Eén kerstfeest en vier nieuwjaarsfeesten achter de rug, nog slechts twee nieuwjaarsfeestjes te gaan en dan is't gedaan met feesten ... oef !

Mijn kilo's die er in het ziekenhuis afgevlogen waren zijn er al lang terug aangevlogen.

Bovendien was het soldentijd en iedereen die mijne zilveren surfer kent weet dat hij dan niet in te tomen is. Ik ben getrouwd met één van de weinige mannelijke shopaholics.

Toen Schwiegermutti bij ons nieuwjaar vierde, liet ze zich ontvallen dat ze nu heel bang was van haar oude televisie. "Maain televisie knettert und ich wil nieffe veurdat ouwe oemploft !"   Ook zij had via het nieuws gehoord dat alle rusthuizen zullen voorzien worden van flatscreens omdat de oude TV's met beeldbuizen kunnen ontploffen. Slechts één nieuwsbericht is er nodig om alle oude mensen meteen de schrik op het lijf te jagen.

Samen gaan winkelen met Schwiegermutti is een ervaring die je liever geen tweede keer meemaakt, dus op de eerste soldendag zoefde mijne zilveren op mijn advies sito presto 'solo' naar de TV groothandel . Hij kocht er voor Schwiegermutti dezelfde TV als die van ons en enkele uren later was haar nieuwe TV geïnstalleerd.

De tweede soldendag trokken Mr. Silver en ik naar het Shopping Center en daar heb ik mij even laten gaan. Hij had net één van mijn mooiste en duurste truitjes gewassen en dat was veranderd van een superzachte wollen trui in een stuk karton.

Omdat gisteren de zon volop scheen overwogen we om ook eens een kijkje te gaan nemen in onze lokale winkelstraat/souk waar ik toch nog één van mijn oude, geliefde winkels vond waar ze degelijke schoentjes en laarzen verkochten. De meeste winkels waar ik vroeger kocht zijn spijtig genoeg verdwenen met de noorderzon.

Van al dat feesten en shoppen word ik nog altijd snel moe, met als gevolg dat ik elke avond ten laatste om negen uur mijn bed induik en onmiddellijk in een diepe slaap val.

Waarschijnlijk is dit nog te wijten aan mijn genezingsproces. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik ben door de gedwongen rust ( een volledige maand binnen blijven omwille van de ijzige ijs en de bakken gevallen sneeuw) goed aangesterkt, maar er is nog altijd iets inwendig dat nog steeds niet kosher aanvoelt. Ik heb weliswaar geen idee hoelang de genezing van een Pancreas (met complicaties) duurt, maar dat zal de chirurg mij volgende week wel zeggen zeker?

Het jaar begint wel met bijzonder slecht nieuws.  Tussen de vele kerst- en nieuwjaarskaarten zat er één doodsbrief. Fanny, een heel lieve dame die ik al sinds mijn kindertijd ken, is overleden. Mijn hart gaat uit naar haar kinderen en kleinkinderen.

Aan de andere kant was er dan weer heel goed nieuws van een lieve, goede vriend. Men heeft eindelijk de problemen van zijn slechtwerkende pacemaker kunnen oplossen, zijn tikker tikt weer optimaal en hij voelt zich tot mijn grote vreugde weer gezond en wel.

Neef 1 werd gisteren aan zijn nog vrij nieuw geplaatste heup terug geopereerd en ik ga seffens eens  telefoneren om te zien hoe alles verlopen is en hoe het met hem is.

Zo zie je maar... : 't is nog maar Driekoningen en op die paar dagen was er al verdriet, vreugde en kommer en kwel.

Zoals mijn vader zaliger zei :

" waai drinke ne glas, waai pisse ne plas and alles blaaift gelak it was."

06-01-2011 om 10:48 geschreven door BOJAKO