Zoeken in blog

BBrutal
OOrderly
JJoyful
AAccurate
KKeen
OOld

Name / Username:

Name Acronym Generator
From Go-Quiz.com
Laatste commentaren
  • grootmoeders apotheek (Gilbert Van Oost)
        op grootmoeders apotheek....
  • Dubai Escorts (alisha jonwal)
        op foto trouw
  • he he (Lieve)
        op Olà
  • altijd leuk (Thea)
        op Olà
  • even terug ? (ani)
        op Olà
  • Goedemiddag (Dirk)
        op Olà
  • 5QShDGKPEe (3JbCKahvYd)
        op foto trouw
  • YlKU5OJqPq4E (Ybq7EG66pRZ)
        op FOTO LOGO ANTWERPEN
  • HTAyCDQA (XYwLsi9VV8)
        op Het loopt niet altijd zoals gepland ....
  • qI9mM8WJ (ZCVhBY2eB)
        op Het loopt niet altijd zoals gepland ....
  • hello hello hello - nice to see you, please visit again!
    hallo, olà, doei, bonjour, bedankt voor je bezoekje!
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    NABORAM
  • Hier vind je informatie over borstkanker : website Antwerpen
  • een moeder aan de computer
  • dear son...
  • The good old days.

    Foto
    New Page 1

     

    this picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of ocean waves.
    Alone they might be washed away, but together they stand strong.
    Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing a wave of my own.
    I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.

     All of us girls,

    Old and young,
    Near and far,
    Hold special memories of good times we've shared.
    We've had our share of hard times when our friends were there to make us feel better.
    We've shared...
    our hearts,
    our time,
    our secrets ,
    our fears,
    our hopes

    and our dreams.
    Let us never break the chain of friends!


    Mrs.Bo and Mr. Silver

    21-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rabarber-Barbara-bar-barbaren-baarden-barbier-bargoens.

    Image Hosted by ImageShack.us

    Image Hosted by ImageShack.us

     

    Der woende is in een klaain vissersdorpke een maske en die hiette Barbara.


    Na,  Barbara was wereldberoemd in heur durp en vaar in d'oemstreken oemdat die zoe'n goei rabarbertoert kon moaken
    en daaroem  noemde iedereen die Rabarber-Barbara.


    Na Rabarber-Barbara docht ies oep ne kier,  ik gonnekik dor is maaine kost mè probeire te verdiene
    en ik gon een bar opendoeng!

    En dornoa noemde iederien dat de Rabarber-Barbara-bar.

    Die bar had nogal veul succes en oep slag had die veul vaste klaante

    en onder die vaste klaante waren draai  barbaren.

    Da waare dus de  Rabarber-Barbara-bar-barbaren en gelak dat da ba nen barbaar de gewoente is,  hadden die alle draai nen baard, dus da waare dan de Rabarber-Barbara-bar-barbaren-baarden!


    Na woende in da deurpke ne coiffeur en da noemde ze vreuger nen barbier.

    Na dien barbier knipte al die barbaren hun baarden en dormee noemde idereen dieje den Rabarber-Barbara-bar-barbaren-baarden-barbier!


    Na dien Rabarber-Barbara-bar-barbaren-baarden-barbier  had een spraakgebrek en iederien zei dieje klapt bargoens!


    Voilà en dà toltje hiet nà "Rabarber-Barbara-bar-barbaren-baarden-barbier-bargoens!"

     

    En as ge dit verhaal kunt vertelle on ne polies zonder te hapere dan kankoe verzeikeren dagge nie meer in t zakske moet blazen!

     

     

     

     Lee Marvin zingt: Wandrin' star

    21-09-2006 om 23:28 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (14)
    20-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.bojako zegt - jij denkt
    met toestemming van ons allerliefste Chia neem ik dit even over tot zij besluit om terug te bloggen.
    Ik weet dat er heel veel mensen van genoten, het zal wel moeilijk zijn om net zoals zij met goede woorden te komen, maar het is maar om het plezier van de reakties te doen, nietwaar?  Hier gaan we dan, jullie weten hoe het moet:  gewoon kopiëren en dan terug met jullie woorden plakken bij de reakties:
     
    • macho:
    • macha:
    • macht:
    • politiek:
    • glazen plafond:
    • oorlog:
    • vechten:
    • seniorennet:

    20-09-2006 om 19:53 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (13)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.mijn muziekje afzetten en genieten maar.... de moeite!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen









    Ik krijg de video er niet op, maar als je op de trommels klikt dan kom je er wel, doen hoor, écht de moeite.
    Als er me iemand nog eens kan uitleggen hoe ik de video er zelf op krijg dan zal ik dit zeer op prijs stellen.
    Ik had het ergens opgeslagen en vind het niet meer terug.


    Ordelijk???? hm.....niet mijn beste kwaliteit hoor :)

    20-09-2006 om 10:00 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (3)
    18-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.sisters...etc.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen














    Vorige vrijdag avond ben ik dan uit eten geweest met broer 1 en zijn vrouw die in de Ardennen wonen en mijn zus en haar man, net aangekomen uit Engeland.
    ’t Was weeral twee jaar geleden dat ik mijn zus nog gezien had.

    Ventje was er niet bij, want die had al heel lang geleden afgesproken om met zijn ex-collega’s op stap te gaan.

    Ik heb maar één zus en we hebben nooit echt veel aan elkaar gehad tot mijn grote spijt, alhoewel zij maar twee jaar jonger is dan ik.
    We hebben heel andere karakters en waren vroeger ook qua uiterlijk twee heel verschillende types, ik had heel donkerbruin haar en donkerbruine ogen en zij had sneeuwit haar en lichte bruine ogen.
    We leken niets op elkaar. Mensen geloofden niet dat we zussen waren.
    Vader zei altijd dat zij eentje van de melkboer was.
    Ze leerde haar man kennen op de Britse basis in Grobbendonk en trouwde de dag voor ze negentien werd.
    Hij was zeven jaar ouder en wou er geen gras laten over groeien.
    Ze waren amper getrouwd en ze moesten al vertrekken naar het buitenland. Eerst Duitsland, dat was nog te doen voor een weekend bezoekje, maar toen ging het alsmaar verder.
    Eerst een paar jaren in zuid-west Engeland, dan twee jaar naar Malawi, dan weer een tijdje in Noord Duitsland en vervolgens een paar jaartjes Hong Kong enz.

    Met zussen en broers die heel veraf wonen smeed je geen echte familiebanden. Je schrijft elkaar regelmatig en je telefoneert, maar die hechte band die zussen normaal hebben is bij ons nooit gesmeed kunnen worden.

    Wat wel heel bizar is, is dat we geleidelijk aan met het ouder worden meer en meer op elkaar zijn beginnen lijken.
    Op de trouw van neef vorige zaterdag, waren er zelfs mensen die zich vergisten van persoon. Ik heb het ook meegemaakt toen ik op een trouwfeest van haar zoon was in Engeland, daar kwam één van hun vrienden ook naar mij omdat hij dacht dat ik mijn zus was.

    Zij is altijd hetzelfde gebleven, ze was altijd blond.
    Ik veronderstel dat ik het meest veranderd ben, mijn donker haar is grijs en dat kleur ik nu blond omdat ventje geen oude vrouw in huis wil en ik sta soms zelf versteld als ik in de spiegel mijn zus zie staan.

    Ik heb ze tijdens het trouwfeest van zaterdag niet veel kunnen spreken, er waren zoveel mensen waarmee je een babbeltje deed en de dag na de trouw vertrok ze met broer 1 naar hun huis in de Ardennen, want daar was ze nog niet geweest.

    De trouw van neef vorige zaterdag was gewoon prachtig...een stralende zon, een even stralende bruid en bruidegom.
    Hun zevenjarige zoon mocht op het gemeentehuis samen met hen vooraan zitten en werd door de ambtenaar mooi bij de ceremonie betrokken.

    Na de trouw hebben we een boottocht van drie uur gemaakt op de Schelde, aan boord kregen we lekker eten en drinken, iedereen had natuurlijk enorme dorst met zo’n hitte.
    Na de boottocht kregen we allemaal even tijd om snel thuis een beetje op te frissen en dan naar de feestzaal.

    Neef en zijn vrouwtje hadden er ook een echt kinderfeest van gemaakt.
    Een grote zaal was voorzien waar de kinderen konden spelen, een volle aanhangwagen stond er met speelgoed, en er was een groot springkasteel. Ze hadden twee monitors besteld om op de kinderen te letten maar die zijn spijtig genoeg niet komen opdagen, het enige minpuntje in hun prachtige georganiseerde dag.

    Ik hoef je niet te vertellen dat we enorm genoten hebben.
    De DJ speelde spijtig genoeg wel voor een bijna lege zaal want iedereen trok naar buiten voor wat afkoeling en het avondfeest zette zich daarbuiten in de frisse lucht verder.

    Ventje had nog groter dorst dan ik en hij was gelukkig niet de enige man die later op de avond met een idiote Duvel grijns op zijn gezicht rondliep.

    Toen ik het voor bekeken hield vroeg ik ventje of hij mee wou naar huis, of nog wat wou blijven want zoon 2 zou hem dan naar huis voeren.

    Neenee....hij ging mee met mij naar huis!
    Hij ging terug de zaal in en vloog al meteen weer op de dansvloer, armen zwaaiend in de lucht en zijn Duvel grijns weer breed uitgesmeerd op zijn overgelukkig gezicht.

    Nu moet je weten dat een dansvloer de laatste plaats is waar je ventje op krijgt als hij nuchter is! Als hij nuchter is en nog maar denkt dat hij zal moeten dansen dan is hij foetsjie.

    Ik danste hem op de dansvloer met de autosleutels tegemoet en zei: “als ge wilt blijven, doe maar hoor, maar volg anders deze sleutels....” dansend heb ik hem zo naar de auto gelokt waar hij met een plof in de passagierstoel viel.
    Gelukkig moesten we niet ver rijden en zoals gewoonlijk was er in onze straat weer bijna geen plaats om te parkeren.
    Nu moet ik toegeven dat ik qua parkeerkunst ben  zoals de meeste vrouwen:  parkeren is een probleem, ik heb normaal gezien de plaats van een vrachtwagen nodig om gemakkelijk te maneuvreren.
    Ventje daarentegen kan parkeren op een postzegel, hoe hij het klaarspeelt ik begrijp het niet.

    Nu was er precies zo’n klein plaatsje voor onze deur en ik dacht: “so what...zo laat op de avond ziet niemand me knoeien, ik ga proberen ertussen te geraken”.
    Net op dat ogenblik gingen de oogkleppen van ventje open, hij zag wat ik van plan was en zei: “drgddegij nietjtussegerokke zjenne”.

    Meer heb ik natuurlijk niet nodig als uitdaging, ik zette met netjes klaar om achteruit de plaats in te rijden en de goden stonden me bij, van de eerste keer erin met één centimeter plaats vooraan en achteraan...waarop ventje me vol bewondering aankeek en zei: “ddjukot noeitgedochtdagget gjing kunne, plofisiatshoe”... en hij strompelde zalig gelukkig ons huis binnen en plofte ondanks het late uur neer in zijn zetel.

    “Zoudt ge niet beter ineens gaan slapen?” vroeg ik en hij antwoordde: “sjiejekejesebietefkesruste”.
    Ik ben dan maar alleen gaan slapen. Ik kan me niet meer herinneren om welk uur hij dan toch de trap opgekropen is, maar ’s morgens lag hij toch in ons bed.

    Ventje heeft het geluk of het ongeluk dat hij nooit een kater heeft en toen hij wakker werd sprong hij net zoals alle dagen monter en fris recht, strekte zijn armen en keek me aan en zei: “goe feestje gisteren hé, ‘k heb me goed geamuseerd” en fluitend ging hij de trap af om koffie te zetten. Niet te geloven.....

    18-09-2006 om 20:26 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    » Reageer (11)
    17-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.voor Mimi.....Labo...Chia....mijn vriendin

     


    Free Image Hosting at www.ImageShack.us

    De foto hierboven toont kleine meisjes

    die elkaars hand vasthouden,

    kijkend naar de oneindigheid van de immense oceaan-golven.

    Alleen zouden ze misschien worden weggespoeld, maar samen staan ze sterk.


    Bedankt Mimi dat je altijd daar was toen ik alleen stond,
    helemaal alleen voor mijn eigen golf.


    Ik hoop dat je mijn hand zal vastnemen
    wanneer er een grote golf  jou bedreigt.

    Wij meisjes, vrouwen nu,
    o
    ud en jong,

    behouden heel speciale herinneringen aan al de goede tijden die we samen deelden,
    ver en dichtbij.

    Waren er moeilijke momenten, dan waren de vriendinnen daar om ons te troosten

    We hebben alles gedeeld...

    onze harten,

    onze tijd,

    onze geheimen,

    onze vrees,

    onze hoop,

    onze humor

    en onze dromen.

    Laat ons nooit die vrienden ketting breken....




     

    Dit gedicht ontving ik zelf van Mimi een tijdje geleden.  Ik zette het toen linksonder op mijn blog waar het nog steeds staat en zal blijven staan.

    Recht uit mijn hart zend ik haar nu mijn vertaalde versie omdat ik niet over haar gave beschik om zelf zo iets mooi te kunnen schrijven.

    Het is met immens verdriet dat ik verneem dat Mimi zal stoppen met schrijven in haar blog Chia.

     

    17-09-2006 om 13:05 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (9)
    15-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.en we feesten weer....
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
















    Puf.... Ik ben daarnet mezelf op de trap tegengekomen denk ik. Kleinzoon 3 ligt als een voldaan engeltje te snurken, buikje vol en pamper nog eventjes leeg.

    Terwijl ik hem daarnet zijn papflesje gaf heb ik naar ‘Thuis’ gekeken, naar ons Paz’ke.

    Ik durfde het haar niet zeggen, maar vermits we verleden week in een opwelling vertrokken waren naar zee, was ik het vergeten op te nemen en ze had het op mijn speciaal verzoek nog laten weten dat het ging uitgezonden worden.

    Als ik kleinzoon zijn flesje geef dan zit ik gewoonlijk in mijn relax zetel, voetjes lekker omhoog, kleine knus in mijn armholte, naar het nieuws van gisteren te kijken en toen viel plots mijne nikkel.

    De digibox.....we hebben al ruim een jaar een digibox van Telenet en ik gebruik het meestal enkel om naar het nieuws te kijken op een uur dat me schikt, zoals vanmorgen.

    Kleinzoon in de linkerarm maneuvrerend, flesje gekneld tussen mijn kin en zijn mond, bestelde ik met mijn rechterhand via de digibox ‘Thuis’ van 8 oktober. Nog nèt op tijd, één dag later en ik had het gemist. En helemaal in het begin kwam ons Pazke op de TV – digitaal, prachtig beeld, prachtig geacteerd Pazke, proficiat! Slechts één euro en ik kan het keer op keer terugzien tot morgen, straks als iedereen hier is zet ik het nog eens op.

    Het stukje met haar was dan ook wel het enige wat ik wou zien, want ik volg de serie niet, niet omdat ik het niet goed vind, maar ik heb gewoon geen tijd.

    Pazke, nu begrijp ik uw uitleg in uw blogstukje .... maar hebt ge er al aan gedacht dat ze misschien een vervangster ‘full time’ zoeken voor An Petersen, en die was twee keer uw maat, zeg nu zelf, dat was een heel mooie madam, ik vond dat toch, alhoewel ze heel erg leek op mijn schoonmoeder, maar dat is ook een heel mooie madam, dat weet ge. Ze speelt wel niet met een volledig boek kaarten, maar daar kan zij niet aan doen.

    Enfin, nu snel verder dit stukje typen want ik heb al veel tijd verspeeld aan het passen van mijn kledij voor morgen voor de trouw van neef, petekind van ventje.

    Nooit gedacht dat we dat nog zouden meemaken. ’t Is tegenwoordig wel de omgekeerde wereld.

    Eerst wonen ze tien jaar samen, dan krijgen ze kinderen, de kinderen kunnen nu bijna als getuige fungeren en nu wordt er getrouwd.

    Ik moet het allemaal nog gewoon worden. Misschien is het veel beter dan de vroegere manier, eerst trouwen, dan kinderen krijgen en dan scheiden. Och...als ze maar gelukkig worden de schatten.

    Het zal weer een heel fijn familiefeest worden, op die feesten kom je allemaal nog eens lekker bij elkaar. Iedereen komt in de beide families van heel ver dus ze hebben bijna een volledig hotel moeten afhuren.

    Mijn zus zou nu ongeveer moeten landen in Zaventem, ik vraag me terloops af of ze nog altijd hun handbagage in een plastiek zakje moeten dragen op het vliegtuig, straks eens vragen.

    Broer uit de Ardennen gaat ze afhalen. De familie van de toekomstige bruid komen allemaal uit Holland en straks gaan we allemaal samen lekker eten. Kwestie van training voor het huwelijksfeest van morgen.

    Ventje kan vanavond niet mee...ventje heeft vanavond zijn speciale reunie met ondermeer zijn Charlotje. Ik heb er alle begrip voor, je leuke collega’s nog eens zien krijgt voorrang. Hij ziet de familie morgen toch.

    Voilà, indien dit een vrij onsamenhangend stukje is dan ligt het aan de snelheid van het intikken.

    Ik moet mijn dagboek toch bijhouden voor het nageslacht nietwaar, morgen ben ik misschien de helft alweer vergeten.

    15-09-2006 om 14:52 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (4)
    13-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ik verveel me.......nooit
    Klik op de afbeelding om de link te volgen








    Petverdekke wat een week...vliegt de tijd bij jullie ook zo snel? Ik heb amper door dat het maandag is en dan is het alweer bijna vrijdag.

    Ik begrijp mensen niet die vinden dat de dagen eindeloos lang duren. Sorry hoor... misschien gebeurt het bij mij ook nog wel eens, maar ik kan me nog geen ogenblik in mijn leven herinneren dat ik me verveelde.
    Steeds weer vind ik iets nieuws dat me intrigeert.

    Wanneer kleinzoon 1 – vijf jaar oud – zegt dat hij zich verveelt, dan vraag ik me af hoe dat mogelijk is. Zelfs toen ik vijf was verveelde ik me nooit. Altijd was ik aan het lezen of aan het tekenen of spelen, want de machtige TV/PC bestond toen nog niet.
    Ok, ik geef toe, we waren met vier kinderen thuis en dan wordt het al wat moeilijker om je te vervelen, er is altijd iemand bereid om een spelletje mee te spelen.
    Maar nu, op mijn gezegende oude dag, zelfs nu verveel ik me geen seconde.
    Ik zit soms echt te twijfelen wat ik eerst wil doen,
     
    *mijn spannend boek verder lezen (is trouwens uitgelezen, en de ontknoping was heel verrassend – fijn hé, als ik het al lang op voorhand weet wie de schuldige is dan geniet ik niet van een thriller),
    *of een film zien dat ik opgenomen heb ( lang geleden hier op mijn blogje aanbevolen: ‘My son the fanatic’)
    *of gewoon kijken wat er die avond op TV is,
    *of...ga ik liever na mijn kamertje wat aan de PC frullen, blogje schrijven of blogjes lezen?

    Nu wil ik mijn CD muziek leren omzetten in mp3 omdat de nieuwe autoradio een USB slotje heeft en dan kan ik al mijn lievelingsmuziek op een stickje zetten...

    Ik schrijf in mijn blogje over de Chuzzles en Lipske zegt dat Bejuweled veel plezanter is.
    Fijn, dat proberen we dan ook eens maar...nee Lipske....de Chuzzles vind ik toch leuker hoor, misschien omdat ze zo’n schattige smoelekes hebben. Of Blokken, ik wil en ik zal voor ik ga slapen niveau 10 bereiken!

    Enfin, ik kom gewoon tijd tekort om alles te doen wat ik graag zou doen.

    Nu, op dit ogenblik, ruik ik mijn kip dat beneden lekker staat te braden, ik heb ze deze keer volgestopt met look, ui, citroen, boter, dragon en op de grill gelegd.... ach ja...koken is ook nog een hobby en mijn bakkunst wil ik ook verbeteren.

    Ik vrees dat mijn dag enkele uren tekort is om alles te doen wat ik graag doe.

    Vandaag wou ik even zwemmen, eindelijk terug goed weer en zwemmen in mijn zwembadje.
    Na een heel inerte maand augustus zag het water weer heel groen.

    Ventje had weer een goed idee: “ga erin shoeke, ik geef je de waterstofzuiger, (of hoe dat ding heet), en je zuigt van de bodem de algen af!”.... 22°C en meer dan een uur later kwam bibieke bevrozen uit ons zwembadje. Maar de bodem is weer proper, laat nu de kou en de regen maar weer terug beginnen! Ik heb mijn abonnement al gekocht voor het gemeentelijk zwembad.
    Nu nog aan Titipoes vragen waar ik dat zwemvestje voor ruglijders kan kopen dat zij aanbeveelt, en dan kan ik daar mijn rugoefeningen doen. ‘Aquagym’ heet het volgens haar. Op z’n Russisch marcheren door het water.... ik zie het al voor mijn ogen en krijg al op voorhand de slappe lach.

    Verveling? Wat is dat? Kennen jullie dat woord?

    13-09-2006 om 21:29 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (9)
    12-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de caravan en het potje
    Klik op de afbeelding om de link te volgen



















    Vorige week donderdag zei de man aan wie ik bijna veertig jaar geleden eeuwige trouw en gehoorzaamheid heb beloofd:  “Kom vrouw, inpakken en wegwezen!”
    “heuu...moet het écht?” vroeg ik een beetje uit mijn lood geslagen, ik was die claustrofobische week in augustus nog niet vergeten.
    “ze voorspellen bijna een week zomerweer, we betalen ons blauw voor dat plekje gras waar de caravan staat, move woman....!” zei mijn Fuhrer.

    Onderdanig zoals altijd en zoals iedereen me kent, begon ik heel gedwee en met volle goesting de nodige kledij en spijs en dranken klaar te zetten.
    Pffft...het zoveelste weekendje pure luxe. Met een oude hond en een oude man in een heel kleine ruimte.

    Na de eerste nacht in ons mini bed was mijn rug weer naar de knoppen, mijn enige troost was dat ventje zijn rug ook naar de knoppen was.
    Daar stonden we de volgende dag, ik kreupel, ventje precies Quasimodo, want niet alleen zijn rug deed pijn, hij had ook nog wreed last van zijn hielspoor.

    Het is ons beiden toch nog gelukt om zonder krukken op het strand te geraken toen zoon 1 die dag op bezoek kwam met de twee kleinzonen.
    Ventje heeft zelfs nog een reuzegroot zandfort kunnen bouwen dat hij samen met de kleinzonen daarna manhaftig verdedigde tegen het opkomend zeewater.

    The only difference between a man and a boy is the size of the toy....

    ’s Avonds, toen we allebei onze pijnstiller binnen hadden en buiten op het gras in het licht van de avondzon zaten, bekeken we elkaar.
    “Vindt ge nu echt niet dat we hier al een beetje te oud voor geworden zijn?” vroeg ik.
    Ventje wees naar de ons omringende caravans, allemaal mensen die minstens tien jaar ouder waren dan wij.
    Deze oude mensen komen vanaf pasen en blijven tot eind oktober non-stop op dat plekje groen aan zee in de kleine caravan wonen.
    Ik vraag me af hoe ze er niet gek worden. Ik veronderstel dat het allemaal koppels zijn die door het jarenlang samenzijn zodanig met elkaar vergroeid zijn dat ze een eenheid vormen.

    Ik denk dat ventje en ik nog niet lang genoeg bij elkaar zijn, want ik heb ruimte nodig.

    Als we thuis zijn zoals nu, en ventje is achter in de tuin bezig en ik boven in mijn kamertje, dan kan het gebeuren dat we elkaar een hele dag bijna niet zien.

    Vandaag hebben we elkaar al wat meer gezien dan anders want kleindochtertje is ziek en werd deze ochtend gebracht door haar papa.
    Omdat ze ziek is draait ze vandaag slechts op warp speed 2 inplaats van de gebruikelijke 4.
    Snot overal, tot in haar dikke blonde lokken, we zullen maar denken dat het gel is.

    Een half uurtje geleden zat bompa op de mat samen met haar een torentje te bouwen, enfin, hij bouwde, zij smeet de blokken door de kamer.
    Plots sprong bompa sprong recht en zei: “dedju ze stinkt, ik denk dat haar pamper vol zit”.  Bij nader inspectie – via de zijkant van de pamper – bleek het toch nog niet gevuld te zijn.
    “Zou ze al op een potje gaan, ze is tenslotte bijna twee” vroeg ik aan ventje.
    Zoals steeds kijkt hij mij bij zo’n vraag aan als een koe die voor het eerst een trein ziet voorbij rijden.

    Ik besloot om het potje toch maar in de keuken te zetten, deed de pamper uit en kleindochter wist blijkbaar heel goed waar het voor diende,  want ze ging onmiddellijk zitten en liet met een zelfvoldaan gezicht een ferme prot.
    Ze sprong toen recht, we keken met z’n drie tegelijk in de pot: nada, niks, noppes.
    De pamper wou ze daarna niet meer aan. Potje zitten vond ze leuk, ziek of niet ziek.

    “Laat maar, misschien gaat ze er seffens terug op zitten” zei ik aan ventje en inderdaad een kwartier lang ging kleindochter met regelmatige tussenpozen op haar troontje zitten glunderen.
    Toen, zonder waarschuwing,  sprong ze eraf, zette het op een loopje naar de veranda, kroop daar helemaal onder de tafel en een seconde later lag daar een mooi, stinkend hoopje.
    Heel fier keek zo ons aan.  "Bravo" zei ik, want ik kijk ook naar Supernanny, "goed gedaan schattebol, wel volgende keer in de pot mikken als het gaat."
    Ik greep haar vast vooraleer ze de veranda of zichzelf kon vol kliederen en bompa had voor de tweede keer die dag latrine dienst.

    Ach ja...dat was ik nog vergeten te vertellen.

    Onze zestien jaar oude schat van een hond is serieus aan het dementeren en wist weer niet of hij thuis was of aan de caravan,  en ook hij had deze ochtend ook heel de tapijt ondergesch........n.
    Dat is wel het bewijs dat hij nog niet helemaal dement is, hij doet het niet op de keukenvloer, maar op het tapijt want dat voelt meer aan als gras, toch een slimme hond!
    Voor de hond alleen al denk ik dat we best niet meer kamperen, het dier geraakt er helemaal van in de war, enfin....elk argument is meegenomen hm?

    Misschien nog één keertje per jaar kamperen, en dan nog liefst in zuid Frankrijk, een kasteelcamping met een goed restaurant en een zwembad .... zou ik ventje hiermee kunnen sussen?

    Ik hou jullie op de hoogte.

    12-09-2006 om 12:47 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (5)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.to do or not to do...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen










    Zoveel te doen en zo weinig tijd om het allemaal gedaan te krijgen!

    We zijn net terug van een tropisch weekendje aan zee en ik weet weer niet wat eerst doen.

    • Alles netjes uitpakken en op z’n plaats terug leggen
    • Blogje schrijven
    • Blogjes lezen
    • Spannende thriller verder snel uitlezen
    • Kijken naar Lost op TV
    • Met de chuzzles spelen
    • Op tijd gaan slapen want morgen komt zieke kleindochter

     

    OK....alles moet wijken, ik moet en zal vanavond nog weten wie de moordenaar is!

    Spannend boekje hoor:

                            THE TORMENT OF OTHERS – Val McDermid

     

    12-09-2006 om 00:37 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    » Reageer (1)
    08-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.intieme bedenkingen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen













    Ik heb weer eventjes terug tijd om na te denken.
    De kindjes zijn allemaal naar hun ouders en in huis heerst een zalige rust en stilte.
    Ventje heeft liever dat ik niet zoveel nadenk want dan zit ik me de meest bizarre zaken af te vragen waar hij geen antwoord op heeft, zoals bv. nu:

    Welk onderzoek is het intiemste? Het onderzoek bij je gynaecoloog of het onderzoek bij je oogarts?

    Er is geen simpel antwoord op hé?

    Nu is mijn oogarts een wreed knappe vent en als hij mijn ogen onderzoekt dan moet hij diep in mijn ogen kijken, ik bedoel heel diep en hij doet dat niet één keer, maar meerdere keren tijdens een onderzoek. Zijn neus raakt bijna mijn neus en ik voel zijn adem op mijn gezicht.
    Hij komt zoals men zegt: “in mijn space”, of was het nu “in mijn face”...enfin soit.

    De dag voor het onderzoek bij hem zorg ik al dat ik zeker geen look eet of iets anders dat niet lekker ruikt. Ik was mijn haar met een fris shampoo’tje, neem kort voor mijn visite nog een douche en doe proper kleren aan, spuit nog eens flink met deodorant onder mijn oksels, parfum achter mijn oorlellen en in het putteke van mijne nek en, ge weer maar nooit waar het goed voor is, in mijn décolleté.

    Hij ruikt zelf ook altijd fris en lekker en is eigenlijk om in te bijten, maar dat heb ik ooit nog maar tegen één dokter gezegd, ’t was eruit voor ik er erg in had. ’t Was ook heel warm die dag.

    De gynaecoloog daarentegen.... hmmm.... ik heb jaren een vrouw gehad omdat ik dacht dat zij op z’n minst zou begrijpen waar ik het over had wanneer ik zei dat ik krampen had van mijn maandstonden, ik dacht dat een man het in Keulen zou horen donderen.

    Daarenboven dacht ik ook nog dat een vrouwelijke gynaecologe waarschijnlijk zelf minstens één kind zelf zou gedragen hebben en met pijn en smarten zou gebaard hebben; had ik het even mis....

    Mijn vrouwelijke gynaecologe was toen, we spreken late jaren zestig een van de weinige vrouwelijke gynaecologen hier ten velde, en toen ik haar wat beter leerde kennen hoorde ik dat ze niet gehuwd was, geen kinderen had of wou èn ze kon niet om met flauwerikken.
    Indien je kloeg van pijn of krampen dan antwoordde ze steevast:
    “ja madammeke, wemme allemol al ies krampen, oep a taande baaite gelak iederien eh...”

    De enige medische uitrusting waar ze over beschikte waren haar handen, meer bepaald twee vingers, en elke vrouw weet wat ik hiermee bedoel, èn een vreselijk soort metalen bankschroef om u open te spalken, verder heb ik haar nog een trompet weten gebruiken om naar de hartjes van mijn kinderen te luisteren.

    Ze was waarschijnlijk een minimaliste.

    Ze sprak in elk geval geen AN, als je binnenkwam dan kreeg je een korte, krachtige handdruk, en voor je de kans had om iets te zeggen zei ze in het antwerps: “ go mor nor de kliedkamer, doed alles uit, go nor de wc en komt dan mor op de tafel liggen en legdoe voeten mor iniens in de beugels”.
    Ik vond de afstand van de kleedkamer naar de onderzoektafel een vrij lange afstand om in je flikkie af te leggen, maar het feit dat ze een vrouw was maakte dat het iets minder genant was.
    Je klauterde dan zo goed en zo elegant mogelijk op de tafel legde je benen braaf in de beugels.

    Klaar voor de strijd.

    Hmm’end en Haa’end begon ze dan elke keer haar onderzoek op dezelfde manier, beginnend via je borsten, dan afdalend naar de dieper gelegen regionen.
    Elke keer zei ze ook weer: “’k gon oe nie zier doen zenne, ge mut nie verschiete” en dan wist je dat het moment er was waarop ze de kouden stalen bankvijs ging inbrengen.
    Als ze goed gezind was en een beetje tijd had,  dan kon er nog een “Gogget madamme, ’t is direct verbaai zenne?” af.

    Ze is nu met pensioen de lieve schat, ik ben bij haar geweest van mijn zeventien jaar tot enkele jaartjes terug en toen moest ik naar een “man”.....wat een stap, altijd voor alles onder de gordel bij een vrouw geweest en nu naar een “man!”
    Zijn “spacestoel” was mijn redding en waarschijnlijk de reden waarom ik niet verder op zoek ben gegaan naar een andere vrouwelijke dokter.

    Hij sprak wel AN en had een blik die waarschijnlijk enkel en alleen aan gynaecologen en proctologen wordt aangeleerd. Het is alsof hun gedachten op nul staan en hun blik op oneindig.

    Met een vriendelijke, zachte stem zei hij: “doe maar enkel je slipje uit en kom dan in de stoel zitten”, oef...ik moest geen afstand naakt lopen.
    In zijn stoel hoefde ik niet onelegant te klauteren, ik zette me gewoon neer  en die begon vanzelf naar alle kanten te bewegen.
    Vooraleer ik er erg in had lag ik op mijn rug, waren mijn voeten op mysterieuze wijze op de hoogte van de schouders van de dokter gekomen,  en zat hij recht voor het gebied van mijn lichaam dat slechts door intimi bezocht wordt.
    Hij werkte niet met zijn handen, nee... hij had een instrument, ik merkte het onmiddellijk op, hij werkte met een reuze dildo.

    Nog steeds met zachte stem, met zijn ogen zedig opzij kijkend zei hij: “ik ga dit nu inbrengen mevrouwtje, ge moet niet schrikken”....

    ...niet schrikken, ik vond het al een hele verbetering in vergelijking met de koude metalen schroef, maar ik wist op dat ogenblik niet dat die nog later ook nog zou komen.
    “Als u nu opzij kijkt mevrouwtje, dan ziet u alles op de monitor”
    – zo lossen ze dat tegenwoordig op, ge krijgt een rechtstreekse TV uitzending van uwen binnenkant om u af te leiden.
    Nog een mooi muziekje erbij en dan is het helemaal af.
    De dildo floepte hij dan inwendig eerst naar links en dan zegt hij:
    “en als u nu kijkt op de monitor mevrouw dan ziet u nu uw linker eierstok” alsof hij een rondleiding gaf als gids in een autobus.
    Samen hebben we de hele santeboetiek bekeken en goedgekeurd. Van links naar rechts, van onder naar boven en hupsakee...

    Toen hij vond dat ik al genoeg plezier had beleefd zette hij de spacestoel weer aan, en op een ik-en-een-gij  zat ik terug gewoon netjes recht voor hem en stonden mijn voeten op hun plaats en hingen ze niet langer rond zijn schouders. Tof space-stoeleke.
    Oef... afgelopen ik kon gaan dacht ik: ....mis poes....
    “en nu mevrouwtje gaan we even uw borsten onderzoeken”...
    doeme toch, ik was het vergeten want daar begon mijn vorige dokter altijd mee, bij deze dokter was dat het einde van zijn onderzoek.
    Hij prefereerde waarschijnlijk hangende borsten inplaats van liggende borsten.
    Dit is dus weer zo’n heel intiem moment, want om aan je borsten te komen zet hij zich terug heel dicht bij je, zet wel zijn blik terug op oneindig en het onderzoek herbegint.
    Ook hij hmmmm’de en haaaa'de  tijdens het onderzoek net zoals mijn vorige dokteres, dus ik besluit daaruit dat ze dat ook aangeleerd krijgen tijdens dezelfde les van ‘de blik’.

    Op dat moment ben je wel blij dat je zo kwistig met deodorant en parfum bent omgesprongen want van ambetantigheid loopt er nu al een klein riviertje zweet van je af.

    En dit is dan het moment van mijn hamvraag.

    Tijdens welk onderzoek ben je het nu het meest intiem met je dokter?

    Tijdens het oogonderzoek wanneer de neuzen en lippen elkaar bijna voortdurend raken en je elkaars warme adem op je aangezicht voelt?

    Of tijdens het gynaecologisch onderzoek waar ’t ja.... ook neus en een ander paar lippen elkaar bijna raken en enkel jij de warme adem voelt.

    08-09-2006 om 03:43 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (13)
    07-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.sport is goed voor u...
    ik ben deze week terug beginnen sporten en besloot dan om ook maar ineens mijn haarkleur te veranderen en een gezichtsmassage te laten doen, en een nieuwe maquillage.  Vooral die purperen lippenstift vond ik cool.
    Ventje ligt beneden in de zetel nog te bekomen van 't verschieten...ik heb het nochtans voor hem gedaan!
    Mannen hebben toch graag magere, afgetrainde vrouwtjes en al zeg ik het zelf het is een  hele verbetering van mijn Rubensiaanse Rondingen.

    Image Hosted by ImageShack.us

    07-09-2006 om 21:32 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (7 Stemmen)
    » Reageer (6)
    06-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.I lost Lost.....
    Klik op de afbeelding om de link te volgen








    Verdorie, verdomme, nondepippel…..eergisteren begon het nieuw seizoen van Lost op TV. Saïd, die zoals jullie weten in mijn reeks appetijtelijke mannen valt, kan je rechts op mijn blog bewonderen.

    Ik had echter al het werk dat komt kijken bij een klein boeleke weer fameus onderschat of vergeten.
    Alhoewel kleinzoon 3 een droombaby is ben je er toch veel mee bezig. Knuffelen, verschonen, papjes maken en geven, jullie kennen het verhaal.

    Bovendien had ik na de middag een lange wandeling gemaakt en toen, omdat het laat werd, was ik in ijltempo terug naar huis gesneld omdat ik op tijd thuis wou zijn toen zijn papa hem kwam halen.
    Ik denk dat ik het wereldrecord snellopen met kinderwagen heb gebroken.

    Later, toen het avondnieuws gedaan was, lag ventje zoals gewoonlijk in zijn zetel al te snurken. Ventje doet dit elke dag. Op een rare manier werkt een maaltijd op zijn oogkleppen. Maar... hij kan na een uurtje slapen terug fris en monter wakker worden en gewoon verder TV kijken.
    Bij mij lukt dit niet. Als ik moe ben moet ik horizontaal liggen, liefst nog in een zacht bed en maak me dan aub niet wakker want dan voel ik me vreselijk.

    Ik ging achter mijn PC zitten met de bedoeling te bloggen, bloggen is al een werkwoord geworden heb ik gemerkt, enfin ik besloot te bloggen tot “Lost” begon gewoon om wakker te blijven.

    Maar ik had helemaal geen rekening gehouden met Klaas Vaak. Ik kon me aan de computer amper concentreren en toen ik besloot om dan maar met de chuzzletjes te spelen om toch maar wakker te blijven lukte dit ook niet, ik crashte al bij niveau 4. Een vreselijke afgang! Kleinzoon moest het weten!

    Toen besloot ik dat het misschien toch wijselijk was van me al in nacht-tenu te zetten en op het bed te gaan liggen om naar Lost te kijken op de TV in de slaapkamer.
    Lekker opgepropt tegen een stapel hoofdkussen was ik net zachtjes aan het indommelen toen ventje me kwam zoeken en in mijn oor brulde “shoeke….wakker worden, Lost gaat beginnen”.
    Ik schrok wakker, uitte mijn dank,  want ik wou écht Lost zien en ik had er zelfs een slaapkater voor over.

    Ik zette me weer mooi recht in bed en dwong mezelf om TV te kijken en …..werd de volgende ochtend fris en monter wakker.
    Ik kan me zelfs niet herinneren of ik het begin van Lost heb gezien.

    Daarnet was schoondochter 1 op bezoek en zij heeft het opgenomen want ze is ook een fan en had net nachtdienst, oef....het moet volgens zoon 1 een heel spannende aflevering geweest zijn.

    Vandaag hadden we drie kindjes dus het zal seffens ook niet laat worden....
    De toestand van je lichaam ’s avonds geeft heel duidelijke signalen dat je jeugdige, vruchtbare periode helemaal voorbij is.
    En dàt is nu het grote voordeel bij kleinkinderen, ’s avonds houden ze mama en papa wakker en heb je als nana tijd om te bekomen.

    06-09-2006 om 20:03 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (7)
    05-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de tekst werd aangepast voor Seppe

    late lezers moeten eerst de muziek afzetten rechtsboven op mijn blog en dan deze link gebruiken:
    http://www.airwolfairbrush.com/IsntSheLovely.mp3



    Free Image Hosting at www.ImageShack.us
     

    Isn’t he lovely
    Isn’t he wonderful
    Isn’t he precious
    Less than one year old
    I never thought that love would be
    Making one as lovely as he
    But isn’t he lovely made from love
    Isn’t he pretty
    Truly the angels best
    Boy,
    I’m so happy
    We have been heaven blessed
    I cant believe what God has done
    Through us he’s given life to one
    But isn’t he lovely made from love
    Isn’t he lovely
    Life and love are the same
    Life is not easy 
    The meaning of his name
    Children, it could have not been done
    Without you who conceived the one
    That’s so very lovely made from love

    with many thanks to Stevie Wonder
    who sings it much better than I
    could write it....

    05-09-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (11)
    04-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.nana,bompa,de kindjes en de CHUZZLES
    Klik op de afbeelding om de link te volgen











    Donderdag was het oppas-dag voor kleinzonen 1 en 2. Mama en papa moesten werken en school begon pas de dag erna.

    Kleinzoon 2 was een beetje pips, hij had de nacht ervoor een zware aanval van pseudo kroep gehad en wou de hele dag alleen maar geknuffeld worden.

    Geen probleem, nana knuffelt zelf dolgraag en zeker zo’n teddybeertje. Hij kan zich als een aapje aan je vastklampen en de hele tijd door natte, kleverige kusjes in je nek geven, heerlijk!

    Kleinzoon 1 wil enkel nog met de computer spelen. Bij nana mag dat iets meer dan thuis.
    Gelukkig voor hem had nana onlangs op seniorennet bij de spelletjes de “Chuzzletjes” ontdekt, een spelletje dat je kan spelen als je echt je verstand op nul wil zetten voor je gaat slapen en alle blogs gelezen hebt.

    Tot hiertoe had nana – buiten Blokken en allerhande kaartspelletjes – nog nooit zo iets doms op de computer gespeeld. Nu is nana tijdelijk (hopelijk) verslaafd, waarschijnlijk omdat die lieve Chuzzels zo’n schattig smoeleke hebben en waarschijnlijk omdat nana er niet bij moet nadenken.
    Het was dus ook een spelletje van een dergelijk hoog niveau dat kleinzoon 1, vijf jaar oud, het best ook eens kon proberen.
    Kleinzoon 1 vond het echter veel leuker om naast me te staan en te roepen, wijzen, bevelen waar de volgende Chuzzle moest staan.

    Maar nana moest haar aandacht verdelen tussen knuffelbeertje en Chuzzlespelertje; dan maar bompa erbij geroepen.

    Bompa die practisch nooit aan de computer komt tenzij om een oogje in’t zeil te houden wanneer hij vermoedt dat er kans is op een platonische cyberliefde bij nana.
    Diezelfde bompa moest nu leren Chuzzle spelen. Bompa vond het heel plezant en tot groot jolijt van kleinzoon 1 geraakte bompa op een veel hoger niveau dan nana.

    Kleinzoon 1 kwam elke keer naar mij gelopen om met een verrukte blik te vertellen dat bompa nu 125.000, dan 243.500 punten had, dan weer 245.000 punten .... tot ik hem uiteindelijk vroeg om enkel nog te komen vertellen wanneer bompa op een hoger niveau geraakt was.
    Kleinzoon was extatisch en hij bekeek zijn bompa bewonderend aan alsof hij Einstein in persoon was.

    Het ruimtelijk zicht van bompa bleek veel beter dan dat van nana en uiteindelijk liet hij het spel zelf crashen (zo beweerde hij toch) omdat het te lang duurde en hij het moe was.

    Laat me even kort en bondig lachen: Ha!

    Maar ja, hoe moet je met zo’n vreselijk pokkeweer (pokkenweer/pokken-weer) die kinderen een hele dag bezig houden? Het zijn geen spelers, zeker de oudste niet. Als het goed weer is kunnen ze tenminste buiten in de tuin ravotten.

    Vrijdag was het dan de eerste keer dat kleinzoon 3 kwam.

    Terug zo’n mini mensje mogen verzorgen, ontroerend mooi dat we dit keer op keer mogen meemaken.
    Een wolk van een kind en ongelooflijk rustig. Blonde haartjes, blauwe oogjes, een perfect afgelijnd mondje dat onvrijwillig af en toe lacht. Een wonder.
    Hij sliep zo vast en stil dat ik hem af en toe aanraakte om te voelen of alles nog wel goed was.
    Terug papflesjes geven, 40 seconden in de microgolf, mini pampertjes verschonen, zalf aan het poepje doen.

    Het was weer even wennen na een kleindochter, de familiejuwelen van kleinzoon 3 mogen best gezien worden, hij zal later succes hebben bij de vrouwtjes als alles zo blijft meegroeien. Zelfs ventje stond ervan te kijken.
    Zelf hebben we twee jongens gehad, dan de twee andere kleinzoontjes, maar kleinzoon 3 krijgt alvast de ere-medaille qua afmetingen en formaat!

    Eens verschoond, dat klein, lief hoopje mens dan tegen je borst gevleid, over en’t weer de kamer door wandelend om een boertje te laten of een protje, what goes in must come out... zo heerlijk ruikend naar Mustella, kleinzoon natuurlijk, niet het protje!
    Deze zalige periode zou voor mij toch iets langer mogen duren.

    Morgen komt hij weer, alles staat al klaar. Nana moet vanavond vroeg gaan slapen. Maar die ‘Chuzzles’.... zal nana er kunnen aan weerstaan???????

    04-09-2006 om 00:58 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (11)
    03-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een troostwoord voor Thea

    Je bent niet alleen Thea, George Bush heeft er nog veel meer last van zoals je kan zien op het filmpje. 
    Trouwens wist je dat zijn broer Neil dyslectisch is.  Men dacht in het begin dat George het ook was.  Misschien zit het toch een beetje in de familie en heeft hij een milde vorm dat zich uit in die talloze versprekingen.
    Je zal het maar hebben!

    03-09-2006 om 10:20 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (3)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.iets helemaal anders: HARING KAMOEL

                          Free Image Hosting at www.ImageShack.us 


    Haring Kamoel

    Nodig:
    2 kippers (gerookte, gefileerde haringen)
    100g zachte boter (niet gesmolten !!!)
    3 soeplepels verse platte peterselie, gehakt
    ¼ appel, geraspt
    50ml cider
    1 limoen of citroen, enkel het sap en de zest = ( de flinter dunne pel van de citroen of limoen)
    frans, turks of ne gewone pistolee om erbij te eten, gekookte patatjes mag natuurlijk ook.

    1. Om de kippers op te warmen, zet ze met staartje naar boven in een hoge, smalle pot of stenen kruik en hou ze bij hun staartje vast terwijl ge de kruik vult met kokend water tot boven. Laat staan terwijl ge het volgende doet.

    2. Mix de zachte boter met de gehakte peterselie en voeg de gerapste appel en de cider dan zachtjes toe. Ge kunt de boter ofwel zo gebruiken, ofwel maakt ge een rolleke op voorhand gewikkeld in plastic folie en vriest het in, dan kunt ge stukskes van de boter snijden.

    3. Na twee of drie minuten in dat kokend water zijn de kippers à point en mogen ze op een bord, nu platleggen natuurlijk.

    4. Ofwel lepel je de netgemaakte appel/cider/peterselie/boter er nu over, ofwel leg je er rondekes harde boter op en laat even smelten onder de grill.
     
    Garnieren met een beetje limoensap en de zest.

    5. Serveren met het brood of de patatjes.

    “Schmeklik”
    “vons gelechlik”
    “oooooh...gij zijt ook van Antwerpen!”

    03-09-2006 om 00:43 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (4)
    02-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dyslexie (woordblind) deel 4 - slot
    Klik op de afbeelding om de link te volgen





    De school

    Na het vierde leerjaar, toen we wisten dat ik dyslectisch was hebben moeder en ik ons les- en huiswerk systeem op punt gezet.
    Op dictee haalde ik steevast een –0- ondanks het lange oefenen, ei/ij, ou/au, o-oo, a-aa, het bleef voor mij een raadsel.
     
    Als er heel traag gedicteerd werd kon ik met behulp van het ‘letterstad systeem’ me aangeleerd door de taakjuf wel door de open en gesloten lettergrepen worstelen, we volgden de raad van de kinesiste en schreven de woorden in de lucht, volgden de letters met de vinger, enfin alles wat nodig was om de woorden ingeprent te krijgen.
     
    Na heel veel moeite en met wat ik geloof ‘puur geluk’, slaagde ik er na een lange tijd in om rijden niet als ‘reiden’ te schrijven enz. ’s morgens bij het ontbijt vroeg moeder al opgewekt: - “en : spel nog eens rijden?” - weer deed ik een gok, en soms was het weer mis.
    Maar steeds was het een gok.
     
    Toen moeder me vroeg hoe ik uiteindelijk besloot om op welke wijze het woord te schrijven legde ik haar mijn strategie uit: ik schreef het woord op vijf verschillende manieren op een blad en koos er naar mijn zin de mooiste schrijfwijze uit, puur gokken dus.
    We besloten van toen af niet zo veel tijd meer te steken in ‘inprenting’, maar des te meer in het auditief verwerken van de leerstof, en mijn tijd nuttig te gebruiken voor de zaken waar ik wel iets van snapte.
     
    Na school ging het als volgt:
    Ik mocht even pauzeren om een koek te eten en iets te drinken en daarna moest ik met mijn boekentas naast mijn persoonlijke begeleider komen zitten: (moeder dus, want de financies lieten geen persoonlijke tutor toe).
    De agenda werd opengeslagen en met ons beiden trachten we te ontcijferen wat ik die dag gedaan had en wat ik voor de volgende dag moest doen.
    Mijn geheugen was niet al te slecht en meestal kon ik me nog herinneren wat ik moest doen en anders werd er naar een vriend gebeld.
    Stel nu dat ik die dag aardrijkskunde (WO) had gekregen, dan herlazen moeder en ik samen om beurt de les, ik een blad en dan zij een blad, hetzelfde deden we met al de andere lessen die we gehad hadden.
    Gewoon om extra auditief in te prenten wat ik die dag gehoord had. Nadien kwamen de lessen van de volgende dag aan bod, die hadden we dan al één keer gelezen toen ik ze gehad had, en nu werden ze op dezelfde manier overlezen indien er de volgende dag een toets was.
     
    Een belangrijke voorwaarde was wel dat ik, tijdens de stukken die moeder voorlas, wel met mijn ogen de tekst moest volgen, stopte ze op een bepaald moment, moest ik onmiddellijk kunnen aanwijzen waar we in de tekst waren. Ze was wel bereid om mee te werken, maar ik mocht niet zitten dromen.

    In totaal had ik dan uiteindelijk de les drie keer’gehoord’, de eerste keer toen ze door de leerkracht gegeven werd, een tweede keer bij het overlezen van de les diezelfde avond en een derde keer de avond voor de overhoring.
    Een rumoerige klas, vooral in de eerste jaren van het secundair onderwijs, maakten het voor mij wel heel moeilijk.
    Ik moest namelijk goed luisteren en trachten op te nemen wat de leerkracht uitlegde.
    Het thuis zelf gelezen en geleerd krijgen zoals veel studenten kunnen, lukte bij mij niet.
    Dit systeem met moeder als ‘voorleesmachine ’ hebben we jarenlang volgehouden tot ver in het secundair onderwijs.
     
    Waarom kon ik niet alles alleen lezen zul je je zeker afvragen?
    Mijn probleem was dat ik zoveel inspanning nodig had om een stuk tekst te lezen dat dit me slechts voor een beperkte tijd lukte, dan begon het mis te gaan en begon ik de draad te verliezen, doordat moeder dan een volgend blad las, kon ik even op adem komen, kreeg de tekst weer zin, en kon ik bij het volgend blad weer overnemen enz.
     
    Als niet-dyslectieker moet je je eens voorstellen dat je een zwaar wetenschappelijk werk zit te lezen en dan nog liefst in een vreemde taal. Na een paar bladzijden enorme inspanning begin je moe te worden en besluit je even te stoppen want je kunt je niet meer concentreren, later kun je dan verder lezen en gaat het weer even vlot. Gewoon nederlands lezen was voor mij even moeilijk als voor U die vreemde taal, ik hoef mij telkens zo erg in te spannen.

    Natuurlijk kan ik een tekst ook skimmen en door er hier en daar woorden uit te kiezen, me trachten voor te stellen waarover het gaat, maar dit is niet aan te bevelen als je over de tekst een overhoring krijgt.
    Elk woord is dan van belang zodat je de inhoud goed begrijpt.
     
    Niet elke moeder heeft de tijd of de inclinatie om als voorleesmachine te fungeren, maar er zijn nog vaders, zussen, broers, oma’s en opa’s, zelfs vrienden en klasgenoten die altijd bereid zijn om je te helpen. Veel nota’s werden gecopieerd van klasgenoten omdat die van mij onleesbaar waren.

    Natuurlijk moest je zoals ik ook nog het geluk hebben om toffe leerkrachten te hebben die (in die tijd) bereid waren om dit toe te laten en die doorheen je onleesbaar geschrift en fouten toch wisten dat je wel degelijk je les had geleerd en de antwoorden wist.
    Leraars die je zelfvertrouwen opkrikten door je 39/40 te geven in een vierde leerjaar basisschool op een taak van WO waarvan bijna geen woord juist was geschreven en waarvan enkel hij wist dat: paaterdedeeke – het standbeeld van Pater de Deken op de Bist betekende en dat lejoplt 1, lejoplt 2 en lejoplt 3 de drie eerste koningen van België waren.
    Hij keurde ook mijn ‘ sagaariejas’ goed als naam van een groot profeet.
    Bij het secundair onderwijs bleek het lager gewoon een lachertje te zijn geweest.
    In het lager onderwijs heb je één leerkracht die je moet overtuigen van je bekwaamheid, in het secundair zijn het talloze.
     
    Allereerst de school kiezen.
    Het PMS raadde een technische richting aan omdat daar de taalvakken minder zwaar zouden zijn.
    Nu was er één probleem, mijn vrienden gingen naar het VSO en ik wilde absoluut met hen mee.
    Ik twijfelde zelf ook geen moment aan mijn bekwaamheid. De mevrouw in de school van de gehandicapten had gezegd dat ik bekwaam genoeg was om ASO te doen, dus mijn beslissing stond vast.
     
    Moeder heeft nog getracht om me om te praten maar is uiteindelijk gezwicht en ging, gewapend met alle documentatie dat ze ondertussen verzameld en gelezen had zich aanbieden bij de directeur.
     
    De directeur, waarschijnlijk onder de indruk van de doortastendheid van mijn moeder, nam de documentatie in ontvangst, wist een weinig over dyslexie maar stond in elk geval open voor de problematiek.
    Ik mocht starten in het VSO.
     
    Vanzelf is het niet gegaan, er zijn probleempjes geweest, maar ik besef toch wel dat ik ontzettend gelukkig geweest ben om in die welbepaalde school terecht te komen.
    De directeur was van zijn woord en steunde me heel de weg.
    De leerkrachten stonden compenserende maatregelen toe die ik hierna zal toelichten en dankzij de medewerking en de goodwill van alle leerkrachten ben ik er uiteindelijk in geslaagd om het secundair onderwijs, waar men in België verplicht wordt minstens drie (DRIE) talen te nemen – enig in Europa en waarschijnlijk de rest van de wereld, te voleindigen.
     
    Ook in het secundair onderwijs mocht ik op steun rekenen, bij woordenschat Engels werden twee letters gegeven, ik behaalde een B op kennis en een E op spelling op hetzelfde werk: ik schreef de vertaling van ruggegraat: backboon, en spier: musel, de kennis was er, maar de mogelijkheid om het woord correct geschreven te krijgen nog steeds niet.
    Dankzij de goodwill van zulke leerkrachten is het me tot hiertoe gelukt om tot dit punt te komen.

    Ondanks het feit dat ik mijn moeder zei dat ik zeer graag les zou willen geven, kon ik haar toch niet onmiddellijk overtuigen.
    «Allee jongen, hoe kun je nu in godsnaam les geven wanneer je zo slecht schrijft zoals jij, je moet toch ook je beperkingen kunnen aanvaarden!»
    Van je moeder moet je het maar hebben. «Je bent heel praktisch aangelegd, waarom probeer je niet de Industriële Hogeschool» vroeg ze. Wat doen een mens allemaal niet voor zijn moeder?
    Ik dacht dat ze zoals altijd weer gelijk zou hebben en ging tegen mijn zin naar de KIHA. Aan het einde van het jaar zei ik thuis dat het me totaal niet interesseerde en dat ik toch ging proberen om in het Regentaat binnen te geraken.
    Moeder was wat bijgedraaid en zei: «Ge doet maar», waarschijnlijk bij zichzelf denkend dat het me niet zou lukken. Ik ging praten met de directie en ze zouden me hun beslissing laten weten. Nadat de directeur met enkele leraars nederlands van mijn secundaire school had gepraat zei hij dat het wel moest lukken.
    Ik kan u met trots zeggen: het is gelukt!

    Image Hosted by ImageShack.us


     

    dit stukje had ik eruit geknipt maar ik had het er beter laten instaan.
    Bojako die ontzettend trots is op wat haar zoon bereikt heeft - against all the odds.

    Het moet wel gezegd worden dat deze tekst volledig gecorrigeerd is op volgende wijze:

    1) Eerst een notatie op papier,

    2) Het intypen in de computer,

    3) Het verbeteren door de computer,

    4) Het verbeteren door een niet dyslectisch familie lid.

    02-09-2006 om 13:17 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (9)
    01-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.dyslexie (woordblind) deel 3

    Free Image Hosting at www.ImageShack.us


    Problemen thuis

    Al het voorafgaande had toch wel een beetje zijn tol geëist in het gezin, bij mij maar ook bij mijn ouders, grootouders en iedereen had er zo wat zijn zegje over.
    Bestond dyslexie nu wel of niet?
    Waren mijn ouders niet gewoon wat overbezorgd.
    Was dyslexie nu niet gewoon een woord waar ouders zich achter schuilen wanneer ze niet willen toegeven dat hun kind gewoon wat dommer is dan de doorsnee kind?

    Er was wrevel tussen moeder en vader, tussen grootouders en ouders. Waren al die therapieën niet gewoon zinloos en nutteloos geldverspilling.

    Toen achtte de kinderarts het moment gekomen om mij door te verwijzen naar een kinderpsychiater. Met welke bedoelingen hij me ooit daar naartoe heeft gestuurd zal steeds een raadsel blijven, maar uiteindelijk was het de beste beslissing die ooit genomen is.

    Image Hosted by ImageShack.us 



    De psychiater overtuigde mijn ouders dat al de bijkomende therapie zinloos was, ik ging toch tegen mijn zin, en ik kon beter mijn tijd in meer praktische zaken steken en harder werken aan de vakken waar ik wel goed in was en mijn tijd niet verspillen aan iets dat toch niet ging opgelost worden.

    In de psychiatrie wordt er ook rekening gehouden met de mogelijkheid dat het kind een trauma zou verworven hebben tijdens de taalvormende periode.
    In die zin heb ik enkele jaren met de kinderpsychiater samengewerkt, of ik toen ik heel klein was ooit een trauma opgelopen zou hebben weet ik niet, naar mijn mening komen de trauma’s tijdens je schooljaren en deze heb ik dan toch samen met de psychiater leren overwinnen.

    Free Image Hosting at www.ImageShack.us





    Wordt vervolgd : De school

    01-09-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (1)
    30-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.dyslexie (woordblind) deel 2
    Klik op de afbeelding om de link te volgen











    De zoektocht doorheen de therapieën

    Het besluit van het revalidatiecentrum was: het kind heeft lees- en schrijfstoornissen.
    Wat een revelatie, daar hadden we zelf niet aan gedacht.
    Gedacht werd dat er een gestoorde functie was tussen de samenwerking van de twee hersenhemisferen, een gestoorde hersenbalkfunctie.
    Dit zou kunnen rechtgezet worden door therapie bij een kinesist in psycho-motoriek.

    Moeder was onder de indruk van de geleerde woorden, verstond ze wel niet, maar zocht zoveel mogelijk de Nederlandse verklaring op in een woordenboek en veronderstelde dat zulke geleerde mensen wel wisten waarover ze het hadden en sleurde me een heel schooljaar mee naar de kinesist.
    Ik was nog steeds het braaf, volgzaam jongetje en dacht natuurlijk ook dat al die grote mensen het wel wisten, dus ik schreef braaf op mijn ‘Meskerbord’, vader was inmiddels ook al wat bijgedraaid nu het bleek dat ik niet gewoon moedwillig was, en timmerde zelfs thuis voor mij mijn eigen privé ‘Meskerbord ‘ ineen. Elk woord en elk dictee werd vanaf nu ingestudeerd op dit bord. Met mijn neus tegen het bord dat aan twee kanten beschrijfbaar was moest ik met mijn links en rechts hand tegelijk het woord of de zin schrijven.
    Dit zou het woord voor eeuwig en altijd in mijn geheugen prenten.
     
    Letters moesten gevoeld, geraden, geschreven worden bij de kinesist, oog – hand coördinatie moest bevorderd worden door het werpen met balletjes en het springen van één been op het ander en nog veel dergelijke oefeningen. Ik werd veel leniger, wat minder stuntelig, maar uiteindelijk las en schreef ik nog altijd even slecht.
    Moeder zat zoals steeds geduldig te wachten in de wachtkamer en betaalde de rekeningen die totaal ten laste vielen van de ouders. Terugbetalingen waren er niet, want het probleem bestond gewoon niet, toch niet op de terugbetalinglijsten van de Ziekenkas.

    Einde tweede leerjaar gaf de kinesist toe dat zij het ook niet meer wist, en zij gaf de raad om een optometrist te raadplegen. Dit had met de ogen te maken dus moeder nam me toch maar eerst eens mee naar een oogarts. Mijn ogen werden met alle mogelijke moderne apparatuur van dat ogenblik onderzocht maar mijn zicht was 100%. Het lag zeker niet aan de ogen.
    De optometrist wist mijn moeder (na een nieuwe test) toch te overtuigen dat het ZICHT niet enkel de ogen betrof, maar wel een gedeelte achter in de hersenen waar de impulsen die door de ogen doorgeseind werden, verder werden verwerkt.
    Geef toe dat je als leek met zo’n uitleg toch weer even gediend bent. Eureka! Ik kreeg een nieuwe reeks oefeningen, zeker alle dagen minstens een half uur lang doen want anders hielp het niet. Vader was weer van goede wil en bevestigde een bal aan een koord op het plafond.

    Image Hosted by ImageShack.us


    Ik moest op mijn rug op de grond. Moeder draaide een tiental minuten de bal in een links gericht cirkel en mijn ogen moesten correct meedraaien, daarna dezelfde oefening rechts en mijn ogen maar overuren doen. Vervolgens moest ik weer met armen en benen gerichte strek, buig en andere oefeningen doen die op een blad als signalen getekend stonden. Nu begon ik het kwaad te krijgen.

    Voor de eerste keer in mijn jeugdig leven werd ik boos.
    Ik was het moe om daar zoals een marionet steeds weer die idiote oefeningen te doen en weigerde voor de eerste maal medewerking. Wat nu? Moeder zoals ik zei was nogal een wijze, en drong niet aan. Zij was het immers die ondertussen nog steeds trachtte van me gewoon te leren lezen en schrijven en ze was er totaal niet voor opgeleid. Ze hield er wel gelukkig de humor in, en soms zaten we al gierend mijn agenda te ontcijferen om te raden wat ik de volgende dag moest doen. Gewoonlijk belde ze dan een moeder van een medeleerling op om die het te laten voorlezen uit hun agenda.

    Enfin, terug naar het PMS om raad. Ik zat ondertussen al in het vierde leerjaar.

    Het PMS verwees me nu door naar de dienst Neurolinguistiek in het Middelheim ziekenhuis. Daar werd ik weer een hele voormiddag getest, maar dit was al wat interessanter voor mij, want het was allemaal op computers.

    Tegen de middag mocht moeder komen om het verdict te aanhoren. Mevrouw, uw zoon heeft dyslexie/dysorthografie en om een lange uitleg heel kort te maken, er is weinig aan te doen, het is een blijvende handicap en hij zal er mee moeten leren leven.

    Nu zou je denken dat mijn moeder van de kaart was, maar integendeel, ze was opgetogen dat ze nu eindelijk wist wat me mankeerde.
    Ik snapte er niet zoveel van en vloeide maar mee met de stroom.

    Terug bij het PMS werd besproken welke tactiek er nu zou moeten gevolgd worden, want van dyslexie wisten ze in feite niets. Misschien kon een logopediste helpen.

    De logopediste was heel jong, waarschijnlijk net afgestudeerd en zoals ik al zei begonnen al die therapieën duchtig mijn voeten uit te hangen. Ook zij wist niet wat dyslexie juist was of wat ze eraan moest doen, maar ze ging er eens over lezen zei ze tegen mijn moeder. Toen ik verscheen op onze eerste afspraak had ze boekjes liggen voor kindjes in de kleuterschool in de aard van Ot en Plop staan op.
    Ik was gekrenkt in mijn elfjarig intellect en preutelde hevig tegen mijn moeder dat ik zo’n idiote therapie niet graag deed. Deze keer drong moeder toch maar aan om te blijven gaan alhoewel ze de logopediste vroeg om haar lectuur meer op het peil van een elfjarige te willen brengen.

    Ook bij moeder begonnen de zenuwen parten te spelen. Het zesde leerjaar was in zicht en wat daarna met een intelligente zoon die las en schreef op niveau tweede leerjaar.

    De kinderarts die de zaak al van het begin geïnteresseerd mee volgde en graag op de hoogte werd gehouden omdat ik zijn enig patiënt was met het fenomeen, verwees me toen door om getest te worden in een school voor gehandicapten. Hij beweerde dat ze daar zelfs mongolen konden leren lezen en schrijven dus zouden ze met mij zeker geen probleem hebben. Weer werd ik getest.

    De dame die mij testte zei ook dat ik dyslectisch was, en dat het me nooit zou lukken om foutloos te leren lezen of schrijven, maar met het ouder worden zou ik mezelf tactieken moeten aanleren om de handicap te overwinnen. Ze zei ook dat ze van oordeel was dat ik in het secundair alle richtingen zou moeten aankunnen mits wat begrip van de school voor mijn handicap.

    Hebben al deze therapiën me nu geholpen? De vraag is natuurlijk waar ik zou staan zonder die therapie.

    Wat echter nodig was: concrete hulp bij het aanleren van de taal zelf,
    -hoe ik mijn les moest leren,
    -hoe ik een opstel moest schrijven, dat was er niet.
    Praktische hulp moest ik thuis krijgen van ouders die totaal geen scholing hadden op dat gebied.

    Morgen vervolg 3 : Problemen thuis

    30-08-2006 om 23:06 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (15 Stemmen)
    » Reageer (4)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dyslexie ( woordblind ) deel 1
    Klik op de afbeelding om de link te volgen















    De hiernavolgende tekst werd geschreven door mijn zoon die dyslexie heeft. 
    Het is een herhaling,  want ik heb het vorig jaar rond deze tijd ook op mijn blog gezet.  Maar misschien zijn er mensen die het nog niet gelezen hebben.
    Ik ga het deze keer in deeltjes op mijn blog zetten omdat het vrij lang is.
    Ik doe dit omdat ik hoop dat het voor ouders/grootouders van een kind met dyslexie een hulp of een steun kan zijn.
    Op mijn blog staan de website’s van SPRANKEL voor België en BALANS voor Nederland, hier kan je als ouder, grootouder, leerkracht of therapeut terecht voor meer inlichtingen.

    Deel 1

    Dyslexie is een specifieke stoornis die te maken heeft met het automatiseren van het leesproces. Kinderen met een hoog IQ zullen veel meer gebruik maken van alle processen dan kinderen met een laag IQ, meestal blijven deze laatsten steken in het volgen van de strikte regels en worden het de spellende lezers. Er zijn nog veel andere mogelijke combinaties, daarom wordt het beeld zo dikwijls niet begrepen.

    Dyslexie is niet het zwakke uiteinde van de lezers, het is een aparte specifieke groep

    1982: Het begin

    In de laatste kleuterklas werd ik zoals alle kinderen toen, getest door het PMS.

    Volledig goedgekeurd met een schouderklopje en de opmerking dat ik hooggemiddeld begaafd was en zonder problemen het eerste leerjaar zou aankunnen, begon ik blijgezind aan mijn eerste schooldag.

    Geen vuiltje aan de lucht…tot de eerste leesles. M-O-L stond er blijkbaar op het blad, L-O-M las ik vrolijk. Enfin, nadat de hele klas de woordjes enkele keren na elkaar opzegde, kende ik ze van buiten en zei ik ze op als een gedichtje. Thuis vonden mijn ouders dat ik prachtig las.

    De directeur, die af en toe insprong als ‘leesmoeder’ controleerde me bij het lezen van afzonderlijke woordenlijsten en hij vond het verdacht dat ik bijna elk woordje van de hele lijst achterstevoren las.

    Ik werd doorverwezen naar een taakjuffrouw. . Men dacht:” met wat individuele lessen het wel zou goed komen”. Het kwam niet goed! Grote woorden lezen lukte wel, maar vooral de kleine woordjes ‘ de, het, een,’ waren voor mij mysterieuze zaken. Ik vergat ze regelmatig, gebruikte andere in de plaats, sprong van een hoger geschreven zin naar een lager geschreven zin en daardoor kregen mijn leeslesjes iets uniek.

    Thuis las ik moeiteloos een lesje voor, maar ik verzon gewoon mijn zelfgemaakte zinnetjes rond enkele van de grote woorden die ik dacht te herkennen. Dit hield enkel stand tot mijn moeder meelas en opmerkte dat ik iets totaal anders las dan wat er stond. Ik hakkelde niet, spelde de letters niet uit, nee..ik las heel vlot, maar ik las wel bijvoorbeeld. appelsien, wanneer er sinaasappel stond. Ik las: “De kat kwam binnen door het venster”, alhoewel er stond: “ de poes komt binnen door het raam”. Ik begreep dus in feite wel waarover het ging, maar raadde de rest.

    Schrijven was indien het kon nog een veel groter probleem dan lezen. Woordjes gewoon overschrijven van het bord op een blad, of van een boek naar een blad, het lukte me gewoon niet.

    Ergens in de luttele seconden die je nodig hebt om wat je ogen registreren, door te seinen aan je hersenen om daarna door te geven aan je hand, om het identieke woord terug weer te geven op je papier, ging het bij mij fout….

    Mijn moeder die tijdens mijn eerste zes levensjaren jaar niets abnormaal aan mij had opgemerkt en die in feite zoals waarschijnlijk alle moeders vond dat ik een vrij intelligent baasje was, had het hier wel even moeilijk mee.

    Ik ben haar tweede kind dus ze had al een beetje ervaring. Een tekstje overschrijven was iets wat mijn oudere broer op enkele minuten klaarspeelde en dan nog foutloos. 

    Op zo’nmoment komt een kant van je moeder kijken dat je tot dan nog niet kende: normaal was ze een lief, geduldig vrouwmens, maar nu maakte ze zich toch wel serieus kwaad: «alléé jongen, ik kan begrijpen dat men bij een dictee fouten maakt, maar je kunt me niet wijsmaken dat je een woord dat links van je ligt, niet zonder fouten kunt overschrijven op het blad voor je neus. Er mankeert niets aan je ogen!»

    Oei, mijn allereerste ervaring met een kwade moeder. Dat maakte het zeker niet gemakkelijker. Zes jaar en ik begon aan mezelf te twijfelen. Hoe kon ik nu toch zo stom zijn?

    De leesoefeningen thuis begonnen ook problematisch te worden. Moeder bleek nog veel geduldiger te zijn dan vader, elk leeslesje met hem eindigde in tranen omdat hij ook dacht dat ik gewoon zat te dromen, mijn aandacht er niet bijhield of gewoon opzettelijk moeilijk deed. Ze wisten niet beter.

    Inmiddels zat ik me af te vragen wat ik fout deed. Ik deed mijn uiterste best maar foutloos lezen en schrijven lukte me niet.

    Eigenaardig was dat ik op al mijn andere vakken wel goed scoorde, en enkel met taal die eigenaardigheden vertoonde.

    Ik had het geluk om op een school te zitten met een taakleerkracht. Niet alle scholen hebben dit, en het zou moeten verplicht worden al was het maar omdat er toch één gespecialiseerd iemand op school moet zijn die zulke problemen kan herkennen.

    De taakjuffrouw heeft me het hele eerste jaar begeleid maar gaf toe dat het boven haar petje ging. Ze verwees me door naar het PMS en die verwezen me door om getest te worden in een revalidatiecentrum. Hier op de gezegende leeftijd van zeven jaar begonnen de eindeloze reeks testen en de zoektocht naar het onbekend ‘iets’ dat mij niet toeliet om op een ‘normaal’ niveau te lezen en te schrijven. Dyslexie was in 1982 in België onbekend!

    Wordt vervolgd: De zoektocht doorheen de therapieën

    30-08-2006 om 01:45 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (6 Stemmen)
    » Reageer (6)


    Inhoud blog
  • Olà
  • een kat op een hete tinnen dak ...
  • lalalalala....die mooie zomer ....
  • to blog or not to blog ...
  • warm en koud en besparingen ...
  • het moet niet altijd serieus zijn .... :-D
  • een stadje doen ...
  • nooit gedacht dat ik zo iets zou posten ...
  • Op verzoek van veel vrienden hervat ik mijn blog …
  • eventje terug ...

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek
  • Sugar mummy
  • Sugar mummy
  • Sugar mummy
  • Sugar mummy
  • Sugar mummy

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    100%
    150%
    200%
    LOEP


    Foto

    kleinzoon 1


    Foto

    kleinzoon 2
    Foto

    kleindochter
    Foto

    kleinzoon 3


    Foto

    kleinzoon 4


    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    lenie1953
    blog.seniorennet.be/lenie19
    Startpagina !

    Mijn favorieten
  • SeniorenNet.be
  • HUISMUSJE 1

  • Zoeken met Google




    Archief per maand
  • 01-2017
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006
  • 08-2006
  • 07-2006
  • 06-2006
  • 05-2006
  • 04-2006
  • 03-2006
  • 02-2006
  • 12-2005
  • 11--0001

    ik zou niet nee zeggen indien ze het moesten vragen...
    maar ze vragen het niet......

    I wouldn't say no if they asked me....
    but they don't ask me.....


    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Mijn favorieten
  • SeniorenNet.be
  • voor info over dyslexie moet je bij sprankel zijn!

  • Mijn favorieten
  • SeniorenNet.be
  • of voor nederland bij Balans


  • Mijn favorieten
  • SeniorenNet.be
  • kING OF THE CASTLE

  • Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk.
    Before you open this link, turn off my blog music at the top right!
    Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!


    Zoeken in blog



    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!