|
Ik voel me vandaag herfstachtig, net zoals het weer, grijs, somber....
Het triest gevoel begon gisteren toen we naar het dierencrematorium reden om de as van ons Florreke uit te strooien.
Ik zag er precies een pieteklein stukje rib tussen en kreeg meteen een enorme krop in mijn keel en dat is sindsdien niet meer weggegaan.
De leegte die hij nalaat in huis weegt ook heel zwaar.
s Morgens niemand die je tegemoet komt, tongetje uit zijn muil, en die dan je met vragende ogen naar de koelkast doet uitwijken zodat je hem zijn stukje worst kan geven en daarna eens achter zijn oren kriebelen.
Ik betrap me erop dat ik nog steeds eerst door het glas van de keukendeur kijk om te zien of hij er niet tegen ligt, want anders moest ik langs de livingdeur naar binnen.
Vanaf de eerste dag was zijn lievelingsplekje aan mijn voeten, eender waar, als ik de afwas deed, kookte, TV keek, buiten in de tuin zat...altijd moest ik eerst heel voorzichtig zien waar ik mijn voeten neerzette, want daar lag hij.
Een onverwachtse stap opzij of achteruit en gegarandeerd ik trapte op hem.
In mijn achterhoofd ben ik in het asiel al een andere vriend aan het kiezen, maar we hebben samen besloten om dat niet te doen. We zeggen niet nooit, maar niet nu.
Ventje wil absoluut eerst wat lange reizen maken, Australië, Canada.... het kon nooit omdat hij Flor niet naar een kennel wou doen.
Gelukkig voor mij heb ik momenteel mijn handen vol met Seppe ... en dan bedoel ik dat vandaag ook letterlijk, mijn handen hingen daarnet vol.
Wij kloegen soms omdat we zoveel strontjes moesten rapen van Flor in de tuin, maar Seppe zorgt er voor dat we nog ruimschoots op gebied van strontjes gecompenseerd worden.
Ach....het zal wel slijten zegt iedereen en als iedereen dat zegt dan zal dat wel zijn zeker...
|
