|
Vorige week donderdag zei de man aan wie ik bijna veertig jaar geleden eeuwige trouw en gehoorzaamheid heb beloofd: Kom vrouw, inpakken en wegwezen!
heuu...moet het écht? vroeg ik een beetje uit mijn lood geslagen, ik was die claustrofobische week in augustus nog niet vergeten.
ze voorspellen bijna een week zomerweer, we betalen ons blauw voor dat plekje gras waar de caravan staat, move woman....! zei mijn Fuhrer.
Onderdanig zoals altijd en zoals iedereen me kent, begon ik heel gedwee en met volle goesting de nodige kledij en spijs en dranken klaar te zetten.
Pffft...het zoveelste weekendje pure luxe. Met een oude hond en een oude man in een heel kleine ruimte.
Na de eerste nacht in ons mini bed was mijn rug weer naar de knoppen, mijn enige troost was dat ventje zijn rug ook naar de knoppen was.
Daar stonden we de volgende dag, ik kreupel, ventje precies Quasimodo, want niet alleen zijn rug deed pijn, hij had ook nog wreed last van zijn hielspoor.
Het is ons beiden toch nog gelukt om zonder krukken op het strand te geraken toen zoon 1 die dag op bezoek kwam met de twee kleinzonen.
Ventje heeft zelfs nog een reuzegroot zandfort kunnen bouwen dat hij samen met de kleinzonen daarna manhaftig verdedigde tegen het opkomend zeewater.
The only difference between a man and a boy is the size of the toy....
s Avonds, toen we allebei onze pijnstiller binnen hadden en buiten op het gras in het licht van de avondzon zaten, bekeken we elkaar.
Vindt ge nu echt niet dat we hier al een beetje te oud voor geworden zijn? vroeg ik.
Ventje wees naar de ons omringende caravans, allemaal mensen die minstens tien jaar ouder waren dan wij.
Deze oude mensen komen vanaf pasen en blijven tot eind oktober non-stop op dat plekje groen aan zee in de kleine caravan wonen.
Ik vraag me af hoe ze er niet gek worden. Ik veronderstel dat het allemaal koppels zijn die door het jarenlang samenzijn zodanig met elkaar vergroeid zijn dat ze een eenheid vormen.
Ik denk dat ventje en ik nog niet lang genoeg bij elkaar zijn, want ik heb ruimte nodig.
Als we thuis zijn zoals nu, en ventje is achter in de tuin bezig en ik boven in mijn kamertje, dan kan het gebeuren dat we elkaar een hele dag bijna niet zien.
Vandaag hebben we elkaar al wat meer gezien dan anders want kleindochtertje is ziek en werd deze ochtend gebracht door haar papa.
Omdat ze ziek is draait ze vandaag slechts op warp speed 2 inplaats van de gebruikelijke 4.
Snot overal, tot in haar dikke blonde lokken, we zullen maar denken dat het gel is.
Een half uurtje geleden zat bompa op de mat samen met haar een torentje te bouwen, enfin, hij bouwde, zij smeet de blokken door de kamer.
Plots sprong bompa sprong recht en zei: dedju ze stinkt, ik denk dat haar pamper vol zit. Bij nader inspectie via de zijkant van de pamper bleek het toch nog niet gevuld te zijn.
Zou ze al op een potje gaan, ze is tenslotte bijna twee vroeg ik aan ventje.
Zoals steeds kijkt hij mij bij zon vraag aan als een koe die voor het eerst een trein ziet voorbij rijden.
Ik besloot om het potje toch maar in de keuken te zetten, deed de pamper uit en kleindochter wist blijkbaar heel goed waar het voor diende, want ze ging onmiddellijk zitten en liet met een zelfvoldaan gezicht een ferme prot.
Ze sprong toen recht, we keken met zn drie tegelijk in de pot: nada, niks, noppes.
De pamper wou ze daarna niet meer aan. Potje zitten vond ze leuk, ziek of niet ziek.
Laat maar, misschien gaat ze er seffens terug op zitten zei ik aan ventje en inderdaad een kwartier lang ging kleindochter met regelmatige tussenpozen op haar troontje zitten glunderen.
Toen, zonder waarschuwing, sprong ze eraf, zette het op een loopje naar de veranda, kroop daar helemaal onder de tafel en een seconde later lag daar een mooi, stinkend hoopje.
Heel fier keek zo ons aan. "Bravo" zei ik, want ik kijk ook naar Supernanny, "goed gedaan schattebol, wel volgende keer in de pot mikken als het gaat."
Ik greep haar vast vooraleer ze de veranda of zichzelf kon vol kliederen en bompa had voor de tweede keer die dag latrine dienst.
Ach ja...dat was ik nog vergeten te vertellen.
Onze zestien jaar oude schat van een hond is serieus aan het dementeren en wist weer niet of hij thuis was of aan de caravan, en ook hij had deze ochtend ook heel de tapijt ondergesch........n.
Dat is wel het bewijs dat hij nog niet helemaal dement is, hij doet het niet op de keukenvloer, maar op het tapijt want dat voelt meer aan als gras, toch een slimme hond!
Voor de hond alleen al denk ik dat we best niet meer kamperen, het dier geraakt er helemaal van in de war, enfin....elk argument is meegenomen hm?
Misschien nog één keertje per jaar kamperen, en dan nog liefst in zuid Frankrijk, een kasteelcamping met een goed restaurant en een zwembad .... zou ik ventje hiermee kunnen sussen?
Ik hou jullie op de hoogte.
|
