|
Foto: Dr Nobuo Kurokawaxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Gisterenavond keek ik met verbazing naar een reportage op BBC2:
De reportage heette: This World: en ging over de The Retired Husband syndrome (RHS) Met andere woorden: het Gepensioneerde echtgenoot syndroom of GES.
Nu moeten jullie niet lachen, het blijkt dus over een échte ziekte te gaan dat ontdekt werd door de Japanse dokter Kurokawa. Volgens hem hebben in Japan ongeveer 60% vrouwen een gemeenschappelijk probleem, namelijk: hun echtgenoot die met pensioen gaat!
Na jarenlang alleen thuis te zijn geweest worden de vrouwen ziek bij de gedachte dat ze vanaf het op pensioen gaan, een hele dag met hun man zullen opgescheept zitten.
In het programma vertelde mevrouw Takako Terakawa over haar kwaal. Zij heeft op korte tijd een verzameling aangelegd van ongeveer 400 teddybeertjes om te knuffelen omdat haar man haar nooit knuffelde. Haar hele lichaam kwam tot rust tijdens deze knuffelpartij. De beertjes vervangen haar niet-knuffelende echtgenoot. Bovendien durft ze over haar probleem niet praten met haar echtgenoot. Zij is nog een echte onderdanige huisvrouw die stilletjes achter haar man aanloopt en alles voor hem doet. Mevrouw Terakawa lijdt dus aan (GES) het Gepensioneerde echtgenoot syndroom!
Vrouwen die opgevoed werden tijdens de jaren vijftig en zestig, de baby-boomer generatie, worden vaak gewoon nog als een huismeid aanzien, iemand die thuisbleef om het huiswerk te doen en de kindjes te verzorgen. De taak van de man bestond erin om veel en lang te werken en enkel ervoor te zorgen dat er voldoende geld op tafel lag.
De werkende, bijna op rustgestelde echtgenoten, zijn meestal witte-boorden ambtenaren, die heel vroeg vertrekken naar het werk en enkel naar huis komen om te slapen.
Deze koppeltjes zijn doorheen de werkende jaren heel ver uiteen gegroeid en elk leidt rustig zijn/haar eigen leventje. Wanneer de man dan op pensioengerechtige leeftijd komt begint de vrouw zich te realizeren dat ze voortaan elke dag zal met hem zal geconfronteerd worden en altijd in zijn gezelschap zal zijn. Ze ervaart dit als heel beangstigend want tijdens het huwelijk is haar man voor haar een vreemde geworden.
Op dit moment breekt dan ook het koud zweet haar uit en begint ze ziektesymptomen te vertonen. Ze krijgt een depressie, is soms ook fysiek ziek en vertoont heel vaak ook een obsessioneel gedrag.
Mevrouw Terawaka verzamelde dus haar beertjes, kreeg uitslag over heel haar lichaam, had maagkrampen, en moest braken wanneer ze aan haar thuisblijvende echtgenoot dacht.
Dr. Nobuo Kurokawa ontdekte dit syndroom toen hij over een periode van tien jaar een toeloop kreeg van vrouwelijke patienten van ongeveer dezelfde leeftijd, met dezelfde ziekte symptomen, waaronder dus: depressie, uitslag, zweren, astma en hoge bloeddruk.
Hij beweerde dat indien de oorzaak van de ziekte niet tijdig werd behandeld de symptomen nog erger werden.
Meestal zijn de mannen van deze vrouwen zich helemaal niet bewust dat zij zelf in feite het probleem - de oorzaak zijn.
Maar alhoewel de vrouwen deze symptomen vertonen willen ze in feite niet écht weg van hun man. Hier in het westen zouden zulke koppels waarschijnlijk gewoon scheiden, alhoewel...als je zo lang getrouwd bent en van deze leeftijd, dan is het in het westen ook niet zo evident om te scheiden. In Japan is het wel moeilijker omdat een gescheiden vrouw daar blijkbaar geen aanspraak kan maken op een deel van het pensioen van haar man.
Een andere oudere dame in het programma vluchtte weg in een obsessionele passie voor een Japanse jonge pop ster/zanger. Ze ging overal naar al zijn optredens kijken en haar kamer hing vol met posters van hem, zoals bij een adolescent. De ganse dag speelde ze zijn muziek. Haar man werkte nog, maar wel ver van huis, hij kwam maar één keer per maand naar huis. Zij vond het zo heel fijn.
In het programma kwam de man op een van zijn zeldzame huisbezoeken. Hij bleek geen monster te zijn, integendeel, een kleine, timide man die volkomen verrast was toen hem verteld werd dat zijn vrouw aan het GES leed en dat hij de oorzaak van die ziekte was. Hij had er totaal geen besef van hoe erg het met zijn vrouw gesteld was, zij had er nooit met hem over durven spreken.
Nu deze ziekte gekend is komt het veel aan bod in TV programmas en in krantenreportages.
Omwille van de steeds toenemende vergrijzing begint deze ziekte een veelbesproken item te worden, maar de vrouwen durven er toch niet goed over praten, ook niet onderling met andere vrouwen of gepensioneerden.
Als het nu in Japan zo is, dan vraag ik me af wanneer deze ziekte zal toeslaan in het Westen, tenzij
.het is hier misschien al zover en de vrouwen durven er ook niet openlijk over spreken!?!
|
