|
Je kan soms zonder enig merkbaar signaal een dreiging voelen aankomen. Ik heb nu dat gevoel, een bang, onheilspellend gevoel.
Ik beleef weer een zoveeltste buitenechtelijke passionele liefdesrelatie, mijn vierde als ik me niet vergis.
Wanneer ik hem zie en in mijn armen neem, dan krijgen zelfs de vlinders in mijn buik op hun beurt vlinders.
Ik betrap me erop dat ik de uren zit af te tellen tot ik hem eindelijk weerzie.
Ik ben ervan overtuigd dat hij mij ook oprecht liefheeft, alhoewel hij het nooit heeft gezegd.
Hij is een man van weinig woorden, weinig haar en weinig tanden, maar mijn liefde voor hem overwint dit alles.
Zijn blikken alleen spreken boekdelen, meer hoef ik niet.
Deze relatie gaat stuk omwille van het leeftijdsverschil tussen ons beiden.
Ik kan zon intense, hevige relatie niet meer aan, ik ben veel te oud voor hem.
Hij is pas in de lente van zijn leven en ik heb de winterperiode al bereikt.
Mijn hart en mijn hersenen voelen zich nog twintig maar mijn lijf wil verdorie niet meer meewerken.
Hij is heel veeleisend en vergt onwillend, onwetend, te veel van mijn lichaam.
Het is ook deels mijn schuld.
Ik kan het niet laten en wil hem zo veel mogelijk in mijn armen houden, knuffelen, zachtjes in zijn hals knabbelen, met mijn mond zijn buik kriebelen, zijn voeten kussen, één voor één zijn tenen ....met mijn lippen zacht over zijn schaarse haardos strelen.
Als ik verliefd ben, ben ik altijd halsoverkop verliefd en ken ik geen grenzen of limieten.
Ik hou van hem met een ongelooflijke passie.
Maar ik voel het afscheid naderen, ik merk het in de ogen van anderen dat zij het ook zien aankomen, maar ze durven er nog niet over spreken, ze weten dat mijn hart waarschijnlijk bij het afscheid gaat breken.
Hijzelf verlaat me ook uit liefde, bezorgd dat hij teveel voor me wordt. Liefst zou hij ook onze relatie laten voortduren zoals het nu is.
Hij begrijpt niet waarom het moet veranderen.
Maar anderen beslissen voor ons...ze trekken ons met liefde uit elkaar...."we denken aan u, aan uw gezondheid" zeggen ze dan vriendelijk en bezorgd, "ge zijt geen twintig meer, het leeftijdsverschil, je moet daar rekening mee houden, nog even en hij breekt je rug!"
Bah....wat kan mij mijn rug schelen.... pijn verdwijnt in het niets als ik over hem gebogen, diep in zijn prachtige blauwe ogen kijk en mijn lippen weer een zoveelste zachte kus op zijn voorhoofd drukken.
Er zullen weldra tranen vloeien, veel tranen, mijn tranen en zijn tranen.
Jonge Romeo en oude Julia ... een onmogelijke liefdesverhouding, van bij de aanvang gedoemd om snel te eindigen.
Ach, ik zal me er wel doorheen slagen.
Hij zal me nog wel regelmatig komen bezoeken, daar ben ik van overtuigd, maar toch...deze zalige periode in mijn leven nadert stilaan zijn einde.
De herfstvakantie is op komst en dan volgt de onherroepelijke scheiding... daarna gaat Seppe naar de kribbe....
Ik ben er al gaan kijken en zie tot mijn ontzetting dat niemand daar een weelderige, zachte boezem heeft zoals zijn nana om zijn hoofdje op te leggen!
Wie gaat er zijn hoofdje kussen terwijl hij luid smakkend zijn flesje drinkt?
Liefhebben kan toch zo pijnlijk zijn....
|
