Ik besef plots dat het al een tijdje geleden is dat ik hier nog een serieuze bedenking neerzette. Seffens gaat iedereen denken dat ik nog enkel aan de maat van pampers en papflessen denk. Neenee....ons Bajoko leest ook nog af en toe de krant en een boek, sinds ik blog wel een flink stuk minder, maar ik doe mijn best om bij te blijven.

Deze morgen nog, tot laat in de nacht had ik zitten chatten met ons Musje, heel gezellig trouwens, maar twee late nachten na elkaar was iets teveel van het goede.

Bovendien hadden we gisteren een lange boswandeling gemaakt met goede vrienden en ’s avonds nog lekker gegeten en gedronken.

Enfin ik dwaal weer af....

Ik werd dus wakker gekucht door ventje en keek naar onze reuzegrote wekker (nodig, want anders zie ik niets) oei ’t was al na tien uur.

Ventje vond het blijkbaar ook laat genoeg en op zijn gewone taktvolle manier maakt hij dit duidelijk door aan mijn bed te staan met een ontbijt, een lekker kopje koffie en de krant.

“Moet ik de TV ook opzetten shoeke?” vroeg hij. Omdat ik mijn bril nog niet ophad kon ik niet zien of hij dit nu sarcastisch bedoelde of niet.

Nee...ik overdrijf, mijn ventje heeft geen sarcastisch haar op hoofd staan en vooraleer mijn blogvrienden allemaal tegelijk roepen: “hij is kaal zeker” moet ik dat ontkennen. Ventje heeft nog steeds een prachtige volle haardos.

Enfin, zo eens ontbijt op bed en de krant erbij, is een prettige afwisseling. Buiten tikte de regen tegen het raam en dat maakte het nog meer “cosy”. Dit is pas echt ‘cocoonen’. Ge ziet dat ik bij ben met de huidige terminologie.

Martha Stewart stond op Vitaya pikante mosselsoep te maken, ik las met één oog de krant, de andere op de mosselsoep, terwijl ik tegelijkertijd probeerde mijn cracottjes met light kaas op te eten.

Die cractottjes zijn een beproeving...er moet wat gewicht af voor mijn rug. Mijn F-cup moet dringend teruggedrongen worden naar minstens een E cup.

Terwijl ik als een konijn zat te knabbelen, droomde ik van een gepocheerd eitje op toost en daarna een sneetje geroosterd brood met goei boter en marmelade. Mmmmm.... nog even verder dromen.

En dan....ik schrok....wat zag mijn lodderig oog in de krant? Onze Frut maakte weer melding van dé oplossing voor dyslexie. Een “prisma bril” en poef....abracadabra....het mirakel tegen dyslexie steekt voor de zoveelste keer zijn kopke op.

In 1989 was er al sprake van de prisma bril, de gekleurde bril, de motorische oog-oefeningen...gelukkig stond er een uitleg bij van een deskundige van de VUB bij het artikel waarin die uitlegt dat de mensen die eindelijk leren lezen met zo’n bril uiteindelijk geen dyslexie zouden hebben maar een waarschijnlijk een oogafwijking.

Na jaren leken-onderzoek (van mezelf) en als ervaringsdeskundige (mijn zoon) neem het van mij aan dat een prisma of gekleurde bril niet zal helpen bij een echte vorm van dyslexie! Steek er uw geld niet in.

Indien ge twijfelt of er iets mis is met de ogen van uw kind of kleinkind laat ze dan onderzoeken door een goede oogarts. Wanneer die zegt dat alles OK is met de ogen, vergeet dan aub de prisma en andere brillen en ga naar een goede deskundige of neem contact op met een de dyslexie vereniging Sprankel voor Vlaanderen of Balans voor Nederland. De links staan op mijn blog.

Zij zullen u de raad geven hoe je het probleem best aanpakt.

Indien je als vereniging of school een deskundige zoekt, neem dan contact op met de UA en vraag naar de dienst van Dr. Peter van Vugt. Als er één man in België/Nederland iets meer weet over dyslexie dan deze man dan mag je mij zijn naam doorzenden. Dr. Peter van Vugt behaalde zijn doctoraat in deze materie.

Nu snel deze bedenking op mijn blog zetten want de rest van de week staat stikvol afspraken. Vandaag was er een dagje met niks, nada, noppes....dat gebeurt niet snel.

Of vandaag nog rustig zal blijven is ook altijd een vraagteken....maar het is inmiddels toch al middag geworden en buiten één telefoontje is het voorlopig nog even rustig.

20-11-2006 om 13:03 geschreven door BOJAKO  

Vorige nacht zijn de twee oudste kleinzonen blijven slapen wat altijd een belevenis is.

Wie slaapt er bij wie? Wie slaapt in welk bed?

Ze zijn nu te groot geworden voor het baby bedje en dan rest er nog ons eigen dubbel bed en een dubbel bed in de logeerkamer.

Samen in één bed is nog steeds geen optie, dus ventje slaapt gewoonlijk met één kleinzoontje bij zich en ik met de andere.

Vroeger was het vanzelfsprekend dat ventje kleinzoon 1 bij hem nam in de logeerkamer en ik de jongste bij mij in ons bed, omdat hij niet zo vast sliep en meer aandacht vroeg.

Nu ze wat ouder geworden zijn wordt het wat problematischer. Ze zijn niet langer akkoord met onze regeling. Beiden willen ze samen met mij slapen in ons echtelijk bed, wat ik dan weer moeilijker vind omdat we geen heel groot bed hebben.

Om niet altijd de kleinste zijn zin te geven kreeg deze keer kleinzoon 1 de eerste keus en die wou in ons bed.

Toen het tijd was om te gaan slapen gingen we naar boven en ik legde kleinzoon 1 in ons bed en kleinzoon 2 in het groot bed in de logeerkamer.
Mijn rug was amper gedraaid of kleinzoon 2 wipte van de logeerkamer met al zijn knuffels naar ons bed waar zijn broertje in lag. Broer zag het wel zitten maar nana niet en die plukte haar lieve schat op en deponeerde hem terug in het logeerbed.

Ik hield nadien de wacht vanuit mijn computer kamertje en kijk, elke tien seconden stond de kleine kapoen in zijn vuurrode kabouter pyama, tut in de mond en knuffels in zijn arm, breed in het deurgat te lachen.

Op de lange duur besloot ik dan maar om op het bed naast hem te zitten tot hij sliep, wat na een tijdje toch lukte.

Ik ging even kijken of kleinzoon 1 ook sliep en die lag al lekker met een gelukzalige glimlach te ronken.

Oef...ik kon eindelijk naar beneden wat TV gaan kijken.

Vermits de kindjes altijd vroeg opstaan besloot ik om zelf maar niet te laat onder de wol te kruipen.

Ik ging veiligheidshalve toch maar in het logeerbed bij de jongste kleinzoon 2 slapen, want ik wist dat hij anders in de loop van de nacht toch bij ons zou komen liggen en dan liggen we met vier in één bed. Iets teveel van het goede.

Ventje bleef nog wat TV kijken.

Ik was net ingeslapen toen ik kleinzoon 1 in de aanpalende kamer hoorde hoesten en dan...braken en overgeven. Ik sprong zo vlug en zo stil mogelijk uit bed, liep er naartoe en kon hem nog net mijn zijn hoofdje over de rand van het bed hangen zodat alles niet in het bed terecht kwam.

Slaapdronken slefte ik de trap af om een emmer en een dweil te halen om de boel op te ruimen. Kleinzoon zelf was onmiddellijk na het overgeven terug in slaap gevallen.
Ventje kwam mee opruimen en besloot uiteindelijk om dan ook maar te gaan slapen, de emmer voor alle veiligheid naast hem.

Rond twee uur werd ik wakker van het vreselijk gesnurk van ventje dat los door de muren te horen was. Het ging alsmaar crescendo.
Mijn tenen begonnen ervan te krullen. Normaal gezien als ik naast hem lig geef ik hem op dat ogenblik een goede por of stamp en dan stopt die vreselijke herrie.
“Seffens zijn de kinderen wakker verdorie ” dacht ik knarsetandend en ik overwoog om terug op te staan en hem wakker te maken.
Het was niet meer nodig, op dat ogenblik kwam kleinzoon 1 in de logeerkamer en stond beteuterd naast mijn bed en zei: “Nana, bompa heeft me wakker gesnurkt en ik kan niet slapen met al dat lawaai”.

Ik nam kleinzoon 1 dan ook maar naast me in bed, ventje zachtjes in gedachten vervloekend.

Daar lag ik dan als een schouwgarnituur, met aan elke kant een vredig slapend kind.

Na een tijdje sukkelde ik toch terug in een lichte slaap.
Toen maakte een klein stemmetje me wakker: “Nana ik heb dorst....” ik overwoog hoe ik uit het bed kon zonder de nog slapende jongste kleinzoon wakker te maken.
Vermits ik in het midden lag fluisterde ik tegen kleinzoon 1: “Ga maar het flesje water halen op het nachtkastje van bompa” en kleinzoontje trippelde braaf naar de kamer en kwam terug, dronk wat van het flesje en viel prompt terug in slaap.

Ik schat dat het toen rond vier uur ’s morgens was. Toch dreef ik na een tijdje weer terug in een soort schemerslaap.

Even later werd ik weer met een schok wakker omdat iemand mijn bril op mijn neus zette.
Ik dacht eerst dat ik droomde tot ik doorhad dat er echt iemand probeerde mijn bril op mijn neus te zetten.
Kleinzoon 2 zat rechtop in bed, grinnikte met pretlichtjes in zijn ogen, het ochtendlicht sijpelde al door de gordijnen en hij was de dader. “Shhhhttt.....schattebolleke....slaap nog wat, ’t is nog veel te vroeg om te spelen en broertje slaapt nog!” probeerde ik nog,  tevergeefs.

Echt terug in slaap geraken was vanaf dan onmogelijk. Kleinzoon 2 was uitgeslapen. Hij zette het muziekje van zijn knuffeltje aan en hield dit tegen mijn oor zodat ik mee kon genieten. Hij kroop dicht tegen me aan en begon me kuskes te geven. Hij nam mijn hand en streelde mijn vingers, dan kreeg ik weer zoentjes.

Ik gaf het uiteindelijk op en besloot dan maar om op te staan.

Voorzichtig maneuvreerde ik kleinzoon 2 uit de kamer vooraleer hij zijn broertje kon wakkermaken, want die sliep nog lekker.

In onze slaapkamer, met het grote bed helemaal voor hem alleen, lag ventje nog zalig te slapen, en nu enkele decibels minder hard te snurken.

De herinneringen aan vroeger met onze twee zonen kwamen terug boven.
Tot ze een jaar of acht waren was het bij ons ook elke nacht een beddendans.

Mijn kleinzonen hebben dus een aartje naar hun vaartje.

En nana....nana gaat vanavond héél vroeg slapen want ze is doodmoe.

Slaap lekker.

19-11-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Héhé, ’t was even piekeren wat we tijdens de winter met onze knuffelstoel zouden doen.   Buiten laten overwinteren,  of binnenzetten en gebruiken?

De lieve dame van de winkel waar we de stoel gekocht hadden, had mijn blog gelezen waarin ik me afvroeg of het bijgeleverde zeil voldoende bescherming was voor de winter of niet.   Ventje wou er nog een extra plastiek opleggen om het te beschermen.

Van service gesproken, bij mijn reakties schreef ze dat het zeker niet nodig was en dat de stoel gerust de winter zou overleven met het zeil dat erbij was. 

Toch vonden we het spijtig dat we dan de stoel de hele winter niet zouden kunnen gebruiken.

Heel veel ruimte is er niet, maar we hebben dan toch maar besloten om ons dierbaar stoeltje tijdens de winter in onze kleine veranda te zetten.

Kleinzoon 2 was verrukt.   Zijn knuffelstoel stond terug binnen.   Hij kon er niet snel genoeg terug inzitten, kleindochter kruipt er nu ook in met haar boekjes en nana moet dan voorlezen.

Voilà ...iedereen is nu gelukkig.   Bompa ligt er lekker in te snurken, nana zit er te lezen en de kleintjes worden er geknuffeld.   Ik wist dat we nog veel deugd aan die prachtige stoel zouden hebben.

18-11-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

17-11-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Foto: Dr Nobuo Kurokawa

Gisterenavond keek ik met verbazing naar een reportage op BBC2:

De reportage heette: This World: en ging over de “The Retired Husband syndrome” (RHS)  Met andere woorden: het ‘Gepensioneerde echtgenoot syndroom’ of GES.

Nu moeten jullie niet lachen, het blijkt dus over een échte ziekte te gaan dat ontdekt werd door de Japanse dokter Kurokawa.  Volgens hem hebben  in Japan ongeveer 60% vrouwen een gemeenschappelijk probleem, namelijk: hun echtgenoot die met pensioen gaat!

Na jarenlang alleen thuis te zijn geweest worden de vrouwen ziek bij de gedachte dat ze vanaf het op pensioen gaan,  een hele dag met hun man zullen opgescheept zitten.

In het programma vertelde mevrouw Takako Terakawa  over haar kwaal.   Zij heeft op korte tijd een verzameling aangelegd van ongeveer  400 teddybeertjes om te knuffelen omdat haar man haar nooit knuffelde.  Haar hele lichaam kwam tot rust tijdens deze knuffelpartij.   De beertjes vervangen haar niet-knuffelende echtgenoot.  Bovendien durft ze over haar probleem niet praten met haar echtgenoot.  Zij is nog een echte onderdanige huisvrouw die stilletjes achter haar man aanloopt en alles voor hem doet.   Mevrouw Terakawa lijdt dus aan (GES) het Gepensioneerde echtgenoot syndroom!

Vrouwen die opgevoed werden tijdens de jaren vijftig en zestig, de baby-boomer generatie,  worden vaak gewoon nog als een huismeid aanzien, iemand die thuisbleef om het huiswerk te doen en de kindjes te verzorgen.   De taak van de man bestond erin om veel en lang te werken en enkel ervoor te zorgen dat er voldoende geld op tafel lag.

De werkende,  bijna op rustgestelde echtgenoten,   zijn meestal witte-boorden ambtenaren, die heel vroeg vertrekken naar het werk en enkel naar huis komen om te slapen.

Deze koppeltjes zijn doorheen de werkende jaren heel ver uiteen gegroeid en elk leidt rustig zijn/haar eigen leventje.    Wanneer de man dan op pensioengerechtige leeftijd komt begint de vrouw zich te realizeren dat ze voortaan elke dag zal met hem zal geconfronteerd worden en altijd in zijn gezelschap zal zijn.   Ze ervaart dit als heel beangstigend want tijdens het huwelijk is haar man voor haar een vreemde geworden.

Op dit moment breekt dan ook het koud zweet haar uit en begint ze ziektesymptomen te vertonen.  Ze krijgt een  depressie, is soms ook fysiek ziek en vertoont heel vaak ook een obsessioneel gedrag.

Mevrouw Terawaka verzamelde dus haar beertjes, kreeg uitslag over heel haar lichaam, had maagkrampen, en moest braken wanneer ze aan haar thuisblijvende echtgenoot dacht.

Dr. Nobuo Kurokawa ontdekte  dit syndroom toen hij over een periode van tien jaar een toeloop kreeg van vrouwelijke patienten van ongeveer dezelfde leeftijd, met dezelfde ziekte symptomen, waaronder dus: depressie, uitslag, zweren, astma en hoge bloeddruk.

Hij beweerde dat indien de oorzaak van de ziekte niet tijdig werd behandeld de symptomen nog erger werden.

Meestal zijn de  mannen van deze vrouwen  zich helemaal niet bewust  dat zij zelf  in feite ‘het probleem - de oorzaak’ zijn.

Maar alhoewel de vrouwen deze symptomen vertonen willen ze in feite niet écht weg van hun man.    Hier in het westen zouden zulke  koppels waarschijnlijk gewoon scheiden, alhoewel...als je zo lang getrouwd bent en van deze leeftijd, dan is het in het westen ook niet zo evident om te scheiden.   In Japan is het wel moeilijker omdat een gescheiden vrouw daar blijkbaar geen aanspraak kan maken op een deel van het pensioen van haar man.

Een andere oudere dame in het programma vluchtte weg in een obsessionele passie voor een Japanse jonge pop ster/zanger.   Ze ging overal naar al zijn optredens kijken en haar kamer hing vol met  posters van hem,  zoals bij een adolescent.   De ganse dag speelde ze zijn muziek.   Haar man werkte nog,  maar wel ver van huis, hij kwam maar één keer per maand naar huis.   Zij vond het zo heel fijn.

In het programma kwam de man op een van zijn zeldzame huisbezoeken.  Hij bleek geen monster te zijn, integendeel, een kleine, timide man die volkomen verrast was toen hem verteld werd dat zijn vrouw aan het ‘GES’ leed en dat ‘hij’ de oorzaak van die ziekte was.  Hij had er totaal geen besef van hoe erg het met zijn vrouw gesteld was, zij had er nooit met hem over durven spreken.

Nu deze ziekte gekend is komt het veel aan bod in TV programma’s en in krantenreportages.

Omwille van de steeds toenemende vergrijzing begint deze ziekte een veelbesproken item te worden, maar de vrouwen durven er toch niet goed over praten, ook niet onderling met andere vrouwen of gepensioneerden.

Als het nu in Japan zo is, dan vraag ik me af wanneer deze ziekte zal toeslaan in het Westen, tenzij….het is hier misschien al zover en de vrouwen durven er ook niet openlijk over spreken!?!

15-11-2006 om 10:24 geschreven door BOJAKO  

Sinterklaas:

Kerstsfeer:

Armoede:

Weelde:

Giften:

14-11-2006 om 11:40 geschreven door BOJAKO  

Gisteren was het verjaardagsfeest van kleinzoon 1. Zes jaar wordt hij. Naarmate de familie binnenkwam (en we waren met velen) werden de pakjes sneller en sneller opengescheurd. Zoals te verwachten hadden de kleinste geschenken het meeste succes, de ‘protzak’ van tante Truus dat met veel hilariteit werd doorgegeven van kind naar kind en de reuze zeepbellenblazer van bobonne.

Zoon en schoondochter hadden gezorgd voor een prachtig buffet. De kindjes zaten samen aan een tafel, de oudjes (wij dus) aan de andere tafel en de jeugd (de ouders van al de kindjes) liepen er tussenin over en weer.

Alleen bobonne rookt nog en die stond af en toe helemaal alleen, in het midden van de tuin nog een nageltje van haar doodskist in te ademen. Bij de kinderen thuis mag er binnen niet gerookt worden.

Vandaag was het dan weer bij ons thuis te doen.
De familie van ventje kwam eten. Ze komen niet dikwijls want ze wonen aan zee.
Ventje was eergisteren alle boodschappen gaan doen omdat ik het nog zo druk had met de zieke en niet zieke kleinkindjes, en daartussenin nog even wou uitgaan met mijn blogvrienden.

We stonden vanmorgend vroeg op want ze kwamen op de middag eten, omdat ze vrij ver moeten rijden vertrekken ze niet graag laat.

Ventje die niet kan koken, doet tegenwoordig toch zijn uiterste best om behulpzaam te zijn.
Hij begon met de aardappelen te schillen en de uien want ik ging een aardappel/ui-gratin maken.
Verder had ik de menu, gezien de drukke week vooraf, nogal simpel gehouden.
Aspergerollekes (gekregen van schoondochter – overschot van buffet)  dienden als voorgerechtje, daarna had ik dus die gratin gepland, een paar lekkere kipjes in de oven om te braden, witloof met mayonnaise en als dessert Tiramisu ijs.
Voilà – geen werk, gemakkelijk, poepsimpel.

Schoonbroer en schoonzus arriveerden met schoonma.
Na ons aperitiefje gingen we aan tafel, het voorgerecht ging er vlotjes in en ik ging naar de keuken om nog een korstje op de gratin te grillen en de kippen in stukken te verdelen.
Ik legde mijn eerste kip op de houten snijplank, nam mijn scherp mes en .....niks....ik geraakte er niet door!
Doeme, dedju, doeme, doeme....wa’s dat?
Ik nam dan een kippenschaar om de kip door te knippen, denkend dat mijn mes bot was en weer geraakte ik er niet door.
Nog nooit gebeurd, het zweet parelde op mijn voorhoofd.
Ventje hoorde me tot in de living sakkeren, enfin iedereen hoorde het en ze kwamen allemaal kijken naar mijn gevecht met de kippen.

Met opeengeklemde tanden zei ik: “’t zijn verdekke precies soepkiekens, hoe kan dat nu...zo taai, dat heb ik nog nooit meegemaakt!”.
Plots zie ik ventje rommelen in de vuilbak en hij vistte er de verpakking van de kippen uit  “euh....shoeke....’t zijn inderdaad soepkiekens, ik wist niet dat er een verschil was, zet ze dan wat langer in de oven...”

Mijn ogen schoten vuur, mijn tikker deed overuren en ik riep zenuwachtig: “miljaarde miljaarde nondepippel.... maar enfin, dat ge niet kunt koken tot daartoe, maar dat ge verdomme geen braadkip uit een soepkip kent,  dat gaat mijn verstand gewoon te boven!
Dat komt er nu van als ik zelf mijn boodschappen niet doe!”.

Schoonma nam dit heel persoonlijk. Ik attakeerde verbaal hààr zoontje! Dat was nèt iets te veel.
Boos zei ze: “Moh Shaakie – kan die ventje tog nie on doen da da supkiekes zaain, waai zulle wel eite, in eurloch muste waai oek supkiekes eiten, du must nie zo kwoad zaain oep daain man, der elpt nok soe goe in die keuke und der duut soviel andere dinge in ois”.

Schoonbroer grapte nog en zei dat het misschien nu het moment was  om SOS Piet te bellen en schoonzus zei dat ze heel tevreden waren met enkel gratin en witloof, er hoefde voor hen geen vlees bij.

Enfin, nog altijd heel kwaad blafte ik ventje toe om uit de diepvries steaks te nemen. Normaal gezien laat ik die altijd een dag op voorhand zachtjes ontdooien want anders zijn ze taai.
Maar nood breekt wet, dus ik smeet ze de microgolf in om te ontdooien, de twee eerste kwamen daar doorgekookt uit inplaats van gewoon ontdooid, de drie volgende al iets minder gebakken.

Ik smeet dan weer alles nijdig in een bakpan, stak de gratin weer in de oven om op te warmen en legde wat later de twee gebakken schoenzolen bij ventje en mezelf op het bord,  en de ‘redelijk’ goede steaks op de borden van de andere familieleden.

Mijn hartslag was inmiddels gedaald van 200 naar 100 slagen per minuut en er is aan mijn tafel nog nooit zo fel op mijn eten gereageerd. Iedereen smakte en hmmmde...alsof het het laatste avondmaal was en zei om de minuut...”wow, lekker zeg...goei biefstukske...” alleen ventje zat er nog altijd als door de hand God's geslagen bij.
Hij was compleet van zijn melk.

Ik word zelden boos en nu was ik heel boos. Maar ik kan nooit lang boos blijven.
Ik begon er op de duur al zelf mee te lachen en zei: “voilà nu heb ik ineens weer stof voor mijn blogstukje en om morgen te vertellen als we naar het feestje van onze vrienden gaan!”

Mijn familie is nog aan’t bekomen van zijn laatste stunt.
Hij was toen ook alles gaan kopen dat op mijn lijstje stond voor een Barbeque, maar toen alles op tafel kwam bleek dat hij het vlees niet gekocht had.
Op mijn vraag waarom hij geen vlees had gekocht kreeg ik als antwoord: “ik dacht er zit nog genoeg in de diepvries”.
Hij was me dat wel vergeten te zeggen en hij kent er inderdaad zo weinig van dat hij niet beseft dat vlees uit de diepvries op voorhand moet ontdooien.
Als ik morgen doodval moet de sukkelaar voor de rest van zijn leven blikjes Cassoulet eten vrees ik of snel een andere vrouw zoeken die kan koken.

Enfin, al met al konden we er tegen het dessert om lachen, maar ventje was toen nog zodanig zijn kluts kwijt dat hij zelfs geen ijs meer kon scheppen in een kommetje.
Ik heb hem dan maar het knopje van het koffiezetapparaat laten aanzetten.

Hij ligt nu, stilletjes, nog steeds in de put,  voor zich uit te kijken naar de tennis te kijken op TV. Ik zal hem wat moeten gaan troosten denk ik.

12-11-2006 om 18:08 geschreven door BOJAKO  

Snel even de tijd nemen om mijn dagboekje aan te vullen want het gaat weer een drukke dag worden. Kleinzoon 1 verjaart, hij wordt zes en vanmiddag is het feest. Ik had graag een biscuit gebakken maar daar was deze week echt geen tijd meer voor.

Gisterennamiddag hadden we een oplossing gevonden voor de opvang van kleindochtertje want haar nana had een afspraak waar ze heel graag naar toe wou.

We hadden afgesproken met enkele blogvrienden van het eerste uur om onze nederlandse vriendin Chia/Mimi/Labo te ontmoeten. Iedereen die Chia zelf graag wilde ontmoeten was op het appel, behalve Chia zelf, die spijtig genoeg om dringende redenen op het laatste moment moest forfait geven.
We hebben er dan toch maar het beste van gemaakt.

Deze week hoorde ik in een interview een reporter vragen aan de uitvinder van het WWW, of het internet niet tot vervreemding zou leiden.
Hahaha....mijn blogvrienden van gisteren zullen daar eens flink om lachen. Inplaats van vrienden te verliezen krijg je er een hele hoop toffe vrienden bij. Caerwyn en Ludovicus zorgden ervoor dat het geen vrouwen onderonsje was. Twee schatten van mannen, zeg dat ik het u gezegd heb! Ik hoop dat ik ze beiden nog dikwijls mag ontmoeten.
Myette met haar ongelooflijk droge humor was ook weer van de partij. Fernanda die ik nog niet kende bleek ook een heel sympathiek mevrouwtje te zijn. 

Huismusje en Hotlips waren, toen ik moest vertrekken, nog aan het overwegen of ze een kroegentocht in Berchem gingen doen. Ik vraag me af hoe ze het ervan af gebracht hebben.
Huismusje was met de fiets en ze waren aan het overwegen of Hotlips achterop kon zitten.
Tegen dan was Hotlips al aan het zingen: ‘I like Chinese.....’ het liedje van mijn blog was blijven plakken zei ze, ik moest toegeven dat ik het ook al de hele week aan het neuriën ben. 

Ik wou naar huis want ik moest absoluut Seppe nog eens zien voor het bezoekuur afgelopen was.
Gelukkig schijnt het goed te evolueren. Bloedproeven hadden uitgewezen dat het niet één van de heel gevaarlijke virussen was. ’s Morgens zag het er allemaal nog niet zo best uit, maar zoon 2 vertelde dat de buikloop gedaan was en dat hij bijna niet meer gebraakt had.
Hij moet dan ook niet langer aan het infuus als alles zo goed blijft gaan.
Zijn grote, lieve, tandeloze grijns toen hij me gisterenavond zag deed mijn hart weer smelten.

Vannacht hebben ventje en ik dan weer eens kunnen doorslapen.
Ook de tweede nacht was kleindochtertje beginnen wenen toen ze in haar bedje moest en weer kreeg ze een braakreflex en kotste alles onder, we moesten weer alles verversen. Ons wasmachine doet overuren.
Het simpelste was om ze gewoon bij ons in bed te nemen, dan weent ze niet, braakt ze niet en slaapt ze als een roosje.
Nana en bompa daarentegen hebben nu allebei blauwe kringen onder hun ogen.

Gisterenavond bleef ze bij haar mama slapen, twee dagen je mama en papa moeten missen als je twee jaar oud bent is wel het maximum, ook voor mama. Papa is bij Seppe in het ziekenhuis gebleven.

Nichtje Claire in Engeland mocht dit weekend even overhuis komen om een even bij haar drie kindjes te zijn, ze heeft nog verlammingsverschijnselen in haar linkerbeen en haar rechterarm, waar de pees doorgesneden was, is nog in een gipsverband.

Ze zei aan de telefoon dat bij zo’n zenuwbeschadiging de dokters zich niet kunnen of willen uitspreken of het letsel blijvend zal zijn of niet.
Ze probeert optimistisch te zijn en is gelukkig dat ze er zo goed doorgekomen is. Maandag moet ze terug het ziekenhuis in voor verdere onderzoeken en therapie.

Slechter is het dan weer gesteld met een heel goede vriendin van me die een tijdje terug een heel zware lever operatie onderging omdat er een grote tumor pal in het midden zat.  Het was ofwel  het meeste van de lever wegsnijden en hopen dat het terug zou aangroeien ofwel  een levertransplantatie.  Ze hebben geopteerd voor het eerste.
De lever is wel flink terug aangegroeid maar de stent blijft steeds weer loskomen en lekken.  
We hadden afgesproken om maandag elkaar te onmoeten samen met onze andere vriendinnen en nu krijg ik een mailtje dat ze maandag terug onder het mes moet.
Ze is vol goede moed en ik weet dat ze een ongelooflijke doorzettingsvermogen heeft.   Zij stuurt ons zelf als bijlage aan haar mailtje het liedje van Monty Python:  'Always look on the bright side of life'.
Het was allemaal goed nieuws tot daarnet dat mailtje binnenkwam.
Mieke lieve schat...als we maandag samen zijn branden we allemaal een kaarsje voor je!


Nu moet ik snel wat gaan opruimen want morgen komt er hier bezoek. Ventje is gisteren terwijl ik op trot was inkopen gaan doen, ik moet dus nu voor we naar het feestje van kleinzoon gaan even gaan checken of hij niets vergeten is en mijn menu al wat voorbereiden.

11-11-2006 om 11:56 geschreven door BOJAKO  

Normaal gezien ging deze week een kalme week worden ten huize Bojako.
Seppe zou vanaf nu naar de kribbe gaan op de dagen dat zijn mama werkte.
De natuur besliste er echter weer anders over.

Maandag ochtend om zeven uur, telefoon van zoon 2 om te zeggen dat Seppe een bronchitis had en of ik het zag zitten om hem nog een paar dagen bij te houden. Een ziek kind kan nu eenmaal niet naar de kribbe.

Hoe kon ik onze Seppe weigeren? Natuurlijk mocht hij komen, maar voor dinsdag was er een groot probleem. Ik wou naar de begrafenismis gaan van de vader van een heel goede vriendin en na de middag had ik afgesproken om het eerste kleinkind van een ander heel goede vriendin te gaan bewonderen.

Dat was geen onoverkomelijk probleem, zoon 2 kon die dag sociaal verlof nemen. Hopelijk was het tegen woensdag wat beter met Seppe zei hij.

Dinsdagavond kreeg ik terug telefoon, het was nog erger gesteld met Seppe, hij was nu beginnen overgeven en had erge buikloop, of ik woensdag voormiddag even op kleindochter kon passen terwijl ze met Seppe naar de dokter gingen.

Geen probleem, breng ze maar. Turbo kleindochter met het prachtig blond haar en guitige blauwe oogjes moet niet onderdoen voor haar neefjes, integendeel, ik vrees dat ze later allemaal het onderspit zullen delven.
Ze kan wel heel goed spelen, maar ze benut wel elke vierkante centimeter van ons huis.
Het opruimen is meestal een taak voor ventje.

Woensdag was het echter nog erger gesteld met Seppe ocharme, zoon 2 belde en zei dat ze ’s avonds terug naar het ziekenhuis moesten en dat hij waarschijnlijk zou moeten blijven aan een infuus. Mocht kleindochter komen slapen en bij ons logeren de dagen dat Seppe in het ziekenhuis moest?
Natuurlijk kon dat. Waarom heb je anders grootouders?
Mijn hart bloedde al bij de gedachte dat mijn lief schattekebolleke het ziekenhuis in moest en aan een infuus, en dat op vijf maanden.

Het was lang geleden dat kleindochter nog was blijven overnachten. Ze was al wat onwennig met al het over-en-weer geloop van mama en papa met Seppe en nu moest ze nog in een vreemd bedje slapen.
Gisterenavond legde ik ze na haar papje in bed maar ze was er absoluut niet mee akkoord en brulde het huis bijeen.
Ik zat in mijn kamertje ernaast aan de computer en hoorde toen het onvermijdelijke. Wanneer kleindochter hard weent dan braakt ze. Ik was nèt te laat. Heel het bedje vol, de slaapzak, de knuffels...dan maar ventje geroepen en samen vlogen we aan de grote kuis.
Ik ververste kleindochter en ventje ververste het bed. Gelukkig had ik zelf nog een slaapzakje liggen.
Met geen stokken was ze in haar bedje te krijgen dus gisteren is nana met kleindochter om negen uur ’s avonds gaan slapen.
Dicht bij mij viel ze bijna onmiddellijk in slaap. Ik durfde daarna niet meer opstaan omdat ik bang was dat ze uit ons groot bed zou vallen. Ik moet beslist op zoek naar die dingen die ge tussen bed en matras steekt zodat het kindje niet uit bed kan vallen.

Enfin...misschien al goed dat ik vroeg ben gaan slapen want vanmorgen om zeven uur was ze klaarwakker en klaar voor de strijd.
In’t bad deed ze zo geweldig dat ik de ganse badkamer daarna kon opnemen. Gelukkig had ik zelf nog mijn pyama aan, want die was ook doorweekt.
Hardop lachend liet ze zich elke keer voorover in het water vallen om zoveel mogelijk water omhoog te laten pletsen. Zij vond het vreselijk plezant! Ik kon niet anders dan er ook om lachen.
Ze is nu haar middag dutje aan het doen, de kamer en het bedje waren niet langer vreemd en ze viel onmiddellijk als een blok in slaap.

Daarom nu efkes snel mijn blogdagboek bijwerken voor ze terug wakker wordt, want seffens gaan we samen met haar Seppe bezoeken in het ziekenhuis.

09-11-2006 om 13:54 geschreven door BOJAKO  

08-11-2006 om 14:56 geschreven door BOJAKO  

Eergisteren,  zondag, ’t was droog buiten, er waaide een stevige bries, goed weer voor een lekkere wandeling.

Plots telefoon:  zoon 2 – “Mama....wat gaan jullie vandaag doen?”

Ikke: “euh...waarschijnlijk een wandeling maken en een frisse neus halen waarom?”

Zoon 2: “’k zit vanmiddag met de twee kinderen alleen en ik dacht dat we dan samen iets konden doen, misschien kunnen we broer en de kindjes ook vragen!”

Ikke: “geen slecht idee want die zit ook alleen, zijn vrouwke heeft een late shift, die zal ook wel buiten willen”

Even later telefoon van zoon 1:

“Mama....wat gaan jullie doen vandaag want....”

Ikke: “jaja ik weet het, ge zit alleen met de kindjes, ik heb net uw broer aan de lijn gehad die zit in hetzelfde schuitje, als we nu eens allemaal samen naar het Sint Annekes bos gaan, dan kunnen de klein mannen daar eens flink los lopen, dan langs de dijk terug naar de boten kijken en dan op Sint Anneke strand iets drinken, wat denkt ge?”

Beide zonen:

“Klinkt goed...”

We spreken af bij zoon 2 en als we daar aankomen zit hij met één hand Seppe de fles te geven en met de andere kleindochter eten te geven.

Zoon 2 met een brede glimlach: “Ik weet niet hoe vrouwen dat doen, maar ik weet dat mannen niet gemaakt zijn om op twee klein mannen te passen....ik ben blij dat ik u zie” waarop ik kleindochter haar patatjes begon te geven terwijl hij verder kleinzoon 3 de fles gaf.

Twee pampers en een kleine verhuiswagen benodigdheden later waren we op weg naar Sint Anneke.

Mijn hernia was heel braaf die dag en samen hebben we heerlijk genoten van ons herfst bos/ ‘strand’ wandeling.  Zoon 2 leerde kleinzoon 1 héél ver steentjes in de Schelde gooien en riep daarbij elke keer “lap weer twee vissen met hoofdpijn” waar kleinzoon 2 dan weer onbedaarlijk moest lachen.

Voor de Taverne/Restaurant Roma op de dijk van Sint Anneke stond een bord en daarop stond: ‘elke vrijdag gebakken haring met ajuinsaus, reservatie nodig’ en ik dacht onmiddellijk aan Kamoelken van het terziele gegane blog ‘Kamiel vertelt’ en het water kwam bij mij in de mond.

“Pakt een folderke zodat we eens kunnen reserveren” zei ik aan ventje.  Ik kijk er al naar uit.

Zoon 2 ging naar huis met zijn kroost en wij werden uitgenodigd bij zoon 1 en getrakteerd op een lekkere Chinees. ( Kommaneuker aub niet lachen – ik weet dat het een chinese maaltijd moet zijn, maar zo zeggen wij dat hier ! J )

Maar ....  

Eigenlijk had ik écht meer zin in gebakken haring met ajuinsaus!

07-11-2006 om 10:09 geschreven door BOJAKO  

06-11-2006 om 16:01 geschreven door BOJAKO  

06-11-2006 om 15:51 geschreven door BOJAKO  

Het is jullie misschien nog niet opgevallen, maar mijn hobby is spelen met de computer.

Het begrip ‘spelen’ is dan ook heel rekbaar.

Ik vind het reuze plezant om mijn blogje te schrijven, dus schrijven is ook spelen zoals dat ‘nonsens’ gedichtje van gisteren.

Ik kan niet dichten, ik heb een mateloze bewondering voor mensen die het wel kunnen, maar ik bak er zelf niets van. ‘Schoenmaker blijf bij uw leest’ geldt zeker voor mij.

Maar gisteren was het nonsens gedichtje gewoon een tekst om mooi verpakt in een kader op mijn blog te zetten. Stijl Hotlips. Wat zij kan grenst aan het ongelooflijke. Stikjaloers ben ik en ik durf dat best toegeven. Ik leer ook graag bij.

Hotlips is ook mateloos genereus om haar talent met anderen te delen. Toen ik begon te bloggen kon ik enkel een tekst in Word typen en dit op mijn blog plakken. Al de rest was voorzien door onze grote bezieler ‘de Patrick’ en dan bedoel ik niet die van ‘A’.

Wat me onmiddellijk opviel, zeker in onze categorie, was de hulpvaardigheid van mijn mede-bloggers. Als je een probleem had, dan probeerde men om je helpen.

Een volslagen computer-analfabeet helpen is niet gemakkelijk. Je moet het dan nog hééééél simpel kunnen uitleggen.

Ik probeerde om mijn vragen wat uit te smeren om niet altijd dezelfde persoon lastig te vallen, vroeger aan onze ‘Chia/Labo/Mimi’ die we nog allemaal ontzettend missen, Hotlips, Huismusje, Ludovicus, Milo, Cyberfox, Bomma, Myette... (sorry als ik nog iemand vergeet) ... ik heb van hen allemaal hulp gekregen.

Muziek op mijn blog, foto’s, kadertjes, een loep ... noem maar op, zonder hen was het hier bij Bojako een trieste bedoening.

Ik had natuurlijk naar het Forum kunnen gaan en daar vragen stellen, maar het is toch veel leuker om als vrienden onder elkaar mekaar te helpen.

Mijn kaderke van gisteren lukte maar gedeeltelijk en dat na uren werk. Er is nog veel werk aan de winkel. Maar dat is net het leuke, het proberen om creatief bezig te zijn met moderne middelen. Mijn tekengerief ligt momenteel dik onder het stof, spelen met een fotobewerkingsprogramma is veel leuker op dit moment.

Of ventje het allemaal zo leuk vindt, wel dat denk ik niet, want voor ge het in de mot hebt zijt ge toch enkele uren stil met zo’n nieuw probeerseltje.

Toen ik gisterenochtend beneden kwam stond mijn laptop op de living tafel startklaar... ingelogd en al.

Ventje stond ernaast met een brede glimlach, hij kent nog minder van computers dan ik, en ik dacht dat hij ook ging beginnen surfen.

“Maar nee shoeke, ik heb dat voor u klaargezet, dan moet ge niet altijd daarboven op uw kamerke zitten” – hij had er zelfs een tasje koffie naastgezet.

Mijn eerste gedacht was, ‘oh wat een schatteke toch, altijd zo attent’.

Mijn tweede gedacht was, ‘hm....die vindt dat ik teveel boven zit aan mijn computer.’

Mijn derde gedacht was, ‘ocharme, die mist mij en wil dat ik hier in de living bij hem zit’.

Met dit allemaal in gedachten (sic) zette ik me wat later neer aan de livingtafel om dan maar met de laptop te werken.

Nu, ik weet niet wat jullie ervan vinden, maar volgens mij werkt een laptop toch niet zo vlot en gemakkelijk als een PC. Bovendien is de mijne dan nog een Qwerty. Als ik eraan denk dan verander ik de taal omdat ik toch blind typ, maar als je met zo iets ingewikkeld bezig bent als kaderkes maken en daar tekst opplakken dan begint het op je zenuwen te werken indien je voortdurend op een foute toets tikt.

Bovendien vind ik dat ik gemakkelijker kan lezen op mijn groot scherm. Alles staat zo klein op het scherm van mijn laptop en ik zie het niet al te best. De livingtafel is ook te hoog en ik krijg er kramp van in mijn arm en in mijn nek. Enfin, ge hebt het al door zeker, ik zit liever gerust boven aan mijn gewone PC te werken.

Maar ja, wat doet ge niet allemaal voor zo’n schat van een ventje?

Ik was goed en wel een kwartiertje bezig en zag ventje zijn jas aandoen en de tuin intrekken. Mijn ventje heeft ‘geen zittend gat’ zoals men hier placht te zeggen.

Ik heb daar mooi een hele tijd beneden gezeten en hij, de man van wie ik dacht dat hij me miste, was tot laat in de namiddag helemaal achter in de tuin het zwembad winterklaar aan het maken.

Ik zit me nu nog altijd af te vragen waarom hij de laptop beneden klaar heeft gezet, voor mijn aangenaam gezelschap was het zeker in elk geval niet!

Zucht...mannen....ik zal ze nooit begrijpen.

05-11-2006 om 11:15 geschreven door BOJAKO  

04-11-2006 om 16:30 geschreven door BOJAKO  

schalkse Rik Torfs

Ik tracht om toch minstens één keer naar een nieuw televisieprogramma te kijken waarvan ik denk dat het ‘misschien’ interessant kan zijn.

Zo keek ik enkele weken terug voor de eerste keer naar het programma ‘Nooitgedacht’ op Canvas met Rik Torfs.
Ik had Rik Torfs al enkele keren op televisie gezien als gast in praatprogramma’s.
Ik weet dat hij professor Kerkelijk Recht is, maar of hij ook een priester is weet ik niet.
Wat mij altijd opviel waren zijn spitsvondige antwoorden en zijn deugniet/pret oogjes.
Misschien lagen daardoor mijn verwachtigen iets te hoog toen ik naar de eerste uitzending van 'Nooitgedacht' keek.

Hij interviewde Karel de Gucht. Hm.....en nog eens Hm..... mij leek het programma op een verbaal flitsend-snel-degengevecht tussen twee haantjes.
De 'geleerde' franse en latijnse zinnen vlogen als een spervuur heen en weer en soms vroeg ik me af of ze zelf nog wisten waar ze het over hadden, ik allang niet meer.
Voor mij hoefde het programma niet meer. Het ging me een beetje boven mijn verstand. Een programma bestemd voor de intelligentia naar mijn zeer bescheiden mening, zeker als ze latijn beginnen te praten.

Maar ja, ik kon het niet laten en omdat ik nog steeds een boontje heb voor Rik Torfs, besloot ik om hem een tweede kans te gunnen.

De tweede keer interviewde hij Marion van San, de crimonologe die in het verdomhoekje werd gesmeten omdat ‘men’ niet akkoord was met haar wetenschappelijk onderzoek naar allochtone jongeren in de jeugdcriminaliteit.
Marion Van San toonde destijds in haar rapport aan dat economische migratie altijd gepaard gaat met criminaliteit.
Tegen Rik zei ze dat ze destijds zo erg onder vuur werd genomen dat ze van de stress zelfs haar haar verloor.

Ik had Marion nog nooit op televisie gezien en ik moet zeggen dat ze best meeviel.
Een jonge, intelligente vrouw met een uitgesproken mening. Enfin ze noemde een kat een kat, wat de week daarvoor niet kon gezegd worden van Karel de Gucht. (hij deed dit misschien wel maar ik heb het niet begrepen met al dat frans en latijn).

Dit interview was stukken beter! De schalkse Rik vertoonde deze keer niet zozeer haantjesgedrag maar meer zijn normaal deugniet/flirtgedrag.
Het scheen nog succes te hebben ook, want Marion bleek hem  wederzijds heel sympathiek te vinden.

We kregen ook een fragment te zien van een nederlandse TV show waarin Marion Van San in de clinch gaat met de alomtegenwoordige Kristien Hemmerechts, net zoals ‘De Rik’ is zij een ook een veelgevraagde gaste in talkshows.
Tijdens het interview gaf Kristien Hemmerechts ook ongezouten haar mening alhoewel haar uitspraken slechts haar persoonlijke mening waren en niet werden ondersteund door een wetenschappelijk onderzoek zoals van Marion.  

Kristien spuwde bijna vuur tijdens het nederlandse interview en zei spinnijdig dat ze in een buurt woonde met allochtonen en daarom een soort ervaringsdeskundige was, waarop Marion van San dan weer even gepikeerd replikeerde met : ‘jij woont in één van de rijkste buurten van Antwerpen, dat kan je niet vergelijken met wonen in een arme buurt in Borgerhout’.
Had er een modderbad geweest dan zou het nog interessanter geworden zijn als de twee dames het fysiek hadden kunnen uitvechten in een vettig worstelpartijtje.

Marion vertelde ook dat Kristien na afloop van dat programma haar zou uitgescholden hebben voor raciste en dat zat Marion heel hoog, want ze zei tegen de Rik dat ze absoluut geen raciste was.
Je mag tegenwoordig niet veel meer zeggen om uitgescholden te worden voor racist.
Haar onderzoek, zo beweerde ze, was qua opzet wetenschappelijk correct en daardoor was de kritiek op haar werk niet passend . DON'T SHOOT THE MESSENGER! (Je mag de boodschapper niet doden).

Al met al was deze aflevering van ‘Nooitgedacht’ toch boeiend en interessant genoeg om Rikske nog een kans te geven. Ik kijk alvast uit naar de volgende uitzending.

Benieuwd wie nu de gast zal zijn: zondag 22.50 op canvas, veel te laat op de avond, ik weet het, maar desnoods neem ik het op.

Rik krijgt van mij dus nog een derde kans.

02-11-2006 om 21:26 geschreven door BOJAKO  

Ik heb ventje leren kennen toen ik zestien was, hij was een vriend van mijn oudste broer.

Als zestienjarige was hij in mijn ogen al ‘een man’ vergeleken met de puberachtige jongens die ik toen kende.
Hij was éénentwintig, had zijn legerdienst al achter de rug en was geëmigreerd naar Canada.  Toen ik hem ontmoette was hij even terug op bezoek bij zijn ouders. Ik was zeker ook niet zijn eerste lief.

Eén blik in zijn prachtige, blauwe ogen en ik was op slag verliefd.
Die echte, eerste, oprechte verliefdheid die je enkel als tiener kunt kennen. Plots staat daar de prins van je dromen pal voor je neus.
Alhoewel, als ik eerlijk moet zijn, de prins van mijn dromen had altijd een donkere haardos en diepkijkende donkere, zwoele ogen. Ik had toen al moeten weten dat het fout ging gaan.

Bovendien was hij een man van weinig woorden, diepzinnig en kalm. Dit was een schril contrast met de andere mannen die ik kende, vooral mijn vader en mijn broers. Die hadden over alles en nog wat hun opinie.

Enfin smoorverliefd, van mijn kant toch, werden we een koppeltje. Hij kwam natuurlijk bij ons thuis want hij was bevriend met broer.

Vader nam me korte tijd later terzijde en vroeg me wat ik in deze jongen zag. Hij vond hem veel te stil voor mij. Toen we na een jaar nog steeds een koppel waren sprak moeder me er ook over aan terwijl we aan het afwassen waren,  en vroeg me of ik niet vond dat ik nog te jong was om al zo serieus met een jongen om te gaan. Zij en vader vonden dat ik ‘de markt’ nog wat moesten verkennen.

Nu zijn er maar twee dingen die je nooit tegen een zestienjarige moet zeggen over de vrijer, dat hij niet goed bij je past en dat je te jong bent.

Ik denk dat ik vooral bij ventje bleef omdat ik moeite moest doen om hem te hebben, ik was de jager. Hij was nog steeds zijn eerste grote liefde niet vergeten. Moest zij hem toen op dat moment terug gewild hebben,  dan zou hij me zonder een moment na te denken hebben laten staan.

Maar na een een tijd werd ik het zelf beu, de eerste vlam was geblust en ik verbrak voor de eerste keer onze relatie. De fun en de fut waren eruit.

Op dat moment schoot er iets in ventje wakker en nu werd hij de jager.
Hij zei me dat hij met de dag meer en meer verliefd op me geworden was en vroeg me of ik met hem mee terug naar Canada wou.
Ik antwoordde dat één keer emigreren voor mij al voldoende was geweest en indien hij me wou, dan zou hij toch hier in België moeten blijven, wat hij dan ook deed.
Hij zocht hier terug werk en trok terug in bij zijn ouders.

We zijn vier jaar een koppeltje geweest, wel braaf thuis bij moeder en vader natuurlijk, want in de vroege sixties was er geen sprake van samenwonen. Er was ook geen sprake van samen op reis gaan of samen slapen. Hij heeft in die vier jaar zelfs de binnenkant van mijn slaapkamer niet gezien. Dat zou pas gekunnen hebben over het lijk van mijn vader.

Natuurlijk vrijden we toch, en dit op de meest onmogelijke plaatsen. In de auto, in de cinema, net zoals alle koppeltjes van toen. Stiekem.... en dat maakte het allemaal nog veel boeiender.

Tijdens die vier jaar had ik toch nog steeds mijn twijfels en was het al meerdere keren af en aan geweest. Maar na een zoveelste breuk vroeg ventje of ik met hem wilde trouwen.

Ik was toen op de leeftijd dat je zelf je stekje begon te willen en in de jaren zestig moest je trouwen indien je je eigen stekje wou.
Alleen wonen, samenwonen, dat kon toen gewoon niet. Ik zei dus ja, deels uit medelijden want hij zweerde toen dat ik de grote liefde van zijn leven was, alhoewel mijn verliefdheid op een pieteklein pitje stond.

Drie maanden voor het huwelijk zag ik het toch weer echt niet zitten en maakte ik nog eens een einde aan onze relatie.

Toen schoot vader pas echt in aktie, hoe zeer hij in het begin tegen ventje was, hoe hoe hoog stond hij nu in zijn vaandel.
In een franse colère zei hij me dat ik niet met de voeten van een man mocht spelen en eindelijk eens moest weten wat ik wou.
Ik had beloofd om te trouwen, alles lag vast om te trouwen,  dus er zou getrouwd worden, willen of niet. Basta.

Dus ik trouwde. ’s Morgens vroeg stond ik in de badkamer in mijn trouwjurk, keek in de spiegel en dacht: “meisje toch, wat ga je nu aanvangen?” en met dit in mijn gedacht ben ik getrouwd.

Je trouwde vroeger vrij jong én met iemand die je helemaal niet kende. Dat is nu anno 2006 ondenkbaar. Ik ‘kende’ ventje al wel vier jaar, maar om iemand echt te leren kennen moet je op z’n minst een paar maanden samengewoond hebben.

Op huwelijksreis, in de boekjes de meest romantische tijd van je leven, was ik al aan het denken wat een grote vergissing ik gemaakt had.
Zes maanden later smeet ik al mijn kleding in een koffer en dreigde ik om terug naar huis naar mijn ouders te gaan.
Ventje was nog steeds heel zwijgzaam,  dus de ruzies waren meestal eenzijdig. Het waren in feite geen ruzies, het was meer een voortdurend, vreselijk, ambetant gevoel van wrevel.

De emancipatie van de vrouw was eind jaren zestig ‘Het Gesprek’ van de dag, overal en altijd, net zoals nu ‘Het Dieet’.
Vrouwen begonnen voor zichzelf op te komen, begonnen overal eisen te stellen, thuis, op het werk, en in het huwelijk.

Daar zat bij mij ook heel wat wrevel. We deden een postrekening open en dit moest op de naam van ventje, hij moest mij een volmacht geven indien ik er geld wou afhalen, de wet schreef dit inderdaad allemaal zo voor.   Indien ik zelf een rekening wou hebben om mijn loon op te zetten,  dan kon dit slechts met het akkoord van ventje en ook dan moest ik zijn toestemming hebben om geld af te halen. Deden we een rekening open voor de kinderen dan mocht ik er wel geld op zetten maar niet afhalen zonder toestemming van ventje.
In het huishouden werd verwacht dat de vrouw alles deed en zolang er geen kinderen waren werd ook nog verwacht dat je full-time ging werken.
Bij al mijn vriendinnen en vrouwelijke collega’s ging het er toen net hetzelfde aan toe. Ik werkte toen op een firma met bijna uitsluitend jonge vrouwen van mijn leefdtijd, waaronder heel veel van dezelfde school en zelfs van dezelfde klas.

Natuurlijk ging ik regelmatig thuis bij moeder en vader over mijn ‘penibele toestand’ klagen.
Het antwoord van vader was altijd kort en bondig: “ ik ben al blij dat er iemand met u is willen trouwen, zo’n vreselijke dolle mina, ik bewonder de man die u in huis neemt!” en daarmee was voor hem de kous af.
Moeder had andere argumenten: “maar kindje toch, uw ventje is toch nen hele brave, hij drinkt niet, gaat niet uit, hij slaat je niet en niets doen in het huishouden..., ’t ja zo zijn nu eenmaal mannen.  Het huishouden is de taak van een vrouw en als vrouw moet je maar op je tanden bijten en....” en toen kreeg ik een hele uitleg hoe ik efficiënter mijn huisdhouden kon beredderen.

Je kreeg geen gehoor dus je berustte langzaam maar zeker in de situatie, er was geen andere mogelijkheid.

Toen kwamen de kinderen en je kreeg er nog een extra werklading bovenop. Ventje werkte, bij het eerste kindje werkte ik halftijds, vanaf de tweede bleef ik thuis en ik kreeg nog steeds heel de regie van het huwelijk op mijn hoofd.

Je kon mopperen zoveel je wou, zo was het, zo hoorde het, dus je ploeterde verder.

Ik heb hier ooit eens vroeger uitgelegd hoe ik dan uiteindelijk getracht heb om met humor de meeste situaties opgelost te krijgen. Ik heb nu eenmaal een grote hekel aan kletterende ruzie.

Ik heb toen uitgelegd hoe ik tewerk ging: het weerhouden van mijn loonzakje en ook een rond bedrag op tafel te leggen net zoals ventje dat deed.   Het laten staat van de afwas tot er geen kop meer proper was om ventje ertoe te bewegen om ook iets te doen. Overal in huis de was te drogen hangen om een droogkast te ‘mogen’ kopen.

Ik heb er vijfentwintig jaar over gedaan om heel sluiks ventje te bewerken zonder dat hij er zelf erg in had.

Mijn tactiek, alhoewel bijzonder traag, heeft uiteindelijk zijn vruchten afgeworpen.
Ik kan nu heel fier zeggen dat ik de man van mijn dromen heb.

Als jullie nu denken dat ventje een slaafs, volgzaam meneerke is dan hebben jullie het flink mis.
Nee, hij is nog even vastberaden als vroeger maar heeft eindelijk door dat alles in een huwelijk fifty/fifty moet zijn en hij geeft volmondig toe dat hij vroeger goed fout zat, zeker nu hij ziet hoe onze zonen de helft van de werklading van hun huishouden op zich nemen.

Hij ziet ook wat er gebeurt indien dit niet het geval is.

De vrouwen stappen het dan af. Ze hebben nu de mogelijkheid om te kunnen  weggaan, ze hebben allemaal werk, er is goede kinderopvang, ze worden financieel goed verzorgd door alle sociale voorzieningen en ze krijgen meestal alimentatie.

Maar vind ik dit nu een goede zaak?
Ja en nee.
Ik vind het uiteengaan nu té gemakkelijk geworden.
Een of twee keer een flinke ruzie of wat wrevel en het koppel besluit om een einde aan de relatie te maken.
Wat betreft het koppel heb ik daar totaal geen problemen mee, maar ik vind het wel verschrikkelijk voor de kinderen.

Vanaf het moment dat ik mijn kinderen had, heb ik nooit meer overwogen om bij ventje weg te gaan, ruzie of geen ruzie, hij was de vader van mijn kinderen en geen enkele andere man kon die plaats innemen.

Ik heb natuurlijk wel alle begrip voor vrouwen of mannen die in het huwelijk bedrogen of geterorriseerd worden. In dat geval zou ik natuurlijk ook weggegaan zijn, maar niet omdat ik hem ‘niet meer graag zag’.

Wat is trouwens liefde? Het is zeker niet die prille,  eerste verliefdheid die je in het begin van een realtie voelt. Dat gevoel is snel over in heel veel relaties.

Echte liefde is een band, een band die hoe langer hoe sterker wordt naarmate je meer en meer naar elkaar toegroeit en met elkaar vergroeit.
Liefde is je kinderen, allebei zie je die dolgraag en die wil je nu net geen pijn doen, die kinderen wil je niet voor vreselijk moeilijke keuzes zetten,  en dan veel later begin je hetzelfde te voelen voor je kleinkinderen.

Liefde is elkaar niet meer willen kwetsen, telepatisch aanvoelen wat de andere gaat zeggen of wil en dit voor elkaar doen.

Liefde heeft een heel lange tijd nodig om te groeien en die tijd wordt tegenwoordig niet meer genomen.
Zoals alles in de maatschappij moet het nu snel, snel, snel gaan......

01-11-2006 om 13:40 geschreven door BOJAKO  

jullie kennen het spelletje, kopiëren, ernaast zetten wat het woord in je oproept en terug bij de reacties plakken.

• Herfstkleuren:
• Winterkou:
• Lentebries:
• Hittegolf:
• Opwarming van de aarde:

30-10-2006 om 01:55 geschreven door BOJAKO  

’t Is vandaag mijn laaste full-time dag bij nana.  Papa zette me zoals gewoonlijk in mijn maxi-cosi op de dorpel en belde aan om dan snel uit de auto de rest van mijn bagage te halen. 

Een buurvrouw van nana liep net voorbij en vroeg wie ik was.  Nana zei dat ze een vondeling aan haar voordeur hadden neergezet.
Mijn nana probeert soms grappig te zijn.

Ik probeer dat ook. 
Ik liet nog in de maxi-cosi een ferm protje en een dikke boer want ons nana en bompa moeten daar altijd mee lachen.  Ik doe die mensen graag een plezier.

Nana en bompa hebben me veel op de arm gedragen vandaag, waarschijnlijk omdat ik niet meer zoveel ga komen.   Ik ben nog nooit zoveel gekust en gekieteld geweest als vandaag.  Ik lach en giechel dan luidop want ik heb dat graag en dan doen ze verder.

Mama had besloten dat het tijd was om te beginnen met eten in een potteke inplaats van in een fles.  Het was rood.

Nana deed me een reuze bavet aan en zelf knoopte ze een grote keukenhanddoek rond haar nek.  Dat was pas een raar zicht.

Toen nam ze me in een worstelgreep en ik kon mijn beide armen niet meer bewegen. 

Wat toen gebeurde was verschrikkelijk.   Ik had reuzehonger en verlangde naar mijn fles pap maar ik kreeg een raar voorwerp in mijn mond geduwd met daarop een vreselijk smakende rode brij.

Er restte me maar één mogelijkheid.   Slikken of spuwen, ik opteerde voor spuwen.

Dat was ook heel grappig.   Nana had ineens allemaal rode sproeten op haar gezicht en op die handdoek en het regende ook rode druppels op mijn hoofd.

Maar om te winnen tegen mijn nana moet ge wat vroeger opstaan denk ik,  want toen ze de volgende schep van dat vreselijk goedje in mijn mond deed, duwde ze onmiddellijk daarna mijn tutter in mijn mond en toen moest ik wel slikken.

Bwaaaa..... vreselijk, dat had ik nooit verwacht van mijn lieve nana.   Lepel na lepel en tut na tut, het spul bleef komen.

Eindelijk, toen we allebei Halloween oranje waren stopte ze en liet ze me eindelijk rechtzitten om een goei boer te laten.

Om me te troosten denk ik kreeg ik daarna nog een beetje pap uit mijn trouwe fles. 

Ik moet zeggen dat ik me wel heerlijk voldaan voelde, dus ik nestelde me lekker achterover in haar arm, keek haar diep aan, gaf haar weer een van mijn grote grijnzende, tandeloze glimlachen omdat ik weet dat ze dat graag heeft,  maar omdat ik ook wat van haar genen heb besloot ik dan ook nog steeds  grijnzend een ferme hoop in mijn pamper te doen.

Nana moest er mee lachen, die lacht nu met alles wat ik doe, ze is wel rap tevreden vind ik.

Ze moest wat later iets minder lachen omdat ze vond dat het nog nooit zo hard had gestonken.  
Ik heb nog getracht om er weer eens lekker met mijn voeten in te trappelen, maar dat truukje heeft ze al door want ze hield stevig mijn voeten omhoog.

Ik heb dan maar een beetje overgegeven om haar te plagen.

Nana en bompa zijn dan een lange wandeling met mij gaan doen.   Ik had de rust nodig en het zonnetje scheen lekker.

Wat is baby zijn toch een leuke tijd.  Voor mij zou het gerust wat langer mogen duren.

Voor nana ook denk ik, want toen ik die avond vertrok stonden er tranen in haar ogen en had ze maar een waterachtig lachje.

Ik kreeg ook een overdosis zoentjes.  

Ik heb dan maar beloofd dat ik dinsdag nog eens een hele dag naar haar zal komen en dan fleurde ze onmiddellijk weer op.

Dada

Seppe

ik moet van nana zeggen dat hieronder nog iets van haarzelf staat, twee dinges, het is altijd alles of niets bij haar.
seppe
X

28-10-2006 om 16:03 geschreven door BOJAKO  

Eindelijk wat goed nieuws.
Ze heeft al een beetje kunnen eten. Ze kan terug vrij goed ademen en praten.
Haar arm is terug geopereerd om de doorgesneden pees te hechten. Ze heeft al een tiental minuten in een zetel moeten zitten, maar had nog veel pijn. 
Een MRI scan moet nu nog uitwijzen hoe het er vanbinnen nu uitziet. Zijzelf is nog ongerust omdat haar linkerbeen voos aanvoelt.

Ze ligt nog wel op intensieve zorgen maar haar man mag nu naar huis, hij is die hele tijd bij haar in het ziekenhuis gebleven.

De sensatiepers was om meer details komen vragen bij de naaste familie. Die wilden geen verdere informatie geven om de kinderen te beschermen.

Wat die sensatiepers toen gedaan heeft grenst aan het ongelooflijke. Ze hebben bij alle buren in de dichte omgeving een kaartje in de bus gestoken met de vraag om hen op te bellen met meer details over het verhaal.

Onvoorstelbaar!

28-10-2006 om 15:18 geschreven door BOJAKO