemen,  en over een wrede, maar toch ook zielige vorm (de moeder) van kinderverwaarlozing en kindermishandeling.

Niet onmiddellijk wat je van Sue Townsend verwacht,  maar heel aangrijpend geschreven.  

Ik heb het boek in één keer ruk uitgelezen.  
Toeval of niet,  maar ik doe deze morgend de krant open en lees over de vreselijke mishandeling van een driejarige kleuter door een vriend van de moeder. 
Net zoals bij het boek liepen de koude rillingen me over het lijf.  
Ik heb zelf een kleinzoontje van drie en de gedachte dat iemand zo’n bloeike één haar zou kunnen krenken doet me steigeren.

Ik denk dat er geen erger misdaad bestaat dan kindermishandeling.   De daders, vaders of moeders, het is me gelijk,  zouden ze allemaal in een vergeetput moeten steken en de sleutel weggooien.

25-11-2006 om 14:27 geschreven door BOJAKO  

e-mail adres van Patrick Janssens: (bedankt Bomma ! )

Patrick.Janssens@stad.Antwerpen.be

Hotlips bracht me op een grandioos idee.  Maak eens een voorontwerp van een brief zei ze.  Zij vraagt, ik schrijf....

Ik zet hierna dus een voorontwerp van een e-mail aan onze burgemeester.
Laat me eens weten wat jullie ervan vinden en dan zend ik het mijne al door.
Misschien kan iedereen die in Antwerpen woont en die het met me eens is,  deze brief of e-mail ook naar onze burgemeester verzenden.
Gewoon kopiëren en plakken en zenden, poepsimpel....

Als er iemand een ander e-mail adres heeft dat beter is dan diegene die hieronder vermeld staat mag die bij mijn reakties gezet worden dan zet ik dit op mijn blog.

Hier volgt dan mijn kladversie van de e-mail....

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

 Datum.....

Beste Burgemeester Patrick,

Het stad is van “A”, deze logo zien we nu overal, met andere woorden, de stad is van van u en van ons, enfin van iedereen.... tof,
zo heb ik het graag en ik ben er fier op!

Wij beslissen allemaal samen over wat er gebeurt met onze stad, dat is echte democratie.

Tijdens je verkiezingscampagne kwam je zo spontaan en sympathiek over dat ik als senior voel dat ik je met je voornaam mag aanspreken.

Ik vind het leuk dat je ons overal bij betrekt en onze mening vraagt.

Daarom dan ook deze brief.

’t Gaat namelijk over de groen container en de witte vuilzakken.

Patrick, ge weet vast en zeker niet hoe lang het bij ons senioren geduurd heeft eer we eindelijk begrepen wat er precies in welke zak moest.

Nu we het eindelijk door hebben zijt ge van plan om de hele boel weer te veranderen.

Maar allez jongen, dat kan toch niet, hoe wilt ge nog dat we er aan uit kunnen!  We waren nog zo fier dat we het eindelijk onder de knie hadden.

In de krant lezen we dat ge van plan zijt om de witte zakken goedkoper te maken en de groene af te schaffen.  

Ik las dat ge de groencontainers wel wat langer verder zou laten gebruiken, maar als ik het goed begrijp dan mag/moet het groen binnenkort allemaal in de witte zak.  

De witte zakken worden dan merkelijk goedkoper,  maar omdat we er dan zoveel gaan nodig hebben ook weer duurder.   Een “catch 22” situatie nietwaar.

Trouwens Patrick, als alle groen in de witte zak mag, waarom mag dan niet alles uit de witte zak in de groencontainer?   Dan heb ik geen witte zakken meer nodig, nog goedkoper nietwaar?!

In feite zijn we dan terug op af hé Patrick.   Net zoals vroeger....alles in een vuilbak en geen zakken meer, enfin ik reken de blauwe PMD zak en het papier nog niet mee, want dat zal er volgend jaar ook wel terug bij mogen zeker?

Ik vraag me af of ik de enige senior ben met deze vraag, ik denk het niet!  

Misschien ontvang je nog meer e-mails of brieven over deze wijzigingen in de vuilnisophaling.

Bovendien beste Patrick, als ge het groen niet meer apart afhaalt,  dan gaan er weer werklozen bijkomen en dat kan ook niet uw bedoeling zijn zeker?

Weet ge, maak gewoon alle zakken wat goedkoper en laat het zoals het is.  Misschien kunt ge een uitzondering  maken voor de mensen op een klein appartement zonder terras, ik begrijp dat die niet graag met de stankoverlast zitten.

Sluikstorten gaat er toch niet op beteren,  want de mensen gaan al die goedkopere witte zakken toch ook niet kunnen betalen.

Bedankt voor uw aandacht  beste Patrick en leg deze brief eens voor aan die andere bestuurders  van onze koekenstad die van “Ons” allemaal is.

Groetjes,

Senior Sinjoor

Naam....

Adres....

Vragen? Opmerkingen? Een idee?

23-11-2006 om 19:36 geschreven door BOJAKO  

Zo onverwacht een namiddagje vrij krijgen, da’s plezant. 
Dan maar snel even de tijd nemen om mijn dagboek/blog bij te schrijven.

Seppe werd vanmorgen gebracht en zijn papa zei dat hij gisteren twee prikken had gekregen tegen het rotavirus. 
De twee plekken op zijn billekes waar gespoten was konden wel wat pijn doen want er waren twee harde schijfjes.  We moesten ook opletten want hij kon de volgende drie dagen er wel wat van weten.

De papa was de deur nog niet uit of Seppe begon te brullen.  
Nu zijn we dat helemaal niet gewoon, Seppe brult nooit, hoogstens knort hij even als hij zijn pap wil of heel moe is.

Ik deed wat iedereen eerst doet, in de pamper kijken of zijn poepke niet openlag en terwijl ik dat deed voelde ik het bazeke gloeien van de koorts.

Ventje en ik speurden in zijn bagage,  maar er zaten geen Perdolan suppo’s in.   Gelukkig had ik nog kleuter stopkes in de ijskast liggen.   Ventje sneed er één in twee en ik stak het poepsnoepje op bij Seppe.  
Ventje heeft hem dan nog over-en-weer wandelend een twintigtal minuten moeten sussen maar dan viel hij uiteindelijk toch in slaap. 

Arm baaske, hij heeft de laatste maand al wat moeten meemaken, ziekenhuis, zware bronchitis en nu deze reaktie op de spuiten. 
Het mag stilaan stoppen.   Hij is nog niet naar de kribbe kunnen gaan en ik veronderstel dat het nu wel pas na de kerstvakantie zal zijn.

Ik was vandaag compleet vergeten dat het woensdag was en dus maar een halve dag school.  Toen zijn papa hem dan op de middag kwam halen inplaats van later op de dag,  kreeg ik  plots die onverwachte vrije namiddag.

Wanneer  je stopt met werken is elke dag een zondag en verlies je alle tijdsbesef.

Ventje is nu, aangezien het zonnetje zo mooi schijnt, ons zwembad vol halfvolle flessen water aan het steken volgens de raad van een goede vriend, dit tegen het vriezen.   Daar is hij dan weer eventjes mee zoet!  Bedankt hoor Hugo! J

Toen ik daarnet de krant las kreeg ik wel bijna een appelflauwte.  
Nu hebben ze hier in Antwerpen zoveel moeite gedaan om ons te leren huisvuil sorteren en nu zijn ze van plan om de GFT zak af te schaffen en alles weer in de witte zak te doen.  
Zijn die op’t stadhuis nu helemaal gek aan’t worden?  
Wij hebben in onze voortuin een mooi afgeschermd plaatsje gemaakt voor onze groencontainer en nu moet alles weer in de witte zak.  
We mochten eindelijk de vuile pampers buiten leggen!  

Ik begrijp natuurlijk dat het niet leuk is voor mensen die op een appartement wonen en nergens blijf weten met hun GFT zakje, maar laat diegenen onder ons die dat niet moeten doen toch verder onze groencontainer gebruiken!  
Er is wel sprake dat dit nog een tijdje zal kunnen gebeuren,  tot ze uit een statistiek opmaken of het nog wel nuttig is. 

Met alle chinezen maar niet met de deze....ze zijn volgens mij al lang van plan om de groene vuilwagen af te schaffen, weer arbeiders werkloos!   En dan maar klagen dat er zoveel werklozen zijn.

Trouwens....als al het groen in de witte zak mag, waarom dan ook niet omgekeerd, al het vuil van de witte zak in de groencontainer als het dan toch moet!  
Dan zijn we bijna helemaal naar af.  
Terug naar de tijd dat de oude vuilbakken buiten werden gezet en er nog geen sprake was van vuilzakken.

Ik snap er niets meer van, ik denk dat ik oud begin te worden! 

Onze “schone joenge” (quote mijn schoonmoeder) Patrick zal er wel niet van wakker liggen, die heeft andere dingen in zijn hoofd, dat heb ik op daarstraks op Vitaya gezien terwijl ik Seppe de fles gaf!   Patrick was samen met Bob van Reeth in het zuiden van  Frankrijk om geïnterviewd te worden door Julien Vrebos in het programma ‘Onder de witte eiken’.  

Bij Patrick en Bob staat de heraanleg van de kaai van Antwerpen, héél hoog in het vaandel.  Stadplanner Bob van Reeth zal dit zeker beamen.   Hij moet tenslotte ook zijn boterham verdienen de arme sukkelaar.

Zucht.....we zullen er ons weer bij moeten neerleggen zeker?   Of gaan we allemaal een briefke naar onze Patrick sturen en zeggen dat we niet akkoord zijn?    Misschien ook een idee....

°°°°°°°°°°

update nichtje Claire

Nichtje Claire was eindelijk thuis.  De fysiotherapie voor haar been vordert heel traag. Ze draagt een beugel om haar been te ondersteunen.

Gisteren hoopte ze dat de plaatster ging verwijderd worden van haar arm met de gehechte pees, maar ze moet terug geopereerd worden omdat de zenuwuiteinden niet voldoende geprikkeld worden.  Ze vindt het erg, maar hoopt dat ze weer niet in het ziekenhuis zal moeten blijven.

Haar mama woont nu tijdelijk bij haar in om haar te helpen en om mee op de drie kleine kinderen te passen.

22-11-2006 om 14:52 geschreven door BOJAKO  

Ik besef plots dat het al een tijdje geleden is dat ik hier nog een serieuze bedenking neerzette. Seffens gaat iedereen denken dat ik nog enkel aan de maat van pampers en papflessen denk. Neenee....ons Bajoko leest ook nog af en toe de krant en een boek, sinds ik blog wel een flink stuk minder, maar ik doe mijn best om bij te blijven.

Deze morgen nog, tot laat in de nacht had ik zitten chatten met ons Musje, heel gezellig trouwens, maar twee late nachten na elkaar was iets teveel van het goede.

Bovendien hadden we gisteren een lange boswandeling gemaakt met goede vrienden en ’s avonds nog lekker gegeten en gedronken.

Enfin ik dwaal weer af....

Ik werd dus wakker gekucht door ventje en keek naar onze reuzegrote wekker (nodig, want anders zie ik niets) oei ’t was al na tien uur.

Ventje vond het blijkbaar ook laat genoeg en op zijn gewone taktvolle manier maakt hij dit duidelijk door aan mijn bed te staan met een ontbijt, een lekker kopje koffie en de krant.

“Moet ik de TV ook opzetten shoeke?” vroeg hij. Omdat ik mijn bril nog niet ophad kon ik niet zien of hij dit nu sarcastisch bedoelde of niet.

Nee...ik overdrijf, mijn ventje heeft geen sarcastisch haar op hoofd staan en vooraleer mijn blogvrienden allemaal tegelijk roepen: “hij is kaal zeker” moet ik dat ontkennen. Ventje heeft nog steeds een prachtige volle haardos.

Enfin, zo eens ontbijt op bed en de krant erbij, is een prettige afwisseling. Buiten tikte de regen tegen het raam en dat maakte het nog meer “cosy”. Dit is pas echt ‘cocoonen’. Ge ziet dat ik bij ben met de huidige terminologie.

Martha Stewart stond op Vitaya pikante mosselsoep te maken, ik las met één oog de krant, de andere op de mosselsoep, terwijl ik tegelijkertijd probeerde mijn cracottjes met light kaas op te eten.

Die cractottjes zijn een beproeving...er moet wat gewicht af voor mijn rug. Mijn F-cup moet dringend teruggedrongen worden naar minstens een E cup.

Terwijl ik als een konijn zat te knabbelen, droomde ik van een gepocheerd eitje op toost en daarna een sneetje geroosterd brood met goei boter en marmelade. Mmmmm.... nog even verder dromen.

En dan....ik schrok....wat zag mijn lodderig oog in de krant? Onze Frut maakte weer melding van dé oplossing voor dyslexie. Een “prisma bril” en poef....abracadabra....het mirakel tegen dyslexie steekt voor de zoveelste keer zijn kopke op.

In 1989 was er al sprake van de prisma bril, de gekleurde bril, de motorische oog-oefeningen...gelukkig stond er een uitleg bij van een deskundige van de VUB bij het artikel waarin die uitlegt dat de mensen die eindelijk leren lezen met zo’n bril uiteindelijk geen dyslexie zouden hebben maar een waarschijnlijk een oogafwijking.

Na jaren leken-onderzoek (van mezelf) en als ervaringsdeskundige (mijn zoon) neem het van mij aan dat een prisma of gekleurde bril niet zal helpen bij een echte vorm van dyslexie! Steek er uw geld niet in.

Indien ge twijfelt of er iets mis is met de ogen van uw kind of kleinkind laat ze dan onderzoeken door een goede oogarts. Wanneer die zegt dat alles OK is met de ogen, vergeet dan aub de prisma en andere brillen en ga naar een goede deskundige of neem contact op met een de dyslexie vereniging Sprankel voor Vlaanderen of Balans voor Nederland. De links staan op mijn blog.

Zij zullen u de raad geven hoe je het probleem best aanpakt.

Indien je als vereniging of school een deskundige zoekt, neem dan contact op met de UA en vraag naar de dienst van Dr. Peter van Vugt. Als er één man in België/Nederland iets meer weet over dyslexie dan deze man dan mag je mij zijn naam doorzenden. Dr. Peter van Vugt behaalde zijn doctoraat in deze materie.

Nu snel deze bedenking op mijn blog zetten want de rest van de week staat stikvol afspraken. Vandaag was er een dagje met niks, nada, noppes....dat gebeurt niet snel.

Of vandaag nog rustig zal blijven is ook altijd een vraagteken....maar het is inmiddels toch al middag geworden en buiten één telefoontje is het voorlopig nog even rustig.

20-11-2006 om 13:03 geschreven door BOJAKO  

Vorige nacht zijn de twee oudste kleinzonen blijven slapen wat altijd een belevenis is.

Wie slaapt er bij wie? Wie slaapt in welk bed?

Ze zijn nu te groot geworden voor het baby bedje en dan rest er nog ons eigen dubbel bed en een dubbel bed in de logeerkamer.

Samen in één bed is nog steeds geen optie, dus ventje slaapt gewoonlijk met één kleinzoontje bij zich en ik met de andere.

Vroeger was het vanzelfsprekend dat ventje kleinzoon 1 bij hem nam in de logeerkamer en ik de jongste bij mij in ons bed, omdat hij niet zo vast sliep en meer aandacht vroeg.

Nu ze wat ouder geworden zijn wordt het wat problematischer. Ze zijn niet langer akkoord met onze regeling. Beiden willen ze samen met mij slapen in ons echtelijk bed, wat ik dan weer moeilijker vind omdat we geen heel groot bed hebben.

Om niet altijd de kleinste zijn zin te geven kreeg deze keer kleinzoon 1 de eerste keus en die wou in ons bed.

Toen het tijd was om te gaan slapen gingen we naar boven en ik legde kleinzoon 1 in ons bed en kleinzoon 2 in het groot bed in de logeerkamer.
Mijn rug was amper gedraaid of kleinzoon 2 wipte van de logeerkamer met al zijn knuffels naar ons bed waar zijn broertje in lag. Broer zag het wel zitten maar nana niet en die plukte haar lieve schat op en deponeerde hem terug in het logeerbed.

Ik hield nadien de wacht vanuit mijn computer kamertje en kijk, elke tien seconden stond de kleine kapoen in zijn vuurrode kabouter pyama, tut in de mond en knuffels in zijn arm, breed in het deurgat te lachen.

Op de lange duur besloot ik dan maar om op het bed naast hem te zitten tot hij sliep, wat na een tijdje toch lukte.

Ik ging even kijken of kleinzoon 1 ook sliep en die lag al lekker met een gelukzalige glimlach te ronken.

Oef...ik kon eindelijk naar beneden wat TV gaan kijken.

Vermits de kindjes altijd vroeg opstaan besloot ik om zelf maar niet te laat onder de wol te kruipen.

Ik ging veiligheidshalve toch maar in het logeerbed bij de jongste kleinzoon 2 slapen, want ik wist dat hij anders in de loop van de nacht toch bij ons zou komen liggen en dan liggen we met vier in één bed. Iets teveel van het goede.

Ventje bleef nog wat TV kijken.

Ik was net ingeslapen toen ik kleinzoon 1 in de aanpalende kamer hoorde hoesten en dan...braken en overgeven. Ik sprong zo vlug en zo stil mogelijk uit bed, liep er naartoe en kon hem nog net mijn zijn hoofdje over de rand van het bed hangen zodat alles niet in het bed terecht kwam.

Slaapdronken slefte ik de trap af om een emmer en een dweil te halen om de boel op te ruimen. Kleinzoon zelf was onmiddellijk na het overgeven terug in slaap gevallen.
Ventje kwam mee opruimen en besloot uiteindelijk om dan ook maar te gaan slapen, de emmer voor alle veiligheid naast hem.

Rond twee uur werd ik wakker van het vreselijk gesnurk van ventje dat los door de muren te horen was. Het ging alsmaar crescendo.
Mijn tenen begonnen ervan te krullen. Normaal gezien als ik naast hem lig geef ik hem op dat ogenblik een goede por of stamp en dan stopt die vreselijke herrie.
“Seffens zijn de kinderen wakker verdorie ” dacht ik knarsetandend en ik overwoog om terug op te staan en hem wakker te maken.
Het was niet meer nodig, op dat ogenblik kwam kleinzoon 1 in de logeerkamer en stond beteuterd naast mijn bed en zei: “Nana, bompa heeft me wakker gesnurkt en ik kan niet slapen met al dat lawaai”.

Ik nam kleinzoon 1 dan ook maar naast me in bed, ventje zachtjes in gedachten vervloekend.

Daar lag ik dan als een schouwgarnituur, met aan elke kant een vredig slapend kind.

Na een tijdje sukkelde ik toch terug in een lichte slaap.
Toen maakte een klein stemmetje me wakker: “Nana ik heb dorst....” ik overwoog hoe ik uit het bed kon zonder de nog slapende jongste kleinzoon wakker te maken.
Vermits ik in het midden lag fluisterde ik tegen kleinzoon 1: “Ga maar het flesje water halen op het nachtkastje van bompa” en kleinzoontje trippelde braaf naar de kamer en kwam terug, dronk wat van het flesje en viel prompt terug in slaap.

Ik schat dat het toen rond vier uur ’s morgens was. Toch dreef ik na een tijdje weer terug in een soort schemerslaap.

Even later werd ik weer met een schok wakker omdat iemand mijn bril op mijn neus zette.
Ik dacht eerst dat ik droomde tot ik doorhad dat er echt iemand probeerde mijn bril op mijn neus te zetten.
Kleinzoon 2 zat rechtop in bed, grinnikte met pretlichtjes in zijn ogen, het ochtendlicht sijpelde al door de gordijnen en hij was de dader. “Shhhhttt.....schattebolleke....slaap nog wat, ’t is nog veel te vroeg om te spelen en broertje slaapt nog!” probeerde ik nog,  tevergeefs.

Echt terug in slaap geraken was vanaf dan onmogelijk. Kleinzoon 2 was uitgeslapen. Hij zette het muziekje van zijn knuffeltje aan en hield dit tegen mijn oor zodat ik mee kon genieten. Hij kroop dicht tegen me aan en begon me kuskes te geven. Hij nam mijn hand en streelde mijn vingers, dan kreeg ik weer zoentjes.

Ik gaf het uiteindelijk op en besloot dan maar om op te staan.

Voorzichtig maneuvreerde ik kleinzoon 2 uit de kamer vooraleer hij zijn broertje kon wakkermaken, want die sliep nog lekker.

In onze slaapkamer, met het grote bed helemaal voor hem alleen, lag ventje nog zalig te slapen, en nu enkele decibels minder hard te snurken.

De herinneringen aan vroeger met onze twee zonen kwamen terug boven.
Tot ze een jaar of acht waren was het bij ons ook elke nacht een beddendans.

Mijn kleinzonen hebben dus een aartje naar hun vaartje.

En nana....nana gaat vanavond héél vroeg slapen want ze is doodmoe.

Slaap lekker.

19-11-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Héhé, ’t was even piekeren wat we tijdens de winter met onze knuffelstoel zouden doen.   Buiten laten overwinteren,  of binnenzetten en gebruiken?

De lieve dame van de winkel waar we de stoel gekocht hadden, had mijn blog gelezen waarin ik me afvroeg of het bijgeleverde zeil voldoende bescherming was voor de winter of niet.   Ventje wou er nog een extra plastiek opleggen om het te beschermen.

Van service gesproken, bij mijn reakties schreef ze dat het zeker niet nodig was en dat de stoel gerust de winter zou overleven met het zeil dat erbij was. 

Toch vonden we het spijtig dat we dan de stoel de hele winter niet zouden kunnen gebruiken.

Heel veel ruimte is er niet, maar we hebben dan toch maar besloten om ons dierbaar stoeltje tijdens de winter in onze kleine veranda te zetten.

Kleinzoon 2 was verrukt.   Zijn knuffelstoel stond terug binnen.   Hij kon er niet snel genoeg terug inzitten, kleindochter kruipt er nu ook in met haar boekjes en nana moet dan voorlezen.

Voilà ...iedereen is nu gelukkig.   Bompa ligt er lekker in te snurken, nana zit er te lezen en de kleintjes worden er geknuffeld.   Ik wist dat we nog veel deugd aan die prachtige stoel zouden hebben.

18-11-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

17-11-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Foto: Dr Nobuo Kurokawa

Gisterenavond keek ik met verbazing naar een reportage op BBC2:

De reportage heette: This World: en ging over de “The Retired Husband syndrome” (RHS)  Met andere woorden: het ‘Gepensioneerde echtgenoot syndroom’ of GES.

Nu moeten jullie niet lachen, het blijkt dus over een échte ziekte te gaan dat ontdekt werd door de Japanse dokter Kurokawa.  Volgens hem hebben  in Japan ongeveer 60% vrouwen een gemeenschappelijk probleem, namelijk: hun echtgenoot die met pensioen gaat!

Na jarenlang alleen thuis te zijn geweest worden de vrouwen ziek bij de gedachte dat ze vanaf het op pensioen gaan,  een hele dag met hun man zullen opgescheept zitten.

In het programma vertelde mevrouw Takako Terakawa  over haar kwaal.   Zij heeft op korte tijd een verzameling aangelegd van ongeveer  400 teddybeertjes om te knuffelen omdat haar man haar nooit knuffelde.  Haar hele lichaam kwam tot rust tijdens deze knuffelpartij.   De beertjes vervangen haar niet-knuffelende echtgenoot.  Bovendien durft ze over haar probleem niet praten met haar echtgenoot.  Zij is nog een echte onderdanige huisvrouw die stilletjes achter haar man aanloopt en alles voor hem doet.   Mevrouw Terakawa lijdt dus aan (GES) het Gepensioneerde echtgenoot syndroom!

Vrouwen die opgevoed werden tijdens de jaren vijftig en zestig, de baby-boomer generatie,  worden vaak gewoon nog als een huismeid aanzien, iemand die thuisbleef om het huiswerk te doen en de kindjes te verzorgen.   De taak van de man bestond erin om veel en lang te werken en enkel ervoor te zorgen dat er voldoende geld op tafel lag.

De werkende,  bijna op rustgestelde echtgenoten,   zijn meestal witte-boorden ambtenaren, die heel vroeg vertrekken naar het werk en enkel naar huis komen om te slapen.

Deze koppeltjes zijn doorheen de werkende jaren heel ver uiteen gegroeid en elk leidt rustig zijn/haar eigen leventje.    Wanneer de man dan op pensioengerechtige leeftijd komt begint de vrouw zich te realizeren dat ze voortaan elke dag zal met hem zal geconfronteerd worden en altijd in zijn gezelschap zal zijn.   Ze ervaart dit als heel beangstigend want tijdens het huwelijk is haar man voor haar een vreemde geworden.

Op dit moment breekt dan ook het koud zweet haar uit en begint ze ziektesymptomen te vertonen.  Ze krijgt een  depressie, is soms ook fysiek ziek en vertoont heel vaak ook een obsessioneel gedrag.

Mevrouw Terawaka verzamelde dus haar beertjes, kreeg uitslag over heel haar lichaam, had maagkrampen, en moest braken wanneer ze aan haar thuisblijvende echtgenoot dacht.

Dr. Nobuo Kurokawa ontdekte  dit syndroom toen hij over een periode van tien jaar een toeloop kreeg van vrouwelijke patienten van ongeveer dezelfde leeftijd, met dezelfde ziekte symptomen, waaronder dus: depressie, uitslag, zweren, astma en hoge bloeddruk.

Hij beweerde dat indien de oorzaak van de ziekte niet tijdig werd behandeld de symptomen nog erger werden.

Meestal zijn de  mannen van deze vrouwen  zich helemaal niet bewust  dat zij zelf  in feite ‘het probleem - de oorzaak’ zijn.

Maar alhoewel de vrouwen deze symptomen vertonen willen ze in feite niet écht weg van hun man.    Hier in het westen zouden zulke  koppels waarschijnlijk gewoon scheiden, alhoewel...als je zo lang getrouwd bent en van deze leeftijd, dan is het in het westen ook niet zo evident om te scheiden.   In Japan is het wel moeilijker omdat een gescheiden vrouw daar blijkbaar geen aanspraak kan maken op een deel van het pensioen van haar man.

Een andere oudere dame in het programma vluchtte weg in een obsessionele passie voor een Japanse jonge pop ster/zanger.   Ze ging overal naar al zijn optredens kijken en haar kamer hing vol met  posters van hem,  zoals bij een adolescent.   De ganse dag speelde ze zijn muziek.   Haar man werkte nog,  maar wel ver van huis, hij kwam maar één keer per maand naar huis.   Zij vond het zo heel fijn.

In het programma kwam de man op een van zijn zeldzame huisbezoeken.  Hij bleek geen monster te zijn, integendeel, een kleine, timide man die volkomen verrast was toen hem verteld werd dat zijn vrouw aan het ‘GES’ leed en dat ‘hij’ de oorzaak van die ziekte was.  Hij had er totaal geen besef van hoe erg het met zijn vrouw gesteld was, zij had er nooit met hem over durven spreken.

Nu deze ziekte gekend is komt het veel aan bod in TV programma’s en in krantenreportages.

Omwille van de steeds toenemende vergrijzing begint deze ziekte een veelbesproken item te worden, maar de vrouwen durven er toch niet goed over praten, ook niet onderling met andere vrouwen of gepensioneerden.

Als het nu in Japan zo is, dan vraag ik me af wanneer deze ziekte zal toeslaan in het Westen, tenzij….het is hier misschien al zover en de vrouwen durven er ook niet openlijk over spreken!?!

15-11-2006 om 10:24 geschreven door BOJAKO  

Sinterklaas:

Kerstsfeer:

Armoede:

Weelde:

Giften:

14-11-2006 om 11:40 geschreven door BOJAKO  

Gisteren was het verjaardagsfeest van kleinzoon 1. Zes jaar wordt hij. Naarmate de familie binnenkwam (en we waren met velen) werden de pakjes sneller en sneller opengescheurd. Zoals te verwachten hadden de kleinste geschenken het meeste succes, de ‘protzak’ van tante Truus dat met veel hilariteit werd doorgegeven van kind naar kind en de reuze zeepbellenblazer van bobonne.

Zoon en schoondochter hadden gezorgd voor een prachtig buffet. De kindjes zaten samen aan een tafel, de oudjes (wij dus) aan de andere tafel en de jeugd (de ouders van al de kindjes) liepen er tussenin over en weer.

Alleen bobonne rookt nog en die stond af en toe helemaal alleen, in het midden van de tuin nog een nageltje van haar doodskist in te ademen. Bij de kinderen thuis mag er binnen niet gerookt worden.

Vandaag was het dan weer bij ons thuis te doen.
De familie van ventje kwam eten. Ze komen niet dikwijls want ze wonen aan zee.
Ventje was eergisteren alle boodschappen gaan doen omdat ik het nog zo druk had met de zieke en niet zieke kleinkindjes, en daartussenin nog even wou uitgaan met mijn blogvrienden.

We stonden vanmorgend vroeg op want ze kwamen op de middag eten, omdat ze vrij ver moeten rijden vertrekken ze niet graag laat.

Ventje die niet kan koken, doet tegenwoordig toch zijn uiterste best om behulpzaam te zijn.
Hij begon met de aardappelen te schillen en de uien want ik ging een aardappel/ui-gratin maken.
Verder had ik de menu, gezien de drukke week vooraf, nogal simpel gehouden.
Aspergerollekes (gekregen van schoondochter – overschot van buffet)  dienden als voorgerechtje, daarna had ik dus die gratin gepland, een paar lekkere kipjes in de oven om te braden, witloof met mayonnaise en als dessert Tiramisu ijs.
Voilà – geen werk, gemakkelijk, poepsimpel.

Schoonbroer en schoonzus arriveerden met schoonma.
Na ons aperitiefje gingen we aan tafel, het voorgerecht ging er vlotjes in en ik ging naar de keuken om nog een korstje op de gratin te grillen en de kippen in stukken te verdelen.
Ik legde mijn eerste kip op de houten snijplank, nam mijn scherp mes en .....niks....ik geraakte er niet door!
Doeme, dedju, doeme, doeme....wa’s dat?
Ik nam dan een kippenschaar om de kip door te knippen, denkend dat mijn mes bot was en weer geraakte ik er niet door.
Nog nooit gebeurd, het zweet parelde op mijn voorhoofd.
Ventje hoorde me tot in de living sakkeren, enfin iedereen hoorde het en ze kwamen allemaal kijken naar mijn gevecht met de kippen.

Met opeengeklemde tanden zei ik: “’t zijn verdekke precies soepkiekens, hoe kan dat nu...zo taai, dat heb ik nog nooit meegemaakt!”.
Plots zie ik ventje rommelen in de vuilbak en hij vistte er de verpakking van de kippen uit  “euh....shoeke....’t zijn inderdaad soepkiekens, ik wist niet dat er een verschil was, zet ze dan wat langer in de oven...”

Mijn ogen schoten vuur, mijn tikker deed overuren en ik riep zenuwachtig: “miljaarde miljaarde nondepippel.... maar enfin, dat ge niet kunt koken tot daartoe, maar dat ge verdomme geen braadkip uit een soepkip kent,  dat gaat mijn verstand gewoon te boven!
Dat komt er nu van als ik zelf mijn boodschappen niet doe!”.

Schoonma nam dit heel persoonlijk. Ik attakeerde verbaal hààr zoontje! Dat was nèt iets te veel.
Boos zei ze: “Moh Shaakie – kan die ventje tog nie on doen da da supkiekes zaain, waai zulle wel eite, in eurloch muste waai oek supkiekes eiten, du must nie zo kwoad zaain oep daain man, der elpt nok soe goe in die keuke und der duut soviel andere dinge in ois”.

Schoonbroer grapte nog en zei dat het misschien nu het moment was  om SOS Piet te bellen en schoonzus zei dat ze heel tevreden waren met enkel gratin en witloof, er hoefde voor hen geen vlees bij.

Enfin, nog altijd heel kwaad blafte ik ventje toe om uit de diepvries steaks te nemen. Normaal gezien laat ik die altijd een dag op voorhand zachtjes ontdooien want anders zijn ze taai.
Maar nood breekt wet, dus ik smeet ze de microgolf in om te ontdooien, de twee eerste kwamen daar doorgekookt uit inplaats van gewoon ontdooid, de drie volgende al iets minder gebakken.

Ik smeet dan weer alles nijdig in een bakpan, stak de gratin weer in de oven om op te warmen en legde wat later de twee gebakken schoenzolen bij ventje en mezelf op het bord,  en de ‘redelijk’ goede steaks op de borden van de andere familieleden.

Mijn hartslag was inmiddels gedaald van 200 naar 100 slagen per minuut en er is aan mijn tafel nog nooit zo fel op mijn eten gereageerd. Iedereen smakte en hmmmde...alsof het het laatste avondmaal was en zei om de minuut...”wow, lekker zeg...goei biefstukske...” alleen ventje zat er nog altijd als door de hand God's geslagen bij.
Hij was compleet van zijn melk.

Ik word zelden boos en nu was ik heel boos. Maar ik kan nooit lang boos blijven.
Ik begon er op de duur al zelf mee te lachen en zei: “voilà nu heb ik ineens weer stof voor mijn blogstukje en om morgen te vertellen als we naar het feestje van onze vrienden gaan!”

Mijn familie is nog aan’t bekomen van zijn laatste stunt.
Hij was toen ook alles gaan kopen dat op mijn lijstje stond voor een Barbeque, maar toen alles op tafel kwam bleek dat hij het vlees niet gekocht had.
Op mijn vraag waarom hij geen vlees had gekocht kreeg ik als antwoord: “ik dacht er zit nog genoeg in de diepvries”.
Hij was me dat wel vergeten te zeggen en hij kent er inderdaad zo weinig van dat hij niet beseft dat vlees uit de diepvries op voorhand moet ontdooien.
Als ik morgen doodval moet de sukkelaar voor de rest van zijn leven blikjes Cassoulet eten vrees ik of snel een andere vrouw zoeken die kan koken.

Enfin, al met al konden we er tegen het dessert om lachen, maar ventje was toen nog zodanig zijn kluts kwijt dat hij zelfs geen ijs meer kon scheppen in een kommetje.
Ik heb hem dan maar het knopje van het koffiezetapparaat laten aanzetten.

Hij ligt nu, stilletjes, nog steeds in de put,  voor zich uit te kijken naar de tennis te kijken op TV. Ik zal hem wat moeten gaan troosten denk ik.

12-11-2006 om 18:08 geschreven door BOJAKO