Elk jaar weer komen ze allen samen op het familiefeest.

De allereerste keer zaten ze met vijf aan tafel, nu zijn ze al met achttien, de leeftijden variërend van tachtig tot enkele maanden.

Toch vinden ze allemaal een plaats aan de steeds langer wordende tafel in de living.

Ieder jaar wordt het drukker en rumoeriger, er wordt veel gepraat en gelachen en als het te bont wordt kunnen de kinderen de tuin in en uit rennen om wat stoom af te blazen.
Gelukkig is het dit jaar mooi weer.

Aan de ene kant van de lange tafel wordt het mooie servies en de kristallen glazen gebruikt, aan de ander kant staan en hangen kinderstoeltjes en is het bestek iets minder breekbaar en kostbaar en ongevaarlijk voor de grijpgrage en onhandige kleine kinderhandjes.

Helemaal in het midden van de lange tafel zit de laatste nieuwkomer, het nieuw lief van de jongste dochter des huizes, zij zit tegenover hem aan de andere kant.

Ze hebben elkaar leren kennen op reis. Zij is slank en lijkt klein en frêle ondanks haar één meter zeventig naast zijn flink uit de kluiten gewassen twee lange, volle meters.

Over de tafel heen kijken ze elkaar verliefd in de ogen. Al de drukte en het lawaai ontgaat hen. Ze voelen zich alleen op hun liefdes-eiland temidden al die drukte.

Heel zachtjes schuift haar linkerhand over de tafel naar hem toe. Hij legt er zijn grote hand teder over en streelt zachtjes wrijvend over haar vingers, haar tweede hand volgt en zijn hand neemt die ook in bescherming.

Zo zitten ze, met hun beidjes een hele tijd verlegen diep in elkaars ogen te kijken. Hun blikken spreken boekdelen en ze vertellen uiterst stil, de meest romantische gedichten aan elkaar, gedichten over een liefde die met woorden niet te omvatten is.

Zo mooi, zo teder, zo verliefd......

Schilderij: Young Lovers

Aldo Luongo

13-10-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

11-10-2006 om 13:58 geschreven door BOJAKO  

Iedereen beleefde de grote verkiezingsdag gisteren op zijn manier. Ventje en ik stapten lekker langs de zonnige kant van de straat naar het gemeente schooltje waar we al jaar en dag in hetzelfde lokaal electronisch stemmen.

Verrassend deze keer was wel de half om half mix van allochtone Belgen en autochtone Belgen die aan tafel zaten.( indien deze twee woorden niet langer politiek correct zijn, neem me dit dan niet kwalijk, ik weet niet langer welke woorden gebruiken). Dit was een primeurtje. Couleur locale en ‘moet kunnen’ zoals we hier in nu in bepaalde districten van Antwerpen zeggen.

Onze keuzes waren al lang gemaakt en met de computer hadden we al verschillende keren voordien gestemd, er was geen wachtrij, dus ventje en ik waren op een ik-en-een-gij buiten.

Toen begon pas het ‘echte’ stemwerk: schwiegermutti....

Schoonma had al weken vreselijk last van de zenuwen omdat ze ongelooflijk bang was van de computer, voor haar was dit nieuw, zoals waarschijnlijk voor veel mensen.

Begrijpelijk ook, het menske is 83 en heeft al jaar en dag overmatig last van haar zenuwen en moest dus ook al lang op voorhand meermaals gerust gesteld worden.

Al zeker twee weken zeggen we elke keer:
“ ge moet niet ongerust zijn ma, ’t is spotgemakkelijk, ’t is net zoals geld uit de muur nemen, dat kunt ge nu ook! Wij gaan u wegdoen en begeleiden u naar binnen. Binnen wordt ge opgewacht door een vriendelijke mijnheer of mevrouw en die gaan u uitleggen hoe de computer werkt.”

Schoonma is echter niet snel gerustgesteld en toen we gisteren rond tien uur belden om te zien of ze al klaar was, hoorden we nog de zenuwen via de telefoon door haar lijf gieren.

“Wacht ma, ich bin nok nie klor, ich weit nie wa ondoen, ich bien soe senuwachtig, booshma booshma...du vershtots nie oe moeilak da is vur die aawe mens”.

Ik stelde haar voor de elfendertigste keer gerust dat ik dit wel verstond en noteerde dat we twee uur later haar pas mochten komen ophalen, want zoveel tijd was nodig om te beslissen wat ze die dag qua kledij moest dragen.
’t Ja wat is nu de gepaste etiquette kledij om te gaan kiezen?

Twaalf uur klokslag stonden we met de auto haar op te wachten.

Zoals steeds was ze gekleed om door een ringetje te halen. Haren netjes in de krul, de gepaste juwelen aan en...

“ Ich habe maain roede trooi ongedon...oeioei....noe ich bin precies ein communist”, waarop ik zei: “troost u ma, de kleur van de socialisten is ook rood, ze gaan het u zeker niet kwalijk nemen” want ik had schrik dat ze terug naar binnen wou om een ander truitje aan te doen.

Aangekomen aan haar stemlokaal, ondersteund door ventje aan de ene arm en ik aan de andere, staken de zenuwen met geweld hun kop weer op.

“Goshpodin, aaiaaai, ich weit nieks, ich weit nie oep wie ich mut schtemmen”.

We stopten dus in het stembureau voor de lange lijsten die uithingen voor het stemlokaal waarop alle nummers en namen vermeld stonden.

“Kijk ma, hierboven staat een nummer, daaronder staat de naam van de partij, kijk nu naar de partij waarvoor ge wilt stemmen en onthoud die nummer voor seffens”.

“Moh Shaakie.....ich kan nicht so lang onthouwen, ich bin so senuwachtig, ich weit nie oep wie ik muss schtemmen, ich wil oep die schoene joengen schtemmen”.

Waarop ik natuurlijk met verbazing vroeg: “welke schone jongen bedoelt ge precies ma?”

“Awel die schoene...oep die foto’s....ich kenne noam nicht meer van die zeenuwe”.

“Bedoelt ge misschien Patrick Janssens ma?”
“ Jaaaahhhh..... die is’t....is hiel schoene, liefe joenge en iel friendelaaik, oep welke noemer moest ik dan schtemme?”

“Ja ma, als ge Patrick Janssens bedoelt, dan is dat de SPA"
"Wa ist da SPA?" - "dat zijn de socialisten van vroeger ma” en ik wees de lijst met de nummer erboven aan, “die schone jongen staat daar op die lijst”.

Ventje voerde daarop zijn gerustgestelde moeder mee tot aan de deur van het stemlokaal en toen nam iemand haar van hem over.

Ik zette me intussen even buiten op de speelplaats op een bank in het zonnetje.

Een klein half uur later kwam schoonma stralend minus haar zenuwen terug buiten.

“Niet zo moeilijk hé ma? Viel het mee?” zei ik opgewekt.

“Ach....Shaakie....zoen schoen joengen hat maai geholpen, zoe friendelaaik....”

Schoonma straalde.... het was achter de rug, de zenuwen konden weer eventjes bekomen.
Twee schoon jongens op één dag, wat kan een drieëntachtige dame nog meer wensen.

Ik hoop dat Patrick Janssens beseft dat hij minstens één stem extra heeft gewoon omdat hij zo’n ‘schoon joengen’ is....

Dat is waarschijnlijk de verklaring voor zijn talrijke voorkeurstemmen: hij ligt heel goed in de markt bij de oude madammekes...

Patrick man, volgende keer zeker niet vergeten om de bejaardenhomes te bezoeken, ge doet de oude hartjes sneller slaan!

09-10-2006 om 20:21 geschreven door BOJAKO  

09-10-2006 om 10:28 geschreven door BOJAKO  

Mijn ventje is een man van weinig woorden, maar een man van grote daden. 

Wanneer hij merkt dat ik in een serieus dipke zit,  dan schiet hij in aktie.

Meestal probeert hij het probleem op te lossen op een manier waar hij ook wat plezier aan beleeft en trouwens, deze keer zat hij mee in de dip, hij mist Flor net zoveel als ik.

“Shoeke, hebt ge geen zin om een paar dagen mee te gaan naar Londen met neef 1? “ vroeg mijn teerbeminde. 

Ik keek omhoog van mijn boek,  dat ik trouwens ondersteboven hield, over mijn brilleglazen heen,  en zei volledig futloos: “huh???”
  

“Ja shoeke, neef 1 moet weeral in Londen zijn voor zijn werk en dan kunnen we enkele dagen  mee, wat vindt ge ervan? 
’s Lekker shoppen, eten, musea bezoeken, ....ge weet wel, ons gedachten eens verzetten!”

Deze zin was een van de langste dat mijn ventje ooit aaneengeregen heeft,  een overduidelijk teken dat hij héél graag zou willen dat ik met hem meega.

Ik antwoordde dus maar: “huhuh, ’s goe, ’sal me goeddoen zeker”, een van mijn meer kortere en bondige zinnen.

De dag voor het vertrek waren de kleinkindjes hier allemaal en bleef iedereen  spagetti eten. 

’s Avonds om tien uur plofte ik pompaf in de zetel en ventje vroeg bezorgd: “zoudt ge uw valieske niet maken shoeke, we moeten morgenvroeg wel om zes uur vertrekken hoor”.

Ik keek hem met heel vermoeide ogen aan en zei: “uhuh” en trok naar boven, gooide verveeld wat kleren in de reiszak, kwam een kwartier later terug beneden en zei: “’t is klaar, ik ga dan nu maar slapen als ik er morgen zo vroeg uit moet”. 

Meestal zit ik dan nog een tijdje te bloggen, maar de fut was er helemaal uit. 

Ik kon amper een letter schrijven.

Mijn biologische wekker liep de volgende ochtend af om vijf uur, ik heb nog nooit in mijn leven een echte wekker nodig gehad, en om tien voor zes stond ik gepakt en gezakt klaar.

Zelfs na veertig jaar vindt ventje dit een wonder, een vrouw die op een kwartier klaar staat en daarbovenop nog een picnic en koffie heeft klaargemaakt voor de reis.    Zijn moeder heeft hier minimum een maand planning voor nodig.

Ik kom uit een groot gezin en werd opgevoed door de moeder van alle moeders!  Goede organisatie was een must!
 

Enfin, vijf na zes 's morgens, alles nog heel donker en stil en wijle weg in de luxe-car van neef 1, de autotrein op en daar in de auto ons ontbijt opgegeten. 

Doorgezoefd naar Londen, de jeugd van tegenwoordig heeft alles, dus ik kreeg een persoonlijke DVD speler en kon kijken  naar The Aviator vanop de achterbank, trouwens een vreselijk saaie film, geen aanrader.

Ventje mocht vooraan zitten en mee genieten van de ‘prachtige’ muziek van de Rooie, Hete, Chili Pepers of zo iets....

Dan verder snel ingecheckt in het hotel, neef weg naar zijn werk en wij met de taxi naar Oxford Street. 

Gelukkig waren ze in Engeland niet enkel in Halloween stemming, maar ook al in Kerststemming, dus ik kon mijn broodnoodzakelijke kerstinkopen doen: crackers en christmas pudding en al wat kadootjes voor onder de kerstboom. 
Weer de organisatie van ons moeder:  op tijd met alles beginnen!

Kleinzoon 1 is al helemaal doordrongen van de Britse traditie, voor we vertrokken zei hij:  “nana ge gaat toch met kerstmis die knallers weer doen waar een papieren hoedje en een geschenkje inzit hé?”....

Tuurlijk ging ik die kopen, kerstmis is kerstmis niet als we niet allemaal met een stomme papieren hoed aan tafel zitten in een kamer vol glitterende slingers en onze crackers met luid geknal opentrekken.

Ventje en ik hebben dus een weekendje  gehad van:

shop till you drop, 

eat until defeat,  

drink till you sink....

en daarboven op,  toch nog een vrij kort bezoekje aan het Victoria en Albert museum om  een beetje cultuur op te snuiven.

Op de terugweg was ik weer zoet met de draagbare DVD speler en deze keer heb ik een betere film bekeken, “The Thomas Crown affair” met Pierce Brosnan, een appetijtelijk ventje dat zeker thuishoort in mijn rijtje rechts!  Moet ik onthouden.

Ik kon de film op mijn gemak uitzien want het was file van Londen tot Ashford,  waar we altijd nog even van de snelweg afrijden om in een grote supermarkt  Brits eten te kopen dat ik hier in de supermarkten niet vind, mushy peas, mint sauce,  pork pies, cornish pasties ... dropped scones, steak and kidney pies, mijn vriezer zit weer vol.

Netjes op tijd de trein weer op,  en om elf uur gisterenavond waren we terug thuis, een flink pak armer, maar met mijn dipje  was het al veel beter gesteld, ik had het achtergelaten in een boutique in Oxford Street.

Alhoewel het al heel laat was zette ik toch even de PC aan om mijn mails te bekijken en ja, lap, ik had het beter niet gedaan, ik kreeg bijna op slag mijn dipje terug.

Milo en Kamiel geven er voor de tweede keer de brui aan. 

Twee heren die met hun gouden pen veel vrouwenharten sneller doen kloppen... 

Zij hebben allebei wat mijn vader zou noemen: “the gift of the gab”.  

Ik vertaal het niet want ik weet dat Milo graag een uitdaging heeft anders zou hij geen Egyptische hiërogliefen ontcijferen. 
Laat hem als straf maar even zoeken. 

Kamiel/Milo – Milo/Kamiel  - ’t is precies een siamese tweeling,
ze schrijven samen en verdwijnen steeds samen.

We zullen het weer eens zonder hen moeten doen, dat is al de tweede keer, en ik was nog niet bekomen van het feit dat Chia geen blog meer heeft.   Drie lievelingsblogs weg op korte tijd, een mens zou van minder wit haar krijgen.

Al goed dat er nog trouwe blogs zijn waar we op kunnen rekenen.
 

Ik weet waaraan  het ligt hoor, het was de vorige keer toen ze verdwenen net hetzelfde,  ik had ze toen ook net allebei bij mijn favorieten gezet!   Ik had dit onlangs weer gedaan.....grove fout....nooit meer doen Bojako...!!! 

Vandaag moesten we dan weer vroeg vertrekken naar een familiefeest aan zee, dus weer geen tijd gehad om goed te lezen waarom ze er eigenlijk de brui aan geven, dat ga ik nu eens doen, blogjes lezen en kijken wie van mijn lievelingsauteurs er nog wèl schrijft.

PS.   Als jullie mijn button-link  naar jullie blog niet mooi of leuk vinden,  dan moet je het maar zeggen hoor, ik gooi het er onmiddellijk weer af, als je maar allemaal blijft schrijven!

07-10-2006 om 20:32 geschreven door BOJAKO  

06-10-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Mijn lieve blogvriendin Hotlips °°°°  °°°° had dit ook op haar blog gezet, ik vond het grappig en met haar toestemming zet ik het hier vandaag ook voor diegenen onder u die het gemist hebben.

Kijk zelf maar eens wat de letters van je naam van je zeggen en laat het ons weten via de reakties! Wij lachen ook al eens graag. Ik zal beginnen met mijn naam:

B	Brutal
O	Orderly
J	Joyful
A	Accurate
K	Keen
O	Old

Probeer maar... ik ben benieuwd!

04-10-2006 om 11:15 geschreven door BOJAKO  

Ik voel me vandaag herfstachtig, net zoals het weer, grijs, somber....

Het triest gevoel begon gisteren toen we naar het dierencrematorium reden om de as van ons Florreke uit te strooien.

Ik zag er precies een pieteklein stukje rib tussen en kreeg meteen een enorme krop in mijn keel en dat is sindsdien niet meer weggegaan.

De leegte die hij nalaat in huis weegt ook heel zwaar.

’s Morgens niemand die je tegemoet komt, tongetje uit zijn muil, en die dan je met vragende ogen naar de koelkast doet uitwijken zodat je hem zijn stukje worst kan geven en daarna eens achter zijn oren kriebelen.

Ik betrap me erop dat ik nog steeds eerst door het glas van de keukendeur kijk om te zien of hij er niet tegen ligt, want anders moest ik langs de livingdeur naar binnen.

Vanaf de eerste dag was zijn lievelingsplekje aan mijn voeten, eender waar, als ik de afwas deed, kookte, TV keek, buiten in de tuin zat...altijd moest ik eerst heel voorzichtig zien waar ik mijn voeten neerzette, want daar lag hij.

Een onverwachtse stap opzij of achteruit en gegarandeerd ik trapte op hem.

In mijn achterhoofd ben ik in het asiel al een andere vriend aan het kiezen, maar we hebben samen besloten om dat niet te doen. We zeggen niet nooit, maar niet nu.

Ventje wil absoluut eerst wat lange reizen maken, Australië, Canada.... het kon nooit omdat hij Flor niet naar een kennel wou doen.

Gelukkig voor mij heb ik momenteel mijn handen vol met Seppe ... en dan bedoel ik dat vandaag ook letterlijk, mijn handen hingen daarnet vol.

Wij kloegen soms omdat we zoveel strontjes moesten rapen van Flor in de tuin, maar Seppe zorgt er voor dat we nog ruimschoots op gebied van strontjes gecompenseerd worden.

Ach....het zal wel slijten zegt iedereen en als iedereen dat zegt dan zal dat wel zijn zeker...

03-10-2006 om 12:13 geschreven door BOJAKO  

Net zoals Titipoes weet ik begot niet op wie ik moet stemmen volgende zondag.  Ik ben het volmondig eens met al wat zij schrijft, als je wil weten met wat ik het eens ben, dan moet je bij haar maar eens gaan lezen.

Met bewondering heb ik ooit het boek en de film over Pastoor Daens gelezen en gezien. 
Een mens, priester, politieker naar mijn hart, in de film toch.   Misschien lag het ook aan de formidabele acteerkunst van Jan Decleir.   Priester Daens was iemand die zich inzette voor de onderdrukten en van niemand bang was. 

Ik dacht bij mijn eigen zichzelve, als er nu één man is die me wat over politiek kan leren dan is het  Daens wel, dus ik begon daarnet een korte zoektocht  via Google.

Ik heb hoogstens een kwartiertje gelezen en er natuurlijk geen ellenlange studie van gemaakt, het was niet de bedoeling dat ik een thesis ging schrijven, ik ben gewoon even kort  - met stijgende verbazing - van het één woord naar het ander gesprongen,  en ik zet het gelezene voor u op een rijtje.
 

... Bron:
http://users.pandora.be/VNJ-Mere/adolf_daens.htm

In 1893 stelde Adolf Daens het programma op van de nieuw op te richten Christene Volkspartij. Hij zocht naar samenwerking met de conservatieve Katholieke Partij, die op dat ogenblik het bewind in handen had, maar dit bleek onmogelijk, vooral door de halsstarrigheid van haar voorzitter Charles Woeste. De Christene Volkspartij nam aan de verkiezingen van oktober 1894 deel, met Adolf Daens als eerste kandidaat op de lijst. Wegens 'vergissingen' werd hij niet verkozen, maar de Kamer gelastte een nieuwe verkiezing voor het arrondissement Aalst, waardoor hij op 9 december 1894 kamerlid werd (tot 1898).

....

Reeds jaren lijdend aan een hartkwaal, overleed Daens op 14 juni 1907, na zich te hebben onderworpen aan de beschikkingen van zijn bisschop. De Christene Volkspartij zette de strijd voort tot aan de Eerste Wereldoorlog. Nadien versmolt ze met 'Het Vlaamsche Front'.

°°°°°°°°

dat “VLAAMSCHE FRONT” intrigeerde me,  dus ik tikte het woord in Google  en kreeg de volgende site:

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Frontpartij

Frontpartij is de officieuze benaming, voor de in 1919 gestichte, Vlaams-nationalistische partij Het Vlaamsche Front. Deze partij ontstond enerzijds uit de Vlaamse Frontbeweging en anderzijds uit activisten uit de Eerste Wereldoorlog. Zij kan beschouwd worden als de eerste echte Vlaams-nationalistische partij in Vlaanderen en ijverde onder andere voor amnestie van de activisten. Hoewel het Vlaams-nationalisme even oud is als België, zouden de eerste flaminganten tot 1919 onderdak zoeken bij bestaande partijen. Vooral in de Katholieke Partij waren zij sterk vertegenwoordigd. In 1937 zou de Frontpartij overgaan in het Vlaams Nationaal Verbond. Deze overgang werd o.a. tot stand gebracht door de tussenkomst van de Groot-Nederlandse historicus Pieter Geyl, die een vereniging wou van alle vlaams-nationalistische partijen. Geyl was echter blind voor de nationaal-socialistische banden die het VNV op dat moment vertoonde. Herman Vos, boegbeeld van de Frontpartij stapte bij die beslissing over naar de BWP.

 °°°°

Oef, wablieft er u, voor een Britse even een schok....de Christelijke volkspartij was ooit versmolten met ‘Het Vlaamsche Front’ een  Vlaamse Frontbeweging, Vlaams-nationalisme, allemaal woorden waar ik meer over wou weten, ik zocht verder op Google en ik kreeg de volgende uitleg:

Vlaams-nationalisme is een nationalistische stroming die een onafhankelijk Vlaanderen beoogt.

°°°°

Efkes wat dieper graven om goed te begrijpen wat nationalistisch is ( ik ben maar tot mijn zestien jaar naar school geweest) en ik lees:

Nationalisme is een vorm van groepsbewustzijn die zich uit in een sterke voorkeur voor eigen volk en land - "Blut und Boden" - en kan zich uiten in miskenning van andere naties (xenofobie) en een streven naar machtsuitbreiding ten koste van andere groepen en benadrukt dat mensen zich met elkaar verbonden voelen door godsdienst, cultuur, taal, landsgrenzen of gemeenschappelijke voorouders. Het komt zowel voor bij democratische staten, als bij dictaturen en andere autoritaire staten.

Het verschijnsel nationalisme kwam op met de opkomst van de natie (afgeleid van nasci, natum = geboren worden). Vaak wordt dit ook gebruikt door een kleinere groep om zelfstandigheid te vragen en zich af te scheiden van een grotere natie.

Er bestaan grofweg drie vormen van nationalisme. Het staatsnationalisme, het volksnationalisme en het politiek nationalisme

 Na de Eerste Wereldoorlog verscheen de Frontpartij op het Belgische politieke toneel en vormde de eerste Vlaams-Nationalistische fractie in het parlement. Na het uiteengroeien van deze partij, onder andere om ideologische redenen, nam een deel zijn toevlucht tot het Verbond van Dietse Nationaal Solidaristen van Joris van Severen. Anderen zochten hun heil in het Vlaams Nationaal Verbond van Staf de Clercq. De collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog en de daaropvolgende repressie zetten het Vlaams-Nationalisme voor jaren buitenspel.

Pogingen, zoals de Vlaamse Concentratie en de Christelijke Vlaamse Volksunie, om met een nieuwe partijpolitieke formatie van wal te steken hadden weinig succes. De in 1954 opgerichte Volksunie had meer bijval en werd een factor waarmee rekening diende gehouden te worden in de Belgische politiek. Ze groeide uit van een zweeppartij tot een beleidspartij.

De rechtse en radicaal anti-Belgische vleugel van de formatie scheurde zich af na de goedkeuring van het Egmontpact. Twee partijtjes, de VNP en de VVP, respectievelijk onder leiding van Karel Dillen en Lode Claes, vormden de basis van wat later het Vlaams Blok zou worden.

De populariteit van de Volksunie bleef in dalende lijn en kon zich niet meer herstellen. In 1992 stapte een deel van de mandatarissen onder leiding van voorziter Jaak Gabriels over naar de VLD. In 2001, na hoogoplaaidende spanningen viel de partij uit elkaar. De Nationalistische vleugel onder leiding van Geert Bourgeois richtte de Nieuw-Vlaamse Alliantie op.

°°°°°

Wablief..... ik ben tien minuten op het internet en ik leg een verband tussen Daens, het ontstaan van de Christelijke Volkspartij en  het ontstaan van het Vlaams belang  .... honderd jaar later moet ik dus tot de vaststelling komen dat het Vlaams Belang er niet zou geweest zijn zonder Priester Daens en de Christelijke Volkspartij.

Ik geef het op, ik zie het niet meer zitten, ik ga proberen te stemmen op een partij waarvan ik hoop dat ze niet enkel en alleen uit eigenbelang handelen, een partij waar er mensen zijn die willen  luisteren naar wat hun kiezers zeggen en vragen en niet enkel zichzelf mooie woorden willen horen uiten en daarvoor een dikke pree binnenrijven.

Ik moet en wil ook absoluut stemmen,  uit respect voor alle vrouwen voor mij,  die heel hard gestreden hebben om ons dat stemrecht te geven.

Maar om te eindigen met de woorden van Titipoes:

Wij hebben te weinig echt grote morele leiders. Het zijn conflict vermijders, ijdeltuiten die steekvlammen oplaten omdat ze weten dat juist die goed liggen.

Spijtig hé?

02-10-2006 om 13:00 geschreven door BOJAKO  

01-10-2006 om 21:50 geschreven door BOJAKO  

’t Is herfst dus we eten:

Paddestoelen in een zakje

Nodig:

Paddestoelen - alle soorten, en veel, tel de mensen die eten, denk eraan : ze krimpen veel, de paddestoelen natuurlijk, niet de mensen.

Flink wat halfvoorgekookte patatjes in stukjes – nen hele grote in bv. acht stukjes, ne middelmatige in vier en ne kleine in twee of op z’n eentje, ook genoeg zodat iedereen een portie in zijn zakje heeft.

Een kippenborstje per persoon, waar je inkervingen in maakt zodat de smaken er goed kunnen in dringen,
en goei glas goei witte wijn
een slokje mandarin likeur
een slokje pernod
een heel fijn gesnipperde ui
een heel fijn gesnipperde teen look
Tijm
Peper en zout
Een losgeklopt tikkeneike en een patisserie borstel
(een bijeen gefrommeld proper stukje keukenrol kan ook als je geen borsteltje hebt)
Genoeg Aluminium folie om een zakje te maken voor elke persoon aan tafel.

In een grote kom doe je de paddestoelen, daarbij de halfgaargekookte aardappeltjes, ui en look, de tijm, peper en zout, het glas wijn en andere drankjes, de kip filetjes en dan,  
netjes en zachtjes alles voorzichtig onderscheppen met je proper gewassen pollekes.

Het aluminium papier dient om een zakje te maken.
Dat zakje moet ruim genoeg zijn want dat gaat nog wat opblazen in de oven.
Ge neemt een groot rechthoekig stuk en vouwt dit al dubbel, da’s een beetje sterker, dan smeert ge langs de kanten uw losgeklopt tikkeneike met een borstel – dan plakken de kanten wat beter.
Ge vouwt uw alu-papier tot een vierkant zakje, let goed op dat de kanten plakken, en plooit de kanten dan ook nog eens een paar keer om, het zakje mag niet lekken – hou er rekening mee dat ge één kant moet openlaten, want uw paddestoelmengsel moet er nog in met het stuk kip.

Als ge een mooi zakje gemaakt hebt, schept ge een mooie portie paddestoelen en aardappel mengsel in uw zakje, en zorg ervoor dat er in elk zakje natuurlijk een kippenborstje zit.

Dan vouwt ge de bovenkant nu ook goed toe nadat ge de randen ook met het eimengsel bestreken hebt, nog een paar keer de rand goed omvouwen zodat het niet gaat lekken, hou er rekening mee dat het zakje door de stoom wat gaat uitzetten, dus een beetje plaats laten!

Uw oven is inmiddels hoop ik al voorverwarmd tot 200°C en daar legt ge nu de gevulde aluminium zakjes in op een bakplaat of in een ovenschaal (ze moesten eens lekken) en laat ze lekker stoven voor een 25 à 30 minuten.

De zakjes worden nog altijd gesloten op een groot bord opgediend en pas aan tafel met veel flan-flan opengeknipt.

Mmmmmmm.......ruikt ge de heerlijke herfstgeur die uit de zakjes opstijgt?

30-09-2006 om 22:39 geschreven door BOJAKO  

• Elf :
• Troll :
• Duivel :
• God :
• Fee :
• Geest :
• Hobbit :

Jullie weten hoe het gaat nietwaar, gewoon de woordjes kopiëren en daarna terug plakken bij de reakties. 

PS.   Staan er bij jullie ook nu zo van die onnozele, grijnzende smileys wanneer je een bericht toevoegt?  Ze staan bij mij bij 'Inhoud van uw bericht' en ik probeer al een hele avond om ze uit mijn bericht te houden, net als die vervelende prefix.... ik geef het op, doe maar alsof je het niet ziet!

 

29-09-2006 om 00:08 geschreven door BOJAKO  

Ge moet eigenlijk een hondenmens zijn om te begrijpen hoe ik me nu voel.

Verleden week zaten ventje en ik ons nog heel boos te maken op dat dat madammeke van Blankenberge met haar dik Jack Russeltje in het nieuw TV programma ‘de hondenfluisteraar’.

Voor haar was haar hondje een kind, maar wel een heel stout kind, want het plaste overal in huis en beet iedereen, tot de dierenpsycholoog (jaja, die bestaan blijkbaar ook) uiteindelijk zo moedig was om haar te zeggen dat het beter zou zijn voor het hondje indien ze het wegdeed naar een andere familie, of gewoon liet inslapen.

De dierenpyscholoog voorspelde dat in de nabije toekomst het hondje hoogstwaarschijnlijk iemand zou bijten en dan zou moeten afgemaakt worden.

Maar enfin, ik dwaal zoals gewoonlijk weer af.

Ventje en ik zijn dus van een heel ander slag hondenliefhebbers.

Onze hond kende zijn plaats, helemaal onderaan in de rangorde van onze familie en dat is altijd zo geweest, met als gevolg dat we hem ook altijd en overal konden meenemen. Op reis, op restaurant, of op bezoek. Je hoorde of zag hem niet.

Zo lang hij mijn knoesels ( ‘enkels’ for ze dutch and ze westvlamingen) in de buurt van zijn snuitje voelde was het goed.

Ik heb altijd voor zover ik me kan herinneren een hond gehad als kind, mijn zus had een kat, zij was een kattenmens, dan waren er verder nog kippen en konijnen, maar die waren er voor de eieren en het vlees, dus we probeerden ons daar niet te erg aan te hechten.

Verder hadden we nog een paar peruchkes (parkieten), waarvan ene zo tam dat die vrij thuis mocht rondvliegen.

Dat alles én vier kinderen, ge begrijpt, het was bij ons een heel drukke menagerie.

Maar om terug op onze hond te komen.

Mijn ouders waren niet rijk, enfin om een kat een kat te noemen, ze waren straatarm en op een bepaald moment zijn we verhuisd naar een sociale woning, een prachtig appartement in’t midden van een park, met een echte badkamer. Pure luxe .... ge kunt u voorstellen hoe we voordien woonden als we een sociale woning pure luxe vonden.

Het enige verschrikkelijke aan die verhuizing was dat we onze toenmalige hond moesten wegdoen. Honden niet toegelaten!

Weken aan een stuk heb ik geweend, maar hij kreeg een goede thuis en we mochten hem zelfs komen bezoeken.

Toen nam ik me voor om nooit meer dieren te houden.

Maar ja, zoals ik zei: eens een hondenmens, altijd een hondenmens. Engelsen zijn er voor bekend, of zijn dat nu paardenmensen, ik wil het kwijt zijn. Milo zal het wel weten.

Zo lang we in een appartement woonden hadden we dus geen hond, maar toen kochten ventje en ik ons huisje met een tuin en ja, .... wat dacht ge? Bibieke wou terug een hond.

Bij een huis met tuin hoort een hond. Hondenliefhebbers logica.

Toevallig bracht een kennis rond die tijd een puppy mee dat hij gered had van een verdrinkingsdood op een boerderij in Frankrijk, de puppy was maar enkele weken oud, eigenlijk te jong om al van zijn moeder weg te zijn, en zijn lijfke krioelde van de parasieten.

Mijn hart smolt en ik kreeg van hem het hondje. Zelfs de dierenarts had nog nooit zoveel parasieten op één hondje gezien, normaal mag het niet, maar deze moesten we stante pede een bad geven met een shampoo tegen parasieten.

Ik wou het beestje – geloof het of geloof het niet – Kamiel noemen, maar onze jongste zoon vond dat geen hondennaam en koos de naam Flor.

Als ik eerlijk moet zijn, Flor was een ongelooflijke schat, maar hij was een volslagen neuroot. Op onze voordeur hangt wel een grote sticker: BEWARE OF DOG, maar als de bel ging kroop hij onmiddellijk ver weg onder de zetel, moed was niet zijn sterkste karaktertrek.

Als er iemand hard riep of er was plots lawaai dan moest hij van’t verschieten braken. Tijdens een onweer zat hij altijd in mijn nek te bibberen en alhoewel hij beneden sliep, waren we verplicht om hem dan boven te halen, waar hij zo ver mogelijk onder ons bed kroop en we voelden hem nog trillen door ons matras.

Hij was puur vuilbak-ras. Inteelt in zijn ergste vorm. Maar toch was hij een knap ventje geworden.

Iedereen sprak ons aan om te vragen welk ras het was en toen we antwoordden: “vuilbak want zijn moeder hing in de vuilbak en heeft nooit de vader gezien” waren er velen die zeiden dat ze zeker waren dat hij een Tibetaanse Terriër was.

Voilà, dat was onze Flor. Zo zot als een achterdeur, volslagen neurotisch maar ongelooflijk knap.

Ik nam hem vroeger mee naar mijn werk in een kartonnen doos tot hij die ontgroeid was, van toen af lag hij aan mijn voeten onder mijn bureau en hij is blijven meegaan tot ik stopte met werken.

Mijn bazin werkte beneden en aan haar voeten lag haar grote hond, een kruising Briard/Labrador en boven lag mijn pseudo Tibetaanse Terriër.

Dikwijls lagen ze naar elkaar te kijken, de ene onderaan de trap, de andere boven, precies Romeo en Julia.

Ik wil jullie bedanken voor de reakties en mailtjes, ze waren hartverwarmend en ik heb hier gisterenavond aan de computer gelijk een klein kind zitten wenen, enfin ventje en ik hebben de hele dag zitten wenen en we hebben het nog steeds heel moeilijk.

De nuchterheid van kleinzoon 1 deed ons daarnet dan echter toch weer in de lach schieten.

“Nu gaat het hier tenminste niet meer zo hard stinken hé nana” was zijn allereerste, troostende opmerking. Flor had de laatste paar jaar de bijnaam Stinkywinky gekregen omdat hij de meest afgrijselijke winden kon laten.

Nadien zei kleinzoon 1 weer even nuchter “ en ge gaat veel geld sparen ook nana, want nu moet ge die speciale worst niet meer kopen voor Flor, en weet ge nu moeten we niet meer oppassen in de tuin want er zullen geen strontjes meer liggen die ge vergeten op te rapen zijt“.

Toch zijn al zijn vragen nog niet beantwoord, die gaan nog komen, ik voel het in mijn knoken....ik ken mijn kleinzoon!

Zoon 2 heeft Flor naar de dierenarts gedaan en is erbij gebleven, ventje en ik konden het niet opbrengen. Zoon 1 wou ook meegaan, maar de dierenarts wou het liever tijdens de dag doen als er geen mensen in de spreekkamer waren.

Ik wou Flor in onze tuin begraven maar ventje zag dat niet zitten, dus we hebben besloten om hem in het dierencrematorium van Boom te laten cremeren en zijn as daar te verstrooien.

Toen zoon 1 gisterenavond afscheid nam van ons, drukte hij me iets klein in mijn hand en fluisterde in mijn oor: “dit moest ik u van de dierenarts geven”.

Toen hij weegreed keek ik naar mijn hand, in een heel klein plastic zakje had ze een plukje haar van Flor gestoken.

Lap....daar komen de waterlanders weer.

27-09-2006 om 17:35 geschreven door BOJAKO  

26-09-2006 om 22:50 geschreven door BOJAKO  

Al heel lang vraag ik me af waarom sommige mannen ‘HET’ of m.a.w. de X-factor hebben en anderen niet.
Terzelfdertijd vraag ik mezelf dan ook af wat “HET” eigenlijk is.
Je kan er niet zo onmiddellijk je vinger op leggen.
Het is geen duidelijk iets, het is ondefinieerbaar.
Menig uur is hier al met vriendinnen en vroegere collega’s over gepraat.
Kwam er een man binnen op ’t werk,  dan bekeken wij elkaar en knikten ofwel met grote ogen “JA” en we stuurden telepatisch het signaal naar elkaar : “Hij heeft duidelijk HET”...of met onze neus opgetrokken zonden we even duidelijk signaal: “NEE”.

We hebben dikwijls gepraat en geprobeerd om uit te zoeken wat die X-factor ‘HET’ nu wel was, want het waren niet altijd grote, knappe, rijke, succesvolle mannen die de stempel van hij heeft “HET” van ons kregen.

Ik herinner me bv. dat toen ik de allereerste keer Koen Wouters ‘Anne’ zag zingen op TV, zei tegen mijn ventje, dat manneke heeft “HET,  die gaat het nog ver brengen, en mijn woorden zijn waarheid geworden.
Op dat moment was hij nog helemaal niet beroemd, hij was heel jong en zelfs ik als oudere vrouw voelde het onmiddellijk aan.

Ik geloof ook niet dat “HET” iets is dat je kan aanleren, je hebt het of je hebt het niet. Je wordt ermee geboren.

Ik voel “Het’ aan als een emotionele ervaring. Het overstijgt het knap of succesvol zijn.
Ik spreek nu natuurlijk hoe ik ‘Het’ of de X-factor als vrouw ervaar bij mannen.
Voor mannen kan ik niet spreken, zij zullen zelf hun definitie van de vrouwelijke X-factor moeten geven.

Indien de man die ‘HET’ heeft ook nog knap is, dan is dit gewoon mooi meegenomen maar niet van enorm groot belang.
Naar een knappe man kan je kijken en bij jezelf denken, hm.... heel appetijtelijk,  maar er roert niets in je, maar als je een man ontmoet die ‘HET’ heeft, dan kijk je nog eens extra naar hem om, en hij blijft lang in je gedachten hangen zonder dat je in feite weet waarom.

Ik denk dat zulke mannen een heel magnetische persoonlijkheid hebben, een combinatie van persoonlijke karaktertrekken zoals zelfvertrouwen, ze zijn sociaal, charmant, ze stralen een innerlijke vrede uit, voelen zich goed in hun vel, zijn meestal intellectueel en soms wat rebels, ze bekijken de wereld vanuit een ander perspectief dat soms heel uniek is.
Ze kunnen heel intens zijn en stralen een vorm van autoriteit uit, ze hebben meestal ook een goed gevoel voor humor.

In feite is het dus heel moeilijk in één woord samen te vatten.
Maar als ze ‘HET’ hebben, dan wordt het door de meeste vrouwen ook onmiddellijk aangevoeld.
Nog een kwaliteit van mannen met ‘HET’ is dat ze heel goed weten hoe ze vrouwen psychologisch kunnen bespelen.
Ze weten precies hoe of wat ze moeten zeggen of doen zodat we onszelf goed in ons vel voelen, ze kennen al onze knopjes, ze weten ook zeer goed hoe ze ons kwaad kunnen krijgen. Maar zelfs als ze ons kwaad krijgen beroert hun ‘X-factor’ toch nog altijd iets in ons.

Diezelfde X-factor zorgt er ook voor dat mannen die ‘HET’ hebben meestal ook succesvol zijn, wat hen enkel nog boeiender maakt.
Volgens mij heb je het ‘HET’ van jongsaf aan, heb je het niet, dan geloof ik niet dat het iets is dat je later kan verwerven.
Het magnetisch element van een man met de X-factor komt of verdwijnt ook niet later door de maturiteit. Het is iets voor het leven. Mannen die het geluk hebben om over de X-factor te beschikken, dragen het met zich mee tot het graf.
Zelfs indien ze geen grote carriere maken, een slecht huwelijk hebben, niet beroemd worden, weinig geld hebben, niets van dit alles kan ‘HET’ van hen wegnemen. ‘HET’ is geen houding, het is geen kracht, het is niet tijdelijk, het is wel iets heel subtiel en steeds aanwezig.

“HET” of de X-factor, is naar mijn mening een ondefinieerbaar iets dat wel door bijna alle vrouwen aangevoeld wordt, het is een enorme voordeel factor waar maar weinig mannen over beschikken. Zij die “HET” hebben mogen zich gelukkig prijzen.

25-09-2006 om 11:41 geschreven door BOJAKO  

Vrijdag hadden zoon 1 en zijn vrouwtje ons getrakteerd op een dagje Efteling. Een ideale plaats om met het hele gezin een uitstap te maken. We namen een picnic mee, want er is zoveel te doen en te zien dat we amper toekomen met één dagje.

Het was prachtig weer en we hadden besloten om vroeg te vertrekken, maar zodra we de ring opreden hadden we prijs, bijna stilstaand verkeer.  De radio meldde een zwaar ongeval tussen Berchem en Borgerhout. We konden er nog net af in Berchem en de Singel op.
Via de GSM spraken we met de kinderen af om aan het Erasmusziekenhuis in Borgerhout terug de ring op te rijden en van daar af ging het vlotjes.

Aangekomen op de parking van de Efteling gingen de kinderen elk in een buggy en..... START.
Schoondochter is verpleegster en ge kunt zien dat die gewoon is van veel kilometers op een dag af te leggen in een snel tempo.
Ze weet ook waar alle lievelingsattracties van de kinderen zijn, en we spurten er naartoe zodat we geen uren moeten aanschuiven.

Onze eerste stop was de ‘Den Bob’ een bobsleebaan en er was maar een wachtrijtje van vijf minuten.
Nu dacht ik, en jullie andere senioren ook waarschijnlijk, dat zo’n bobslee ritje in de Efteling gemaakt is voor kindjes ...’ kalmkes aan en niet te snel ‘.... wel, als je ooit erin gaat zet je dan maar schrap, het moet niet onderdoen voor een ritje op de railway van de Sinksenfoor.

Mijn gegil moest ook niet onderdoen voor dat van kleinzoon 1, die met mij vooraan zat. Mijn hernia vroeg zich af of ik gek geworden was om mezelf zo door elkaar te laten schokken en schudden!
Maar plezant, mannekes toch.... ik hoop dat ik het de volgende keer nog aankan.

Ietsiepietsie rustiger, maar even leutig was dan ‘De Pirana’ een wildwater tocht waar je kletsnat kan worden als je niet snel genoeg opzij springt. In onze boot werd dan zoveel heen-en-weer gesprongen dat we daar al nat van werden.
Gelukkig was het zalig warm weer voor de tijd van het jaar en droogden we snel op.

We picknickten in de buurt van Holle Bolle Gijs en alle papiertjes werden bijna uit onze handen gesleurd om in zijn mond te steken.
Ik begrijp niet waarom de stad niet overal van die dingen zet, in de hele Efteling ligt geen enkel papierke!
Misschien iets voor de volgende verkiezingen?!

“Ikke wil naar de slakken” zei kleinzoon 2 voor de elfendertigste keer. Ik had geen flauw benul waar hij het over had, maar het bleek een mini railway te zijn bij ‘Het Volk van Laaf’ en de karretjes in de lucht zijn slakken.
Omdat mijn knoken nog aan het bekomen waren van de Bobslee en de Pirana, gaf ik nu even forfait.

In het spookslot wilden de kindjes niet in, ze kwamen allebei heel snel terug buiten gelopen en zeiden dat het vèèl ‘te spannend’ was.

In tempo ging het dan verder naar de ‘Doolhof met spuitwater’.
Ik hou écht niet van een doolhof, want zelfs al zie ik de lucht, dan nog krijg ik last van claustrofobie, dus ik was heel blij dat de ingang slechts 1.50 meter hoog was om de ‘grote mensen’ buiten te houden.
Mama ging voor alle veiligheid toch mee binnen.

Vanaf de kant van de weg zagen we dan de beruchte ‘water-spuit-brug’ en kleinzoon, samen met nog heel veel andere kindjes, was niet van die brug weg te krijgen. Over de brug springen op de meest onverwachte ogenblikken,  buisvormige watermassa’s.
Diegenen onder u die het  shopping center van Wijnegem kennen zullen begrijpen wat ik bedoel.
Daar staat ook zo’n fontein met spuiterkes.
Kletsnat maar dolgelukkig kwamen ze eindelijk buiten.

Om even tussendoor wat uit te blazen gingen we kijken in de ‘Pandadroom’.
Je krijgt er een speciaal brilletje, zodat je de film driedimensionaal ziet. Dit is echt een ‘must’ als je er nog niet geweest bent.
Met dat brilletje op zit je écht onder water tussen de vissen, de kwallen, of in het bos tussen de dieren en de vallende bomen. Ongewild spontaan gaan je handen omhoog om zo’n kwal aan te raken of om je af te schermen voor een noot,  dat door een aap naar je geworpen wordt.
In de zaal zijn er dan ook nog de nodige speciale effecten die het allemaal nog échter maken, wind blaast in je nek, nevel vult de zaal, je bank dat plots schudt, en als er een reusachtige tropische boom omvalt, dan komt in de zaal het hele dak naar beneden op je af.... gewoon prachtig.

Vermits we nu genoeg gerust hadden konden we de ‘Monsieur Cannibal’ op... ik zette me samen met mama tussen de kleinzoontjes in een grote theekop...en draaien maar!
Een half uur daarna zag ik nog scheel. Kleinzoontjes vonden mijn gegil weer heel 'cool'.

‘De droomvlucht’ mochten we ook niet overslaan....ik was er al eens ingeweest en was er toen zo van onder de indruk dat dit zeker op het agenda stond.
Je stapt in een gondel die je opwaarts meevoert door een sprookjesland bevolkt door faunen, elfen, bosgeesten en trollen.
Eerst zweef je omhoog door het Kastelenrijk waar alle kastelen van de elfjes en faunen zijn en daarna bij de afdaling kom je door het ongelooflijk mooie Wonderwoud, en je ruikt er echt de geuren van de bloemen en de bomen. Veel te snel word je uit die mooie fantasiewereld gerukt.

Het sprookjesbos mag natuurlijk ook niet vergeten worden en de kleinkindjes legden hun oortjes tegen dezelfde grote muzikale paddestoelen net zoals jaren voordien hun ouders en net zoals heel veel jaren daarvoor hun nana.

Dertig cent in de poep van ‘ezeltjestrekje’ om er één chocolade glittercent voor terug te krijgen, maar ik zie mezelf nog altijd als klein meisje vol verukking hetzelfde doen.

De Efteling sluit om zes uur en we waren al de hele dag aan het spurten om toch maar zoveel mogelijk te doen.
Puffend kwamen we aan bij de ‘Fata Morgana’, dit is de lievelingsattractie van zoon 1, een gondelreis doorheen het oude Midden-oosten.
Maar tot zijn ontsteltenis was de attractie gesloten: kaput!
Het gezicht van zoon 1 ( 35 jaar oud ) betrok en ik zag bijna tranen in zijn ogen komen en een krop in zijn keel, ocharme dat baaske, ik troostte hem met een dikke knuffel en een kusje ... het kind in ons blijft toch altijd wat hangen denk ik bij mezelf.

Er was nog even tijd over vooraleer de deuren sloten en ventje en ik ploften neer op een bank en dronken een lekker fris pintje terwijl de kinderen en kleinkinderen nog snel-snel even over-en-weer zoveel mogelijk trips op de ‘Bob’en op de ‘Pirana’ meepikten, want er stonden geen wachtrijen meer.

We vertrokken moe maar voldaan,   na vijf minuten rijden zagen we een MacDonalds....  daar aten we nog een goei, vette, ongezonde hamburger met fritjes, doorgespoeld door een even ongezonde reuze Cola.

Met de buikjes vol konden de kleinkindjes, met een gelukzalige grijns op hun gezichtjes,  in de auto in slaap vallen, daarna konden ze uit de auto slapend hun bedje in,  want de dag erna trouwde Tante Truus en Oom Martin.  
Voor deze trouw moet iedereen gekleed zijn zoals in de Middeleeuwen.....wat hebben onze kinderen toch allemaal een ongelooflijke fantasie.

Het was een prachtige dag kindjes....bedankt hoor!

Een gelukkige maar geradbraakte nana.....

23-09-2006 om 17:25 geschreven door BOJAKO  

21-09-2006 om 23:28 geschreven door BOJAKO  

20-09-2006 om 19:53 geschreven door BOJAKO  

20-09-2006 om 10:00 geschreven door BOJAKO  

Vorige vrijdag avond ben ik dan uit eten geweest met broer 1 en zijn vrouw die in de Ardennen wonen en mijn zus en haar man, net aangekomen uit Engeland.
’t Was weeral twee jaar geleden dat ik mijn zus nog gezien had.

Ventje was er niet bij, want die had al heel lang geleden afgesproken om met zijn ex-collega’s op stap te gaan.

Ik heb maar één zus en we hebben nooit echt veel aan elkaar gehad tot mijn grote spijt, alhoewel zij maar twee jaar jonger is dan ik.
We hebben heel andere karakters en waren vroeger ook qua uiterlijk twee heel verschillende types, ik had heel donkerbruin haar en donkerbruine ogen en zij had sneeuwit haar en lichte bruine ogen.
We leken niets op elkaar. Mensen geloofden niet dat we zussen waren.
Vader zei altijd dat zij eentje van de melkboer was.
Ze leerde haar man kennen op de Britse basis in Grobbendonk en trouwde de dag voor ze negentien werd.
Hij was zeven jaar ouder en wou er geen gras laten over groeien.
Ze waren amper getrouwd en ze moesten al vertrekken naar het buitenland. Eerst Duitsland, dat was nog te doen voor een weekend bezoekje, maar toen ging het alsmaar verder.
Eerst een paar jaren in zuid-west Engeland, dan twee jaar naar Malawi, dan weer een tijdje in Noord Duitsland en vervolgens een paar jaartjes Hong Kong enz.

Met zussen en broers die heel veraf wonen smeed je geen echte familiebanden. Je schrijft elkaar regelmatig en je telefoneert, maar die hechte band die zussen normaal hebben is bij ons nooit gesmeed kunnen worden.

Wat wel heel bizar is, is dat we geleidelijk aan met het ouder worden meer en meer op elkaar zijn beginnen lijken.
Op de trouw van neef vorige zaterdag, waren er zelfs mensen die zich vergisten van persoon. Ik heb het ook meegemaakt toen ik op een trouwfeest van haar zoon was in Engeland, daar kwam één van hun vrienden ook naar mij omdat hij dacht dat ik mijn zus was.

Zij is altijd hetzelfde gebleven, ze was altijd blond.
Ik veronderstel dat ik het meest veranderd ben, mijn donker haar is grijs en dat kleur ik nu blond omdat ventje geen oude vrouw in huis wil en ik sta soms zelf versteld als ik in de spiegel mijn zus zie staan.

Ik heb ze tijdens het trouwfeest van zaterdag niet veel kunnen spreken, er waren zoveel mensen waarmee je een babbeltje deed en de dag na de trouw vertrok ze met broer 1 naar hun huis in de Ardennen, want daar was ze nog niet geweest.

De trouw van neef vorige zaterdag was gewoon prachtig...een stralende zon, een even stralende bruid en bruidegom.
Hun zevenjarige zoon mocht op het gemeentehuis samen met hen vooraan zitten en werd door de ambtenaar mooi bij de ceremonie betrokken.

Na de trouw hebben we een boottocht van drie uur gemaakt op de Schelde, aan boord kregen we lekker eten en drinken, iedereen had natuurlijk enorme dorst met zo’n hitte.
Na de boottocht kregen we allemaal even tijd om snel thuis een beetje op te frissen en dan naar de feestzaal.

Neef en zijn vrouwtje hadden er ook een echt kinderfeest van gemaakt.
Een grote zaal was voorzien waar de kinderen konden spelen, een volle aanhangwagen stond er met speelgoed, en er was een groot springkasteel. Ze hadden twee monitors besteld om op de kinderen te letten maar die zijn spijtig genoeg niet komen opdagen, het enige minpuntje in hun prachtige georganiseerde dag.

Ik hoef je niet te vertellen dat we enorm genoten hebben.
De DJ speelde spijtig genoeg wel voor een bijna lege zaal want iedereen trok naar buiten voor wat afkoeling en het avondfeest zette zich daarbuiten in de frisse lucht verder.

Ventje had nog groter dorst dan ik en hij was gelukkig niet de enige man die later op de avond met een idiote Duvel grijns op zijn gezicht rondliep.

Toen ik het voor bekeken hield vroeg ik ventje of hij mee wou naar huis, of nog wat wou blijven want zoon 2 zou hem dan naar huis voeren.

Neenee....hij ging mee met mij naar huis!
Hij ging terug de zaal in en vloog al meteen weer op de dansvloer, armen zwaaiend in de lucht en zijn Duvel grijns weer breed uitgesmeerd op zijn overgelukkig gezicht.

Nu moet je weten dat een dansvloer de laatste plaats is waar je ventje op krijgt als hij nuchter is! Als hij nuchter is en nog maar denkt dat hij zal moeten dansen dan is hij foetsjie.

Ik danste hem op de dansvloer met de autosleutels tegemoet en zei: “als ge wilt blijven, doe maar hoor, maar volg anders deze sleutels....” dansend heb ik hem zo naar de auto gelokt waar hij met een plof in de passagierstoel viel.
Gelukkig moesten we niet ver rijden en zoals gewoonlijk was er in onze straat weer bijna geen plaats om te parkeren.
Nu moet ik toegeven dat ik qua parkeerkunst ben  zoals de meeste vrouwen:  parkeren is een probleem, ik heb normaal gezien de plaats van een vrachtwagen nodig om gemakkelijk te maneuvreren.
Ventje daarentegen kan parkeren op een postzegel, hoe hij het klaarspeelt ik begrijp het niet.

Nu was er precies zo’n klein plaatsje voor onze deur en ik dacht: “so what...zo laat op de avond ziet niemand me knoeien, ik ga proberen ertussen te geraken”.
Net op dat ogenblik gingen de oogkleppen van ventje open, hij zag wat ik van plan was en zei: “drgddegij nietjtussegerokke zjenne”.

Meer heb ik natuurlijk niet nodig als uitdaging, ik zette met netjes klaar om achteruit de plaats in te rijden en de goden stonden me bij, van de eerste keer erin met één centimeter plaats vooraan en achteraan...waarop ventje me vol bewondering aankeek en zei: “ddjukot noeitgedochtdagget gjing kunne, plofisiatshoe”... en hij strompelde zalig gelukkig ons huis binnen en plofte ondanks het late uur neer in zijn zetel.

“Zoudt ge niet beter ineens gaan slapen?” vroeg ik en hij antwoordde: “sjiejekejesebietefkesruste”.
Ik ben dan maar alleen gaan slapen. Ik kan me niet meer herinneren om welk uur hij dan toch de trap opgekropen is, maar ’s morgens lag hij toch in ons bed.

Ventje heeft het geluk of het ongeluk dat hij nooit een kater heeft en toen hij wakker werd sprong hij net zoals alle dagen monter en fris recht, strekte zijn armen en keek me aan en zei: “goe feestje gisteren hé, ‘k heb me goed geamuseerd” en fluitend ging hij de trap af om koffie te zetten. Niet te geloven.....

18-09-2006 om 20:26 geschreven door BOJAKO