Ik heb ventje leren kennen toen ik zestien was, hij was een vriend van mijn oudste broer.

Als zestienjarige was hij in mijn ogen al ‘een man’ vergeleken met de puberachtige jongens die ik toen kende.
Hij was éénentwintig, had zijn legerdienst al achter de rug en was geëmigreerd naar Canada.  Toen ik hem ontmoette was hij even terug op bezoek bij zijn ouders. Ik was zeker ook niet zijn eerste lief.

Eén blik in zijn prachtige, blauwe ogen en ik was op slag verliefd.
Die echte, eerste, oprechte verliefdheid die je enkel als tiener kunt kennen. Plots staat daar de prins van je dromen pal voor je neus.
Alhoewel, als ik eerlijk moet zijn, de prins van mijn dromen had altijd een donkere haardos en diepkijkende donkere, zwoele ogen. Ik had toen al moeten weten dat het fout ging gaan.

Bovendien was hij een man van weinig woorden, diepzinnig en kalm. Dit was een schril contrast met de andere mannen die ik kende, vooral mijn vader en mijn broers. Die hadden over alles en nog wat hun opinie.

Enfin smoorverliefd, van mijn kant toch, werden we een koppeltje. Hij kwam natuurlijk bij ons thuis want hij was bevriend met broer.

Vader nam me korte tijd later terzijde en vroeg me wat ik in deze jongen zag. Hij vond hem veel te stil voor mij. Toen we na een jaar nog steeds een koppel waren sprak moeder me er ook over aan terwijl we aan het afwassen waren,  en vroeg me of ik niet vond dat ik nog te jong was om al zo serieus met een jongen om te gaan. Zij en vader vonden dat ik ‘de markt’ nog wat moesten verkennen.

Nu zijn er maar twee dingen die je nooit tegen een zestienjarige moet zeggen over de vrijer, dat hij niet goed bij je past en dat je te jong bent.

Ik denk dat ik vooral bij ventje bleef omdat ik moeite moest doen om hem te hebben, ik was de jager. Hij was nog steeds zijn eerste grote liefde niet vergeten. Moest zij hem toen op dat moment terug gewild hebben,  dan zou hij me zonder een moment na te denken hebben laten staan.

Maar na een een tijd werd ik het zelf beu, de eerste vlam was geblust en ik verbrak voor de eerste keer onze relatie. De fun en de fut waren eruit.

Op dat moment schoot er iets in ventje wakker en nu werd hij de jager.
Hij zei me dat hij met de dag meer en meer verliefd op me geworden was en vroeg me of ik met hem mee terug naar Canada wou.
Ik antwoordde dat één keer emigreren voor mij al voldoende was geweest en indien hij me wou, dan zou hij toch hier in België moeten blijven, wat hij dan ook deed.
Hij zocht hier terug werk en trok terug in bij zijn ouders.

We zijn vier jaar een koppeltje geweest, wel braaf thuis bij moeder en vader natuurlijk, want in de vroege sixties was er geen sprake van samenwonen. Er was ook geen sprake van samen op reis gaan of samen slapen. Hij heeft in die vier jaar zelfs de binnenkant van mijn slaapkamer niet gezien. Dat zou pas gekunnen hebben over het lijk van mijn vader.

Natuurlijk vrijden we toch, en dit op de meest onmogelijke plaatsen. In de auto, in de cinema, net zoals alle koppeltjes van toen. Stiekem.... en dat maakte het allemaal nog veel boeiender.

Tijdens die vier jaar had ik toch nog steeds mijn twijfels en was het al meerdere keren af en aan geweest. Maar na een zoveelste breuk vroeg ventje of ik met hem wilde trouwen.

Ik was toen op de leeftijd dat je zelf je stekje begon te willen en in de jaren zestig moest je trouwen indien je je eigen stekje wou.
Alleen wonen, samenwonen, dat kon toen gewoon niet. Ik zei dus ja, deels uit medelijden want hij zweerde toen dat ik de grote liefde van zijn leven was, alhoewel mijn verliefdheid op een pieteklein pitje stond.

Drie maanden voor het huwelijk zag ik het toch weer echt niet zitten en maakte ik nog eens een einde aan onze relatie.

Toen schoot vader pas echt in aktie, hoe zeer hij in het begin tegen ventje was, hoe hoe hoog stond hij nu in zijn vaandel.
In een franse colère zei hij me dat ik niet met de voeten van een man mocht spelen en eindelijk eens moest weten wat ik wou.
Ik had beloofd om te trouwen, alles lag vast om te trouwen,  dus er zou getrouwd worden, willen of niet. Basta.

Dus ik trouwde. ’s Morgens vroeg stond ik in de badkamer in mijn trouwjurk, keek in de spiegel en dacht: “meisje toch, wat ga je nu aanvangen?” en met dit in mijn gedacht ben ik getrouwd.

Je trouwde vroeger vrij jong én met iemand die je helemaal niet kende. Dat is nu anno 2006 ondenkbaar. Ik ‘kende’ ventje al wel vier jaar, maar om iemand echt te leren kennen moet je op z’n minst een paar maanden samengewoond hebben.

Op huwelijksreis, in de boekjes de meest romantische tijd van je leven, was ik al aan het denken wat een grote vergissing ik gemaakt had.
Zes maanden later smeet ik al mijn kleding in een koffer en dreigde ik om terug naar huis naar mijn ouders te gaan.
Ventje was nog steeds heel zwijgzaam,  dus de ruzies waren meestal eenzijdig. Het waren in feite geen ruzies, het was meer een voortdurend, vreselijk, ambetant gevoel van wrevel.

De emancipatie van de vrouw was eind jaren zestig ‘Het Gesprek’ van de dag, overal en altijd, net zoals nu ‘Het Dieet’.
Vrouwen begonnen voor zichzelf op te komen, begonnen overal eisen te stellen, thuis, op het werk, en in het huwelijk.

Daar zat bij mij ook heel wat wrevel. We deden een postrekening open en dit moest op de naam van ventje, hij moest mij een volmacht geven indien ik er geld wou afhalen, de wet schreef dit inderdaad allemaal zo voor.   Indien ik zelf een rekening wou hebben om mijn loon op te zetten,  dan kon dit slechts met het akkoord van ventje en ook dan moest ik zijn toestemming hebben om geld af te halen. Deden we een rekening open voor de kinderen dan mocht ik er wel geld op zetten maar niet afhalen zonder toestemming van ventje.
In het huishouden werd verwacht dat de vrouw alles deed en zolang er geen kinderen waren werd ook nog verwacht dat je full-time ging werken.
Bij al mijn vriendinnen en vrouwelijke collega’s ging het er toen net hetzelfde aan toe. Ik werkte toen op een firma met bijna uitsluitend jonge vrouwen van mijn leefdtijd, waaronder heel veel van dezelfde school en zelfs van dezelfde klas.

Natuurlijk ging ik regelmatig thuis bij moeder en vader over mijn ‘penibele toestand’ klagen.
Het antwoord van vader was altijd kort en bondig: “ ik ben al blij dat er iemand met u is willen trouwen, zo’n vreselijke dolle mina, ik bewonder de man die u in huis neemt!” en daarmee was voor hem de kous af.
Moeder had andere argumenten: “maar kindje toch, uw ventje is toch nen hele brave, hij drinkt niet, gaat niet uit, hij slaat je niet en niets doen in het huishouden..., ’t ja zo zijn nu eenmaal mannen.  Het huishouden is de taak van een vrouw en als vrouw moet je maar op je tanden bijten en....” en toen kreeg ik een hele uitleg hoe ik efficiënter mijn huisdhouden kon beredderen.

Je kreeg geen gehoor dus je berustte langzaam maar zeker in de situatie, er was geen andere mogelijkheid.

Toen kwamen de kinderen en je kreeg er nog een extra werklading bovenop. Ventje werkte, bij het eerste kindje werkte ik halftijds, vanaf de tweede bleef ik thuis en ik kreeg nog steeds heel de regie van het huwelijk op mijn hoofd.

Je kon mopperen zoveel je wou, zo was het, zo hoorde het, dus je ploeterde verder.

Ik heb hier ooit eens vroeger uitgelegd hoe ik dan uiteindelijk getracht heb om met humor de meeste situaties opgelost te krijgen. Ik heb nu eenmaal een grote hekel aan kletterende ruzie.

Ik heb toen uitgelegd hoe ik tewerk ging: het weerhouden van mijn loonzakje en ook een rond bedrag op tafel te leggen net zoals ventje dat deed.   Het laten staat van de afwas tot er geen kop meer proper was om ventje ertoe te bewegen om ook iets te doen. Overal in huis de was te drogen hangen om een droogkast te ‘mogen’ kopen.

Ik heb er vijfentwintig jaar over gedaan om heel sluiks ventje te bewerken zonder dat hij er zelf erg in had.

Mijn tactiek, alhoewel bijzonder traag, heeft uiteindelijk zijn vruchten afgeworpen.
Ik kan nu heel fier zeggen dat ik de man van mijn dromen heb.

Als jullie nu denken dat ventje een slaafs, volgzaam meneerke is dan hebben jullie het flink mis.
Nee, hij is nog even vastberaden als vroeger maar heeft eindelijk door dat alles in een huwelijk fifty/fifty moet zijn en hij geeft volmondig toe dat hij vroeger goed fout zat, zeker nu hij ziet hoe onze zonen de helft van de werklading van hun huishouden op zich nemen.

Hij ziet ook wat er gebeurt indien dit niet het geval is.

De vrouwen stappen het dan af. Ze hebben nu de mogelijkheid om te kunnen  weggaan, ze hebben allemaal werk, er is goede kinderopvang, ze worden financieel goed verzorgd door alle sociale voorzieningen en ze krijgen meestal alimentatie.

Maar vind ik dit nu een goede zaak?
Ja en nee.
Ik vind het uiteengaan nu té gemakkelijk geworden.
Een of twee keer een flinke ruzie of wat wrevel en het koppel besluit om een einde aan de relatie te maken.
Wat betreft het koppel heb ik daar totaal geen problemen mee, maar ik vind het wel verschrikkelijk voor de kinderen.

Vanaf het moment dat ik mijn kinderen had, heb ik nooit meer overwogen om bij ventje weg te gaan, ruzie of geen ruzie, hij was de vader van mijn kinderen en geen enkele andere man kon die plaats innemen.

Ik heb natuurlijk wel alle begrip voor vrouwen of mannen die in het huwelijk bedrogen of geterorriseerd worden. In dat geval zou ik natuurlijk ook weggegaan zijn, maar niet omdat ik hem ‘niet meer graag zag’.

Wat is trouwens liefde? Het is zeker niet die prille,  eerste verliefdheid die je in het begin van een realtie voelt. Dat gevoel is snel over in heel veel relaties.

Echte liefde is een band, een band die hoe langer hoe sterker wordt naarmate je meer en meer naar elkaar toegroeit en met elkaar vergroeit.
Liefde is je kinderen, allebei zie je die dolgraag en die wil je nu net geen pijn doen, die kinderen wil je niet voor vreselijk moeilijke keuzes zetten,  en dan veel later begin je hetzelfde te voelen voor je kleinkinderen.

Liefde is elkaar niet meer willen kwetsen, telepatisch aanvoelen wat de andere gaat zeggen of wil en dit voor elkaar doen.

Liefde heeft een heel lange tijd nodig om te groeien en die tijd wordt tegenwoordig niet meer genomen.
Zoals alles in de maatschappij moet het nu snel, snel, snel gaan......

01-11-2006 om 13:40 geschreven door BOJAKO  

jullie kennen het spelletje, kopiëren, ernaast zetten wat het woord in je oproept en terug bij de reacties plakken.

• Herfstkleuren:
• Winterkou:
• Lentebries:
• Hittegolf:
• Opwarming van de aarde:

30-10-2006 om 01:55 geschreven door BOJAKO  

’t Is vandaag mijn laaste full-time dag bij nana.  Papa zette me zoals gewoonlijk in mijn maxi-cosi op de dorpel en belde aan om dan snel uit de auto de rest van mijn bagage te halen. 

Een buurvrouw van nana liep net voorbij en vroeg wie ik was.  Nana zei dat ze een vondeling aan haar voordeur hadden neergezet.
Mijn nana probeert soms grappig te zijn.

Ik probeer dat ook. 
Ik liet nog in de maxi-cosi een ferm protje en een dikke boer want ons nana en bompa moeten daar altijd mee lachen.  Ik doe die mensen graag een plezier.

Nana en bompa hebben me veel op de arm gedragen vandaag, waarschijnlijk omdat ik niet meer zoveel ga komen.   Ik ben nog nooit zoveel gekust en gekieteld geweest als vandaag.  Ik lach en giechel dan luidop want ik heb dat graag en dan doen ze verder.

Mama had besloten dat het tijd was om te beginnen met eten in een potteke inplaats van in een fles.  Het was rood.

Nana deed me een reuze bavet aan en zelf knoopte ze een grote keukenhanddoek rond haar nek.  Dat was pas een raar zicht.

Toen nam ze me in een worstelgreep en ik kon mijn beide armen niet meer bewegen. 

Wat toen gebeurde was verschrikkelijk.   Ik had reuzehonger en verlangde naar mijn fles pap maar ik kreeg een raar voorwerp in mijn mond geduwd met daarop een vreselijk smakende rode brij.

Er restte me maar één mogelijkheid.   Slikken of spuwen, ik opteerde voor spuwen.

Dat was ook heel grappig.   Nana had ineens allemaal rode sproeten op haar gezicht en op die handdoek en het regende ook rode druppels op mijn hoofd.

Maar om te winnen tegen mijn nana moet ge wat vroeger opstaan denk ik,  want toen ze de volgende schep van dat vreselijk goedje in mijn mond deed, duwde ze onmiddellijk daarna mijn tutter in mijn mond en toen moest ik wel slikken.

Bwaaaa..... vreselijk, dat had ik nooit verwacht van mijn lieve nana.   Lepel na lepel en tut na tut, het spul bleef komen.

Eindelijk, toen we allebei Halloween oranje waren stopte ze en liet ze me eindelijk rechtzitten om een goei boer te laten.

Om me te troosten denk ik kreeg ik daarna nog een beetje pap uit mijn trouwe fles. 

Ik moet zeggen dat ik me wel heerlijk voldaan voelde, dus ik nestelde me lekker achterover in haar arm, keek haar diep aan, gaf haar weer een van mijn grote grijnzende, tandeloze glimlachen omdat ik weet dat ze dat graag heeft,  maar omdat ik ook wat van haar genen heb besloot ik dan ook nog steeds  grijnzend een ferme hoop in mijn pamper te doen.

Nana moest er mee lachen, die lacht nu met alles wat ik doe, ze is wel rap tevreden vind ik.

Ze moest wat later iets minder lachen omdat ze vond dat het nog nooit zo hard had gestonken.  
Ik heb nog getracht om er weer eens lekker met mijn voeten in te trappelen, maar dat truukje heeft ze al door want ze hield stevig mijn voeten omhoog.

Ik heb dan maar een beetje overgegeven om haar te plagen.

Nana en bompa zijn dan een lange wandeling met mij gaan doen.   Ik had de rust nodig en het zonnetje scheen lekker.

Wat is baby zijn toch een leuke tijd.  Voor mij zou het gerust wat langer mogen duren.

Voor nana ook denk ik, want toen ik die avond vertrok stonden er tranen in haar ogen en had ze maar een waterachtig lachje.

Ik kreeg ook een overdosis zoentjes.  

Ik heb dan maar beloofd dat ik dinsdag nog eens een hele dag naar haar zal komen en dan fleurde ze onmiddellijk weer op.

Dada

Seppe

ik moet van nana zeggen dat hieronder nog iets van haarzelf staat, twee dinges, het is altijd alles of niets bij haar.
seppe
X

28-10-2006 om 16:03 geschreven door BOJAKO  

Eindelijk wat goed nieuws.
Ze heeft al een beetje kunnen eten. Ze kan terug vrij goed ademen en praten.
Haar arm is terug geopereerd om de doorgesneden pees te hechten. Ze heeft al een tiental minuten in een zetel moeten zitten, maar had nog veel pijn. 
Een MRI scan moet nu nog uitwijzen hoe het er vanbinnen nu uitziet. Zijzelf is nog ongerust omdat haar linkerbeen voos aanvoelt.

Ze ligt nog wel op intensieve zorgen maar haar man mag nu naar huis, hij is die hele tijd bij haar in het ziekenhuis gebleven.

De sensatiepers was om meer details komen vragen bij de naaste familie. Die wilden geen verdere informatie geven om de kinderen te beschermen.

Wat die sensatiepers toen gedaan heeft grenst aan het ongelooflijke. Ze hebben bij alle buren in de dichte omgeving een kaartje in de bus gestoken met de vraag om hen op te bellen met meer details over het verhaal.

Onvoorstelbaar!

28-10-2006 om 15:18 geschreven door BOJAKO  

Het leven van Pi
Yann Martel
Bert Bakker, 2003, 317 p.

 Wie denkt dat Het leven van Pi over wiskunde gaat, heeft het mis. Pi is de afkorting van Piscine Patel – het hoofdpersonage van dit boek. Hij is naar een zwembad in India genoemd. Na een bootramp op de oceaan komt de zestienjarige Pi in een bootje terecht met als enige reisgenoot een hongerige tijger. Zo moet hij meer dan 200 dagen zien te overleven. Het eerste deel van dit boek is vooral spannend en tragikomisch, in het laatste hoofdstuk krijgt het hele verhaal dan weer een onverwachts filosofische wending. Pi gaat niet alleen over de overlevingstocht van een jongen op zee, het is ook een boek over de kracht van verhalen en fantasie. Terechte winnaar van de Booker Prize in 2002.

VOOR OLLIE: ISBN 1 84195 283 4 blz 49 

28-10-2006 om 15:14 geschreven door BOJAKO  

Gisteren was het grootouder feest in de eerste kleuterklas van kleinzoon 2.

Om tien uur werden we verwacht en binnengelaten in een klasje vol  kleine heksen en tovenaars. Het feest stond in het teken van Halloween.

Grootva en grootmoe waren er ook. Grootva en ventje zaten samen aan de ene kant van de klas en grootmoe en ikzelf namen plaats op de piepkleine kleuterstoeltjes.
Grootmoe en ik hebben Rubensiaanse vormen en we keken allebei bedenkelijk naar het stoeltje.
“Denkt ge dat het zal houden?” vroeg grootmoe. “Laten we samen gaan zitten, als we er dan doorzakken is’t met twee en dan voelen we ons niet zo belachelijk” antwoordde ik.
Gelukkig voor ons waren het stevige stoeltjes en ze hielden stand.

De twee juffen (duo baan) vertelden aan de kleuters, die met open mond in een kring op de grond zaten te kijken en te luisteren, een heel spannend heksen verhaal.
Kleinzoon 2 kroop zachtjes achteruit tot hij veilig en wel tussen de benen van grootva zat.
Pas toen ze allemaal met hun toverstok in de hand hun heksen-bezem bij de juf mochten komen halen,  kwam kleinzoon ook ‘zijn’ bezem halen.
De lokroep om rond de klas te vliegen was té groot.

De als heks/tovenaar verkleedde kleutertjes zoevden en zwermden heen en weer door de klas op hun bezemsteeltjes en brachten terwijl een cadeautje naar hun respectievelijke bomma of bompa.
Een mooie foto, zelf gekleefd op een zelf geschilderd papieren bord.

De bezemtjes werden vrij snel terug veilig opgeborgen nadat er ongewild hier en daar kindjes gebotst of gestoken werd door de bezems van de nu over-enthousiaste Harry Potters in spé.
Nadien kregen we nog een lekkere traktatie aangeboden en dan mochten we kleinzoon mee naar huis nemen.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik een grenzeloze bewondering heb voor kleuterjuffen en ik vind dit een zeer ondergewaardeerd beroep.

Je gelooft je ogen niet als je ziet wat die leerkrachten moeten doen ter voorbereiding van een schooldag.
Elke dag weer, twintig of meer kleutertjes opvangen en hen elke dag nog iets bijleren, tussendoor nog een troostend woordje voor eventuele traantjes, daarenboven nog even snel kindjes op de WC zetten en poepkes afkuisen....je moet het maar kunnen volhouden.

Ik hou vrij regelmatig onze kleinkindjes bij en dan pas besef je, alhoewel je ze doodgraag ziet, hoe vermoeiend het is om slechts enkele kleutertjes een tijd actief bezig te houden.
Natuurlijk zijn wij geen twintig meer, maar er zijn ook oudere kleuterjuffen.
Ik hoor regelmatig op het nieuws dat ze overwegen om ook kleuterjuffen langer dan 58 jaar te laten werken.

Ik moet eerlijk toegeven, ik ben nu 58 jaar oud en ik zou het écht niet meer aankunnen.
Met alle respect voor alle andere leerkrachten, ik weet het - als regent lesgeven aan opstandige pubers is ook heel zwaar, maar volgens mij is niets te vergelijken met het werk dat kleuterjuffen doen, en toch gaat men er dikwijls van uit dat die slechts toezicht houden op een groep spelende kindjes en heel veel vakantie hebben.

Mijn hoed af aan alle kleuterjuffen! Van mij krijgen jullie allemaal een gouden medaille en jullie zouden veel meer moeten verdienen dan een prof. aan de universiteit.

26-10-2006 om 20:58 geschreven door BOJAKO  

Boek: Life of Pi

 schrijver: Yann Martel   

Ventje en ik hebben dan uiteindelijk toch besloten om onze caravan niet langer aan zee te laten staan,   we gingen er nog zelden naartoe en het kostte een bom geld om daar op een paar vierkante meter gras te staan.  Tenslotte heb ik thuis gras genoeg.

Gisteren hebben we onze woonwagen naar de Ardennen gereden en neergepoot achter in de grote tuin van broer 1.

Het staat er  mooi, veel mooier dan aan zee, zicht op de vijver en de paarden van de rijke buurvrouw en dan nog complètement gratuit, wat kunnen we nog meer willen.

Vandaag zagen we op het nieuws dat er een fameuze storm aan zee is geweest dus we waren net op tijd weg.

Zo’n paar dagen in de Ardennen vind ik heel plezant maar ik zou er echt niet kunnen wonen.  Broer 1 en zijn vrouw hebben drie jaar geleden hun huis hier verkocht en hebben er voor gekozen om naar daar te emigreren.  

Ok,  ik geef toe, ’t is een heel mooi huis en een mooie lap grond en heel landelijk, maar ik zou na een week doodgaan van eenzaamheid.  

Zij zijn ondertussen toch al heel goed geïntegreerd in de kleine gemeenschap. 

Met klein bedoel ik dat het dorp zo klein is dat er zelfs geen straatnamen zijn. 

Op een brief naar hen hoef ik enkel naast de naam van het dorp hun huisnummer te vermelden.

Leuke meegenomen is wel dat we nu alles vers van de boer hebben. 

Vlees van bij de biologische boer achter hen, wortels en prei van de boer over hen ... het heeft wel z’n voordelen.

Maar àl dat verhuizen, wat is dat toch voor een afwijking in  mijn familie,  ik ben de enige die honkvast is. 

Ik ben weken ziek geweest toen we van de ene kant van de straat naar de ander verhuisd zijn.

Het avontuurlijk gen zijn ze vergeten bij mij vrees ik.

Onze mooie nazomer is precies voorbij,  spijtig want we genoten er nog met volle teugen van.
Op het verjaardagsfeestje van kleindochter vorige zondag hebben de kindjes nog de hele middag lekker buiten kunnen spelen, dat maak je zelden mee eind oktober.

Op de terugweg naar huis hebben we vandaag alle mogelijke natuurelementen getrotseerd, zelfs een koe midden op de weg die wreed ambetant deed.  
Gingen wij naar links dan ging madam ook naar links, gingen we naar rechts, de koe van ’t zelfde...  het was dan nog op een heuvel zodat je niet zonder gevaar links kon rijden want je zag het aankomend verkeer niet.

Wij stadsmensen zijn dat zo niet gewoon hé die koeien op straat, alhoewel... een goede vriendin van me heeft op de weg naar het shopping center van Wijnegem toch ooit eens tegen een loslopend paard gereden. 
Wreed accident ! 
Haar auto en het paard waren allebei perte totale.

Met dat in ons geheugen waren we daarom extra voorzichtig met die koe daarstraks.

De laatste berichten over mijn nichtje zijn godzijdank redelijk optimistisch. 
In het ziekenhuis zeggen ze nu dat het ‘ernstig maar stabiel’ is.  
Ze ligt nog steeds op de  intensieve afdeling en moet morgen terug geopereerd worden,  ze is af en toe bij kennis maar heeft nog niet veel gesproken, waarschijnlijk omdat ze zoveel pijnstillende medicatie krijgt.   Er waren vier specialisten nodig om het mes uit haar ruggewervel te krijgen!

Mijn neef, haar broer, was naar de eerste hoorzitting geweest en vertelde dat de aangehouden man, vader van de probleemleerling,  meer dan twee meter groot is en heel fors gebouwd,  en die valt dan zo’n klein, teer poppemieke aan, ongelooflijk nietwaar?

Gelukkig kan ik mijn zinnen ook verzetten omdat ik een buitengewoon, ongelooflijk goed boek aan het lezen ben. 
Het is zo ontzettend goed dat ik het iedereen wil aanraden:
‘Life of Pi’ geschreven door Yann Martel.  
Ik weet niet of er een nederlandse vertaling is, indien wel dan hoop ik dat het goed vertaald werd zodat er niet teveel verloren is gegaan.

Spijtig dat ‘Milo’ er niet meer is want vandaag las ik een stukje in dat boek dat me écht, maar dan ook écht aan hem deed denken.

Dat doet me eraan denken dat ik nu dringend mijn blog moet bijwerken, de buttons van Milo en van Kamiel moeten spijtig genoeg weeral verwijderd worden en ik moet mijn loep er goed opkrijgen, bedankt trouwens lieve loepzender(s).  Ik heb van meerdere mensen goede raad gekregen hoe ik het er goed kan opzetten.  De eerste keer had ik er niet veel van gebakken.

De muziek die je nu hoort is ‘Autum leaves’ van Roger Williams

25-10-2006 om 00:54 geschreven door BOJAKO  

School knife attack suspect in court

A MAN appeared before magistrates charged with the attempted murder of a social worker.

East Durham man Graham Burton appeared before Peterlee magistrates and was remanded in custody.
Mother-of-three Clare Sellwood suffered stab wounds to her chest, back and forearm during the alleged attack at Glendene School and Community Arts College, Easington Colliery, last Friday, the court heard.
She was taken to the University Hospital of Hartlepool and, following emergency surgery, was transferred to the James Cook University Hospital, in Middlesbrough, where her condition has been described as serious but improving.
Burton, of Hill Crescent, Murton, is yet to enter a plea to the charge and the case was adjourned until next Monday, October 30, for a preliminary hearing at Newcastle Crown Court.
The 40-year-old was remanded in custody until then.

23 October 2006

Man charged with attempted murder

A MAN was due in court today charged with attempting to kill a social worker.

The 40-year-old was due before Peterlee magistrates charged with the attempted murder of a social worker at Glendene School, in Easington Colliery.
The mother of three, who works for Durham County Council's social services, was due to attend a meeting with a pupil, family members and school staff, when she was stabbed several times.
The 36-year-old, from Chester-le-Street, was taken to the University Hospital of Hartlepool with the knife still embedded in her back.
Following emergency surgery she was transported to the James Cook University Hospital, in Middlesbrough, in a critical but stable condition.
The man, from Murton, was arrested and, after questioning at Peterlee Police Station, was charged.
A spokesman for Peterlee Police said: "The man arrested in connection with the incident at Glendene School, in Easington, on Friday has now been charged with attempted murder and will appear before North Durham Magistrates sitting in Peterlee."

23 October 2006

Bron:
http://www.hartlepooltoday.co.uk/ViewArticle2.aspx?SectionID=1109&ArticleID=1837570« Previous Page

24-10-2006 om 14:53 geschreven door BOJAKO  

De achtbaan van mijn leven zendt me vandaag weer met een roetjsh de hoogte in, vandaag vieren we het tweede verjaardagsfeest van kleindochtertje – zie prachtige foto rechts – even stoefen mag.

Haar papa had die dag haar vlechtjes gemaakt, daarom dat zij een punk kapseltje draagt voor de gelegenheid.

Mijn oogleden zijn vandaag nog wel wat gezwollen van al het gebleit van gisteren (geween for ze dutch) maar mijn neus heeft gelukkig weer haar gewone, ampele proporties aangenomen.

Ik begrijp niet hoe sommige mensen, meestal in films natuurlijk, kunnen wenen en er dan nog goed uit zien.
Ik kan normaal gezien niet meer onder de mensen komen.
Zelfs schmink helpt niet, integendeel, ik had me gisteren gelukkig niet geschminkt voor de begrafenis omdat ik al gewoon als ik aan Eric dacht spontaan begon te wenen.
Toen ’s morgens dat telefoontje dan nog kwam over Claire was het hek helemaal van de dam.
Ik kwam al wenend de kapel in en heb geweend tot ik terug thuis was en dan ’s avonds toen ik belde met mijn nicht begon het weer.
Ik begrijp niet dat mijn hoofd zoveel water kan produceren.

Gelukkig waren de berichten gisterenavond voorzichtig optimistisch. Claire moest niet meer beademend worden en is eventjes bij kennis geweest. Nu is het nog afwachten of er geen verlammingen zullen optreden want het mes stak diep in een wervel.

Wat de paramedics eerst niet gezien hadden, want ze werd op haar zijkant vervoerd omdat het mes in een wervel stak, was dat ze onder haar arm nog vier diepe messteken had gekregen die een long hadden doorboord en ze had veel inwendige bloedingen en dat werd pas veel later ontdekt.

Vijf messteken in de rug van een piepklein, frêle blond vrouwtje van zesendertig, hoe kan het vraag ik mezelf steeds weer af.

Mensen die dan nog een sociale functie uitoefenen, die mensen proberen te helpen. Werk maar in een school tegenwoordig!
De vader is wel gearresteerd en wordt onder beschuldiging van poging tot moord vastgehouden.
De naam van Claire werd in de kranten niet gepubliceerd omdat ze drie kleine kindjes heeft die eerst op een gepaste manier het nieuws moesten vernemen, en op verzoek van mijn nicht omdat onze familie zo verspreid woont. Mijn nicht wou niet dat we het via de pers zouden vernemen.

Ik kreeg het nieuws via Australië. Om zeven uur ’s morgens belde mijn nicht uit Brisbane, de mama van Claire had mij niet willen bellen omdat het hier nog nacht was en had toen de nichten in Australië opgebeld omdat die wel wakker waren, ze moest het aan iemand kunnen vertellen en haar zoon werkt en woont in Japan.
Toen ik haar dan nadien onmiddellijk zelf opbelde om zeven uur dertig, in Engeland is het dan nog maar zes uur dertig, dan zei ze me dat ze naast de telefoon zat te wachten om me te bellen, de lieve schat, ze wou ons niet wakker maken.

Nu wordt er natuurlijk duchtig heen en weer gemaild en ge-chat, wat zouden we toch doen zonder die moderne mogelijkheden.

Toen haar oudste dochter anno 1930 naar Australië vertrok, moest mijn grootmoeder erin berusten dat ze haar nooit meer zou terugzien en ze heeft haar ook nooit teruggezien. Toen er uiteindelijk per vliegtuig inplaats van per schip kon gereisd worden was ze te arm en te oud.

Brieven en foto’s waren hun enige communicatie mogelijkheden en het duurde weken vooraleer nieuws je bereikte.

Om mijn gedachten te verzetten heb ik weer een prachtig geslaagde biscuit gebakken en versierd en die staat nu klaar want seffens vertrekken we.

Na al die spanningen ga ik me straks lekker eens laten gaan op het feest, daarom schrijf ik nu snel mijn dagboekje want er zal later waarschijnlijk nog weinig zinnigs door mijn hersenen geproduceerd worden.

22-10-2006 om 14:37 geschreven door BOJAKO  

Next »

21-10-2006 om 18:25 geschreven door BOJAKO  

VOOR ONZE LIEVE NEEF DIE NA VELE JAREN MOEDIGE STRIJD ZICH GEWONNEN HEEFT GEGEVEN – HIJ WAS SLECHTS 51...

20-10-2006 om 12:04 geschreven door BOJAKO  

Bezoek snel even : www.dialectendag.be/  (gelezen vandaag in de krant)

Doe mee aan de enquete en geef uw dialect woorden op voor allerlei kinderspelletjes die we ooit gespeeld hebben!

Bovendien wil ik van de gelegenheid gebruik maken om twee blogs in de kijker zetten die naar mijn mening veel te weinig gekend zijn en ze zijn echt een regelmatig bezoekje waard hoor!

19-10-2006 om 13:56 geschreven door BOJAKO  

Woensdag namiddag  waren kleinzoon 1 en 2 bij ons, mama had late shift.

Kleinzoon 1 is nu zes jaar oud en zit in het eerste leerjaar.

Omdat hij vrij laat wordt afgehaald door zijn papa vroeg ik of hij iets moest doen voor school.

Hier volgt ons gesprek:

Kleinzoon: “Ja nana, ik moet lezen èn schrijven”

Nana: “Ga dan uw boekentas eens uit de gang halen zoeteke en breng het naar hier”

Kleinzoon: “Gaat gij dat maar halen nana want ik ben moe...”

Nana: “ Schattebol, ik ben uw meid niet hoor, ga zelf maar”

Kleinzoon: “Wat is een meid?”

Nana: “Een meid dat is iemand die alles voor u doet, maar die moet ge daarvoor betalen en dat kost heel veel geld.”

Kleinzoon: “Hoeveel?”

Nana: “Awel, om bv. nu uw boekentas te gaan halen zou die twintig euro vragen”

Kleinzoon: “Pffft....ik heb meer in mijne spaarpot zenne! Ik zal u twintig euro geven.”

Nana:  “Amaai gij hebt veel geld, beseft ge wel hoeveel twintig euro is jongen?  Uw meester geeft u altijd punten die ge moogt opsparen als ge flink werkt hé, hoeveel hebt ge er nu?”

Kleinzoon: “Ik heb al elf goede punten!”  ( ze moeten een punt terug afgeven als ze stout zijn)

Nana: “Wel, zoudt ge die elf goede punten aan uw meester geven om uw jas van de kapstok te halen?”

Kleinzoon keek me met grote ogen aan, dacht heel diep na, stond op en ging naar de gang en kwam met zijn boekentas terug en nam zijn kaft met huiswerk eruit.

Nana: “Goed ventje, nu hebt ge net twintig euro gespaard, is dat niet plezant?  Kom laten we nu al beginnen met het lezen, je moet volgens je agenda blz. 14 lezen.”

Kleinzoon: “Maar nee nana, da’s veel te gemakkelijk dat ken ik al van buiten, ik lees al van achter in mijn boek” waarop hij blz 28 met gemak voorlas.

Ik slaakte een enorme zucht van opluchting.....

ik denk (hoop) niet dat hij het dyslectisch gen geërfd heeft.

19-10-2006 om 12:42 geschreven door BOJAKO  

Je kan soms zonder enig merkbaar signaal een dreiging voelen aankomen. Ik heb nu dat gevoel, een bang, onheilspellend gevoel.

Ik beleef weer een zoveeltste buitenechtelijke passionele liefdesrelatie, mijn vierde als ik me niet vergis.

Wanneer ik hem zie en in mijn armen neem, dan krijgen zelfs de vlinders in mijn buik op hun beurt vlinders.

Ik betrap me erop dat ik de uren zit af te tellen tot ik hem eindelijk weerzie.

Ik ben ervan overtuigd dat hij mij ook oprecht liefheeft, alhoewel hij het nooit heeft gezegd. 
Hij is een man van weinig woorden, weinig haar en weinig tanden, maar mijn liefde voor hem overwint dit alles.
Zijn blikken alleen spreken boekdelen, meer hoef ik niet.

Deze relatie gaat stuk omwille van het leeftijdsverschil tussen ons beiden.
Ik kan zo’n intense, hevige relatie niet meer aan, ik ben veel te oud voor hem.
Hij is pas in de lente van zijn leven en ik heb de winterperiode al bereikt.
Mijn hart en mijn hersenen voelen zich nog twintig maar mijn lijf wil verdorie niet meer meewerken.

Hij is heel veeleisend en vergt onwillend, onwetend, te veel van mijn lichaam.

Het is ook deels mijn schuld.
Ik kan het niet laten en wil hem zo veel mogelijk in mijn armen houden, knuffelen, zachtjes in zijn hals knabbelen, met mijn mond zijn buik kriebelen, zijn voeten kussen, één voor één zijn tenen ....met mijn lippen zacht over zijn schaarse haardos strelen.

Als ik verliefd ben, ben ik altijd halsoverkop verliefd en ken ik geen grenzen of limieten. 
Ik hou van hem met een ongelooflijke passie.

Maar ik voel het afscheid naderen, ik merk het  in de ogen van anderen dat zij het ook zien aankomen, maar ze durven er nog niet over spreken, ze weten dat mijn hart waarschijnlijk bij het afscheid gaat breken.

Hijzelf verlaat me ook uit liefde, bezorgd dat hij teveel voor me wordt. Liefst zou hij ook onze relatie laten voortduren zoals het nu is.
Hij begrijpt niet waarom het moet veranderen.

Maar anderen beslissen voor ons...ze trekken ons met liefde uit elkaar...."we denken aan u, aan uw gezondheid" zeggen ze dan vriendelijk en bezorgd, "ge zijt geen twintig meer, het leeftijdsverschil, je moet daar rekening mee houden, nog even en hij breekt  je rug!"

Bah....wat kan mij mijn rug schelen.... pijn verdwijnt in het niets als ik over hem gebogen, diep in zijn prachtige blauwe ogen kijk en mijn lippen weer een zoveelste zachte kus op zijn voorhoofd drukken.

Er zullen weldra tranen vloeien, veel tranen, mijn tranen en zijn tranen.

Jonge Romeo en oude Julia ... een onmogelijke liefdesverhouding, van bij de aanvang gedoemd om snel te eindigen.

Ach, ik zal me er wel doorheen slagen.
Hij zal me nog wel regelmatig komen bezoeken, daar ben ik van overtuigd, maar toch...deze zalige periode in mijn leven nadert stilaan zijn einde.

De herfstvakantie is op komst  en dan volgt de onherroepelijke scheiding... daarna gaat Seppe naar de kribbe....

Ik ben er al gaan kijken en zie tot mijn ontzetting dat  niemand daar  een weelderige, zachte boezem heeft zoals zijn nana om zijn hoofdje op te leggen!
Wie gaat er zijn hoofdje kussen terwijl hij luid smakkend zijn flesje drinkt?

Liefhebben  kan toch zo pijnlijk zijn....

17-10-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

AVONDCURSUS VOOR MANNEN  

Alleen toegankelijk voor mannen!

Let op: vanwege de complexiteit en moeilijkheidsgraad van de lessen, zal

elke cursus maximaal 8 cursisten accepteren. De cursus is verdeeld over

2 dagen en zal de volgende onderwerpen omvatten: 

DAG 1

1. HOE GEEF IK DE PLANTEN WATER?

Stappenplan en diavoorstelling.

2. TOILETROLLEN- GROEIEN ZE VANZELF WEER AAN?

Groepsdiscussie.

3. VERSCHILLEN TUSSEN DE WASMAND EN DE VLOER?Oefenen met verschillende soorten wasmanden    (visualisatietraining)

4. IS HET GENETISCH GEZIEN MOGELIJK STIL TE ZITTEN ALS ZIJ FILE PARKEERT?

Rij-simulator.

5.         DE AFSTANDSBEDIENING?
De afstandsbediening loslaten: telefonische hulplijn en diverse praatgroepen.

6.         HOE KAN JE DINGEN VINDEN?

Training in het zoeken op de goede plek in plaats van schreeuwend het hele huis overhoop te halen. Open forum.

DAG 2

1.LEGE MELKPAKKEN: KOELKAST OF PRULLENBAK?

Groepsdiscussie en rollenspel.

2.BLOEMEN MEEBRENGEN VOOR HAAR IS NIET SCHADELIJK VOOR JE?

PowerPoint-presentatie.  

3.ECHTE MANNEN VRAGEN DE WEG ALS ZE VERDWAALD ZIJN?

Waar gebeurd verhaal van de man die het eens probeerde.

4.DE VAAT/ SERVIESGOED: VLIEGEN ZE ZELF NAAR HET AANRECHT/ AFWASMACHINE?

Debat met enkele experts.

5.BASISVERSCHILLEN TUSSEN JE MOEDER EN JE PARTNER?

Praktijkles en rollenspel.

6. HET IDEALE WINKELMAATJE ZIJN?

Ontspanningsoefeningen, medidatie en ademhalingstechnieken.

7. BELANGRIJKE DATA ONTHOUDEN & BELLEN ALS JE LATER THUIS KOMT?

Neem agenda EN/OF PDA mee naar de cursus.

8. LOSLATEN: ERMEE LEREN LEVEN DAT JE TOCH NOOIT GELIJK HEBT?

Persoonlijke begeleiding mogelijk.

Afsluiting met hapje en drankje.

16-10-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Toen ik onlangs in mijn blogstukje schreef dat ik altijd nog snel inkopen ga doen in Engeland voor we de trein terug nemen naar België, was er een reaktie van Huismusje

“ ....Wat ik mij ook al een tijdje afvraag, en wat ik je vergeten te vragen ben toen, is, hoe komt het dat jij zo van typsch Engels voedsel houdt?
Je roots, natuurlijk, maar je bent toch reeds van je negen hier!
Nierpasteitjes, brrrr.
De rest moet je mij (ons bloggers) bij gelegenheid eens uitleggen wat het is....”

Ok Musje, hier ga ik dan even op proberen te antwoorden.

Ik weet dat het voor jullie onbegrijpelijk is dat er iemand van de Britse keuken kan houden, ik ken de reputatie van Brits eten, maar net zoals zoveel toeristen hebben jullie waarschijnlijk nooit de échte Britse keuken gesmaakt en daarmee bedoel ik dan wel de keuken van iemand die goed kon koken.

Ik ben hier in België inderdaad al sinds ik negen was, maar mijn vader was Brits, mijn moeder Belgisch, en iedereen zal begrijpen dat in mijn jeugd vaders wil “de wet” was, en wat vader lustte kwam dan ook dikwijls op tafel.
Ik veronderstel dat in een Italiaans gezin er veel Italiaanse gerechten op tafel komen, ook al wonen ze hier al bijna veertig jaar.

Het eerste wat mijn moeder dus moest leren toen ze in Engeland aankwam in 1946, was op z’n Brits koken, en dan nog mijnwerkerskost.
Ik verzeker u dat een mijnwerker in die tijd ’s morgens vertrok met ongeveer 4 à 5000 calorieën in zijn maag, wat hij ook nodig had voor dat zware werk.
Bovendien werden mijnwerkers toen in Engeland slecht betaald  en men moest heel inventief zijn om met heel weinig middelen, maaltijden te bereiden met zoveel calorieën.

Ik herinner me als kind dat het ontbijt van vader bestond uit :
een bord dikke havermout pap waar je lepel in rechtstond, bereid met water (goedkoper dan melk), daarna werd er suiker op gestrooid en dan pas melk erover, de room bovenop de melk was altijd voor vader.

Vervolgens kwam pas het écht ontbijt: ettelijke gebakken eieren, veel vet spek, bonen in tomatensaus, of/en als ze er waren: gebakken worsten, niertjes, champignons, en een grote in twee gesneden gebakken tomaat. Het brood dat je erbij kreeg werd ook in het spekvet gebakken. Waren er wat gekookte aardappels over van de dag ervoor, dan werden die ook gebakken en mee geserveerd.
Deze maaltijd was meestal de zwaarste van de dag.  Het Engels ontbijt is dan ook wereldberoemd, je kan er een ganse dag mee verder!
Had je dan nog honger of zin, dan kon je om af te sluiten nog een paar boterhammen met marmelade krijgen.

Voilà, met deze maaltijd in zijn maag kon vader naar de mijn vertrekken.
Maar....niet zonder zijn ‘schoofzak’.
Omdat er onder de grond in een mijnschacht niet veel plaats of hygiëne is, bestond dit eten meestal uit iets dat de mannen uit de vuist konden eten, dus de beruchte “pies” – spreek uit als paais -.
Ik heb er hierna enkele beschreven.
Met hetzelfde piedeeg kon je dan natuurlijk ook zoete pies maken, je deed wat suiker bij het deeg en vulde het met seizoen fruit en dan bakken in de oven.

In de mijn werd dit allemaal koud opgegeten, dat verklaart waarom we net zo goed een pie warm of koud lusten. Een quiche kan je ook warm of koud eten, het is maar wat je het lekkerste of het gemakkelijkste vindt.

Toen we naar België kwamen stond vader er op dat er op tijd en stond Brits eten op tafel kwam, dus we aten regelmatig ook de beruchte ‘fish and chips’.
Het vis wordt eerst in ‘batter’ – een vloeibaar deegje - gedaan en ook in fritvet gebakken, alles wordt daarna flink bestrooid met zout, peper en met mout azijn, veel minder sterk dan de witte azijn die we hier kennen.
Bij de pie of de gebakken vis horen natuurlijk, fritten (goei, grote dikke fritten zodat je de aardappel nog proeft) en de grote marrowfat peas, hier in België geeft men de voorkeur aan extra fijne doperwtjes, maar bij een pie horen grote, dikke, groene, zachte ‘kanonbal erwten’ zoals mijn ventje ze noemt.
Mushy peas dus, of pea’s pudding dat je maakt van gedroogde erwten en boter.

Wegens het beperkt huishoudelijk budget werden de andere vleesmaaltijden meestal aangevuld met maagvullers zoals ‘dumplings’ ik denk dat Duitsers het knoedels of noedels noemen.
Bij ons thuis (een groot gezin) ging er bij de stoofvlees altijd een lading dumplings mee in de saus.
Deze gekruide deegbolletjes namen de smaak van de saus aan en zorgden ervoor dat we als kind nooit met honger van tafel gingen.

Altijd was er een dessert, dat was meestal een zoete fruit pie met daarover custard, (warme lopende vanillepudding), of een ‘spotty dick’,  weer een deegbereiding met suiker en rozijnen en dat werd ook steevast geserveerd met warme vanillepudding of room – niet geklopt.
Nog een typisch dessert was Bread-and-butter pudding, ook heel lekker, daarvoor gebruikte moeder de eventuele resten van het oud brood, de sneden brood kregen een laagje boter, werden dan in laagjes in een ovenschotel gedaan, bestrooid met veel suiker, rozijnen erbij en dit alles overgoten met melk en zo de oven in.

In Engeland is er nog lang na de oorlog rantsoenering geweest en ik herinner me dat er nooit een grote keuze broodbeleg was. Enkel kaas of hesp. Een typisch voorbeeld van een broodmaaltijd is een ‘ploughman’s lunch’waarvan ik hierboven de foto zet en hierna het recept.

Er kwam bij ons thuis nooit ‘haute cuisine’ op tafel want daar was geen geld voor, maar wat is in feite de definitie van ‘haute cuisine’ als het maar lekker is, nietwaar?

Elke dag werd thuis een grote emmer vol aardappelen geschild voor de warme maaltijd en  waren er verschillende grote broden nodig voor de broodmaaltijd.
Mijn oudste broer nam naar zijn werk een volledig groot brood mee. Alle brooddozen werden heel spaarzaam door moeder ’s morgens klaargemaakt. Je moest je buikje rond eten aan brood en aardappelen ... boter, beleg en jam werden héél spaarzaam gebruikt.

Vrijdag was het meestal “puree dag”, dan kregen we op ons bord een berg puree en daar mochten we als kind eerst een fort van bouwen en versieren met erwtjes,  en toen legde moeder bovenop onze burcht één zachtgekookt ei, dat prikten we kapot en we lieten het eigeel langs onze burcht naar beneden lopen om dan met smaak de hele boel op te eten.
Fishcakes waren ook een traditioneel vrijdags gerecht.
Weer heel veel puree met heel weinig vis eronder, je maakte daar pasteitjes van (de vorm van een hamburger) draaide de fishcakes vervolgens door geklopt ei en dan door paneermeel en dan zachtjes bakken aan beide zijden in de pan.
mmmm....lekker.... en weer kwam dan de mout azijn er aan te pas. Azijn, citroen...veel verschil is er niet, het is allebei zuur en ze horen allebei bij vis.
Kijk maar naar Kamiel zijn gebakken haring met ajuinsaus, in ajuinsaus zit ook veel azijn nietwaar?

Fruit was er ook altijd, maar ik heb voor de eerste keer een volledige appel, een volledige appelsien en een volledige banaan gegeten nadat ik trouwde, voordien was het altijd de helft.

Enfin, ik kan uren doorgaan over de lekkere Britse keuken. Ik heb dan nog niet eens geschreven over de uitgebreide ‘sunday dinner’ maar dat zal voor een andere keer zijn.

*°*°*°*°*°*

Verklarende woorden:

mushy peas: heel grote dikke erwten, wordt gegeten ofwel bij fish and chips, ofwel bij de steak and kidney pie of de andere pies.
Moet niet,  maar mag!

mint sauce: zoetzure geconcentreerde saus van gesnipperde munt, vermengd met suiker en wat azijn,  dat vooral gegeten wordt bij lamsvlees.

pork pies:
een pie kan van alles zijn, het is te vergelijken met een quiche of een niet zoete taart, dus ook aan de bovenkant afgesloten met deeg om al de smaken erin te houden, een pork pie heeft wel een ander soort deeg en is voornamelijk gevuld met een mengeling fijngehakt, gekruid varkensvlees, en het wordt nadat het deegdekseltje erop gezet is, na het bakken, door een gaatje in dat deksel heel zachtjes bijgevuld met vleesbouillon, de inhoud wordt dan een vaste massa wegens de gelatine wanneer de pie koud is, dan lijkt het op bv. een paté en croute,

cornish pasties:
dus ook een deegbasis, maar dit nu gevuld met een mengsel van vlees, ui, aardappelstukjes, wortelstukjes enz. De Cornish pasty komt uit Cornwall.
Elk deel van Engeland is fier op zijn ‘pies’ of ‘pasties’ en je kan alle mogelijke soorten vullingen bereiden,
mince pie: gebakken gehakt met ui en gravy (saus);
ham and egg pie: hesp en geklopte eiren
tomato and onion pie: uiringen en tomaten... enz. eindeloze variaties zijn mogelijk.

dropped scones:
kan je zelf ook heel gemakkelijk maken, het zijn kleine dikke, zoete pannekoekjes (model blinis) die op een heel zacht vuurtje aan beide zijden gebakken worden en warm of koud kunnen gegeten worden, de kinderen en kleinkinderen zijn er zot van.

steak and kidney pie:
ja, jullie zullen het nu intussen wel begrepen hebben, een deegtaart gevuld met op voorhand bereide stoofvlees met niertjes.

Branston pickels:
een donkerbruine zoet-zure pickels, Branston is wel een merknaam, er bestaan andere supermarkt merken nu ook.

*°*°*°*°*°*

Recept voor een ‘ploughman’s lunch’:

zie foto hierboven, druk erop en dan zie je het groter!

Nodig:
een dik stuk kaas, Cheddar, Stilton of ander kaas.
Pickels, meestal Branston Pickels en/of zure uitjes
een appel,
een paar stronkjes witte, rauwe stoofselder, zonder de groene bladjes!
een hardgekookt eitje
zoetzure rode biet schijfjes, opgelegd in moutazijn met suiker
eventueel wat sla en rauwe ui ringen

brood en boter

Smakelijk eten... ik ga uit de diepvries nu een pork pie halen Huismusje!

14-10-2006 om 23:55 geschreven door BOJAKO  

14-10-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Elk jaar weer komen ze allen samen op het familiefeest.

De allereerste keer zaten ze met vijf aan tafel, nu zijn ze al met achttien, de leeftijden variërend van tachtig tot enkele maanden.

Toch vinden ze allemaal een plaats aan de steeds langer wordende tafel in de living.

Ieder jaar wordt het drukker en rumoeriger, er wordt veel gepraat en gelachen en als het te bont wordt kunnen de kinderen de tuin in en uit rennen om wat stoom af te blazen.
Gelukkig is het dit jaar mooi weer.

Aan de ene kant van de lange tafel wordt het mooie servies en de kristallen glazen gebruikt, aan de ander kant staan en hangen kinderstoeltjes en is het bestek iets minder breekbaar en kostbaar en ongevaarlijk voor de grijpgrage en onhandige kleine kinderhandjes.

Helemaal in het midden van de lange tafel zit de laatste nieuwkomer, het nieuw lief van de jongste dochter des huizes, zij zit tegenover hem aan de andere kant.

Ze hebben elkaar leren kennen op reis. Zij is slank en lijkt klein en frêle ondanks haar één meter zeventig naast zijn flink uit de kluiten gewassen twee lange, volle meters.

Over de tafel heen kijken ze elkaar verliefd in de ogen. Al de drukte en het lawaai ontgaat hen. Ze voelen zich alleen op hun liefdes-eiland temidden al die drukte.

Heel zachtjes schuift haar linkerhand over de tafel naar hem toe. Hij legt er zijn grote hand teder over en streelt zachtjes wrijvend over haar vingers, haar tweede hand volgt en zijn hand neemt die ook in bescherming.

Zo zitten ze, met hun beidjes een hele tijd verlegen diep in elkaars ogen te kijken. Hun blikken spreken boekdelen en ze vertellen uiterst stil, de meest romantische gedichten aan elkaar, gedichten over een liefde die met woorden niet te omvatten is.

Zo mooi, zo teder, zo verliefd......

Schilderij: Young Lovers

Aldo Luongo

13-10-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

11-10-2006 om 13:58 geschreven door BOJAKO  

Iedereen beleefde de grote verkiezingsdag gisteren op zijn manier. Ventje en ik stapten lekker langs de zonnige kant van de straat naar het gemeente schooltje waar we al jaar en dag in hetzelfde lokaal electronisch stemmen.

Verrassend deze keer was wel de half om half mix van allochtone Belgen en autochtone Belgen die aan tafel zaten.( indien deze twee woorden niet langer politiek correct zijn, neem me dit dan niet kwalijk, ik weet niet langer welke woorden gebruiken). Dit was een primeurtje. Couleur locale en ‘moet kunnen’ zoals we hier in nu in bepaalde districten van Antwerpen zeggen.

Onze keuzes waren al lang gemaakt en met de computer hadden we al verschillende keren voordien gestemd, er was geen wachtrij, dus ventje en ik waren op een ik-en-een-gij buiten.

Toen begon pas het ‘echte’ stemwerk: schwiegermutti....

Schoonma had al weken vreselijk last van de zenuwen omdat ze ongelooflijk bang was van de computer, voor haar was dit nieuw, zoals waarschijnlijk voor veel mensen.

Begrijpelijk ook, het menske is 83 en heeft al jaar en dag overmatig last van haar zenuwen en moest dus ook al lang op voorhand meermaals gerust gesteld worden.

Al zeker twee weken zeggen we elke keer:
“ ge moet niet ongerust zijn ma, ’t is spotgemakkelijk, ’t is net zoals geld uit de muur nemen, dat kunt ge nu ook! Wij gaan u wegdoen en begeleiden u naar binnen. Binnen wordt ge opgewacht door een vriendelijke mijnheer of mevrouw en die gaan u uitleggen hoe de computer werkt.”

Schoonma is echter niet snel gerustgesteld en toen we gisteren rond tien uur belden om te zien of ze al klaar was, hoorden we nog de zenuwen via de telefoon door haar lijf gieren.

“Wacht ma, ich bin nok nie klor, ich weit nie wa ondoen, ich bien soe senuwachtig, booshma booshma...du vershtots nie oe moeilak da is vur die aawe mens”.

Ik stelde haar voor de elfendertigste keer gerust dat ik dit wel verstond en noteerde dat we twee uur later haar pas mochten komen ophalen, want zoveel tijd was nodig om te beslissen wat ze die dag qua kledij moest dragen.
’t Ja wat is nu de gepaste etiquette kledij om te gaan kiezen?

Twaalf uur klokslag stonden we met de auto haar op te wachten.

Zoals steeds was ze gekleed om door een ringetje te halen. Haren netjes in de krul, de gepaste juwelen aan en...

“ Ich habe maain roede trooi ongedon...oeioei....noe ich bin precies ein communist”, waarop ik zei: “troost u ma, de kleur van de socialisten is ook rood, ze gaan het u zeker niet kwalijk nemen” want ik had schrik dat ze terug naar binnen wou om een ander truitje aan te doen.

Aangekomen aan haar stemlokaal, ondersteund door ventje aan de ene arm en ik aan de andere, staken de zenuwen met geweld hun kop weer op.

“Goshpodin, aaiaaai, ich weit nieks, ich weit nie oep wie ich mut schtemmen”.

We stopten dus in het stembureau voor de lange lijsten die uithingen voor het stemlokaal waarop alle nummers en namen vermeld stonden.

“Kijk ma, hierboven staat een nummer, daaronder staat de naam van de partij, kijk nu naar de partij waarvoor ge wilt stemmen en onthoud die nummer voor seffens”.

“Moh Shaakie.....ich kan nicht so lang onthouwen, ich bin so senuwachtig, ich weit nie oep wie ik muss schtemmen, ich wil oep die schoene joengen schtemmen”.

Waarop ik natuurlijk met verbazing vroeg: “welke schone jongen bedoelt ge precies ma?”

“Awel die schoene...oep die foto’s....ich kenne noam nicht meer van die zeenuwe”.

“Bedoelt ge misschien Patrick Janssens ma?”
“ Jaaaahhhh..... die is’t....is hiel schoene, liefe joenge en iel friendelaaik, oep welke noemer moest ik dan schtemme?”

“Ja ma, als ge Patrick Janssens bedoelt, dan is dat de SPA"
"Wa ist da SPA?" - "dat zijn de socialisten van vroeger ma” en ik wees de lijst met de nummer erboven aan, “die schone jongen staat daar op die lijst”.

Ventje voerde daarop zijn gerustgestelde moeder mee tot aan de deur van het stemlokaal en toen nam iemand haar van hem over.

Ik zette me intussen even buiten op de speelplaats op een bank in het zonnetje.

Een klein half uur later kwam schoonma stralend minus haar zenuwen terug buiten.

“Niet zo moeilijk hé ma? Viel het mee?” zei ik opgewekt.

“Ach....Shaakie....zoen schoen joengen hat maai geholpen, zoe friendelaaik....”

Schoonma straalde.... het was achter de rug, de zenuwen konden weer eventjes bekomen.
Twee schoon jongens op één dag, wat kan een drieëntachtige dame nog meer wensen.

Ik hoop dat Patrick Janssens beseft dat hij minstens één stem extra heeft gewoon omdat hij zo’n ‘schoon joengen’ is....

Dat is waarschijnlijk de verklaring voor zijn talrijke voorkeurstemmen: hij ligt heel goed in de markt bij de oude madammekes...

Patrick man, volgende keer zeker niet vergeten om de bejaardenhomes te bezoeken, ge doet de oude hartjes sneller slaan!

09-10-2006 om 20:21 geschreven door BOJAKO