|
De achtbaan van mijn leven zendt me vandaag weer met een roetjsh de hoogte in, vandaag vieren we het tweede verjaardagsfeest van kleindochtertje zie prachtige foto rechts even stoefen mag.
Haar papa had die dag haar vlechtjes gemaakt, daarom dat zij een punk kapseltje draagt voor de gelegenheid.
Mijn oogleden zijn vandaag nog wel wat gezwollen van al het gebleit van gisteren (geween for ze dutch) maar mijn neus heeft gelukkig weer haar gewone, ampele proporties aangenomen.
Ik begrijp niet hoe sommige mensen, meestal in films natuurlijk, kunnen wenen en er dan nog goed uit zien.
Ik kan normaal gezien niet meer onder de mensen komen.
Zelfs schmink helpt niet, integendeel, ik had me gisteren gelukkig niet geschminkt voor de begrafenis omdat ik al gewoon als ik aan Eric dacht spontaan begon te wenen.
Toen s morgens dat telefoontje dan nog kwam over Claire was het hek helemaal van de dam.
Ik kwam al wenend de kapel in en heb geweend tot ik terug thuis was en dan s avonds toen ik belde met mijn nicht begon het weer.
Ik begrijp niet dat mijn hoofd zoveel water kan produceren.
Gelukkig waren de berichten gisterenavond voorzichtig optimistisch. Claire moest niet meer beademend worden en is eventjes bij kennis geweest. Nu is het nog afwachten of er geen verlammingen zullen optreden want het mes stak diep in een wervel.
Wat de paramedics eerst niet gezien hadden, want ze werd op haar zijkant vervoerd omdat het mes in een wervel stak, was dat ze onder haar arm nog vier diepe messteken had gekregen die een long hadden doorboord en ze had veel inwendige bloedingen en dat werd pas veel later ontdekt.
Vijf messteken in de rug van een piepklein, frêle blond vrouwtje van zesendertig, hoe kan het vraag ik mezelf steeds weer af.
Mensen die dan nog een sociale functie uitoefenen, die mensen proberen te helpen. Werk maar in een school tegenwoordig!
De vader is wel gearresteerd en wordt onder beschuldiging van poging tot moord vastgehouden.
De naam van Claire werd in de kranten niet gepubliceerd omdat ze drie kleine kindjes heeft die eerst op een gepaste manier het nieuws moesten vernemen, en op verzoek van mijn nicht omdat onze familie zo verspreid woont. Mijn nicht wou niet dat we het via de pers zouden vernemen.
Ik kreeg het nieuws via Australië. Om zeven uur s morgens belde mijn nicht uit Brisbane, de mama van Claire had mij niet willen bellen omdat het hier nog nacht was en had toen de nichten in Australië opgebeld omdat die wel wakker waren, ze moest het aan iemand kunnen vertellen en haar zoon werkt en woont in Japan.
Toen ik haar dan nadien onmiddellijk zelf opbelde om zeven uur dertig, in Engeland is het dan nog maar zes uur dertig, dan zei ze me dat ze naast de telefoon zat te wachten om me te bellen, de lieve schat, ze wou ons niet wakker maken.
Nu wordt er natuurlijk duchtig heen en weer gemaild en ge-chat, wat zouden we toch doen zonder die moderne mogelijkheden.
Toen haar oudste dochter anno 1930 naar Australië vertrok, moest mijn grootmoeder erin berusten dat ze haar nooit meer zou terugzien en ze heeft haar ook nooit teruggezien. Toen er uiteindelijk per vliegtuig inplaats van per schip kon gereisd worden was ze te arm en te oud.
Brieven en fotos waren hun enige communicatie mogelijkheden en het duurde weken vooraleer nieuws je bereikte.
Om mijn gedachten te verzetten heb ik weer een prachtig geslaagde biscuit gebakken en versierd en die staat nu klaar want seffens vertrekken we.
Na al die spanningen ga ik me straks lekker eens laten gaan op het feest, daarom schrijf ik nu snel mijn dagboekje want er zal later waarschijnlijk nog weinig zinnigs door mijn hersenen geproduceerd worden.
|
