xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik las daarnet ‘MANNEN’ op het blog van TROUBADOERKE.

Met het eerste deel van wat ze schrijft ben ik het volledig met haar eens.

Wat Mr. Silver bijhoudt en naar huis brengt grenst, net zoals bij haar Dutch Lover, aan het ongelooflijke.

Heel veel zaken die bv. onze ver-bouwende zoon naar het containerpark wil doen, zie ik mijn ventje door onze gang naar de tuin dragen, van dakgoten, buizen tot deuren toe.

Als ik dan vraag wat hij er in hemelsnaam mee gaat aanvangen, dan mommelt hij iets onverstaanbaar terug.

Nu de vakantie van zoon 2 afgelopen is, gaan ze slechts drie dagen per week verder aan het huis verbouwen en is ventje af en toe terug thuis.

We zien elkaar niet dikwijls,  want ofwel zit hij in de kelder of verdwijnt hij ergens achter in de tuin.

Hij kwam eergisteren met een fiere uitdrukking op zijn gezicht vragen of ik even mee naar achter in de tuin kwam kijken.

“Wa vindde der van?” vroeg hij trots.  
Ik keek in de richting waar hij wees, en vroeg: ‘Wat vind ik van watte? ”
“Hewel, van mijn nieuw kot en van mijn nieuw afdak voor het hout“ zei hij beteuterd.

Ik bekijk de wereld waarschijnlijk heel anders dan hij, want ik zag slechts een afschuwelijke, van afval ineengeprutste Vlaamse koterij.   Het zag er vreselijk uit.

Hij heeft ‘dit kunstwerk’ gemaakt uit allerlei gerecycleerd materiaal, met een dakgoot die nu in het midden afloopt via een buis dat uiteindelijk uitmondt in mijn zwembad ( zuinig omspringen met regenwater hé, voegde hij er met een brede smile aan toe ! )  Daarnaast stond een afdak,  gemaakt van de restanten van een oud veranda dak dat zoon 2 ook afgebroken heeft en op het stort wou gooien.  

Ik heb geen woorden om te beschrijven hoe afschuwelijk lelijk het ‘kot’ eruit ziet (zie foto hierboven) en mijn kinderen, vrienden en kennissen zullen u verzekeren dat ik geen moeilijke of veeleisende vrouw ben.

Tot nu vond ik het echter mijn echtelijke plicht om, zelfs wanneer ik iets lelijk vond, minstens mijn mond te houden en slechts 'hmmmmm…..’ te knorren. 
Ik doe altijd mijn best om niemand te kwetsen.

Deze keer lukte het me écht niet meer, ik kon niet zwijgen.

Ik keek ventje aan en zei kalm : “ Wilt ge mijn eerlijke opinie? Wel….het is vreselijk, afschuwelijk, jakkes …een echt Vlaams koterijke en  godzijdank staat het verscholen achter het zwembad en in een verloren hoek van de tuin zodat niemand het ooit hoeft te zien.” 

De teleurstelling droop van zijn gezicht en dan begint mijn peperkoekenhart weer te smelten en ik kreeg (een pietelijklein beetje) medelijden. 

Hij had er tenslotte die dag hard aan gewerkt.

Ik probeerde mijn dosis venijn wat te neutraliseren door eraan toe te voegen : “Kom, als gij gelukkig zijt met uw afschuwelijk kot, dan is dat het belangrijkste.  Misschien kunt ge er een haag of een schutting voor zetten om het te verbergen?!”

Het was echt niet wat hij wou horen, dat zag ik aan zijn diepbedroefde ogen.  
Meestal bestoef ik alles wat hij doet uitbundig,  want ik weet dat een man daar heel veel behoefte aan heeft.

Nu moet je echter weten dat er vorige woensdag bij zoon 2 een nieuwe voordeur geleverd werd en dat mijn ventje de volledige som niet wou betalen aan de leverancier omdat er ‘krasjes’ op waren.

Gisteren ben ik met hem even gaan kijken en de krasjes waren zo minuscuul,  dat ze met een vergrootglas nog moeilijk te vinden waren.

En deze Mijnheer Pietje Precies zet dan in onze tuin zo’n vreselijk gedrocht neer en verwacht nog dat ik het mooi zal vinden.  
Niet te geloven hé.

Mannen, ik zal ze inderdaad ook nooit begrijpen net zoalsTroubadoerke!

Wat het poetsen betreft daarentegen moet ik net het tegenovergestelde van Troubadoerke schrijven.

Mijn ventje leerde wat ‘proper’ is van zijn perfectionistisch ingestelde thuiswerkende moeder.  
Ze is nu bijna 86 en tot haar grote ergernis kuist geen enkele poetsvrouw naar haar uitzonderlijke maatstaven. 
Elk hoekje in huis wordt met een doekje om een lucifer uitgekuist.

Ze is nog echt zo eentje uit de oude doos,  die zolang ze dit aankon elk jaar “grote kuis“ deed.    

De meeste jonge vrouwen weten niet meer wat die ‘grote kuis’ van vroeger inhield.

Meestal vond het plaats bij het begin van de lente.

Minstens twee weken lang werd alles, maar dan ook alles onder handen genomen en werd er elke dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat gepoetst en gewassen, alles moest er voor wijken.   Vrouwelijke collega’s van mij namen twee weken vakantie om hun moeders bij deze grote kuis te helpen. 

Er werd geschilderd en behangen waar nodig en alle kleerkasten werden van de muren weggetrokken zodat men erachter, erboven en achter elke lade kon kuisen. 
Bedden werden uit elkaar gevezen om stof te kunnen verwijderen van plaatsen waar men anders niet aankon.  
Matrassen werden naar buiten gesleept, verlucht, uitgeklopt en vervolgens gedraaid.   Wat nodig was werd hersteld.

Tapijten werden gekuist, ook in de tuin gesleept, over de draad gehangen en meermaals met een mattenklopper uitgeklopt.

Na weken intensief kuisen ploften deze ‘grote-kuis-vrouwen’ moe, maar heel voldaan neer.

Ik moet zeggen dat mijn moeder dit wegens tijdsgebrek nooit heeft gedaan en ook ik heb onmiddellijk met deze traditie gebroken, tot grote verbazing en ontsteltenis van mijn halve trouwboek.

Mijn moeder werkte voltijds, had geen poetsvrouw of hulp en had vier kinderen.   Geen enkele avond heb ik haar ooit weten neerzitten voor tien uur.   Altijd was ze bezig.

Zij had haar wekelijkse ‘rustdag’ op maandag.

Op die ene dag probeerde zij te doen wat een andere vrouw op een week deed.

Het kuisen werd mij dus niet door mijn moeder aangeleerd maar door een man, mijn vader.

Hij vond dat moeder wat helpende handen kon gebruiken en elke zaterdag zonder uitzondering,  vloog onze slaapkamerdeur open en werden mijn zus en ik gewekt door zijn opgewekte kreet : “Wakey wakey, rise and shine my darling daughters…. time to get up and start cleaning! “.

We kregen beiden een beetje tijd om wakker te worden en om iets te eten en dan moesten we aan de slag.

Toen we protesteerden omdat onze twee broers rustig mochten uitslapen en wij wat later ook hun kamer moesten opruimen en kuisen,  antwoordde vader altijd : “kuisen lieve dochters is vrouwenwerk,  dat is niet voor mannen!” en vader’s wil was wet, hij duldde geen tegenspraak.

Meestergast - vader deelde vervolgens als een sergeant de bevelen uit :   “doe dit – doe dat”  – en hij zei het zo vaak dat hij op de lange duur klonk als de sirene van een ambulance.

Gelukkig voor mijn zus en ik, of ongelukkig  - ’t is maar hoe men het bekijkt – moesten we kuisen volgens zijn regels en aanwijzingen.

Hij had zelf nooit hoeven op te ruimen of te poetsen en wist dus helemaal niet hoe het moest.

Als het er nadien maar opgeruimd en proper uitzag was hij al dik tevreden.

Zus en ik leerden dus stofzuigen en opnemen ‘rond’ de meubelen – hoeken en plaatsen die niet zichtbaar waren voor het blote oog hoefden we niet te kuisen.  Afstoffen mochten we ook ‘rond’ de postuurtjes op de kast, enfin om een lang verhaal kort te maken, ik zal nooit werk vinden als poetsvrouw! :-D

Dus in tegenstelling tot Troubadoerke moet ik zeggen dat mijn ventje veel beter poetst dan ik omdat hij thuis gezien heeft hoe het wèl moet.

Het heeft wel héél lang geduurd vooraleer hij zelf ooit begon te poetsen – sinds  hij op pensioen ging om precies te zijn, maar nu hij geen excuus heeft om het niet te doen, poetst hij veel veel beter en grondiger dan ik.   Hij poetst in hoeken en kantjes waarvan ik het bestaan nog niet kende.

Ik moet hierbij wel vermelden dat het nooit een passionele hobby van hem zal worden, hij doet het enkel – net zoals ik trouwens – omdat het nu eenmaal moet en we niet Sien en Maria van Schoon en Meedogenloos ooit op bezoek willen krijgen.

Nee – zijn échte hobby's zijn te vinden in zijn knutselkelder en zijn Vlaamse koterijen in de tuin….

Afschuwelijke gedrochten, maar elke vijs, schroef, nagel of ondefinieerbaar stukje buis of snoer, ligt inderdaad vrij ordelijk opgeborgen in gerecycleerde kasten, gevuld met gerecycleerde jampotten of kartonnen dozen.

:roll: